Το παράπονο του ανθρώπου που στεκόταν στην 5η Γέφυρα.

Φιλολογικό Κείμενο του Αστυνομικού κυρίου Θέμη Καλαμάτα

Το παράπονο του ανθρώπου που στεκόταν στην 5η Γέφυρα.

Στην σκληρή, βίαιη, απόμακρη, ανάλγητη και επιθετική κοινωνία που ζούμε πρέπει να μάθουμε να " ακούμε το παράπονο".

Να μην είμαστε εγωιστές. Ταπεινά, ανθρώπινα κι ευγενικά ν ακούμε το παράπονο.

Το παράπονο της μάνας, της γυναίκας, του αδερφού, του φίλου, του συμπολίτη μας, του πονεμένου, του βασανισμένου, του αδικημένου, του γέρου, του νέου, του γκρινιάρη, του επιθετικού, του σεμνού, του συνανθρώπου μας γενικά.

Η ζωή μας παίζει σε μεγάλες ταχύτητες και σε 1000 volt το γνωρίζω.

Κι εγω πριν 15 χρόνια όταν δεν ήμουν ο άνθρωπος που είμαι σήμερα δεν διέθετα τον προσωπικό μου χρόνο ν ακούσω το παράπονο των ανθρώπων διότι ένιωθα ότι αυτό θα ήταν μείον στον επαγγελματισμό μου και την αντίληψη που έχω να ξεχωρίζω τα σοβαρά απ τα μη σοβαρά.

Μια ημέρα όμως κι ενώ ήμουν στο εξωτερικό ένιωσα καθώς περπατούσα στο Σεράγεβο δίπλα στο ποτάμι μια γλυκιά νοσταλγία. Στάθηκα στην άκρη της 5ης γέφυρας και πήρα τηλέφωνο πρώτα την μάνα μου μετά την γυναίκα μου μετά τα μωρά μου ( τότε) μετά τον αδερφό μου, μετά 4 έως 5 φίλους και τους είπα: " Πείτε μου το παράπονο σας, θέλω να σταθώ πολύ προσεκτικά δίπλα σας και ν ακούσω το παράπονο σας....."

Και ξαφνικά ενας καλύτερος άνθρωπος ξεπήδησε από μέσα μου. Πιο σταθερός, πιο αληθινός, πιο τίμιος, πιο ειλικρινής, πιο μάγκας.

Κι όμως ήμουν εγώ, ο ίδιος άνθρωπος που διέσχιζα την 5η γέφυρα και δεν είχα βρει ποτέ την δύναμη ν ακούσω το παράπονο του κόσμου.

Περπατησα γρήγορα δίπλα στο ποτάμι, βρήκα το πιο κοντινό ανθοπωλείο και πήρα δώρα για την Οικογένεια. Στην ουσία ηταν δώρα που ήθελα να μοιραστώ με ολο τον κόσμο που είχε ένα γλυκό ή πικρό παράπονο....

Θ. Κ