 |
| Κως, το Κάστρο της Νερατζιάς |
Η Κως είναι ελληνικό νησί του Αιγαίου. Έχει πληθυσμό 33.388 κατοίκους (απογραφή 2011) και είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου σε έκταση μετά τη Ρόδο και την Κάρπαθο και το δεύτερο σε πληθυσμό μετά τη Ρόδο. Η επιφάνεια του νησιού είναι 295,3 τ.χλμ. με ακτογραμμή 112 χιλιομέτρων. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η Κως, όπου είναι και το κύριο λιμάνι του νησιού. Απέχει από τον Πειραιά 200 ναυτικά μίλια.
 |
| Άποψη του λιμανιού |
Είναι πλούσιο σε ιστορικά μνημεία νησί και παρουσιάζει αξιόλογο αρχαιολογικό και τουριστικό ενδιαφέρον. Αποκαλείται επίσης και «νησί του Ιπποκράτη», του πατέρα της ιατρικής, επειδή εκεί γεννήθηκε ο Ιπποκράτης. Η σημερινή Κως είναι ένα σύγχρονο τουριστικό νησί με πολλές δυνατότητες σε θέματα διαμονής, φαγητού, σπορ, εκδρομών, ψυχαγωγίας. Το πλέον αξιοσημείωτο στοιχείο που χαρακτηρίζει το νησί είναι οι ατελείωτοι ποδηλατόδρομοι, γι' αυτό και πολύ συχνά η Κως χαρακτηρίζεται ως το νησί του ποδηλάτου.
Ιστορία
 |
| Το αρχαίο Γυμνάσιο |
Σύντομο ιστορικό
Τα σημάδια του χρόνου και της διαδρομής των πολιτισμών και των λαών που πέρασαν από την Κω είναι ζωντανά μέχρι και σήμερα. Από τη μυθολογική εποχή του Ηρακλή και του Βασιλιά Χάρμυλου και την Ελληνιστική εποχή του Ασκληπιείου, του αρχαίου σταδίου, της αρχαίας αγοράς και του αρχαίου θεάτρου μέχρι τη σημερινή εποχή με τις σύγχρονες υποδομές και τους οικισμούς της φέρουν τα σημάδια πολλών λαών και πολιτισμών. Η ονομασία του
νησιού επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Μια εκδοχή είναι ότι ίσως προέρχεται από την Καρική λέξη κοιον, δηλ. πρόβατο λόγω της διαδεδομένης εκτροφής των προβάτων με πλούσιο μαλλί.
 |
| Το Ασκληπιείο της Κω |
Αρχαιότητα
Το νησί κατοικήθηκε από τους Προϊστορικούς χρόνους. Αποικίστηκε αρχικά από τους Κάρες και στους ιστορικούς χρόνους δέχτηκε Δωριείς από την Αργολίδα. Τον 7ο-6ο αι. π.Χ., η Κως μαζί με τις πόλεις Κνίδο, Αλικαρνασσό, Ιάλυσο, Κάμειρο και Λίνδο, αποτέλεσε τη Δωρική εξάπολη. Το 500 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Πέρσες, από τους οποίους ελευθερώθηκε το 479 π.Χ. και έγινε μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη τον 4ο αι. π.Χ. κυρίως ύστερα από την εγκαθίδρυση της νέας πόλης της Κω (366 π.Χ.) στην Β.Α. ακτή του νησιού, στη θέση της σημερινής πρωτεύουσας. Στην Κω γεννήθηκε ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης (460-357 π.Χ.), μετά το θάνατο του οποίου καθιερώθηκε στο νησί το Ασκληπιείο. Κατακτήθηκε από το Μέγα Αλέξανδρο το 332 π.Χ.
Μεσαίωνας
 |
| Χάρτης της Κω, Κριστόφορο Μπουοντελμόντι, 1420 |
Στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το νησί παρήκμασε, αλλά γνώρισε νέα ακμή στους Βυζαντινούς χρόνους. Λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς (11ο αι. μ.Χ.), πέρασε στους Γενοβέζους, τους Ενετούς και το 1315 στους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη.
Νεότερα χρόνια
Το 1522 κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, ενώ το 1912 περιήλθε στους Ιταλούς. Στις 3 Οκτωβρίου 1943 καταλήφθηκε από Γερμανικά στρατεύματα και στις 9 Μαΐου 1945 πέρασε στα χέρια των Άγγλων. Στις 7 Μαρτίου 1948 πραγματοποιήθηκε η ενσωμάτωση του νησιού με την Ελλάδα.
Το νησί της Κω πλήγηκε από σεισμούς κατά τα έτη 142, 469, 554, 1933 και 2017.
Οικισμοί
Στην Κω, εκτός από την πρωτεύουσα, την πόλη της Κω, υπάρχουν και έξι μεγάλα χωριά, η Κέφαλος, η Καρδάμαινα, η Αντιμάχεια, το Μαστιχάρι, το Πυλί και το Ζιπάρι. Με τις τελευταίες αλλαγές στην νομοθεσία ολόκληρο το νησί αποτελεί τον ενιαίο δήμο Κω, στον οποίο ενσωματώθηκαν οι τέως δήμοι Δικαίου και Ηρακλειδών.
