Αυτό το νησί το ήθελαν όλοι! Τελικά για κάποιους λόγους ανεξήγητους έμεινε σε εμάς! Τώρα τι κάνουμε; Το αφήνουμε στην τύχη του; Το συντηρούμε όπως είναι; ή συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που έκαναν οι πρόγονοί μας που προσπαθούσαν να γίνονται καλύτεροι; Ή μήπως είναι πάνω από τις Νοητικές μας δυνατότητες να καταλάβουμε σε τι Παράδεισο ζούμε;
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ:
Ο Πίνδαρος αναφέρει για τη Ρόδο: όταν ο Δίας και οι άλλοι θεοί αποφάσισαν να μοιράσουν τη γη, ξέχασαν να κρατήσουν έναν κλήρο για τον θεό Ήλιο, που έλειπε, καθώς εκτελούσε τα καθημερινά του καθήκοντα. Όταν ο Ήλιος ανάφερε την αδικία, ο Δίας ήταν έτοιμος να ξανακάνει την κλήρωση, αλλά ο Ήλιος δεν τον άφησε, καθώς, μέσα από τη θάλασσα είδε να αναδύεται μια εύφορη χώρα. Τότε ζήτησε από τη Λάχεση και τον Δία να δώσουν όρκο, πως όταν το νησί αυτό τελικά αναδυθεί θα είναι δικό του για πάντα, όπως και έγινε.
Ο Διόδωρος ο Σικελός λέει, πως οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Τελχίνες, σπουδαίοι τεχνίτες και εφευρέτες, που κατείχαν μαγικές ικανότητες. Στο νησί ο Δίας έσμιξε με την ντόπια νύμφη Ιμαλία, που του έκανε τρεις γιους, και ο Ποσειδώνας με την αδελφή των Τελχινών, την Αλία, που του έκανε έξι γιους και μια κόρη, τη Ρόδο. Όταν, μια φορά η θεά Αφροδίτη ταξίδευε από τα Κύθηρα στην Κύπρο, οι γιοι του Ποσειδώνα την εμπόδισαν να σταματήσει εκεί. Οργισμένη η θεά τους τρέλανε και αυτοί βίασαν τη μητέρα τους και προκάλεσαν πολλά κακά στον τόπο. Όταν ο Ποσειδώνας έμαθε τι είχε γίνει, έθαψε τους γιους του στη γη. Η Αλία έπεσε εκούσια στη θάλασσα και οι ντόπιοι της απέδωσαν θεϊκές τιμές, ονομάζοντάς τηΛευκοθέα. Οι Τελχίνες έζησαν στο νησί ωσότου να αντιληφθούν τον επερχόμενο κατακλυσμό, οπότε το εγκατέλειψαν.
Μετά τον κατακλυσμό, ο θεός Ήλιος έσμιξε με τη νύμφη Ρόδο στο νησί, χαρίζοντάς του το όνομά της, και εξαφάνισε τα νερά της πλημμύρας. Ο Ήλιος με τη Ρόδο γέννησαν εφτά γιους, τους Ηλιάδες: Όχιμο, Κέρκαφο, Μάκαρα, Ακτίνα, Τενάγη, Τρίοπα, Κάνδαλο και μια κόρη την Ηλεκτρυώνη, που πέθανε παρθένα. Όταν οι Ηλιάδες ανδρώθηκαν, ο Ήλιος τους αποκάλυψε ότι οι πρώτοι που θα τελούσαν θυσία στη θεά Αθηνά, θα είχαν για πάντα την εύνοιά της. Πράγματι, οι Ηλιάδες θυσίασαν πρώτοι στη θεά, αλλά πάνω στη βιασύνη τους δεν έκαψαν τα θύματά τους πριν τα προσφέρουν στους βωμούς. Για αυτό το λόγο παρέμεινε η παράδοση των άπυρων θυσιών στη θεά Αθηνά στο νησί. Οι Ηλιάδες ξεχώριζαν στη μάθηση και περισσότερο στην αστρολογία, εισήγαγαν νέες πρακτικές στη ναυτιλία και διέταξαν το διαχωρισμό της μέρας σε ώρες. Ο πιο ευφυής από αυτούς ήταν ο Τενάγης και τα αδέλφια του τον σκότωσαν από τη ζήλια τους. Αλλά, μόλις η πράξη τους έγινε γνωστή διέφυγαν σε άλλα μέρη. Μόνο ο Όχιμος και ο Κέρκαφος, που δε μετείχαν στο φόνο, έμειναν στο νησί και έχτισαν την Αχαΐα. Ο Όχιμος, ως μεγαλύτερος, έγινε βασιλιάς και πήρε για σύζυγό του μια ντόπια νύμφη, την Ηγητορία, από την οποία απέκτησε μια κόρη, την Κυδίππη. Ο Κέρκαφος παντρεύτηκε την Κυδίππη και διαδέχθηκε τον Όχιμο. Οι τρεις γιοι τους, ο Κάμειρος, ο Ιάλυσος και ο Λίνδος μοίρασαν το νησί σε τρία μέρη και ο καθένας έκτισε μια πόλη με το όνομά του.
Όταν ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο με τις κόρες του, κατέπλευσε στη Λίνδο, όπου έγινε δεκτός με θέρμη από τους κατοίκους. Εκεί έχτισε το ιερό της Λινδίας Αθηνάς και αφιέρωσε ένα άγαλμα στη θεά, πριν εκπλεύσει για το Άργος. Αργότερα, ο Κάδμος αναζητώντας την αδελφή του, Ευρώπη, αναγκάστηκε να σταματήσει και αυτός στο νησί λόγω της κακοκαιρίας. Έχτισε ένα τέμενος αφιερωμένο στον Ποσειδώνα και τίμησε και τη Λινδία Αθηνά. Φεύγοντας άφησε μερικούς από τους Φοίνικες συντρόφους του στην Ιαλυσό, που αναμείχθηκαν με τους ντόπιους. Σε μια άλλη περίοδο, όταν οι Ρόδιοι υπέφεραν εξαιτίας μεγάλων φιδιών που σκότωναν τους ντόπιους, απέστειλαν στη Δήλο άνδρες για να ρωτήσουν το θεό Απόλλωνα πώς θα απαλλαγούν από το κακό αυτό. Ο θεός τους πρόσταξε να φέρουν στη Ρόδο τον Φόρβαντα, το γιο του Λαπίθη, μαζί με τους συντρόφους του. Οι Ρόδιοι τον κάλεσαν, όπως όριζε ο χρησμός και ο Φόρβαντας σκότωσε τα φίδια απαλλάσσοντας το νησί από το φόβο. Κατοίκησε στη Ρόδο μαζί με τους συντρόφους του και αφού απέδειξε ότι ήταν σπουδαίος άνδρας, έλαβε ηρωικές τιμές μετά το θάνατό του. Σε έναν άλλο μύθο, ο Αλθαιμένης, ο γιος του βασιλιά της Κρήτης, Κατρέα, έλαβε χρησμό πως θα σκότωνε τον πατέρα του. Προσπαθώντας να αποφύγει αυτή τη μοίρα, εξέπλευσε εκούσια μαζί με άλλους από την Κρήτη και κατέπλευσε στην περιοχή της Καμείρου. Εκεί έχτισε το ιερό του Ατταβυρίου Διός και έγινε αποδεκτός από τους ντόπιους. Όμως, ο Κατρέας μην έχοντας άλλους γιους, αποφάσισε να ξαναπάρει το γιο του στην Κρήτη. Φτάνοντας νύχτα στη Ρόδο, ο Κατρέας με τους συντρόφους του συνεπλάκησαν με τους ντόπιους. Ο Αλθαιμένης σπεύδοντας να τους βοηθήσει, σκότωσε, εν αγνοία του, τον πατέρα του. Όταν τελικά κατάλαβε τι έγινε, απομονώθηκε από τον κόσμο και πέθανε από τη θλίψη του. Οι Ρόδιοι αφού έλαβαν χρησμό άρχισαν να τιμούν τον Αλθαιμένη ως ήρωα.
Λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο, ο Τληπόλεμος, ο γιος του Ηρακλή, σκότωσε τον Λικύμνιο, το νόθο αδελφό της γιαγιάς του, της Αλκμήνης και έλαβε χρησμό να φύγει από το Άργος. Ακολουθούμενος από αρκετούς άλλους Άργιους κατέφθασε στη Ρόδο, όπου έγινε βασιλιάς ολόκληρου του νησιού. Μετά την αρπαγή της Ελένηςαπό τον Πάρι, ο Τληπόλεμος μετείχε στον πόλεμο στο πλευρό των Αχαιών, καθώς ήταν ένας από τους μνηστήρες της. Τελικά, βρέθηκε αντιμέτωπος σε μάχη με τονΣαρπηδόνα, τον οποίο τραυμάτισε μεν σοβαρά, αλλά ο ίδιος δέχτηκε ένα θανάσιμο πλήγμα. Σύμφωνα με μία παράδοση, οι Ρόδιοι, αποχωρώντας από την Τροία, μετέφεραν τα οστά του Τληπολέμου στη Ρόδο, διότι δεν ήθελαν να επιστρέψουν στην πατρίδα χωρίς το βασιλιά τους.
Ο Τληπόλεμος άφησε στη Ρόδο μια σύζυγο, την Πολυξώ. Μια αφήγηση, που βασίζεται στην παραλλαγή του μύθου που η Ελένη βρισκόταν στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου, λέει πως όταν ο Μενέλαος και η Ελένη επέστρεφαν από την Αίγυπτο, αναγκάστηκαν να σταματήσουν στη Ρόδο. Η Πολυξώ, που ακόμα πενθούσε για τον σύζυγό της, θέλησε να τους εκδικηθεί. Έτσι μάζεψε όσους άντρες και γυναίκες μπορούσε και με φωτιές και με πέτρες επιτέθηκαν στα πλοία. Επειδή ο άνεμος δεν επέτρεπε τον απόπλου των πλοίων, ο Μενέλαος αποφάσισε να κρύψει την Ελένη κάτω από το κατάστρωμα και να ντύσει την πιο όμορφη από τις ακολούθους της με βασιλικά ενδύματα και διάδημα. Οι Ρόδιοι, θεωρώντας ότι είναι η Ελένη, επιτέθηκαν στην άτυχη κοπέλα σκοτώνοντάς την. Τότε ικανοποιημένοι με την εκδίκηση που (νόμιζαν ότι) πήραν, αποχώρησαν επιτρέποντας στον Μενέλαο και την Ελένη να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Μια άλλη παραλλαγή του ίδιου μύθου λαμβάνει χώρα μετά τον θάνατο του Μενελάου. Τότε οι νόθοι γιοι του, Νικόστρατος και Μεγαπένθης, εξόρισαν την Ελένη και εκείνη κατέφυγε στη Ρόδο θεωρώντας την Πολυξώ φίλη της. Εκείνη όμως, κάποια στιγμή που η Ελένη λουζόταν, έστειλε κάποιες υπηρέτριες τις μεταμφιεσμένες ως Ερινύες και την έπιασαν και την κρέμασαν σε ένα δέντρο. Και για αυτό, αναφέρει ο Παυσανίας, οι Ρόδιοι είχαν το ιερό της Ελένης Δενδρίτιδας
ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ
• • Αιθρία: για το ωραίο κλίμα της.
• Αστερία: για τον έναστρο ουρανό της.
• Αταβυρία: από το ψηλότερο όρος της, τον Αττάβυρο.
• Ηλιάς: λόγω της εκτεταμένης ηλιοφάνειας κατά τη διάρκεια του έτους.
• Κορυμβία: για το σχήμα κορύμβου που καταλήγει σε δυο κορυφές.
• Μακαρία: δηλαδή ευτυχισμένη.
• Οφιούσα – Ολόεσσα - Φιδούσα: γιατί είχε πολλά φίδια.
• Πελαγία: το νησί αναδύθηκε μέσα από το πέλαγος.
• Ποιήεσσα: για την πλούσια βλάστηση της.
• Ποντία: δηλαδή θαλασσινή.
• Σταδία: επειδή το σχήμα του νησιού είναι σαν αρχαίο στάδιο.
• Τελχινίς: από τους πρώτους μυθικούς κατοίκους της, τους Τελχίνες.
• Τρινακρία: γιατί το σχήμα της αποτελείται από δύο τρίγωνα.
• Ελαφούσα: λόγω των ελαφιών Πλατώνι που ζουν στο νησί.
• Ανεμόεσσα: λόγω των δυνατών ανέμων ιδίως στη βόρεια πλευρά του νησιού.
• Απολλωνία
• Ομβρία
Γραπτές αναφορές των ονομάτων συναντάμε στους αρχαίους συγγραφείς:
• Πλίνιος ο Πρεσβύτερος: Οφιούσα, Αστερία, Αιθραία, Τριανακρία, Κορυμβία, Ποιήεσσα, Μακαρία, Ολοέσσα
• Στράβων: Σταδία, Τελχινία
• Αμμιανός Μαρκελλίνος: Πελαγία
• Λουκιανός: Ηλιάς
Στις μέρες μας το νησί της Ρόδου αναφέρεται και ως:
• Το «νησί των ιπποτών», λόγω του πλήθους των μνημείων που άφησε το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, από την περίοδο που κατείχε το νησί.
• Το «νησί του ήλιου», λόγω της εκτεταμένης ηλιοφάνειας καθ' όλη τη διάρκεια του έτους.
• Το «σμαραγδένιο νησί», λόγω του σχήματός του, που παραπέμπει στον πολύτιμο λίθο.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ
• Κλεόβουλος (6ος αι. π.Χ.), τύραννος της Λίνδου και ένας από τους επτά σοφούς
• Τιμοκρέων (5ος αι. π.Χ.), λυρικός ποιητής και αθλητής του πεντάθλου
• Διαγόρας, ολυμπιονίκης στην Πυγμή την 79η Ολυμπιάδα (464 π.Χ.)
• Δαμάγητος, γιος του Διαγόρα και ολυμπιονίκης στο Παγκράτιο την 82η και την 83η Ολυμπιάδα (452 και 448 π.Χ.)
• Ακουσίλαος, γιος του Διαγόρα και ολυμπιονίκης στην Πυγμή την 83η Ολυμπιάδα (448 π.Χ.)
• Δωριέας, γιος του Διαγόρα και ολυμπιονίκης στο Παγκράτιο τρεις συνεχόμενες φορές - 87η, 88η και 89η Ολυμπιάδα (432, 428 και 424 π.Χ.)
• Ευκλής, εγγονός του Διαγόρα και ολυμπιονίκης στην Πυγμή την 94η Ολυμπιάδα (404 π.Χ.)
• Πεισίδωρος, εγγονός του Διαγόρα και ολυμπιονίκης στην Πυγμή παίδων την 94η Ολυμπιάδα (404 π.Χ.)
• Καλλιπάτειρα, κόρη του Διαγόρα και η πρώτη γυναίκα της αρχαιότητας που μπήκε μέσα σε αθλητικό χώρο και παρακολούθησε τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες
• Μέντωρ (4ος αι. π.Χ.), στρατηγός της Περσικής αυτοκρατορίας
• Μέμνων (4ος αι. π.Χ.), στρατηγός της Περσικής αυτοκρατορίας
• Δεινοκράτης (4ος αι. π.Χ.), πολεοδόμος και αρχιτέκτονας του μεγάλου Αλεξάνδρου
• Χάρης ο Λίνδιος (3ος αι. π.Χ.), γλύπτης και δημιουργός του Κολοσσού της Ρόδου
• Λεωνίδας (2ος αι. π.Χ.), διάσημος ολυμπιονίκης δρομέας• ο πιο πολυνίκης αθλητής στην ιστορία των αρχαίων Ολυμπιακών αγώνων
• Αγησίστρατος ο Λίνδιος, ολυμπιονίκης στην Πάλη Παίδων την 152η Ολυμπιάδα (172 π.Χ.)
• Ίππαρχος ο Νικαεύς (2ος αι. π.Χ.), αστρονόμος, γεωγράφος, χαρτογράφος και μαθηματικός που έδρασε στη Ρόδο
• Παναίτιος (185 - 109 π.Χ.), φιλόσοφος και σχόλαρχος των Στωικών
• Ποσειδώνιος ο Απαμεύς (περ. 135 – 51 π.Χ.), πολυμαθής Στωικός φιλόσοφος, αστρονόμος, γεωγράφος, πολιτικός και ιστορικός που έδρασε στη Ρόδο
• Αγήσανδρος (1ος αι. π.Χ.), ένας από τους γλύπτες που κατασκεύασαν το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα
• Γέμινος (1ος αι. π.Χ.), φιλόσοφος, αστρονόμος, μαθηματικός, μετεωρολόγος και γεωγράφος
ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ
Το «σμαραγδένιο μας νησί» κατακλύζεται κάθε χρόνο από χιλιάδες τουρίστες από όλα τα μέρη της Γης που το επισκέπτονται για να απολαύσουν τη θάλασσα, τη φύση και τα αξιοθέατα του, τα γνωστότερα είναι:
• η Παλιά (Μεσαιωνική) Πόλη στη Ρόδο
• το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου ή Καστέλλο, το οποίο λειτουργεί ως Μουσείο
• το Αρχαιολογικό μουσείο, που στεγάζεται στο κτίριο του μεγάλου Νοσοκομείου των Ιπποτών
• η «Παναγιά του Κάστρου», ναός του 11ου αι. που λειτουργεί ως Βυζαντινό Μουσείο
• η μεσαιωνική τάφρος γύρω από την Παλιά Πόλη
• η ακρόπολη της Ρόδου, όπου βρίσκονται το αρχαίο στάδιο και τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα
• το Φρούριο Αγίου Νικολάου, στο λιμένα του Μανδρακίου
• ο Καθεδρικός Ναός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, κατασκευασμένος κατά την Ιταλοκρατία
• το ενυδρείο, στο βορειότερο σημείο της πόλης της Ρόδου
• το πάρκο Ροδίνι
• η ακρόπολη της Λίνδου και ολόκληρος ο παραδοσιακός οικισμός της Λίνδου
• ο λόφος του Φιλέρημου, στον οποίο βρισκόταν η ακρόπολη της αρχαίας Ιαλυσού
• η Αρχαία Κάμειρος
• η Κοιλάδα των Πεταλούδων στο χωριό Θεολόγος
• η Κοιλάδα των Επτά Πηγών
• οι Ιαματικές Πηγές Καλλιθέας
• η Παναγιά Τσαμπίκα - η Ψηλή στον Αρχάγγελο
• το ξενοδοχειακό συγκρότημα «Έλαφος και Ελαφίνα» στο όρος του Προφήτη Ηλία
• το σπήλαιο «Κούμελο» στον Αρχαγγέλο
• το Κάστρο Φαρακλός στο Χαράκι
• το Κάστρο της Μονολίθου
• το Κάστρο της Κρητηνίας
• το Πρασονήσι
• το φράγμα της Απολλακιάς
• το «μαρμαρωμένο καράβι» στην Παναγιά τη Σκιαδενή
• τα ερείπια της «Παναγίας του Μπούργκου» (14ος αιώνας)
• ο ναός Αγίου Φανουρίου (14ος αιώνας)
• η εκκλησία της Αγίας Τριάδας (15ος αιώνας)
• το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου (15ος αιώνας)
• η εκκλησία της Αγίας Κυριακής (15ος αιώνας)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου