Αλλαγή πλεύσης του Ιστολογίου “ΡΟΔΟΣυλλέκτης”

Το Ιστολόγιο του ΡΟΔΟΣυλλέκτη, απευθύνεται σε όσους αγαπούν τον τόπο τους… εδώ είναι λοιπόν και περιμένει τα δελτία για τις εκδηλώσεις και τις δράσεις των Πολιτιστικών Συλλόγων αλλά και ότι αφορά τον τόπο μας – ακόμα και την πολιτική… Το Email μας είναι: r.telxinas@yahoo.gr

Σάββατο 1 Αυγούστου 2020

Κώστας Κυπριώτης: Η συγκλονιστική ιστορία του δασκάλου από τη Σορωνή που «έσβησε» στα 23 του χρόνια

Γράφει ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μαστής 

Κώστας Κυπριώτης: Η συγκλονιστική ιστορία του δασκάλου από τη Σορωνή 
που «έσβησε» στα 23 του χρόνια 

Μεγαλώσαμε στη γειτονιά και την οικογένειά μας με τα όσα ακούγαμε, διαβάζαμε και μας διηγούνταν οι μεγαλύτεροι για την ακτινοβολία, το ταλέντο αλλά και την κακοτυχία που είχε ο Κώστας Κυπριώτης του Νικόλα. Το φτωχόπαιδο από τη Σορωνή, που έγινε λαμπρός δάσκαλος έχοντας φοβερές δυνατότητες, αλλά που έσβησε τόσο νωρίς και τόσο άδοξα υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία κάπου ανάμεσα στην Κόρινθο και στη Θήβα. 
Γιος του Νικόλα του Κυπριώτη, του πρώτου από τα 13 παιδιά της μεγάλης Σορωνιάτικης οικογένειας. Αδελφός του Μανώλη, της Ελένας, του Γρηγόρη και της Τσαμπίκας. 
Δεν τον γνώρισα ποτέ, αλλά μεγάλωσα με την ιστορία, τις επιτυχίες και την μοναδικότητα που εξέπεμπε στη σύντομη πορεία της ζωής του, αυτή η λαμπρή αυτή προσωπικότητα. Ανιψιός της γιαγιάς μου της Φωτεινής ήταν. Και θυμάμαι ακόμα με πόση περηφάνια μιλούσαν όλοι γι αυτόν, ο Μανώλης, ο Γρηγόρης και η Τσαμπίκα αλλά κι η θεία μου η Βαρβάρα κι η μητέρα μου, η Παρασκευή. 
O Κώστας Κυπριώτης ήταν το τρίτο παιδί του Νικολάου και της Μαρίας Χατζηκυριαζή. Σε ηλικία 2 ετών πεθαίνει η μητέρα του στην Αθήνα και μένει ορφανός. Ο Νικόλας παντρεύτηκε την Αναστασία και αποκτά άλλα δύο παιδιά την Τσαμπίκα και τον Γρηγόρη. Η Αναστασία, τον αγκάλιασε και τον μεγάλωσε σαν δικό της γιο. Ξεχώρισε από την παιδική του ηλικία, για την μοναδική του προσωπικότητα. Ήταν ένα εξαιρετικό παιδί και άριστος μαθητής, πολύ έξυπνος που αγαπούσε τα γράμματα και την γνώση. 
Τα βιβλία του, οι σημειώσεις του, οι φωτογραφίες του, φυλάσσονται ευλαβικά όλα αυτά τα χρόνια ως κειμήλια, στο σπίτι του αδελφού του Μανώλη. Ο Κώστας – όπως μου διηγήθηκε η Ασήμενα Κυπριώτη, 94 ετών σήμερα, ήταν εξαιρετικός με ότι κι αν καταπιάνονταν. Διάβαζε πολλά βιβλία και περιοδικά και είχε μια βαθειά ευγένεια που τον έκανε να ξεχωρίζει. Ήταν εξαιρετικός στο σχέδιο και ήταν καλλιγράφος. 
Ο τραυματισμός από οβίδα στην παιδική ηλικία 
Στην παιδική του ηλικία, αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, μαζί με τον Ιάκωβο και τον συμμαθητή του Γιώργο Κρητικό του Παναγιώτη, (όπως το περιγράφει στο βιβλίο του και ο Ιάκωβος Κυπριώτης) την ώρα που επεξεργάζονταν μια οβίδα στον δρόμο που οδηγεί από το χωριό για τον Άγιο Σουλά, προκειμένου να βγάλουν από μέσα στο μπαρούτι, έγινε μια έκρηξη η οποία λίγο έλειψε να στερήσει από όλους τη ζωή τους. 
Το χωριό ξεσηκώθηκε ολόκληρο. Όταν έφθασαν στο
σημείο, ο Κώστας ήταν μέσα σε μια λίμνη αίματος. Έπρεπε να μεταφερθεί αμέσως στο νοσοκομείο και για το λόγο αυτό επιστρατεύτηκε το μοναδικό γρήγορο αυτοκίνητο του χωριού που ανήκε στον μηχανικό Γιώργο Κρητικό (πατέρα του πρώην δημάρχου Καμείρου). 
Στο αυτοκίνητο επιβιβάστηκαν, οι τραυματίες Κώστας και Γιακουμής συνοδευόμενοι από τον πατέρα του Κώστα, Νικόλα. Σύμφωνα με όσα περιγράφονται στο ίδιο βιβλίο από τον Γιακουμή που επέβαινε σε αυτό, το αυτοκίνητο για να φθάσει στο νοσοκομείο της Ρόδου από τη Σορωνή έκανε μόνο 18 λεπτά(!) γεγονός που έσωσε τη ζωή του Κώστα. Η έκρηξη κόστισε βέβαια, το παράμεσο δάχτυλο του αριστερού του χεριού. 
Άριστος σε όλα του 
Τέλειωσε με άριστα το Δημοτικό Σχολείο της Σορωνής και άνοιξε «πανιά» για λαμπρές σπουδές. Μαζί με τον θείο του Ιάκωβο Κυπριώτη (ίδια σχεδόν ηλικία είχαν) είχαν αναπτύξει αδελφική σχέση. Γράφτηκαν στον Βενετόκλειο Γυμνάσιο της Ρόδου από το οποίο αποφοίτησαν το 1952. Δίνουν εξετάσεις από κοινού με τον Ιάκωβο
και μπαίνουν με κορυφαία σειρά, στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Ρόδου. 
Για τη φοίτησή του στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου, φιλοξενήθηκε στο σπίτι της αδελφής της μητέρας του, της Βαρβάρας Χατζηκυριαζή – Δεληγιάννη, στο Νιοχώρι. Για να σπουδάσει κανείς εκείνη την εποχή, χρειάζονταν ή να προέρχεται από εύπορη οικογένεια, ή να έχει συγγενείς στην πόλη της Ρόδου για να τον φιλοξενήσουν. Ο Κώστας (όπως και τα περισσότερα παιδιά της εποχής) ήταν πάμφτωχοι, αλλά ευτυχώς είχαν συγγενείς και γνωστούς να διαμένουν για να μπορούν να σπουδάσουν. 
Η Ασήμενα Κυπριώτη, τον θυμάται σαν να είναι σήμερα, που τα καλοκαίρια και τις Κυριακές όταν δεν είχε σχολείο, να είναι στη Σορωνή να βοηθά τον πατέρα του τον Νικόλα στις αγροτικές
δουλειές, να ποτίζει τις πατάτες στο χωράφι φορώντας στο κεφάλι του ένα αυτοσχέδιο σκουφί από τσουβάλι λιπασμάτων. «Ποτέ μα ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε, για τις αγροτικές εργασίες. Ήξερε πολύ καλά, αν και ήταν ο μορφωμένος της οικογένειας, ότι στον κόπο και τον ιδρώτα που έχυναν στα χωράφια ο ίδιος και η οικογένειά του όφειλε τις σπουδές του. Και για το λόγο αυτό, βοηθούσε όσο και όποτε μπορούσε. 
Φεύγοντας κάθε Κυριακή από το χωριό για την πόλη, είχε μαζί του στο καλάθι της εβδομάδας ότι χρειάζονταν για να ζήσει: Λίγα αυγά, ντομάτες, ελιές, τυρί και ψωμί ζυμωτό. 
Ήταν καλοκαίρι του 1954 όταν η Ασήμενα, με την αδελφή της Μαγδαλενή Κορμαλή βρισκόταν στην πόλη επειδή η Μαγδαλενή χρειάστηκε να κάνει μια εγχείρηση στην κλινική και ο γιατρός τις
προέτρεψε για δύο βράδια να διανυκτερεύσουν στην πόλη και φιλοξενήθηκαν στο σπίτι της Βαρβάρας Δεληγιάννη. Εκείνες τις ημέρες ανακοινώθηκαν και τα αποτελέσματα των εξετάσεων της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Ο σύζυγος της Βαρβάρας, ο Κώστας Δεληγιάννης, ήταν εκείνος που πήγε πρώτος να δει και να ρωτήσει για τους βαθμούς του Κώστα αλλά και του Ιάκωβου. Έτσι ενημέρωσε στη συνέχεια την Ασήμενα. 
Φτάνοντας στη Σορωνή η Ασήμενα συνάντησε τον Ιάκωβο και του ανακοίνωσε τα καλά νέα και για τον ίδιο και για τον Κώστα. Ταυτόχρονα και εκείνη την ώρα έφτασε στο καφενείο που διατηρούσε ο πατέρας της Αλέκος και ο Κώστας ο οποίος ρώτησε αν είναι αλήθεια ότι πέρασε τις εξετάσεις και ότι επιτέλους θα έπαιρνε το πτυχίο του
Δασκάλου. Η Ασήμενα μέχρι σήμερα θυμάται πως έλαμπαν τα μάτια του και πόση χαρά πήρε ο Κώστας, όταν το άκουσε. Ίσως τη μεγαλύτερη στη σύντομη ζωή που έζησε. 
Ο σφοδρός έρωτας με την Δασκάλα Μαρίκα Σαριδάκη από τη Σητεία 
Περιγράφοντας τον ανιψιό του, συμφοιτητή, αλλά και αδελφικό του φίλο ο Γιακουμής Κυπριώτης στο βιβλίο του «Τα παιδιά του Πατριάρχη» αναλύει την ισχυρή προσωπικότητα που εξέπεμπε, τις δυσκολίες της εποχής, αλλά και τον σφοδρό έρωτά του με την κρητικιά συμφοιτήτριά τους Μαρίκα Σαριδάκη από τη Σητεία. 
Θυμάμαι στο παρελθόν τη θεία μας τη Βαρβάρα και τη μητέρα μου, να μας διαβάζουν την αλληλογραφία που είχαν με την Κρητικιά Δασκάλα και να μας μιλούν για εκείνους. Ένας σφοδρός έρωτας, βγαλμένος σαν από παραμύθι. 
Ένα από τα γράμματα, το τελευταίο της Μαρίκας προς τη θεία μου τη Βαρβάρα, όταν έμαθε για τον θάνατο του αγαπημένου της Κώστα είναι αυτό που παραθέτω σήμερα. 
Τη σχέση αυτή όμως, δεν τον ενέκριναν οι καθηγητές της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου. Συχνά πυκνά, τους καλούσαν για να τους νουθετήσουν και να τους συνετίσουν. Αλλά όπως αναφέρει κι ο Ιάκωβος Κυπριώτης που τον έζησε από κοντά, το μόνο που κατάφερναν οι καθηγητές, ήταν κάθε φορά ο Κώστας με την Μαρίκα, τα δύο αυτά νέα παιδιά, να ανοίγουν ακόμα πιο δυνατά τα φτερά του έρωτα, να κάνουν όνειρα, να σχεδιάζουν το μέλλον τους και να αδιαφορούν για όλους όσους δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Ήταν βέβαιο, ότι αν η μοίρα δεν τα έφερνε έτσι, ο Κώστας με την Μαρίκα θα έφτιαχναν μαζί μια υπέροχη οικογένεια. 
Το τελευταίο του ταξίδι από τη Ρόδο για την Κόρινθο και τη Θήβα 
Έχοντας πλέον κατακτήσει το πτυχίο του δασκάλου στις αρχές του 1955, ο Κώστα Κυπριώτης, αποφάσισε να παρουσιαστεί στο στρατό για να υπηρετήσει τη θητεία του. Η Κόρινθος αρχικά και στη συνέχεια η Θήβα ήταν το στρατόπεδο που έπρεπε να παρουσιαστεί. 
Έφυγε από τη Ρόδο σχεδόν άφραγκος. Εκείνη την εποχή για 40 ημέρες απαγορευόταν στους στρατιώτες να έχουν οποιαδήποτε επαφή με την οικογένεια τους, δεν επιτρεπόταν η αλληλογραφία ούτε να τους στέλνουν χρήματα ή κάτι άλλο. Ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε και του έστειλε χρήματα εκείνη την εποχή ήταν ο νονός του ο Γιάννης Μουστουχάς (Καζαμίας) τα οποία όμως δεν πρόλαβε ποτέ να παραλάβει. 
Ο Κώστας Κυπριώτης, άκρως κοινωνικός, απέκτησε έναν φίλο που δεν είχε δει ποτέ από κοντά και ο οποίος ζούσε στην Αθήνα. Η γνωριμία τους έγινε μέσω ενός περιοδικού και
αλληλογραφούσαν. Αντάμωσαν εκεί για πρώτη φορά. Ο φίλος του τον επισκέφτηκε στην Θήβα και του πήρε κάποια πράγματα απαραίτητα για τους στρατιώτες. Μετά από τρεις μήνες είχε πάει με ΡΕΟ στην Αθήνα στο σπίτι της θείας του Μαρία Παπακωνσταντίνου (συζύγου του Σκευούλη). Ήταν εξουθενωμένος. Ήταν επίσης κουρασμένος αλλά κυρίως έντονα προβληματισμένος. Τα καψόνια κι οι δοκιμασίες στον Στρατό τον είχαν φέρει στα όριά του. Πριν να φύγει από τη θεία του παρουσίασε για πρώτη φορά υψηλό πυρετό. 
Η θεία του τον προέτρεψε να μην πάει στην Θήβα αλλά να παραμείνει στο σπίτι της μέχρι να γίνει
καλά. Ο ίδιος δεν το δέχθηκε. Κι αυτό, επειδή στο στρατόπεδο ο Κώστας, ήταν το «κόκκινο πανί», για πολλούς αξιωματικούς, καθώς προέρχονταν από το κόκκινο χωριό (τη Σορωνή) κι από αριστερή οικογένεια. Ο φάκελος κοινωνικών φρονημάτων, είχε σχηματιστεί σε βάρος του, ενώ ακόμα ήταν ο ίδιος στο δημοτικό!!! 
Περήφανος, για να μη δώσει κανένα δικαίωμα, αποφάσισε να επιστρέψει πίσω με το στρατιωτικό ΡΕΟ, το μοναδικό μέσο μεταφοράς για τους στρατιώτες εκείνη την εποχή. Η κατάστασή του όταν έφτασε στην Θήβα είχε επιδεινωθεί. Αντί να τον απαλλάξουν βλέποντάς τον σε αυτή την κατάσταση, τον έβαλαν υπηρεσία! Το βράδυ ενώ
έκανε σκοπιά στην πύλη ήταν έτοιμος να καταρρεύσει: Τον πλησίασε ένας έφεδρος αξιωματικός (ο οποίος έκανε περιπολία) με το άλογο του και ο οποίος ήταν γιατρός στο επάγγελμα. Αμέσως κατάλαβε ότι ήταν άρρωστος και του είπε : "Εσύ παιδί μου είσαι άρρωστος γιατί δεν βγήκες στην αναφορά;" Φοβόμουν, ψέλλισε ο Κώστας και κατέρρευσε μέσα στα επόμενα λεπτά! 
Μεταφέρθηκε το ίδιο βράδυ στο στρατιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών και υποβλήθηκε σε εξετάσεις. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά: Ο υψηλός πυρετός κι οι κακουχίες των ημερών, δημιούργησαν περικαρδίτιδα η οποία για την εποχή και τα μέσα που υπήρχαν δεν μπορούσε ν αντιμετωπιστεί. 
Ο ίδιος μιλούσε άπταιστα γαλλικά, κάτι που δεν γνώριζαν οι στρατιωτικοί γιατροί: Σε συνομιλία που είχαν μεταξύ τους στα γαλλικά, τους άκουσε να λένε ότι ο ασθενής (δηλαδή ο ίδιος) δεν είχε καμία ελπίδα να ζήσει! Αμέσως παρακάλεσε τις νοσοκόμες να στείλουν τηλεγράφημα στον αγαπημένο του αδελφό του Μανώλη στο οποίο του έγραφε: 
«Αν θέλεις να με δεις ζωντανό θυσίασε το μηνιάτικο σου από τα
ΚΤΕΥΛ κι έλα να με δεις. Ίσως με προλάβεις!» 
Σαστισμένος ο Μανώλης και ολόκληρη η οικογένεια που δεν γνώριζαν τίποτε, ξεκίνησε αμέσως με καράβι για την Αθήνα. Τον πρόλαβε ζωντανό στο Νοσοκομείο. Μίλησαν ελάχιστα. Μέσα στον πυρετό και τα ρίγη που είχε, του εξέφρασε την τελευταία του επιθυμία: 
Του ζήτησε να κορνιζώσει το πτυχία του και να κρατήσει τα βιβλία του. Να βλέπει το πτυχίο του όλος ο κόσμος όπως του είπε. 
Ο Μανώλης λύγισε εκείνη την ώρα. Ήταν αδύνατο να αντέξει μόνος του το βάρος αυτό. Επικοινώνησε αμέσως με τον αδελφικό του φίλο τον Φώτη Μαριά, που υπηρετούσε στο στρατόπεδο της αεροπορίας στη Λάρισα. Του ζήτησε να πάει εκεί, αλλά ο Φώτης δεν πρόλαβε να τον δει ζωντανό! Σε κανέναν άλλον δεν είχε μιλήσει με τόσες λεπτομέρειες για εκείνη την θλιβερή μέρα. Μόνο στη σύζυγό του την Ασήμενα κι αυτό αρκετά χρόνια μετά. 
Έφυγε από τη ζωή στις 28 Απριλίου 1955, σε ηλικία μόλις 23 ετών. Η κηδεία του έγινε στην Αθήνα παρουσία του αδελφού του Μανώλη Κυπριώτη, του συμμαθητή του Γιώργου Κρητικού (πατέρα του Παναγιώτη και του Λάμπρου) του Λάμπρου Διακολαμπριανού, της θείας του της Μαρίαςκαι του φίλου του που είχε γνωρίσει στην Αθήνα. Μετά από τρία χρόνια ο αδελφός του Μανώλης, μετέφερε τα οστά του στην Σορωνή όπου έγινε η δεύτερη ταφή του. 
Η αδελφική του φιλία με τον Φώτη Μαριά. 
Στα 89 του χρόνια σήμερα, ο Φώτης Μαριάς, με καταγωγή από τη Ψίνθο, δέχθηκε με πολύ χαρά, αλλά με βαθειά συγκίνηση (όπως μπορεί να διακρίνει κανείς από το βίντεο) να μιλήσει για τον
Κώστα, τη φιλία τους αλλά και τη Σορωνή που ο ίδιος αγάπησε. Ήταν ο πιο επιστήθιος ίσως φίλος του. Ο Φώτης έρχονταν στη Σορωνή κάθε καλοκαίρι, έμενε στο χωριό τον γνώριζαν όλοι και τους γνώριζε όλους. 
65 χρόνια έχουν συμπληρωθεί από το θάνατο του Κώστα. Κι όμως, μέχρι σήμερα, Ο Φώτης Μαριάς, τον «βλέπει» καθημερινά στις φωτογραφίες, θυμάται και σωπαίνει. Τον βλέπει και στον ύπνο του ακόμα πολλές φορές. Γιατί οι αληθινές φιλίες, είναι βαθύτατα χαραγμένες στη ψυχή μας και δεν αλλοιώνονται ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. 
Αξίζει να προσέξει κανείς με πολύ προσοχή, τα λόγια του Φώτη Μαριά. Για τις πληροφορίες που υπήρχαν, αναφορικά με το πώς το νέο αυτό παλικάρι από τη Σορωνή έφθασε στο θάνατο. Τα καψόνια, οι κακουχίες και η ταλαιπωρία που υπέστη, τον οδήγησαν ουσιαστικά στην τραγωδία. Ένα έγκλημα, χωρίς τιμωρία 65 χρόνια μετά. 
Σήμερα, η τελευταία επιθυμία του Δασκάλου Κωνσταντίνου Κυπριώτη του Νικολάου και της Μαρίας, εκτελείται πιστά με τον
πιο εντυπωσιακό ίσως τρόπο: Το πτυχίο του, θα παραμείνει για πάντα «κορνιζωμένο» εδώ. Στην ομάδα της «παλιάς Σορωνής». Για να το βλέπουν όλοι οι συγχωριανοί του σε ολόκληρο τον κόσμο. Να τον καμαρώνουμε και να τον θυμόμαστε. 
Ευχαριστώ την Μαρία και την Ασήμενα Κυπριώτη, την Βαρβάρα και την Παρασκευή Μπογδάνου για τις πολύτιμες πληροφορίες και το φωτογραφικό υλικό, τον θείο του Ιάκωβο Κυπριώτη για τις πληροφορίες που άντλησα μέσα από το βιβλίο του καθώς επίσης και τον επιστήθιο φίλο του Φώτη Μαριά, ο οποίος με βαθειά συγκίνηση αλλά και πολύ μεγάλη χαρά, μίλησε στην «παλιά Σορωνή» για τον Κώστα μας. 


Μιχάλης Μαστής 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ομάδα «Παλιά Σορωνή»: https://www.facebook.com/groups/2637261696541637/permalink/2711959229071883/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η Ρόδος στην Ιταλοκρατία 1ο μέρος.

Η Ρόδος στην Ιταλοκρατία 2ο μέρος.

Η Ρόδος στην Ιταλοκρατία 3ο μέρος.

Η Ρόδος επί Ιταλοκρατίας 1920 – 1940

Εγω σωπαίνω....Φτύνω!!!

Μου μιλούν για δικαιοσύνη....οι δικαστές, Μου μιλούν για ηθική...οι αγύρτες, Μου μιλούν για ζωή...οι δολοφόνοι, Μου μιλούν για όνειρα...οι έμποροι, Μου μιλούν για ισότητα...τα αφεντικά, Μου μιλούν για φαντασία...οι υπάλληλοι, Μου μιλούν για ανθρωπιά...οι στρατοκράτες, Εγω σωπάινω....Φτύνω.


ΡΟΔΟΣυλλέκτης: e-mail r.telxinas@yahoo.gr
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες στον ΝΕΟ ΡΟΔΟΣυλλέκτη: http://rouvim.blogspot.com

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: http://rouvim.blogspot.com/
ΚΡΗΤΗΝΙΑ: http://www.kritinia.gr/
ΙΣΤΡΙΟΣ: http://istrio.blogspot.com/
ΣΟΡΩΝΗ: http://www.ampernalli.gr/
Dj news: http://fanenos.blogspot.com/
ΠΑΛΜΟΣ: http://www.palmos-fm.gr/
ΕΚΟΦΙΛΜ: http://www.ecofilms.gr/
ΡΑΔΙΟ1: http://www.radio1.gr/
http://www.ksipnistere.blogspot.com/
ΣΦΕΝΤΟΝΑ: http://gipas.blogspot.com/
ΡΟΔΟΣυλλέκτης: http://www.rodosillektis.com/
Η Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Ρόδου: http://opsrodou.gr/
ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ: http://www.hamogelo.gr
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ – ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ: http://rodosillektis.blogspot.gr/
Ιστοσελίδα του ΡΟΔΟΣυλλέκτη: http://www.rodosillektis.com/
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΝΟΤΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ: http://www.pnai.gov.gr
ΔΗΜΟΣ ΡΟΔΟΥ: http://www.rodos.gr/el/

Αρχειοθήκη ιστολογίου