Κολοσσός της Ρόδου
Ο Κολοσσός της Ρόδου θεωρείται ως ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ήταν ένα τεράστιο σε διαστάσεις άγαλμα το οποίο απεικόνιζε τον θεό Ήλιο. Ανεγέρθηκε από τον Χάρη τον Λίνδιο μαθητή του Λύσιππου τον 3ο αιώνα π.Χ. .
Το Άγαλμα της Ελευθερίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη είχε το ίδιο περίπου μέγεθος με τον Κολοσσό της Ρόδου, αν και στηριζόταν σε υψηλότερη βάση.
Η όψη του αγάλματος λέγεται ότι διακρινόταν από την είσοδο του λιμένα της Ρόδου.
Εισαγωγή
Σύμφωνα με τον θρύλο, τον 4ο αιώνα π.Χ. ο θεός Ήλιος έσωσε τον λαό της Ρόδου από μία επίμονη πολιορκία του Μακεδόνα στρατηγού Δημητρίου του Πολιορκητή. Ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον προστάτη τους, οι Ρόδιοι ανήγειραν τον Κολοσσό, ένα γιγαντιαίο μπρούντζινο άγαλμα, που υψωνόταν περίπου 33 μέτρα πάνω από το μαρμάρινο βάθρο του, δηλαδή ήταν δυόμισι φορές υψηλότερο από το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, το έργο του Φειδία.
Περιγραφή
Ο Κολοσσός, ενσάρκωση του παντεπόπτη και ζωοδότη ήλιου, με την μπρούντζινη επιδερμίδα του να αντανακλά το φως του ήλιου, πρέπει να εντυπωσίαζε τους επισκέπτες ως πειστική εικόνα του θεού. Όπως παρατηρεί ο Φίλων ο Βυζάντιος, ο γλύπτης Χάρης από τη Λίνδο είχε πετύχει το απίστευτο, κάνοντας τον θεό του «πραγματικό θεό». Ο Χάρης είχε δημιουργήσει έναν «δεύτερο Ήλιο, που αντίκριζε τον πρώτο».
Ιστορικό Υπόβαθρο
Οι συνθήκες, όμως, που οδήγησαν στη δημιουργία του Κολοσσού ήταν εξίσου θαυμαστές με το ίδιο το άγαλμα. Το 305 π.Χ., ο Αντίγονος Α΄, που φιλοδοξούσε να κυριαρχήσει στην αυτοκρατορία του νεκρού πλέον Αλέξανδρου, έστειλε τον γιο του Δημήτριο να τιμωρήσει τους Ροδίους, επειδή αρνήθηκαν να εκστρατεύσουν μαζί του κατά του Πτολεμαίου της Αιγύπτου. Οι δύο αντίπαλοι, που κάποτε ήταν στρατηγοί του Αλέξανδρου, διεκδικούσαν τον έλεγχο του εμπορίου στο Αιγαίο πέλαγος, στο οποίο διέπρεπαν οι Ρόδιοι.
Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής κατέπλευσε στη Ρόδο με 200 πολεμικά πλοία, στα οποία επέβαιναν 40.000 στρατιώτες. Οι Ρόδιοι είχαν να αντιπαρατάξουν μόνον 6.000 - 7.000 άνδρες. Με έναν πολιορκητικό πύργο ύψους 46 μέτρων κι επενδεδυμένο με σιδερένια φύλλα, ο Δημήτριος σφυροκοπούσε τα τείχη της πόλης. Αν και προκλήθηκαν ρήγματα στα τείχη, οι Ρόδιοι απώθησαν τους πολιορκητές, αναγκάζοντάς τους να συμβιβαστούν. Με το χαρακτηριστικό επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, οι Ρόδιοι πούλησαν τον πύργο και τον υπόλοιπο πολεμικό εξοπλισμό αντί ενός υπέρογκου ποσού, το οποίο διέθεσαν για να τιμήσουν τον θεό που τους έσωσε.
Αναπαράσταση
Ο Χάρης, ο γλύπτης και μηχανικός στον οποίο είχε να ανατεθεί ο σχεδιασμός και η κατασκευή του μνημείου του Ήλιου, ήταν μαθητής του γλύπτη Λύσιππου, που ήταν γνωστός για τις ρεαλιστικές προτομές του Αλέξανδρου. Αν και ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Χάρης είχε δώσει στο πρόσωπο του Κολοσσού τα χαρακτηριστικά του Αλέξανδρου, ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για την ακριβή όψη του αγάλματος, ενώ οι αντικρουόμενες αρχαιολογικές ενδείξεις δυσχεραίνουν τις απόπειρες αναπαράστασης του Κολοσσού. Σε πολλά ελληνικά νομίσματα ο θεός φέρει συμβατικά ηλιακά σύμβολα, όπως στεφάνι από ηλιαχτίδες γύρω από το κεφάλι του, αλλά σε άλλα νομίσματα αυτές οι ηλιαχτίδες απουσιάζουν.
Το 1932 ανακαλύφθηκαν στη Ρόδο τα θραύσματα ενός αναγλύφου με το πάνω μέρος του σώματος Ήλιου ή του Απόλλωνα. Το ανάγλυφο αυτό, που συνέβαλε στην αναπαράσταση του Κολοσσού, απεικόνιζε τον στεφανωμένο με ηλιαχτίδες θεό, να σκιάζει με το δεξί του χέρι τα μάτια και να ακουμπά το αριστερό χέρι στο ισχίο. Άλλοι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο θεός κρατούσε στο δεξί του χέρι πυρσό. Σε αυτή τη σύλληψη στηρίχτηκε και η στάση του Αγάλματος της Ελευθερίας. Τελικά, το μαρμάρινο ανάγλυφο απεικόνιζε έναν αθλητή που αυτοστεφανώνεται.
Εξίσου αντικρουόμενες είναι οι απόψεις για το κάτω μέρος του σώματος του θεού. Ο θεός Ήλιος πιθανότατα ήταν ολόγυμνος. Όμως, το τεράστιο βάρος του αγάλματος μεταβιβαζόταν μόνο στους λεπτούς του αστραγάλους; Το Άγαλμα της Ελευθερίας, που στήθηκε στο λιμάνι της Νέας Υόρκης στα τέλη του 19ου αιώνα, είναι τυλιγμένο σε πλούσιες πτυχώσεις, που κρύβουν το κάτω μέρος του σώματος και βοηθούν στην ομαλή κατανομή του βάρους του ογκώδους κορμού. Μήπως ο Κολοσσός της Ρόδου υποστηριζόταν από ένα μανδύα, που κρεμόταν από τον ώμο ή το μπράτσο του;
Ωστόσο, οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο Χάρης δεν επιχείρησε να φιλοτεχνήσει ένα άγαλμα με τα πόδια σε διάσταση. ώστε τα πλοία να περνούν ανάμεσα στα σκέλη του, όπως υπέθεσαν καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο Ήλιος θα είχε άχαρη στάση, καθώς τα άκρα των ποδιών του θα πρέπει να απείχαν τουλάχιστον 100 μέτρα το ένα από το άλλο· ούτε οι ιδιοφυείς μηχανικοί των ελληνιστικών χρόνων δεν θα μπορούσαν να επιλύσουν τέτοιο πρόβλημα.
Κατασκευή
Το βάθρο του αγάλματος ήταν από λευκό μάρμαρο. Το ότι τα πόδια του Κολοσσού ήταν ενωμένα, σήμαινε ότι ο Χάρης έπρεπε να δώσει λύσεις σε αρκετά τεχνικά προβλήματα. Μετά την αγκύρωση των πελμάτων του αγάλματος στο βάθρο ύψους 12 μέτρων, ο Χάρης κατασκεύασε έναν τεράστιο σκελετό από πέτρινα υποστυλώματα και σιδερένιες ράβδους, πάνω στον οποίο προσαρμόστηκαν χυτά μπρούντζινα φύλλα. Η γιγαντιαία μορφή, που ολοκληρώθηκε σε 12 χρόνια, καλύφθηκε με μπρούντζινη επένδυση. Όταν απομακρύνθηκε ο βοηθητικός τεχνητός γήλοφος που περιέβαλλε το άγαλμα, και ο Ήλιος αποκαλύφθηκε στους κατοίκους της Ρόδου, ο Χάρης πρέπει να άφησε ένα στεναγμό ανακούφισης. Είχε επίσης πάρει αποτελεσματικά μέτρα κατά του κινδύνου των ισχυρών ανέμων, που θα μαστίγωναν την εύθραυστη κατασκευή.
Ο Φίλων ο Βυζάντιος αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκαν 15 τόνοι από μπρούντζο και 9 τόνοι σιδήρου. Υπολογίζεται, όμως, ότι οι αληθινές ποσότητες ήταν πολύ μεγαλύτερες. Λαμβάνοντας υπ`όψιν ότι το Άγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη έχει το ίδιο περίπου μέγεθος και βάρος 225 τόνους, ο Κολοσσός πρέπει να είχε ανάλογο βάρος.
Καταστροφή
Το άγαλμα ήταν μια ευφυής «διαφήμιση» της πόλης που το ανήγειρε, απτή απόδειξη του πλούτου και της τεχνολογίας της. Δυστυχώς, όμως, γύρω στο 226 π.Χ., μόλις 60 χρόνια μετά τα αποκαλυπτήρια, ο Κολοσσός κατέρρευσε, καθώς τα γόνατά του τσακίστηκαν από ένα σεισμό. Πέφτοντας λέγεται ότι γκρέμισε 30 σπίτια. Χρησμός μαντείου λέει σχετικά με την πιθανή επανατοποθέτησή του «μην κίνει τα κείμενα» και ο Κολοσσός δεν στάθηκε ποτέ πια όρθιος.
Παρά την ολέθρια πτώση του, το άγαλμα δεν έπαψε να συγκαταλέγεται στα μεγάλα θαύματα του κόσμου. Το μπρούντζινο σώμα του βρισκόταν ήδη πάνω από εκατό χρόνια σωριασμένο στο έδαφος, σαν Τιτάνας που τον γκρέμισαν από τον ουρανό, όταν ο Αντίπατρος της Σιδώνας, συγγραφέας ελληνοφοινικικής καταγωγής, συμπεριέλαβε τον Κολοσσό στον κατάλογό του με τα επτά θαύματα. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφερε χαρακτηριστικά: «...ακόμα και σωριασμένο στο έδαφος, παραμένει ένα θαύμα.
Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αγκαλιάσουν με τα μπράτσα τους τον αντίχειρα αυτής της μορφής, που τα δάχτυλά της είναι μεγαλύτερα από τα περισσότερα αγάλματα».
Το 654 μ.Χ., 900 χρόνια μετά την κατάρρευση του Κολοσσού, οι Σαρακηνοί λεηλάτησαν τη Ρόδο και πούλησαν τον τεμαχισμένο Ήλιο ως μέταλλο. Λέγεται ότι ο αγοραστής χρησιμοποίησε 900 καμήλες για τη μεταφορά των θραυσμάτων στη Συρία.
Έτσι το είδωλο του θεού που κάποτε έσωσε την πόλη από την ξένη εισβολή είχε μια μοίρα ανάλογη με εκείνη της πολιορκητικής μηχανής του Δημήτριου, που με την πώλησή της χρηματοδοτήθηκε η ανέγερση του Κολοσσού.
Το γιγαντιαίο άγαλμα του Χάρη ήταν ένα θαύμα, που ταυτίστηκε με το μεγαλείο αλλά και τη ματαιότητα της ανθρώπινης φιλοδοξίας.
Επίλογος
Ο Κολοσσός της Ρόδου δεν ήταν μόνο ένα έργο απαράμιλλης τέχνης και αισθητικής. Χτίστηκε ως ευγνωμοσύνη προς τον Θεό Ήλιο, προστάτη του νησιού, και συμβόλιζε την ελευθερία και ανεξαρτησία των Ροδίων. Παρ`όλο που το έργο καταστράφηκε 60 μόλις χρόνια μετά την κατασκευή του, η φήμη του πέρασε τα όρια της Ελλάδας, και έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ως εκ τούτου, μέχρι σήμερα η λέξη «Κολοσσιαίο» σημαίνει στα Ελληνικά ένα εντυπωσιακό, μεγάλο σε μέγεθος, έργο και έχει υπεισέλθει με την ίδια σημασία σε όλες τις Λατινογενείς γλώσσες. Έτσι, το θέατρο της Αρχαίας Ρώμης (80 π.Χ.), λόγω του μεγέθους του και της μεγαλοπρέπειάς του, ονομάστηκε Κολοσσαίο (Colosseum).
Εν κατακλείδι, η τεχνική του αγάλματος ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες ανά τους αιώνες. Στην είσοδο του Κολοσσαίου δέσποζε ένα άγαλμα (με εμφανή επιρροή κι ομοιότητα με τον Κολοσσό της Ρόδου), το οποίο μετά τον θάνατο του Νέρωνα αφιερώθηκε στον θεό Ήλιο. Χιλιετίες αργότερα, ο Γάλλος γλύπτης Φρεντερίκ Ωγκύστ Μπαρτολντί (Frédéric Auguste Bartholdi) στην προσπάθεια του να αποτυπώσει με σύγχρονα μέσα το μέγεθος, την τεχνική αλλά και τον συμβολισμό του Κολοσσού της Ρόδου, έφτιαξε το Άγαλμα της Ελευθερίας, το οποίο θεωρείται ένα σύγχρονο θαύμα μοναδικής τέχνης.
*****
Μύθοι και αλήθειες για τον Κολοσσό της Ρόδου
Εισαγωγή. Χρόνος κατασκευής του αγάλματος
Μαρτυρίες αρχαίων και μεσαιωνικών συγγραφέων για περίοδο εννέα περίπου αιώνων, όσο ο Κολοσσός ήταν πεσμένος σε ερείπια, μας δίνουν στοιχεία για το πότε κατασκευάστηκε, για τις διαστάσεις του, για την αιτία κατασκευής του, για την πτώση του και την μετέπειτα τύχη του.Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, τον Κολοσσό κατασκεύασε ο γλύπτης Χάρης από την Λίνδο. Αναφέρεται ως μαθητής ενός από τους πιο ονομαστούς γλύπτες του 4ου αιώνα, του Λύσιππου. Η κατασκευή του αγάλματος συνδέεται άμεσα μ' ένα σημαντικό γεγονός της ιστορίας της Ρόδου, την επιτυχημένη λύση της πολιορκίας της πόλης από τον Δημήτριο ( 305/4[;]π.Χ ). Μετά το τέλος της πολιορκίας που εξασφάλισε στη Ρόδο την ανεξαρτησία και την τιμή της, οι Ρόδιοι έκαναν πολλά αφιερώματα στους θεούς, το σπουδαιότερο από τα οποία ήταν το περίφημο άγαλμα του ηλίου, ο Κολοσσός της Ρόδου, επειδή κυρίως στο θεό Ήλιο, προστάτη της Ρόδου απέδωσαν τη νίκη τους. Το άγαλμα πιθανώς να ήταν έτοιμο γύρω στα 292 π.Χ. Η κατασκευή του κόστισε περίπου 300 τάλαντα, σύμφωνα με τον ιστορικό Πλίνιο (23-79 μ.Χ.) τα oποία προήλθαν από την πώληση των πολιορκητικών μηχανών που είχε εγκαταλείψει ο Δημήτριος φεύγοντας,
Τρόπος κατασκευής του αγάλματος
Ο Κολοσσός ήταν κατασκευασμένος από ορείχαλκο και είχε ύψος 70 πήχεις, δηλαδή 30-32 μέτρα. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρει χαρακτηριστικά: «...ακόμα και σωριασμένος στο έδαφος, παραμένει ένα θαύμα. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αγκαλιάσουν με τα μπράτσα τους τον αντίχειρα αυτής της μορφής, που τα δάχτυλά της είναι μεγαλύτερα από τα περισσότερα αγάλματα». Οι Ρόδιοι διέθεταν την κατάλληλη τεχνολογία για την κατασκευή ογκωδών, κολοσσιαίων ορειχάλκινων αγαλμάτων, όπως έχει φανεί από ανασκαφές χυτηρίων στην πόλη της Ρόδου. Ο Κολοσσός θα πρέπει να κατασκευάστηκε τμηματικά από ορειχάλκινα ελάσματα ύψους μέχρι 15 μέτρων τα οποία θα στερεώνονταν εσωτερικά με οπές. Εσωτερικά θα πρέπει να είχε γεμιστεί με σιδερένιες ράβδους και πέτρες. Το κεφάλι του είναι πιθανό να έμοιαζε με το κεφάλι κολοσσικού αγάλματος του θεού Ήλιου που εκτίθεται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου και το οποίο φέρει οπές για να στερεωθούν μεταλλικές ακτίνες.(Η εικόνα της κεφαλής προέρχεται από τον ιστότοπο του Υπουργείο Πολιτισμού: http://odysseus.culture.gr/h/4/gh430.jsp?obj_id=4862)Για λόγους στατικούς το δεξί χέρι του αγάλματος είναι πιθανόν να ήταν στερεωμένο στο κεφάλι, ενώ από στην άλλη πλευρά θα πρέπει να αντιστάθμιζε το βάρος μανδύας μακρύς. Όλες οι μαρτυρίες δείχνουν τον θαυμασμό και την εντύπωση των αρχαίων σχετικά με το μέγεθος.Ο Αντίπατρος της Σιδώνας (2ος αιώνας μ.Χ.), συγγραφέας ελληνοφοινικικής καταγωγής, συμπεριέλαβε τον Κολοσσό στον κατάλογό του με τα επτά θαύματα.
Η καταστροφή του αγάλματος
Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο Κολοσσός παρέμεινε όρθιος 66 χρόνια και έπεσε - σύμφωνα με μαρτυρία του Πολύβιου- όταν σεισμός τάραξε το νησί (Μαστραπάς Α., σ. 19). Ο γεωγράφος Στράβων που πέρασε μετά το 226 π. Χ. από το νησί αναφέρει ότι: "κείται νυν από σεισμού πεσών, περικλασθείς γονάτων (= βρίσκεται δα τώρα σπασμένος από τα γόνατα κι έπεσε από το σεισμό." (Παπαχριστοδούλου Χ.Ι, Ιστορία, σ.222, Μαστραπάς Α. Ο Κολοσσός, σ, 19). Οι Ρόδιοι, όπως αναφέρει ο Πολύβιος (203-120 π.Χ.), ζήτησαν αρχικά οικονομική ενίσχυση για την ανακατασκευή του, αλλά τελικά δεν τον ξαναέφτιαξαν εξαιτίας κάποιου χρησμού που έλεγε: "μη κίνει τα κείμενα", όπως εξηγεί ο Στράβων. (Μαστραπάς Α.,Ο Κολοσσός, σ.19, 20). Οκτακόσια ογδόντα περίπου χρόνια μετά το φοβερό σεισμό του έτους 227 που τον κατέστρεψε, το «θαύμα» αυτό του αρχαίου κόσμου βρισκόταν πεσμένο στη γη και αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα ιερά προσκυνήματα της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής του. Όταν το 653 μ.Χ κατέλαβε τη Ρόδο ο χαλίφης των Αράβων Μωαβιά, πούλησε το χαλκό του αγάλματος σε έναν Εβραίο έμπορο από τη Συρία, που τον μετέφερε με εννιακόσιες καμήλες. "Η διάλυση και οριστική εξαφάνιση κάθε ίχνους του Κολοσσού, κατά την καθοριστική αυτή για την ύπαρξη της πόλης χρονική στιγμή της κατάρρευσης του παλαιοχριστιανικού κόσμου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ενέργεια συμβολική, η οποία συνδέεται με τον μακροχρόνιο μαρασμό και την εγκατάλειψη των δημοσίων κτιρίων και των λαμπρών ειδωλολατρικών ναών στο κέντρο της πόλης, που οδήγησε βαθμιαία στην ολοκληρωτική καταστροφή του αρχαίου αρχιτεκτονικού και πολεοδομικού σχέδιου", σχολιάζει η Κ. Μανούσου-Ντέλλα. 
Ο χώρος στον οποίο βρισκόταν το άγαλμα.
Σημαντικό πρόβλημα για τους ερευνητές είναι ακόμα και σήμερα το πού ήταν τοποθετημένο το άγαλμα αυτό και πώς θα ήταν τα χαρακτηριστικά του. Σήμερα, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Σύμφωνα με τις επικρατέστερες απόψεις, δεν θα ήταν τοποθετημένο στο λιμάνι της Ρόδου, παρόλο που οι περισσότερες "αναπαραστάσεις", επηρεασμένες από τις φανταστικές απεικονίσεις και "περιγραφές" δυτικοευερωπαίων περιηγητών από τον 16ο αιώνα, παριστάνουν τον Κολοσσό με τα πόδια ανοικτά στο λιμάνι της Ρόδου.
Το επίγραμμα, όμως που σώθηκε στην Παλατινή Ανθολογία (=συλλογή αρχαίων και βυζαντινών, ελληνικών επιγραμμάτων που καλύπτει την περίοδο δημιουργίας από τον 7ο αιώνα π.Χ. έως το 600 μ.Χ. και θεωρείται ότι συντάχθηκε τον 10ο αιώνα) και το οποίο πιστεύεται ότι βρισκόταν χαραγμένο στο κάτω μέρος του, προϋποθέτει μια μοναδική βάση και όχι δύο για την στήριξη των ανοιγμένων σκελών.
"αυτω σοι προς Όλυμπον εμακύνοντο κολοσσόν(=για σένα ως τον Όλυμπο έκαναν ψηλό τον Κολοσσό)/τόνδε Ρόδου ναίεται Δωρίδος, Αέλιε(=οι Δωριείς που κατοικούν στο νησί της Ρόδου, Θεέ Ήλιε), / χάλκεον ανίκα κυμα κατευνάσαντες Ενυούς(=όταν ανέτρεψαν το κύμα των εχθρών, παρόλο που τους κατάτρεχε η κατάρα της θεάς Ενυούς) / έστεψαν πάτραν δυσμενέων ενάροις (=έστεψαν με δόξα τη γενέτειρά τους Ρόδο)./ ου γαρ υπέρ πελάγους μόνον άνθεσαν, αλλά και εν γα,(=δεν τον στήσανε θεοκρέμαστο πάνω από τη θάλασσα μονάχα, αλλά και στέρεα πάνω στη γη)/ αβρόν αδουλεύτου φέγγους ελευθερίας(=φως ολόλαμπρο αδούλωτης λευτεριάς)./ τοις γαρ αφ' Ηρακληος αεξηθεισι γενέθλας, πάτριος εν πόντω κην χθονί κοιρανία (=είναι κληρονομιά σ΄αυτούς που γαλουχήθηκαν από το γένος του θεού Ηρακλή στις στεριές και στις θάλασσες που κυβερνούμε) " (Παλατινή ανθολογία τ.1.(1871) Vi, 171 στο Παπαχριστοδούλου Χ.Ι., Ιστορία, σ. 221).
Σύμφωνα μάλιστα με τον αρχαίο σχολιαστή του Στράβωνα "...όταν έπεσε κατέστρεψε πολλά σπίτια". (Ματραπάς Α., Ο Κολοσσός, σ. 20).Άλλωστε, αν ο Κολοσσός βρισκόταν στο σημερινό Μαντράκι, θα είχε αχρηστέψει με την πτώση του όλο το λιμάνι πράγμα ολέθριο για μια πόλη, που ήταν ναυτική δύναμη, ενώ για την κατασκευή του θα ήταν αδύνατο το λιμάνι να είχε παραμείνει κλειστό για δώδεκα χρόνια. Εξάλλου, ο Στράβων αναφέρει με σαφήνεια ότι τον είδε, μετά το σεισμό πεσμένο στη γη (δες παραπάνω στο : Η καταστροφή του αγάλματος). Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, το άγαλμα θα έπρεπε να βρισκόταν στη σημερινή παλιά πόλη, στο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, στη θέση του οποίου πιθανολογείται ότι βρισκόταν ναός αφιερωμένος στον Απόλλωνα -Ήλιο. Εκεί, άλλωστε σε ανασκαφές δίπλα στο τούρκικο σχολείο απέναντι από το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου έχουν βρεθεί κολοσσικό κεφάλι αγάλματος, που απεικονίζει το θεό Ήλιο και επιγραφή με κατάλογο ιερέων του θεού Ήλιου, που εκτίθενται σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ρόδου. Σ'αυτή τη θέση, που δεσπόζει στο λιμάνι είναι πολύ πιθανόν να ήταν τοποθετημένος ο Κολοσσός.Η Κ. Μανούσου - Ντέλλα μάλιστα υποστηρίζει πως ο Κολοσσός θα μπορούσε να ήταν τοποθετημένος στο βορειοδυτικό άκρο της πρωτοβυζαντινής οχύρωσης του παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου, στο σημείο που δημιουργήθηκε ακρόπυργος από την ενσωμάτωση αρχαίας συμπαγούς βάσης, που επενδύθηκε με επικλινείς τοίχους από πωρόλιθο και η οποία θα μπορούσε να είναι η βάση στήριξης του αγάλματος του Κολοσσού. "Σ΄αυτήν την περίπτωση το άγαλμα του Κολοσσού θα έπρεπε να ήταν στραμμένο προς τα ανατολικά, όπως κάθε άγαλμα της πόλης του Ήλιου και θα δέσποζε πάνω από τα αρχαία νεώρια, έχοντας τα κατάρτια των καραβιών κάτω από τα πόδια του, σε υψόμετρο ~ 23μ. από την επιφάνεια της θάλασσας".(Μανούσου- Ντέλλα Κ., Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου...).
Πρόταση για την πιθανή θέση του αγάλματος του Κολοσσού ( Μανούσου- Ντέλλα Κ(2010)., Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου...).
Ο θρύλος του Κολοσσού
Ο θρύλος του Κολοσσού ήταν τόσο μεγάλος στο Μεσαίωνα, ώστε η Ρόδος να αποκαλείται Κολοσσοί και οι κάτοικοί της Κολοσσαείς. Μερικοί πιστεύουν ότι και η "προς Κολοσσαείς" αποστολή του Αποστόλου Παύλου απευθύνεται στους Ροδίτες. Ο θρύλος αυτός ήταν αιτία να ονομαστεί η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του προστάτη των Ιπποτών, που βρισκόταν απέναντι από το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου , S. Johannes Colossensis και ο λατίνος αρχιεπίσκοπος να φέρει το προσωνύμιο "arhiepiscopus Colossensis". Δυτικοί χρονογράφοι και περιηγητές από το τέλος του 14ου αιώνα και μετά με οδηγό τη φαντασία τους τοποθετούν το άγαλμα στην είσοδο του λιμανιού του Μανδρακίου της Ρόδου. Ο Χ.Ι Παπαχριστοδούλου θεωρεί ότι αυτό έγινε επειδή παρεξήγησαν τη φράση του επιγράμματος που βρισκόταν στη βάση του Κολοσσού :ου γαρ υπέρ πελάγους μόνον άνθεσαν, αλλά και εν γα,(=δεν τον στήσανε θεοκρέμαστο πάνω από τη θάλασσα μονάχα, αλλά και στέρεα πάνω στη γη) (Παπαχριστοδούλου Χ.Ι, Η ιστορία της Ρόδου, σ. 221). Εξάλλου, όπως σημειώνει ο Α. Μαστραπάς πρόκειται για "υποθετικές αναπαραστάσεις επηρεασμένες από το αναγεννησιακό πνεύμα της εποχής με κύριο στόχο το εξωραϊσμό και την παράλληλη στροφή στον αρχαίο κόσμο"(Ματραπάς Α., Ο Κολοσσός, σ. 20). Ο θρύλος για την ύπαρξη του Κολοσσού στο λιμάνι της Ρόδου φθάνει έως τις μέρες μας.Κατά καιρούς έχουν ανασυρθεί από το βυθό του λιμανιού του Μανδρακίου ογκώδη πέτρινα μορφώματα για τα οποία πολλοί κάνουν υποθέσεις ότι σχετίζονται με τον Κολοσσό.
"Αναπαραστάσεις" του Kολοσσού στη Ρόδο σήμερα. Θέματα που αφορούν τη κατασκευή μνημείου ή μουσείου για το άγαλμα.
Στα τουριστικά καταστήματα της Ρόδου πωλούνται "αναπαραστάσεις" του Κολοσσού σε "σουβενίρ" και "αντίγραφα" του υποτιθέμενου αγάλματος κοσμούν χώρους ψυχαγωγίας και βιοτεχνίες αποτελώντας πόλους έλξης των τουριστών. Επίσης, το προσωνύμιο Κολοσσός δίνεται σε αθλητικές ομάδες , σε επιχειρήσεις όλων των ειδών και τοπικές οργανώσεις. Η ομάδα μας φωτογράφισε τα ακόλουθα χαρακτηριστικά δείγματα:
Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι εκπαιδευτικοί και μαθητές του 1ου Γυμνασίου Ρόδου κατά το σχολ. έτος 2012-2013 στα πλαίσια της ανάπτυξης καινοτόμων πρωτοβουλιών οι οποίες κινούνται στους άξονες Δημιουργικότητα, Τεχνολογία, Τοπική Ταυτότητα και Πολιτιστικό Επιχειρείν αξιοποίησαν τρισδιάστατο εικονικό περιβάλλον και δημιούργησαν ένα εικονικό θεματικό πάρκο για τον Κολοσσό. Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ.
Επειδή, λοιπόν, ο Κολοσσός αποτελεί σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού με διεθνή εμβέλεια αλλά και πόλο έλξης των τουριστών, που στηρίζουν την τοπική οικονομία, πολύς λόγος γίνεται για την υλοποίηση της ιδέας δημιουργίας ενός μνημείου ή ενός μουσείου αφιερωμένου στον Κολοσσό. Από το Δήμο Ρόδου μάλιστα και από την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου σε συνεργασία με τοπικούς επιστημονικούς φορείς ερευνώνται τρόποι για τη δημιουργία ενός τέτοιου χώρου.
*****
Ο Κολοσσός της Ρόδου - Ένα από τα εφτά θαύματα του Κόσμου
Η πόλη της Ρόδου γεννήθηκε στο ΒΑ του νησιού το έτος 408 π.Χ. από την ένωση των τριών πόλεων του νησιού, την Ιαλυσό, την Κάμιρο και την Λίνδο.
Στην αρχαία Ρόδο – την κάλλιστην των ελληνίδων πόλεων- όπως την αποκαλούν οι ιστορικοί, υπήρχαν Πρυτανεία, Αγορές, Στοές, Νεώρια, Στάδια, Ωδεία, Φιλοσοφικές και Ρητορικές σχολές, πέντε μεγάλα λιμάνια και τουλάχιστον 3.000 αγάλματα.
Το αριστούργημα όμως όλων ήταν ο Κολοσσός. Φιλοτεχνήθηκε γύρω στα 293 από τον Λίνδιο Χάρη, μαθητή του Λυσίππου. Ηταν ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα του πολιούχου θεού Ηλίου, ψηλό 70 πήχες (31μ. περίπου). Οι Ρόδιοι πούλησαν (300 τάλαντα) τις πολιορκητικές μηχανές του Δημητρίου όταν έπαψε την πολιορκία και έφυγε ηττημένος και έκαμαν το άγαλμα που η κατασκευή του κράτησε 12 χρόνια. Για το άγαλμα μιλούν αρχαίοι αλλά και μεσαιωνικοί συγγραφείς. Έμεινε στη θέση του μόνο 66 χρόνια και έπεσε στο σεισμό του 227 δεν το ξαναέστησαν όμως φοβούμενοι κάποιο χρησμό μας λέει ο Στράβωνας. Εννιά αιώνες έμεινε πεσμένος ο κολοσσός ώσπου το 653 μ.Χ τον πήρε ο χαλίφης Αράβων Μωαβίας, και το πούλησε για χαλκό σ’ έναν Εβραίο από την Έδεσσα που χρειάστηκε 900 καμήλες για να τον μεταφέρει.
Το πρόβλημα που απασχολεί τους σημερινούς ερευνητές είναι πού ήταν στημένος ο κολοσσός. Παρεξηγώντας μια φράση του επιγράμματος, που ήταν χαραγμένο στη βάση του κολοσσού, έλεγαν ότι τον τοποθέτησαν «όχι μόνο πάνω από το πέλαγος αλλά και στη ξηρά» φαντάστηκαν ότι στεκόταν στην είσοδο του λιμανιού με ανοιχτά τα σκέλη πατώντας με το ένα πόδι στο ένα άκρο του λιμανιού και με το άλλο στο απέναντι, ενώ ψηλά με σηκωμένο χέρι κρατούσε φως σαν φάρος για τα καράβια που περνούσαν να μπουν στο λιμάνι. Από τον 16ο αιώνα παρουσιάστηκε μια τέτοια γκραβούρα που έχει επικρατήσει ως σήμερα
Νεώτεροι μελετητές όμως θεωρούν αδύνατο να βρισκόταν κοντά στη θάλασσα και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το μόνο σημείο που θα μπορούσε να στηθεί είναι ο περίβολος ενός ναού, και το πιο πιθανό στο Ιερό του Θεού Ήλιου όπου σήμερα βρίσκεται το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών. Εκεί κοντά άλλωστε βρέθηκε ένα ωραίο κεφάλι του Ηλίου, μαρμάρινο, με σπασμένες ακτίνες που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Ρόδου. Επίσης με τον τρόπο που τον περιγράφει ο Στράβωνας φαίνεται καθαρά ότι τον είδε στη στεριά: «βρίσκεται δε τώρα σπασμένος από τα γόνατα κι έπεσε από σεισμό». Αν ήταν στη θάλασσα θα χανόταν εντελώς ή θα φαινόταν μόνο ένα μέρος, πράγμα που θα ανέφερε ο συγγραφέας. Ο Κολοσσός της Ρόδου ήταν ένας ύμνος στη Τέχνη και στην Ελευθερία.
*****
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΣΣΟΥ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ!
Το 357 π.Χ. το νησί κατέκτησε ο Μαύσωλος (ο τάφος του οποίου είναι άλλο ένα αρχαίο θαύμα) από την Αλικαρνασσό (Ελληνική Μικρά Ασία), κατακτήθηκε από τους Πέρσες το 340 π.Χ. και τελικά από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332 π.Χ.. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η αυτοκρατορία του μοιράστηκε ανάμεσα στους 3 ισχυρότερους στρατηγούς του: τον Πτολεμαίο, τον Σέλευκο και τον Αντίγονο, που δημιούργησαν και τις ομώνυμες δυναστείες.
Οι Ρόδιοι στάθηκαν στο πλευρό των Πτολεμαίων, (οι οποίοι κατείχαν το μερίδιο της Αιγύπτου), όμως το 305 π.Χ. οι Αντιγονίδες της Μακεδονίας, ανταγωνιστές των Πτολεμαίων, θέλησαν να σπάσουν την συμμαχία της Ρόδου με τους Πτολεμαίους, κι έστειλαν τον Δημήτριο Πολιορκητή με 40,000 στρατιώτες και προηγμένη για την εποχή πολεμική τεχνολογία, για να κατακτήσει την Ρόδο.
Ο ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ
Ο Δημήτριος αρχικά χρησιμοποίησε έναν τεράστιο πολεμικό πύργο με καταπέλτη, που υψωνόταν πάνω από έξι πλοία. Όμως ο πύργος αναποδογυρίστηκε λόγω κακοκαιρίας, και οι Ρόδιοι νίκησαν την μάχη.
Ο Δημήτριος έχτισε και δεύτερο, μεγαλύτερο πολεμικό πύργο, με ύψος 46 μέτρα και βάση 23 τετραγωνικά μέτρα. Είχε σιδερένιες ρόδες για να ανεβαίνει στα τείχη. Ήταν εξοπλισμένος με πολλούς καταπέλτες, δεξαμενές νερού για να σβήνουν τα φλεγόμενα βέλη, και είχε ξύλινη και δερμάτινη κάλυψη ως προφύλαξη των πολεμιστών στο εσωτερικό του πύργου, από τα βέλη των αντιπάλων. Όταν ο Δημήτριος επιτέθηκε ξανά στην πόλη, οι Ροδίτες γέμισαν ένα μεγάλο χαντάκι με νερό έξω από τα τείχη, κι έτσι ο περίφημος μηχανισμός του Δημητρίου βυθίστηκε στην λάσπη. Έναν ολόκληρο χρόνο οι Ρόδιοι, άντρες και γυναίκες, αγωνίστηκαν γενναία κι αντιστάθηκαν στις επιθέσεις του Δημητρίου, μέχρι που οι Πτολεμαίοι στείλανε σύμμαχο στόλο από την Αίγυπτο για να βοηθήσουν τους Ροδίους. Ο Δημήτριος και οι στρατιώτες του τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας τον περίφημο μηχανισμό τους και τα όπλα πίσω τους.
Η ιστορία του Κολοσσού
Οι Ροδίτες ως ενθύμιο της νίκης τους, χτίσανε το τεράστιο άγαλμα στον προστάτη τους, Θεό Ήλιο (Απόλλωνα). Έλιωσαν τον μπρούτζο και τα άλλα μέταλλα από τους μηχανισμούς που άφησε ο Δημήτριος για να φτιάξουν το εξωτερικό του Κολοσσού, και η τεράστια σκαλωσιά από τον πολεμικό μηχανισμό του έγινε η σκαλωσιά για την κατασκευή του αγάλματος. Η έναρξη των εργασιών σύμφωνα με τους ιστορικούς, υπολογίζεται γύρω στο 304 π.Χ., και κατά τον ιστορικό Πλίνιο, περατώθηκε σε 12 έτη.
Ο γλύπτης Χάρις της Λίνδου ο οποίος μάλιστα πολέμησε για την υπεράσπιση της Ρόδου από τον Δημήτριο, επιμελήθηκε το έργο. Ο Χάρις ήταν μαθητής του Λυσσίπου, και δεν είχε ξαναφτιάξει άγαλμα παρομοίου μεγέθους. Πιθανόν άρχισε φτιάχνοντας ένα μικρό άγαλμα για να πειραματιστεί για το δέσιμο των υλικών και την τελική μορφή του έργου.
Το άγαλμα είχε ύψος 33 μέτρα, ήταν γυμνό, στο κεφάλι φορούσε στέμμα σαν τις ακτίνες του ηλίου (όπως το άγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη). Εικάζεται ότι με το δεξί χέρι προστάτευε τα μάτια από τον ήλιο και με το αριστερό κρατούσε έναν χιτώνα.
Φτιάχτηκαν πρώτα τα πόδια του αγάλματος και η κατασκευή ανέβαινε σταδιακά, καθώς το χάλκινο σχήμα ενισχυόταν εσωτερικά με σιδερένια δοκάρια και πέτρινες κολόνες. (Η τεχνική αντιγράφηκε για την κατασκευή του αγάλματος της Ελευθερίας της Νέας Υόρκης, στο οποίο χύθηκε χαλκός πάνω από ατσάλινο 'σκελετό'). Χρειάστηκε πολύ δουλειά για να εφαρμόζουν απόλυτα ο εσωτερικός σκελετός (σίδερα και πέτρες) με το χάλκινο 'δέρμα' εξωτερικά. Η βάση του αγάλματος ήταν από λευκό μάρμαρο.
Ο Πίλων του Βυζαντίου αναφέρει ότι χρησιμοποιήθηκαν 15 τόνοι από μπρούτζο και 9 τόνοι σιδήρου, όμως και υπολογίζεται ότι οι αληθινές ποσότητες ήσαν πολύ μεγαλύτερες. Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι το άγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη έχει το ίδιο περίπου μέγεθος και βάρος 225 τόνους, ο Κολοσσός πρέπει να είχε ανάλογο βάρος.
Το 226 π.Χ. το άγαλμα καταστράφηκε ολοσχερώς από μεγάλο σεισμό, ο οποίος κατέστρεψε την πόλη. Ο Πτολεμαίος ΙΙΙ ο Ευεργέτης προσέφερε την χρηματοδότηση για αναστήλωση του κατεστραμμένου έργου. Όμως, σύμφωνα με έναν χρησμό, απαγορεύτηκε η αναστήλωση του Κολοσσού, γιατί θεωρήθηκε ότι ο Θεός Ήλιος .
Ο ιστορικός Πλίνιος έζησε αιώνες μετά την καταστροφή του αγάλματος, κι ανέφερε ότι ακόμα και πεσμένο, τραβούσε τον θαυμασμό των ανθρώπων. Καθώς το άγαλμα στην εποχή του ήταν σπασμένο σε κομμάτια, ο Πλίνιος είχε την ευκαιρία να μελετήσει το εσωτερικό του. Έτσι, μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες για τα υλικά και την τεχνική δόμησης του αγάλματος. Για να περιγράψει το μέγεθος του αγάλματος αναφέρει ότι λίγοι άνθρωποι μπορούσαν να κλείσουν στην αγκαλιά τους τον αντίχειρα του Κολοσσού με τα χέρια τους.
Για πολλές εκατοντάδες χρόνια τα συντρίμμια βρίσκονταν στον βυθό του λιμανιού της Ρόδου, ως που τ ο 654 μ.Χ., οι Άραβες κατέλαβαν την Ρόδο. Λέγεται ότι αποσυναρμολόγησαν τα κομμάτια του αγάλματος και τα πούλησαν στην Συρία. Μάλιστα, χρειάστηκαν 900 καμήλες για την μεταφορά των κομματιών από τα παράλια της Μικράς Ασίας απέναντι από την Ρόδο, ως την Συρία.
Ενώ παλαιότερα πιστευόταν ότι ο Κολοσσός στεκόταν στην είσοδο του λιμανιού (σημερινό Μανδράκι), οι αρχαιολόγοι σήμερα θεωρούν ότι αυτό είναι αδύνατον λόγω του μεγάλου ύψους του αγάλματος και του σχετικά μικρού πλάτους του λιμανιού.
Πρόσφατες μελέτες υπολογίζουν την τοποθεσία του αγάλματος λίγο πιο έξω από το Μανδράκι.
ΜΑΡΣΗ ΚΟΚΚΙΝΑΚΗ ΥΠ. ΔΙΔΑΚΤΩΡ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΤΑΝ ΛΟΝΔΙΝΟΥ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΓΡΑΦΙΣΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ WBC
ΠΙΕΡΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ – ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ – ΛΕΥΚΩΣΙΑ, 2008
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ
*****
Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ
Ο Κολοσσός υπήρξε ένα γιγάντιο άγαλμα στημένο στο λιμάνι της Ρόδου. Κατά την αρχαιότητα οι Ρόδιοι επιδίωκαν μόνιμα να διαφυλάσσουν την ανεξαρτησία τους, να ασκούν το εμπόριο και να μη συμμετέχουν στους πολέμους των άλλων ελληνικών πόλεων. Παρόλα αυτά κατακτήθηκαν αρκετές φορές.
Ο ΘΕΟΣ ΗΛΙΟΣ
Κατά τα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα σι Ρόδιοι γιόρτασαν μια μεγάλη νίκη. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, αφού πολιόρκησε επί ένα χρόνο την πόλη τους, τελικά αναγκάστηκε να φύγει και να αφήσει πίσω του ένα μεγάλο μέρος από τον εξοπλισμό του. Οι Ρόδιοι αποφάσισαν να πουλήσουν τον εξοπλισμό του Δημήτριου και με τα χρήματα να στήσουν ένα υπέροχο άγαλμα προς τιμή του θεού Ήλιου που τους προστάτευε.
ΤΟ ΟΡΕΙΧΑΛΚΙΝΟ ΑΓΑΛΜΑ
Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς ήταν το άγαλμα ούτε σε ποιο σημείο το έστησαν. Ξέρουμε πάντως ότι κατασκευάστηκε από ορείχαλκο και είχε ύψος 33 μέτρα. Το σχεδίασε ο Αρχιτέκτονας Χάρης και χρειάστηκε 12 ολόκληρα χρόνια για την ολοκλήρωσή του.
ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Το ορειχάλκινο περίβλημα στερεώθηκε επάνω σε ένα σιδερένιο σκελετό. Το άγαλμα ήταν κούφιο στο εσωτερικό και καθώς προχωρούσε η κατασκευή του οι εργάτες γέμιζαν τα κενά με βαριές πέτρες προκειμένου να διασφαλίσουν τη σταθερότητά του. Ο Κολοσσός ολοκληρώθηκε γύρω στο 280 π.Χ. Για πολλούς αιώνες, οι άνθρωποι ακούγοντας για τον Κολοσσό, νόμιζαν πως στεκόταν επάνω από την είσοδο του λιμανιού της Ρόδου με τα πόδια ανοιχτά, όπως στην απέναντι ζωγραφιά. Όμως πρακτικά αυτό ήταν αδύνατο, διότι η είσοδος του λιμανιού της Ρόδου είχε πλάτος κάπου 400 μέτρα και ο Κολοσσός δεν ήταν τόσο... κολοσσιαίος! Τα κείμενα μας επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι βρισκόταν μάλλον στο κέντρο της πόλης και κοιτούσε προς τη θάλασσα και το λιμάνι.
Η ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗ
Γύρω στο 226 π.Χ., δηλαδή λιγότερο από πενήντα χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του, ο Κολοσσός έπεσε. Τον συγκλόνισε ένας σεισμός και τον έκοψε από τα γόνατα. Ένας χρησμός συμβούλεψε τους Ρόδιους να μην τον ξαναστήσουν κι έτσι τον άφησαν πεσμένο στο έδαφος Παρέμεινε στη θέση αυτή για 900 χρόνια και πολλοί επισκέπτες είδαν το πεσμένο άγαλμα του θεού Ήλιου. Το 654 μ.Χ. ένας Σύρος πρίγκιπας κατέλαβε τη Ρόδο και απογύμνωσε το άγαλμα από τις ορειχάλκινες πλάκες. Λέγεται ότι τις μετέφερε στη Συρία χρησιμοποιώντας 900 καμήλες. Ο ορείχαλκος πουλήθηκε στους εμπόρους που μάλλον τον έλιωσαν και τον έκοψαν σε νομίσματα.
*****
Ο νέος Κολοσσός της Ρόδου που θέλει να φτιάξει μια ομάδα νέων επιστημόνων από την Ελλάδα και την Ευρώπη
Το πρότζεκτ για τη δημιουργία του ανανεωμένου μνημείου που θα περιλαμβάνει μέχρι και μουσείο.
Ένα από τα Επτά Θαύματα του αρχαίου Κόσμου, τον Κολοσσό της Ρόδου φιλοδοξεί να ανακατασκευάσει μια ομάδα νεαρών επιστημόνων από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και τη Μεγάλη Βρετανία. Ο Κολοσσός, ήταν ένα τεράστιο σε διαστάσεις άγαλμα το οποίο απεικόνιζε τον θεό Ήλιο, ορατό από την είσοδο του λιμανιού της Ρόδου και φέρεται να είχε ύψος περίπου 30 μέτρα. Η ιδέα του να χτιστεί από την αρχή, διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 2000, και παρόλο που τότε δεν προχώρησε, μια ομάδα επιστημόνων στρέφει σήμερα εκ νέου τα βλέμματα στο μεγαλεπήβολο αυτό σχέδιο, ισχυριζόμενοι πως η ανακατασκευή του αγάλματος μεταφράζεται σε χιλιάδες θέσεις εργασίας και ενδεχομένως εκατομμύρια ευρώ κέρδος για την τοπική κοινωνία, καθώς θα «ξαναβάλει τη Ρόδο στο χάρτη»- όπως χαρακτηριστικά λένε. Η ομάδα αποτελείται από τους Έλληνες και δη Ροδίτες Άρη Α. Πάλλα και Χρήστο Γιαννά, αρχιτέκτονα με ειδικότητα στην αρχαιολογία και αρχαιολόγο αντίστοιχα και τους Enrique Fernanzes, πολιτικό μηχανικό από την Ισπανία, Ombretta Iannone, αρχιτέκτονα από την Ιταλία με ειδικότητα στην αρχαιολογία, Matilda Palla, οικονομολόγο από την Ισπανία κι Erald Dupi πολιτικό μηχανικό από το Ηνωμένο Βασίλειο. Βάσει του σχεδίου που προτείνουν, ο νέος Κολοσσός θα είναι αντάξιος του μεγαλείου του αυθεντικού, που χτίστηκε το 280 π.Χ.
Μέσα στο άγαλμα, η ομάδα θέλει να κατασκευάσει και μουσείο, στο οποίο θα εκτίθενται εκατοντάδες αντικείμενα της Αρχαίας Ελλάδας που σκονίζονται στα αζήτητα ελλείψει χώρου να προβληθούν δημοσίως. Για να γίνει αυτό, προτείνουν το νέο άγαλμα να είναι μεγαλύτερο από το πρώτο, κάνοντας μάλιστα λόγο και για κατασκευή ύψους 150 μέτρων. Φιλοδοξούν επίσης, εκτός από μουσείο, να περιλαμβάνει εσωτερικά και βιβλιοθήκη και πολιτιστικό κέντρο αλλά και φάρο, ορατό σε απόσταση μεγαλύτερη των 56 χιλιομέτρων- που θα λειτουργούσε ως δέλεαρ τόσο για πλοία όσο και για τουρίστες.
Η ομάδα παραθέτει δε και εμπορική έρευνα, για να στηρίξει το επιχείρημά της πως το έργο θα ωφελήσει την τοπική οικονομία μόλις ολοκληρωθεί.
Ο νέος Κολοσσός της Ρόδου, λαμβάνοντας υπόψη τους κινδύνους από σεισμούς και ανέμους, θα καλύπτεται όλος από φωτοβολταϊκά πάνελ που θα του παρέχουν «100% ενεργειακή αυτονομία όπως ο θεός Ήλιος που τρεφόταν αποκλειστικά με ηλιακή ενέργεια».
ΠΗΓΕΣ:
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου