Σαν έρθει η ώρα…
Η ώρα για να φύγω
Θα ‘θελα χώμα
Μη μου ρίξετε...
Αφήστε με απαλά πάνω σ’ ένα κύμα
να ταξιδέψει η ψυχή μου σε θάλασσες
που δεν πρόλαβε να ταξιδέψει
ή καλύτερα σ’ ένα βουνό ανεβάστε με
να σκαρφαλώσει η ψυχή στην πιο ψηλή κορφή
-κι εκεί στο χώρισμα της απ’ το κορμί –
απ’ εκεί ως τον ουρανό
και το σώμα να γκρεμιστεί στο πιο βαθύ φαράγγι.
Του Νίκου Κωνσταντινίδη
Αγαπητές φίλες και φίλοι
Η ευτυχία και η εσωτερική γαλήνη είναι κάτι που όλοι επιθυμούμε. Ωστόσο, οι περισσότεροι συνηθίζουμε να αναβάλλουμε την προσωπική μας ευτυχία, λέγοντας συχνά στον εαυτό μας ότι θα είμαστε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι μόνο αν καταφέρουμε όσα έχουμε θέσει ως στόχους στο μυαλό μας.
Αυτή η αναβλητικότητα είναι που ουσιαστικά μας στερεί την ευτυχία. Όσο κοινότυπο και αν ακούγεται, η ζωή είναι στιγμές που περνάνε και φεύγουν. Περιμένουμε την τέλεια δουλειά, τον τέλειο σύντροφο ή οτιδήποτε άλλο ιδεατό.
Συνήθως το μόνο που καταφέρνουμε είναι να παρακολουθούμε τη ζωή μας να φεύγει χωρίς να τη ζούμε, χωρίς να την απολαμβάνουμε.
Είναι πολύ σημαντικό να βρίσκουμε την ευτυχία μέσα από στην καθημερινότητα μας, κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας, ανεξάρτητα από τα εμπόδια και τις προκλήσεις που μπορεί κατά καιρούς να εμφανίζονται.
Ζωή δεν είναι μόνο τα επιτεύγματα. Στο καθένα ξεχωριστά, μέσα του, ανασαίνει μια μοναδική ψυχή, που ενσαρκώθηκε μέσα από την θεϊκή διαδικασία για να πορευτεί στο δικό του μοναχικό δρόμο στο χρόνο του «είναι» και το χώρο του «γίγνεσθαι».
Πορευόμαστε ως υπάρξεις, ως οντότητες σ’ ένα αβέβαιο παρόν και ένα άγνωστο μέλλον.
Καθοδηγούμαστε από μια ηθική και μια νομολογία από τη πρώτη μέρα έως τη τελευταία, για να εξασφαλίζεται η κοινωνική ομοιομορφία και εν τέλει η ενσωμάτωση των ιδιαιτεροτήτων μας σε ένα πρότυπο ζωής.
Έτσι η καθημερινότητα μας γίνεται συνήθεια και η σκέψη μας είναι καθηλωμένη σε μια κοινή αποδεκτή πραγματικότητα, η οποία έχει σύνορα γεωγραφικά, ιστορικά, δογματικά και πολιτισμικά, αυτά τα σύνορα ενός λαού .
Αυτή η πρακτική εξασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη, αλλά ενίοτε διευκολύνει και την χειραφέτηση των λαών από την εξουσία η οποία εναλλάσσεται στα χέρια ηγετών.
Αυτό που μας διαφεύγει συνήθως είναι ότι αυτή η επίγεια διαδρομή δεν είναι ζωή αλλά μια ενασχόληση με ότι πιστεύουμε ότι είναι ζωή.
Είναι σημαντικό να έχουμε κάποιες επιγνώσεις για να χαράζουμε τη πνευματική μας πορεία.
Το μυαλό μας χρειάζεται καθοδήγηση. Σημαντικό είναι να επιλέγουμε συνειδητά να το οδηγούμε στο φως.
Να απομακρύνουμε τον εαυτό μας από τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις και την αυστηρή κριτική και να προσπαθούμε με υπομονή και απλή παρατήρηση να τον ανακαλύπτουμε.
Η ενασχόληση με την τέχνη και η καλλιέργεια της εσωτερικής γαλήνης, μας οδηγούν σ’ ένα μονοπάτι λιγότερο περπατημένο: στο πνευματικό κόσμο, εκεί που οι σκέψεις μας χορεύουν στο φως.
Αυτή τη διαφορά κάνει το βιβλίο «Απ’ της ψυχής τ’ απόσταγμα», το νέκταρ του οποίου απόλαυσα διαβάζοντας το, ή πίνοντας το, το ίδιο είναι. Γι αυτό αγαπημένες φίλες και φίλοι είμαστε σήμερα εδώ για να κοινωνήσουμε τη σκέψη και τα συναισθήματα μιας επίμονης στην αγάπη, φίλης μας.
Η Λίτσα Μοσκιού δεν είναι φορτωμένη με πτυχία σε κορνίζες, ούτε διεκδικεί την πνευματική της καταξίωση επικαλούμενη επιστημονικούς τίτλους.
Έχει το ένθεο χάρισμα, μέσα από τους στίχους της, να εισχωρεί στα κατάβαθα της ψυχής της, αλλά και των συνανθρώπων της, και να μιλά ψιθυριστά με το Θεό μέσα της.
Όταν μου έδινε το βιβλίο της, τη ρώτησα ποια είναι η θεματολογία. Μου είπε, ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεματολογία.
Το διάβασα μια κι έξω για να ρουφήξω την αύρα των στίχων και μετά το ξαναδιάβασα, για να εσωτερικεύσω τα συναισθήματα μιας γυναίκας, που είναι πλασμένη περισσότερο από ψυχή και λιγότερο από τ’ άλλα ανθρώπινα συστατικά.
Οι ποιήτριες και οι ποιητές είναι ευαίσθητες υπάρξεις.
Η Λίτσα έχει και το χάρισμα της απλότητας και του καθάριου λόγου.
Δεν πελαγοδρομεί, ούτε μας πελαγοδρομεί, όπως οι δυσνόητοι διανοούμενοι.
Αποτυπώνει στιγμές και σκέψεις και με ποιητική δεξιοτεχνία.
Μας ποτίζει με το κρασί της καρδιάς της.
Έτσι απλά το πέρασμα από τη μουντή πραγματικότητα γίνεται ένα μεθύσι συναισθημάτων.
Δεν μ’ αρέσει να βάζω ταμπέλες στα έργα των καλλιτεχνών, πολύ περισσότερο στους ανθρώπους και τους ίδιους τους δημιουργούς.
Όμως στη Λίτσα, μου βγαίνει αυθόρμητα, ίσως γιατί και η ίδια είναι τόσο αυθόρμητη: «ερωτική ποιήτρια» «μυροβολούσα ψυχή».
Επίμονη στην αγάπη, ευαίσθητη, τρυφερή, εύθραυστη, ονειροπολούσα, υμνωδός της γυναικείας φύσης, αθεράπευτα ρομαντική, περισσότερα όλων: βαθιά ερωτική.
Μου είπε ότι το βιβλίο το αφιερώνει στη μνήμη του πατέρα της.
Ανοίγω και διαβάζω το πρώτο από τα 104 ποιήματά της, και αμέσως κατανοώ, γιατί όταν μου το είπε κοιτούσε χαμηλά από ταπεινοφροσύνη.
Η Λίτσα, αγαπημένες φίλες και φίλοι ξέρει ν’ αγαπά.
Ν’ αγαπά αληθινά, χωρίς ιδιοτέλεια και σκέψη. Ξέρει να δίνεται.
Πολλά, απ’ αυτά που κάνουν ιδιαίτερα οι γυναίκες θεωρούνται αυτονόητα.
Όμως δεν είναι ακριβώς έτσι.
Η apriori προσφορά της ζωής στους δικούς μας ανθρώπους είναι αρετή.
Η προσφορά συναισθημάτων προς όλους είναι ανωτερότητα.
Προσωπικά, από την δημιουργό, αισθάνθηκα ένα σπάνιο, διάπλατο, ψυχικό άνοιγμα που ειλικρινά με άγγιξε.
Μέσα από τους στίχους σου, Λίτσα, αναβλύζει άρωμα σπάνιας ανθρωπιάς και ευαισθησίας.
Κάποια στιγμή έφτασα στο ποίημα «Ένα σφουγγάρι και η ψυχή μου»
Ο τίτλος με ξένιζε, το ομολογώ.
Όμως όταν διάβασα κατάλαβα γιατί η Λίτσα Μοσκιού διακρίθηκε σε τόσους διαγωνισμούς ποίησης.
Μιλά για τη θάλασσα με ποιητική λαχτάρα να αποτυπωθεί μια εικόνα χωρίς ψεγάδι, με λυρισμό και θελκτική προσέγγιση για το μυστήριο που κρύβεται μέσα στα νερά της… και στις ψυχές μας… είναι το ίδιο απέραντο…
Σ’ αυτό το ποίημα βγάζει αγνή τρυφερότητα, μελωδικό ερωτισμό και βαθιά ανθρωπιά.
Γίνεται στοργική, τραγουδά τη ζωή και το θάνατο σε λίγους στίχους, σα να χαϊδεύει καθάριο πρόσωπο που αποτυπώνει τη πορεία μιας ανθρώπινης ζωής, σαν να ψιθυρίζει λόγια αγάπης και απολογισμού πριν την ελευθερία από τα δεσμά της ζωής προς την αιωνιότητα.
Απαγγέλω μόνο δύο από 2 από τους 13 στοίχους.
Απαγγελία «Ένα σφουγγάρι και η ψυχή μου» σελ. 60
…μετά έφτασα στο ποίημα «επικήδειος».
Μόλις κεράστηκα σπάνια βαθιά ανθρωπιά και αποσταγμένη μελιά, κόκκινης τριανταφυλλένιας καρδιάς.
Ανυπόμονα, της έστειλα ένα email: «κι αυτό για το πατέρα σου το έγραψες;» την ρώτησα… όχι μου απάντησε. Να γιατί σας εξηγώ ότι η Λίτσα ξέρει να δίνει ότι κρύβει μέσα της, σε όλους.
Ο Κύριος Αντώνης Μοσκιού, Συμιακός, ο οποίος έζησε στη Ρόδο, σκυμμένος μια ζωή με τα μάτια στη γη και τον ήλιο στη πλάτη, στην Κρητηνία και το Μαντρικό, δεν ήταν διανοητής, ούτε ιδιαίτερα γραμματιζούμενος.
Οι συνθήκες ζωής δεν επέτρεψαν στους περισσότερους πατεράδες μας να αποκτήσουν τίτλους σπουδών.
Ωστόσο οι περισσότεροι είχαν μέσα τους μια φλόγα – καμίνι, ένα κίνητρο ζωής: Να γίνουν καλύτερα τα παιδιά τους.
Αυτή η ιδέα τους έδινε δύναμη και κουράγιο. Κρατούσαν μέσα τους αρχές και αξίες. Μ’ αυτές και τον μόχθο τους, που έσταζε ταπεινό ιδρώτα, μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Αυτή την ευγνωμοσύνη αισθάνομαι να αναβλύζει από τη ψυχή – πηγή της κόρης του.
Σελ. 64 Απαγγελία «Επικήδειος»
Όταν οι ρυθμοί καταλαγιάζουν οι αισθήσεις ξαποσταίνουν.
Τότε αρχίζει το τραγούδι των επιθυμιών.
