Οι Βρούβες…ένα παρεξηγημένο χόρτο!

Οι βρούβες της Ελλάδας και οι μέλισσες

Bρούβα (Hirschfeldia incana, Sisymbrium sp., Erysimum sp.,)

(αγριόβρουβα,

ραπανόβρουβα,

λαψανόβρουβα,

σκυλόβρουβα,

γλυκόβρουβα,

μαυρόβρουβα)

Οι βρούβες είναι από τα πιο κοινά και δημοφιλή άγρια χόρτα στην Ελλάδα. Φυτρώνουν παντού και επειδή δεν έχει νόημα να καλλιεργηθούν όπως οι ζοχοί, συλλέγονται και πουλιούνται στις λαϊκές αγορές σαν άγρια χόρτα. Υπάρχουν αρκετά χόρτα που ονομάζουμε «βρούβες» και που ανήκουν στα γένη Sinapis (σινάπι), Sisymbrium (σισύμβριo) και Erysimum (ερύσιμο). Η διαφορά τους βρίσκεται στο χρώμα των νευρώσεων που έχουν τα φύλλα τους, στο αρχικό στάδιο βλάστησης όταν σχηματίζουν ροζέτα. Στo γένος Sinapis θα αναφερθώ σε ξεχωριστή ανάρτηση μιας.. και είναι διαφορετικά φυτά άσχετα εαν πολλοί τις μπερδευούν και τις ονομάζουν κι αυτές βρούβες.

    Οι βρούβες βγαίνουν σε ηλιόλουστα και ασβεστώδη εδάφη. Δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις σε νερό και τις βρίσκουμε σε χωράφια, ερειπωμένους τοίχους, υποβαθμισμένα και μπαζωμένα εδάφη, σκουπιδότοπους και σαν ζιζάνιο στους σπαρμένους με στάρι αγρούς. Και φυσικά βλασταίνουν μέσα σε μεγαλουπόλεις, αρκεί να βρουν ελεύθερο έδαφος. Ανθίζουν από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο.Τα άνθη σχηματίζουν βότρυ και αποτελούνται από τέσσερα πέταλα σε σχήμα σταυρού.

    Τρώγονται τα φύλλα σε βραστή σαλάτα με ελαιόλαδο και λεμόνι. Πολύ νόστιμα και τρυφερά είναι τα ανθοφόρα βλαστάρια τους που κόβονται μαζί με τα μπουμπούκια νωρίς την άνοιξη. Ονομάζονται πορίχια ή τσιμπιτά ή τσιμπιτή βρούβα, από τον τρόπο που κόβονται, σαν να τσιμπάμε τους πολύ τρυφερούς βλαστούς. Στις γλυκές βρούβες τα «τσιμπιτά» λέγονται και «γλυκοβλάσταρα». Γίνονται βραστά, όπως και τα φύλλα, αλλά σε πολλά χωριά συνηθίζουν να τα βάζουν σε λαδερά φαγητά με κουκιά ή αρακά. Γενικά, οι βρούβες δίνουν μια κάπως βαριά μυρωδιά, παρόμοια με του μπρόκολου. Αποδίδουν μία ελαφρώς καυστική γεύση, πικρή, που παντρεύεται με την γεύση του λαδιού και πηγαίνει άριστα με τα ψάρια.

Όλες οι βρούβες έχουν φαρμακευτικές ιδιότητες και η βρώση τους θεωρείται καθαρτική, αποτοξινωτική, τονωτική με ευεργετικά αποτελέσματα στο κυκλοφοριακό και τη καρδιά. Από την αρχαιότητα οι σπόροι του σιναπιού πιστεύεται ότι έχουν διεγερτικές ικανότητες. Από τους σπόρους του παράγεται η μουστάρδα. Οι σπόροι της μαύρης βρούβας χρησιμοποιούνται για παραγωγή φαρμάκων.

Η λέξη «βρούβα» θεωρείται αντιδάνειο από την λατινική. Βολβός > bulbus (λατινικά) > βούλβα > βρούβα.

  Η παροιμιώδης έκφραση «πήγε για βρούβες» ή τον «έστειλα για βρούβες» χρησιμοποιείται για πράξεις ανώφελες, που δεν έχουν κανένα πρακτικό σκοπό ή αποτέλεσμα. Κι αυτό λέγεται, διότι οι βρούβες είναι τόσο κοινές και φυτρώνουν παντού ώστε πραγματικά είναι άσκοπο να βάλει κάποιος στόχο να βρει και να μαζέψει βρούβες.

Οι μέλισσες πετούν στο φυτά αυτά κυρίως τις πρωινές ώρες και συλλέγουν γύρη και λιγότερο νέκταρ. Η ανθοφορία της βρούβας επεκτείνεται για μεγάλη χρονική περίοδο και βοηθά σημαντικά τα μελίσσια όταν σταματούν οι άλλες ανθοφορίες.

Και μην ξεχνάτε αυτό: Ο καλός μελισσοκόμος πρέπει να έχει παρατηρητικότητα φυσιοδίφη. Να παρατηρεί ποια λουλούδια επισκέπτονται οι μέλισσες την κάθε εποχή, πόση ώρα στέκονται πάνω τους και να μαθαίνει το όνομα κάθε φυτού, κοινό και επιστημονικό, για να μπορεί να κρίνει, με την πείρα που θα αποκτήσει στον τομέα της βοτανικής, την αξία κάθε τόπου από μελισσοκομική άποψη.

Άς δούμε μερικές απ τις βρούβες της χώρας μας:

Hirschfeldia incana (ή Sinapis incana ή Ηirschfeldia adressa ή Brassica geniculata )

Διετές, με ύψος 40-100 εκ. πολύκλαδο, τριχωτό, λευκό. Φύλλα έμισχα. Τα κατώτερα φύλλα λυροειδή, πτεροσχιδή, τα ανώτερα λογχοειδή, γραμμοειδή, ακέραια. ΄Άνθη ωχροκίτρινα 7-8 χιλ. μήκος. ΄Άνθηση: Μάρτιο-Ιούνιο .Μοιάζει πάρα πολύ με το Sinapis nigraκαθώς και με το Sisymbrium officale που θα δούμε παρακάτω.

Sisymbrium irio :Σκυλοβρούβα

  Μονοετής ή διετής πόα με βλαστό σχεδόν λείο 20-80 εκ. ύψους, όρθιο, απλό ή διακλαδισμένο. Φύλλα έμμισχα, πτερόλοβα ή πτεροσχιδή με λοβούς οδοντωτούς. ΄Άνθη κίτρινα μικρά.

  Ο Διοσκουρίδης το έλεγε «το ποώδες, πολυετές φυτόν ενυδροκάρδαμον το φαρμακευτικόν». Σε ερείπια, μπάζα, σκουπίδια της πεδινής και ημιορεινής ζώνης,τους πλάγιους δρόμους, σε ραγίσματα των πεζοδρομίων, δίπλα σε φανοστάτες, στα σκουπίδια, σχεδόν παντού, συναντάει κανείς αυτό το ανθεκτικό λουλούδι από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο. Ηταν γνωστό ως ένα από τα άγρια πικρά χόρτα. Ο βοτανολόγος F.P.Nodder έγραφε το 1790 ότι ο Linnaeus (Σουηδός βοτανολόγος 1707 - 1778) ανέφερε πως «τα πρόβατα τρώνε το φυτό, αλλά τα άλογα και τα κατσίκια δεν το συμπαθούν» και ότι «καμιά φορά το πρότειναν για θεραπεία της δυσεντερίας, καθώς και ότι οι σπόροι του σκότωναν τα σκουλήκια». Τα λουλούδια, τα φύλλα και οι σπόροι τρώγονται.Οι σπόροι ξεραίνονταν και έφτιαχναν χυλό με κονιορτοποιημένους σπόρους και νερό. Τα τρυφερά φύλλα καταναλώνονταν βρασμένα ή ωμά, ενώ τα λουλούδια τρώγονταν ωμά.

Sisymbrium altissimum

Νωρίς την Άνοιξη

Sisymbrium loeselii

Απρίλη με Οκτώμβριο σε υποβαθμισμένες περιοχές, άχτιστα οικόπεδα, αλσύλλια, δρόμους, σιδηρόδρομους κτλ.

Sisymbrium officinale (Σισύμβριο το φαρμακευτικό ή κοινό)

Sisymbrium orientale(Σκυλοβρούβα)

Sisymbrium polyceratium 

Ισως πολλά από τα παραπάνω φυτά να σας φερνουν στο μυαλό σας εικόνες από παρόμοια είδη που λέγονται αγριολαχανίδες που όμως ανήκουν στο γένος Βrassica.

Brassica fruticulosa

Brassica tournefortii

Brassica cretica

Φυτρώνει σε πετρώδεις θέσεις και βράχους, συχνά σε απρόσιτες θέσεις. Στην Αμοργό λέγεται «σκαρολάχανο.

Αρκετά σπάνιο και ενδημικό των Σποράδων,Ν.Αιγαιου,Πελλοπονήσου και Κρήτης (Λευκά Όρη -Σαμαρια).

Βrassica napus ( ελαιοκράμβη )

..μια πλούσια πηγή νέκταρος αλλά και γύρης. Καλλιεργείται πια στην Βόρεια Ελλάδα και ανθίζει δύο φορές το χρόνο, με μεγάλη διάρκεια της ανθοφορίας. Το σημαντικότερο δε είναι ότι ανθίζει κατά τους τελευταίους φθινοπωρινούς και πρώτους χειμερινούς μήνες, δίνοντας έτσι πολύτιμη τροφή σε μια δύσκολη για τη μέλισσα περίοδο.Η καλλιέργεια της ελαιοκράμβης γίνεται για απολαβή βιοντίζελ-βιοκαυσίμων και επομένως είναι αρκετά αμφίβολη η χρήση της σαν μελισοτροφικό φυτό λόγω φυτοφαρμάκων.ψεκασμών κτλ.

Τέλος κλείνοντας το κεφάλαιο “βρούβες” θα αναφέρουμε τα είδη του γένους Erysimum που στην Ελλάδα αισίως φτάνουν τα 30 πολλά απ αυτά σπάνια και ενδημικά. Χαρειτε τα!!

Erysimum candicum

Erysimum graecum

Erysimum hayekii

Erysimum senoneri

Erysimum raulinii

Erysimum cuspidatum

Erysimum pusillum

Erysimum naxense

Erysimum diffusum

http://www.vysinimelissa.gr/2012/04/blog-post_02.html

*****

Βρούβες και Ρόκα- Ζιζάνια για σαλάτες, φαγητά και στη φαρμακευτική

βρούβες (λαψάνα, αγριοσινάπι) και η ρόκα είναι από τα πιο κοινά και δημοφιλή άγρια χόρτα στην Ελλάδα. Ευδοκιμούν σε ηλιόλουστα, ασβεστώδη εδάφη και όπου βρέχει ελάχιστα.

Η καταγωγή τους είναι από τη νοτιοανατολική Ασία. Βρίσκονται στις περιοχές της Μεσογείου ως αυτοφυή, ενώ έχουν εγκλιματιστεί και στη βόρεια Αμερική. Είναι μονοετή, ποώδη φυτά. Η βρούβα και η ρόκα ανήκουν στην οικογένεια των Σταυρανθών ή Κραμβοειδών. Οι βρούβες έχουν ζωηρά κίτρινα άνθη, που σχηματίζουν ταξιανθίες και τα φύλλα είναι μετρίου μεγέθους που εναλλάσσονται. Ανθίζουν από το Μάρτιο μέχρι και τον Οκτώβριο. Η ρόκα έχει άνθη λευκά, αποτελούνται από τέσσερα πέταλα σε σχήμα σταυρού, με πορφυρές φλέβες ή και σχηματίζουν ταξιανθίες. Είναι χειμωνιάτικο φυτό, ενώ ανθίζει από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο. Τις βρούβες και τη ρόκα, τα βρίσκουμε σε γόνιμα χωράφια, χέρσα και εγκαταλειμμένα χωράφια, υποβαθμισμένα και μπαζωμένα εδάφη, σκουπιδότοπους,  ερειπωμένους τοίχους, αλλά και σαν ζιζάνια στους σιταγρούς.

Βρούβες (κν βρούβα=Sinapis arvensis, κν σινάπι=S. alba, μαυρόβρουβα=S. nigra, αγριόβρουβα=Sisybrium officinalis, πικρόχορτο= Sisybrium irio). Με το όνομα ‘’βρούβα’’υπάρχουν αρκετά άγρια χόρτα. Τα συναντάμε με διάφορα ονόματα όπως αγριόβρουβα, ραπανόβρουβα, λαψανόβρουβα, σκυλόβρουβα, γλυκόβρουβα, μαυρόβρουβα. ........(για ολόκληρο το κείμενο πατήστε κλικ στις παρακάτω τελείες)

Ανήκουν στα γένη σινάπι (Sinapis), σισύμβριo (Sisymbrium) και ερύσιμο ή αγριοκάρδαμο (Erysimum). Στο γένος σινάπι περιλαμβάνονται τρία υποείδη.

Το κοινό σινάπι ή άσπρη βρούβα (Sinapis alba), τη μαύρη βρούβα (Sinapis nigra) και την άγρια βρούβα (Sinapis arvensis). Η διαφορά τους βρίσκεται στο χρώμα των νευρώσεων που έχουν τα φύλλα τους, στο αρχικό στάδιο βλάστησης όταν σχηματίζουν ροζέτα. Συγγενές με το σινάπι είναι και τα μπρόκολο, κουνουπίδι, λάχανο κ.ά. Το ‘’ερύσιμον’’ που αναφέρει ο Θεόφραστος –από τη Λέσβο, θεμελιωτής της βοτανικής-  το πιθανότερο είναι ότι περιγράφει τη κοινή βρούβα, που φυτρώνει ακόμα και στα οικοδομικά μπάζα. Τα είδη S. alba, S. nigra και S. juncea καλλιεργούνται στην Ουγγαρία, Γαλλία, Βρετανία, Καναδά και  Η.Π.Α για τα καυτερά τους σπόρια από τα οποία παρασκευάζεται το γνωστό καρύκευμα μουστάρδα. Οι σπόροι αυτοί περιέχουν φυτικά έλαια και ένα ισχυρό υδρολυτικό ένζυμο που ονομάζεται μυροσίνη. Όταν ξεραθούν, κονιοποιηθούν και ανακατευτούν με νερό, τότε γίνεται μια χημική αντίδραση, η οποία δίνει ένα έλαιο (αλλυλοσιναπέλαιο) που έχει οσμή ερεθιστική και γεύση καυτερή και στυφή. Από τη λευκή βρούβα παρασκευάζεται η λευκή μουστάρδα, από τη μαύρη βρούβα η μαύρη μουστάρδα, ενώ η καφετιά παρασκευάζεται από το είδος Brasicajuinca. Μια παραλλαγή του είδους ‘’λευκή βρούβα’’, που είναι γνωστή ως ‘’βρουβολάψανο’’, είναι αυτοφυής στην Ελλάδα. Οι καρποί του είναι αγκαθωτοί, τα σπόρια του κίτρινα και το έλαιο των σπόρων του χρησιμοποιείται ως φωτιστικό καύσιμο.

Οι βρούβες, τρώγονται τα φύλλα σε βραστή σαλάτα με ελαιόλαδο και λεμόνι. Πολύ νόστιμα και τρυφερά είναι τα ανθοφόρα βλαστάρια τους που κόβονται μαζί με τα μπουμπούκια νωρίς την άνοιξη. Ονομάζονται πορίχια ή τσιμπιτή βρούβα, από τον τρόπο που κόβονται, σαν να τσιμπάμε τους πολύ τρυφερούς βλαστούς. Στις γλυκές βρούβες τα ‘’τσιμπιτά’’ λέγονται και ‘’γλυκοβλάσταρα’’. Γίνονται βραστά, όπως και τα φύλλα, αλλά σε πολλά χωριά συνηθίζουν να τα βάζουν σε λαδερά φαγητά με κουκιά ή αρακά. Γενικά, οι βρούβες δίνουν μια κάπως βαριά μυρωδιά, παρόμοια με του μπρόκολου. Αποδίδουν μία ελαφρώς καυστική γεύση, πικρή, που παντρεύεται με την γεύση του λαδιού και πηγαίνει άριστα με τα ψάρια.

Το άσπρο σινάπι ή άσπρη βρούβα είναι φυτό που φτάνει μέχρι τα 80 εκατοστά με μικρά κίτρινα λουλούδια που ανθίζουν από το Μάρτιο μέχρι και τον Οκτώβριο. Το μαύρο σινάπι είναι κι αυτό μικρό φυτό- μπορεί να φτάσει έως και τα 120 εκατοστά- με επίσης κίτρινα λουλούδια που ανθίζουν από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο και ευδοκιμεί σε χωράφια, ερειπωμένους τοίχους, σκουπιδότοπους και σα ζιζάνιο στους σπαρμένους με στάρι αγρούς. Το συναντάμε στην Ευρώπη και στην Ασία, αλλά κυρίως στις Μεσογειακές χώρες. Είναι γνωστό επίσης και ως Λαψάνα ή Βρούβα.
Η βρούβα ή σινάπι είναι γνωστό από την εποχή του Ιπποκράτη. Στο μεσαίωνα το χρησιμοποιούσαν ως συντηρητικό των τροφών, γιατί σταματά τη δράση των μικροοργανισμών. Χρησιμοποιούνται οι σπόροι (από τους οποίους γίνεται η μουστάρδα) και τα φρέσκα φύλλα του. Στην κουζίνα χρησιμοποιείται η άσπρη και η άγρια βρούβα, ενώ στη φαρμακοποιία η μαύρη βρούβα. Το άσπρο σινάπι έχει διεγερτική επίδραση σε όλες τις λειτουργίες του οργανισμού και δίνει μια αίσθηση ευεξίας ενώ με το μαύρο κάποιοι κάνουν "σιναπισμούς" (χτυπώντας σπόρους και τοποθετώντας τον πολτό εξωτερικά) για να δημιουργήσουν τοπική υπεραιμία.

Το σινάπι ή βρούβα, έχει πάρα πολλές θεραπευτικές ιδιότητες και εκτός από τη γνωστή μουστάρδα χρησιμοποιείται ως αφέψημα, ζωμός, αλεύρι, λάδι (σιναπόλαδο), έγχυμα, κατάπλασμα κ.ά. Πρέπει να αποφεύγεται η χρήση του σκέτου σιναπόσπορου γιατί είναι πολύ καυστικός, όπως και του αδιάλυτου σιναπόλαδου στο δέρμα γιατί προκαλεί εγκαύματα. Καλό θα είναι οι υπερτασικοί να αποφεύγουν το σινάπι. Όλες οι βρούβες έχουν φαρμακευτικές ιδιότητες και η βρώση τους θεωρείται καθαρτική, αποτοξινωτική, τονωτική με ευεργετικά αποτελέσματα στο κυκλοφοριακό και τη καρδιά. Από την αρχαιότητα οι σπόροι του σιναπιού πιστεύεται ότι έχουν διεγερτικές ικανότητες. Οι σπόροι της μαύρης βρούβας χρησιμοποιούνται για παραγωγή φαρμάκων.

Η παροιμιώδης έκφραση ‘’πήγε για βρούβες’’ χρησιμοποιείται για πράξεις ανώφελες, που δεν έχουν κανένα πρακτικό σκοπό ή αποτέλεσμα. Κι αυτό λέγεται, διότι οι βρούβες είναι τόσο κοινές και φυτρώνουν παντού ώστε πραγματικά είναι άσκοπο να βάλει κάποιος στόχο να βρει και να μαζέψει βρούβες.

Ρόκα (Eruca sativa). Αυτοφύεται αλλά και σπέρνεται όλο το χρόνο, οπότε υπάρχει σ' όλες τις εποχές. Το ύψος του φυτού φτάνει τα 80 χιλιοστά με βλαστούς που διακλαδίζονται. Ο βλαστός και τα φύλλα της ρόκας τρώγονται σε διάφορες σαλάτες. Η γεύση της είναι πιπεράτη, αρωματική και ελαφρώς πικρή. Σε ορισμένες περιοχές μαγειρεύεται μαζί με κρέας. Ένα είδος σαλάτας με ρόκα, παρμεζάνα, λιαστές ντομάτες και ξύδι μπαλσάμικο είναι πολύ δημοφιλές στην Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα. Μπαίνει με άλλα χορταρικά σε σούπες και μπορεί να γίνει ‘’πέστο’’ με ρόκα αντί για βασιλικό. Τα τελευταία χρόνια η ζήτηση της ρόκας έχει αυξηθεί, ενώ υπάρχουν καλλιέργειες σε πολλές περιοχές. Η άγρια ρόκα έχει πιο πιπεράτη γεύση και πιο έντονο άρωμα από τη καλλιεργούμενη. Από τα σπόρια του φυτού λαμβάνεται ένα ελαφρώς καυστικό έλαιο που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική. Τα φύλλα της είναι πτερωτά και ο καρπός της μικρός και κωνικός, ραμφοειδής και φέρει σπόρια ωοειδή, κίτρινου χρώματος. Από τα σπόρια του φυτού λαμβάνεται ένα ελαφρώς καυστικό έλαιο που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική. Η ρόκα μπορεί να καλλιεργηθεί πανεύκολα στον κήπο και χωρίς ιδιαίτερες περιποιήσεις, ενώ είναι άριστο μελισσοκομικό φυτό. 

Η ρόκα, κατά το Γαληνό -μεγάλος Έλληνας ιατρός της αρχαιότητος- είναι θερμαντικό λαχανικό το οποίο πιο εύκολα τρώγεται ανακατεμένο με μαρουλόφυλλα, διαφορετικά, εάν καταναλώνεται ειδικά μόνο του μπορεί να προξενήσει πονοκέφαλο. Με βάση τα όσα αυτός καταγράφει, οι σπόροι της ρόκας είναι αυτοί οι οποίοι διαθέτουν αφροδισιακά χαρακτηριστικά. Μπορούν και διεγείρουν την ερωτική διάθεση και ορμή, ενώ παραλλήλως συνεπικουρούν στη βελτίωση της σπερματοπαραγωγής. Ο Διοσκουρίδης –ο θεμελιωτής της φαρμακολογίας- μας πληροφορεί ότι στην αρχαιότητα συνήθιζαν να χρησιμοποιούν ως άρτυμα το σπόρο της ρόκας σε βρασμένα χόρτα! Ο ίδιος σημειώνει ότι η ρόκα (και τα πράσινα μέρη, αλλά και ο σπόρος) όταν καταναλώνεται σε μεγάλη ποσότητα, προκαλεί, ισχυρή σεξουαλική επιθυμία.. Στα ρωμαϊκά χρόνια τη χρησιμοποιούσαν ως παυσίπονο. Εκείνοι που επρόκειτο να υποστούν την τιμωρία του μαστιγώματος, έπιναν ένα ποτήρι κρασί μέσα στο οποίο είχαν βάλει ρόκα. Έτσι οι πόνοι ήταν πιο υποφερτοί. Ο σπόρος της ρόκας εθεωρείτο πεπτικός διουρητικός και ότι διευκόλυνε τις κενώσεις του εντέρου. Τον ζύμωναν με γάλα ή ξύδι, τον έκαναν ''τροχισκούς'' κάτι σαν τα σημερινά δισκία και το διατηρούσαν για πολύ καιρό.

http://envifriends.blogspot.gr/2012/03/blog-post_23.html

*****

ΒΡΟΥΒΕΣ – ΣΙΝΑΠΙΑ

Ονομαστές για την καθαριότητα που επιφέρουν στο έντερο. Συνδυάζονται υπέροχα με

ψάρι. Παλιότερα ήταν τόση πολύ η βρούβα στη Βόχα ( περιοχή της ανατολικής Κορινθίας) που: καθημερινά αφού την μαζεύανε την τσουβαλιάζανε και τη καταβρέχανε μέχρι να τη φορτώσει το φορτηγό για την Αθήνα. Όπως και με τα αμπελόφυλλα που τα φόρτωνε και αυτά το φορτηγό εξοικονομούσανε και οι πιτσιρικάδες ένα χαρτζιλίκι. Βέβαια με τα οργώματα, η βρούβα εξαλείφθηκε γιατί δεν προλάβαινε να σποριάσει και πλέον σπανίζει σαν είδος, που κάποτε ήταν άφθονη και την κατανάλωναν πολύ γιατί γιατρεύει τη δυσκοιλιότητα.

1. Βρούβα

Κυρίως κόβουμε τον τρυφερό βλαστό του χόρτου.
2. Πικρούνα

Οι πικρούνες , βρούβες που λίγο πικρίζουν ,θεωρούνται τα εκλεκτότερα χόρτα.
Οι πικρούνες πολλές φορές είναι χοντρές και φύονται ιδιαίτερα στα ορεινά. Αλλά επίσης έχουν ψιλό φύλλο και μοιάζουν με τις βρούβες αλλά είναι μαύρες.
Σχόλιο: Υπάρχει ένα είδος βρούβας, που μοιάζει πολύ με την πικρούνα αλλά δεν την μαζεύουμε, αλλά και ούτε και τα κατσίκια δεν την τρώνε.
3. Λιναρίθρα

Είδος βρούβας, πολύ ψιλή και για να καταλάβουμε την εκτίμηση συγκριτικά με τη βρούβα για αυτά τα χόρτα, οι ντόπιοι λένε: «Οι Αθηναίοι όλα τα τρώνε»
4. Σινάπι

Είναι γεμάτος ο κόσμος από «δαύτα». Τα φύλλα έχουν πιπερώδη γεύση και μπαίνουν στη σαλάτα ή βράζονται. Από τον σπόρο του καλλιεργημένου σιναπιού αφού αλεσθεί προέρχεται η μουστάρδα. Από το ένα είδος σιναπιού προέρχεται η άσπρη μουστάρδα και από το άλλο η μαύρη που έχει πιο δυνατή γεύση.

5. Λαψάνα Γλυκοσινάπι.

Πολλοί την περνάνε για γλυκοβρούβα με μεγάλα φύλλα. Σινάπι και βρούβα εξάλλου είναι πολύ κοντά.

See more at:

http://www.ftiaxno.gr/2013/05/blog-post_4323.html#sthash.gha1FXxo.dpuf

*****

Βρούβα

θεραπευτικό, φαγώσιμο, μελισσοκομικό φυτό

Eπιστημονική Oνομασία: 

mostaza blanca

Άλλα Ονόματα: 

Λαψάνα, πικριά, σινάπι

Άνθος: με 4 πέταλα, με 6 στήμονες, Φυτό: ποώδες, μονοετές,

Η λέξη βρούβα περιλαμβάνει 6 είδη της οικογένειας των σταυρανθών, όπως τα είδη Bunias erucago και Hirschfeldia incana, καθώς και διάφορα είδη του γένους Sinapis. Το πιο συνηθησμένο είνει το είδος mostaza blanca.

Περιγραφή: μονοετής τριχωτή πόα, κοινή σε χέρσους και καλλιεργημένους αγρούς, ως ζιζάνιο, σε όλη την Ελλάδα. Αναπτύσσει πολύκλαδο στέλεχος ύψους 30-60 εκ., με φύλλα άμισχα, επιμήκη, ακέραια ή οδοντωτά , ενώ τα κατώτερα φύλλα είναι πτεροσχιδή, κατά παράρριζο ρόδακα. Τα άνθητου είναι κίτρινα, σχηματίζουν ταξιανθίες σε μικρό βότρυ και οι καρποί του σκληρά κεράτια με τέσσερα σπέρματα.

Εδωδιμότητα: Ο ρόδακας των παράρριζων φύλλων, πριν βγάλει το στέλεχος, όπως επίσης και οι τρυφεροί βλαστοί του στελέχους, τα γνωστά βρουβοβλάσταρα, αποτελούν εύγευστο σαλατικό. Τα σπόρια αυτά περιέχουν φυτικά έλαια και ένα ισχυρό υδρολυτικό ένζυμο που ονομάζεται μυροσίνη. Όταν ξεραθούν, κονιοποιηθούν και ανακατευτούν με νερό, τότε γίνεται μια χημική αντίδραση, η οποία δίνει ένα έλαιο (αλλυλοσιναπέλαιο), που δεν υπήρχε στο φυτό. Η οσμή του είναι ερεθιστική και η γεύση του καυτερή και στυφή.

Συνίσταται για: 

δυσπεψία, ολιγουρία

Βιότοπος: 

αγρός

Μήνας συλλογής: 

Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος

Μήνες άνθισης: 

Μάρτιος, Απρίλιος, Μάιος

http://www.alekati.gr/%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B1  

*****

ΒΡΟΥΒΕΣ (Λαψάνες, αγριοόβρουβες, πικρόβρουβες)

Οι βρούβες είναι αυτοφυείς στην Ελλάδα και επιστημονικά ονομάζονται Sinapis. Υπάρχουν τρία υποείδη, η Sinapis Alba (άσπρη), η Sinapis Nigra (μαύρη) και Sinapis Arvensis (άγρια). Η διαφορά τους βρίσκεται στο χρώμα των νευρώσεων που έχουν τα φύλλα τους, στο αρχικό στάδιο βλάστησης όταν σχηματίζουν ροζέτα.

Συγγενές και πολύ όμοιο με το Sinapis είναι και το είδος Brassica. Στην οικογένεια των φυτών αυτών (Cruciferae - Σταυρανθή) ανήκει και η βιολέτα.
Τα σινάπια (βρούβες) βγαίνουν σε ηλιόλουστα και ασβεστώδη εδάφη. Δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις σε νερό και τα βρίσκουμε, ιδιαίτερα το μαύρο, σε χωράφια, ερειπωμένους τοίχους, υποβαθμισμένα και μπαζωμένα εδάφη, σκουπιδότοπους και σαν ζιζάνιο στους σπαρμένους με στάρι αγρούς. Και φυσικά βλασταίνει μέσα στην Αθήνα, αρκεί να βρει ελεύθερο έδαφος. Ανθίζει από τον Μάϊο έως τον Οκτώβριο.

Τα άνθη σχηματίζουν βότρυ και αποτελούνται από τέσσερα πέταλα σε σχήμα σταυρού. Η φωτογραφία του ποστ είναι περσινή (17 Νοεμβρίου 2006) από όψιμη άνθηση μια λαψανόβρουβας.

Από την αρχαιότητα οι σπόροι του σιναπιού πιστεύεται ότι έχουν διεγερτικές ικανότητες. Από τους σπόρους του παράγεται η μουστάρδα. Οι σπόροι της μαύρης βρούβας χρησιμοποιούνται για παραγωγή φαρμάκων.
Στην μαγειρική γίνεται χρήση της άσπρης και της άγριας ποικιλίας. Βράζονται τα φύλλα και κυρίως τα βλαστάρια. Στο βράσιμο δίνουν μια κάπως βαριά μυρωδιά, παρόμοια με του μπρόκολου. Αποδίδουν μία ελαφρώς καυστική γεύση, πικρή, που παντρεύεται με την γεύση του λαδιού και πηγαίνει άριστα με τα ψάρια.

http://diatrofikaiygeia.blogspot.gr/2010/07/blog-post_1875.html   

*****

Οι Βρούβες…ένα παρεξηγημένο χόρτο! Συνταγη.

Βρούβες: Πρόκειται για ένα είδος χόρτου το οποίο φυτρώνει την άνοιξη και έχει μία πολύ ιδιαίτερη γεύση…Θέλω να πω ότι αν είσαι λάτρης των νέων και μοναδικών γεύσεων θα το αγαπήσεις, αν όμως δεν είσαι θερμός στο να δοκιμάζεις και τελείως διαφορετικές γεύσεις από όσες ήδη γνωρίζεις…μακρυά από τη βρούβα! Από τα δώδεκα σχεδόν, θυμάμαι τη γιαγιά να ετοιμάζει την υπέροχη ομελέτα με βρουβίτσες. Πάνω που σου ερχότανε η γεύση του αυγού ξεπηδούσε η πικρίλα της βρούβας which rocked my world! Παρακάτω σας δίνω μία παραλλαγή της  λατρεμένης ομελέτας με καπνιστή γαλοπούλα! Ελπίζω να απολαύσετε τη συνταγή όσο και γω!

Θα χρειαστείτε:

• ½ κιλό βρούβες
• 7 αυγά
• 1 φλιτζάνι καπνιστή γαλοπούλα ψιλοκομμένη
  
  
  
• 1 φλιτζάνι κεφαλογαβριέρα τριµµένη
• ½ φλιτζάνι γάλα
• ½ φλιτζάνι ελαιόλαδο
• 1 κουταλάκι βούτυρο
• αλάτι
  πιπέρι µαύρο φρεσκοτριµµένο

Διαδικασία:

Ρίχνουµε τις βρούβες σε άφθονο αλατισµένο νερό που βράζει. Μόλις γίνουν τρυφερές τις τραβάµε µε µια τρυπητή κουτάλα και τις αφήνουµε να στραγγίσουν τελείως. Σοτάρουµε τις βρούβες στο ελαιόλαδο περίπου 8 λεπτά. Στη συνέχεια τις βάζουµε σ’ ένα µπολ και προσθέτουµε το αλάτι, το πιπέρι και την καπνιστή γαλοπούλα.

Προθερµαίνουµε τον φούρνο στους 180 βαθµούς. Χτυπάµε τα αυγά µε ένα πιρούνι µέχρι να σχηµατισθεί αφρός, ρίχνουµε το γάλα, το τυρί και συνεχίζουµε το χτύπηµα για λίγα λεπτά ακόµα. Τα ανακατεύουµε µε το µείγµα των χόρτων και τα αδειάζουµε σε ένα στρογγυλό σκεύος που έχουµε βουτυρώσει ελαφρά.

Ψήνουµε σε µέτριο φούρνο για 45 λεπτά.

Πικρά φιλάκια από τη βρούβα…

https://didacook.wordpress.com/2011/05/12/%CE%BF%CE%B9-%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%B2%CE%B5%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BE%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CF%87%CF%8C%CF%81%CF%84%CE%BF/  

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ρουβήμ (ΡΟΔΟΣυλλέκτης)