Η Αρτεμισία το αψίνθιον (Artemisia absinthium) αποτελεί είδος της αψίνθης, στο γένος της Αρτεμισίας, ιθαγενές στις εύκρατες περιοχές της Ευρασίας και της Βόρειας Αφρικής και ευρέως εγκλιματισμένο στον Καναδά και τις βόρειες Ηνωμένες Πολιτείες. Ανήκει στα ανεμογαμικά (anemophily) είδη που η επικονίαση γίνεται μέσω του ανέμου. Καλλιεργείται ως καλλωπιστικό φυτό και χρησιμοποιείται ως συστατικό στο οινόπνευμα αψίνθιου καθώς και σε ορισμένα άλλα αλκοολούχα ποτά.
Ετυμολογία
Η ονομασία Αρτεμισία προέρχεται από το Αρχαίο Ελληνικό ἀρτεμισία από την Άρτεμη, τη θεά του κυνηγιού και προστάτης του δάσους και των παιδιών. Το absinthum προέρχεται από το Αρχαίο Ελληνικό ἀψίνθιον.
Η Αγγλική ονομασία "wormwood" προέρχεται από τα Μεσαιωνικά Αγγλικά wormwode ή wermode. Η φόρμα "wormwood", αποδίδεται στην παραδοσιακή χρήση του ως ένα αντισκωληκικό φάρμακο. Το Λεξικό του Webster, αποδίδει την ετυμολογία στο παλαιό Αγγλικό (OE) wermōd (συγκρινόμενο με το wermuota στα Παλαιά Γερμανικά των Υψιπέδων (OHG)[9] και το προκύπτον ποτό βερμούτ), όπου στο OED (s.v.) σημειώνεται ως «αδιευκρίνιστης προέλευσης».
Άλλες Ελληνιικές ονομασίες: άψινθος, γνωστό και ως αψιθιά, αγριαψιθιά, απιστιά, πέλινο και αβροβότανο.
Άλλες Αγγλικές ονομασίες: absinthium, absinthe wormwood, wormwood, common wormwood, green ginger ή grand wormwood.
Ιστορικό
Καὶ ὁ τρίτος ἄγγελος ἐσάλπισε, καὶ ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀστὴρ μέγας καιόμενος ὡς λαμπάς, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τὸ τρίτον τῶν ποταμῶν καὶ ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων. Καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀστέρος λέγεται ὁ Ἄψινθος. Καὶ ἐγένετο τὸ τρίτον τῶν ὑδάτων εἰς ἄψινθον, καὶ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἀπέθανον ἐκ τῶν ὑδάτων, ὅτι ἐπικράνθησαν.
Αποκάλυψις Ιωάννου 8. 10-11
Το φυτό καλλιεργείται από τα βιβλικά χρόνια, για την αντιμετώπιση των επιδημιών και σαν έντομο-απωθητικό. Η πικράδα της αντιπροσωπεύει μεταφορικά την αμαρτία στην Βίβλο. Την χρησιμοποιούσαν από τα χρόνια του Ιπποκράτη και αναφέρεται και από τον Λουκρήτιο. Θεωρούσαν ότι δυναμώνει την μνήμη και την λογική, βοηθά στους πόνους στους μύες, τις αρθρώσεις και τους συνδετικούς ιστούς, δυναμώνει την όραση, βαθαίνει τον ύπνο. Λόγω της τελευταίας ιδιότητας στα χωριά γέμιζαν τα μαξιλάρια με Αψιθιά. Σε περιόδους επιδημιών χολέρας και πανώλης κρέμαγαν το φυτό στις κατοικίες και κάπνιζαν τους χώρους καίγοντας βλαστούς Αψιθιάς. Ο Διοσκουρίδης γράφει για την Αψιθιά «…όταν ανακατεύεις το μελάνι με έγχυμα αψιθιάς τα ποντίκια δεν αγγίζουν τους πάπυρους».
Περιγραφή
Η αψινθιά ανήκει στην μεγάλη οικογένεια των συνθέτων όπως οι μαργαρίτες, τα χρυσάνθεμα, το χαμομήλι, η αγκινάρα, το μαρούλι, ο ηλίανθος, οι ντάλιες κ.ά.
Η Αρτεμισία το αψίνθιο (Artemisia absinthium) είναι ένα ποώδες, πολυετές φυτό (perennial) με ινώδεις ρίζες. Οι μίσχοι είναι ευθείς, εξελισσόμενοι σε ύψος έως 0,8–1,2 μέτρα (σπανίως 1,5 μ., αλλά, μερικές φορές ακόμη μεγαλύτεροι), με αυλάκια, διακλαδισμένοι και ασημί-πράσινοι. Τα φύλλα είναι σπειροειδώς τοποθετημένα, πρασινωπά-γκρι από επάνω και λευκά από κάτω, καλύπτονται με μεταξένια αργυροειδή-λευκά τριχώματα (trichomes) και φέρουν λεπτούς ελαιοπαραγωγούς αδένες· Τα φύλλα της βάσης έχουν μήκος έως 25 εκατοστά, δις πτεροειδή (bipinnate) έως τρις πτεροειδή (tripinnate) με μακρούς μίσχους φύλλων (petioles), με τα φύλλα cauline[Σημ. 6] (εκείνα στο στέλεχος) μικρότερα, μήκους 5–10 εκ., λιγότερα διαιρούμενο και με βραχείς μίσχους φύλλων· τα ανώτερα φύλλα, μπορεί να είναι και απλά και άμισχα (sessile). (χωρίς μίσχο φύλου). Τα άνθη του είναι απαλού κίτρινου χρώματος, σωληνοειδή και συγκεντρωμένα σε σφαιρικές λυγισμένες προς τα κάτω κεφαλές (capitula), οι οποίες με τη σειρά τους, συγκεντρώνονται σε φυλλώδεις και διακλαδισμένες ανθήλες. Η ανθοφορία είναι από τις αρχές του καλοκαιριού μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου· η επικονίαση είναι ανεμόφιλη (όπου η γονιμοποίηση πραγματοποιείται με τη βοήθεια του ανέμου). Ο καρπός είναι ένα μικρό αχαίνιο· η διασπορά των σπόρων γίνεται δια της βαρύτητας.
Χαρακτηρίζεται από όρθιο βλαστό με έμμισχα εναλλασσόμενα, αντίθετα, ελαφρώς αρωματικά, φύλλα, ασημένιου-πράσινου χρώματος, τα οποία καλύπτονται από λευκές τρίχες για να μειώνεται η διαπνοή. Τα άνθη της είναι μικρά, κιτρινοπράσινου χρώματος και σχηματίζουν μικρά δισκοειδή κεφάλια (ανθίδια), τα οποία με τη σειρά τους οργανώνονται σε ταξιανθία φόβη (βοτρυώδης ταξιανθία). Από τη σύνθετη αυτή διάταξη των ανθέων πήρε η οικογένεια το όνομά της σύνθετα. Ανθίζουν από τον Ιούνιο έως το Σεπτέμβριο.
Η σημερινή νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1988, υπαγορεύει (συνιστά) πως «το αψέντι μπορεί να πωλείται νόμιμα, υπό την προϋπόθεση να μην περιέχει περισσότερο από 10mg θυϊόνης (thrujione)».
Αναπτύσσεται με φυσικό τρόπο, σε χέρσα, άγονα εδάφη, βραχώδεις πλαγιές και στις άκρες των μονοπατιών και των χωραφιών.
Τοξικότητα
Ταξιανθίες Artemisia absinthium.
Η Αρτεμισία το αψίνθιο (Artemisia absinthium) περιέχει θουγιόνη (thujone), ένα GABAΑ ανταγωνιστή του υποδοχέα, ο οποίος μπορεί να προκαλέσει επιληπτικής-μορφής σπασμούς και νεφρική ανεπάρκεια, όταν λαμβάνεται σε μεγάλες ποσότητες.
Καλλιέργεια
Το φυτό μπορεί εύκολα να καλλιεργηθεί σε ξηρά εδάφη. Θα πρέπει να φυτευτεί, κάτω από έντονη έκθεση, σε μεσαίου βάρους, γόνιμα εδάφη. Προτιμά εδάφη πλούσια σε άζωτο. Μπορεί να πολλαπλασιαστεί με ώριμα μοσχεύματα που λαμβάνονται την άνοιξη ή το φθινόπωρο, στα εύκρατα κλίματα, ή από σπόρους στα φυτώρια. Η Artemisia absinthium επίσης, αυτο-σποράται γενναιόδωρα. Έχει εγκλιματιστεί σε ορισμένες περιοχές μακριά, από την φυσική του κατανομή, συμπεριλαμβανομένου μεγάλου μέρους της Βόρειας Αμερικής και της Κοιλάδας του Κασμίρ στην Ινδία.
Το φυτό αυτό και οι ποικιλίες του Lambrook Mist και Lambrook Silver, έχουν κερδίσει το βραβείο Award of Garden Merit, από την Royal Horticultural Society.
Χρήσεις
Οι χυμοί τους έχουν πικρή γεύση και από αυτό το φυτό εξάγεται ένα αιθέριο έλαιο πράσινου χρώματος, η αψίνθη, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν στη φαρμακολογία βοτάνων για τις αντιελμινθικές, αιμοστακτικές, αντιφλεγμονώδεις, αντιπυρετικές, αντισηπτικές και διουρητικές ιδιότητές του, καθώς και για την παρασκευή του αλκοολούχου ποτού αψέντι αλλά και του βερμούτ. Σήμερα χρησιμοποιείται ως συστατικό διάφορων λικέρ στην Ιταλία και Ισπανία καθώς και στο Γερμανικό βερμούτ.
Το αποσταγμένο έλαιο της Αψιθιάς ήταν βασικό συστατικό ενός ποτού που το ονόμαζαν Αψέντι (Absinthe). Η κατανάλωση αυτού του ποτού τον 19ο αιώνα θεωρήθηκε ένα σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα αντίστοιχο με το σημερινό των ναρκωτικών. Η χρήση του αιθέριου ελαίου της Αψιθιάς σαν αρωματικού καταργήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ανακαλύφθηκε ότι το συστατικό Θουγιόνη (Thujone) που περιέχει σε υπερβολικές δόσεις προκαλεί βλάβη στο νευρικό σύστημα και παραισθήσεις. Η παρατεταμένη χρήση και σε υπερβολικές δόσεις της αψιθιάς μπορεί να προκαλέσει διαταραχές στο νευρικό σύστημα.
Είναι ένα συστατικό στο οινόπνευμα αψέντι και χρησιμοποιείται για τον αρωματισμό σε ορισμένα άλλα ποτά και κρασιά, συμπεριλαμβανομένων των πικρών ποτών (bitters), βερμούτ και pelinkovac. Κατά τον Μεσαίωνα, χρησιμοποιήθηκε για να καρυκεύει το υδρόμελι και στο Μαρόκο, χρησιμοποιείται ως τσάι. Στην Αγγλία του 18ου αιώνα, το άψινθο μερικές φορές, χρησιμοποιείτο αντί του λυκίσκου στη μπύρα.
«Absinthii genera plura sunt: Santonicum appellatur e Galliae civitate, Ponticum e Ponto, ubi pecora pinguescunt illo et ob id sine felle reperiuntur, neque aliud praestantius, multoque Italicum amarius, sed medulla Pontici dulcis. de usu eius convenit, herbae facillimae atque inter paucas utilissimae, praeterea sacris populi Romani celebratae peculiariter, siquidem Latinarum feriis quadrigae certant in Capitolio victorque absinthium bibit, credo, sanitatem praemio dari honorifice arbitratis maioribus. Est et absinthium marinum, quod quidam seriphum vocant, probatissimum in Taposiri Aegypti. huius ramum Isiaci praeferre sollemne habent. angustius priore minusque amarum, stomacho inimicum, alvum mollit pellitque animalia interaneorum. bibitur cum oleo et sale aut in farinae trimestris sorbitione dilutum. coquitur quantum manus capiat in aquae sextario ad dimidias»
Πλίνιος ο πρεσβύτερος, Naturalis Historia (Φυσική Ιστορία) 27.
Πολιτιστική ιστορία
Ο Nicholas Culpeper, επέμεινε ότι το άψινθο ήταν το κλειδί για να κατανοήσουμε το βιβλίο του, του 1651, «The English Physician». Ο Richard Mabey περιγράφει την είσοδο του Culpeper, σχετικά με αυτό το πικρής γεύσης φυτό, ως "ρεύμα-της-συνείδησης" και "σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο στη βοτανική" και δηλώνει ότι διαβάζεται "όπως οι ασυναρτησίες ενός μεθυσμένου". Ο Benjamin Woolley βιογράφος του Culpeper, υποδηλώνει το τεμάχιο, μπορεί να είναι μια αλληγορία περί την πικρία, καθώς ο Culpeper είχε περάσει τη ζωή του πολεμώντας το The Establishment και ως αποτέλεσμα, είχε φυλακιστεί και τραυματιστεί σοβαρά στη μάχη.
Ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ ανέφερε το αψίνθιο, στο περίφημο έργο του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»: Πράξη 1, Σκηνή 3, Στίχο 26. Η νοσοκόμα των παιδικών χρόνων της Ιουλιέτας, είπε:
"For I had then laid wormwood to my dug."
όπερ μεταφραζόμενο, σημαίνει ότι:
«η νοσοκόμα είχε απογαλακτίσει την Ιουλιέτα, στην ηλικία των τριών ετών, χρησιμοποιώντας την πικρή γεύση του αψίνθιου, επάνω στην θηλή της.»
Ο John Locke στο βιβλίο του, του 1689, με τίτλο «An Essay Concerning Human Understanding», χρησιμοποιούσε τον άψινθο ως παράδειγμα πικρίας, γράφοντας ότι "Γιατί ένα παιδί, γνωρίζει και σίγουρα πριν μπορέσει να μιλήσει, τη διαφορά μεταξύ των εννοιών του γλυκού και του πικρού (δηλαδή, ότι το γλυκό δεν είναι πικρό), καθώς γνωρίζει κατόπιν (όταν έρχεται σε ηλικία να μιλήσει) ότι το άψινθο και τα κουφέτα δεν είναι το ίδιο πράγμα."
Η Artemisia absinthium χρησιμοποιείται παραδοσιακά ιατρικώς στην Ευρώπη και πιστεύεται ότι διεγείρει την όρεξη και ανακουφίζει την δυσπεψία.
Συγγενικά είδη
Εκτός από την αχίλλεια (achillea millefolium) δηλ. χιλιόφυλλη που χρησιμοποιούνταν εξωτερικά ως κατάπλασμα ή αλοιφή στο πεδίο της μάχης ως αντιαιμορραγικό, επουλωτικό και πιθανώς ως αναισθητικό για τους πληγωμένους στρατιώτες είτε εσωτερικά με τη μορφή αφεψήματος, η ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει άλλα πέντε είδη ως καλλωπιστικά φυτά:
Achillea ptarmica (Α. η πταρμική)
Achillea aegyptiaca (Α. η αιγυπτιακή)
Achillea millefolium (Αγριαψιθιά, Α. η χιλιόφυλλος)
Achillea tomentosa (Α. η γναφαλώδης)
Artemisia vulgaris (Α. η κοινή)
Artemisia brachyphylla (μικρόφυλλη)
Πηγή κειμένου Βικιπαίδεια: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF_%CE%B1%CF%88%CE%AF%CE%BD%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CE%BD
Αψιθιά Αρτεμισία Το Αψίνθιο
Αψιθιά, αρτεμισία το αψίνθιο είναι ένα βότανο που βοηθάει το στομάχι, την πέψη, καλό για τους ρευματισμούς,ελαττώνει την πίεση σταματάει διάρροια,εμετούς.
Η αψινθιά [λατ. Artemisia absinthium], γνωστή ως αψιθιά, αψίνθιον, απιστιά, πισιδία, λεβιθόχορτο, τραχούρι, δρακόντιο, μελιτίνη, μυρμηγκοβότανο αγριαψιθιά, πέλινο, αβροβότανο, εστραγκόν, αψέντι, ανήκει στο γένος Αρτεμισία ως είδος αψίνθη. Πρόκειται για ξηρόφυτο ποώδες πολυετές φυτό που το ύψος του κυμαίνεται ανάλογα με το υποείδος από 20 εκ. έως 1,20μ. Ευδοκιμεί στις εύκρατες και θερμές χώρες ως αυτοφυές σε άγονους και βραχώδεις τόπους.
Χαρακτηρίζεται από όρθιο βλαστό με έμμισχα εναλλασσόμενα, αντίθετα, ελαφρώς αρωματικά, φύλλα, ασημένιου-πράσινου χρώματος, τα οποία καλύπτονται από λευκές τρίχες για να μειώνεται η διαπνοή. Τα άνθη της είναι μικρά, κιτρινοπράσινου χρώματος και σχηματίζουν μικρά δισκοειδή κεφάλια, τα οποία με τη σειρά τους οργανώνονται σε ταξιανθία. Από τη σύνθετη αυτή διάταξη των ανθέων πήρε η οικογένεια το όνομά της σύνθετα. Ανθίζουν από τον Ιούνιο έως το Σεπτέμβριο.
Οι χυμοί τους έχουν πικρή γεύση και από αυτό το φυτό εξάγεται το κύριο αιθέριο έλαιο του φυτού, αιθέριο έλαιο πράσινου χρώματος, η αψίνθη.
Ανάπτυξη σε γλάστρες: Επιλέξτε μεγάλες γλάστρες, που να στραγγίζουν εύκολα. Προφυλάξτε το φυτό από τους χειμερινούς παγετούς.
Ποτίσματα: Δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις σε νερό. Σε περιόδους έντονης ξηρασίας, δώστε του μικρές ποσότητες.
Αψιθιά, αρτεμισία το αψίνθιο ιστορικό
Η αψιθιά είναι γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη και θεωρείται ένα από τα πιο αρωματικά φυτά παρόλη την πικρή της γεύση. Οι Αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν «Αρτεμισία» και την είχαν αφιερώσει στην θεά Άρτεμη γιατί τη χρησιμοποιούσαν οι παρθένες της εποχής εκείνης για εμμηναγωγό και το όνομα της κατά τον Πλίνιο σημαίνει υγεία. Ο Διοσκουρίδης την ονόμαζε «βαθύπικρον» και τη σύστηνε κατά της ανορεξίας και των ίκτερων, σε αφέψημα και σε έγχυμα. O Θεσσαλός (1ος αι. μ.Χ.) και ο Γαληνός, τη χρησιμοποιούσαν για τη θεραπεία του τριταίου και του τεταρταίου πυρετού, δηλ. της ελονοσίας. Από την αψιθιά παράγονταν το αψέντι, ένα δημοφιλές ποτό στη Γαλλία το 19ο αιώνα. Θεωρούσαν ότι δυναμώνει την μνήμη και την λογική, βοηθά στους πόνους στους μυς, αρθρώσεις και συνδετικούς ιστούς, δυναμώνει την όραση, βαθαίνει τον ύπνο. Εξ αιτίας της τελευταίας ιδιότητας στα χωριά γέμιζαν τα μαξιλάρια με Αψιθιά. Σε περιόδους επιδημιών χολέρας και πανώλης κρέμαγαν το φυτό στις κατοικίες και κάπνιζαν τους χώρους καίγοντας βλαστούς Αψιθιάς.
Το βότανο περιέχει αιθέρια έλαια (κινεόλη και θουγιόνη), πικρές ουσίες, τανίνη, ρητίνη, ινουλίνη, γλουκονικές ουσίες (αψινθίν, ανασιντίν), βιταμίνες Α, Β1, Β2, C κ.α. Έχει γεύση πικρή και αρωματική. Από την αψιθιά φτιάχνεται το γνωστό ποτό αψέντι.
Αψιθιά, αρτεμισία το αψίνθιο
*Είναι διεγερτικό του πεπτικού, δηλαδή εξαιρετικά χρήσιμο φάρμακο για αυτούς που έχουν κακή πέψη.
* Αυξάνει την οξύτητα του στομάχου, αυξάνει την όρεξη, διευκολύνει την πέψη, επιταχύνει την κυκλοφορία του αίματος, προκαλεί εκκρίσεις, και χωνεύει τα λίπη. Στη θεραπευτική, χρησιμοποιούνται οι σπόροι Αψιθιάς.
* Βοηθά στην πέψη και την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, βοηθώντας έτσι σε άλλες παθήσεις.
*Έχει ευεργετική δράση στους διαβητικούς.
*Βοηθά στην καταπολέμηση των ρευματισμών.
*Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση της αναιμίας, ως αντιπυρετικό, ενώ έχει και διουρητικές ιδιότητες.
*Εξωτερικά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως αντισηπτικό.
*Καταπολεμά την επιληψία, ζαλάδες, λιποθυμίες.
*Σταματά τη διάρροια, και τους εμετούς.
*Αυξάνει την παραγωγή χολής.
*Βοηθά στο αδυνάτισμα και την ανεπάρκεια ήπατος.
*Διαστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία, κατεβάζει την πίεση και ελαττώνει τα οιδήματα στην κατακράτηση ούρων.
*Είναι επίσης απωθητικό εντόμων και ερπετών. Φυτέψτε αψιθιά κοντά στην αυλή του σπιτιού σας για να μην κοντεύουν τα ερπετά. Βάλτε σε ένα σακουλάκι αψιθιά, λεβάντα, μέντα (αποξηραμένα) και κρεμάστε το σακουλάκι όπου χρειάζεται για να απωθεί τα έντομα και τα κουνούπια.
Τα ξεραμένα φύλλα τους όταν τοποθετηθούν στα ρούχα αποκρούουν τους σκώρους.
Αποθαρρύνει τους γυμνοσάλιαγκες και τα έντομα και για αυτό σήμερα χρησιμοποιείται στην παρασκευή εντομοαπωθητικών.
Προσοχή: Να λαμβάνετε σε μικρές δόσεις, και όχι για πάνω από 2 εβδομάδες κάθε φορά. Να μη λαμβάνεται στη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Προσεκτική και με διακοπές πρέπει να είναι και η χρήση του αφεψήματος της αψιθιάς γιατί μπορεί να προκαλέσει διάφορες διαταραχές όπως πονοκεφάλους, σπασμούς, αποβολή εμβρύου, καρδιολογικές διαταραχές.
Χρήση: Έγχυμα με 1-2 κουταλάκια του γλυκού ξηρό βότανο σε ένα φλιτζάνι βραστό νερό και το αφήνουμε για 10-15 λεπτά.
Εσωτερικά, χρησιμοποιείται σε μορφή σκόνης 0,5-2 γρ. ως στομαχικό και 4-10 γρ. ως σκωληκοκτόνο.
Σε περιπτώσεις επιληψίας και σπασμών χρησιμοποιείται σκόνη από τις θρυμματισμένες ρίζες της αψιθιάς, από 1- 3 κουταλάκια του καφέ την ημέρα, μόνη της ή με λίγη ζάχαρη.
Απάντηση στο «Ρώτα το Κηπολόγιο» σχετικά με το ερώτημα μας για τον θάμνο.
Αρτεμισία το αψίνθιον
Είναι η Αρτεμισία το αψίνθιον (Artemisia absinthium - Asteraceae), μια από τις αψιθιές. Καταφανώς ένα πολύ καλωπιστικό φυτό που οι κλάρες του αποτυπώνονται και ως διακοσμητικά σχέδια στα υφάσματα. Έντονα αρωματικό, πικρό, φαρμακευτικό φυτό με μακριά ιστορία και χρήση στην αρωματοποιία και την ποτοποιία.
Θα αρκεσθώ μόνο να αναφερθώ στη φήμη του αλκοολούχου ποτού στη στροφή του προηγούμενου αιώνα που παρασκευαζόταν από αυτό και λεγόταν αψέντι,(absinthe) το οποίο εκτίμησαν άπειροι συγγραφείς και καλλιτέχνες (βλ. E. Hemingway, J. Joyce, Ch. Baudelaire, E. Degas, H. de Toulouse-Lautrec, P. Picasso, V. van Gogh, O. Wilde, και άλλοι πάαρα πολλοί!) που το «απεικόνισαν» εμμέσως στα πορτραίτα των αλκοολικών...
Φροντίζω πάντα να κρατώ μοσχεύματα δια παν ενδεχόμενον!
Εμείς Ρουβήμ τo αναζητούμε στα φυτώρια και εσύ το βρίσκεις ελεύθερα στο δάσος...
Και μια πληροφορία από φίλο του ΡΟΔΟΣυλλέκτη (Τη δημοσιεύουμε με επιφύλαξη)
Η αρτεμισινίνη είναι επίσης διεγερτικό του πεπτικού, δηλαδή αποτελεί εξαιρετικά χρήσιμο φάρμακο για όσους παρουσιάζουν πεπτικά προβλήματα. Αυξάνει την οξύτητα του στομάχου και την παραγωγή της χολής, βελτιώνει την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, βοηθώντας έτσι σε άλλες παθήσεις. Γενικά, το φυτό, σε μέτριες δόσεις, ερεθίζει το στομάχι, αυξάνει την όρεξη, διευκολύνει την πέψη, επιταχύνει την κυκλοφορία του αίματος, προκαλεί εκκρίσεις, συντελεί στο αδυνάτισμα και βελτιώνει τη χώνευση των λιπών. Επιπλέον, οι φρέσκοι ή αποξηραμένοι βλαστοί της αρτεμισίας δρουν ως εντομοαπωθητικά και πιστεύεται ότι απομακρύνουν τους γυμνοσάλιαγκες και τα ποντίκια. Τα ξεραμένα φύλλα αρτεμισίας όταν τοποθετηθούν στα ρούχα απωθούν τους σκώρους.Ασιάτες επιστήμονες πιστεύουν ότι η αρτεμισινίνη παρουσιάζει σημαντική αντικαρκινική δράση έναντι του καρκίνου του ήπατος (ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα). Πιστεύεται ότι όταν η αρτεμισινίνη έρθει σε επαφή με τις υψηλές συγκεντρώσεις σιδήρου των καρκινικών κυττάρων, το μόριο καθίσταται ασταθές, διασπάται η υπεροξειδική γέφυρα και παρέχει δραστικές οξυγονούχες ρίζες.
Ακόμη, έχει διαπιστωθεί ότι η αρτεμισινίνη ανακόπτει την αγγειογένεση, γεγονός που μειώνει τη δυνατότητα τροφοδοσίας των καρκινικών όγκων με θρεπτικά συστατικά, δεν επιτρέπει την απομάκρυνση προϊόντων καταβολισμού και επομένως ανακόπτει την ανάπτυξή τους.
Και άλλη μία πληροφορία σχετικά με το φυτό Αρτεμισία αυτή τη φορά από φίλη.
Ρουβήμ μου, αυτή, αν βλέπω καλά, είναι η αψηθιά ( αψηθκιά). Αρωματικό φυτό κατάλληλο για ρόφημα για κοιλιακούς πόνους και πόνους περιόδου. Επίσης, γιατροσόφι των προγόνων μας (Ροδίων) ως κατάπλασμα για χτυπήματα, μώλωπες, διαστρέμματα κλπ. Βρασμένη με κόκκινο κρασί και κοπανισμένη, μέσα σε πανί ή γάζα, τυλίγεται σφιχτά γύρω από το «χτύπος»
Πηγή φωτογραφιών: Ρουβήμ Καρασάββας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου