4ος ΕΠΑΙΝΟΣ ΣΤΟΝ 2ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ για τον Γεώργιο Πάττα!

4ος ΕΠΑΙΝΟΣ ΣΤΟΝ 2ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΕΦΑΛΟΣ

ΤΙΤΛΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ: "Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό σε μία μακρινή χώρα που λεγόταν Μαγικούπολη ζούσε ένα μικρό παιδί, ο Αστραπάκης. Ένα ατίθασο παιδί που ησυχασμό δεν είχε και συνεχώς έμπλεκε σε νέες περιπέτειες, προκαλώντας πονοκέφαλο στους γύρω του.

Πού τον έχανες, πού τον έβρισκες μέσα στο δάσος να τριγυρνά ψάχνοντας πότε χαμένους θησαυρούς ή αναζητώντας τα άγρια ζώα για να παίξει μαζί τους γιατί υποστήριζε πως ήταν φίλοι του.

Η μανούλα του η Ζωγραφιά (όνομα και πράγμα) -μία γυναίκα ένας θησαυρός ανεκτίμητος- δούλευε σκληρά για να μην λείπει τίποτα στον κανακάρη της και πάντα με το χαμόγελο. Ποτέ της δεν παραπονέθηκε για τίποτα. Πήγαινε στα Αρχοντικά και στα σπίτια των κυριών της υψηλής κοινωνίας και τα καθάριζε. Ο σύζυγος είχε φύγει εδώ και χρόνια για τα ξένα σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας αλλά εκτός από κάτι γράμματα που έστειλε στην αρχή στην συνέχεια άκρα του τάφου σιωπή. Οι υπόλοιποι θεωρούσαν πως είχε πεθάνει ο Μαρκούλης –περί αυτού ο λόγος- αλλά η Ζωγραφιά ποτέ δεν σκέφτηκε τέτοιο πράγμα. Πίστευε πως βρισκόταν στην ξενιτιά και δούλευε σκληρά για την οικογένεια του και πως κάποια στιγμή θα επέστρεφε πίσω.

Ο μικρός μας ήρωας δεν μασούσε μπροστά σε καμία δυσκολία εκτός από το πείραγμα των συμμαθητών του στο σχολείο. Κάθε ημέρα τα άλλα παιδιά έλεγαν επίτηδες μπροστά του πόσο καλούς πατέρες είχαν και πόσα δώρα τους έπαιρναν και αυτός εκεί μονάχος του σε μία γωνία να κλαίει κρυφά όχι φανερά, να σπαράζει η ψυχή του από την στεναχώρια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε πλακωθεί στο ξύλο για τον παραπάνω λόγο.

Η κακία αυτή έκανε την καρδιά του σκληρή και τον ίδιο ψυχρό και απόμακρο. Τώρα περνούσε ακόμη περισσότερες ώρες στο δάσος παρά στην πόλη. Ο καλύτερος του φίλος ήταν ένας λύκος ! Ναι, καλά διαβάσατε. Ένας γκρίζος λύκος που έμοιαζε περισσότερο με σκύλο και ο οποίος υπάκουε στα προστάγματα του Αστραπάκη και έπαιζε μαζί του σαν ένα κουτάβι. Του μιλούσε και έλεγε τον πόνο του στο άγριο –για τους άλλους- τετράποδο και αυτό λες και καταλάβαινε και άρχισε να ουρλιάζει συμπονώντας τον φίλο του.

Πίσω στο σχολείο τώρα ο χειρότερος εφιάλτης –όχι μόνο για τον ίδιο- για όλα τα παιδιά ήταν ο Σβουρίγκος. Ψηλός, με πυκνό μαλλί και με μπράτσα, ήταν ο φόβος και ο τρόμος. Όποιος δεν υπέκυπτε στις εντολές του το λιγότερο ήταν να φάει αρκετό ξύλο αμέσως μετά το σχόλασμα. Κανείς δεν τολμούσε να τον αναφέρει στους δασκάλους γιατί όποιος το τολμούσε θα διπλασίαζε τα βασανιστήρια του. Έτσι όλοι του έδιναν ότι απαιτούσε, κολατσιό, τετράδια, βιβλία, μολύβια κ.α.

Ο Αστραπάκης να αναφέρουμε ότι όλο αυτό τον καιρό που πήγαινε στο δάσος, γυμναζόταν σκληρά κόβοντας δέντρα και σηκώνοντας κορμούς. Λόγω της σωματικής διάπλασης που είχε ο Σβουρίγκος δεν τολμούσε να τον ενοχλήσει οπότε ο ένας δεν έμπαινε στα χωράφια του άλλου. Ούτως ή άλλως οι συμμαθητές του τον κορόιδευαν άρα δεν είχε καμία απολύτως υποχρέωση απέναντι τους να τους στηρίξει.

Μία ημέρα μετά το σχόλασμα ο γνωστός ταραχοποιός του σχολείου είχε στήσει ενέδρα στην Μαριλένα, ένα όμορφο κορίτσι που πήγαινε στην ίδια τάξη με τον γιο της Ζωγραφιάς. Πήρε με την βία την τσάντα της και άρχισε να σκορπά το περιεχόμενο παντού. Το κοριτσάκι με γοερά κλάματα τον εκλιπαρούσε να σταματήσει και να του δώσει πίσω την τσάντα της αλλά εκείνος ανένδοτος. Την ίδια ώρα μπροστά στο σκηνικό βρέθηκε και ο Αστραπάκης. Η συμμαθήτρια του έτρεξε προς βοήθεια σε αυτόν, αλλά καμία ανταπόκριση. Εκείνος θυμήθηκε πως η Μαριλένα μαζί με άλλους του έκαναν την ζωή μαρτύριο και ατάραχος συνέχισε κανονικά την πορεία του προς το αγαπημένο του δάσος.

Εκεί εξιστορούσε το ιστορικό στον καλύτερο του φίλο, στον λύκο. Το τετράποδο αυτή την φορά δεν ούρλιαξε στεναχωρημένο όπως τις άλλες φορές παρά μόνο τον αγριοκοίταξε. Ο Αστραπάκης ταράχτηκε και παραξενεύτηκε με αυτό το πρωτόγνωρο φέρσιμο που τον έβαλε σε σκέψεις.

Μετάνιωσε που δεν υποστήριξε το κορίτσι γιατί με αυτή την συμπεριφορά έγινε ο ίδιος με τα άλλα παιδιά που τον πείραζαν, συμπεριλαμβανομένης και αυτής. Πώς μπορούσε να επανορθώσει και τι μπορούσε να κάνει ;

Ξεκίνησε με γοργό βήμα και γύρισε πίσω στο μονοπάτι έξω από το σχολείο. Οι…εμπλεκόμενοι ήταν ακόμη εκεί. Τραβάει τον Σβουρίγκο και με μία λαβή πάλης τον ρίχνει κάτω και τον ακινητοποιεί αναγκάζοντας τον να ζητήσει συγνώμη από την συμμαθήτρια τους, της οποίας το πρόσωπο φωτίστηκε από ένα χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της από την αναπάντεχη βοήθεια. Αφού τον ανάγκασε να τραπεί σε φυγή βοήθησε την Μαριλένα να μαζέψει τα πράγματα της. Ακολούθως ένα φιλί στο μάγουλο, μία αγκαλιά και ένα ευχαριστώ ήταν το καλύτερο δώρο που ήρε στην ζωή του. Ξαφνικά απίστευτα συναισθήματα συντάραξαν το κορμί του. Η καρδιά του πλημμύρισε από μία γλυκιά ζέστη και στην ψυχή του λες και έκλεισαν ξαφνικά όλες οι τρύπες που είχαν δημιουργηθεί σε αυτήν εδώ και καιρό.

Έτρεξε να βρει την μαμά του –συνήθως αυτή τον αναζητούσε- και μόλις την βρήκε άρχισε να της μιλάει για τα κατορθώματα του. Μιλούσε και το χαμόγελο κυριαρχούσε απ’άκρη σ’άκρη στο προσωπάκι του. Τα μάτια του είχαν ένα σπινθηροβόλο βλέμμα που δεν άφηναν περιθώριο για οποιαδήποτε αμφισβήτηση.

Αφού πήρε τα εύσημα της κυρά Ζωγραφιάς πήγε και πάλι στο δάσος. Εκεί τον περίμενε ο κολλητός του που κουνώντας την ουρά του έτρεξε κατά πάνω του χαρούμενος σαν να προσπαθούσε να τον αγκαλιάσει. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε τον μικρό –δίποδο- φίλο του να δακρύζει αλλά από χαρά και όχι από λύπη όπως τον είχε συνηθίσει.

Ένα από αυτά τα δάκρυα έπεσε πάνω στο τρίχωμα του ζώου και ξαφνικά μέσα από ένα σύννεφο καπνού συντελέστηκε μία απίστευτη μεταμόρφωση. Μία γνωστή μορφή πήρε την θέση του λύκου. Προς κατάπληξη του φίλου μας εμφανίστηκε μπροστά του ο…μπαμπάς του !!!!

Άλαλος ο Αστραπάκης δεν μπορούσε να πιστέψει όλα όσα έβλεπαν τα ματάκια του και δεν μπορούσε να εξηγήσει το μυαλουδάκι του. Ο πατέρας τους τον οποίο είχαν χαμένο για χρόνια ήταν εκεί ολοζώντανος, δεν ήταν όνειρο, μπορούσε να τον ακουμπήσει.

-Τι…τι έγινε; Μπαμπά; Εσύ είσαι, στ’αλήθεια ; Μπαμπά, μπαμπά μου…Ζεις; Είσαι αληθινός;

-Ναι παιδί μου, εγώ είμαι, ο μπαμπάς σου. Αγαπημένο μου παιδί, δεν είμαι όραμα της φαντασίας σου. Είμαι πραγματικός.

Αφού αγκαλιάστηκαν σφιχτά για να μην μπορέσει κανείς να τους χωρίσει ποτέ ξανά και αφού έκλαψαν μέχρις ότου στέρεψαν τα δάκρυα από τα μάτια τους, ο Μαρκούλης αποκάλυψε το φρικτό μυστικό που τον κρατούσε μακριά από ότι αγαπούσε περισσότερο στην ζωή του, την οικογένεια του.

Όταν ξεκίνησε πριν από χρόνια να φύγει για ξένες χώρες για να βρει μία καλή εργασία και να μαζέψει λεφτά προκειμένου να επιστρέψει σπίτι του, κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα την ώρα που αποχαιρετούσε την γυναίκα του, της έδωσε μία υπόσχεση.

«Για να ξέρεις ότι είμαι καλά, θα σου στέλνω κάθε μήνα ένα γράμμα. Εάν κάτι πάει στραβά και δεν λάβεις γράμμα μου, να ξέρεις πως έπαθα κάτι κακό, αφού μόνο αν πεθάνω δεν θα μπορέσω να σου γράψω».

Τα λόγια αυτά τα άκουσε μία κακιά μάγισσα που πετούσε εκείνη την ώρα στην περιοχή με την αχυρένια σκούπα της. Η συγκεκριμένη έπαιρνε δύναμη και ενέργεια από όλα τα ευχάριστα συναισθήματα των ανθρώπων. Αγάπη, ευτυχία, χαρά, συγκίνηση, ευγνωμοσύνη, αγαλλίαση… Παραμόνευε λοιπόν και μόλις έφυγε ο Μαρκούλης παρουσιάστηκε μπροστά του σαν ένας φτωχό ζητιάνος και ζήτησε ελεημοσύνη. Μόλις έσκυψε για να του δώσει λίγο ψωμί αφού λεφτά δεν υπήρχαν στο πουγκί του, η κακιά μάγισσα με ένα μαγικό φίλτρο τον μεταμόρφωσε σε άγριο λύκο και τον καταράστηκε να είναι πάντα έτσι. Το ξόρκι θα λυνόταν μόνο εάν ένα δάκρυ χαράς από τους ανθρώπους που αγαπούσε έπεφτε πάνω του. Τόσα χρόνια ο καημένος κατάφερε μεν να γίνει φίλος με το παιδί του αλλά δεν μπορούσε δε να σπάσει την κατάρα αφού τα δάκρυα που έπεφταν πάνω του ήταν πάντα λύπης και οργής μιας και ο Αστραπάκης αντιμετώπιζε την κακία των συμμαθητών του κυρίως και της κοινωνίας γενικότερα.

Ο μικρός μας ήρωας με τα στήθια του φουσκωμένα από περηφάνια πήρε από το χέρι τον πατερούλη του και έτρεξε να βρει την μανούλα του. Η καημένη η Ζωγραφιά από την κούραση της σκληρής δουλειάς δεν έδωσε και πολύ σημασία στις φωνές του γιου της. Όταν όμως γύρισε και αντίκρισε τον άνδρα της, δεν άντεξε και λιποθύμησε.

Αφού ξεπέρασε το σοκ και συνήλθε και άκουσε την ιστορία από τον σύζυγο της τον γράπωσε κυριολεκτικά με τα χέρια της και τον έσφιξε στην αγκαλιά της με όση δύναμη είχε. Στην…παρέα προστέθηκε και ο γιος τους και όλη η οικογένεια μαζί σαν να ήθελε να αναπληρώσει τα χρόνια που πέρασαν, καθόντουσαν αγκαλιασμένοι και δεν μιλούσε κανένας, παρά μόνο εναλλάσσονταν τα κλάματα με τα γέλια.

Την άλλη ημέρα ο Αστραπάκης ξύπνησε πρωί-πρωί, έβαλε τα καλά του ρούχα και ξύπνησε και τον πατέρα του να πάνε μαζί στο σχολείο.

Όταν έφτασαν εκεί με ένα πρόσωπο να λάμπει με το πιο αστραφτερό χαμόγελο σύστηνε τον Μαρκούλη σε όλους, από τον πιο μικρό συμμαθητή του μέχρι τον διευθυντή του σχολείου.

Επιτέλους είχε και αυτός τον μπαμπά του όπως τα υπόλοιπα παιδιά και η ευτυχία που ένιωθε πλημμύριζε το κορμάκι του.

Έτρεξε προς την Μαριλένα και άρχισε να την ευχαριστεί φιλώντας της τα χέρια αφού αυτή ήταν η αιτία που έσπασε η κατάρα που κρατούσε μεταμορφωμένο τον πατέρα του.

Ο Βασιλιάς της περιοχής αφού έμαθε την ιστορία αυτή προσέλαβε τον Μαρκούλη στα ανάκτορα του θέλοντας να πάρει λίγο από την ευτυχία της μικρής αυτής οικογένειας που όμοια της δεν υπήρχε στο βασίλειο του, αμείβοντας τον μάλιστα πάρα πολύ καλά.

Ο Αστραπάκης μεγάλωσε και σπούδασε και μάλιστα έγινε γιατρός που βοηθούσε όλο τον κόσμο ακόμα κι αν δεν είχανε χρήματα για να τον πληρώσουν. Ένα χαμόγελο εκ καρδιάς ήταν η καλύτερη αμοιβή γι’αυτόν. Δεν ξέχασε ποτέ πως όλα τα αγνά και καλά συναισθήματα είναι αυτά που μας δίνουν δύναμη και αγάπη για την ζωή και οφείλουμε να τα μοιραζόμαστε με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Ακόμα κι όταν γέρασαν οι γονείς του ποτέ δεν σταμάτησε να τους αγαπά και να τους προσέχει. Παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του την Μαριλένα –ναι, την μικρή συμμαθήτρια του- και απέκτησαν τρία παιδιά, συμπληρώνοντας μία υπέροχη οικογένεια.

Η διαθήκη που του άφησαν οι γονείς του όταν έγιναν αστεράκια στον ουρανό έγραφε τα εξής:

Στην ζωή σου θα συναντήσεις πολλές κακές μάγισσες που θα θελήσουν να σου κλέψουν τα συναισθήματα σου. Ποτέ μην βάλεις πάνω από την οικογένεια σου ούτε δουλειά, ούτε λεφτά, ούτε τίτλους και αξιώματα. Όσο υπάρχει πραγματική αγάπη ανάμεσα σας, μην φοβάστε τίποτα. Και αν καμιά φορά υπάρξει καμία δυσκολία μην νομίσεις ότι θα βρίσκεται δίπλα σου κάποιος άγριος λύκος για να σε προφυλάξει γιατί αυτά συμβαίνουν μία φορά στα χίλια χρόνια. Και αν άνθρωποι σου φέρονται με κακία, μην νευριάσεις και μην οργίζεσαι. Συγχώρησε τους και πάρε δύναμη από την συγχώρεση για να τους γεμίσεις με καλοσύνη.

Οι αγαπημένοι σου γονείς

Υ.Γ.

Όταν γελάς να γελάς με την ψυχή σου και όχι με το πρόσωπο σου.

Γεώργιος Ι. Πάττας