Μεγίστη ονομαζόταν το νησί στην αρχαιότητα και μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ. Η oνoμασία αυτή μπορεί να οφείλεται στο γεγoνός ότι είναι το μεγαλύτερο νησί απ' όλα τ' άλλα στο νησιωτικό σύμπλεγμα της περιοχής. 
Οι Άραβες το oνoμάζoυν Μαγιάς και οι Τούρκοι Μεϊς. Ο γεωγράφος Στράβωνας το ονομάζει εσφαλμένα Κισθήνη.
Τo επίσημο όνoμα του νησιού είναι Μεγίστη, αλλά επικράτησε η oνoμασία Καστελλόριζο - κατά μία εκδοχή, από το κοκκινωπό χρώμα του νησιού και κατά μία άλλη από το κόκκινο χρώμα του οικόσημου (επτά χρυσοί πύργοι σε κόκκινη βάση), του 8ου Μεγάλoυ Μαγίστρου των Ιπποτών της Ρόδου και το οποίο βρισκόταν στο μεσαιωνικό Κάστρο, οχυρωματικό έργο χτισμένο πάνω στα αρχαία ελληνιστικά κρηπιδώματα της εποχής του Σωσικλή Νικαγόρα.
Αν και αρχαιολογικά δεν έχει ερευνηΘεί συστηματικά το νησί, εν τούτοις, από ευρήματα λίθινων εργαλείων που βρέΘηκαν σε σπηλιές, η ζωή του χρονολογείται από τη Νεολιθική τουλάχιστον εποχή. Τα πολυγωνικά τείχη με λακκοειδείς ή σκαλισμένους τάφους και η ανεύρευση πολλών ελληνικών επιγραφών φανερώνουν πως οι πρώτοι κάτοικοι ήταν Δωριείς. Σ' αυτήν περίπου την εποχή, ανήκει και ο Λύκιος τάφος, που είναι σκαμμένος πάνω σε βράχο κάτω από το Κάστρο και προσβλέπει στη Μικρά Ασία. Τo 1913 βρέθηκε σε αρχαίο τάφο θήκη, που περιείχε χρυσό στεφάνι ελληνιστικής περιόδου, το οποίο δεν εκτίθεται, αλλά φυλάσσεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μoυσείo (ΑΘήνα), δώρο του Δήμoυ Καστελλορίζου.
Στη Μεγίστη λατρευόταν ο Απόλλων και ο Δίας ο Μεγιστεύς.
Στη συνέχεια, λέει η παράδοση, εμφανίστηκαν Φοίνικες, ενώ από το 350 έως το 300 π.Χ. το νησί εξαρτάται από τη Ρόδο.
Τη Ροδιακή εξoυσία καταλύει στη συνέχεια ο τύραννος Ιδριεύς της Αλικαρνασσού και τη δική του οι στόλαρχοι του Μεγ. Αλεξάνδρου. Μετά το θάνατο του στρατηλάτη, όλα τα νησιά του Αιγαίου περιέρχονται στη δικαιοδοσία του Πτολεμαίου Λάγoυ και κατόπιν καταλαμβάνονται από τους Ρωμαίους.
Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, το Kαστελλόριζο απέκτησε κάποιο είδoς αυτονομίας, που καταργήθηκε το 38 π.Χ. από τον Αυτοκράτορα Βεσπασιανό.
Μετά τη διαίρεση του Ρωμαϊκού κράτους, περιήλθε στο Buζάντιο.
Κατά τους χρόνους τους βυζαντινούς, το νησί περιλαμβάνεται στο "Θέμα των Κυβυραιωτών", όπως και η Ρόδος.
Οι Καστελλοριζιοί έχτισαν τους πρώτους χριστιανικούς ναούς, όπως μια τρίκλιτη παλαιοχριστιανική βασιλική, ελάχιστα ίχνη της οποίας σώζονται στον Άγ. Γεώργιο "Σαντραπέ", στα "Χωράφια".
Το 1306, καταλαμβάνεται από τους Ιωαννίτες ιππότες της Ρόδου (από το Μέγα Μάγιστρο Φουλκ ντε Βιλλαρέ). Ο Μπόζιο μας πληροφορεί πως οι ιππότες εξόριζαν στο Καστελλόριζο τους ανεπιθύμητους και γενικότερα όλους εκείνους που ήθελαν να τιμωρήσουν.
Το 1440, καταλαμβάνεται από τον Αιγυπτιακό Στόλο με 18 γαλέρες και άλλα βοηθητικά πλοία, με ναύαρχο τον Τζελάλ ελ Ντιν. Ο στόλος του ερειπώνει την πόλη και οι κάτοικοι σύρονται αιχμάλωτοι στην Ανατολή.
Το 1461, το κατέχουν οι Καταλανοί και, το 1470, περνά στο βασιλιά της Νεάπολης. Το 1480, το νησί ερημώνει και πάλι εξαιτίας του τουρκικού στόλου που το κατακτά. Τό 1498, το ανακαταλαμβάνει ο βασιλιάς της Νεάπολης.
Το 1512, το καταλαμβάνουν οι Ισπανοί και, το 1523, ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Από το 1570 μέχρι το 1659 γίνονται κυρίαρχοι οι Ενετοί και μετά από αυτούς οι Τούρκοι.
Η ζωή, κατά τους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας, γίνεται μαρτύριο σε ολόκληρο το Αιγαίο και μέσα σ' αυτό εντάσσεται το Καστελλόριζο, λόγω της ξεχωριστής του αξίας, της γεωγραφικής του θέσης, αλλά και της φυσικής του διαμόρφωσης, που το καθιστούν σημαντικό σταθμό για τα πολεμικά γεγονότα και σταθμό για τη ναυσιπλοϊα σ' ένα σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης.
Οι Καστελλοριζιοί κατόρθωσαν να αναπτύξουν εμπορικές και οικονομικές σχέσεις με τα Μικρασιατικά παράλια, κατά τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής, με ένα είδος αυτονομίας και με κυριώτερη υποχρέωση να καταβάλλουν τον ετήσιο φόρο "μαχτού". Κατά την περίοδο αυτή, λέγεται ότι επικρατούσε ηρεμία και ομαλή εξέλιξη της ζωής. 'Ετσι παρουσιάσθηκε η ακμή της ναυτοσύνης και της οικονομίας γενικότερα. Οι κάτοικοι του νησιού δημιούργησαν αποικίες στα παράλια της Μικράς Ασίας: Καλαμάκι, Αντίφυλλο, Τρίστομη, Κάκαβα, Μύρα, Λιβίσι, Φοίνικα.
Οι Καστελλοριζιοί επιδόθηκαν στο εμπόριο της ξυλείας, του κάρβουνου, των χαλιών και άλλων ειδών, που αγόραζαν από την Ανατολή και τα πουλούσαν στην Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Κύπρο, στα νησιά του Αιγαίου, ακόμα και στην Ιταλία έφταναν. Διέθεταν 500 περίπου μικρά και μεγάλα ιστιοφόρα, που τους απέφεραν δεκάδες χιλιάδες λίρες από το εξαγωγικό εμπόριο.
Οι κάτοικοι, 'Ελληνες στο σύνολο, Ορθόδοξοι Χριστιανοί, υπάγονταν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, στη Μητρόπολη Πισιδίας (Μ. Ασία). Τη δικαστική εξουσία και την τοπική αυτοδιοίκηση είχαν δημογέροντες και λαοπρόβλητα πρόσωπα.
Το 1821, οι Καστελλοριζιοί επαναστατούν προσφέροντας τα πλοία τους για πυρπολικά, ενώ καταναυμαχούν τον τουρκικό στόλο με νεότερα, κατορθώνοντας σημαντικές επιτυχίες και αποκτώντας λάφυρα. Προηγουμένως οι άντρες φρόντισαν και έστειλαν τα γυναικόπαιδα στην Κάρπαθο, την Κάσο και την Αμοργό.
Παρά τους αγώνες και την αυτοθυσία τους δεν μπόρεσαν να συμπεριληφθούν στα όρια του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Το 1831, το νησί περιέρχεται ξανά στην τουρκική κυριαρχία. Ωστόσο, οι κάτοικοι κατόρθωσαν με σκληρή δουλειά να φτάσoυν σε εξαιρετική ακμή.
Το 1904-5, με την επικείμενη στρατολόγηση νέων από την Τουρκία, αρχίζει η μετανάστευση από το νησί, αλλά και η αντίστροφη μέτρηση της ακμής του. Το 1913, με τη βοήθεια σώματος Κρητών, οι Καστελλοριζιοί επαναστατούν, διώχνουν τους ελάχιστους Τούρκους και ζητούν ένωση με την Ελλάδα. Μπροστά σε μια σειρά "δυσχερειών" που πρόβαλε η τότε ελληνική κυβέρνηση για να μη γίνει η ενσωμάτωση, ναυτική δύναμη Γάλλων, στα 1915, καταλαμβάνει το νησί και στη συνέχεια, στα 1920, το... πουλά σχεδόν, μετά από συμφωνία, στους Ιταλούς που ήδη κατέλαβαν τα Δωδεκάνησα.
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής κατοχής, το νησί βάλλεται συνεχώς από τα τουρκικά παράλια, με αποτέλεσμα να καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά ο εμπορικός στόλος. Συνεχίζεται αυξανόμενη η μετανάστευση των κατοίκων προς την Αυστραλία, Αίγυπτο, Αθήνα, Ρόδο και αλλού.
Η πληθυσμιακή απογύμνωση ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής. Οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν το νησί ως σταθμό επιβατηγών υδροπλάνων. Το 1926, ισχυρός σεισμός μεγέθους 8 της κλίμακας Ρίχτερ κατέστρεψε πάρα πολλά σπίτια.
Το 1941, ξένοι κομμάντος αποβιβάζονται και απελευθερώνουν το νησί, για να απασχολήσουν τους Γερμανούς και να περάσει ο συμμαχικός στόλος στο Αιγαίο. Η... απελευθέρωση κράτησε ελάχιστα 24ωρα (24-2-1941). Επιστρέφουν οι Ιταλοί και, αφού συλλαμβάνουν πατριώτες αντιστασιακούς, τους δικάζουν σε Στρατοδικείο και τους κλείνουν στις υγρές φυλακές της Ιταλίας.
Το 1943, οι Άγγλοι απελευθερώνουν το νησί. Τα γερμανικά αεροπλάνα καθέτου εφορμήσεως το βομβαρδίζουν κατ' επανάληψη. Οι κάτοικοι μεταφέρονται στα προσφυγικά στρατόπεδα Νουζεϊράτ της Γάζας , στην Παλαιστίνη. Οι στρατιωτικοί Άγγλοι λεηλατούν τα αρχοντόσπιτα και, αφού τα πυρπολούν, πουλούν τις πολύτιμες οικοσκευές (νοικοκυριά) στα παζάρια της Κύπρου και της Αιγύπτου .
Το 1945 οι Καστελλοριζιοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους σε τρεις αποστολές. Η τελευταία είχε σοβαρές απώλειες, αφού άρπαξε πυρκαγιά το πλοίο στο οποίο επέβαιναν, με αποτέλεσμα να πνιγούν 33 και να καούν αρκετοί. Τα ονόματα των απωλεσθέντων ατόμων είναι γραμμένα σε ειδικό πίνακα, που βρίσκεται στον καθεδρικό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, δεξιά καθώς εισέρχεται ο προσκυνητής.
Κατά τη διάρκεια της σκλαβιάς, αλλά και της παρουσίας των "συμμαχικών" στρατευμάτων, το νησί πολλές φορές βομβαρδίστηκε, κάηκε, λεηλατήθηκε και γενικά καταστράφηκε εντελώς.
Στις 7 Μαρτίου 1948, οι αγώνες για την πολυπόθητη ελευθερία ευοδώνονται και πραγματοποιείται η ένωση της Δωδεκανήσου με την υπόλοιπη Ελλάδα, με επίσημες τελετές.
Ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του Καστελλορίζου είναι η σύλληψη και φυλάκιση 29 πατριωτών στις ιταλικές φυλακές. Οι ποινές φυλάκισης είναι από 5 έως 30 χρόνια.
Τα ονόματα των πατριωτών είναι :
Θεόδωρος Αχλαδιώτης, Ιωάννης Βαλσάμης, Γεώργιος Εξηκάνας, Αναοτάσιος Επιφάνης, Ιωάννης Επιφάνης, Μάρκος ΕυοταΘίου, Σταύρος Ζαμπακλής, Βλάσιος Ζαναίλης, Κώοτας Ζερβός, Ηλίας Θεοφίλου, Νικόλαος Κονδυλιός, Ανδρέας Κοντούζογλου, Μιχαήλ Κουτσούκος Γεώργιος Κρασάς, Ε. Κωνσταντινίδης, Σ. Κωνσταντινίδης, Κων. Μαγιάφης, Νικόλαος Μιχαλάκης, Νικόλαος Μιχαλάκης, Νικόλαος Μούλαλης, Αναστάσιος Οικονόμου, Κων. Πανταζίδης, Κων. Πανταζίδης, Κων. Πασαρής, Νικόλαος Πατινιώτης, Γεώργιος Πισπινής, Γεώργιος Σαρίνας, Συμεών Σαρίνας, Βασίλειος Χονδρός και Μιχαήλ Χονδρός.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΕΣ
1600 π.Χ. Το νησί γνωρίζει τον Μυκηναϊκό Πολιτισμό.
1100 Δωριείς.
190 Ο Εύδαμος στη Μεγίστη.
70 Η Μεγίστη στο Δήμο της Περαίας.
38 Ο Κάσσιος κατακτά το νησί και το μετατρέπει σε ορμητήριο.
330 μ.Χ. Αναπτύσσονται σχέσεις με το Βυζάντιο μέχρι το 1453.
535 Η Μεγίστη στο "Θέμα των Κυβυραιωτών".
1306 Αρχίζει η ιπποτική κατάκτηση από το Τάγμα Αγ. Ιωάννη.
1440 Ο στόλος της Αιγύπτου.
1450 Ο βασιλιάς της Νεάπολης.
1512 Τούρκοι πειρατές.
1637 Ανέγερση Αγ. Γεωργίου Μαλαξού ή του Ψιφιού.
1639 Ο στόλος της Βενετίας.
1695 Κατάληψη Τούρκων.
1761 Ανέγερση μονής Αγ. Γεωργίου Βουνού.
1788 Απελευθέρωση από το Λάμπρο Κατσώνη.
1821 Συμμετοχή στην Επανάσταση - Καταβύθιση τουρκικού στόλου.
1833 Η Τουρκική σημαία κυματίζει ξανά..
1836 Ο Μαχμούτ Β' παραχωρεί εσωτερική αυτοδιοίκηση.
1903 'Εναρξη λειτουργίας 8τάξιας Αστικής Σχολής.
1912 Ιδρύεται Καστελλοριζιακή Αδελφότητα Δ. Αυστραλίας.
1913 (1 Μαρτίου) Επανάσταση και Απελευθέρωση.
1915 (28 Δεκεμβρίου) Οι Γάλλοι με δόλο κατακτούν το νησί.
1917 Οι πρώτες εχθρικές κανονιές.
1920 (23 Οκτωβρίου) Γαλλικό παράσημο ανδρείας στο νησί.
1921 (1 Μαρτίου) Οι Γάλλοι πουλούν το νησί στους Ιταλούς.
1921-1941 Ιταλική Κατοχή.
1922 Μικρασιατική Καταστροφή.
1924 'Ιδρυση Συνδέσμου Καστελλοριζίων Σίδνεϋ Αυστραλίας.
1926 (18 Μαρτίου) Ισχυρός σεισμός με μεγάλες καταστροφές.
1938 Ο στόλος του νησιού περιορίζ-εται σε ελάχιστα πλοία.
1941 (24 Φεβρουαρίου) Άγγλοι ελευθερώνουν το νησί.
1941 Σύλληψη 29 νέων πατριωτών και φυλάκιση στην Ιταλία.
1942 (13 Σεπτεμβρίου) Ο Νίκος Σάββας ανατινάσσει 15 Ιταλικά αεροπλάνα στο αεροδρόμιο της Ρόδου.
1943 (8 Σεπτεμβρίου) Η Ιταλία γονατίζει...
1943 (Ι8 και 19 Οκτωβρίου) Βομβαρδισμός από τους Γερμανούς.
1943 (19 Οκτωβρίου) Εκπατρισμός όλων των κατοίκων.
1943 (27 Δεκεμβρίου) Πρόσφυγες οι κάτοικοι σε Γάζα Παλαιστίνη.
1945 (29 Σεπτεμβρίου) Φωτιά στο πλοίο των 497 επαναπατρισμένων τρίτης αποστολής. Πνίγονται 30 και καίονται 3.
1947 Απελευθέρωση.
1948 Ενσωμάτωση.
1977 'Εκδοση εφημερίδας "Η Φωνή του Καστελλορίζου".
1994 Επίσκεψη στο νησί του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου του Α
1995 Επίσκεψη του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου
ΤΟ ΝΗΣI ΡΩ ΚΑΙ Η ΚΥΡΑ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Η Ρω ή Ρώγη ή Ροπή, όπως την αναφέρουν διάφοροι χάρτες ή παλιά βιβλία, βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελλόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές. Είναι το πρώτο νησάκι που βλέπει ο επισκέπτης από το πλοίο λίγο πριν φτάσει στο νησί προερχόμενος από τη Ρόδο, με την ελληνική σημαία να ανεμίζει και το Κάστρο να δεσπόζει στη μέση και ψηλά, σαν μάρτυρας μιας μακράς Ιστορίας πολυκύμαντης αλλά όχι ξεχασμένης.
Η Ρω ήταν κατοικημένη από τους αρχαίoυς χρόνους, όχι απλά επειδή βρίσκεται στο πολυτάραχο Λυκιακό πέλαγος, αλλά γιατί το αποδεικνύουν οι αρχαίοι τάφοι. τα διάφορα λείψανα, τα αρχαιολογικά ευρήματα και το μικρό κάστρο. Ολα αυτά φανερώνουν την ταυτότητα του αρχαίου ελληνικού εδάφους.
Ο G.S. Sonnini δέχεται ορθή τη γνώμη του άγγλου περιηγητή R. Pockoke, που είπε ότι η λέξη προήλθε από παραφορά στο όνομα του μικρού νησιού, όταν ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιoς την ονομάζει "Ρώγην".
Στο βιβλίο του D' Angleur (1395), αναφέρεται με το όνομα "Νήσος της Παρθένου". Το όνομα αυτό πρέπει να προήλθε από ομώνυμο εκκλησάκι, που κάποτε υπήρχε εκεί.
Οταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Καστελλόριζο, την ονόμασαν "Καρά αντά", από το μελανωπό χρώμα των βουνών της. Η ονομασία "Αϊ-Γιώργης" δόθηκε από το μικρό εκκλησάκι με τη λιτή αιγαιοπελαγίτικη, μοναστηριακού ρυθμού, αρχιτεκτονική που μέχρι σήμερα σώζεται ιερό και αμόλυντο στο μικρό και πεταλοειδές λιμανάκι της Ρω. Κοντά του υπάρχει μια μικρή αγροτική έκταση, που καλλιεργεί ο εκάστοτε διαμένων κτηνοτρόφος. Η Pω ανήκει "κατά κυριότητα" στο Δήμο Μεγίστης, ο οποίος κάθε τέσσερα χρόνια την εκμισθώνει σε κτηνοτρόφο κάτοικο Καστελλορίζου με τη διαδικασία πλειοδοτικού διαγωνισμού.
Στην κορυφή του βουνού υπάρχει το αρχαίο φρούριο, όπως ήδη προαναφέραμε, όπου κατά την Εθνεγερσία ο Λάμπρος Κατσώνης εγκατέστησε προσωρινά το παρατηρητήριό του. Σαράντα περίπου χρόνια έζησε σε αυτήν ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτη με την τυφλή μητέρα της. Μετά το θάνατο και του άντρα της και της μητέρας της, η κυρα-Δέσποινα. ή η Κόρη της Ρω όπως την έλεγαν στο νησί, κατόρθωσε μόνη της να κατοικήσει και να κρατήσει ελληνικό το νησάκι της. Το σπουδαιότερο είναι πως συνεργάσθηκε με τον Ιερό Λόχο και με άλλους αντιστασιακούς.
Επίσης, θα πρέπει να τονίσουμε εδώ πως, όταν με διαταγή των Άγγλων εγκαταλείφθηκε ομαδικά το Καστελλόριζο, εκείνη παρέμεινε μόνη στη Ρω. Και με θάρρος και ψυχραιμία αντιμετώπισε όλους τους κινδύνους. Εξαιτίας αυτής της ηρωίδας, το μικρό αυτό νησί παρέμεινε ελληνικό, στο οποίο ύψωνε τη σημαία ή χαιρετούσε με αυτήν τα διερχόμενα πλοία. Κι εκείνα ανταπέδιδαν το χαιρετισμό με τα σφυρίγματα τους. Για τον ηρωισμό της έγραψε αρχικά ο Μιχάλης Χονδρός στά "Καστελλοριζιακά Νέα" το 1960.
Μετά τα γνωστά γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η Γυναίκα και το Νησάκι της έγιναν γνωστά παντού. Την τίμησε η Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, η Βουλή των Ελλήνων, η Εθνική Τράπεζα, Δήμοι, Σύλλογοι και άλλοι φορείς. Τη μυθιστορηματική βιογραφία της έχουμε γράψει σε βιβλίο με τον τίτλο: " Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ" (1993).
Τα παραπάνω στοιχεία περιέχονται στον τουριστικό και πολιτιστικό οδηγό του κ. Κυριάκου Μ. Χονδρού, με τίτλο "ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ - Κόσμημα Του Αιγαίου"
Ονομασία του Νησιού
Η Μεγίστη, Καστελλόριζο ανάλογα με τις ιστορικές περιόδους που ανατρέχουμε, το βρίσκουμε με τις ακόλουθες ονομασίες :
Κισθήνη (Στράβων)
Μεγίστη (Πτολεμαίος, Πλίνιος)
Μαγιάς (Άραβες)
Μεϊς (Τούρκοι)
CASTEL-ROUX, CASTELLORIZO, ILE DE CASTELLORIZO (Γάλλοι)
CASTELLO ROZZO, CASTELLO RUGIO, CASTEL ROSSO (Ιταλοί)
Υπάρχουν αμφιβολίες σχετικά με την δοθείσα από τον Στράβωνα ονομασία Αρχαία Κισθήνη. Όμως εις το συνταχθέντα από τον Ρήγα Φεραίο χάρτη της Μεγάλης Ελλάδος αναφέρεται μόνον ως Κισθήνη. Επίσης ο συμπατριώτης μας, πρώτος διδάσκαλος της ελεύθερης "Τριπολιτσάς" τιμηθείς ποικιλοτρόπως από τον Ιωάννη Καποδίστρια, αναφέρεται ως Ιωάννης Κισθήνιος.
Το Καστελλόριζο δεν αποτελεί παράφραση του Ιταλικού Castello Rugio όπως πιστεύεται, αλλά Βυζαντινή ονομασία από το κάστελλος ή καστέλι και από το ριζά, ότι ήταν δηλαδή χτισμένο στα ριζά του βουνού. Οι ιππότες που κατέλαβαν το νησί το 1306 δεν καταλάβαιναν τι σημαίνει Καστελλόριζο και παρέφθειραν την ονομασία του σε Castello Rougio.
Πρώτοι Κάτοικοι
Η ανεύρεση λειψάνων ισοδομικών και πολυγωνικών καθώς και λίθινων εργαλείων από πυρίτη (Μουσείο Ρόδου), χρονολογεί τη ζωή στο νησί από την Νεολιθική τουλάχιστον εποχή (14.000-9.000 Π.Χ.). Τα δε Κυκλώπεια Τείχη με λακοειδείς ή σκαλισμένους τάφους καθώς και η ανεύρεση πολλών Ελληνικών επιγραφών, πιθανολογούν ως πρώτους μόνιμους κατοίκους του νησιού τους Δωριείς. Στη συνέχεια οι Φοίνικες και ιδιαίτερα η Μεσομινωϊκή και Μυκηναϊκή εποχή αφήνουν το πέρασμά τους, όπως μαρτυρεί το αρίστης τέχνης χρυσό στεφάνι που βρέθηκε σε σαρκοφάγο και οι κάτοικοι του νησιού το φυγάδευσαν στις αρχές του 20ου αιώνα και το παρέδωσαν στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών όπου φυλάσσεται.
Ιστορία
Καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του το νησί δεν μένει ξένο στα κοσμοϊστορικά γεγονότα των διαφόρων εποχών. Ευρισκόμενο γεωγραφικά στο σταυροδρόμι της ανάπτυξης του Πολιτισμού στην Ανατολική Λεκάνη της Μεσογείου
Αυτές οι κυριαρχίες υπήρξαν και η αιτία των επανειλημμένων καταστροφών και λεηλασιών που υπέστη το νησί. Όμως οι κάτοικοι του πολεμούν και αμύνονται με ανδρεία και αυτό επισύρει τον θαυμασμό όλων.
Ιδιαίτερα φιλοπάτριδες οι κάτοικοί του ουδέποτε το εγκατέλειψαν. Φίλεργοι και Θαλασσόλυκοι, μετά από κάθε τέτοια
καταστροφή άρχιζαν από την αρχή να δημιουργούν και ν' αποταμιεύουν επίγεια αγαθά και κυρίως χρυσάφι.
Ο Savary γράφει "είναι τόση η αγάπη των κατοίκων για την πατρίδα τους ώστε ουδέποτε την εγκαταλείπουν...."
Για την ευημερία του νησιού ο Stochove γράφει το 1630 "... πολλοί ολίγοι Έλληνες έζων με τόση ευμάρεια, όσο οι κάτοικοι του Καστελλόριζου..."
Παρά την οικονομική ευρωστία και την ναυτική δύναμη τους, ουδέποτε υπήρξαν αλαζόνες, και δεν παρασύρθηκαν σε πειρατικές περιπέτειες. Τουναντίον υπήρξαν πάντοτε πονετικοί και φιλόξενοι, με βαθιά ριζωμένη την πίστη τους προς την θρησκεία και την οικογένεια.
Φύσει λαός ήσυχος και φιλοπρόοδος επισύρουν την εύνοια των κατά καιρούς κυριάρχων Σουλτάνων οι οποίοι με φιρμάνια, τους θέτουν υπό την προστασία τους.
Αρχαϊκή Περίοδος
Στο νησί έχουν ανεβρεθεί αξιόλογα νεολιθικά ίχνη που οι κάτοικοι τα αποκαλούσαν "αστροπελέκια". Υπάρχουν ακόμη κυκλώπεια τείχη της Μυκηναϊκής εποχής στο Ύψωμα της Βίγλας. Στο οροπέδιο του Αγίου Γεωργίου ανακαλύφθηκε σε σαρκοφάγο χρυσό στεφάνι Μυκηναϊκής τέχνης που όπως προαναφέρθηκε φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών.
Στη νήσο Ρω βρέθηκε κεραμικός τάφος του 11ου Π.Χ. αιώνα. Στην περίοδο αυτή η Μεγίστη ανήκε στους δήμους της Περαίας που σταδιακά πέρασαν στη Ρόδο.
Το νησί παρά την κοντινή απόσταση από την ακτή της Λυκίας, ουδέποτε απετέλεσε κατά την αρχαία περίοδο διοικητικό τμήμα αυτής και καμία άλλη εξάρτηση είχε, εκτός των εμπορικών σχέσεων. Όπως φαίνεται από τις ανευρεθείσες επιγραφές, της μεν Λυκίας είναι δίγλωσσοι (Ελληνικές και Λυκιακές) του δε νησιού πάντοτε μονόγλωσσοι (Ελληνικές).
Την Ροδιακή εξουσία καταλύει ο τύραννος της Αλικαρνασσού και μετά από αυτόν οι στόλαρχοι του Μεγάλου Αλέξανδρου, που μετά τον θάνατό του όλα τα νησιά του Αιγαίου μεταξύ των οποίων και το νησί περιέρχονται στην δικαιοδοσία του Πτολεμαίου από τον οποίον καταλαμβάνονται από τους Ρωμαίους . Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας το νησί αποκτά και πάλι ένα είδος αυτονομίας. Μετά από λίγα χρόνια το νησί καταλαμβάνεται από τους πειρατές Κίλικες και Κάρρες και γίνεται το ορμητήριο τους.
Βυζαντινή περίοδος
Μετά την διαίρεση του Ρωμαϊκού κράτους, το νησί περιέρχεται στο Βυζάντιο υπό την σημαία του οποίου ευτυχούσε, για σειρά αιώνων, υπαγόμενο στο Θέμα των Κυβιρραιωτών.
Σημειώνεται ιδιαίτερα η διέλευση της Αγίας Ελένης από το νησί κατά το ταξίδι της προς τους Αγίους Τόπους για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού, και κατά την παράδοση έκτισε μικρό ναό στο νησί που καλύπτεται από τον επιβλητικό Ναό του πολιούχου του νησιού Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.
Φράνκοι. Βενετοί. Τούρκοι
Και φθάνομε στην περίοδο των Σταυροφοριών που ο συρφετός αυτός των τυχοδιωκτών ξεκίνησε από τις υπό ανάπτυξη χώρες της Ευρώπης για δήθεν απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ, ενώ στην πραγματικότητα απέβλεπαν στην κατασπάραξη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όπου ανθούσε ο πολιτισμός, η ευμάρεια, η μάθηση και η ανάπτυξη.
Κατά την 2η και 3η Σταυροφορία 1147 και 1189 αντίστοιχα, κατά τις οποίες ο συρφετός αυτός κινήθηκε δια θαλάσσης, το νησί υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές της Ιστορίας του. Δεν σεβάστηκαν τίποτα στο νησί, όλα τα ισοπέδωσαν. Το 1306 το νησί θα καταληφθεί από τους Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου και το 1440 από τους Αιγυπτίους, με τον Τζελάλ ελ Ντίν επικεφαλής του Αιγυπτιακού στόλου. Τότε το νησί ερειπώθηκε και οι κάτοικοί του σύρθηκαν αιχμάλωτοι στην Ανατολή και καταστράφηκε το Κάστρο του Άι-Νικόλα που είχε επισκευασθεί από τον ντ' Ερέντια.
Το 1461 το νησί το κατέχουν οι Καταλανοί, το 1470 καταλαμβάνεται από τον Βασιλιά της Νεαπόλεως, το 1480 ερημώνεται από τον φόβο των Τούρκων. Το 1498 το ανακτά ο βασιλιάς της Νεαπόλεως, ενώ το 1512 κυματίζει στο νησί η Ισπανική σημαία. Το 1522 όταν η Ρόδος καταλαμβάνεται από τους Τούρκους το νησί παραμένει σε χριστιανικά χέρια και το 1570 το εξουσιάζουν οι Βενετοί. Το 1635 θα περάσει το νησί στα χέρια των Τούρκων και το 1659 οι Βενετοί θα το ανακαταλάβουν καταστρέφοντας το κάστρο του με τον θρυλικό Μοροζίνι.
Από το νησί αυτήν την περίοδο δεν λείπουν και οι πειρατές που το χρησιμοποιούν ως καταφύγιο τους, κυρίως Μαλτέζοι πειρατές.
Βλέπουμε λοιπόν πως την περίοδο αυτή Τούρκοι, Βενετοί και πειρατές εναλλάσσονται στον ακριτικό βράχο, υπογραμμίζοντας την ξεχωριστή αξία της γεωγραφικής θέσης του.
Αυτοί ασφαλώς ήταν και οι λόγοι που ώθησαν τον Λάμπρο Κατσώνη στα 1788 να καταλάβει το Κάστρο του νησιού και να το γκρεμίσει στη συνέχεια.
To 1792 οι Τούρκοι ξαναγυρίζουν και θα παραμείνουν μέχρι την Επανάσταση του 1821. Σ' αυτήν την περίοδο αποκαθίσταται η ομαλή εξέλιξη της ζωής στο νησί. Αρχίζει να φουντώνει η ναυτοσύνη, που μετά την Εθνεγερσία θα φθάσει στην μεγίστη της ακμή.
Επανάσταση του 1821
Αν και οι μόνοι νησιώτες της Δωδεκανήσου που ευημερούν αυτή την εποχή και απολαμβάνουν ειδικά προνόμια, όταν σήμανε ο γενικός ξεσηκωμός οι νησιώτες ξεσηκώνονται μεταξύ των πρώτων ενστερνίζονται τα ιδανικά της Φιλικής Εταιρείας αφού είχαν οι ίδιοι μυηθεί από τους πρώτους.
Ο πληθυσμός του νησιού αυτήν την εποχή, ήταν 2.500 ψυχές. Στέλνουν αμέσως τα γυναικόπαιδα τους στην Κάσο την Κάρπαθο και την Αμοργό προς ασφάλεια, μετατρέποντας συγχρόνως τα εμπορικά τους καράβια σε πολεμικά. Με αυτά σε μια παράτολμη εξόρμηση, καταναυμάχησαν Τουρκικά πλοία στον κόλπο της Αττάλειας. Με τα καράβια τους πλαισίωσαν τους στόλους των νήσων του Αιγαίου και συμμετείχαν ενεργά στις από θαλάσσης επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της πατρίδας. Ο ίδιος ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στα Απομνημονεύματά του του 1837 γράφει για την δράση των Καστελλοριζιότικων πλοίων "... με τα καράβια τους προξένησαν φρίκη και τρόμο στον εχθρό και κυρίευσαν πολλά τουρκικά εμπορικά πλοία..."
Δεύτερη Τουρκοκρατία
Με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου 1830, τα Δωδεκάνησα έμειναν έξω από τα όρια της Ελληνικής Επικράτειας και μια νέα περίοδος Τουρκοκρατίας άρχισε στο νησί. Κατά την νέα αυτή περίοδο η επίδοση του νησιού στην Ναυτιλία και το Εμπόριο ήταν ιδιαίτερα σημαντική και συνέβαλε στην ανάπτυξη του νησιού.
Τον 19ο. αιώνα οι Καστελλοριζιοί διέθεταν αξιόλογη ναυτική δύναμη που την απάρτιζαν 165 καράβια ολικής χωρητικότητας 24.000 τόνων, εκτός βεβαίως από σκούνες γολέτες, μπρατσέρες και άλλα μικρότερα σκάφη.
Φθάνοντας στις αρχές του 20ου αιώνα, οι Καστελλοριζιοί με την φιλεργία τους έχουν μεγαλουργήσει, μεταφέροντες μαζί με άλλα την εμπορική δραστηριότητα τους στις απέναντι Μικρασιατικές ακτές, όπου δημιουργούν ανθούσες αποικίες και παροικίες ιδία στο Καλαμάκι, Φοίνικα, Αντίφελλο και Μύρα, ενώ ο στόλος τους οργώνει τις θάλασσες και μεταφέρει στο νησί "της Προύσσας και της Βενετιάς τα καλά"
Ο πληθυσμός του νησιού την εποχή αυτή πλησιάζει τις 15.000 κατοίκους.
Δείγματα της ευημερίας αυτής του νησιού είναι και η τελείως δωρεά ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καθώς και η παιδεία, με τα παρακάτω ιδρύματα:
Σαντραπεία Αστική Σχολή (Οκτώ δάσκαλοι, 480 μαθητές)
Παρθεναγωγείο (Επτά δασκάλες, 400 μαθήτριες)
Μικτό Σχολείο, για μικρά αγόρια και κορίτσια
Νηπιαγωγείο (Μία νηπιαγωγός και 100 νήπια)
Τα στοιχεία αυτά είναι από το περιοδικό Φιλία που εκδίδετο στο νησί
Βαλκανικοί Πόλεμοι
Οι Καστελλοριζιοί δεν ήταν δυνατόν να μείνουν ασυγκίνητοι από τις επιτυχίες του Ελληνικού στρατού, απελευθερώνοντας πατρίδες και νησιά που επί αιώνες παρέμεναν υποδουλωμένα.
Έστειλαν λοιπόν μια επιτροπή με επικεφαλής τον Μιχ. Γ. Πετρίδη και επέδωσαν στον Πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο επιστολή με την οποία ζητούσαν την ένωση με την μητέρα πατρίδα. Ο πρωθυπουργός δεν τους ενθάρρυνε διότι η γεωγραφική θέση του νησιού απαιτούσε ναυτικές δυνάμεις για την προστασία του της οποίες δεν διέθετε.
Τα γεγονότα πρόλαβαν τις διπλωματικές ενέργειες και την 1η Μαρτίου 1913 έφθασαν στο νησί 30 ένοπλοι Κρητικοί με επικεφαλής τον Δασκαλάκη και δύο Καστελλοριζιούς που εστάλησαν από τον Τμηματάρχη του υπουργείου Εξωτερικών Ίωνα Δραγούμη.
Οι κάτοικοι του νησιού μέσα σ' ένα άκρατο ενθουσιασμό πήραν τα όπλα, συνέλαβαν την Τουρκική φρουρά και ανύψωσαν την Ελληνική Σημαία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες λόγω της αμέσου γειτνιάσεως με την Τουρκία.
Στις 29 Μαρτίου 1913 συνήλθαν στον Άγιο Κωνσταντίνο και εξέδωσαν ενωτικό ψήφισμα "κηρύσσοντες αμετάκλητο την μετά της Μητρός Ελλάδος ένωση της νήσου" παρά τις έντονες αντιδράσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης.
Μετά από όλα αυτά η Ελληνική Κυβέρνηση έστειλε επίσημο Έλληνα Διοικητή που έφθασε την 1η Αυγούστου 1913, και βεβαίως οι αποφάσεις αυτές των Καστελλοριζίων έδιδαν τέλος στην περίοδο, όπως προαναφέρθηκε, της ευημερίας του νησιού.
Οι Γάλλοι επωφελούμενοι από την έκρυθμο κατάσταση που επικρατούσε στο νησί, στις 28 Δεκεμβρίου 1915 αποβίβασαν δυνάμεις και το κατέλαβαν για να το χρησιμοποιήσουν ως προχωρημένη βάση για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στην Συρία και Κιλικία.
Ιταλική κατοχή
Και ενώ οι Καστελλοριζιοί περίμεναν το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου και την αποχώρηση των Γάλλων για να ενωθούν με την μητέρα Ελλάδα, όπως τους υπόσχονταν σε όλη την διάρκεια της παραμονής των στο νησί, με σκοπό οι Γάλλοι να τυγχάνουν της όποιας βοήθειας εκ μέρους των κατοίκων, την 1η Μαρτίου 1921 η Γαλλία παραχωρούσε το νησί, σαν να ‘ταν φέουδο της, στην Ιταλία.
Οι Καστελλοριζιοί απογοητευμένοι και κάτω από τις συνθήκες της Ιταλικής Φασιστικής κατοχής, με διωγμούς, καταπιέσεις, εξορίες, αρχίζουν να εγκαταλείπουν το νησί και πηγαίνουν στη Ρόδο, τον Πειραιά, την Αίγυπτο, την Αμερική και την Αυστραλία.
Από τους 15.000 περίπου κατοίκους που είχε το 1910, το 1941 έμειναν 1.500 μόνο. Η Ιταλική Φασιστική κατοχή δεν επέτυχε τον αφελληνισμό των λιγοστών κατοίκων. Και όταν τον Νοέμβριο του 1941 οι Σύμμαχοι σε μια ενέργεια αντιπερισπασμού, κατέλαβαν για 24 ώρες το νησί, οι κάτοικοι ξεχύθηκαν στους δρόμους με το "Χριστός Ανέστη" και τα σπίτια πλημμύρισαν με την Γαλανόλευκη. Κατέβασαν την σημαία του δυνάστη, την έκαψαν και στη θέση της ύψωσαν την Τιμημένη και Δοξασμένη Ελληνική Σημαία. Αυτά κράτησαν μόνο 24 ώρες γιατί την άλλη ημέρα που έφυγαν τα συμμαχικά στρατεύματα ο δυνάστης επιδόθηκε σε μαρτυρικά βασανιστήρια κατά των ανυπεράσπιστων Καστελλοριζιών. Ακολούθησαν ξυλοδαρμοί, φυλακίσεις και εξορίες.
Η Απελευθέρωση
Και όταν εκείνο το πρωινό της 13 Σεπτεμβρίου 1943 εισέπλεε υπερήφανο το Αντιτορπιλικό "Ναύαρχος Κουντουριώτης" στο λιμάνι του νησιού, φέρνοντας το μήνυμα της Ελευθερίας, με πολύ δισταγμό και συγκροτημένοι, οι κάτοικοι, θυμούμενοι τα δεινά που υπέστησαν πριν δύο χρόνια, δεν μπορούσαν να πιστέψουν τι ακριβώς συνέβαινε.
Όταν τελικά πείσθηκαν ότι έφθασε η ώρα της Ελευθερίας που επί οκτώ και πλέον αιώνες την στερήθηκαν, ύψωσαν τις Ελληνικές σημαίες, τραγούδησαν τον Εθνικό μας Ύμνο και μαζί με το πλήρωμα του Ελληνικού πολεμικού πήγαν στον Άγιο Κωνσταντίνο για να ευχαριστήσουν τον Θεό για την ημέρα που τους χάριζε.
Αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί σε λίγο τα Γερμανικά αεροπλάνα άρχισαν να βομβαρδίζουν το νησί προκαλώντας μεγάλες καταστροφές.
Αμέσως οι σύμμαχοι μετέφεραν τους λιγοστούς κατοίκους, όσοι απέμειναν, μέσω Κύπρου, στην Παλαιστίνη
Το Καστελλόριζο ήταν το πρώτο τμήμα Ελληνικού εδάφους που απελευθερώθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως προχωρημένη βάση εξόρμησης για την απελευθέρωση των λοιπών νησιών της Δωδεκανήσου.
Εν τω μεταξύ από το νησί άρχισαν να διέρχονται όλες οι φυλές της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, από Ινδούς, Πακιστανούς μέχρι και Μαόρι, εκπληρώνοντας τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις προς την αυτοκρατορία τους.
Αυτός λοιπόν ο συρφετός των νέων τυχοδιωκτών, μετά από εκείνους των σταυροφοριών, αντικρίζοντας τους θησαυρούς που έκρυβαν τα εγκαταλειμμένα σπίτια των Καστελλοριζιών, έπεσαν απάνω τους και άρχισε το "πλιάτσικο" μέχρι που δεν έμεινε τίποτα. Την λεία τους την πουλούσαν στα παζάρια της Μέσης Ανατολής όπου εκεί έκπληκτοι οι ξενιτεμένοι Καστελλοριζιοί είδαν αντικείμενα που κοσμούσαν τα σπίτια τους να βγαίνουν στο "σφυρί"!..
Αμέσως μετά το τέλος του Πολέμου στο Ευρωπαϊκό μέτωπο 9 Μαΐου 1945 οι ξενιτεμένοι και βασανισμένοι Καστελλοριζιοί ζητούν επίμονα να επιστρέψουν στο νησάκι τους για να ξαποστάσουν και να βρουν τον παλιό καλό και ήρεμο ρυθμό της ζωής τους.
Οι υπεύθυνοι για την λεηλασία των αρχοντικών του νησιού, πανικοβάλλονται και προκειμένου να καλύψουν τις όποιες ευθύνες τους, βάζουν φωτιά και καίνε εν ψυχρώ όλη την αρχοντογειτονιά που περιελάμβανε περί τα 1400 σπίτια.
Και όταν οι κατατρεγμένοι από την μοίρα τους Καστελλοριζιοί επέστρεψαν στο αγαπημένο τους νησάκι, όσοι βεβαίως επέζησαν 900 ψυχές περίπου και μετά την πυρκαγιά που ξέσπασε στο καράβι που μετέφερε την τρίτη αποστολή και χάθηκαν τριάντα πέντε ψυχές, μεταξύ αυτών και μωρά παιδιά, δεν πίστευαν στα μάτια τους για το θέαμα που αντίκριζαν.
Τίποτα δεν είχε μείνει όρθιο από το βιος τους που με τόσες θυσίες και μόχθους προσπάθησαν τόσες γενεές να δημιουργήσουν. Η παρακάτω περιγραφή της Αθηνάς Ταρσούλη στο τρίτομο βιβλίο της Δωδεκάνησα, τόμος Γ σελίδα 347 για την κατάσταση που επικρατούσε στο νησί αμέσως μετά την λήξη του πολέμου, δίδει απόλυτα την εικόνα και δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς τίποτα... "Άλλοτε κατοικία μιας σφριγώσας ζωής του πλούτου και της ευδαιμονίας τώρα θύμα μιας σατανικής ζηλόφθονης μοίρας που πέρασε πάνω του, σαν άγριος σίφουνας έσπειρε τον όλεθρον και σώριασε όλη την πρίν ευτυχισμένην πολιτείαν του σε άμορφα ερείπια, σε αποκαΐδια τραγικά..."
Περιληπτικά:
H ζωή στην Μεγίστη, Καστελλόριζο χρονολογείτε από το 14,000 έως και το 9,000Π.Χ. ακολούθησαν οι Δωριείς οι Φοίνικες και μετά ακολουθεί η Μεσομινωϊκή και Μυκηναϊκή εποχή.
Μετά το νησί ανήκε στην δικαιοδοσία της Ρόδου που μετά πέρασε στον τύραννο της Αλικαρνασσού και μετά από αυτόν οι στόλαρχοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τους Πτολεμαίους και μετά από αυτούς καταλαμβάνεται από τους Ρωμαίους.
Μετά από αρκετά χρόνια καταλαμβάνεται από τους πειρατές Κίλικες και Κάρες και γίνεται το ορμητήριο τους.
Μετά την διαίρεση του ρωμαϊκού κράτους το νησί περιέρχεται στο Βυζάντιο.
Κατά την 2η και 3η Σταυροφορία 1147 και 1189 αντίστοιχα καθώς κινήθηκαν δια θαλάσσης οι σταυροφόροι το νησί υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές της ιστορίας του.
Το 1306 το νησί θα καταληφθεί από τους Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου και το
1440 από τους Αιγυπτίους το
1461 το νησί το κατέχουν οι Καταλανοί, το
1470 καταλαμβάνεται από τον βασιλιά της Νεαπόλεως, το
1480 ερημώνεται από τον φόβο των Τούρκων, το
1498 το ανακτά ο βασιλιάς της Νεαπόλεως, ενώ το
1512 κυματίζει στο νησί η Ισπανική σημαία, το
1522 όταν η Ρόδος καταλαμβάνεται από τους τούρκους το νησί παραμένει σε χριστιανικά χέρια και το
1570 το εξουσιάζουν οι Βενετοί, το
1635 θα περάσει το νησί στα χέρια των τούρκων και το
1659 οι Βενετοί θα το ανακαταλάβουν καταστρέφοντας το κάστρο του.
Στα 1788 ο Λάμπρος Κατσώνης θα καταλάβει το κάστρο του νησιού και στην συνέχεια θα το γκρεμίσει.
Το 1792 οι τούρκοι ξαναγυρίζουν και θα παραμείνουν μέχρι την επανάσταση του 1821.
Την 1η Μαρτίου του 1913 έφθασαν στο νησί 30 ένοπλοι Κρητικοί με επικεφαλής τον Δασκαλάκη και ελευθέρωσαν το νησί.
Οι Γάλοι επωφελούμενοι από την έκρυθμο κατάσταση που επικρατούσε στο νησί, στις 28 Δεκεμβρίου 1915 κατέλαβαν το νησί για να το χρησιμοποιήσουν ως προχωρημένη βάση για τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις στην Συρία και Κιλικία.
Την 1η Μαρτίου του 1921 η Γαλλία παραχώρησε το νησί στην Ιταλία.
Τον Νοέμβριο του 1941 οι σύμμαχοι σε μια ενέργεια αντιπερισπασμού, καταλαμβάνουν το νησί για 24 ώρες.
Το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου του 1943 εισέπλεε υπερήφανο το Αντιτορπιλικό «Ναύαρχος Κουντουριώτης» στο λιμάνι του νησιού φέρνοντας το μήνυμα της Ελευθερίας.
Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου 9 Μαΐου 1945 οι ξενιτεμένοι και βασανισμένοι Καστελλοριζιοί επιστρέφουν στο νησί τους.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου