Η ιστορία της κεραμικής στη Ρόδο και το εργοστάσιο I.C.A.R.O

La Societa Industria Ceramiche Artistiche Rodio Orientali

Ο Ίκαρος, η ιστορία του, και τα πανάκριβα κεραμικά του!

Ανάρπαστα γίνονται στο διαδίκτυο τα σπάνια κεραμικά που είναι περιζήτητα σε όλο τον κόσμο

H ΡΟΔΙΑΚΗ Γράφει Pοδούλα Λουλουδάκη

Η ιστορία του Ίκαρου μας επιστρέφει σε μια άλλη πιο δημιουργική και παραγωγική Ρόδο. Μια ιστορία φτιαγμένη από σχέδια, χρώματα και ροδιακό χώμα που για να ξετυλιχθεί πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο Δεκέμβρη του 1928 όταν ιδρύθηκε η ανώνυμη εταιρεία I.C.A.R.O από τον τότε δήμαρχο της Ρόδου Αλφρέδο Μπιλλιόττι και μια ομάδα Ιταλών επιχειρηματιών.

Τότε οι Ιταλοί χρησιμοποίησαν την τεχνοτροπία της Κιουτάχειας που ξεκινάει από το 15ο αιώνα, με τη δημιουργία των γνωστών φαγεντιανών κεραμικών τους. Απ΄ αυτούς τους τεχνίτες κατασκευάστηκαν προγενέστερα τα πιάτα της Λίνδου, όταν εξόριστοι ή φυγάδες του Σουλτάνου εγκαταστάθηκαν εκεί.

Αυτή την ίδια τεχνοτροπία χρησιμοποίησαν οι Ιταλοί στον «Ίκαρο» για την κατασκευή και των κεραμικών με τα οποία διακόσμησαν το Καστέλλο της Ρόδου!

Το εργοστάσιο που βρισκόταν στη γωνία της πλατείας Μουσείου και της οδού των Ιπποτών μέχρι τον βομβαρδισμό του κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου απασχολούσε 37 εργάτες και παρήγαγε 10.000 αντικείμενα, πιάτα, αγγεία κ.ά. Μέχρι το 1947, που εξαγοράστηκε από τον επιχειρηματία Κώστα Χατζηκωσταντή, στα χέρια του οποίου μεσουράνησε και παρέμεινε έως τις 14 Ιουνίου του 1987, ημέρα που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα μαζί με τη σύζυγό του Φαίδρα.

Γίνονται ανάρπαστα στο διαδίκτυο σήμερα τα κεραμικά της παλιάς ροδίτικης βιοτεχνίας που πωλούνται σε εξαιρετικά υψηλές τιμές. Όποιος τα έχει στην κατοχή του γνωρίζει ότι έχει μια μικρή περιουσία αφού η αξία τους στηρίζεται τόσο στις περίτεχνες καλλιτεχνικές παραστάσεις και στα υλικά, όσο και στη «συνταγή» για το σμάλτο των κεραμικών που παραμένει μέχρι σήμερα μυστική! Ο Μεμέτης, έφυγε για πάντα στην Τουρκία, κι ήταν ο μόνος που ήξερε!

Το κεραμοποιείο έκλεισε μη μπορώντας να συναγωνιστεί τις χαμηλές τιμές των εισαγόμενων κινέζικων και ινδικών, όμως τέτοιας υψηλής αντοχής κεραμικά, τέτοιας δεξιοτεχνίας δεν συναντά κανείς εύκολα σήμερα.

Εκεί στα ροδίτικα κεραμικά που έγιναν γνωστά σ΄ όλο τον κόσμο δούλευε κι ο Τζίμης Μαχραμάς από τα Κοσκινού, μαζί με καλλιτέχνες κεραμουργούς στο εργοστάσιο πλάι στο ρυάκι του Κορακόνερου, εκεί που σήμερα έχουν μείνει μόνο δύο δέντρα να το θυμίζουν. Εκείνα τα ίδια δέντρα…

Τους γνωρίζετε αυτούς στη φωτογραφία, όλα αυτά τα κορίτσια;

Όλες αυτές επεράσαν από κει. Τουλάχιστον ήταν εκατό κορίτσια, να αυτά εκάθουνταν στο γραφείο. Εδώ μέσα έχει και Κοσκινιάτες.

Εσείς ποιο πόστο είχατε στον Ίκαρο;

Έφτιαχνα το καλούπι με τον πηλό. Ήμουν στα πιάτα, στο φούρνο. Έβαζα το τελάρο μέσα γεμάτο πιάτα. Ένα τελάρο έβαζα ένα έβγαινε, έτοιμο ψημένο από την άλλη μεριά. Ο βοηθός στοίβαζε από μπροστά κι έβαζε τα άψητα να ψηθούν κι ο άλλος έβγαζε από το πίσω μέρος του φούρνου τα ψημένα, έτοιμα. Εγώ όταν επήγα το 1954 δεν πήγα και εζήτησα δουλειά. Είχα πολεμήσει στην Κορέα και σύμφωνα με το νόμο μετά εδικαιούμουν μιαν εργασίαν.

Πότε πήγατε στον πόλεμο της Κορέας;

Το 1952 έφυγα από δω, Δεκέμβρη, το 1953 των Φώτων έφτασα εκεί. Τον Δεκέμβρη του ΄53 έφυγα και γύρισα στην Ελλάδα. Για την Κορέα θα πούμε μιαν άλλη φορά. Όταν εγύρισα έκαμα χαρτιά και ήταν να πάω στην Τ.Ε.Μ.Ι (Καπνοβιομηχανία), αλλά με πήρε ο Χατζηκωσταντής. Από το 1954 έως το 1979 έμεινα στον Ίκαρο κι εδούλεψα. Ήταν τα πράγματα καλά, μεγάλη παραγωγή, εξαγωγές σ΄ όλο τον κόσμο, όλοι οι εργαζόμενοι ήμασταν ευχαριστημένοι. Μετά τα πράγματα δυσκόλεψαν, οι πληρωμές, μπήκαν τα έτοιμα, έρχονταν από την Αθήνα τα πιάτα κι εβάζαν τη στάμπα. Εμάς ήταν χειροποίητα. Μια μέρα το 1987 εσκοτωθήκανε κι οι δυό μαζί ο Χατζηκωσταντής και η γυναίκα του η Φαίδρα με τ΄ αυτοκίνητο, στο δρόμο που πάει για το Άντονι Κουίν. Αυτό ήταν και το τέλος του Ίκαρου.

Μ΄ εσάς πώς έγινε, ποια ήταν ακριβώς η δουλειά σας;

Είχε έναν Τριαντενό κι έκαμνε τα καλούπια για τα πιάτα, μου λέει ο Χατζηκωσταντής πήγαινε κοντά του να μάθεις τη δουλειά και δεν είμαι ευχαριστημένος μαζί του. Σε μιαν εβδομάδα εγώ έβαζα δέκα να ψηθούν εβγαίναν δέκα γερά. Ούτε φουσκάλες, ούτε πρόβλημα, ήθελε τέχνη να χτυπήσεις τον πηλό, να σπάσουν οι φουσκάλες. Ο Χατζηκωσταντής εκράτησεν εμένα, κι όλα τα πιάτα ξεκινώντας από τα πιατάκια του καφέ μέχρι τα μεγάλα και τα πιο μεγάλα ακόμα τα φτιαχνα εγώ από πηλό. Είχε και τρεις Αρχαγγελίτες που φτιάχναν τα βάζα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.

Από πού παίρνατε τον πηλό, τον φτιάχνατε στο εργοστάσιο;

Τον πηλό τον επαίρναν από την Αρχίπολη. Χώμα τριών ειδών που το φτιάχναν στη χαβούζα του Ίκαρου. Το λιώνανε να φύγουν τα σκάρτα, έβγαινε στην άλλη χαβούζα, ξεραινόταν. Τρεις δεξαμενές είχαμε. Στην τρίτη δεξαμενή έμενε για βδομάδες ώσπου να εξατμιστεί το νερό και να μείνει ο καθαρός πια πηλός. Αργότερα φέρνανε πηλό από την Ιταλία, άσπρο πηλό, έτοιμο και σταμάτησαν τα κεραμικά να ξεφλουδίζονται, κι έτσι δεν είχαμε απώλειες.

Η διαδικασία ποια ήταν μετά;

Είχε τα καλούπια κι εγώ έκανα πίτες τον πηλό τα έβαζα να ξεραθούν… Αν το ‘κανα αυτό το πρωί ξημερώνονταν και ήταν έτοιμα την άλλη μέρα να τα καθαρίσω, να τα σφουγγαρίσω, ξεραίνονταν μετά και τα βαζα στο φούρνο. Ύστερα τα ‘παιρνε ο Μεμέτης και τα περνούσε από σμάλτο.

Καλός ο Μεμέτης στη δουλειά, έμεινε γνωστό το όνομά του!

Ήταν καλός στη δουλειά, πολλά χρόνια, θυμόταν όλες τις συνταγές χρωμάτων και σμάλτων που χρησιμοποιούνταν στο εργοστάσιο. Τον καιρό που έγινε η χούντα αυτός πήρε την οικογένειά του και σηκώθηκε κι έφυγε από τη Ρόδο, δεν ξανάρθε ποτέ. Πολλοί Οθωμανοί το κάναν τότε αυτό, εφοβηθήκασι. Πήγε στην Τουρκία. Κι εμάς, από το εργοστάσιο ήρθαν και μας πήραν και μας πήγαν στα βουνά και μας δώσαν όπλα. Τρεις μήνες μας εκρατήσασι, εφοβούνταν απόβαση των Τούρκων.

Ο φούρνος του Ίκαρου ήταν ονομαστός έμαθα, πώς ήταν αυτός ο φούρνος;

Ο φούρνος είχε περίπου είκοσι με εικοσιπέντε μέτρα μάκρος, τα τελάρα μέσα προχωρούσαν πάνω σε ταινία και τα καλούπια ψήνονταν τουλάχιστον 12-13 ώρες για να βγουν από την άλλη μεριά. Αν ήθελες να τα κάνεις μετά επιχρυσωμένα τους έβαζε το σμάλτο ο Μεμέτης και περνούσαν από άλλο ειδικό φούρνο γι αυτό. Αυτός ο δεύτερος φούρνος είχε μέσα θερμικό κώνο, κι αν ο κώνος έγερνε, που τον εβλέπαν από μια οπή που είχε, τότε ήταν ψημένα. Αρχές της δεκαετίας του ΄60, ο Χατζηκωσταντής εγκατέστησε υπερσύγχρονο ηλεκτρικό κλίβανο που είχε μήκος 18 μέτρα και την εποχή εκείνη δεν υπήρχε άλλος τέτοιος στην Ελλάδα.

Μετά ήταν η σειρά των κοριτσιών να τα ζωγραφίσουν;

Πριν απ΄ αυτό πήγαιναν στα χέρια του Μανόλη Παρπέρη (Λόλη) του Κοσκινιάτη, αυτός έβγαζε τα σχέδια, κι αυτός είχε το πάρε δώσε με το αφεντικό. Για τα χρώματα και τα σχέδια ο Λόλης. Πολλοί Κοσκινιάτες ήμασταν εκεί! Στον πηλό στα πιάτα ήμασταν εγώ και ο Φώτης ο Χατζηαντώνης. Οι Αρχαγγελίτες στα βάζα ήταν τέσσερις κι ένας από την Κω. Ήταν ο Παναγιώτης, ο Νικόλας, ο Αναστάσης, ο Τσαμπίκος κι ο Θανάσης. Αυτοί οι αγγειοπλάστες. Κι ήταν κι άλλοι Κοσκινιάτες σ΄ άλλα πόστα, ο Γιώργος ο Παρπέρης, ο Κώστας ο Αιβάζης, ο Νίκος ο Κακκιός, ο Νίκος ο Κλαδάς, ο Μιχάλης ο Καραγιώργης. Κι αυτοί οι δυό εδουλεύαν στο φούρνο. Οι βάρδιες ήταν όλο το εικοσιτετράωρο. Τα κορίτσια επαίρναν το σχέδιο και το ζωγράφιζαν. Ήταν μικρά κορίτσια, από 15 έως τα 17, δεν είχε μεγάλες κοπέλες. Ήταν εξήντα- εβδομήντα, όταν εσχολούσαν η αυλή εγέμιζε. Γέλια, πειράγματα, πολλοί νεαροί περνούσαν από κει γνώριζαν τα κορίτσια και τα παντρεύονταν.

Ήταν μεγάλη η παραγωγή του Ίκαρου;

Ού, …εφεύγαν κάσες μεγάλες στο εξωτερικό, στην Αμερική, στην Ιταλία, σ΄ όλο τον κόσμο. Έρχονταν τα πούλμαν με τους τουρίστες, τρία –τέσσερα την ημέρα. Περνούσαν πρώτα από μας να γίνει η επίδειξη, χειροκροτούσαν στο τέλος. Μετά εμπαίναν στη ζωγραφική και μετά για ν΄ αγοράσουν. Όταν αγόραζαν δεν τα παίρνανε μαζί τους, τους τα στέλναν πακεταρισμένα με τα ροκανίδια για να μην σπάσουν.

Η καλύτερη εποχή ποια ήταν;

Τη δεκαετία του ’60, πάνω από εκατό ήταν οι εργαζόμενοι. Όταν ήταν να σχολάσουν η αυλή εγέμιζε. Στις 12 γινόταν διακοπή για το φαγητό και πάλι ξανά στις δύο ξεκινούσε η δουλειά μέχρι τις έξη το απόγευμα. Όλο τα καλά σπίτια στο νησί είχαν τα βάζα μας, τα πιάτα μας, μέχρι και τασάκια…

Ο Χατζηκωσταντής πώς ήταν με το προσωπικό;

Ήταν μάλαμα. Μια φορά αγόρασε ένα καράβι ναυαγισμένο στον Ταρσανά. Μου λέει, «να πάτε να το σπάσετε, να το φέρετε να το κάψετε στο φούρνο…». Πήγα με έναν ακόμα. Αγαπητή μου, ήρθε κρυφά κι έβλεπε πως εδουλεύαμε! Να σπάσεις το καράβι ήταν δύσκολη δουλειά, είχε κάτι καρφιά νάααα…., κι έρχεται πίσω στο Νάσο που ήταν ο υπεύθυνος για το προσωπικό και του λέει «μην εξαναμιλήσεις στον Τζίμη»… Τώρα είμαι 86 χρονών, κι αν δεν είχα τη μέση μου θα ήμουν καλά. Υποφέρω το πρωί να βάλω τα παπούτσια μου, από τα τσουβάλια τον πηλό που έρχονταν από την Ιταλία.

Το εργοστάσιο γιατί έκλεισε;

Ο 86χρονος σήμερα Τζίμης Μαχραμάς

Άρχισαν άλλοι να φέρνουν τα έτοιμα απ΄ την Αθήνα, να βάζουν τη στάμπα και να κάνουν μεγάλη παραγωγή. Και τα κινέζικα… Τα δικά μας ήταν όλα χειροποίητα, πώς να αντέξει το αφεντικό; Έπρεπε να συνεχιστεί το εργοστάσιο. Επί δημάρχου Πετρίδη ο Χατζηκωσταντής ήταν υποψήφιος για το δήμο, για να κρατήσει το εργοστάσιο το καμε. Η γυναίκα του ήταν αδελφή του Ζίγδη, τα ξέρεις αυτά, χρηματοδοτούσε κι εκείνον… Μια κοπανιά είπαν ότι θα τ΄ αναλάβει ο δήμος και θα συνεχίσουμε να φτιάχνουμε, αλλά τίποτα.

Τώρα τι σκέφτεστε, νοσταλγείτε εκείνες τις εποχές;

Το εργοστάσιο ήταν πίσω από τον Αη Δημήτρη, πίσω από το ψαράδικο, εκεί μέσα ήταν. Πάω καμιά φορά που περνώ με τη βέσπα.Τα δέντρα ακόμα στέκονται και λέω «κοίτα πόσα χρόνια εδουλέψαμε εκεί μέσα και τώρα δεν υπάρχει τίποτα…»! Τώρα εχτίσανε σπίτια, μόνο το δυό δέντρα εμείνανε.

Συναντιέστε με κανέναν απ΄ τους παλιούς που δουλέψατε μαζί;

Ού, πώς… συναντιούμαστε, αλλά και τι να πούμε… Κάθε Χριστούγεννα γινόταν γιορτή στην αίθουσα της ζωγραφικής, στολίζανε δέντρο… Ήταν ο Χατζηκωσταντής εκεί που εχορεύαμε. Μια κοπελίτσα έχει 30 με 35 χρόνια να τη δω και μου στέλνει χαιρετίσματα με τον Κλαδά το Νίκο…

Πηγή : http://www.rodiaki.gr/article/300802/o-ikaros-h-istoria-toy-kai-ta-panakriba-keramika-toy#ixzz4aGYLONXc

Μια ενδιαφέρουσα μελέτη για το εργοστάσιο κεραμοποιείας ΙΚΑΡΟΣ ΡΟΔΟΥ.

Βοηθήστε στην μελέτη που γίνεται για το εργοστάσιο κεραμοποιείας ΙΚΑΡΟΣ ΡΟΔΟΥ.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά από ξένους φίλους της Ρόδου.

Αξίζει τον κόπο αν κάποιοι ενδιαφέρονται και θέλουν να βοηθήσουν, μπορούν να στείλουν το υλικό που έχουν στην διεύθυνση που υπάρχει στο πιο κάτω κείμενο (Αγγλικά – Ιταλικά – Ελληνικά) 

Την ιστοσελίδα βρήκαμε εντελώς συμπωματικά όταν ψάχναμε για φωτογραφίες της Ρόδου… βρήκαμε το θέμα πολύ ενδιαφέρον και σας το παρουσιάζουμε όπως και τις φωτογραφίες που βρήκαμε εκεί…

Παραθέτουμε το κείμενο όπως είναι στην ιστοσελίδα.

Help us to our study on ICARO Rodi & IKAROS Rhodes (English-Italiano-Ελληνικά)

Posted on January 2, 2013 by D&Y

Dear friends,

We have initiated an effort to collect material from the factory of ICARO RODI and IKAROS RHODES and save its history. Your valuable assistance is more than welcome and in fact is a must in order to be able and proceed, as we need:

• Personal stories of people that used to work in the factory (names, dates, interviews we can have, etc)

• Photographs (during working time, houses decorated with ICARO, personal photos to support stories from the workers – may be yourself, your grandmother or grandfather, someone from your family, we do want to have him/her in our book)

• Anything else that can assist our research 

We hope that this effort can be a really interesting article and we want to include you or your family in it.

Please contact with as through 

ceramopolis00@gmail.com 

———————————-

Italiano

Carissimi amici,

Siamo al inizio di una impresa di trovare materiale in riguardo con dei Stabilimenti Ceramiche di “ ICARO RODI” sia che “ ICARO RODOS” . Abbiamo bisogno del vostro prezioso aiuto per trovare

· Storie dei personagi che abbiano lavorato nei stabilimenti con magari nomi e date.

· Fotografie del personale in fabrica durante il lavoro al riposo etc.

· Qualsiasi che possa autare alla nostra ricerca Speriamo che questo tentativo finira in un interessante articolo quale ci piacerebbe che essistesse anche la vostra storia.

Per contatto con noi al 

ceramopolis00@gmail.com 

———————————–

Ελληνικά

Αγαπητοί φίλοι,

Ξεκινήσαμε μια προσπάθεια να μαζέψουμε υλικό σχετικό με τα κεραμικά του εργοστασίου ICARO RODI και ΙΚΑΡΟΣ ΡΟΔΟΣ, καθώς η ιστορία του χάνεται με τον χρόνο. Η πολύτιμη βοήθειά σας είναι αναγκαία για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε καθώς χρειαζόμαστε:

• Πρόσωπα και ιστορίες αυτών που δούλεψαν στο εργοστάσιο (ονόματα, συνεντεύξεις, ημερομηνίες, ό,τι άλλο)

• Φωτογραφίες αυτών (στο εργοστάσιο, σε ώρα εργασίας ή προσωπικές)

• Οτιδήποτε άλλο μπορεί να βοηθήσει την έρευνά μας

Η προσπάθεια αυτή ελπίζουμε να καταλήξει σύντομα σε ένα ενδιαφέρον άρθρο και θα θέλαμε να αναφέρει και την δική σας ιστορία.

Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας στο 

ceramopolis00@gmail.com 

With Respect, Φιλικά,

Yiannos

Πηγή κειμένου και φωτογραφιών: http://www.ceramopolis.com/

Το διαβάσαμε ΕΔΩ

Κεραμουργείο ICARO

Το κεραμουργείο ICARO - La Societa Industria Ceramiche Artistiche Rodio Orientali

ιδρύθηκε το 1928. Το πρώτο εργοστάσιο της εταιρείας βρισκόταν στην Παλιά Πόλη και συγκεκριμένα στη γωνία της οδού Ιπποτών και της πλατείας Μουσείου. Μετά το βομβαρδισμό του όμως κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι εγκαταστάσεις του μεταφέρθηκαν στην περιοχή Κόβα. Υπήρξε ιδιαιτέρως γνωστό στην Ελλάδα και το εξωτερικό για την παραγωγή πιάτων, αγγείων και ειδών λαϊκής τέχνης με πρώτες ύλες εισαγόμενες από την Ιταλία, συμβάλλοντας σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη του νησιού. Επιθυμία του ιδιοκτήτη ήταν η δημιουργία δημοτικής σχολής κεραμουργίας στο χώρο του εργοστασίου με στόχο τη διάσωση της παράδοσης και της τέχνης της ροδιακής κεραμικής. Δυστυχώς όμως αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ και το εργοστάσιο πουλήθηκε. Σήμερα, δεν υπάρχουν πια ούτε οι εγκαταστάσεις αυτού, καθώς κατεδαφίστηκαν πριν από πολλά χρόνια.

Πηγή 

Η κεραμική τέχνη και παράδοση στη Ρόδο

Η γεωγραφική και η πολιτική πολυδιάσπαση των νησιών του Αιγαίου κατά την 1η χιλιετία π.Χ. είχε ως αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, τη γέννηση μιας σειράς κεραμικών ρυθμών. Πολύ λίγα στοιχεία είναι γνωστά για την παραγωγή της κεραμικής στο χώρο του Αιγαίου κατά την αρχαιότητα.

Με το όνομα της Ρόδου συνδέθηκε αναπόσπαστα η κεραμική τέχνη, και αυτό επειδή το νησί αυτό των Δωδεκανήσων αποτέλεσε κέντρο εμπορίου των κεραμικών προς διάφορες κατευθύνσεις.

Τα αρχαία ροδίτικα κεραμικά ξεχωρίζουν για την ποιότητα, την πολυμορφία των σχημάτων και για την ποικιλία των θεμάτων που τα κοσμούν. Σε πολλά μέρη της Ρόδου υπήρχε άφθονος πηλός, κατάλληλος για κεραμική. Η αφθονία και η εξαίρετη ποιότητά του έδωσαν την ευκαιρία στους Ροδίτες κεραμείς να πειραματιστούν με αυτόν, να δουλέψουν και να μάθουν τα μυστικά του. Έτσι από νωρίς δημιούργησαν θαυμάσια κεραμικά.

Το μεγαλύτερο μέρος της πολυτελούς κεραμικής που παρήγαν τα ροδίτικα εργαστήρια προοριζόταν για εξαγωγή. Αυτό αποδεικνύεται από την ανεύρεση της σε όλο το χώρο της Μεσογείου και έξω από αυτόν.

Οι Ροδίτες κεραμείς είχαν δημιουργήσει μια μεγάλη ποικιλία σχημάτων, με κύριο σκοπό να εξυπηρετήσουν καλύτερα πρακτικές ανάγκες της καθημερινής ζωής. Χωρίς όμως να παραμελήσουν την αισθητική εμφάνιση των δημιουργημάτων τους. Πάντα συνδύαζαν τη χρηστικότητα με την αισθητική των κεραμικών τους.

Στην εξέλιξη της ροδίτικης κεραμικής τέχνης βασικό ρόλο παίζει το είδος της τεχνικής που έχει χρησιμοποιηθεί στη διακόσμηση των κεραμικών. Στον πρωτογεωμετρικό και γεωμετρικό ρυθμό κυρίαρχη τεχνική ήταν η σκιαγραφία. Ακολουθεί ο ανατολίζων ρυθμός, με βασική τεχνική το περίγραμμα, έπειτα ο μελανόμορφος ρυθμός, στη συνέχεια ο ερυθρόμορφος ρυθμός και τέλος τα λευκά αγγεία.

Στον ανατολίζων ρυθμό υπήρχε εργαστήριο στη Ρόδο όπου βρέθηκαν αγγεία του. Τα κύρια διακοσμητικά θέματα είναι φυτικά μοτίβα και ανθρώπινες ή ζωικές μορφές. Η διακόσμηση τους χαρακτηρίζεται από αφρόντιστο σχέδιο και χιουμοριστική διάθεση, δεν λείπουν και μυθολογικές μορφές ή σκηνές.

Στο μελανόμορφο ρυθμό στη Ρόδο βρέθηκαν αρκετά κεραμικά αγγεία τα οποία χαρακτηρίζονται για την άριστη καλλιτεχνική ποιότητα και από άποψη κατασκευής είναι από τα καλύτερα της Ανατολικής Ελλάδας. Τέλος βρέθηκαν πολλά ελληνιστικά αγγεία στη Ρόδο και χρησίμευαν ως τεφροδόχα αγγεία.

Στη Ρόδο, παρατηρείται έντονη πρόσμειξη φοινικικών, αιγυπτιακών και κυπριακών στοιχείων στην κεραμική του νησιού, ως αποτέλεσμα της κομβικής του θέσης μεταξύ Ανατολής και Ελλάδας. Αγγεία της σχολής αυτής εξάγονται σε μεγάλους αριθμούς στη Δύση.

Η ονομασία ΄ροδίτικα΄ οφείλεται σε Γάλλους που γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα αναζήτησαν και αγόρασαν για λογαριασμό του παρισινού Musée des Arts D(Décoretifs (Cluny) στη Ρόδο και ιδιαιτέρως στη Λίνδο, μεγάλες ποσότητες κεραμικών, κυρίως πιάτων (περίπου 600 κομμάτια, τα αντικείμενα βρίσκονται τώρα στη Rouen, μεγάλο κεραμικό κέντρο της βόρειας Γαλλίας).

Ο τόπος εύρεσης και η αφθονία του σχετικού υλικού στάθηκαν αφορμή αλλεπάλληλων αναφορών και δημοσιεύσεων όπου πάντοτε γινόταν λόγος για ΄ροδιακή΄ κεραμική (Céramique de Rhodes, Rhodian earthernware). Επιπλέον ονομασίες των κεραμικών όπως η ‘επονομαζόμενη Ροδιακή (Κεραμική), ή τα ‘ροδίτικα’ (κεραμικά). Στη Ρόδο η κεραμική δραστηριότητα επικεντρώνεται κυρίως στις περιοχές Λίνδο, Σάλακος, Αφάντου, Αρχάγγελος και Έμπωνα.

Στη περιοχή Αφάντου και στο σημείο Κέραμος (όπου βρίσκεται το Artistic Village και το Μουσείο Κεραμικής Τέχνης) υπάρχουν πολλά διάσπαρτα κεραμικά ευρήματα (κομμάτια από κεραμικά αγγεία και άλλα κεραμικά αντικείμενα) τα οποία μαρτυρούν ότι στην ευρύτερη περιοχή του Κεράμου υπήρχαν πάρα πολλά εργαστήρια κεραμικής. Εξού και το όνομα της περιοχής ‘Κέραμος’.

Τέλος, τα νεότερα ροδίτικα κεραμικά γίνονται με ανάμειξη τριών ειδών χώματος: το πρώτο είναι υποκίτρινο και εύπλαστο, το δεύτερο είναι γκρι-μολυβί με στερεωτικές ιδιότητες και το τρίτο που δίνει και το τελικό χρώμα είναι βαθυκόκκινο.- 

Πηγή: http://artisticvillage.gr/ceramic-art-and-tradition-in-rhodes/