Η ευαίσθητες ψυχές ξεχύνονται κελαριστά, σαν το νερό από την πηγή προς τη θάλασσα.
Το νερό πάντα βρίσκει το προορισμό του. Ο προορισμός είναι ο ωκεανός.
Ή βουλιάζεις από φόβο ή κολυμπάς ασταμάτητα.
Οι σκέψεις γίνονται πουλιά.
Φτερουγίζουν και βλέπουν από άλλη οπτική την ομορφιά που απλώνεται μέσα και έξω από εμάς.
Στην υποσυνείδητη διάσταση αυτά που ολομερής μας βασανίζουν και αναλωνόμαστε φαντάζουν απόμακρα και μηδαμινά.
Τότε πετούν οι σκέψεις ψηλά – μακριά από τη φυλακή της ψυχής μας, φτερουγίζουν σαν όνειρα ανυπότακτα, σαν λευκά περιστέρια, χαίρονται την ελευθερία, τολμούν, δεν διστάζουν, χαίρονται την αλήθεια, μάχονται την μιζέρια, κυνηγούν την ευτυχία.
Όνειρα για τη ζωή, όνειρα για την ιδεατή εικόνα του έρωτα, όνειρα για τον κόσμο της ευτοπίας, όνειρα για την κατάκτηση των επιθυμιών, όνειρα για όλα, για ότι θέλουμε και ότι δεν έχουμε.
Ζητώ τη προσοχή σας, για να σας μεταφέρω τη βαθιά σκέψη σ’ ένα μυστικό πέρασμα, που όποιος το διαβαίνει και το αξιοποιεί, μπορεί να μετουσιώνει τις σκέψεις του υποσυνείδητου σε τέχνη.
Όσο περισσότερο ανακαλύπτουμε στη φύση τα πανίσχυρα αισθητικά ένστικτα, και μέσα τους μια έντονη επιδίωξη για εξωτερική εμφάνιση, τόσο πιο πολύ θα τείνουμε να παραδεχτούμε τη μεταφυσική υπόθεση, πως το Αληθινό είναι η πρωταρχική Ενότητα, που συνίσταται σε αιώνια οδύνη και αντίφαση.
Αυτά τα ένστικτα έχουν ανάγκη από ένα γοητευτικό όραμα, μια υπέροχη επιφάνεια, για να δικαιωθούν παντοτινά.
Αυτή η επιφάνεια είναι ουσιαστικά το «αληθινό μη – είναι».
Αν κάνουμε, για μια στιγμή, αφαίρεση της «πραγματικότητας» μας, αν νοήσουμε την εμπειρική μας ύπαρξη κι εκείνη του κόσμου γενικά, σαν μια στιγμιαία παράσταση της αρχικής Ενότητας, το όνειρο θα μοιάζει να είναι το υπέρτατο φαινόμενο.
Η επιφάνεια της Λίτσας Μοσκιού αποπνέει, σαν άρωμα αμβροσίας, έναν άλλο φαινομενικό κόσμο, ένα όραμα που δεν το βλέπουν οι αιχμάλωτοι της αρχικής φαινομενικότητας.
Αισθάνομαι ότι η Λίτσα τις μοναχικές της ώρες με ορθάνοικτα μάτια ή κλειστά, δεν διαφέρει, ίπταται και πλανάται σε μια καθαρή μακαριότητα.
Στοχάζεται ελεύθερη από κάθε πόνο και εν κατακλείδι εκφράζει το όραμά της με τους στοίχους της.
Λίτσα, με αυτό το υπέροχο ένστικτό σου, μας δείχνεις πως ο κόσμος του πόνου είναι απόλυτα αναγκαίος για να μπορέσουμε, ωθούμενοι απ’ αυτόν, να γεννήσουμε τα οράματα που μας αποζημιώνουν και βυθισμένοι στην ενατένιση, να μείνουμε ήρεμοι μέσα στη θαλασσοδαρμένη μας ζωή.
Τα ποιήματα σου δεν είναι τίποτα άλλο από πολύχρωμα όνειρα.
Η ποίηση είναι τέχνη του αφαιρετικού λόγου.
Με δυο τρεις λέξεις ο ποιητής μας λέει τα ίδια που ο συγγραφέας μας λέει με δεκάδες σελίδες.
Το όραμα προηγείται της γραφής. Αυτό είναι ο μυστικό της δημιουργίας.
Όμως, για να είναι άξιο το δημιούργημα, να αγγίξει τις ψυχές των ανθρώπων, πρέπει να εκπορεύεται από τη ίδια την πηγή της ζωής: Την ανθρώπινη ψυχή!
Αυτό εκφράζει και ο τίτλος του βιβλίου σου: «Απ’ της ψυχής τ’ απόσταγμα».
Η απόσταξη είναι η μέθοδος αφαίρεσης ενός υγρού από ένα μείγμα.
Μέσα, λοιπόν, από τις σκέψεις σου, περισσότερο από τη ψυχή σου, απόσταξες το αλκοολούχο νέκταρ των σκέψεων και των συναισθημάτων σου.
Γι αυτό όταν διάβαζα τα ποιήματά σου ένιωθα μια σαγηνευτική μέθη.
Δεν απαιτείται πάντα να είναι κοσμογυρισμένος κάποιος, για να βλέπει και να περιγράφει την ομορφιά του κόσμου.
Τα ωραία ταξίδια, είναι της σκέψης και τα ωραιότερα, εκείνα της ψυχής, ακόμα κι αν αυτά είναι μελαγχολικά έως μοιραία.
Ακούστε λίγο από το ποίημα «Ποτέ ξανά» της Λίτσας και θα καταλάβετε τι εννοώ:
Σαν έρθει η ώρα…
Η ώρα για να φύγω
Θα ‘θελα χώμα
Μη μου ρίξετε...
Αφήστε με απαλά πάνω σ’ ένα κύμα
να ταξιδέψει η ψυχή μου σε θάλασσες
που δεν πρόλαβε να ταξιδέψει
ή καλύτερα σ’ ένα βουνό ανεβάστε με
να σκαρφαλώσει η ψυχή στην πιο ψηλή κορφή
-κι εκεί στο χώρισμα της απ’ το κορμί –
απ’ εκεί ως τον ουρανό
και το σώμα να γκρεμιστεί στο πιο βαθύ φαράγγι.
H ευτυχία φίλοι μου, απαιτεί μια καλή και ουσιαστική επαφή με τους γύρω μας.
Κανένας δε νιώθει ευτυχισμένος όταν είναι απομονωμένος.
Αντιθέτως η μοναξιά μεγεθύνει πάντα το πρόβλημα.
Ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μια συμβουλή ή μια βοήθεια σε κάποιον, που το έχει πραγματικά ανάγκη αποτελούν γέφυρες επικοινωνίας και επαφής.
Ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να αλλάξει μια ζωή από μια δική σου καλή πράξη.
Σε βάθος χρόνου όλα επιστρέφονται και ο δοτικός άνθρωπος δε βγαίνει ποτέ χαμένος.
Αυτό κάνεις αγαπημένη φίλη με τα ποιήματα σου. Και είμαστε όλοι κερδισμένοι.
Μέσα από την ευγνωμοσύνη λες ναι στη ζωή.
Είναι πολύ σημαντικό να εκτιμάς όσα έχεις( πολλά ή λίγα) και να λες ευχαριστώ.
Πλημμυρίζεις με θετική ενέργεια όταν νιώθεις καλά με όσα σου έχει προσφέρει η ζωή.
Τα συστατικά της ευτυχίας βρίσκονται στα χέρια όλων μας.
Η Λίτσα αξιοποιεί τα ελάχιστα. Έχει μια απίστευτη επιμονή στην αγάπη, που θα ήταν παράλειψη να μην σχολιαστεί.
Στο ποίημα «Η ΩΔΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΜΗΔΗΣ», το οποίο θα αποδοθεί από τη θεατρική ομάδα, σε λίγο, με λόγο λιτό, με «είναι» θλιμμένο, με σκέψη σκέτη ψυχή, υμνεί και σαρκάζει. Όσοι είναι παρατηρητικοί κατανοούν περισσότερα από τον αφαιρετικό ποιητικό λόγο.
Πολυμήδη στη Ελληνική μυθολογία, από τις λέξεις πολύ και μήδος σημαίνει σκέψη, σύνεση. Κάποιες φορές την συναντάμε και με το όνομα Αλκιμήδη, η οποία ήταν κόρη του Αυτολύκου, σύζυγος του Αίσονα και μητέρα του Ιάσονα και του Προμάχου. Ως αδελφή της Αντικλείας, η Πολυμήδη ήταν θεά του Οδυσσέα.
Μετά τη θανάτωση του συζύγου της, Αίσονα, από τον Πελία, η Πολυμήδη καταράστηκε τον Πελία και κρεμάστηκε.
Το 2015 ο Γιώργος Φουντούλης μελοποίησε το ποίημα της Λίτσας Μοσκιού: «Η ωδή της Πολυμήδης» και το ερμήνευσε η Μαρίνα Βολουδάκη στην παράσταση «Ιωλκός» στο Αρχαίο Ανάκτορο Δημητριάδος Βόλου.
----------------------------------------------------------
Ένα ποίημα είναι μια έκφραση συναισθημάτων σαν το ποτάμι που αναβλύζει.
Όταν η μοναξιά εγκλωβίζει την ανθρώπινη ψυχή σ’ ένα κλειστό σπίτι γίνεται αβάστακτη.
Όταν αυτή, την βαραίνει μια απώλεια, περισσότερο.
Να κοιτά κανείς τα ίδια αντικείμενα, τις ίδιες προσωπογραφίες στο τοίχο της φυλακής του, είναι μαρτύριο.
Όμως η ποιήτρια έχει το δικό της τρόπο. Ανοίγει μια τρύπα στο ταβάνι και με τα πανιά της σκέψης της πετάει μακριά και οργώνει τους ουρανούς.
Ξεχώρισα το ποίημα «Προσωπογραφίες» είναι η αποτύπωση μιας τέτοιας μοναχικής μέρας, το οποίο θα ακούσετε από τη θεατρική ομάδα σε λίγο.
Ένα άλλο ποίημα που ξεχώρισα είναι η «ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ»
Νίκος – Σελ. 106 «ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ»
Οι Έλληνες είναι πραγματικά αλληλέγγυοι άνθρωποι.
Έπειτα από επτά χρόνια σφοδρής κρίσης και «εν μέσω» αυτής, αποφάσισαν, σε αντίθεση με τους πλούσιους Ευρωπαίους, να μην αφήσουν στη τύχη τους, αυτούς τους κατατρεγμένους ανθρώπους, οι οποίοι διασχίζουν τη ξηρά και τη θάλασσα, σχεδόν της μισής διαμέτρου της γης, για να φτάσουν στις δυτικές χώρες, με όραμα την έστω αμφισβητούμενη ασφάλεια και την επιβίωση τους.
Σκέφτομαι τα καραβάνια των προσφύγων και λυγίζω. Πίσω ο θάνατος. Μπροστά η αβεβαιότητα. Φυσικά επιλέγουν το δεύτερο.
Οι Έλληνες γνωρίζουν από προσφυγιά και μετανάστευση. Έχουν στο DNA τους τη κατανόηση και συμβολικά ανήκει το Νόμπελ Ειρήνης στους απλούς νησιώτες που το διεκδίκησαν...
Σκέφτομαι τους αγνούς κατοίκους των νησιών, που δίνουν σιωπηρά, χωρίς να προσμένουν τίποτα και θαυμάζω το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής.
Καμιά φορά, όμως, κοιτάζω τα παράλια των νησιών μας και νιώθω τύψεις και φρίκη. Δεν γνωρίζω αν η προσφυγιά των απελπισμένων έγινε και για μας, τους απελπισμένους της πύλης της Δύσης.
Αισθάνομαι ότι έγινε και για μας, που παραπαίουμε, επαγγελματική διέξοδος, υπαρξιακή ανάγκη ή εφαλτήριο προσωπικής προβολής.
Τα αυτοκόλλητα λογότυπα στις αυτοσχέδιες ταμπέλες και οι αραβικές επιγραφές στις καντίνες, στα ταξιδιωτικά γραφεία, στους ξενώνες, στα καρότσια των μικροπωλητών, με προβληματίζουν. Δεν ξέρω αν η φρίκη είναι εκεί απ’ όπου έρχεται ή εκεί που φτάνει.
Αυτή η σκέψη με παγώνει και τρέμω: Ακόμη κι αυτή η συλλογική πράξη διάσωσης αφορά περισσότερο τους διασώστες παρά τους θαλασσοπνιγμένους.
Έτσι κι αλλιώς οι κατατρεγμένοι πρόσφυγες, ακόμη κι αν σωθούν από τα κύματα, ακόμη κι αν γλιτώσουν την υποθερμία, ακόμη κι αν φάνε λίγο φαγητό, απέχουν πολύ από το να είναι σίγουροι ότι σώθηκαν.
Ακούστε – δείτε όμως την επόμενη απαγγελία με ήχο και εικόνα και δείτε τη φρίκη των προγόνων μας μέσα από τα μάτια της ποιήτριας: «ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ»
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Λίτσα, την ώρα που διάβαζα το βιβλίο σου, έγινε κάτι σπάνιο που δεν σου είπα. Το άφησα γι’ αυτή την ώρα… ένα πουλί ήρθε από το μπαλκόνι μου και κάθισε στα γραπτά μου. Έχει ξαναγίνει αυτό και στο παρελθόν.
Το περίεργο είναι ότι εκείνη τη φορά ήταν νύχτα. Τις νύχτες πάντοτε συμβαίνουν θαύματα.
Το κοίταξα ήρεμα. Με κοιτούσε τρομαγμένο. Ήταν σα να μου ‘λεγε: «Είδα φως και μπήκα»
Συνέχισα να διαβάζω, «Το τραγούδι της θάλασσας» (127) χαμηλόφωνα, σαν να είχα έναν απρόσκλητο φίλο συντροφιά (οι φίλοι δεν χρειάζονται προσκλήσεις):
….127…
Έκλεισα το βιβλίο. Ο φτερωτός επισκέπτης ήταν ακόμα εκεί και με κοιτούσε ίσως και να καταλάβαινε, περισσότερα από τους άλλους με νοημοσύνη.
Έμεινα ακίνητος για να μη τρομάξει. Ούτε εκείνο… γιατί θα τρόμαζα…
Ξανάνοιξα τις σελίδες τυχαία (σελ. 40) «Αόρατη φυλακή»
…Μα τι κάνεις; ακόμα εδώ είσαι;
Με κοίταξε, μάλλον συμπονετικά. Στη πρώτη κίνηση των δακτύλων μου εξαφανίστηκε, σε μια στιγμή, όπως ακριβώς, εμφανίστηκε.
Τοποθέτησα τα δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο και έγραψα για σένα, γι αυτή τη στιγμή:
«Απ’ της ψυχής τα’ απόσταγμα»
«Τα πουλιά είναι ελπίδες
ταξιδεύουν στους φωτεινούς ορίζοντες
πετούν πάνω από τις θάλασσες
οργώνουν τους ουρανούς
αυτό το ταξίδι δεν έχει τελειωμό
Την ανατολή η ζωή κυλά,
η φύση δεν αντιστέκεται, μόνο οι άνθρωποι…
όλα παίρνουν σχήματα, αλλάζουν χρώματα,
θροϊζει ζωή στις φυλλωσιές,
φτερουγίζουν οι ψυχές και γίνονται πουλιά
αυτό το ταξίδι δεν έχει τελειωμό
Η εμπειρία του Ουρανού είναι ανυπότακτη
το ύψος του δείχνει μέχρι που μπορούμε…
όταν υποχωρούν τα σύννεφα του σύμπαντος
αποκαλύπτεται το ίδιο που υπάρχει μέσα μας
αυτό το ταξίδι δεν έχει τελειωμό
Όσο πιο καθαρό είναι της ψυχής τ’ απόσταγμα,
τόσο πυκνώνει η αγάπη
Όσο πυκνώνει η αγάπη, τόσο πιο αχανής είναι η
γνώση και πιο καθαρό τ’ απόσταγμα
Αυτό το ταξίδι δεν έχει τελειωμό
Τα πουλιά είναι όνειρα
Τραγουδούν την δύση
νιώθοντας πως σε λίγο θα σιγήσουν.
Η νύχτα αυτοαναιρείται μέχρι να ξαναγίνει φως
Η νύχτα είναι η ουσία της ψυχής, το φως τ’
απόσταγμά της
Αυτό το ταξίδι δεν έχει τελειωμό
Αγαπημένη Λίτσα
Η «αγάπη» είναι η κυρίαρχη έννοια των ποιημάτων σου.
Γι αυτήν γράφεις, από αυτήν εμπνέεσαι, αυτή καθοδηγεί τη σκέψη σου.
Αυτό που κράτησα στη δική μου σκέψη, όταν έκλεισα το βιβλίο και από τη μέρα που γνωριστήκαμε, είναι τούτο:
Μ’ ότι κι αν στολίσεις την Αγάπη, αυτή θα στέκει πάντοτε, ως η απόλυτη αλήθεια της ζωής, με άδεια χέρια. Όπως ακριβώς στέκει ένα παράδειγμα ζωής.
Οι άνθρωποι έχουμε τη θεϊκή δυνατότητα της διανόησης και της συναίσθησης.
Άλλα, τα κατανοούμε και άλλα απλά τα αισθανόμαστε.
Η γνώση μας για τον ορατό και τον άγνωστο κόσμο είναι ασήμαντη.
Θα έρθει μια μέρα που δεν θα χρειάζεται να μιλάμε για να κατανοεί ο ένας τον άλλο.
Αγαπημένες φίλες και φίλοι: «ποτέ δεν θα καταλάβουμε την Αγάπη, αν δεν της επιτρέψουμε πρώτα να μας καταλάβει…»
Αγαπημένη φίλη μου Λίτσα, «απ’ της ψυχής τ’ απόσταγμά σου», ονειροπολούσα - ευαίσθητη ύπαρξη, αισθανόμαστε την αγάπη σου για τη ζωή και τους απλούς ανθρώπους.
Σου εύχομαι να συνεχίσεις το ταξίδι του πνεύματος και της ψυχής.
Το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει, όπως ποτέ δεν άρχισε!
Ήρθαμε, ενσαρκωθήκαμε, πατάμε στη γη και θα φύγουμε με τον ίδιο τρόπο.
Γυμνοί κι αληθινοί, χωρίς το ένδυμα της υποκρισίας.
Σου εύχομαι να ταξιδεύεις πάντα μακριά
Όσο πιο μακριά μπορείς
Και να πηγαίνεις στα μέρη που έχει νόημα
στα πλέον σκοτεινά, στα πλέον ξεχασμένα.
Να ταξιδεύεις πάντα μακριά και ψηλά,
μέσα σου και βαθιά,
Ως τις αλύτρωτες πατρίδες της συνείδησής σου!
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΦΙΛΟ ΝΙΚΟ - Κωνσταντινιδης Νικος -ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΟΥ,
ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου