Βόλος 22 Σεπτεμβρίου 2021/Του Σεραφείμ Αθανασίου
«Βίκυ Γεωργιάδη-Χιώτη» (Η Αρχόντισσα της Ρόδου)
Με τους Δωδεκανησίους και ιδιαίτερα με τους Ροδίτες συνδέομαι πάνω από εβδομήντα τόσα χρόνια και εννοώ από την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου (31 Μαρτίου 1947).
Για να ακριβολογώ ο φιλικός μου δεσμός είχε αρχίσει από το απόγευμα της 29 Μαρτίου 1947 τότε δηλαδή που το Αρματαγωγό «Χίος» αγκυροβολούσε στο Λιμάνι της Ρόδου μεταφέροντας την αστυνομική δύναμη της Χωροφυλακής η οποία προοριζόταν για το νησί τους και μέσα σε αυτή τη δύναμη συμπεριλαμβανόταν και η αφεντιά μου.
Εκείνο το απόγευμα ο ξέφρενος και σε χιλιάδες ατόμων Λαός της υποδεχόταν τους απελευθερωτές (έτσι μας έλεγαν) και αυτός ο λαός είχε κατακλύσει όλο το φαρδύ της δρόμο που άρχιζε από το τελωνείο και έφτανε μέχρι το εσωτερικό της πόλεως (Λεωφόρος Μανδρακίου).
Με εκείνη την ανέλπιστη υποδοχή μας και ακούγοντας τις συγκινητικές ιαχές τους ανακατεμένες με κωδωνοκρουσίες, βροντές από δυναμίτες που είχαν «σπείρει» στο Μοντεσμίθ και σφυρίγματα πλοίων πολλοί συνάδελφοι, που βρισκόμαστε στο κατάστρωμα του «Χίος» , είχαμε φορτιστεί και κλαίγαμε.
Αλλά περισσότερο συγκινημένοι ήταν οι Αξιωματικοί μας οι οποίοι στη μπούκα πόρτα του πλοίου αντάλλασσαν χειραψίες και φιλοφρονήσεις με τις αρχές της πόλεως που είχαν έρθει να μας καλωσορίσουν.
Μεταξύ των Αξιωματικών που υποδεχόντουσαν τους προσερχόμενους ήταν και ο Αντισυνταγματάρχης Χωροφυλακής Αλέξανδρος Γεωργιάδης ο οποίος στη συνέχεια και για χρόνια ήταν ο πρώτος Διοικητής Διοικήσεως Χωροφυλακής Ρόδου.
Εκεί στο Λιμάνι το απόγευμα της 29 Μαρτίου 1947 θυμάμαι πως έγινε κάποια « αναταραχή» και αστραπιαία σε όλους μας είχε διαδοθεί πως δυο Αξιωματικοί μας ( αργότερα μάθαμε πως ήταν ο Αντ/ρχης Αλέξανδρος Γεωργιάδης και ο υπομοίραρχος Νίκος Κοντορίνης, καταγόταν από τη Σύμη) από τη μεγάλη τους συγκίνηση (ιδιαίτερα ο Κοντορίνης που ήταν Δωδεκανήσιος και στο πετσί του οι προγονοί του και ο ίδιος είχε γνωρίσει τη σκλαβιά) με εκείνα τα «πρωτόγνωρα» που έβλεπαν και βλέπαμε στην υποδοχή που μας γινόταν αισθάνθηκαν δυνατή αδιαθεσία και έτρεξαν κοντά τους ακόμη και γιατροί που βρισκόντουσαν ανάμεσα στον κόσμο της υποδοχής προκειμένου να τους παράσχουν ιατρική βοήθεια.
Ο Αλέξανδρος Γεωργιάδης ως Διοικητής της Διοικήσεως και έναντι των υφισταμένων του υπήρξε μεν δίκαιος αλλά αυστηρός στην τήρηση των Κανονισμών Χωροφυλακής και, εμείς οι μικρότεροι, προσπαθούσαμε να μη δίνουμε αφορμή για τιμωρίες και όσο μας ήταν δυνατόν αποφεύγαμε ακόμη και τη συνάντηση μαζί του θέλοντας να παραμένουμε «άγνωστοι».
Άλλωστε εκείνος στο γραφείο του εργαζόταν ενώ εμείς εκτελούσαμε μάχιμη υπηρεσία.
Κάποια Κυριακή σχεδόν μεσημέρι ο αστυνόμος μας Μοίραρχος Σκορδέλης Νίκος μου δίνει ένα κλειστό φάκελο με εντολή να τον παραδώσω αμέσως στον Διοικητή της Διοικήσεως που βρισκόταν στο σπίτι του.
Πήρα τον φάκελο όμως είχα παγώσει! Τι μου γινόταν τώρα. Εκεί που προσπαθούσα να μένω άγνωστος στον αυστηρό Διοικητή με έστελνε στο σπίτι του οπότε αν δεν ήμουνα και καλά ξυρισμένος, έλεγα, την είχα άσχημα!
Σουλουπώθηκα όσο μπορούσα καλύτερα και με πολλά καρδιοχτύπια πηγαίνοντας στο σπίτι του χτύπησα το κουδούνι,
Μου άνοιξε η σύζυγός του λέγοντάς μου « καλώς τον» χωρίς να με γνωρίζει ενώ εγώ αραιά και πού την έβλεπα όταν μερικά απογεύματα Κυριακών καθόντουσαν στο Ακταίον και εγώ ήμουνα στην παραλία κινητός τροχονόμος.
Περνώντας στο εσωτερικό του πράγματι ωραίου σπιτιού βρέθηκα σε ένα ευρύχωρο διάδρομο σε μήκος και πλάτος στο βάθος του οποίου είδα τον Διοικητή μας να περπατά στα τέσσερα και στους ώμους του να έχει ένα μικρό κοριτσάκι 8- 9 ετών το οποίο, κρατώντας κάποια βεργούλα, χτύπαγε το …υποζύγιό της, λέγοντάς του ντε ,ντέ.
Μόλις με είδε σηκώθηκε και γελώντας ήρθε κοντά μου και πήρε το φάκελο ενώ το μικρό είχε κατσουφιάσει επειδή ίσως είχε θυμώσει γιατί το είχα διακόψει από την βόλτα του στα καπούλια του αλόγου της.
Πήγα να φύγω αλλά δεν με άφησαν λέγοντάς μου ότι είναι ώρα φαγητού και να καθίσω και εγώ στο τραπέζι τους.
Ντρεπόμουνα και αφού τους ευχαρίστησα με διάφορες δικαιολογίες ήθελα να κατεβώ ει δυνατόν δυο-δυο τα σκαλοπάτια της εξωτερικής σκάλας.
Στο κάλεσμα της συζύγου του να καθίσω για φαγητό επενέβη και ο « αυστηρός» Διοικητής μας και παρά του ότι στην
αρχή έλεγα πότε να «εξαφανιστώ» στη συνέχεια μαζί τους έφαγα.
Μάλιστα θυμάμαι πως τη μέρα κείνη ήρθε στο σπίτι και ο χωροφύλακας Γιώργος Μαρκόπουλος ο οποίος, πριν έρθει στη Ρόδο, γνώριζε καλά το Διοικητή και χαμηλόφωνα μου έλεγε ότι η κ. Ελένη (σύζυγος) και ο κ. Διοικητής είναι οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου!
Δεν πέρασαν πολλές μέρες από εκείνη που μαζί τους είχα φάει και ο Διοικητής με καλεί στο γραφείο του λέγοντάς μου ότι ήθελε, μαζί με ακόμη ένα συνάδελφό μου τροχονόμο να μάθουμε το κοριτσάκι του ποδήλατο και παράλληλα να του κάνουμε μάθημα στο τι να προσέχει όταν κυκλοφορεί με αυτό.
Με τον τροχονόμο συνάδελφο και περισσότερο φίλο μου Πέτρο Στάμο εκεί που σήμερα βρίσκεται το Μέγαρο του Ο.Τ.Ε. ( 25 Μαρτίου με Αμερικής) προ της Ακαδημίας Ρόδου που τότε ήταν ένα απέραντο οικόπεδο για πολλά απογεύματα εκπαιδεύαμε το μικρό κοριτσάκι του Διοικητού μας το οποίο πολλές φορές έχανε την ισορροπία του και το κρατούσαμε να μη μας πέσει και τότε δικαιολογημένα δεν θα γλιτώναμε την τιμωρία μας!
Υπηρετώντας στη Ρόδο είχα γνωριστεί καλά με την οικογένεια του Διοικητού μας και κατ αραιά χρονικά διαστήματα, ιδιαίτερα μετά την αποστρατεία του, τον επισκεπτόμουνα άλλοτε μόνος και άλλοτε με τη δική μου οικογένεια και αυτό γινόταν μέχρις ότου με μετάθεση έφυγα από τη Ρόδο οπότε σταμάτησαν οι επαφές μας.
Τα χρόνια πέρασαν και πολλοί άνθρωποι χάθηκαν όπως χάθηκαν και οι γονείς εκείνου του μικρού κοριτσιού όμως πριν φύγουν είχαν προλάβει να δουν τη μικρή τους κόρη να μεγαλώνει και να αποκτά δική της ευτυχισμένη οικογένεια!
Από τη Ρόδο χρόνια απουσίαζα και το 1999 για λίγες μέρες εκεί βρέθηκα και την κόρη του παλιού μας Διοικητού Χωροφυλακής επισκέφθηκα και όταν με είδε έκανε τόση χαρά και η κουβέντα μας ,πέρα από τους καλούς της γονείς, περιστράφηκε και στα μαθήματα που της κάναμε εγώ με τον φίλο μου Πέτρο Στάμο.
Περιληπτικά έγραψα τα πιο πάνω επειδή τη σημερινή μου γραφή αλλού θέλω να την εστιάσω.
Η εκδότρια της αγαπημένης μου εφημερίδας «Ροδιακή» κ. Λίζα Τσοπανάκη μια μέρα πριν δύο ή και τρία ίσως χρόνια με πήρε τηλέφωνο και μου είπε:
Επειδή γνωρίζει την αγάπη που «τρέφω για τη Ρόδο» τελείως δωρεάν με συνέδεσε με την ηλεκτρονική «Ροδιακή» οπότε, μου είπε γελώντας, μπορώ να μαθαίνω τα νέα της Ρόδου πριν αυτά κυκλοφορήσουν την άλλη μέρα σε έντυπο φύλλο.
Συγκινημένος ευχαρίστησα την κ. Τσοπανάκη την δε Ροδιακή την έχω συνεχώς μέσα στο σπίτι μου από το προηγούμενο βράδυ κυκλοφορίας της σε έντυπη μορφή και όποτε το επιτρέπει η υγεία μου τη διαβάζω και νομίζω ότι βρίσκομαι στο Μανδράκι πίνοντας καφέ με φίλους μου στο «Μανίσκα» ή στο «Ακταίον».
Δυστυχώς, όπως συμβαίνει παντού έτσι και στη Ρόδο, δεν είναι πάντα ευχάριστα τα νέα γι αυτό στη «Ροδιακή» την 16-9-2021, δηλαδή προχθές, και στην 9ην σελίδα της διάβασα:
«Έφυγε από τη ζωή η συμπολίτισσα μας Βίκυ Χιώτη».
Ξαφνιάστηκα δυσάρεστα και έβαλα τα κλάματα.
Η Βίκυ Χιώτη, που έγραφε η Ροδιακή ότι είχε φύγει στις 16-9-2021, ήταν το μικρό κοριτσάκι του τότε Διοικητού Διοικήσεως Χωροφυλακής Ρόδου το οποίο εγώ με τον φίλο μου τον Πέτρο Στάμο το μαθαίναμε ποδήλατο.
Και η Βίκυ Χιώτη θυγατέρα του Αλέκου Γεωργιάδη μετά το γάμο της, με τον εκλεκτό πράγματι εκείνον Έλληνα που εξωτερικού τον οποίο και εγώ για λίγο είχα γνωρίσει , πήρε το επώνυμο του συζύγου της επειδή εκείνα τα χρόνια έτσι γινόταν.
Αγαπημένη μου Βίκυ η προχθεσινή ξαφνική αναχώρησή σου πολύ με λύπησε όπως λύπησε και πολλούς φίλους σου και αυτό αποδεικνύεται από τα πολλά ψηφίσματα που για σένα στη Ροδιακή δημοσιεύτηκαν.
Ήσουνα πράγματι μια γνωστή συμπαθέστατη Αρχόντισσα της Ρόδου με πολλά ψυχικά χαρίσματα και η μνήμη σου θα μένει παντοτινή, ιδιαίτερα στους ανθρώπους που από κοντά σε είχαν γνωρίσει.
Καλή μου Βίκυ έφυγες από ένα σπίτι ,από ένα χώρο που, όπως κάποτε μου έλεγες, πολύ αγάπησες επειδή εκεί μέσα από το 1947 μεγάλωσες και από εκεί έφυγαν και οι αγαπημένοι και σεβαστοί γονείς σου!
Τώρα εδώ και λίγες μέρες, με οδηγό τον δικό σου Άγγελο, στο άγνωστο για μας μονοπάτι σου περπατάς και μέχρις ότου σε κοιλάδα ψυχών φτάσεις και εκεί ψάχνοντας, είμαι βέβαιος πως, θα συναντήσεις τον καλό σου σύζυγο αλλά και τους εκλεκτούς σου γονείς οι οποίοι και σε μένα αλησμόνητοι μένουν!
Δεν έχω γνωρίζει τα αγαπημένα σου παιδιά το Γιάννη και την Ελένη όμως, από τη στήλη αυτή, τους απευθύνω τα πλέον ειλικρινή μου συλλυπητήρια για την απώλεια της σεβαστής τους μαμάς !!!
Όσον για σένα σου εύχομαι από καρδιάς,
ΑΙΩΝΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ
Την 26 -9-2021 δημοσιεύτηκε σε «Ταχυδρόμο» και «Ροδιακή»
(*) Σεραφείμ Αθανασίου
Βιογραφικό Σημείωμα
Φίλες και φίλοι,
Σε σάς που την ώρα τούτη διαβάζετε αυτό το κείμενο, νοερά, έρχομαι κοντά σας για να με γνωρίσετε καλλύτερα:
Σεραφείμ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Χρήστου και της Μαρίας τα στοιχεία μου. Προ πολλών 10ετιών (25-4-1925) και από φτωχούς αγρότες γονείς, γεννήθηκα στο χωριό Κόμνηνα Λοκρίδας του Νομού Φθιώτιδος, γι’ αυτό και έχω βιώσει βαθειά στο πετσί μου τη στέρηση και την ανέχεια με ό,τι αυτές συνεπάγονται, ακόμα και στις δια βίου μνήμες... Το Νοέμβριο του έτους 1945 κατατάχτηκα στη Χωροφυλακή με ένα απολυτήριο Δημοτικού σχολείου, όπως τότε έγινε - λόγω εμπολέμου καταστάσεως και… φτώχειας - με πολλά αγροτόπαιδα της ηλικίας μου.
Άρθρο του Μεγάλου Φίλου της Ρόδου και της Δωδεκανήσου Σεραφείμ Αθανασίου για την Βίκυ Γεωργιάδη-Χιώτη…
Αγαπητέ Σεραφείμ σε ευχαριστούμε για ότι κάνεις και ότι γράφεις για το νησί μας… Η πολίτες της Ρόδου σε ευγνωμονούν!!!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου