ΦΥΤΑ ΚΑΙ ΒΟΤΑΝΑ

ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΑ ΦΥΤΑ ΒΟΤΑΝΑ 

ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙΤΕ

ΔΕΝΤΡΟΛΙΒΑΝΟ

Δεντρολίβανο (ροσμαρίνος ο φαρμακευτικός)

Φυτό της οικογένειας των Χειλανθών. Αειθαλές φρυγανώδες θαμνίο, πολύκλαδο και πυκνόφυλλο, με φύλλα μικρά, γραμμοειδή και χείλη περιτυλιγμένα, πράσινα πάνω λευκά εριώδη κάτω. Τα άνθη, μικρά, κυανόλευκα, είναι συγκεντρωμένα κατά μήκος του ακραίου τμήματος των βλαστών σε σπονδύλους στις μασχάλες των φύλλων. Η στεφάνη τους, τυπικά δίχειλη, έχει το άνω χείλος δισχιδές και το κάτω τρίλοβο, με το μεσαίο λοβό φαρδύ και κυρτό. Ο καρπός είναι τετραχαίνιον.

Φυτό αυτοφυές σε πετρώδεις τόπους σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, φυτεύεται συχνά στους λαχανόκηπους και στους ανθόκηπους. Ολόκληρο το φυτό και ειδικότερα τα φύλλα και τα άνθη περιέχουν άχρωμο ή κιτρινωπό λεπτόρευστο αιθέριο έλαιο(ροσμαρινέλαιο) με διαπεραστικό ευχάριστο άρωμα. Τα φύλλα περιέχουν και δεψικές ουσίες. Το ροσμαρινέλαιο χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική εξωτερικά σαν αλοιφή κατά των ρευματικών παθήσεων. χρησιμοποιείται επίσης σαν τονωτικό και ανθελμινθικό. Εκτός από τις χρήσεις αυτές, το έλαιο και το αλκοόλ του δεντρολίβανου αποτελούν τη βάση σε διάφορα φαρμακευτικά παρασκευάσματα με διεγερτικές και τονωτικές ιδιότητες.

ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ

Πολυετής πόα, γνωστή επιστημονικά ως ουρτίκη η δίοικος. Αυτοφύεται σε χέρσους τόπους, και στις άκρες των δρόμων, σ’ όλη την Ελλάδα και ανήκει στην οικογένεια των Ουρτικιδών (δικοτυλήδονα). Έχει ρίζωμα που έρπει και βλαστό όρθιο, τετραγωνικό, με φύλλα αντίθετα, ωοειδή – μυτερά, πριονωτά. Τα άνθη, μικρά και μονογενή, είναι πρασινωπά. Τα αρσενικά έχουν 4 στήμονες και περιγόνιο τετραμερές και τα θηλυκά τέσσερα σέπαλα. Το φυτό είναι γνωστό για τον κνησμό που προκαλεί μόλις το αγγίξει κανείς. Ο κνησμός οφείλεται στο γεγονός ότι τα φύλλα, έχουν λεπτότατες τρίχες που μπαίνουν στην επιδερμίδα, όπως μια βελόνα και σπάζοντας στην κορυφή, χύνουν ένα καυστικό υγρό που προκαλεί μια έντονη φαγούρα. Η ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει τρία ακόμα είδη: τη σφαιριανθή, τη μεμβρανώδη και την καυστική.

ΠΟΛΥΤΡΙΧΙ

Πόα της οικογένειας των Πολυποδιιδών είναι γνωστό με την ονομασία αδίαντο (adiantum L). Ονομασία γένους πτεριδόφυτων (Pteridorhyta) που περιλαμβάνει πάνω από 100 είδη, καλλωπιστικά και φαρμακευτικά, ιθαγενή των θερμών και εύκρατων χωρών και κυρίως των υγρών περιφερειών. Τα φύλλα τους έχουν συνήθως μίσχο γυαλιστερό, μαύρου ή ορφνομαύρου χρώματος με λεπτό έλασμα. Απ’ όλα τα είδη του γένους, μόνο ένα ανήκει στην ελληνική χλωρίδα, το καλλίτριχο, γνωστό και ως κόμη της Αφροδίτης. Είναι πολυετής, κομψή, λεπτοφυής πόα, 10 ως 40 εκ. ύψους με ρίζωμα που έρπει. Έχει φύλλα λεπτά με λεπτό, λείο μίσχο, με διακλαδώσεις τριγωνικές ή ημικυκλικές. Το είδος αυτό είναι υγρόφιλο και σκιόφιλο και φυτρώνει στις πηγές και στα τοιχώματα των πηγαδιών των ασβεστούχων κατά προτίμηση εδαφών. Είναι κοινό φυτό σε όλες τις παραμεσόγειες χώρες και σχεδόν σε ολόκληρη την υδρόγειο. Καλλιεργείται σε γλάστρες σαν καλλωπιστικό για το λεπτό και ωραίο φύλλωμα του και έχει φαρμακευτικές ιδιότητες, γι’ αυτό και χρησιμοποιείται για την παρασκευή σιροπιού για όσους υποφέρουν από βρογχικά.

ΜΕΝΤΑ

Μέντα η πιπερώδης. Ποώδες φυτό της οικογένειας των Χειλανθών ή Λαμπιατών (δικοτυλήδονα), αυτοφυές σε διάφορες περιοχές. Είναι φυτό πολυετές, με φύλλα αντίθετα, ωοειδή – λογχοειδή, πριονωτά τα ροδόχροα άνθη της σχηματίζουν επάκριους στάχεις και αποτελούνται από μια στεφάνη χοανοειδή με 4 λοβούς, σχεδόν ισομήκεις, από τους οποίους ο ένας είναι δισχιδής έχει 4 στήμονες, όλους όμοιους. Η μέντα χρησιμοποιείται στην κουζίνα για αρωματισμό των φαγητών, αλλά από αυτή εξάγεται με απόσταξη ένα αξιόλογο αιθέριο έλαιο, με διαπεραστικό άρωμα και γεύση, που χρησιμοποιείται στην ποτοποιία. Η αξία του αιθέριου ελαίου της μέντας εξαρτάται από την ποσότητα των περιεχομένων εστέρων μενθόλης, η οποία χρησιμοποιείται στη φαρμακοποιία.

Η μέντα η πιπερώδης φαίνεται ότι είναι προϊόν διασταύρωσης των ειδών μέντα η πράσινη (δυόσμος) και μέντα η υδροχαρής, που σταθεροποιήθηκε εξαιτίας του πολλαπλασιασμού της με ριζώματα. Η καλλιέργεια της μέντας για παραλαβή αιθέριου ελαίου άρχισε στην Ελλάδα το 1956 η πρώτη φυτεία δοκιμαστικής καλλιέργειας εγκαταστάθηκε σε έκταση 90 στρεμμάτων του Σταθμού Γεωργικής Ερεύνης Αλιάρτου (Κωπαίδα) στα επόμενα χρόνια η μέντα καλλιεργείται και σε άλλες περιοχές της χώρας. Ευδοκιμεί σε όλα τα εδάφη, αλλά όχι υπερβολικά υγρά και απαλλαγμένα από ζιζάνια. Καλύτερη εποχή φύτευσης ων ριζωμάτων θεωρείται για την Ελλάδα το φθινόπωρο. Η κοπή των βλαστών της μέντας γίνεται δύο φορές το χρόνο: αρχές Ιουλίου (εποχή άνθησης της μέντας) και Οκτώβριο επιμελημένη καλλιέργεια μέντας μπορεί να αποδώσει περί τα 7 κιλά αιθέριου ελαίου το στρέμμα.

Πολυάριθμα είναι τα συγγενή είδη (μέντα η μακρόφυλλη , μέντα η άγρια, μέντα η υδροχαρής) που αυτοφύονταιστην Ελλάδα, στις άκρες των δρόμων, σε υγρούς αγρούς ιδιαίτερα η μέντα η υδροχαρής συναντιέται στις όχθες των ποταμών και στα αυλάκια. Γενικά έχουν (όπως η μέντα η πιπερώδης) βλαστό τετραγωνικό, φύλλα αντίθετα και ένα αδενώδες σύστημα αρκετά αναπτυγμένο. τα φύλλα τους είναι πάντα τριχωτά και σε μερικά είδη (μέντα η μακρόφυλλη) το τρίχωμα δίνει στο φυτό ένα χρώμα λευκωπό – αργυρόχροο – τα άνθη είναι διαταγμένα είτε κατά κεφαλιόμορφους στάχεις, όπως στη μέντα την υδροχαρή, είτε κατά επιμήκεις στάχεις χωρισμένους σε σπονδύλους (μέντα η μακρόφυλλη , μέντα η αγρία). Η ελληνική χλωρίδα περιλαμβάνει επίσης τα είδη: μέντα η χνουδωτή, μέντα η μελανωπή, μέντα η στρογγυλόφυλη, (αγριόδυοσμος), μέντα η μικρόφυλλη, μέντα η ρεβερχόνεια, μέντα η πολιά, μέντα η πράσινη (δυόσμος) και μέντα η πουλέγεια (βληχούνι ή φλησκούνι).

ΧΑΜΟΜΗΛΙ

Μονοετής πόα της οικογένειας των Συνθέτων ή Κομποζίτων (δικοτυλήδονα), κοινότατο

είδος σε καλλιεργούμενους και χέρσους αγρούς παντού στην Ελλάδα. Έχει φύλλα πολύ σχισμένα, σε τμήματα προμήκη και λεπτά, σχεδόν τριχοειδή τα άνθη σχηματίζουν μοναχικά κεφάλια, με γλωσσοειδή ανθίδια λευκά, γύρω από τον κίτρινο, κωνικό – προεξέχοντα ταξιανθικό δίσκο, που είναι σχηματισμένος από μικρά σωληνοειδή άνθη. Το χαμομήλι είναι φυτό εύοσμο, με άνθη πολύ αρωματικά, που χρησιμεύουν για την παρασκευή ενός αφεψήματος με καταπραϋντικές ιδιότητες.

Άλλο είδος χαμόμηλου είναι το λεγόμενο ρωμαϊκό, η ανθεμίδα η ευγενής, πολυετής πόα, που ανήκει στην ίδια οικογένεια με τη ματρικάρια. Τα φύλλα είναι αρωματικά, ελαφρά χνουδωτά, πολύ σχισμένα, αλλά με τμήματα κόντα τα περιφερειακά άνθη των κεφαλίων είναι λευκά, ενώ του δίσκου είναι σωληνοειδή κίτρινα. Περιέχει τις ίδιες φαρμακευτικές ουσίες του κοινού χαμομηλιού αν και στην ανθεμίδα είναι πιο άφθονες οι πικρές.

Από τα κεφάλια και των δύο ειδών παρασκευάζουν αφεψήματα, ρευστά εκχυλίσματα, αποστάγματα όλα τα παρασκευάσματα έχουν κοινές ιδιότητες: καταπραϋντικές, αντισπαστικές και τονωτικές της πέψης το απόσταγμα έχει ιδιότητες θεραπευτικές επί των τοπικών φλογώσεων.

Εκτός από το χαμομήλι υπάρχουν και δύο άλλα φυτά, που χαρακτηρίζονται ως αγριοχαμομήλι. Πρόκειται για την πουλκιαρία τη δυσεντερική και την ανθεμίδα την κοτούλα, και τα δύο της οικογένειας των Συνθέτων. Το πρώτο είναι πόα με βλαστό ύψους 20-60 εκ., όρθιο και χνουδωτό και φύλλα χνουδωτά επίσης ωοειδή και κυματιστά. Ο καρπός του είναι αχαίνιο τριχωτό. Φυτρώνει σε έλη και υγρούς τόπους όλης της Ελλάδας. Το δεύτερο είναι πόα επίσης, με δυσάρεστο άρωμα. Έχει 20-50 εκ. ύψος, με διακλαδώσεις προς τα πάνω και καρπό αχαίνιο. Φυτρώνει σε χέρσα και καλλιεργούμενα χωράφια, σε όλη την Ελλάδα, Ευρώπη, Ασία, και Β. Αφρική.

ΣΙΝΑΠΙ

Όνομα με το οποίο είναι γνωστά τα φυτά σίναπις η λευκή και σίναπις η μελάνη, που ανήκουν στην οικογένεια των Σταυρανθών ή Κρουτσιφόρων (δικοτυλήδονα) και είναι πόες άγριες και κοινές, ακόμα και στα ακαλλιέργητα εδάφη των εύκρατων περιοχών. Η πρώτη, που είναι αυτοφυής στην Ελλάδα όπου επίσης καλλιεργείται σαν λαχανικό, έχει βλαστό όρθιο, περισσότερο ή λιγότερο τριχωτό, διακλαδιζόμενο, με φύλλα λυροειδή, πτεροσχιδή, επίσης τριχωτά. Τα κίτρινα άνθη είναι διατεταγμένα κατά βότρυς. Ο καρπός είναι κέρας, τριχωτό, με τρίχες λευκές, υποκυλινδρικό, με ράμφος μακρύ και πλατύ. Τα σπέρματά του είναι μικρά, υποστρόγγυλα και έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε λάδι (20-30%), που καμιά φορά χρησιμοποιείται για διατροφή. Περιέχουν επίσης ένα γλυκοσίδιο, τη σιναλπίνη, και ένα ένζυμο, τη μυροσίνη, που ενεργεί, παρουσία νερού, επί του γλυκοσίδιου και παρέχει την ουσία που δίνει το άρωμα στην μουστάρδα, η οποία παρασκευάζεται από αλεύρι των σπερμάτων. Η μουστάρδα έχει ευχάριστη και πικάντικη γεύση και χρησιμοποιείται ως άρτυμα.

Η σίναπις η μελανή είναι, αντίθετα, λεία πόα, με φύλλα τραχιά, λυροειδώς πτεροσχιδή τα κατώτερα, επιμήκη-λογχοειδή τα ανώτερα. Τα μικρά άνθη έχουν 4 κίτρινα πέταλα και είναι διατεταγμένα κατά επάκριους βότρυς. Οι καρποί είναι κέρατα, επιμήκη, τετράγωνα, με σπέρματα στρογγυλά, καστανόμαυρα και επιφάνεια δικτυωτή. Όπως η πρώτη, περιέχει κι αυτή ένα παχύ λάδι, η χρήση του οποίου όμως είναι αρκετά περιορισμένη. Επειδή είναι πιο σκληρό φυτό και έχει μεγαλύτερη προσαρμογή στην ξηρασία, χρησιμοποιείται κατά προτίμηση για χλωρή νομή, χορηγείται κυρίως στις αγελάδες που την προτιμούν ιδιαίτερα. Η μουστάρδα που παρασκευάζεται από τα σπέρματα της είναι πιο δυνατή: το αλεύρι που προέρχεται από αυτά χρησιμοποιείται, περισσότερο από της λευκής, στη φαρμακευτική.

Με τον όρο συναπισμός χαρακτηρίζονται διάφορες θεραπευτικές εφαρμογές των σπόρων του είδους σίναπης η μελανή, με τη μορφή του επισπαστικού από σιναπέλαιο και οινοπνευματώδες βάμμα, και πιο συχνά με τη μορφή της σιναπούχας πάστας και του σιναπούχου χάρτου. Το σινάπι περιέχεται επίσης σε μερικά φαρμακευτικά παρασκευάσματα του εμπορίου (καταπλάσματα, τσιρότα, αλοιφές).

ΡΙΓΑΝΗ

Φυτό της οικογένειας των Χειλανθών ή Λαμπιατών (δικοτυλήδονα), φρυγανώδες, πολυετές, πολύ κοινό σε ξηρούς, άγονους τόπους όλης της Ελλάδας. Έχει τετράγωνο βλαστό, λεπτό, όρθιο, διακλαδιζόμενο, με φύλλα αντίθετα, ελλειψοειδή-ωοειδή, ελαφρά ωχρά στην κάτω επιφάνεια, τα ρόδινα άνθη σχηματίζουν σφαιροειδή σταχύδια, που είναι διατεταγμένα κατά επάκρια φόβη με βράκτια. Ρίγανη ονομάζεται επίσης και το πολύ διαδομένο είδος της ελληνικής χλωρίδας ορίγανο το ηρακλεωτικό.

Τα φυτά της ρίγανης είναι ευχάριστα αρωματικά, εξαιτίας της παρουσίας ενός αιθέριου έλαιου (οριγανέλαιο ή ριγανόλαδο), γι’ αυτό και τα ξηρά, τριμμένα μικρά φύλλα της χρησιμοποιούνται στη μαγειρική ως αρτυματικά. Μερικές φορές το φυτό καλλιεργείται.

Εκτός της γνωστή ρίγανη υπάρχουν και δύο άλλα είδη, που ονομάζονται επιστημονικά λαγοικία η κυμινοειδής και καλαμίνθη η νεπέτη. Το πρώτο, που ανήκει στην οικογένεια των Σκιαδοφόρων είναι άγριο κύμινο. Το δεύτερο, που ανήκει στην οικογένεια των Λαμπιατών είναι πολυετής πόα, 30-80εκ. ύψους, με βαριά μυρωδιά και με βλαστό όρθιο, πολύκλαδο έχει φύλλα μικρά, χνουδωτά, ωοειδή, με μικρό μίσχο και άνθη σε αραιούς κορύμβους. Πρόκειται για είδος κοινό της ελληνικής χλωρίδας που φυτρώνει σε τόπους, πετρώδεις, ή χέρσους.

ΤΟ ΠΛΑΤΟΝΙ & ΓΚΙΖΑΝΙ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

ΤΟ ΠΛΑΤΟΝΙ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ
(Dama dama)
Το πλατόνι της Ρόδου, που θεωρείται σύμβολο του νησιού εδώ και πάρα πολλά χρόνια, στολίζει τα δάση του και αποτελεί μέρος της παράδοσής του, είναι ένα από τα λίγα είδη ελαφιών της Ευρώπης που διασώθηκαν μέχρι σήμερα. Δύο αγάλματα ελαφιών, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό, τοποθετημένα πάνω σε κίονες, βρίσκονται και στολίζουν τις δύο πλευρές της εισόδου του παλιού λιμανιού της πόλης.
Πολλές είναι οι λαϊκές ιστορίες που αναφέρονται στην προέλευση και παρουσία του ελαφιού στο νησί.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι το πλατόνι ήρθε στο νησί της Ρόδου με την άφιξη των Σταυροφόρων. Η θεωρία μάλιστα αυτή συσχετίζεται και με άλλα ιστορικά χαρακτηριστικά του νησιού.

Η Ρόδος αναφέρεται σε αρχαία κείμενα σαν "Οφιούσα", λέξη που σημαίνει, "η έχουσα πολλά φίδια".

Σύμφωνα με την παραπάνω θεωρία οι Σταυροφόροι για να προστατέψουν τα στρατόπεδά τους από τα φίδια, εισήγαγαν το ελάφι και το χρησιμοποίησαν σαν φύλακα σε χώρους γύρω από αυτά. Αν και τα ελάφια δεν κυνηγούν για να σκοτώνουν τα φίδια, όπως πιστεύουν πολλοί, εν τούτοις λέγεται ότι τα κέρατα του ελαφιού εκκρίνουν κάποια ουσία (ένα αλκάλιο), η μυρωδιά του οποίου ενοχλεί και εξαναγκάζει τα φίδια να απομακρυνθούν.

Κάποια λοιπόν από τα ζώα αυτά, που έφεραν οι Σταυροφόροι, ξέφυγαν από τα στρατόπεδα, κρύφτηκαν στα δάση και δημιούργησαν αργότερα τον υπάρχοντα πληθυσμό.
Μία άλλη θεωρία λεει ότι τα ελάφια εισήχθησαν από τους Ενετούς την περίοδο που είχαν στην κατοχή τους το νησί.
Όμως η Ρόδος αναφέρεται σε αρχαία κείμενα και σαν "Ελαφούσα" που σημαίνει ότι είχε, την εποχή εκείνη
πολλά ελάφια, που φυσικά υπήρχαν στο νησί πολύ πριν έρθουν όλοι αυτοί οι κατακτητές.
Αρχαιολογικά ευρήματα ενδεικτικά της ύπαρξης ελαφιών στο Ανατολικό Αιγαίο μας φέρνουν πίσω ίσως και από την έκτη προ Χριστού χιλιετία.
ΠΛΑΤΩΝΙ (DAMA DAMA )
Περιγραφή : Μοιάζει με το ελάφι, αλλά είναι μικρότερο. Τα κέρατά του είναι πεπλατισμένα. Το τρίχωμά του είναι καστανό με λευκές βούλες στο πάνω μέρος του σώματος κατά το καλοκαίρι, ενώ κατά το χειμώνα σκουραίνει.

Η ουρά του είναι μεγαλύτερη με μήκος 16-19 εκατ. και από πάνω μαύρη. Το μήκος του σώματός του είναι 1,60-1,90 μ. έχει ύψος 1μ περίπου και βάρος 40-80 κιλ.
Αναπαραγωγή : Ζευγαρώνει όπως και το ελάφι από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Οκτώβριο. Γεννά ένα μικρό κατά το Μάιο με Ιούνιο, το οποίο μετά από 2-3 μέρες μπορεί να ακολουθήσει τη μητέρα του, η οποία το αγαπά και το φροντίζει πολύ.
Τροφή : Είναι φυτοφάγο ζώο όπως και το ελάφι. Τρώει χόρτα, κλαδιά και φύλλα από διάφορα δέντρα κωνοφόρων και πλατύφυλλων δασών. Το καλοκαίρι, επειδή η τροφή λιγοστεύει, τρώει τους φλοιούς από τους κορμούς των δέντρων ( φλοιοφαγία). Επειδή αυτό προκαλεί ζημιές στα δάση πρέπει να βελτιώνεται ο βιότοπος είτε χορηγώντας τεχνητή τροφή είτε καλλιεργώντας διάφορα είδη τα οποία προτιμάει.
Βιότοπος : Ζει σε εκτεταμένες δασικές περιοχές, κυρίως πλατύφυλλων , με πολλές πυκνοφυτείες και διάσπαρτες γυμνές επιφάνειες όπως αποψιλωτικές υλοτομίες, επιφάνειες αναγωγών και γεωργικές εκτάσεις. Δεν ανεβαίνει σε μεγάλο υψόμετρο.
Γεωγραφική εξάπλωση : Στην Ελλάδα σπανίζει αυτό το είδος όταν είναι σε άγρια κατάσταση. Ζει στη Ρόδο. Έχει γίνει όμως εισαγωγή από το Υπουργείο Γεωργίας και εκτρέφεται σε διάφορα εκτροφεία θηραμάτων.

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΨΑΡΙ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ‘ΓΚΙΖΑΝΙ’
ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

Το ψάρι Ladigesocypris ghigii, κοινώς γκιζάνι, είναι ενδημικό στα γλυκά νερά της Ρόδου και το μοναδικό στο είδος του στην Ευρώπη. Θεωρείται ένα από τα πλέον απειλούμενα υπό εξαφάνιση είδη ψαριών.
Πρόκειται για ένα μικρό κυπρινοειδές, που θυμίζει την αθερίνα (με μήκος συνήθως από 3 έως 5 εκατοστά) και ζει πέντε περίπου χρόνια. Είναι παμφάγο και αναπαράγεται κατά την άνοιξη. Μερικά από αυτά τα σπανιότατα ψαράκια έχουν μεταφερθεί στο Βέλγιο, όπου μελετάται η αναπαραγωγή και η συμπεριφορά τους.
Οσοι βρεθείτε στη μαγευτική Ρόδο μπορείτε να το δείτε στο ρέμα του Λουτάνη, τον ποταμό της Κρεμαστής, την τεχνητή λίμνη της Απολακκιάς, στην Ελεούσα και τις Επτά Πηγές.

ΦΑΝΕΣ ΡΟΔΟΥ

Το χωριό Φάνες είναι γνωστό από δυο διατάγματα του 1474 και 1479.

Από την παραλία του χωριού στα 1480 ο Νεσίχ Πασάς έβγαλε ένα μεγάλο αριθμό στρατού και ιππικού πριν πολιορκήσει την πόλη της Ρόδου.
Οι άνδρες κάτοικοι αντιστάθηκαν στον εισβολέα ενώ τα γυναικόπαιδα εγκατέλειψαν το χωριό και μετέβησαν στην Λίνδο για την ασφάλεια τους και κλείσθηκαν στο Κάστρο της.
Τα καλύτερα και ευφορωτερα των κτημάτων του χωριού τα άρπαξαν οι Τούρκοι και τα εγκατέλειψαν αφού πρώτα μετεφέρθησαν στην πόλη της Ρόδου, τότε παρέδωσαν τα κτήματα στους παλαιοτέρους ιδιοκτήτες αφού πρώτα τους υποχρέωσαν να πληρώσουν ένα είδος φόρου το οποίο λεγόταν «κχιρά».
Στην τοποθεσία «Αμαλά» λέγεται ότι υπήρχε μόνιμο παρατηρητήριο από όπου οι παρατηρητές ήλεγχαν νύχτα και μέρα την θαλάσσια περιοχή για την ασφάλεια των κατοίκων από τις συχνές επιδρομές πειρατών οι οποίοι επέβαιναν σε πειρατικά πλοία.

Λεγεται οτι η Ωραια Ελενη, πεθανε στις Φάνες. «…Η Ελένη, αποθανόντος πρώτου του Μενελάου, Νικόστρατου και Μεγαπένθην κατέφυγεν εις την Ρόδον, όπου εζήτησεν άσυλον πλησίον της φίλης των νεανικών της χρόνων Πολυξούς, γυναίκας Αργείας, χήρας του Τληπολέμου, όπου ήλπισεν ότι θα εύρισκεν υποστήριξιν. Η Πολυξώ όμως την ηχθρεύετω ως υπαίτιον του Τρωικού πολέμου, κατά τον οποίον έχασε τον σύζυγον της. Την εδέχθει μεν λοιπόν φιλοφρόνως, έστειλεν όμως τάς θεραπαινίδας της, ενώ αύτη ελούετο, μετημφιεσμέναι εις Ερινύς, αι οποίαι την ήρπασαν και την απηγχόνισαν από τινός δένδρου».

Κατά παραλλαγήν του θρύλου τούτου η Ελένη, θύμα παρακρούσεως από το αντίκρισμα των δήθεν Ερινύων ηυτοκτόνησεν απαγχονισθείσα από τινός δρυός, παρά την βάσιν του κορμού της οποίας εφύτρωσε δια πρώτην φοράν το φυτόν ελένιον, το οποίον τρωγόμενον επέφερε τάσιν προς έριδας. Οπωσδήποτε οι Ρόδιοι προς εξιλέωσιν των δια το έγκλημα, ίδρυσαν ιερόν της Ελένης Δενδρίτιδος, εις ανάμνησιν δε της απαγχονισθείσης ετελείτο εορτή κατά την οποίαν ανηρτων από των κλώνων δένδρω μικρας πλαγκώνας (μικρό ομοίωμα ανθρώπου, κούκλα). Άλλως τε γενικώς η λατρεία, και μάλιστα η θεοποίησις της Ελένης ητο πολύ διαδεδομένη.

Οι παλαιότεροι πάντως αφηγούνται ότι σε θάμνο ο οποίος ευρίσκετε κοντά στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη, οι γυναίκες κρεμούσαν ρούχα που σκοπό είχε να γίνει καλά το άρρωστο παιδί τους.
Στον θρύλο που αναφέρουμε παραπάνω, αναφέρεται και ο Παυσανίας.
Για το ίδιο θέμα, ο Greves, ο Λεκατσάς και πολλοί άλλοι ερμηνεύοντας τη λατρεία αυτή της Ελένης Δενδρίτιδος τη συσχετίζουν με την ιστορία της Ηριγόνης, της Άρτεμης Απαγχομένης στην Αρκαδία, που δεν είναι άλλο από το πνεύμα του χειμώνα και την πείνα που κρεμιέται στα δένδρα την περίοδο της άνοιξης για να φέρει τη ζωή στους καρπούς.
Άλλες λακωνικές μαρτυρίες σχετίζουν την Ελένη με την δενδρολατρία και αναφέρουν ότι το ίδιο γινόταν και στη Ρόδο, όπου η θεά είχε την προσωνυμία δενδρίτις.

ΣΙΑΝΝΑ: Ο παλιός δήμος Βρασιάνων

Τα Σιάννα απέχουν από την πόλη της Ρόδου 77 χιλιόμετρα και πρόκειται για τον παλιό δήμο Βρασιάνων που αργότερα ονομάσθηκε Σιάννα. 
Οι κάτοικοι του χωριού λένε ότι πήρε το όνομα του από τις λέξεις Οσία Άννα αλλά αυτό δεν αναφέρεται κάπου επίσημα. Βρίσκεται χτισμένο στους πρόποδες του βουνού Ακραμίτης με υψόμετρο (825 μ.) το δεύτερο σε υψόμετρο στο νησί της Ρόδου μετά τον Ατάβυρο. 
Οι λιγοστοί κάτοικοι του ασχολούνται με την γεωργία και παράγουν μέλι σε πολύ καλή ποιότητα και σούμα ένα είδος ούζου που γίνεται από την απόσταξη σταφυλιών. 
Ο πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Παντελεήμων που εορτάζει στις 27 Ιουλίου και γίνεται μεγάλο λαϊκό πανήγυρη.

Χτισμένο στους πρόποδες του Ακραμύτη (το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ρόδου) , τα Σιάνα είναι ένα ορεινό χωριό περιτριγυρισμένο από αρχαιολογικούς χώρους μεγάλης σημασίας (Κυμισάλα κ Βασιλικός). Το χωριό γνώρισε το φαινόμενο της μετανάστευσης στο εξωτερικό μετά το 1950 – πολλοί κάτοικοι μετανάστευαν στην Αυστραλία, Αμερική, Γερμανία κ.α. - ενώ τα τελευταία χρόνια ζει και το πρόβλημα της εσωτερικής μετανάστευσης κυρίως στη πόλη της Ρόδου. 
Οι μόνιμοι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια των αμπελιών, των ελαιώνων και των κηπευτικών καθώς και με τη μελισσοκομία, ενώ κατά τη θερινή περίοδο υπάρχει τουριστικό ρεύμα. 

Το γεγονός αυτό έκανε πολλούς Σιανίτες να ασχοληθούν επαγγελματικά με τον τουρισμό. 
Υπάρχουν μικρά τουριστικά καταστήματα και εστιατόρια τα οποία εξυπηρετούν τους επισκέπτες του μικρού αλλά όμορφου αυτού χωριού.

ΡΟΔΟΣυλλέκτης