Άγριο σκόρδο η Άγριο πράσο

Το Άλλιον το αμπελόπρασο (Allium ampeloprasum) ανήκει στο γένος Άλλιον και στην οικογένεια των Λειριοειδών (Liliaceae). Το άγριο φυτό είναι κοινώς γνωστό ως άγριο πράσο. Συναντάται από τη νότια Ευρώπη μέχρι τη δυτική Ασία, αλλά καλλιεργείται επίσης και σε πολλά άλλα μέρη. Το Άλλιον το αμπελόπρασο θεωρείται ιθαγενές φυτό σε όλες τις χώρες που συνορεύουν με τη Μαύρη, την Αδριατική και τη Μεσόγειο Θάλασσα, από την Πορτογαλία, μέχρι την Αίγυπτο και τη Ρουμανία.

Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BF

Άγριο πράσο (Allium ampeloprasum)

Ονομασία

Η λατινική ονομασία του άγριου πράσου είναι Allium Ampeloprasum. Ανήκει στην οικογένεια των κρεμμυδιών και βρίσκεται σε ένα μεγάλο γένος περίπου 400 ειδών μεταβλητών φυτών. Το γένος προέρχεται από τη λατινική ονομασία για το σκόρδο (Allium sativum).

Περιγραφή

Το άγριο πράσο είναι πολυετής βολβώδής πόα που μοιάζει με σκόρδο. Ο βλαστός του είναι λεπτός και λείος και έχει ύψος 1 μέτρο. Τα φύλλα που αναπτύσσονται από το βολβό έχουν χρώμα σκούρο πράσινο. Είναι επιμήκη, στενά

και καταλήγουν σε μυτερό άκρο. Τα φύλλα που βρίσκονται κοντά στο βλαστό είναι οδοντωτά και συνήθως εμφανίζονται μέχρι τη μέση του βλαστού. Η πυκνή ταξιανθία αποτελείται από μικρά άνθη με βιολετί χρώμα όπου οι στήμονες εξέχουν της στεφανής.

Γεωγραφική Εξάπλωση

Το είδος του Allium ampeloprasum είναι ποικιλόμορφο είδος των περιοχών της Μεσογείου και ορισμένων χωρών της Μαύρης Θάλασσας. Επίσης εμφανίζεται ως επιγενές στη Βορειοανατολική Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το συναντάμε σε περιοχές με αυξημένη ανθρωπογενή δραστηριότητα, σε

χέρσες ή καλλιεργούμενες εκτάσεις και στις άκρες των οδικών δρόμων. Φυσικά και στα Κύθηρα.

Ανάπτυξη – Ζωή – Καλλιέργεια

Η σπορεία του γίνεται – Απριλίο με Μάιο. Για την παραγωγή σπόρου καλλιεργείται ως διετές φυτό, ενώ για την παραγωγή φυτού ως μονοετές. Είναι δύσκολο να πιάσει ο σπόρος του για αυτό απαιτείται να είναι πολύ φρέσκος. Το είδος αυτού του λουλουδιού έχει μεγάλες απαιτήσεις σε νερό.

Κίνδυνοι

Επειδή η σήψη των βολβών μπορεί να γίνει σε υπερβολικά υγρά εδάφη μπορεί να εμφανιστεί σκουριά, η οποία είναι η πιο σοβαρή ασθένεια που μπορεί να προσβάλει τα πράσα. Επίσης μπορεί να παρατηρηθεί μούχλα στα φύλλα.

Πηγές:

http://www.agriamanitaria.gr/?gallery=allium-ampeloprasum

http://www.missouribotanicalgarden.org/PlantFinder/PlantFinderDetails.

http://floraofsyros.blogspot.com/2013/05/allium-ampeloprasum-l.html

http://florakristonia.blogspot.gr/2011/07/allium-ampeloprasum-l.html

Γράφουν:

Μυρτώ - Παρασκευή Σκέντου, Ευστάθιος Λούπας

Πηγή: https://www.kythera.gr/about_kythera/flora-allium-ampeloprasum.php

Allium ampeloprasum Άγριο πράσο

Το αφέψημα των φύλλων του έχει διουρητικές, τονωτικές, μαλακτικές και αποχρεμπτικές ιδιότητες γι` αυτό και χρησιμοποιείται σε φαρυγγίτιδες, λαρυγγίτιδες, βρογχίτιδες και γενικά όλων των πνευμονικών νοσημάτων.

Επιστημονική ονομασία: Allium ampeloprasum L. 1753.

Συνώνυμα: Allium byzantinum K.Koch, Allium porrum L

Ελληνική ονομασία: Άλλιο το αμπελόπρασο

Κοινές ονομασίες: πρασουλίδα, αμπελόπρασο.

Περιγραφή, Βιότοπος:

Είναι πολυετής βολβώδες πόα που μοιάζει με το

σκόρδο, ο ανθοφόρος βλαστός του είναι λεπτός, λείος, με οσμή σκόρδου και με ύψος μέχρι 1 μέτρο. Ο κεντρικός βολβός έχει διάμετρο 2-6 εκατοστά με πολλά βολβίδια γύρω του.

Τα φύλλα του αναπτύσσονται από το βολβό, είναι σκουροπράσινα, επιμήκη, στενεύουν και καταλήγουν σε μυτερό άκρο, οδοντωτά κοντά στον βλαστό, συνήθως εμφανίζονται μέχρι τη μέση του βλαστού.

Η πυκνή ταξιανθία αποτελείται από μικρά εμαφρόδιτα βαθύ βιολετί άνθη στα οποία οι στήμονες εξέχουν της στεφάνης, ανθίζει το καλοκαίρι.

Το συναντάμε σε όλη τη χώρα, σε υγρά εδάφη,

σε χωράφια, άκρες δρόμων και ηλιόλουστα μέρη, συλλέγεται όλο το φυτό.

Συστατικά: Περιέχει βιταμίνες Α, B, C, φολικό οξύ, κάλιο, φώσφορο, μαγνήσιο και ψευδάργυρο.

Εδωδιμότητα, Τρόποι παρασκευής:

Συλλέγεται την άνοιξη και το καλοκαίρι τα φύλλα του ακι ο βολβός. Το άγριο πράσο έχει γλυκιά γεύση και έντονη οσμή, ο βολβός και τα φύλλα χρησιμοποιούνται σε πίτες, ως άρτυμα σε πιάτα με χοιρινό ή ψάρια.

Μοιάζει με το Allium amethystinum που έχει πιο στρόγγυλα φύλλα και πιο λίγα βολβίδια.

Θεραπευτικές ιδιότητες, Συνίσταται:

Το αφέψημα των φύλλων του έχει διουρητικές, τονωτικές, μαλακτικές και αποχρεμπτικές ιδιότητες γι` αυτό και χρησιμοποιείται σε φαρυγγίτιδες, λαρυγγίτιδες, βρογχίτιδες και γενικά όλων των πνευμονικών νοσημάτων.

Εξωτερικά τα πολτοποιημένα φύλλα τρίβονται σε τσιμπήματα εντόμων, κατά του πρηξίματος των άκρων και στα ούλα των παιδιών όταν βγάζουν δόντια.

Το καλλιεργούμενο πράσο Allium porrum προήλθε από το Allium ampeloprasum μετά από χρόνια καλλιέργειας.

Η παρουσίαση των βοτάνων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή και έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα.

Πηγή: https://www.agriamanitaria.gr/allium-ampeloprasum-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CF%87%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82/https://www.agriamanitaria.gr/allium-ampeloprasum-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%AC%CF%83%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CF%87%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82/

Άλλιον το Πράσον (Allium porrum)

Ποώδες, ιθαγενές φυτό και ανήκει στο γένος Άλλιον και στην οικογένεια των Λειριοειδών (Liliaceae), στην οποία ανήκει και το κρεμμύδι και το σκόρδο. Το πράσο είναι διετές φυτό:

τον πρώτο χρόνο, από τον βλαστό αναπτύσσονται μακριά φύλλα σε σχήμα λόγχης, καθένα από τα οποία έχει μια σαρκώδη βάση που καλύπτει η μία την άλλη και σχηματίζουν ένα σχεδόν κυλινδρικό, παχύ και μακρύ βολβό. Ο βολβός αυτός φτάνει σε μήκος τα 40-50 εκατοστά και στην βάση του  αναπτύσσεται ένας θύσανος με ρίζες που φτάνουν σε μεγάλο βάθος. Κατά το δεύτερο χρόνο, ανάμεσα από τά φύλλα αναπτύσσεται ένα μακρύ στέλεχος που

καταλήγει σε μία μεγάλη ταξιανθία, η οποία έχει 300-400 λευκά ή ρόδινα άνθη.

Μπορούμε να το βρούμε άγριο (Άλλιον το αμπελόπρασον - allium ampeloprasum) και διεσπαρμένο σε όλη την Ελλάδα, στην άκρη του δρόμου και σε εγκαταλελειμμένα χωράφια. Καλλιεργείται ανά την Ελλάδα για τα φύλλα και το βολβό του· ανθίζει τον Ιούλιο και τον Αύγουστο και η συγκομιδή γίνεται το χειμώνα.

Το λαχανικό είναι γνωστό από την αρχαιότητα· η καλλιέργειά του αναφέρεται από το 3200 π.Χ. στην 1η Δυναστεία της Αιγύπτου. Η ίδια η λέξη «πράσον» εμφανίζεται πρώτη φορά στον Ιπποκράτη, αλλά υπήρχε από πολύ παλαιότερα

καθώς η λέξη «πρασιά» απαντά στον Όμηρο (δυο φορές στην Οδύσσεια). Και επειδή στις πρασιές δεν θα φύτευαν μόνο πράσα αλλά κάθε λογής λαχανικά, πιθανόν η λέξη πράσον μπορεί να ήταν γενικό όνομα για όλα τα λαχανικά. Από το πράσο λοιπόν κατάγεται και η λέξη «πρασιά» αλλά και η λέξη «πράσινος» (χρώμα), που αρχικά δήλωνε μόνο το ανοιχτό πράσινο, το πράσινο του πράσου δηλαδή, αλλά μετά επικράτησε για όλες τις αποχρώσεις.

Οι αρχαίοι Έλληνες και οι αρχαίοι Ρωμαίοι το χρησιμοποιήσουν πολύ στην καθημερινή τους κουζίνα, τους ήταν μάλιστα γνωστές δύο ποικιλίες του φυτού: το κεφαλωτόν (porrum capitatum) που το έτρωγαν γιά τον βολβό του (κυρίως οι πλούσιοι) και η γηθυλλίς (porrum activum) τα φύλλα της οποίας τα έτρωγαν οι φτωχότερες τάξεις.

Η μαλακτική ιδιότητα του πράσου ήταν γνωστή και στον Αριστοτέλη, ο οποίος το επαινούσε ως ευφωνικόν. Ο Πλίνιος ανέφερε ότι ο Νέρων έκανε συχνή χρήση πράσων με λάδι, για να καλυτερεύει την φωνή του. Μερικές μέρες τον μήνα μάλιστα, έτρωγε μόνο πράσο με λάδι, χωρίς ψωμί.

Εξωτερικά χρησιμοποιούσαν τον χυλό του πράσου, μαζί με γάλα ή ροδέλαιο, κατά της ωταλγίας και των εμβοών των αυτιών. Ψημένα τα πράσα σε τηγάνι με ξύδι τα συνιστούσαν ως κατάπλασμα στους πλευριτικούς. Το ίδιο κατάπλασμα το χρησιμοποιούσαν εξωτερικά για πόνους του λαιμού. Ψημένα μέσα σε φύλλο λαχανίδας, τα τοποθετούσαν ως κατάπλασμα για την θεραπεία των παρωνυχίδων, των εγκαυμάτων, ακόμα δε και των αιμορροΐδων. Τα χρησιμοποιούσαν ακόμη και ως αντίδοτο για δηλητηριώδη μανιτάρια.

Ήταν δημοφιλές εορταστικό φαγητό το οποίο έφτιαχναν μαζί με σύγκλινα. Παλιότερα, οι γυναίκες έβγαιναν στο «πρασολόημα»· μάζευαν τα πράσα και τα έφερναν σε «απυροτσούβαλα» (μικρά τσουβάλια από θειάφι). Τα πράσα τα χρησιμοποιούσαν για εγκαθίσματα στους δύσκολους τοκετούς, από τις πρακτικές μαίες «για να πέσει το λευτέρι» (ο πλακούς).

Στην κινέζικη λαϊκή ιατρική χρησιμοποιείται εσωτερικά υπό μορφή εγχύματος από το φρέσκο φυτό, για τα πρώτα στάδια του κρυολογήματος και στην καταρροή συνοδευμένη με μολύνσεις του αναπνευστικού συστήματος.

ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ

Η κύρια θεραπευτική δράση του φυτού, την οποία είχαν ανακαλύψει και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, είναι η μαλακτική και αποχρεμπτική των βλεννογόνων του αναπνευστικού συστήματος ιδιότητά του (χάρι στο θειοαζωτούχο αιθέριο έλαιο που περιέχει), γι' αυτό και συνιστάται η χρήση του σε φαρυγγίτιδες, λαρυγγίτιδες, βρογχίτιδες και γενικά όλων των πνευμονικών νοσημάτων.

Είναι ελαφρώς καθαρκτικό και βοηθά στην δυσκοιλιότητα και στον καθαρισμό του εντέρου από παράσιτα. Έχει γενική αποτοξινωτική δράση αλλά και ειδική, καθώς βοηθά στην αποτοξίνωση των καπνιστών.

Περιέχει φώσφορο, κάλιο, μαγνήσιο και ψευδάργυρο (σε μικρές ποσότητες) καθώς και βιταμίνες Α, B, C και φολικό οξύ. 

Στην κουζίνα το πράσο χρησιμοποιείται ολόκληρο, μαζί με ρύζι, πατάτες, κρέας, σε πίτες και σε τάρτες. Η γεύση του είναι μοιάζει με του κρεμμυδιού αλλά είναι πιο γλυκιά.

Πηγή: http://fysiognwsia.blogspot.com/2013/02/allium-porrum.html#ixzz5qBpkddTj

ΠΗΓΗ Φωτογραφιών: Ρουβήμ Καρασάββας