ΜΥΘΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ
Διαβάστε μερικούς από τους θρύλους που “στοιχειώνουν” το νησί της Ρόδου!
- · Ο ποδηλάτης στην Καλλιθέα
- · Η νύφη στους Τρεις
- · Η Σπηλιά στην παραλία Αγάθη
- · Ο Θρόνος της Τάφρου
- · Ιστορίες από τον Στρατό: Η στοιχειωμένη σκοπιά της Ρόδου
- · Τα φαντάσματα που στοίχειωναν τα σοκάκια της Παλιάς Πόλης
- · Οι Ρόδιοι και η στοιχειωμένη κόκκινη μέλισσα
- · Ιστορίες και Θρύλοι Πολιτισμικά Στοιχεία
- · Το Νησί του Θεού Ήλιου
- · Τελχίνες - Ποσειδώνας
- · Ο Αλθαιμένης
- · Ιππότης που σκότωσε το δράκο!
- · Ο δράκος της Ρόδου: Ένας «Σήφης» του Μεσαίωνα!
- · Ο ήρωας ιππότης
- · Κροκόδειλος ο δράκος
- · Η δημιουργία της Ρόδου
- · Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ Παναγιάς Σκιαδενής
- · Ο θρύλος της Παναγιάς Τσαμπίκας
- Ο λιθοβολισμός από την εκκλησία στο χωριό Αφάντου της Ρόδου
Σε κάθε τόπο, πάντα υπάρχουν ιστορίες, μύθοι, θρύλοι και εικασίες. Αυτό συμβαίνει, είτε από κάποιο περίεργο γεγονός που έγινε, είτε από τυχαίες συμπτώσεις. Αυτό κάνει την φαντασία του ανθρώπου, να οργιάζει και να πλάθει ιστορίες της φαντασίας του. Γιατί δεν μπορεί με την απλή λογική, να εξηγήσει κάποια φαινόμενα. Έτσι και στο νησί μου την Ρόδο, υπάρχουν κάποιοι μύθοι και ιστορίες, που έμαθα και εγώ από τους μεγαλύτερους και που θα σας διηγηθώ σήμερα.
Σε μια περιοχή της Ρόδου, κοντά στο χωριό Τριάντα, υπάρχει μια περιοχή, που έχει, πολλές και απότομες στροφές. Το σημείο αυτό ονομάζεται τρεις. Πριν από χρόνια, ένα ζευγάρι ετοιμάστηκε να πάει στην εκκλησία για να παντρευτεί. Η νύφη πέρασε από τους τρεις και σε κάποια στροφή, από λάθος χειρισμό του οδηγού ή από κακή ορατότητα, το αμάξι έπεσε στο γκρεμό και η νύφη σκοτώθηκε. Από τότε, εμφανίζεται συχνά σε εκείνο το σημείο η ψυχή της. Υπάρχουν μαρτυρίες, που λένε πως είδαν μια γυναίκα ντυμένη νύφη, να περιτριγυρίζει εκεί. Ακόμα ο μύθος λέει, πως η νύφη αποσπάει την προσοχή των οδηγών, με αποτέλεσμα να πέφτουν στο γκρεμό και να σκοτώνονται. Λένε, πως είναι ακόμα πολύ θυμωμένη, γιατί δεν πρόλαβε να παντρευτεί τον αγαπημένο της και από εκδίκηση, κάνει κακό στους οδηγούς.
Ένας άλλος μύθος λέει πως κάποτε οι πειρατές, λεηλάτησαν το μοναστήρι της Παναγιάς της Σκιαδενής. Μαζί με τα κλοπιμαία όμως πήραν και την εικόνα της Παναγιάς και όταν γύρισαν στο καράβι, η Παναγία μαρμάρωσε το πλοίο, μαζί με τους πειρατές. Το καράβι υπάρχει ακόμα στην θάλασσα, είναι ένα πέτρινο νησάκι που μοιάζει πολύ με καράβι και οι ντόπιοι, το ονομάζουν πετροκάραβο.
Η ιστορία της Παναγιάς Τσαμπίκας. Το όνομα της Παναγιάς στην Ρόδο, βγήκε από κάποιους βοσκούς. Κάποτε, εκεί που βοσκούσαν τα πρόβατα, παρατήρησαν μια λάμψη να αναβοσβήνει συνέχεια, επί μέρες. Έμοιαζαν με σπίθες στο βουνό και έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Γιατί φοβήθηκαν μήπως υπάρχουν κακοποιοί κρυμμένοι εκεί πάνω. Όταν πήγαν εκεί, αντίκρισαν την εικόνα της Παναγιάς να σπινθηροβολάει και να βγάζει τσάμπες (σπινθήρες) όπως τις έλεγαν οι βοσκοί, και έτσι την ονόμασαν Παναγιά Τσαμπίκα. Σε εκείνο το μέρος φτιάχτηκε η εκκλησία της Παναγιάς Τσαμπίκας που θα πει σπινθηροβόλος Παναγιά. Το όνομα Τσαμπίκα ακούγεται πολύ στην Ρόδο. Επειδή οι άνθρωποι εδώ, δίνουν το όνομα στα παιδιά τους. Διότι όπως λένε, είναι πολύ θαυματουργή. Μάλιστα, αν θέλουν να κοροϊδέψουν εμάς τους Ροδίτες, μας φωνάζουν Τσαμπίκους ή Τσαμπίκες ανάλογα αν είσαι αγόρι ή κορίτσι.
Μια άλλη ιστορία παράξενη και γεμάτο μυστήριο και φαντασία τρόμου, είναι αυτή που θα σας διηγηθώ. Στο παλιό νοσοκομείο της Ρόδου, βασίλισσα Όλγα όπως ονομαζόταν, υπήρχε μια μεγάλη στροφή, εκεί υπήρχε ένα σπιτάκι, που έλεγαν πως ήταν στοιχειωμένο. Η ιστορία λέει πως κάποιος σκότωσε την γυναίκα του γιατί τον νόμιζε πως τον απατούσε και την έθαψε, μέσα στον κήπο του. Από τότε το φάντασμα της γυναίκας δεν άφηνε κανέναν να μείνει στο σπίτι της. Μάλιστα το σπίτι αυτό νοικιάστηκε τρεις φορές μα σε λιγότερο από μια εβδομάδα οι άνθρωποι που το ενοικίαζαν, έφευγαν έντρομοι. Λένε πως κάθε βράδυ εμφανιζόταν η γυναίκα αγριεμένη μπροστά τους. Το σπίτι αυτό δεν το ενοικίασε μετά από αυτό, κανείς άλλος και την νύχτα οι ντόπιοι, φοβόντουσαν να περάσουν από εκεί μόνοι.
Αυτές είναι λίγες από τις ιστορίες που έμαθα, θα επανέλθω πάλι με άλλες γιατί δεν θέλω να σας κουράσω.
------------------------------
Θρύλοι που στοιχειώνουν το νησί της Ρόδου!
Ο ποδηλάτης στην Καλλιθέα
Λέγεται πως πολλά χρόνια πριν κάποιος ποδηλάτης σε έναν ποδηλατικό αγώνα στην Καλλιθέα έχασε τον έλεγχο του ποδηλάτου από έναν λάθος χειρισμό και σκοτώθηκε πέφτοντας στον γκρεμό. Έκτοτε ο θρύλος λέει πως πολλοί έχουν δει τα βράδια στην περιοχή εκείνη τα πετάλια του ποδηλάτου να φωσφορίζουν, ακούνε την αλυσίδα του ποδηλάτου ή βλέπουν μια σκιά ενός ποδηλάτη. Μια ακόμα παραλλαγή του θρύλου, διότι τίποτε από αυτά δεν είναι έγκυρα στοιχεία είναι πως τον ποδηλάτη τον σκότωσε κατά τη διάρκεια του αγώνα ένα διερχόμενο αμάξι και έτσι ο ποδηλάτης εμφανίζεται και προσπαθεί να προκαλέσει ατυχήματα στους οδηγούς, αιφνιδιάζοντας τους με την παρουσία του!
----------------------------------
Η νύφη στους Τρεις
Οι “Τρεις” είναι μια περιοχή στη Ρόδο, με μια απότομη κατηφόρα και πολλές επικίνδυνες στροφές. Ο Θρύλος αναφέρει πως μια νύφη, την ημέρα του γάμου της πηγαίνοντας στην εκκλησία σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα στην περιοχή αυτή. Ίσως είναι ο πιο γνωστός θρύλος στους κατοίκους της Ρόδου καθώς οι ιστορίες θέλουν τη νύφη να εμφανίζεται πολλάκις στη στροφή που σκοτώθηκε πριν χρόνια και να αιφνιδιάζει τους οδηγούς που περνούν τις στροφές αυτές! Εμφανίζεται με το νυφικό της, άλλοτε περπατώντας, άλλοτε καθισμένη στη μέση του δρόμου αλλά πάντοτε αποσπώντας την προσοχή των περαστικών σε ένα πολύ επικίνδυνο δρόμο.
----------------------------------
Η Σπηλιά στην παραλία Αγάθη
Στην παραλία της Αγάθης στο Χαράκι, υπάρχει και το ομώνυμο εκκλησάκι της Αγίας Αγάθης. Εκεί δίπλα στα αριστερά της εκκλησίας υπάρχει μια σπηλιά. Όταν πηγαίνει κόσμος και ψάλλει στην περιοχή της σπηλιάς λέγεται ότι ακούγονται ψαλμοί. Ο Θρύλος θέλει μοναχούς να είναι θαμμένοι στην ευρύτερη περιοχή και με το θυμίαμα ακούγονται ψαλμωδίες από τις φωνές τους.
----------------------------------
Ο Θρόνος της Τάφρου
Ένας λιγότερος γνωστός θρύλος αναφέρει πως μια παρέα τριών παιδιών έκανε βόλτα για εξερεύνηση στην Τάφρο της παλιάς πόλης. Μια περιοχή γεμάτη απόκρυφες σπηλιές στοές, ερείπια. Έτσι εισήλθαν σε κάποιες στοές που τους οδήγησαν σε μια ερειπωμένη εκκλησιά και απέναντι της είχε έναν θρόνο. Ένα παιδί ήθελε να βγει φωτογραφία καθισμένο πάνω στο θρόνο και μόλις κάθισε κοκάλωσε σαν άγαλμα. Δε μπορούσε να κουνηθεί αλλά ούτε και να μιλήσει. Τα υπόλοιπα παιδιά έντρομα φώναξαν τους γονείς τους και έκαναν εξορκισμό με παπά. Το παιδί συνήλθε, ζει ακόμα, καλά στην υγεία του και ο παπάς ήταν παπάς που διέμενε στην παλιά πόλη.
Βέβαια να τονίσουμε ότι οι παραπάνω ιστορίες δεν είναι τίποτε άλλο από αστικοί θρύλοι, που κάποιοι ίσως έχουν παραποιηθεί από την ανθρώπινη φαντασία, ίσως στηρίζονται και σε πραγματικά γεγονότα. Έχουν επιβιώσει στο πέρασμα του χρόνου με την ακουστική παράδοση και και αν το πιστέψει κανείς ή όχι εξαρτάται αποκλειστικά από τον ίδιο και τα προσωπικά του βιώματα!
----------------------------------
Ιστορίες από τον Στρατό: Η στοιχειωμένη σκοπιά της Ρόδου
Μιας και πλέων ανήκω στον Ελληνικό στρατό για τους επόμενους 6 μήνες περίπου που μου απομένουν αποφάσισα να αρχίσω αυτό το νέο κεφαλαίο με περίεργες αν όχι τρομακτικές ιστορίες από των στρατό. Αυτή είναι η πρώτη που βρήκα. Ελπίζω να σας αρέσουν όσο και σε μένα. Ακόμα αν γνωρίζετε παραπάνω στοιχεία ή άλλες τέτοιες ιστορίες ή προσωπικές εμπειρίες για καποια από αυτές θα ήθελα να της μοιραστείτε μαζί μας!
Στην διάρκεια της θητείας μου βρέθηκα για εκπαίδευση σε αντιαρματικά όπλα στο μεγαλύτερο στρατόπεδο της Ρόδου, το οποίο φέρεται να έχει τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών. Κατά τη διάρκεια παραμονής μου στο στρατόπεδο πολλοί στρατιώτες εξέφραζαν παράπονα στους ανώτερους τους για τα τηλεφωνά στις σκοπιές που είχαν τρελαθεί για τα φωτά που άναβαν και έσβηναν όποτε ήθελαν για εφοδεύοντες που όπως προέκυπτε αργότερα απ τα βιβλία εφόδων δεν υπήρχαν κ.α. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση ενός στρατιώτη που ήρθε τρέχοντας κατατρομαγμένος απ την σκοπιά αναφέροντας οτι εμφανίστηκε απ το πουθενά ένα φάντασμα στρατιώτη λέγοντας του ότι περίμενε να τον αλλάξουν δέκα χρονιά. Με εντολή της διοίκησης διατάχθηκε η παύση λειτουργίας της εν λόγω σκοπιάς λόγο των πολλαπλών περίεργων κρουσμάτων.
----------------------------------
Τα φαντάσματα που στοίχειωναν τα σοκάκια της Παλιάς Πόλης
Μια ιστορία φαντασμάτων θα σας διηγηθώ διαφορετική απο τις συνηθισμένες .
Πάνε χρόνια πίσω, όταν στην Παλιά Πόλη ακόμα δεν υπήρχαν νυχτερινά κέντρα διασκέδασης και μπαρ , τότε που η Παλιά Πόλη αποτελούσε απλά μια περιοχή με φτωχογειτονιές , χωρίς φασαρία και μουσική στα γραφικά σοκάκια να αντηχεί σε όλη την περιοχή , χωρίς μηχανάκια να πηγαινοέρχονται και ορδές νέων να διασκεδάζουν .
Θυμάμαι εκεί που τώρα είναι το Μικρο Καφέ ήταν το σούπερ μάρκετ του Πολιά, λίγο πιο πάνω το Μανάβικο του Στεφάνου , μόνο ο μπαρμπέρης έμεινε στο ίδιο πόστο τόσα χρόνια , αν και τώρα την οικογενειακή παράδοση συνεχίζει ο γιος του .
Σε αυτή λοιπόν την περίοδο που όλα κυλούσαν πιο ήσυχα, θα ανατρέξω και θα σας διηγηθώ εκείνη την διαφορετική ιστορία φαντασμάτων .
Η Μεσαιωνική Πόλη, εκείνη την εποχή ήταν ήσυχη και οι δρόμοι έρημοι τα βράδια , αν ήταν και χειμώνας δεν συναντούσες άνθρωπο στο διάβα σου. Ο αέρας μουρμούριζε τις δίκες του νότες σαν περνούσε μέσα απο τα γραφικά σοκάκια κάνοντας ήχους τρομακτικούς. Βλέπετε λίγο τα παλιά κτίρια, λίγο η ερημιά στους δρόμους, λίγο η φαντασία να τρέχει πίσω στον Μεσαίωνα και στις μάχες που δόθηκαν και είχε στηθεί το τέλειο σκηνικό για μια ιστορία φαντασμάτων .
Φαντάσματα λοιπόν κατάλευκα έτρεχαν κάθε βράδυ μέσα στα σοκάκια τις Παλιάς Πόλης κάνοντας τους κατοίκους να φοβούνται ακόμα περισσότερο να κυκλοφορήσουν τη νύχτα. Οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν στο πρώτο φως της μέρας και κάθε τόσο υπήρχε και μια καινούργια συνάντηση με ένα φάντασμα .
Ο καιρός περνούσε , σταδιακά όλο και περισσότερες γειτονίες είχαν φως , η Παλιά Πόλη άλλαζε με γρήγορους ρυθμούς και τα φαντάσματα πλέον αναγκάστηκαν να αφήσουν τα λευκά σεντόνια τους σπίτι.
Βλέπετε το κόλπο του λευκού σεντονιού που φόραγαν τα παράνομα ζευγαράκια τις νύχτες και τρόμαζε ο κόσμος νομίζοντας πως έβλεπε φάντασμα δεν έπιανε πλέον …’Ετσι τα φαντάσματα εξαφανίστηκαν και την θέση τους πήραν οι αλλοπρόσαλλοι ήχοι της νυχτερινής ζωής και οι ορδές των νέων που περιδιαβαίνουν στα φωτισμένα πλέον σοκάκια . Τα λευκά σεντόνια έμειναν σαν μια γλυκιά ανάμνηση για τους κάτοικους της Παλιάς Πόλης και το άλυτος μυστήριο για κάποιους που χάθηκε στο χρόνο…
----------------------------------
Οι Ρόδιοι και η στοιχειωμένη κόκκινη μέλισσα
Σ' ένα από τα λίγα πεζά του κείμενα, στην αγγλική γλώσσα, γραμμένο στα 1884-1886, με τον τίτλο «Romaic Folklore of Enchanted Animals», ο Κωνσταντίνος Καβάφης, αναφερόμενος στις ρωμαίικες λαϊκές παραδόσεις των στοιχειωμένων ζώων, με το σπιτικό φίδι, το ελάφι με το σταυρό στα κέρατα, κάνει λόγο και για στοιχειωμένα έντομα, όπως π.χ. για την κόκκινη μέλισσα στη Ρόδο, που μπαίνει στο δωμάτιο του κάθε ετοιμοθάνατου μια ώρα πριν πεθάνει.
Οι Ροδίτες πιστεύουν πως, μια μαγεμένη κόκκινη μέλισσα μπαίνει στο δωμάτιο κάθε ετοιμοθάνατου, άνδρα ή γυναίκας, μία ώρα ακριβώς πριν αυτός ή αυτή πεθάνει· και οι Σαμιώτες κάνουν λόγο για αόρατες μέλισσες που φωλιάζουν στο σπίτι όσων έχουν ψευδορκήσει και τους τρελαίνουν κάνοντας έναν θόρυβο που ακούνε μόνο αυτοί».
Κ.Π. Καβάφης
----------------------------------------------
Ιστορίες και Θρύλοι Πολιτισμικά Στοιχεία
Το Νησί του Θεού Ήλιου
Σύμφωνα με τη μυθολογία, όταν ο Δίας αποφάσισε να μοιράσει τη Γη στους Θεούς του Ολύμπου, ο Θεός Ήλιος έλειπε σε ένα από τα καθιερωμένα του ταξίδια που έκανε για να φωτίζει τη Γη όλη. Έτσι, οι υπόλοιποι Θεοί του Ολύμπου, ξέχασαν να του βγάλουν κλήρο.
Όταν γύρισε από το ταξίδι του και το αντιλήφθηκε, ο Δίας θέλησε να ξανά κάνει τη μοιρασιά της Γης για να μη μείνει αδικημένος ο Ήλιος. Εκείνος όμως δεν το επέτρεψε, διότι έβλεπε να αναδύεται από τα βάθη της θάλασσας ένα κομμάτι γης. Τότε ζήτησε από το Δία, η χώρα που θα αναδυόταν από τη θάλασσα, όταν εκείνος θα ανέτελλε το επόμενο πρωί θα ήταν δικιά του. Έτσι ο Δίας, κάλεσε τη Λάχεση να δώσει όρκο, πως αυτή η χώρα θα ήταν κλήρος του Θεού Ήλιου.
Πράγματι αναδύθηκε μέσα από τη θάλασσα ένα όμορφο νησί, το οποίο δόθηκε στο Θεό Ήλιο. Στο νησί αυτό, πήγε και κατοίκησε με τη γυναίκα του, την Νύμφη Ρόδο και γέννησαν εφτά γιους τον Όχιμο, τον Κέρκαφο, τον Μάκαρ, τον Ακτίονα, τον Τενάγη, τον Τριόπα, τον Κάνδαλο και μια κόρη την Ηλεκτρυώνη.. Ένας από αυτούς, ο Κέρκαφος έκανε τρεις άλλους γιους: τον Ιαλυσό, τον Κάμειρο και τον Λίνδο, στους οποίους μοίρασε το νησί σε τρία ίσα μέρη.
Από τότε στέλνει συνεχώς τις ακτίνες φωτός του στο όμορφο νησί, και στέκεται στη θάλασσα ως το πιο ηλιόλουστο μέρος σε όλη τη Γη.
----------------------------------
Τελχίνες - Ποσειδώνας
Οι Τελχίνες ήταν η πρώτη φυλή, η οποία κατοίκησε στη Ρόδο, ερχόμενη από την Κρήτη και την Κύπρο. Ήταν περίεργοι άνθρωποι, άγριοι, έμοιαζαν σαν δαίμονες και χρησιμοποιούσαν μαγείες κάθε είδους. Ήταν εννέα στον αριθμό και λέγεται πως ήταν γιοι της θάλασσας. Οι Τελχίνες ήταν καλοί τεχνίτες και καλοί ναυτικοί. Κατασκεύασαν αγάλματα στην Λίνδο τον «Απόλλωνα Τελχίνιον», στην Ιαλυσό την Ήρα και τις Νύμφες και στην Κάμιρο την «Ήρα Τελχινία».
Σύμφωνα με το μύθο, η Ρέα παρέδωσε τον Ποσειδώνα στους Τελχίνες και αυτοί τον ανέθρεψαν. Όταν ο Ποσειδώνας ανδρώθηκε, ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε την αδερφή των Τελχίνων και έκαναν έξι γιους και μια κόρη τη “Ρόδην”, από εκείνη πήρε και το όνομα Ρόδος το νησί.
Έπειτα, προκάλεσαν πολλά κακά στους ντόπιους, αφού θύμωσε μαζί τους η θεά Αφροδίτη και τότε ο Ποσειδώνας τους έθαψε στη Γη και έγιναν δαίμονες.
----------------------------------
Ο Αλθαιμένης
Ο Αλθαιμένης ήταν γιος του Κατρέα, ο οποίος ήταν γιος του Μίνωα και τον διαδέχθηκε στη βασιλεία της Κρήτη. Ο Κατρέας είχε λάβει ένα χρησμό ότι θα σκοτωθεί από το χέρι ενός παιδιού του. Είχε τέσσερα παιδιά: τον Αλθαιμένη, την Αερόπη, την Κλυμένη καιτην Απυμοσύνη. Όταν ο Αλθαιμένης πληροφορήθηκε το χρησμό, για να τον αποφύγει, έφυγε από την Κρήτη και εγκαταστάθηκε στη Ρόδο, χτίζοντας την πόλη της Κρητηνίας. Ανέβηκε στο βουνό Αττάβυρος και έχτισε ανάκτορο και ναό του Ατταβύριου Διός για να βλέπει την πατρίδα του Κρήτη από ψηλά.
Κάποτε όμως ο Κατρέας γέρασε και αποφάσισε να αφήσει το θρόνο του στον Αλθαιμένη. Έτσι ταξίδεψε μέχρι τη με το πλοίο του να τον βρεί, όμως ο Αλθαιμένης από μακρυά νόμιζε ότι ήταν πειρατές και στη συμπλοκή σκότωσε με το ακόντιο τον πατέρα του. Έτσι εκπληρώθηκε ο χρησμος. Ο Αλθαιμένης έζησε απαρηγόρητος, εως ότου πέθανε από τη λύπη του.
----------------------------------
O Ιππότης που σκότωσε το δράκο!
Κατά το Μεσαίωνα και πιο συγκεκριμένα περίπου στα 1332, στη Ρόδο υπήρχε ο θρύλος και ο φόβος ενός μεγάλου δράκου, ενός πλάσματος ανίκητου και τεραστίων διαστάσεων. Ζούσε στο σημερινό λόφο του Μόντε Σμιθ που τότε ονομαζόταν “Mal Paso” και σημαίνει κακό πέρασμα.
Οι κάτοικοι του νησιού ένιωθαν τρόμο στην ιδέα ενός πλάσματος, που εξαφάνιζε παιδιά, βοσκούς από την περιοχή και πολλούς ιππότες που ξεκινούσαν για να το σκοτώσουν, αλλά ποτέ δεν επέστρεφαν πίσω. Στο λόφο επάνω, υπήρχε ένα εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου και αρκετοί κάτοικοι θεωρούσαν άκρως επικίνδυνο το πέρασμα από την περιοχή για να προσκυνήσουν. Ο φόβος είχε κατακλύσει όλο το νησί.
Έτσι ο τότε Μεγάλος Μάγιστρος Helion de Villeneuve, στο φόβο να μη χάσει και άλλους ιππότες από το θηρίο του λόφου, απαγόρευσε κάθε επίθεση προς αυτό. Το δέρμα του δράκου αποτελούνταν από φολίδες, αδιαπέραστες στα όπλα και στα βέλη, που τον έκαναν αθάνατο απέναντι στους ιππότες. Παρόλα αυτά ένας νεαρός ιππότης δε θέλησε να πειθαρχήσει στο διάταγμα του μεγάλου Μαγίστρου, κι άρχισε να σχεδιάζει τον τρόπο με τον οποίο θα σκότωνε το επικίνδυνο πλάσμα πάνω στο νησί.
Ο ιππότης με το όνομα Dieudonne de Gozon, ζήτησε την άδεια να λείψει για ένα χρόνο και να επισκεφθεί το κάστρο του πατέρα του στο Languedoc. Με τη βοήθεια του πατέρα του και των υπηρετών, σχεδίασαν ένα πρότυπο του δράκου και πάνω σε αυτό εκπαίδευσε το άλογο του, τα σκυλιά του και εξάσκησε την τεχνική που θα ακολουθούσε.
Μετά από αρκετό διάστημα εκπαίδευσης, ο ιππότης γύρισε πίσω στη Ρόδο και ανέβηκε στο λόφο όπου ζούσε ο δράκος. Άρχισε να επιτίθεται με σθένος εναντίον του με το ξίφος, ενώ τα σκυλιά του ορμούσες παράλληλα στο επικίνδυνο πλάσμα τεραστίων διαστάσεων. Η ουρά του ήταν τόσο μεγάλη που ο ιππότης δυσκολευόταν να αποφύγει τα χτυπήματα από αυτήν και τον κίνδυνο από τα πελώρια δόντια του. Ένα τέτοιο χτύπημα ήταν μοιραίο και έριξε κάτω από το άλογο τον άτυχο ιππότη. Αυτός όμως είχε εκπαιδευτεί τόσο καλά που ήξερε ότι η κοιλιά του δράκου δεν ήταν καλυμμένη από φολίδες. Καθώς ο δράκος ορμούσε για να τον κατασπαράξει, εκείνος σήκωσε το ξίφος και τρύπησε με δύναμη την κοιλιά του θηρίου. Εκείνο σωριάστηκε νεκρό πάνω στο σώμα του ιππότη, ο οποίος έχασε τις αισθήσεις του.
Έπειτα από αρκετή ώρα οι υπηρέτες του ανέβηκαν στο λόφο και τον βρήκαν σφηνωμένο κάτω από το σώμα του δράκου, τον απεγκλώβισαν, του έβγαλαν το κράνος και όταν ανέκτησε τις αισθήσεις του τον μετέφεραν στην πόλη της Ρόδου. Από όπου περνούσε ο κόσμος ζητωκραύγαζε, τον εξυμνούσε και τον χειροκροτούσε για το θάρρος του.
Ο Μεγάλος Μάγιστρος Helion de Villeneuve, κυριεύθηκε από θυμό και θέλησε να τιμωρήσει τον ιππότη Gozon που δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Όμως ο λαός του νησιού εξοργίστηκε, διαμαρτυρήθηκε και εν τέλει ο Μεγάλος Μάγιστρος ανακάλεσε και τον έχρισε τιμητικά σε Μεγάλο Μάγιστρο. Άξιζε την τιμή αυτή, αφού απελευθέρωσε το νησί από τον φόβο του δράκου που το είχε κυριεύσει.
Το κεφάλι του δράκου, τοποθετήθηκε πάνω από τη Θαλασσινή πύλη ενώ ο θαρραλέος ιππότης στέφθηκε Μεγάλος Μάγιστρος στη θέση του Villeneuve όταν εκείνος απεβίωσε. Ο Μ.Μάγιστρος Gozon, πέθανε έπειτα από μια άριστη διοικητική θητεία και αγαπητός στο λαό το 1353, όπου στον τάφο του επάνω γράφτηκε «Εδώ βρίσκεται ο σφαγέας του δράκου.»
Αυτός ο θρύλος διασώζεται στο νησί της Ρόδου από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα και το θάρρος του Ιππότη διατηρεί αξέχαστη την επιβλητικότητα αυτής της εποχής.
--------------------------------------------
Ο δράκος της Ρόδου: Ένας «Σήφης» του Μεσαίωνα!
Στη κεντρική Ευρώπη του Μεσαίωνα κυκλοφορούσαν άπειρες ιστορίες και θρύλοι για δράκους που ρήμαζαν και απειλούσαν πόλεις και χωριά και στους οποίους θυσίαζαν συχνά μια κοπέλα για να κατευνάσουν την οργή και τη μανία τους. Πολλοί είναι επίσης οι ήρωες που αναμετρήθηκαν με τα τέρατα αυτά και τα νίκησαν, με πιο γνωστό ίσως τον μυθικό Γερμανό ήρωα Ζίγκφριντ, ο οποίος έκανε μπάνιο στο αίμα του σφαγμένου δράκου και έγινε (σχεδόν) άτρωτος.
Ελάχιστοι γνωρίζουν όμως ότι ένας τέτοιος… δράκος ζούσε στη Ρόδο και τρομοκρατούσε τους κατοίκους του νησιού, και μάλιστα σε χρόνους ιστορικούς, τον 14ο αιώνα. Η ιστορία του εμπεριέχει σχεδόν όλα τα στοιχεία των μεσαιωνικών θρύλων, με αποκορύφωμα τον γενναίο ιππότη που αναμετρήθηκε με το θηρίο και το σκότωσε.
Σύμφωνα λοιπόν με το θρύλο, στα μέσα περίπου του 14ου αιώνα, όταν η Ρόδος βρισκόταν υπό την κυριαρχία των ιπποτών του τάγματος του Αγίου Ιωάννη, όλο το νησί ζούσε με το φόβο ενός τεράστιου δράκου. Αυτός φέρεται να ζούσε σε μια περιοχή που τότε την αποκαλούσαν «Mal Paso» (δηλαδή «κακό πέρασμα»), λίγα μίλια μακριά από την πόλη της Ρόδου, σε έναν λόφο όπου βρισκόταν το παρεκκλήσι του Αγίου Στεφάνου. Στην περιοχή αυτή βρισκόταν τότε ένας μεγάλος βάλτος, και πολλοί προσκυνητές, παιδιά και βοσκοί κινδύνευαν από την παρουσία του και συχνά εξαφανίζονταν χωρίς να αφήσουν ίχνη, γεγονός που έκανε όλους να πιστεύουν ότι είχαν γίνει βορά του δράκου.
----------------------------------
Ο ήρωας ιππότης
Ο δράκος φέρεται να είχε φολίδες που δεν μπορούσε να διαπεράσει κανένα σπαθί, καμία λόγχη ή βέλος. Διάφοροι Ιωαννίτες ιππότες είχαν προσπαθήσει να εξοντώσουν το τέρας, αλλά κανείς δεν το είχε καταφέρει και δεν επέστρεψε πίσω. Εντέλει, ο Μέγας Μάγιστρος του τάγματος, ο Ελιόν ντε Βιλνέβ, απαγόρευσε με διάταγμα οποιαδήποτε επίθεση στο θηρίο.
Ωστόσο, ένας νεαρός ιππότης, ο Ντιεντονέ ντε Γκοζόν, αψήφησε τη διαταγή του Μέγα Μάγιστρου και μετά από την κατάλληλη προετοιμασία κίνησε να αναμετρηθεί με το δράκο. Οι ιστορίες για την πάλη που ακολούθησε διαφέρουν ως προς τις επιμέρους λεπτομέρειές του, όλες όμως συμφωνούν ότι το σκότωσε επειδή κατάφερε να μπήξει στο σπαθί του στη μαλακή κοιλιά του ζώου, η οποία δεν προστατευόταν από τις αδιαπέραστες φολίδες (κάτι αντίστοιχο έπραξαν στους μύθους όλοι οι εξολοθρευτές δράκων!). Στη συνέχεια, έκοψε το κεφάλι του τέρατος και το μετέφερε στην πόλη της Ρόδου, το οποίο τοποθετήθηκε πάνω από μια πύλη των τειχών.
Αρχικά, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, ο Μέγας Μάγιστρος ήθελε να τιμωρήσει τον Ντιεντονέ ντε Γκοζόν, καθώς είχε αψηφήσει τις διαταγές του, αλλά ακολούθως, κατόπιν διαμαρτυρίας του πλήθους, αναίρεσε. Μάλιστα, όταν πέθανε ο Βιλνέβ, ο Ντε Γκοζόν χρίστηκε νέος Μέγας Μάγιστρος του τάγματος. Όταν πέθανε το 1353 έγραψαν στον τάφο του την επιγραφή «Extinctor Draconis», δηλαδή «εξολοθρευτής του δράκου».
Να σημειωθεί ότι η αναμέτρηση του Ντιεντονέ ντε Γκοζόν με τον δράκο εξυμνήθηκε σε ένα ποίημα, που γράφτηκε από το μεγάλο Γερμανό ποιητή Φρίντριχ φον Σίλερ.
----------------------------------
Κροκόδειλος ο δράκος
Όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, η ιστορία αυτή φαντάζει προϊόν φαντασίας. Όμως σε αντίθεσή με τους μεσαιωνικούς θρύλους, τα πρόσωπα είναι αναμφισβήτητα υπαρκτά, γεγονός που δημιουργεί ποίκιλλα ερωτήματα, αν μη τι άλλο, για την «ταυτότητα» του δράκου της Ρόδου. Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι το θεριό ήταν στην πραγματικότητα ένας… κροκόδειλος που, σαν τον περιβόητο «Σήφη» της Κρήτης που έχει μαγνητίσει τους τελευταίους μήνες το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στη χώρα μας, είχε καταλήξει, άγνωστο με ποιον τρόπο, στο νησί. Εικάζεται ότι τον κροκόδειλο μπορεί να άφησαν στη Ρόδο Μαμελούκοι πειρατές από την Αίγυπτο – οι κροκόδειλοι του Νείλου μπορούν να φτάσουν τα 6 μέτρα, με αποτέλεσμα ένα τέτοιο παντελώς άγνωστο για τους Ροδίτες μεγάλο και… πεινασμένο ζώο να μοιάζει στα μάτια τους όντως με δράκο!
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κρανίο του «δράκου» τοποθετήθηκε πάνω από μια πύλη των τειχών, όπου μπορούσε κανείς να το δει ακόμα και μερικούς αιώνες αργότερα. Γράφτηκε ότι το κρανίο ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό ενός αλόγου. Μάλιστα, κάποιος που το είδε αιώνες αργότερα, όταν πια οι άνθρωποι δεν πίστευαν πια τόσο εύκολα σε μυθικά θεριά, είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για το κρανίο ενός κροκόδειλου…
----------------------------------
Η δημιουργία της Ρόδου
Πολλοί μύθοι έχουν συνδεθεί με τη δημιουργία της Ρόδου. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν ο Δίας επικράτησε των Γιγάντων, αποφάσισε να μοιράσει τη γη στους Ολύμπιους Θεούς. Ο Ήλιος όμως, έλειπε από τη μοιρασιά κι έμεινε χωρίς γη. Ο Δίας για να μην τον αδικήσει είπε να ξανακάνουν τη μοιρασιά αλλά ο Ήλιος τότε είπε πως η γη που θα αναδύονταν από τη θάλασσα όταν θα ανατέλλει το επόμενο πρωϊνό θα γινόταν δική του. Έτσι αναδύθηκε ένα πανέμορφο και καταπράσινο νησί, η Ρόδος. Ο Ήλιος συνεπαρμένος από την ομορφιά της την έλουσε με τις ακτίνες του. Από τότε η Ρόδος είναι το νησί του Ήλιου, το πιο φωτεινό και λαμπερό. Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι η Ρόδος ήταν νύμφη, κόρη του Ποσειδώνα, και γυναίκα του Ήλιου.
-----------------------------
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ Παναγιάς Σκιαδενής
Στους πρόποδες του βουνού Σκιάδι βρίσκεται η Μονή της Παναγιάς Σκιαδενής. Οφείλει το όνομά της στο Σκιάδιο (σκιερό μέρος). Κατά άλλους στη σκιά ενός μεγάλου σύννεφου ή αν κοιτάξει κανείς από το Μονόλιθο μοιάζει με σκιάδιον, καπέλο αρχαίων.
Στη θέση που βρίσκεται ο ναός υπήρχε αρχαιοελληνικό ιερό της Αρτέμιδος. Στα 1200 μ.Χ. οικοδομήθηκε βυζαντινός ναός. Αγιογραφήθηκε το ΙΗ΄αιώνα και η επέκτασή του ολοκληρώθηκε περί το 1861.
Σύμφωνα με την παράδοση κατά τον ΙΑ΄αιώνα ασκήτευαν δύο ή τρεις μοναχοί. Βλέποντας τη νύχτα φως πήγαν και εντόπισαν την εικόνα της Παναγίας, που εκτίμησαν ότι ιστόρησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Την πήραν στο Ασκηταριό αλλά το πρωί χάθηκε. Την αναζήτησαν και τη βρήκαν εκεί που είναι σήμερα κτισμένος ο ναός.
Η εικόνα βρίσκεται αριστερά της εισόδου.
Το πρόσωπο της Παναγίας έχει ζωντανά, εκφραστικά, γλυκά μάτια.
Στην Μονή υπάρχει ένα σπάνιο Ευαγγέλιο του 1862. Το τέμπλο είναι έργο τέχνης και το δάπεδο είναι στρωμένο με μαύρα και άσπρα βότσαλα.
Το κτιριακό συγκρότημα αποτελείται από οντάδες και κάθε χωριό έχει το δικό του οντά. Εκτός από τον τρόπο εύρεσης της εικόνας ,έχουν γίνει και άλλα θαύματα.
1) Στα χρόνια των πειρατών ένα πειρατικό πλοίο άραξε απέναντι από τον Μεσαναγρενό κάμπο και οι πειρατές πήγαν στη Μονή, τη λεηλάτησαν, άρπαξαν το εικόνισμα και επέστρεψαν στο πλοίο τους. Το βρήκαν όμως πετρωμένο. Οι χριστιανοί το απέδωσαν σε θαύμα της Παναγιάς. Το πετρωμένο καράβι βρίσκεται εκεί, το "πετροκάραβο" , όπως λένε οι Μεσαναγρενοί, για να θυμίζει το θαύμα.
2) Ένας τούρκος αγάς δεν πίστευε στα θαύματα της Παναγιάς και με την κάμα του κάρφωσε την εικόνα. Αμέσως έτρεξε αίμα και το χέρι του "εκουλλάθη". Ο αγάς μετάνιωσε και ζήτησε από την Παναγία να το γιάνει και θα χαρίσει όλα τα κτήματά του γύρω από τη Μονή. Έτσι κι έγινε.
3) Κι ακόμη, η παράδοση λέει πως ένας αγριόχοιρος κατέστρεφε τα χτήματα του χιλιομοδιού. Η Παναγιά τον πέτρωσε και τον πέταξε σε ένα βράχο. Ο βράχος αυτός ονομάζεται "μαντήλα".
Η Παναγιά η Σκιαδενή έχει ανακηρυχθεί πολιούχος της Νότιας Ρόδου και κάθε χρόνο γιορτάζεται η χάρη της με μεγαλοπρέπεια.
Συνηθίζεται η θαυματουργή εικόνα να λιτανεύεται από χωριό σε χωριό κατά την περίοδο της Σαρακοστής.
Την Κυριακή του Αγίου Θωμά, οι Μεσαναγρενοί τη φέρνουν από τη Λαχανιά στο πανηγύρι και από έκεί στο χωριό. Παραμένει στο Μεσαναγρό και την επομένη μέρα, (Δευτέρα), πηγαίνει στη Μονή.
Από χωριό σε χωριό οι πιστοί τη μεταφέρουν με τα πόδια και είναι μεγάλη τιμή να συμμετέχεις στην πορεία.
Γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Χιλιάδες πιστοί από όλο το νησί της Ρόδου που πηγαίνουν να προσκυνήσουν και να ζητήσουν την βοήθειά της.
-------------------------------------
Ο θρύλος της Παναγιάς Τσαμπίκας
Η ονομασία Τσαμπίκα, σύμφωνα με την παράδοση, οφείλεται στη λέξη της τοπικής διαλέκτου «τσάμπα» που σημαίνει σπίθα και συνδέεται με τον τρόπο εύρεσης της εικόνας.
Ένας βοσκός καθόταν στη βρύση του Αιμαχιού (ιστορικός τόπος Αρχαγγέλου που βρίσκεται χαμηλά απέναντι από το βουνό), όταν είδε ψηλά στην κορυφή, εκεί που σήμερα βρίσκεται ο μικρός ναός της Παναγίας Τσαμπίκας της κυράς, κάτι σαν σπίθες (τσάμπες).
Όλη η νύχτα πέρασε κοιτάζοντας ο βοσκός να δει αν κινηθεί το φως. Ίσως κάποιος να το κρατούσε. Το φως παρέμενε στην ίδια θέση. Ήρθε και δεύτερη νύχτα και τρίτη νύχτα.
Πάλι, στον ίδιο τόπο, το ίδιο φως. Τότε ο βοσκός, περίεργος αλλά και φοβισμένος μήπως υπήρχαν στο βουνό κακοποιοί, κάλεσε συγχωριανούς του οπλισμένους, ν' ανέβουν να δουν τι συμβαίνει.
Σαν έφτασαν στην κορυφή, παραδόξως, αντικρίζουν μία ασημένια εικόνα της Παναγίας επάνω στο κυπαρίσσι και μπροστά της καντήλι αναμμένο.
Το γεγονός αυτό διαδόθηκε παντού, καθώς και στην Κύπρο, όπου ακούστηκε με πολλή κατάπληξη. Γιατί πράγματι, είχε χαθεί από κάποιο Μοναστήρι μια εικόνα τη Παναγίας με το καντήλι. Επίτροποι από την Κύπρο, ήρθαν στον Αρχάγγελο και αναγνώρισαν την εικόνα.
Παίρνοντάς την, επέστρεψαν στην πατρίδα. Η εικόνα, όμως πάλι έφυγε απ' το θρόνο της κι ερχόταν στην κορυφή του βουνού.
Λυπημένοι οι φίλοι Κύπριοι ήρθαν πάλι και πήραν την εικόνα.
Για να βεβαιωθούν και οι δύο πλευρές πως πρόκειται για την ίδια εικόνα, έκαψαν λίγο το ξύλο της από πίσω για να τη σημαδέψουν (το σημάδι αυτό σώζεται ως σήμερα). Και τρίτη φορά η εικόνα επέστρεψε, φέγγοντας στην κορυφή του βουνού. Τότε, η αδελφότητα έχτισε ναΰδριο και οντάδες σ' εκείνο το σημείο αφιερωμένο στην Παναγία Τσαμπίκα την Κυρά.
Πολλά είναι τα θαύματα της Παναγίας. Πιο πολύ, όμως, οι άτεκνες γυναίκες είναι εκείνες που παρακαλούν την Θεοτόκο να τους χαρίσει παιδί και τάζουν είτε να βαφτίσουν το παιδί του εκεί, είτε να του δώσουν το όνομα Τσαμπίκος ή Τσαμπίκα.
Έτσι στη Ρόδο ακούγεται πάρα πολύ αυτό το όνομα. Έχουμε και περιπτώσεις αλλοδαπών που έχουν δώσει αυτό το όνομα στα παιδιά τους.
Ένα από τα παλιότερα θαύματα της Παναγίας Τσαμπίκας είναι και αυτό που συνδέεται με τα μεγάλα κτήματα γύρω από το Μοναστήρι. Αυτά τα κτήματα ανήκαν σ έναν Τούρκο Πασά, του οποίου η γυναίκα δεν τεκνοποιούσε. Εκείνη μαθαίνοντας για την Παναγία, προσευχήθηκε κι έφαγε το φυτιλάκι που έκαιγε στο καντήλι της εικόνας της.
Έγινε το θαύμα κι έμεινε έγκυος. Ο Τούρκος δεν μπορούσε να πιστέψει πως το παιδί ήταν δικό του. Ούτε πίστευε πως επρόκειτο για θαύμα. Όταν όμως γεννήθηκε το μωρό, κρατούσε στη μικρή χούφτα του το φυτιλάκι του καντηλιού. Έτσι, ο Τούρκος Πασάς δώρισε στην εκκλησία όλα αυτά τα κτήματα που βρίσκονται γύρω απ το ναό"
-------------------------------------
Ο λιθοβολισμός από την εκκλησία στο χωριό Αφάντου της Ρόδου – Μια παράξενη ιστορία πίσω στο 1956
Μια ακόμα μυστήρια ιστορία , αυτή τη φορά απο το χωριό Αφάντου στη Ρόδο οπού στις 22 Απριλίου του 1956 άρχισαν ξαφνικά να πέφτουν πέτρες στην πλατεία, οι πέτρες φαίνεται να ξεκινούσαν απο την εκκλησία . Όσοι ήταν εκείνη την ώρα στην πλατεία τρομοκρατήθηκαν και έφυγαν μιας και αντίστοιχο περιστατικό είχαν ζήσει και πριν από 10 χρόνια δηλαδή το 1946 .
Μόλις οι κάτοικοι ξεθάρρεψαν κατευθύνθηκαν στην εκκλησιά για να δουν ποιος τους λιθοβόλησε, αλλά δεν είδαν κανέναν και όλα τα καντήλια ήταν μυστηριωδώς σβησμένα .
Το περιστατικό είναι καταγεγραμμένο στην εφημερίδα “Ελευθερία” στις 23/5/1956.
mystiria.gr
-------------------------------------
ΠΗΓΕΣ:
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου