Φυλακίσθηκαν επί τέσσερις μήνες, πριν τέσσερα χρόνια… βρήκαν την λύτρωση τους από το Τριμελές Εφετείο Δωδεκανήσου ΤΩΡΑ!!!

Ένα καταπληκτικό άρθρο της εφημερίδας “ΓΝΩΜΗ” για το πώς ένας αθώος μπορεί να βρεθεί στη φυλακή και να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος μιας σάπιας κοινωνίας…

Αξίζουν συγχαρητήρια στον / στην συγγραφέα αυτού του καταπληκτικού άρθρου…

Ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό θέμα αναδείχθηκε μέσα στο Δικαστικό Μέγαρο την περασμένη εβδομάδα. Ένα ζευγάρι που κατηγορήθηκε για συνέργεια και φυλακίσθηκε επί τέσσερις μήνες, πριν τέσσερα χρόνια, βρήκε την λύτρωση του με πανηγυρική αθώωση του από το Τριμελές Εφετείο Δωδεκανήσου. Έζησαν ανείπωτες καταστάσεις, γνώρισαν την απαξίωση των συνανθρώπων τους, έχασαν τον ύπνο τους και την συμπαράσταση των οικείων τους, υπέφεραν επί τέσσερα χρόνια. Τώρα ποιος θα τους δώσει πίσω όλα αυτά τα χαμένα; Πως μπορούν να αλλάξουν κάποια βάρβαρα νομοθετήματα;  Κι εδώ είναι ένα ζήτημα, που μία συγνώμη δεν αρκεί…

Χειροκροτήματα και δάκρυα ακολούθησαν  την πανηγυρική  αθώωση των δύο διακεκριμένων συμπολιτών μας  , του Φιλήμονα και της Εμμανουέλας Νικολάου, την περασμένη εβδομάδα, που έβαλε τέλος σε μια φρικτή διαδρομή δύο ανθρώπων που υπέμειναν άδικα αλλά  αγόγγυστα την ραγδαία ανατροπή της ζωής τους για μια τετραετία. Μία απορία κατοικοεδρεύει στο νου και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά η ζωή αντιγράφει τις ταινίες ή το αντίστροφο. Βραβείο  λοιπόν, στον αόρατο  σκηνοθέτη που κλέβει ένα δυστυχισμένο άτυχο λεπτό της ζωής σου και το μεταμορφώνει σε τετράχρονη ταινία ψυχολογικού τρόμου, το σενάριο της οποίας θα έκανε τον Κάφκα και την «Δίκη» του να θαφτούν στο χρονοντούλαπο της λογοτεχνίας. Αν κάποιος τολμήσει να θέσει ένα εύλογο ερώτημα «Γιατί», θα εισπράξει απλώς την περιφρονητική ματιά του νομικού συστήματος  που από το βάθρο του , και με το θράσος που του δωρίζει η εξουσία, σου υπενθυμίζει την αυτονόητη για τον ίδιο, αφέλεια της σκέψης σου. Δεν υπάρχει «γιατί». Γιατί έτσι. Το πρόσωπό του νόμου, έτσι όπως τον διαχειρίζονται οι αρμόδιοι, έχει χρόνια τώρα ένα εμφανές τικ. Αλλά η επιθετικότητα στο βλέμμα του και η «τσίτα» στην φωνή του, τείνει να γίνει πλέον συντριπτικά πλειοψηφική. Όπως και να χει αυτό το πρόσωπο καθρέφτισμα της κοινωνίας πρέπει να αλλάξει. Εδώ που έχουμε φτάσει είναι αναπόδραστο. Εκείνο που μένει ακόμα ανοικτό, είναι αν θα αλλάξει με τρόπο ριζικό και δίκαιο, δημοκρατικό, ώστε να επιτρέψει στο σώμα της κοινωνίας να παραμείνει όρθιο αξιοπρεπώς. Κι αυτό αμφισβητείται. Το γεγονός πως από απλό σχεδόν …γινάτι, μπορεί κανείς να σταλεί προφυλακιστέος  μήνες, είναι μια νομοθεσία που αντιβαίνει σε κάθε σύμβαση δικαιώματος ανθρώπου. Κι εδώ  μπαίνει το ζήτημα ότι μπορεί  στο σύστημα της ελληνικής δικαιοσύνης να υπάρχουν αποστήματα και βαριές ασθένειες, αλλά ας μην ξεχνάμε πως κι εκεί που η ελληνική δικαιοσύνη είναι υγιής  πάντα θα συμπεριφέρεται αλλιώς, στον πλούσιο, στον φτωχοδιάβολο, στον μην έχοντα στον ήλιο μοίρα, στον νοικοκυραίο, στο βολικό εξιλαστήριο…, επιλεκτικά και με τον τρόπο της. Και μην αυταπατόμαστε. Υμνώντας την  δικαιοσύνη δεν υμνούμε την εξίσωση των άκρων. Εννοούμε απλά εκείνη την διαχωριστική γραμμή που θα αποτρέψει τον κάθε θερμοκέφαλο που νομίζει πως έχοντας καβαλήσει εξουσιαστική στιγμή, μπορεί να υλοποιήσει την άρρωστη  φαντασίωση του, του σύγχρονου Μπάτμαν,  χωρίς έλεγχο.

 Τέσσερις μήνες φυλάκιση. Κι εσύ κι ο θησαυρός σου, όπως αποκαλείς την Λίνα.  Προφυλακιστέοι. Όχι γιατί οφείλετε. Προληπτικά για την περίπτωση που είστε  ένοχοι. Δεν το χρωστούσες πουθενά. Α μην παραπονιέσαι. Να αντέξεις. Βρέθηκες την λάθος στιγμή σε λάθος μέρος ρε αδερφε! Θα πληρώσεις. Τι σου φαίνεται παράξενο στην Ελλάδα είσαι. Στην χώρα της Δημοκρατίας.

Ξέχνα το midnight express, ξέχνα την ταπείνωση, ξέχνα τα δύσκολα. Μπορεί να πόνεσες με το δικό σου μικρόψυχο μυαλό, αλλά όλο και κάποια «γαλόνια» θα χάρισες. Να νιώθεις υπεράνω.  Χριστιανός δεν είσαι; Δεκαπέντε μάγουλα γύρισες. Με τη θυσία σου, έδωσες γαλόνια, χάρισες καριέρα. Συνέχισε τώρα την ζωή σου.

Δεν σου είναι εύκολο φυσικά. Σε κανέναν δεν θα ήταν .Ξέρω τι σκέφτεσαι.  Προφανώς όσα επίπεδα πολιτισμού κι αν έχουν ριχτεί μέσα μας, το σκοτάδι πάντοτε ασφυκτιά από κάτω, καιροφυλακτώντας κι αλαλάζοντας όταν αντικρίζει αυτά που το θυμίζουν.

Ερώτηση. Θα σκεφτεί και θα πράξει. Αλλά… Πόσοι πραγματικά πιστεύουν πως χρησιμοποιώντας το σύστημα μπορεί κανείς να βρει το δίκιο του  ενάντια σε αυτούς που το σχεδίασαν;

Ίσως να αξίζει τον κόπο να ανοίξουμε όλες αυτές τις βαλίτσες,  που αχρείαστες, είναι θαμμένες στα σεντούκια μας…