ΡΟΔΟΣ

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Η Ρόδος είναι το μεγαλύτερο των νησιών του συμπλέγματος των Νοτίων Σποράδων που σήμερα έχει επικρατήσει να αναφέρονται ως Δωδεκάνησα.Κατά την αρχή των ελληνικών ιστορικών χρόνων (11ος αι. π.Χ.) η Ρόδος αποικείται από Αχαιούς και λίγο αργότερα από Δωριείς (ειδικότερα το γένος των Ηρακλειδών) που προερχόντουσαν από την Πελοπόννησο. Αυτό επιβεβαιώνεται από τις στενές συγγενικές σχέσεις που διατήρησαν Ρόδιοι και Αργείοι και κατά τους ιστορικούς και ελληνιστικούς χρόνους, στη μεγάλη ακμή της Ρόδου. Τη δωρική διάλεκτο μιλούσαν οι Ροδίτες και μετά την επικράτηση της κοινής ελληνιστικής (η Δημητριάς εκφέρονταν Δαματριάς).Οι Ηρακλειδείς ίδρυσαν τρεις πόλεις: Την Κάμιρο, τη Λίνδο και την Ιαλυσό των οποίων οι διοικητικές περιφέρειες κάλυπταν το σύνολο του νησιού. Το 408 π.Χ. οι τρεις αυτές πόλεις συνενώνονται και ιδρύουν την πόλη της Ρόδου, πολεοδομημένη με βάση το Ιπποδάμειο σύστημα.Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους η Ρόδος ακμάζει σε όλους τους τομείς. Την ακμή αυτή έρχεται να αναστείλει προσωρινά ο μεγάλος σεισμός του 227/26 π.Χ.Στη συνέχεια η Ρόδος καταλαμβάνεται από τους Ρωμαίους και αποτελεί τμήμα της «Επαρχίας των Νήσων (Provincia Insularum)» μέχρι τους βυζαντινούς χρόνους.Με την ίδρυση της βασιλεύουσας, η Ρόδος περιέρχεται στο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος. Το 344/45 και το 515 μ.Χ. έγιναν φοβεροί σεισμοί στη Ρόδο με αποτέλεσμα το νησί να εξασθενήσει χωρίς όμως να περιπέσει σε μαρασμό. Η οικονομία της μεταλλάσσεται και προσανατολίζεται προς τη γεωργία ενώ το βυζαντινό κράτος χτίζει νέα τείχη και χρησιμοποιεί το νησί ως βάση του πολεμικού του ναυτικού. Διοικητικά η Ρόδος εντάσσεται αρχικά στην επαρχία και αργότερα στο θέμα των Κυκλάδων. Το 1204 (Άλωση της Βασιλεύουσας από τους Φράγκους) αρχίζει μια περίοδος όπου η Ρόδος διοικείται από διάφορους Έλληνες ή Φράγκους τοπικούς αυθέντες υπό την ψιλή επικυριαρχία του εκάστοτε βυζαντινού αυτοκράτορα. Η περίοδος αυτή λήγει με την κατάληψη του νησιού από το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ το 1309. Οι Ιππότες αναγκάστηκαν να φύγουν από τη Μέση Ανατολή όταν οι Μαμελούκοι κατέλαβαν το φρούριό τους στην Άκρα, το 1291. Κατέφυγαν στην Κύπρο όπου τους δέχθηκε προσωρινά ο βασιλιάς Ερρίκος ο Ε΄, στην περιφέρεια της Λεμεσού. Από κει αναζήτησαν καινούριο τόπο εγκατάστασης και κατέληξαν στην επιλογή της Ρόδου την οποία και κατέλαβαν.

Μεσαιωνική πόλη της ΡόδουΣτις 2 Ιανουαρίου του 1523 οι Ιππότες έφυγαν από τη Ρόδο, μαζί με 5.000 Ροδίτες, για το νέο τους τόπο, τη Μάλτα. Αναγκάστηκαν να φύγουν μετά την ήττα τους από το στρατό του Σουλεϊμάν που κατέλαβε το νησί ξεκινώντας την περίοδο της τουρκοκρατίας στη Ρόδο.Τον Σεπτέμβριο του 1911 η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας και στα τέλη Απριλίου του 1912 άρχισε την επίθεση εναντίον της Ρόδου προκειμένου να την καταλάβει και να την αξιοποιήσει ως προγεφύρωμα προς τις δυνάμεις της στη Μικρά Ασία και τη Μέση Ανατολή. Τελικά η κατάληψη της πόλης έγινε την Κυριακή 5 Μαΐου και ολοκληρώθηκε μέσα στον επόμενο Ιούνιο. Η περίοδος της ιταλοκρατίας διήρκεσε μέχρι το 1943, οριοθετώντας την μακρύτερη σε διάρκεια εθνική αντίσταση στον Ελλαδικό χώρο. Κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής το πατριωτικό φρόνημα των Ροδιτών παρέμεινε υψηλό με αποκορύφωμα τη συμμετοχή στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με το Σύνταγμα Εθελοντών Δωδεκανησίων. Χαρακτηριστικό είναι το ότι ο πρώτος αξιωματικός που σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο ήταν ο Αλέξανδρος Διάκος από τη Χάλκη.Οι Γερμανοί κατέλαβαν το νησί το 1943 για να το παραδώσουν στον Άγγλο στρατηγό Πάτζετ στις 9 Μαΐου του 1945 με τη σχετική συνθήκη που υπογράφτηκε στη Σύμη.Τέλος στις 7 Μαρτίου του 1948 η Ρόδος όπως και όλα τα Δωδεκάνησα ενσωματώνονται με τον εθνικό κορμό.

http://www.dimospetaloudon.gr/