Κως
Αντιμάχεια
Ζηπάρι
Ζιά
Καρδάμαινα
Κέφαλος
Μαρμάρι
Μαστιχάρι
Πυλί
Τιγκάκι
Αξιοθέατα
Αρχαιολογικοί Χώροι & Μνημεία
Τα ερείπια της αρχαίας πόλης μαζί με τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά οικοδομήματα κοντά στο λιμάνι: Στην περιοχή αυτή υπάρχουν τμήματα της Αρχαίας Αγοράς (4ου - 3ου αι. π.Χ.), η Μεγάλη Στοά (Καμάρα του Φόρου) και άλλες μικρότερες στοές με ιερά αφιερωμένα στο Διόνυσο, την Αφροδίτη και τον Ηρακλή. Στο εσωτερικό της πόλης το Ωδείο (3ου αι. π.Χ.) καλά διατηρημένο με 12 κερκίδες και θολωτές στοές, η Κάζα Ρομάνα αναστηλωμένο ρωμαϊκό αρχοντικό με θαυμάσια μωσαϊκά. Επίσης το Ξυστό (μέρος του Γυμναστηρίου)(2ου αι. π.Χ.) με δεκαέξι αναστηλωμένες κολώνες από τις εβδομήντα που το αποτελούσαν συνολικά, τα δύο κτίρια που στέγαζαν τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά λουτρά και ένα μέρος του Ρωμαϊκού δρόμου με μάρμαρα, μωσαϊκά και ψηφιδωτά. Εντός της σύγχρονης πόλης βρίσκεται και το Αρχαίο Στάδιο της Κω στη διασταύρωση των οδών 31ης Μαρτίου και Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το στάδιο βρίσκεται μπροστά στο παρεκκλήσι της Αγίας Άννας (ΝΔ των ερειπίων των βόρειων Θερμών) και ανήκει στο πρώτο μισό του 2ου π.Χ αιώνα. Στο λιμάνι της Κω βρίσκεται το Κάστρο της Νεραντζιάς και αποτελεί το σημαντικότερο και καλύτερα διατηρημένο κάστρο του νησιού.
Αρχαιολογικό μουσείο: Βρίσκεται στην πλατεία Ελευθερίας και περιλαμβάνει συλλογή με ευρήματα προϊστορικά, γλυπτά ελληνιστικά και κλασικά μικρά αγάλματα της Αφροδίτης, του Έρωτα, της Δήμητρας, του Ιπποκράτη, επιγραφές και ψηφιδωτά με παραστάσεις και αρχιτεκτονικά μαρμάρινα μέρη ναών και κτιρίων.
 |
| Ο δρόμος των φοινίκων |
Το κάστρο των Ιπποτών: Χτισμένο στη δεξιά μεριά του λιμανιού, αποτελεί το επιβλητικότερο μνημείο της Ιπποτοκρατίας. Διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση και αποτελεί κλασικό δείγμα επιβλητικής αμυντικής της εποχής του. Έχει διπλό τείχος και τάφρο. Κατασκευάστηκε το 15ο αι. αλλά ολοκληρώθηκε το 16ο αι..
Ο πλάτανος του Ιπποκράτη: Ένα τεράστιο δέντρο με περίμετρο κορμού περίπου 12 μέτρα. Πιστεύεται ότι ότι κάτω απ' τη σκιά αυτού του δέντρου δίδαξε ο Ιπποκράτης την Ιατρική στους μαθητές του. Μια γέφυρα συνδέει το σημείο, όπου βρίσκεται ο πλάτανος, με το Κάστρο των Ιπποτών.
Το Ασκληπιείο της Κω: Είναι το πιο διάσημο σημείο της Κω και άρχιζε να χτίζεται τον 4ο αι. π.Χ.. Βρίσκεται σε απόσταση 4 χλμ. από την πόλη μέσα σε άλσος με κυπαρίσσια και επρόκειτο για το μεγαλύτερο θεραπευτήριο της Αρχαίας Ελλάδας. Από το ναό του Ασκληπιού σώζονται μόνο τα θεμέλια και λίγες κολώνες, ενώ κολώνες σώζονται και από τη στοά που φέρεται ότι στέγαζε την Ιατρική Σχολή του Ιπποκράτη. Σε κοντινή απόσταση υπήρχαν κατά την αρχαιότητα θερμές πηγές με τρεχούμενα ιαματικά νερά.
Το Μουσουλμανικό Τέμενος της Λόζιας: Κτίστηκε από το Γαζή Πασά το 1786. Βρίσκεται δίπλα στον πλάτανο του Ιπποκράτη. Αποτελείται από ευρύχωρο νάρθηκα και το κυρίως τζαμί.
Το τέμενος Defterdar βρίσκεται στην πλατεία Ελευθερίας και πήρε το όνομά του από τον Υπουργό Οικονομικών του Σουλτάνου Ibrahim Efendi που το έκτισε την περίοδο του 1780.
Παλιό Πυλί. Τρία χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του χωριού Πυλί και περίπου 17 χιλιόμετρα από την πόλη της Κω, σε υψόμετρο 300 μέτρων, βρίσκονται ερείπια του μεσαιωνικού οικισμού 'Παλιό Πυλί', γνωστού και ως 'Μυστράς των Δωδεκανήσων'. Ο βυζαντινός οικισμός, χτισμένος σε φυσική οχυρή θέση και προστατευμένος από ισχυρό κάστρο στην κορυφή απόκρημνου υψώματος, χρονολογείται τουλάχιστον από τον 11ο αιώνα μ.Χ. Κατά τον 15ο αιώνα όταν οι Ιωαννίτες Ιππότες κατέλαβαν το νησί συντήρησαν και ενίσχυσαν το κάστρο με σκοπό να ενισχύσουν την άμυνα της περιοχής. Στον οικισμό σώζονται πολλές βυζαντινές εκκλησίες ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν η εκκλησία της Υπαπαντής του 14ου αι. με ξυλόγλυπτο τέμπλο και κίονες από προϋπάρχοντα αρχαίο ναό καθώς και ο ναός των Ταξιαρχών. Ο ιδρυτής της Ι.Μ Πάτμου όσιος Χριστόδουλος ίδρυσε αρχικά εδώ τη Μονή των Καστριανών το καθολικό της οποίας διασώζεται μέχρι τις μέρες μας ως εκκλησία της Υπαπαντής ή Φλεβαριώτισσας από την ημερομηνία εορτασμού της.
Ο Ναός του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου ήταν αρχικά παλαιοχριστιανικό Βαπτιστήριο του 5ου-6ου αιώνα, το οποίο ανήκε σε βασιλική. Βρίσκεται στο κοιμητήριο της Κω και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα ως κοιμητηριακή εκκλησία της πόλης Κω. Είναι ίσως το μοναδικό παλαιοχριστιανικό Βαπτιστήριο που σώθηκε σχεδόν ακέραιο ως τις μέρες μας. Πρόκειται για κτίσμα που περιστοιχιζόταν από φαρδείς, θολωτούς διαδρόμους των οποίων βρέθηκαν μόνο τα θεμέλια. Εξωτερικά έχει σχήμα τετραγώνου, άλλα εσωτερικά είναι κυκλικό με 4 κόγχες στις γωνίες και μια στην μέση τη ανατολικής πλευράς. Ωστόσο οι τοίχοι του εμφανίζουν συνολικά 8 κοιλώματα μαζί με εκείνο της εισόδου στα δυτικά, έτσι που τα 7 κοιλώματα να μοιάζουν με ιερά βήματα. Αυτός είναι και ο λόγος που η δεύτερη ονομασία του Ναού είναι και «Επτά Βήματα». Στον Ναό πρόσφατα αποκαλύφθηκαν τοιχογραφίες του 12ου-13ου αιώνα, με σκηνές από τη ζωή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
Το κάστρο της Αντιμάχειας βρίσκεται στο κέντρο του νησιού της Κω, νοτιοανατολικά του χωριού της Αντιμάχειας και αποτελεί ένα αξιόλογο μεσαιωνικό οχυρό. Το κάστρο χτίστηκε μεταξύ του 1322 και του 1346, ενώ συμφώνα με ιστορικές αναφορές του 14ου αιώνα στο κάστρο λειτουργούσε και φυλακή για τους καταδικασθέντες ιππότες. Το κάστρο είναι κτισμένο στην κορυφή ενός λόφου και έχει θέα στα νότια παράλια της Κω. Το κάστρο έχει τριγωνικό σχήμα με κορυφή προς τα ανατολικά. Κάθε πλευρά του κάστρου αποτελεί ανεξάρτητη οχυρωματική γραμμή, η οποία ακολουθεί τη διαμόρφωση του εδάφους. Στην είσοδο υπάρχει ένας ογκώδης προμαχώνας σε σχήμα μισοφέγγαρου με βαθιές πολεμίστρες. Το κάστρο ανακαινίσθηκε από τους Ιωαννίτες ιππότες το 1494 έπειτα από καταστρεπτικό σεισμό. Ενισχύθηκαν και αναστηλώθηκαν τα υπάρχοντα τείχη και κατασκευάστηκαν επάλξεις διαφόρων ειδών κατά μήκος του εξωτερικού τείχους. Στο εσωτερικό του κάστρου σώζονται ερείπια του παλαιού οικισμού της Αντιμάχειας, πολλές στέρνες καθώς και δύο παλιές εκκλησίες. Ο οικισμός εγκαταλείφτηκε το 1840.
Η σπηλιά της Άσπρης Πέτρας, ηλικίας 100-140 εκ. χρόνων, βρίσκεται σε υψόμετρο 257 μέτρων νοτιοδυτικά του νησιού, στο βουνό Ζηνί της Κεφάλου, που ανασκάφθηκε από τον Alessandro Della Seta, Διευθυντή της Ιταλικής Αρχαιολογικής σχολής της Αθήνας και τον αρχαιολόγο Doro Levi το 1922. Στη σπηλιά απλώνονταν ξερά και συμπαγή στρώματα που επέτρεψαν τη συνεχή χρήση της για κατοίκηση, μετά από περίοδο που χρησιμοποιήθηκε ως τόπος λατρείας. Τα ευρήματά της χρονολογούνται από την Προϊστορική μέχρι και τη Ρωμαϊκή εποχή. Στο εσωτερικό της βρέθηκαν ανθρώπινα απολιθώματα και πολλά αγγεία με ποικίλες μορφές και διαστάσεις με κυρίαρχο τον τύπο των στρογγυλεμένων τοξοειδών λαβών. Αντίθετα σπάνιζαν τα όπλα, που αποτελούνταν από λίγες λεπίδες και αιχμηρούς πυρήνες οψιδιανού λίθου (ηφαιστειογενούς πέτρας), που προέρχονταν από το νησί Γυαλί κοντά στη Νίσυρο. Τα υπολείμματα των τροφών που βρέθηκαν στην σπηλιά φανερώνουν ένα λαό αφοσιωμένο στη βοσκή των ζώων. Αξιοσημείωτη ήταν η παρουσία λάκκων γεμάτων με ωοειδείς μυλόπετρες. Η σπηλιά θεωρείται ως ένα από τα παλαιότερα μνημεία του νησιού.
Ο Ναός του Ηρακλή κοντά στον Πλάτανο του Ιπποκράτη χρονολογείται στον 2ο αι. π.Χ. και είναι χτισμένος επάνω σε ανάχωμα τραπεζοειδούς σχήματος. Στο βόρειο άκρο του αναχώματος υπήρχε ορθογώνιος ναός από τον οποίο διατηρούνται η ευθυντήρια, το κρηπίδωμα και ο ορθοστάτης. Έχει χαρακτηριστεί ως Ναός του Ηρακλή χάρη σε μια επιγραφή που βρέθηκε στο χώρο, καθώς και άλλα ευρήματα που σχετίζονται με το μύθο του Ηρακλή. Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, μετά την ισοπέδωση του γύρω χώρου τον 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ. δημιουργήθηκε ένα περιστύλιο με ψηφιδωτά σ’ ένα από τα οποία απεικονίζεται το «Συμπόσιο του Ηρακλή». Στον ίδιο χώρο βρίσκονται κτίρια από μεταγενέστερες χρονικές περιόδους, όπως ένα μικρό κτήριο θερμών και ένα βαπτιστήριο.
Ο ναός του Απόλλωνα στην Καρδάμαινα (Αλάσαρνα κατά την αρχαιότητα) αποτέλεσε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο των Ελληνιστικών χρόνων. Τα θεμέλια του ναού αποκαλύφθηκαν κάτω από κτίριο της παλαιοχριστιανικής εποχής, γεγονός που ενισχύει την άποψη πως η ζωή στον οικισμό εκτεινόταν πέραν της ύστερης αρχαιότητας. Η Αλάσαρνα αποτελούσε θρησκευτικό κέντρο παράλληλα με το Ασκληπιείο της Κω ακόμη και μετά την ίδρυση της νέας Κω (336 π. Χ.) Δυστυχώς, μεγάλο τμήμα του ναού καταστράφηκε κατά τη θεμελίωση ξενοδοχείου της περιοχής. Από το ιερό έχουν μέχρι σήμερα ανασκαφεί τρία οικοδομήματα: Το οικοδόμημα Α αποκαλύφθηκε το 1981 και περιέχει το γνωστό από επιγραφές ιερό του Απόλλωνα στην αρχαία Αλάσαρνα. Το οικοδόμημα Β το οποίο πιθανότατα αποτελούσε βωμό ή επικλινή είσοδο στο ναό. Το οικοδόμημα Γ, το οποίο αποκαλύφθηκε το 1995 και ίσως αποτελεί ναό των Ύστερων Κλασικών ή Πρώιμων Ελληνιστικών χρόνων. Ο ναός ανακαλύφθηκε κατόπιν σωστικής ανασκαφής που πραγματοποίησε η αρχαιολόγος της ΚΒ’ Εφορίας Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου Χ. Κάντζια και από το 1985. Οι ανασκαφές συνεχίζονται από ομάδα διδακτικού προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών σε συνεργασία με ομάδες φοιτητών.
Στην είσοδο του χωριού της Κεφάλου, διακρίνονται τα λείψανα του Κάστρου της Κεφάλου. Το κάστρο είναι κατασκευασμένο από μικρές πέτρες και στο εσωτερικό του υπάρχουν υδατοδεξαμενές. Το κάστρο χρονολογείτε από την βυζαντινή εποχή με την παλαιότερη αναφορά σε αυτό να χρονολογείται στο στο 1271. Το 1457 χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία για την απόκρουση της τουρκικής επίθεσης. Το 1493 και έπειτα από τον μεγάλο σεισμό που έπληξε το νησί, καταστράφηκε σχεδόν ολόκληρο με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί το 1505. Σήμερα, από το ερειπωμένο κάστρο ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει την πανοραμική θέα προς τον κόλπο της Κεφάλου.
Σε απόσταση 42 χιλιομέτρων από την πόλη της Κω, στο χωριό Κέφαλος και συγκεκριμένα στην παραλία Καμάρι απέναντι από το νησάκι «Καστρί» βρίσκονται το σύμπλεγμα δύο παλαιοχριστιανικών βασιλικών του Αγίου Στεφάνου. Οι βασιλικές αυτές χρονολογούνται στο 469 και στο 554 μ.χ. Ανακαλύφθηκαν το 1932 από τον Ιταλό αρχαιολόγο Luciano Laurenzi και αποτελούν αξιοθέατο για τον πλούτο, την εξαιρετική θέση, το μέγεθος και τα εντυπωσιακά ψηφιδωτά τους.
Περιοχές ενδιαφέροντος
Αλυκή Τιγκάκι: Μεταξύ των παραθαλάσσιων οικισμών Τιγκάκι και Μαρμάρι στη βόρεια πλευρά του νησιού βρίσκεται η προστατευόμενη περιοχή της Αλυκής, η οποία λειτούργησε μέχρι και το 1989 ως χώρος παραγωγής θαλάσσιου αλατιού. Δύο χείμαρροι μαζί με θαλασσινό νερό το οποίο εισέρχεται μέσω αγωγού τροφοδοτούν μία λιμνοθάλασσα αλμυρού – υφάλμυρου νερού. Τα τελευταία χρόνια η είσοδος θαλασσινού νερού τους καλοκαιρινούς μήνες είχε σαν αποτέλεσμα τη συγκράτηση νερού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους αλλάζοντας έτσι την υδροπερίοδο του υγροτόπου από εποχιακή σε μόνιμη. Σήμερα η περιοχή προστατεύεται από τις συνθήκες Ramsar και Natura και φιλοξενεί είδη της τοπικής πανίδας και χλωρίδας, καθώς και πληθώρα αποδημητικών πτηνών. Στην περιοχή απατώνται διάφορα είδη βλάστησης, όπως υπερυδατική, θαμνώδη, υγρολιβαδική, αλοφυτική κ.α. με αγριοκάλαμα, βούρλα και αρμυρίκια. Η αλυκή του Τιγκακίου φιλοξενεί ποικίλα ειδών χλωρίδας και πανίδας. Οι πελεκάνοι και οι ερωδιοί αποτελούν ορισμένα από τα είδη πουλιών τα οποία συναντώνται στην αλυκή κατά τη διάρκεια του έτους. Οι νεροχελώνες και τα νερόφιδα αποτελούν μερικά από τα αξιόλογα είδη ζώων που συναντώνται στην περιοχή.
Τα Θερμά ή αλλιώς Εμπρός Θέρμες βρίσκονται στο νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού περίπου 13 χλμ από την πόλη της Κω. Η περιοχή πήρε το όνομά της από τις θερμές πηγές που αναβλύζουν αιώνες τώρα. Πρόκειται για ιαματικές πηγές το νερό των οποίων είναι πλούσιο σε Ασβέστιο, Κάλιο, Νάτριο, Θείο και Μαγνήσιο, συστατικά που θεωρούνται κατάλληλα για την ίαση δερματικών, αρθριτικών, και ρευματικών παθήσεων, αλλά και για την αισθητική του δέρματος. Η θερμοκρασία των νερών κυμαίνεται από 30-50 βαθμούς. Στο μπροστινό μέρος της παραλίας έχει δημιουργηθεί μια μικρή λίμνη που διαχωρίζεται από την υπόλοιπη παραλία με βράχια που επιτρέπουν στο θαλασσινό νερό να εισέρχεται και να δροσίζει τα καυτά νερά. Η παραλία αυτή είναι κατάλληλη για όλες τις ηλικίες και για όλες τις εποχές. Η μετάβαση μπορεί να γίνει με ιδιωτικό μεταφορικό μέσο ή λεωφορείο.
Η λίμνη του Πυλίου ή Νερομάνα αποτελεί μία μικρή τεχνητή λίμνη γλυκού νερού που δημιουργήθηκε από περιμετρικό φράγμα σε περιοχή με καρστικές πηγές. Παλαιότερα η συγκεκριμένη λίμνη πότιζε όλο τον κάμπο. Η λίμνη βρίσκεται 1,5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από τον οικισμό του Πυλίου και απέχει περίπου 14 χιλιόμετρα από την πόλη της Κω, έχει έκταση 2 έως 3 στρέμματα. Κτίστηκε τη δεκαετία του 1920 έπειτα από εντολή των Ιταλών κατακτητών για την καταπολέμηση της λειψυδρίας που μάστιζε την περιοχή. Παλαιότερα η περιοχή αποτελούσε σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες ένα τεράστιο λιβάδι – βάλτο με βούρλα, του οποίου η προσπέλαση ήταν εξαιρετικά δύσκολη με τα μέσα της συγκεκριμένης εποχής. Σήμερα φιλοξενεί διάφορα είδη ζώων όπως Νεροχελώνες, πάπιες, Κουνουπόψαρα και χέλια. Η βλάστηση που επικρατεί στην περιοχή αποτελείται από αγριοκάλαμα του γλυκού νερού, λεύκες και πικροδάφνες.
 |
| Το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα της Κω. |
Η Ζιά είναι ένα μικρό χωριό στο όρος Δίκαιος. Βρίσκεται στο κέντρο του νησιού, σε υψόμετρο που μπορεί κανείς να δεί σχεδόν ολόκληρη της βόρειοδυτική πλευρά του νησιού. Το ηλιοβασίλεμα της Ζιά είναι φημισμένο. Το καλοκαίρι εκατοντάδες τουρίστες ανεβαίνουν στο χωριό για να θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα δειπνώντας στις ταράτσες των εστιατορίων. Υπάρχουν μοναδικά ταβερνάκια, με ντόπιες συνταγές και ντόπιο κρασί που ικανοποιούν ακόμα και τον πιο ευαίσθητο ουρανίσκο.
 |
| Εκκλησάκι στην κορυφή του όρους Δίκαιος στην Κω. |
Το Όρος Δίκαιος, γνωστό στους αρχαίους ως Ωρομέδων, Ωρίων ή Δίκαιον, είναι το ψηλότερο βουνό της Κω, με υψόμετρο 846 μ. Η προέλευση του ονόματός του είναι άγνωστη. Ο κύριος ορεινός όγκος του Δίκαιου δομείται από ασβεστόλιθους και μάρμαρα, καθώς και μεγάλες μάζες πλουτωνιτών και ηφαιστιτών. Στην επαφή των ηφαιστιτών με τους ασβεστόλιθους και τα μάρμαρα αναπτύσσεται κατά τόπους μεταλλοφορία, με χαρακτηριστικές αποθέσεις πολύχρωμων οξειδίων μετάλλων. Η κατανομή των υψομέτρων είναι ασύμμετρη. Στα νότια της κορυφογραμμής και σε απόσταση το πολύ 2 χλμ., το όρος έχει μεγάλη κλίση προς τη θάλασσα. Αντίθετα, η απόσταση ανάμεσα στην κορυφογραμμή και την ακτή βορείως του άξονα του όρους είναι 6-7 χλμ. Το ίδιο το σχήμα του νησιού καθορίζεται από τους άξονες των πτυχώσεων και την κατεύθυνση των ρηγμάτων, ενώ οι ρεματιές έχουν κατεύθυνση κάθετη προς αυτήν, όπως φαίνεται γύρω από την κορυφή του Δίκαιου προς την πλευρά του Ασφενδιού. Λείψανα μεσαιωνικού οικισμού, δεξαμενές νερού, οπτόπλινθοι και άφθονα πήλινα όστρακα που προέρχονται από διάφορες εποχές φανερώνουν έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή κατά τους αρχαίους και μέσους χρόνους. Κάθε χρόνο 5 με 6 Αυγούστου εκατοντάδες προσκυνητές ανεβαίνουν τις κακοτράχαλες και δύσβατες πλαγιές του Όρους για να φτάσουν στην κορυφή όπου βρίσκεται το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού.
Αρχιτεκτονική
Η αρχιτεκτονική της Κω είναι ιδιαίτερη, γιατί έχει δεχτεί πολλές επιδράσεις από το ξένο στοιχείο. Κατά την Οθωμανική περίοδο, η πόλη είχε όλα τα χαρακτηριστικά των λεγόμενων πόλεων–παζαριών. Η ζωή περιοριζόταν στον εμπορικό δρόμο, γύρω από τον οποίο ζούσαν αποκλειστικά μουσουλμάνοι και στο τσαρσί που βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία του Πλατάνου.
Σε πολλά σημεία του νησιού υπάρχουν μουσουλμανικά τεμένη και πηγές. Κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας, η Κως δέχτηκε επιρροές από τη Βενετσιάνικη αρχιτεκτονική. Επίσης, η Κως αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση ανάμεσα στα υπόλοιπα νησιά της Δωδεκανήσου, καθώς μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1933 ανοικοδομήθηκε από τους Ιταλούς σύμφωνα με νέο πολεοδομικό σχέδιο. Διαιρέθηκε σε τρεις οικιστικές ζώνες με ταξικά κριτήρια: το βόρειο, το κεντρικό και το ανατολικό. Ο βόρειος τομέας είναι κατακερματισμένος σε μικρές κατοικίες, για τα λαϊκά στρώματα της πόλης (case popolari). Το κεντρικό τμήμα αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από διώροφες κατοικίες με ισόγεια καταστήματα, στις οποίες κατοικούσαν τα μέλη της αστικής τάξης (palazzine).
Τέλος, στην ανατολική ζώνη οικοδομήθηκαν επαύλεις σε κήπους για τους Ιταλούς εποίκους (villini). Άλλα στοιχεία της Ιταλικής επιρροής είναι οι εκτεταμένες ζώνες πρασίνου στην πόλη, που περιλαμβάνουν και τροπικά φυτά, καθώς και τα χαρακτηριστικά δημόσια κτήρια που σχεδιάστηκαν από Ιταλούς αρχιτέκτονες και βρίσκονται τόσο στην πόλη όσο και στους οικισμούς της Αντιμάχειας και της Καρδάμαινας.
Τα κτίρια που οικοδομήθηκαν πριν το σεισμό (Δημαρχείο, Γενικό Νοσοκομείο, Διοικητήριο κ.α.) διαφέρουν από τα μετασεισμικά (Casa del Fascio, Δημοτική Αγορά, Casa Balilla κ.α.) ως προς τη μορφή, καθώς τα μεν πρώτα είναι κατεξοχήν δείγματα εκλεκτικισμού, ενώ τα δεύτερα έχουν στοιχεία ρασιοναλισμού και φασιστικής αρχιτεκτονικής.
Το 1948, με την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα, διαμορφώθηκε μια νέα αρχιτεκτονική πραγματικότητα. Τότε οικοδομήθηκαν στο νησί μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες για να καλύψουν την ανάγκη της μεγάλης τουριστικής ανάπτυξης που ξεκίνησε.
Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική δεν άντεξε τη φθορά του χρόνου και αντικαταστάθηκε από τη μοντέρνα οικοδομή. Τη συναντάμε κυρίως στα χωριά Ασφενδιού, Πυλί, Κέφαλο και Αντιμάχεια, όπου τα χαμηλά και πλατυμέτωπα μονόσπιτα, με σχήμα παραλληλόγραμμο, απλή τοιχοδομία και επίπεδη στέγη, κάποια πέτρινα και άλλα όχι, είναι βαμμένα με άσπρο χρώμα και έχουν πορτοπαράθυρα χρωματισμένα με φωτεινά χρώματα. Το εσωτερικό του σπιτιού είναι, όπως και στα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, ιδιαίτερα φροντισμένο, ανταποκρινόμενο στις λειτουργικές ανάγκες της αγροτικής οικογένειας. Αξιοσημείωτος είναι ο μακρύς τοίχος, ο κανιότοιχος ή γκανότοιχος όπως ονομάζεται, στον οποίο κρέμονταν πιάτα, κάδρα, ο καθρέφτης του σπιτιού και άλλα απαραίτητα αντικείμενα που κάλυπταν τις βασικές ανάγκες του σπιτιού. Σε πολλά μέρη του νησιού, είναι χαρακτηριστικοί και οι παραδοσιακοί ανεμόμυλοι, με πιο χαρακτηριστικό αυτόν της Αντιμάχειας. Υπάρχουν επίσης πολλά στενά, πετρόχτιστα δρομάκια.
Καλοκαίρι - Παραλίες
Κάποιες από τις σημαντικότερες παραλίες είναι:
Cavo Paradiso
Άγιος Θεολόγος
Άγιος Στέφανος
Άγιος Φωκάς
Θερμά
Καμάρι
Καρδάμαινα
Καρνάγιο
Κοχυλάρι
Λάμπη
Λιμιώνας
Μαρμάρι
Μαστιχάρι
Παραλία Paradise
Φάρος
Χελώνα
Ψαλίδι
Λιμενικές εγκαταστάσεις
Μαρίνα Κω
Η μαρίνα της Κω αποτελεί το σημαντικότερο σημείο ελλιμενισμού τουριστικών σκαφών. Βραβεύθηκε ως η 2η καλύτερη Μαρίνα της Ευρώπης από το διεθνώς αναγνωρισμένο site θαλάσσιου τουρισμού www.cruisingsea.com. Εκτός από τις υπηρεσίες στάθμευσης σκαφών, η μαρίνα διαθέτει καφετέρια και αξιόλογο εστιατόριο.
Λιμάνι Κω
Στο κέντρο της πόλης στην βόρεια πλευρά της βρίσκεται το φυσικό λιμάνι της Κω στο οποίο σήμερα ελλιμενίζονται τουριστικά σκάφη. Στην ίδια θέση φαίνονται και τα λείψανα του αρχαίου λιμανιού. Η ευρύτερη περιοχή του λιμανιού αναβαθμίστηκε από τους Ιταλούς μετά τον καταστρεπτικό σεισμό του 1933.
Λιμάνι Καρδάμαινας
Δίπλα στην κεντρική πλατεία της Καρδάμαινας και σε απόσταση 26 χιλιομέτρων από την πόλη στη νότια πλευρά του νησιού βρίσκεται το λιμάνι της Καρδάμαινας. Το λιμάνι εξυπηρετεί τις θαλάσσιες συγκοινωνίες με τα νησιά της Νισύρου και της Τήλου και μπορεί και να φιλοξενήσει μικρό αριθμό τουριστικών σκαφών.
Λιμάνι Κεφάλου
Στον κόλπο της Κεφάλου στο δυτικό άκρο της Κω σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από την πόλη βρίσκεται το λιμάνι της Κεφάλου που εξυπηρετεί κυρίως τους ψαράδες ως αλιευτικό καταφύγιο. Σε όλη την περιοχή λειτουργούν οι παραδοσιακές ψαροταβέρνες.
Λιμάνι Μαστιχαρίου
Το Μαστιχάρι στη βόρεια πλευρά του νησιού είναι ένας αξιόλογος παραθαλάσσιος γραφικός οικισμός με μικρό λιμενίσκο που εξυπηρετεί τη θαλάσσια συγκοινωνία με τα νησιά της Δωδεκανήσου. Απέχει 21 χιλιόμετρα από την πόλη.
Ο Ιπποκράτης
Ο Ιπποκράτης (Κως 460 π.Χ. - Λάρισα 377 π.Χ.[1]) ήταν αρχαίος Έλληνας ιατρός και θεωρείται μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες στην ιστορία της ιατρικής. Αναφέρεται ως ο πατέρας της σύγχρονης ιατρικής σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στο πεδίο της ιατρικής επιστήμης ως ο ιδρυτής της Ιπποκρατικής Ιατρικής Σχολής. Ο Ιπποκράτης είναι ο θεμελιωτής της ορθολογικής ιατρικής που κατόρθωσε να την απαλλάξει από τα μεταφυσικά στοιχεία, τις προλήψεις, τις προκαταλήψεις, τις δαιμονολογίες και τις δεισιδαιμονίες της εποχής. Πέτυχε το αρμονικό συνταίριασμα της ανθρωποκεντρικής επιστήμης με την ιατρική τέχνη και τον φιλοσοφικό στοχασμό, ταυτίζοντας την επαγγελματική της άσκηση με τις ηθικοδεοντολογικές αρχές και τις ουμανιστικές αξίες. Το πρωτοποριακό και σε σημαντικό βαθμό προβλεπτικό του έργο επηρέασε τις περισσότερες σύγχρονες ιατροβιολογικές ειδικότητες του δυτικού κόσμου που επάξια τον ονόμασε θεμελιωτή και στυλοβάτη της Ιατρικής Επιστήμης. Ειδικότερα, πιστώνεται με την προώθηση σε μεγάλο βαθμό της συστηματικής μελέτης και της κλινικής ιατρικής, συνοψίζοντας την ιατρική γνώση και συνταγογραφώντας πρακτικές συμβουλές για ιατρούς μέσω της Ιπποκρατικής Συλλογής (Corpus Hippocraticum) και άλλων έργων.
Κως (Χρονολόγιο)
Μυθολογία
Η Κως στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων είναι παρούσα ήδη από τη μυθολογία. Στο μύθο της Γιγαντομαχίας παίρνουμε μαθαίνει κανείς ότι η μάχη που ξέσπασε ανάμεσα στους Θεούς του Ολύμπου και στους Γίγαντες έλαβε χώρα και στο νησί της Κω. Εκεί ο θεός Ποσειδώνας πλησιάζει το Γίγαντα Πολυβώτης, παίρνει με την τρίαινά του ένα τμήμα από το ακρωτήριο Χελώνα και με αυτό καταπλακώνει το Γίγαντα.
Η Κως συνδέθηκε και με τους άθλους του Ηρακλή, ο οποίος, σύμφωνα με το μύθο, βρέθηκε ναυαγός μαζί με ελάχιστους συντρόφους του στις βόρειες αμμουδιές της Κω, κάπου στην περιοχή του Ατσά. Ο Βασιλιάς Ευρύπυλος θεωρώντας τον Ηρακλή ληστή, τον κυνήγησε, με αποτέλεσμα αυτός να διαφύγει σε ένα ορεινό μέρος κοντά στο Πυλί. Μετά τη νίκη του επί του Βασιλιά της Κω, ο Ηρακλής έφυγε για τη Φλέγρα, αφού προηγουμένως αναγνώρισε τον Χάλκωνα ως νόμιμο βασιλιά της Κω, της Νισύρου, της Καλύμνου και των άλλων γειτονικών νησιών. Μ’ αυτόν τον τρόπο κυριάρχησε η γενιά των Ηρακλειδών (όνομα το οποίο έχει πάρει και μία Ενότητα) στην Κω, από την οποία η παράδοση θέλει να κατάγεται και ο Ιπποκράτης. Ο Ηρακλής στους ιστορικούς χρόνους λατρεύτηκε στο νησί της Κω όσο ελάχιστοι, όπως φανερώνουν τα ερείπια μεγαλοπρεπών ναών στην πόλη αλλά και ανεκδοτολογικού χαρακτήρα στοιχεία όπως για παράδειγμα η ονομασία του δήμου Αντιμαχιδών (σημερινή Αντιμάχεια) από το όνομα του υιού του Ηρακλή Αντίμαχου.
1100 π.Χ.
Με το πέρασμα των χρόνων η Κως απέκτησε μινωικό χαρακτήρα και αναπτύχθηκε γύρω από το λιμάνι, και αργότερα μυκηναϊκό, κάτι που φανερώνουν μυκηναϊκά όπλα που βρέθηκαν στην περιοχή του Ασκληπιείου και μυκηναϊκοί τάφοι στο Πυλί. Το 1100 π.Χ ακολούθησε η κάθοδος των Δωριέων και η Κως απέκτησε Δωρική φυσιογνωμία, σε μια περίοδο που χτίστηκε και το ιστορικό Ασκληπιείο. Αργότερα το 700 με 600 π.Χ. η Κως, η Ιαλυσός, η Λίνδος, η Κάμειρος, η Κνίδος και η Αλικαρνασσός ιδρύουν τη Δωρική Εξάπολη κατά την οποία κυρίαρχη πόλη του νησιού είναι η Αστυπάλαια, την οποία μεταγενέστεροι ιστορικοί τοποθετούν στη θέση Καμάρες, κοντά στην Κέφαλο. Την εποχή αυτή η Κως ακμάζει τόσο πολύ, ώστε οποιαδήποτε προσβολή την αντιμετωπίζει με πόλεμο. Επίσης αλλάζει το πολίτευμα από μοναρχία σε ολιγαρχία, στην διάρκεια της οποίας η Κως κυβερνάται από ισόβιους, αργότερα δεκαετείς και τελικά ετήσιους άρχοντες, μέχρι να φτάσουμε στο 600 π.Χ., όπου αλλάζει το πολίτευμά της σε δημοκρατία.
546 π.Χ.
Το 546 π.Χ. η Περσική αυτοκρατορία υποτάσσει τους Κώους και τη διοίκηση του νησιού καταλαμβάνουν διοικούν ντόπιοι τύραννοι για λογαριασμό των Περσών. Το 478 π.Χ η Κως εισέρχεται στην Αθηναϊκή Συμμαχία και απελευθερώνεται. Το 460 π.Χ γεννιέται ο Ιπποκράτης.
Οι αλλεπάλληλες μετακινήσεις της Κω μεταξύ της αθηναϊκής και της σπαρτιατικής συμμαχίας προκαλούν εμφύλιο πόλεμο ως αποτέλεσμα της όξυνσης της αντιπαράθεσης των Κώων ολιγαρχικών με τους δημοκρατικούς. Η διαμάχη λήγει με συμβιβασμό των δύο παρατάξεων. Μέρος του συμβιβασμού αυτού ήταν η απόφαση να γίνει συνοικισμός των κατοίκων της Κω-Μεροπίδος και όλων των γειτονικών οικισμών σε μια νέα πόλη, την Κω, η οποία παραμένει μέχρι σήμερα η πρωτεύουσα του νησιού.
288 π.Χ.
 |
| Τετράδραχμο του νησιού, επιγραφή ΚΩΙΟΝ (άνω), ΞΑΝΘΙΠΠΟΣ (κάτω, τοπικός άρχοντας) |
Το 288 π.Χ. το νησί περιέρχεται στο κράτος των Πτολεμαίων. Η εξ αρχής φιλική προδιάθεση των Κώων προς τους νέους κυρίους του νησιού ανταμείβεται με την μη εγκατάσταση στο νησί στρατιωτικής φρουράς, με την εξαίρεση από τη φορολογία και με την ταυτόχρονη διατήρηση όλων των προνομίων ενός κράτους-μέλους της πτολεμαϊκής επικράτειας. Από τη χρονιά εκείνη η Κως εισέρχεται στο "χρυσό της αιώνα", ο οποίος τελειώνει το 197 με την έλευση των Ρωμαίων. Η συμμαχία των Κώων και των Ρωμαίων και οι φιλικές σχέσεις με τον βασιλιά της Περγάμου, Ευμενη Β΄, συμβάλλουν αποφασιστικά στην ανέγερση του μεγάλου ναού του Ασκληπιού, αλλά και όλων των σημαντικών μνημείων της Ρωμαϊκής περιόδου του νησιού.
384 μ.Χ.
Με την έλευση της βυζαντινής εποχής και ιδιαίτερα από το το 384 μ.Χ. και μετά, διατάσσονται οι κατεδαφίσεις των μη χριστιανικών ιερών. Αλλεπάλληλοι ισχυροί σεισμοί (469 μ.Χ., 554 μ.Χ.) προκαλούν την κατάρρευση πολλών σημαντικών οικοδομημάτων. Παράλληλα, διαδοχικές επιδρομές Βανδάλων, Ισαύρων, Βησιγότθων και αργότερα και Σαρακηνών πλήττουν τον πληθυσμό του νησιού. Το Ασκληπιείο από τον 6ο μ.Χ. αι. εγκαταλείπεται πλέον οριστικά και το νησί εισέρχεται σε μια μακρά περίοδο παρακμής.
11ος αι. μ.Χ.
Από τον 11 μ.Χ αιώνα η Κως ανακτά πάλι την δύναμή της: αρχικά με την ανάκτηση του ελέγχου των θαλασσών από το Βυζαντινό στόλο και στη συνέχεια από την ανάπτυξη του εμπορίου με την έλευση Φράγκων, Γενουατών και Βενετών στην ανατολική Μεσόγειο. Έτσι η Κως αναδεικνύεται σε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του Αιγαίου.
1309-1314
Το 1306 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος παραχωρεί τη διοίκηση της Κω σε ένα Γενοβέζο τυχοδιώκτη και κουρσάρο, τον Βινιόλο Βινιόλι. Αυτός με τη σειρά του παραδίδει την Κω μαζί με την Κάλυμνο και τη Λέρο στους Ιωαννίτες Ιππότες. Η αντίδραση των Βενετών, επικυρίαρχων την περίοδο αυτή του νησιού, καθυστερεί την κατάληψη του νησιού από τους Ιωαννίτες μέχρι το 1314, οπότε και οι τελευταίοι καταλαμβάνουν με έφοδο την Κω. Κατά την περίοδο των Ιπποτών έγιναν τα οχυρωματικά έργα του νησιού, μερικά από τα οποία είναι το σημερινό Κάστρο της Κω, και το νησί μετονομάστηκε σε Νεραντζιά λόγω του ότι φυτεύτηκαν πολλές νεραντζιές.
1523
Ήδη από το 1457 οι Τούρκοι επιχειρούν επανειλημμένα να καταλάβουν την Κω, κάτι που καταφέρνουν μόλις το 1523. Έτσι ξεκινά η περίοδος της Τουρκοκρατίας, κατά την οποία η Κως εξακολουθεί να δέχεται συχνές επιδρομές από Αλγερινούς και Φλωρεντίνους πειρατές, Ιωαννίτες ιππότες και Βενετούς από την Κρήτη. Η κατάσταση εμφανίζεται πιο ήρεμη κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, περίοδο κατά την οποία το λιμάνι της Κω γίνεται σημαντικός σταθμός των εμπορικών πλοίων της Δύσης και κομβικό διαμετακομιστικό κέντρο για τα εμπορεύματα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την αγριότητα των Τούρκων, με ιδιαίτερη ένταση σε περιόδους αναταραχής, όπως στην επανάσταση του 1821 ή στην Κρητική επανάσταση του 1869.
1911
Το 1911 η Τουρκία και η Ιταλία εμπλέκονται σε πόλεμο και από τον Απρίλιο του 1912 αρχίζει η σταδιακή κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς. Στις 20 Μαΐου 1912 οι Ιταλοί καταλαμβάνουν αμαχητί την Κω και οι κάτοικοι τους υποδέχονται ως απελευθερωτές. Η ιταλική κυβέρνηση δηλώνει ότι η κατοχή των Δωδεκανήσων και κατά συνέπεια της Κω θα είναι προσωρινή, και τους καθησυχάζει, λέγοντας ότι το μέλλον τον νησιών δεν μπορεί παρά να είναι η αυτονομία. Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάνης, με την οποία τα Δωδεκάνησα προσαρτώνται στην Ιταλία ως κτήση (Κτήση των Ιταλικών Νήσων του Αιγαίου) και όχι ως αποικία. Οι Δωδεκανήσιοι θεωρούνται Ιταλοί πολίτες με ιδιότυπη υπηκοότητα (Cittadini del Regno αντί Sudditi Italiani) και αυτό σημαίνει κυρίως ότι ούτε αποκτούν τα δικαιώματα των Ιταλών πολιτών ούτε έχουν δικαίωμα να εκλέξουν αντιπροσώπους. Στις 25 Ιουλίου του 1943 ανατρέπεται ο Μουσολίνι και στις 8 Οκτωβρίου οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Κω.
1945
Οι Γερμανοί ναζιστές ήταν βίαιοι και απαγχόνισαν αρκετούς Κώους, τόσο για παραδειγματισμό όσο για αντιστασιακή δράση. Στις 8 Μαΐου του 1945 οι Γερμανοί υπογράφουν την άνευ όρων παράδοση στους Συμμάχους και οι Άγγλοι εγκαθιστούν προσωρινή Στρατιωτική Διοίκηση μέχρι να αποφασισθεί το οριστικό καθεστώς της Δωδεκανήσου. Οι νέοι κατακτητές προσπαθούν να πείσουν τους Δωδεκανήσιους ότι είναι προς το συμφέρον τους η αυτονομία υπό αγγλική κηδεμονία αντί της Ένωσης με την Ελλάδα.
1946
Στις 27 Ιουνίου 1946 και αντίθετα με τις επιδιώξεις των Άγγλων, οι ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Αγγλία και Γαλλία αποφασίζουν την παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Στις 7 Μαρτίου 1948 γίνεται στη Ρόδο η τυπική τελετή για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, επέτειος που γιορτάζεται μέχρι και σήμερα σε όλα τα Δωδεκάνησα.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου