ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Η υγεία στην κληρωτίδα

Η Σίρλεϊ Κρίγκερ είναι 61 ετών, διαβητική, και εδώ και έξι μήνες δεν έχει πια χρήματα για να αγοράσει τα φάρμακά της. Η τελευταία της ελπίδα είναι η κλήρωση που πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες στην πολιτεία της. Οι πιθανότητές της είναι 3,27%. Μια από τις λίγες διαφορές ανάμεσα στα προγράμματα της Χίλαρυ και του Ομπάμα αφορά το σύστημα υγείας. Η πρώτη θέλει υποχρεωτική ασφάλιση για όλους τους Αμερικανούς, ο δεύτερος προτιμά να περιορίσει το μέτρο στους πιο φτωχούς. Και οι δύο πάντως αναγνωρίζουν ότι η σημερινή κατάσταση, με 45 εκατομμύρια Αμερικανούς να μην έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είναι απαράδεκτη και δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κι αν χρειαζόταν μια επιπλέον απόδειξη, είναι η απόφαση του κυβερνήτη του Όρεγκον να προσφύγει στον Τροχό της Τύχης προκειμένου να αναδειχθούν τα ονόματα των 3.000 τυχερών που θα αποκτήσουν το (δεδομένο στις περισσότερες δυτικές χώρες) δικαίωμα στην περίθαλψη. «Πρόκειται για μια πικρή υπενθύμιση τού πόσο χρεοκοπημένο είναι το αμερικανικό σύστημα υγείας», σχολιάζει η Ορεγκόνιαν, η μεγαλύτερη εφημερίδα της πολιτείας. «Ελπίζω να είμαι τυχερή, πραγματικά το έχω ανάγκη», λέει η 55χρονη Τζούντιθ Πάτζετ, που πάσχει από μια σπάνια νόσο του αίματος από την οποία έχουν πεθάνει πολλοί συγγενείς της, αλλά με τα 500 δολάρια που κερδίζει τον μήνα δεν μπορεί να αγοράσει μια ιδιωτική ασφάλιση. Η Σίρλεϊ και η Τζούντιθ είναι δύο από τους 600.000 κατοίκους του Όρεγκον που στερούνται οποιασδήποτε περίθαλψης και βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον θάνατο- οι 100.000 είναι παιδιά. Για κακή τους τύχη, οι δύο γυναίκες βρίσκονται πάνω από το όριο της φτώχειας κι έτσι δεν έχουν δικαίωμα στη δωρεάν περίθαλψη του συστήματος Μedicaid. Κερδίζει το κράτος αφήνοντάς τις ανασφάλιστες; Όχι: αν η Σίρλεϊ πάθει ίκτερο, κάτι που θα μπορούσε να αποφύγει με τα κατάλληλα φάρμακα, θα καταλήξει σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο (αφού το κράτος έχει υποχρέωση να επεμβαίνει στα έκτακτα περιστατικά) και τότε θα κοστίσει στον Αμερικανό φορολογούμενο μια περιουσία. Σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, οι αρχές θέσπισαν στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 ένα πρόγραμμα δημόσιων επιδοτήσεων. Αλλά η επιβράδυνση της οικονομίας (που στο Όρεγκον ήλθε πριν από την υπόλοιπη χώρα) και η μείωση των πόρων της πολιτείας είχαν ως αποτέλεσμα να κλείσει σταδιακά αυτή η στρόφιγγα. Όπως γράφει η Κοριέρε ντέλα Σέρα, από το τοπικό Πρόγραμμα Υγείας επωφελούνται σήμερα μόλις 18.000άτομα. Πρόσφατα, βρέθηκαν κάποια χρήματα που θα επιτρέψουν την κάλυψη άλλων 3.000. Αλλά με ποιο κριτήριο να επιλεγούν οι τυχεροί; Την ηλικία τους; Το εισόδημά τους; Τις παθήσεις που έχουν δηλώσει; Και πώς να παρακαμφθεί ο ομοσπονδιακός νόμος που απαγορεύει κάθε μορφή διάκρισης στην κατανομή των επιδοτήσεων; Έτσι προκρίθηκε η λύση της κλήρωσης. Υποψηφιότητα έβαλαν 91.675 πολίτες. Σε λίγες ημέρες, η Σίρλεϊ και η Τζούντιθ θα μάθουν αν είναι ανάμεσα στους τυχερούς.
..............................
Η νέα σκλαβιά
''…Μοιάζει παράδοξο αν σκεφτεί κανένας πόσο συζήτηση γίνεται για ελευθερίες και την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων. Αλλά η πραγματικότητα είναι η Ευρώπη, για να μιλήσουμε για τα δικά μας, μάλλον κλείνει τα μάτια μπροστά στο φαινόμενο της νέας δουλείας. Όσο και αν ακούγεται σε πρώτη ανάγνωση υπερβολικό, εμείς οι πολιτισμένοι και πολιτικά φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι είμαστε οι «πελάτες». Στους δικούς μας οίκους ανοχής, στα δικά μας μπάρ και στα σκοτεινά δρομάκια των δικών μας πόλεων. Γίνονται ανθρωποθυσίες στο βωμό του αγοραίου Έρωτα. Χιλιάδες ανυποψίαστες γυναίκες από την Ανατολική Ευρώπη, οι Νατάσες, οι Ολγες και οι Ιρίνες, οι Ουκρανές χορεύτριες και τα Ρωσιδάκια, όπως περιφρονητικά τις αποκαλούμε την δική μας δίψα για επίδειξη και χυδαίο ερωτισμό υπηρετούν. Εμείς, οι υπεράνω υποψίας πολίτες, είμαστε οι θύτες στο απεχθέστερο παζάρι της παιδικής πορνείας. Στα δικά μας πλούσια σπίτια και τις δικές μας αυλές, τους δικούς μας ηλικιωμένους και άρρωστους καθαρίζουν ηλικιωμένες υπηρέτριες με αντίτιμο πολλές φορές ένα πιάτο φαί. Στα δικά μας ευρωπαϊκά χωράφια σκάβουν από την ανατολή μέχρι την δύση πρόθυμοι σκλάβοι. Στα δικά μας ακρογιάλια ξεβράζονται καθημερινά μισοπνιγμένοι απελπισμένοι φτωχοπρόδρομοι που αναζητούν μια θέση στον ήλιο.Μια κοινωνία που αποθεώνει την οικονομία, που αναγνωρίζει την αγορά σαν το απόλυτο θέσφατο και ρυθμίζει τα πάντα, που μόνο μέτρο έχει την ισχύ και την επιτυχία, μια κοινωνία που ερμηνεύει τα πάντα με μοναδικά κριτήρια την αποτελεσματικότητα και την ανταγωνιστικότητα, που δυσφορεί με κοινωνικές διεκδικήσεις και αντιλαμβάνεται την πρόνοια και την κοινωνική αλληλεγγύη σαν αναγκαίο κακό, είναι εύκολο να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά μπροστά σε κάθε εικόνα που χαλάει το πορτραίτο της ευημερούσας κοινωνίας.Μια Ευρώπη που αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει τον αναπτυσσόμενο κόσμο σαν επενδυτική ευκαιρία προτιμά να παριστάνει την αθώα και ανυποψίαστη, η εν πάση περιπτώσει να ερμηνεύει το νέο δουλεμπόριο σαν μια ατυχή παρατονία παρά να το αντιλαμβάνεται σαν ένα ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα, και εκεί βρίσκεται η δική μας ευθύνη. Οι Οργανώσεις, τα κόμματα, οι φορείς, οι Μ.Κ.Ο που οραματίζονται μια κοινωνία δικαιοσύνης ισότητας και ευκαιριών, όλοι αυτοί που παλεύουν για το κοινωνικό κράτος και τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν σήμερα μια μεγάλη πρωταρχική ευθύνη. Στον προγραμματικό τους λόγο να περιγράψουν μια νέα Ηθική επαναδιατυπώνοντας αυτό που όφειλε να είναι δεδομένο, αλλά δυστυχώς επανέρχεται ως ζητούμενο. Το δικαίωμα στην Ελευθερία.Ξαναβράζοντας ψηλά στην κοινωνική μας αντζέντα πολιτικές, δράσεις και αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες μαζί με πιο ριζοσπαστικά κινήματα πολιτών που αναπτύσσονται σε όλο τον κόσμο ώστε να διεκδικήσουμε, ξανά από την αρχή και με τον τρόπο που εμείς γνωρίζουμε μια κοινωνία που πρώτα βάζει τον άνθρωπο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της…" Νικήτας Κανάκης Απόσπασμα από την εισήγηση στη ειδική Σύνοδο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για την μετανάστευση.