Κώς
Η Κως δεν βρίσκεται τυχαία στις πρώτες θέσεις της λίστας με τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας. Μόνο οι αρχαιότητές της, τα παλαιοχριστιανικά μνημεία και τα μεσαιωνικά φρούριά της, αρκούν για να την κατατάξουν εκεί. Αλλά δεν είναι μόνο το Ασκληπιείο ή το kάστρο της Νεραντζιάς και της Αντιμάχειας που κάνουν κάθε καλοκαίρι το νησί να γεμίζει με αλλοδαπούς (κυρίως βορειοευρωπαίους) και Ελληνες παραθεριστές. Είναι οι κοσμοπολίτικες αμμουδιές σαν το Τιγκάκι, το Παραντάις, και το Μαστιχάρι, οι καταπράσινες κοιλάδες με τις ιαματικές πηγές και οι παραδοσιακοί οικισμοί στην ενδοχώρα. Είναι η υψηλή ποιότητα τουριστικών υποδομών στα παραθαλάσσια θέρετρα, η έντονη νυχτερινή ζωή και η εμπεδωμένη από αιώνες φιλόξενη διάθεση των κατοίκων της. Είναι, τέλος, οι αμέτρητες εκπλήξεις που αποκαλύπτονται σε όσους θέλουν να γνωρίσουν σε βάθος το νησί που γέννησε τον Ιπποκράτη.
Οι αρχαιολογικές έρευνες στο νησί της Κώ πιστοποιούν την αδιάλειπτη ανθρώπινη κατοίκισή του από την Ύστερη Νεολιθική Εποχή της 5ης χιλιετίας π.Χ. Καταγράφεται επίσης η έντονη παρουσία των Μινωιτών, μέσα στα πλαίσια του ευρύτατου εμπορικού δικτύου που είχαν οργανώσει μεταξύ του 12ου και 14ου αιώνα ανάμεσα στα νησιά του Αρχιπελάγους και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Στο λόφο Σεράγια στην νότια άκρη της σημερινής πόλης, η σκαπάνη των ανασκαφέων έφερε στο φώς μια αρχικά μινωική εγκατάσταση που συνεχίστηκε να κατοικείται από τους μυκηναίους (2000-1100 π.Χ.). Θολωτοί τάφοι με πλούσια κτερίσματα της μυκηναϊκής εποχής εντοπίστηκαν στον Ελαιώνα και τη Λαγκάδα. Οι Δωριείς πιθανόν προερχόμενοι από την Αργολίδα κάνουν την εμφάνισή τους στα τέλη του 10ου π.Χ αιώνα, όπως μαρτυρούν τα πλούσια ταφικά ευρήματα της νεκρόπολης του προϊστορικού οικισμού του νησιού. Κατά την αρχαϊκή εποχή η πόλη –κράτος της Κώ συμμετείχε στην δωρική Εξάπολη μαζί με την Τρίπολη της Ρόδου, την Κνίδο και την Αλικαρνασσό. Παρά τις λιγοστές πληροφορίες που διαθέτουμε για εκείνη την εποχή, φαίνεται πως δεν ευσταθεί η υπόθεση της εγκατάλειψης της αρχαίας πόλης της Κω εξαιτίας ενός καταστροφικού σεισμού. Στον Κέφαλο, στην περιοχή της Αστυπάλαιας όπου υπήρξε η αρχαία πρωτεύουσα του νησιού, συναντάμε τα ευρήματα από έναν δωρικό ναό της ελληνιστικής εποχής, ένα θέατρο και έναν αμυντικό τοίχο.
Η αρχαία πόλη της Κω, σύμφωνα με τον Στράβωνα και τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ιδρύθηκε το 365-366 π.Χ. στα θεμέλια της προϋπάρχουσας Κώ – Μεροπίδος, ύστερα από τον συνοικισμό των διάσπαρτων οικισμών του νησιού. Το 366 π.Χ. ξανακτίστηκε από τον σατράπη της Καρίας Μαύσωλο. Ήταν χτισμένη σύμφωνα με το ιπποδάμειο πολεοδομικό σύστημα και διέθετε σπουδαία δημόσια κτήρια και ιερά. Διέθετε περιμετρικά οχυρωματικό τείχος που περιελάμβανε τη περιοχή του λιμανιού και την μερικώς αναστηλωμένη σήμερα αρχαία αγορά (3ος-4ος αιώνας π.Χ. μέχρι 6ο αιώνα μ.Χ). Μετά την ήττα των Σπαρτιατών στη Μαντίνεια (362 π.Χ.) η Αθήνα έστρεψε το ενδιαφέρον της στην ακμάζουσα Κω και την συμπεριέλαβαν στην Αθηναϊκή Συμμαχία. Όταν στο συμμαχικό πόλεμο του 358-355 π.Χ. η Κως αποστάτησε από την Αθήνα, στο νησί εγκαθιδρύθηκε ένα ολιγαρχικό πολίτευμα. Την απελευθέρωσή της Από τον Μέγα Αλέξανδρο διαδέχθηκε η ταραχώδης περίοδος της διαμάχης των επιγόνων του, Αντίγονου και Πτολεμαίου. Η γέννηση στο νησί του Πτολεμαίου Β’ του Φιλάδελφου, γιού του Πτολεμαίο Α’ και της βασίλισσας Βερενίκης, συγκέντρωσε εκεί το ενδιαφέρον των Πτολεμαίων της Αιγύπτου. Με την οικονομική ακμή του νησιού τα χρόνια εκείνα, συνδέεται ο θρύλος για την ύπαρξη του θησαυροφυλακίου της Κλεοπάτρας στη Κω.
Όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν το νησί, αυτό προσαρτήθηκε αρχικά στην Επαρχία της Ασίας. Προσέλκυσε μάλιστα το ενδιαφέρον τους επειδή οι κάτοικοι εναντιώθηκαν το 85 π.Χ. στον θρυλικό βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη ΣΤ΄ τον Ευπάτορα. Οι Ρωμαίοι παραχώρησαν προνόμια ελευθερίας και φορολογικής ατέλειας που επικυρώθηκαν αργότερα από τους αυτοκράτορες Κλαύδιο και Αντώνιο Πίο. Στον τελευταίο οφειλόταν η εκ νέου ανοικοδόμηση της πόλης (155 μ.Χ.) ύστερα από τον καταστρεπτικό σεισμό του 142 μ.Χ. Η κατασκευή των πλακοστρωμένων κεντρικών δρόμων συνδυάστηκε με την ανέγερση κατά μήκους τους των πολυτελών ιδιωτικών οικιών. Εκεί ανακαλύφθηκε η περίφημη Casa Romana με εντυπωσιακά μωσαϊκό διάκοσμο, ψηφιδωτά και θέρμες. Στους ρωμαϊκούς χρόνους χτίστηκαν το αναστηλωμένο συγκρότημα των θερμών και βεσπασιανών (2ος-3ος αιώνας μ.Χ., το Νυμφαίο, το γυμνάσιο, το στάδιο και το ωδείο. Στη θέση Nuova Porta βρίσκεται και η οικία με το περίφημο μωσαϊκό της «της αρπαγής της Ευρώπης» (3ος αιώνας π.Χ-3ος αιώνας μ.Χ.).
Το περίφημο Ασκληπιείο
Σε κοντινή απόσταση από την αρχαία πόλη της Κώ στις πλαγιές ενός κατάφυτου μικρού λόφου βρίσκονται τα ερείπια του περίφημου Ασκληπιείου. Στο ιερό αυτό εφαρμόστηκε η επιστημονική ιατρική που αξιοποίησε τις έρευνες της σχολής που ίδρυσε και δίδαξε σε αυτήν ο ιατρός Ιπποκράτης. Οι μαρτυρίες του Κώου ποιητή Ηρώνδα και του γεωγράφου Στράβωνα κατέγραψαν έναν χώρο γεμάτο με τα αναθήματα που ήταν έργα φημισμένων καλλιτεχνών της αρχαιότητας. Εκεί η λατρεία του Ασκληπειού, του γιού του Απόλλωνα, φαίνεται να συνδέεται με την συνοικισμό της αρχαίας πόλης της Κω, ενώ από τον 3ο έως τον 2ο αιώνα π.Χ. κατέστη το σημαντικότερο κέντρο δημόσιας λατρείας του νησιού. Στο εκτεταμένο κτιριακό συγκρότημα του ιερού, κεντρική θέση είχε ένας μικρός ιωνικός ναός αφιερωμένος στον Ασκληπειό, και ένα άβατο για την εγκοίμηση των πιστών που ζητούσαν την θεραπευτική του επέμβαση. Η πανελλήνια φήμη του ιερού οδήγησε στην μεγάλη του ακμή κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους. Εξασφαλίστηκε επίσης ιδιαίτερα μετά το 242 π.Χ η ασυλία του ιερού που έμεινε άθικτα από τις πολεμικές συρράξεις της εποχής. Όταν το Ασκληπιείο βρέθηκε κάτω από την προστασία του βασιλιά της Περγάμου Ευμένη Β’ (αρχές 2ου αιώνα π.Χ.), διαμορφώθηκε η γνωστή σήμερα μνημειακή του μορφή με τον μεγάλο δωρικό ναό του Ασκληπειού και τα εντυπωσιακό πρόπυλο-είσοδο του ιερού. Οι Ρωμαίοι το προίκισαν με ένα συγκρότημα θερμών, βεσπασιανών και βιβλιοθήκη. Η λειτουργία του ιερού θεραπευτικού χώρου φαίνεται από τα ευρήματα ότι διατηρήθηκε μέχρι την ύστερη αρχαιότητα (4ος αιώνας μ.Χ.), για να εγκαταλειφθεί εξαιτίας των καταστρεπτικών σεισμών του 469 και 554 π.Χ. Στα θεμέλια του περίπτερου ναού του Ασκληπειού ανεγέρθηκε τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού στο νησί ο ναός της Παναγίας Τάρσου.
Παλαιοχριστιανικές βασιλικές
Η ιστορική έρευνα επιβεβαιώνει ότι από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους η Κως αναφέρεται ως επισκοπή. Διατηρούνται τα ερείπια τουλάχιστον 20 παλαιοχριστιανικών βασιλικών σε όλο το νησί με εντυπωσιακά ψηφιδωτά δάπεδα, εκ των οποίων η πιο καλά διατηρημένη είναι εκείνη του Αγίου Στεφάνου στον Κέφαλο. Στην αρχαία αγορά της πόλης της Κω υπάρχουν τα υπολείμματα μιας βασιλικής του 5ου αιώνα και ένα βαπτιστήριο στη θέση Επτά βήματα. Στη ιστορία του νησιού καταγράφονται οι καταστρεπτικοί σεισμοί του 464 και 554 μ.Χ., αλλά και οι επιδρομές των Βανδάλων, Ισαύρων, Ονογούρων, Βουλγάρων και Αράβων (5ος-7ος αιώνας μ.Χ.). Τον 11ο αιώνα στο νησί βρέθηκε ο Χριστόδουλος Λατρηνός, ο ιδρυτής αργότερα της μονής του Ιωάννη του Θεολόγου στη Πάτμου. Θεωρείται ο κτήτορας της μονής του Παλιού Πυλίου και αποδέκτης προνομίων από τον Nικηφόρο Bοτανειάτη και Aλέξιο Kομνηνό. Το 1088 έκανε ανταλλαγή των ιδιοκτησιών στην Κώ με την παραχώρηση εκτάσεων στο νησί της Πάτμου.
Ενετοί-Οθωμανοί
Το 1304 το νησί περιήλθε στους Γενουάτες και γύρω στα 1309 στους Ενετούς. Ύστερα από μερικά χρόνια αλληλοδιαδόχων διεκδικήσεων από Ενετούς και Ιωαννίτες Ιππότες, τελικά κατοχυρώθηκε στους τελευταίους που ανάλαβαν να ξανακτίσουν όλα τα κατεστραμμένα αρχαία κάστρα του νησιού (1337). Το 1391 οι Ιππότες προχώρησαν στην κατασκευή ενός μικρού κάστρου στη πόλη της Κώ πάνω στα θεμέλια της οχύρωσης του 4ου αιώνα π.Χ. Την εποχή της ιπποτοκρατίας στο νησί ασκούσε εξουσία ο διοικητής (κομεντόρης) που ήταν διορισμένος από το Συμβούλιο των Ιπποτών της Ρόδου. Σε επαφή με τα περιμετρικά τείχη της πόλης, έχει διασωθεί το μοναδικό κοσμικό κτίσμα της εποχής εκείνης. Πρόκειται για την δίχωρη καμαροσκεπή κατοικία του κομεντόρη του νησιού (1514). Στον τοίχο είναι εντοιχισμένοι ο θυρεός του Mεγάλου Mαγίστρου Fabrizio Del Carretto και το οικόσημο του κομεντόρη Francesco Sans. Κοντά στην είσοδο του κάστρου της Νεραντζιάς, και του τζαμιού της Λότζιας, στην σημερινή πλατεία Ελευθερίας, δεσπόζει ένας αιωνόβιος πλάτανος που η παράδοση θέλει να έχει φυτευτεί από τον ίδιο τον Ιπποκράτη. Οι κάτοικοι της πόλης είχαν το έθιμο να κρεμούν στα σπίτια τους φύλλα από τον πλάτανο ως αλεξιτήριο εναντίον κάθε κακού. Πάντως η μαυριτανικής τεχνοτροπίας κρήνη του γειτονικού τζαμιού, που κτίστηκε το 1786 με έξοδα του ναυάρχου Γαζή Χασάν Πασά, φέρει μία οθωμανική επιγραφή που αναφέρεται στην ευεργεσία του τρεχούμενου νερού.
Οι επιδρομές του οθωμανικού στόλου στο νησί το 1456 και 1477 απείλησαν την κυριαρχία των Ιωαννιτών. Μετά την συνθηκολόγηση της γειτονικής Ρόδου το 1522, η Κως παραδόθηκε στους Οθωμανούς οι οποίοι φρόντισαν τον 16ο αιώνα για τον εποικισμό του με νέους κατοίκους. Ήταν έδρα «καζά» (επαρχιακή διοίκηση) με τον πληθυσμό του τον 17ο και 18ο αιώνα να αποτελείται εξ ημισείας από χριστιανούς και μουσουλμάνους. Υπήρχει επίσης και μια μικρή εβραϊκή κοινότητα. Την περίοδο της τουρκοκρατίας η Κως γνώρισε ημέρες εμπορικής και αγροτικής ανάπτυξης. Κατά την Επανάσταση του 1821 οι έλληνες κάτοικοι του νησιού γνώρισαν τον κατατρεγμό των Τούρκων. Η ναυμαχία του κόλπου του Γέροντα στις 29 Αυγούστου 1824 απέναντι από τη Λέρο, έσωσε τους κατοίκους από φοβερή σφαγή. Μετά το 1830 στη Κω αναπτύχθηκε η κοινοτική αυτοδιοίκηση από τους Έλληνες Αντέπαρχους. Το νησί ανακαταλήφθηκε το 1832 από τους Τούρκους, ενώ το 1912 βρέθηκε κάτω από την ιταλική κατοχή.
Ιταλοκρατία
Με την απόβαση των Ιταλών στη Κω, τα αρχικά αισθήματα ανακούφισης των κατοίκων που προσδοκούσαν αυτονομία και τελικά ένωση με την Ελλάδα, διαδέχτηκαν η αντίδραση και ο φόβος απέναντι στην συστηματική πολιτική «εξιταλισμού» της Δωδεκανήσου που εφάρμοσε το φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι. Χαρακτηριστικές είναι οι πιέσεις που δέχτηκε ο ντόπιος πληθυσμός στη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και στην διατήρηση της ορθόδοξης θρησκευτικής του ταυτότητας. Σταθμός στη νεότερη ιστορία ήταν ο καταστρεπτικός σεισμός του 1933, που έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να αναλάβουν ένα εκτεταμένο πρόγραμμα πολεοδομικής ανασυγκρότησης της πόλης με κύρια χαρακτηριστικά την ανέγερση νέων οικοδομημάτων και την ενσωμάτωση των ανεσκαμμένων αρχαιολογικών χώρων στον ιστό της. Την συνθηκολόγηση των Ιταλών το 1943 επακολούθησε η γερμανική κατοχή του νησιού που πήρε τέλος με την απελευθέρωσή του το 1945 από τους Άγγλους. Στις 7 Μαρτίου του 1948 έγινε η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης της Κω στο ελληνικό κράτος.
Η οικονομία της Κώ τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στηριζόταν στην γεωργία. Ο φυσικός πλούτος του νησιού και οι αρχαιολογικοί θησαυροί του οδήγησαν τους κατοίκους του από την δεκαετία του 1980 να στραφούν μαζικά στην ανάπτυξη του τουρισμού.
Καλώς ήλθατε στην Κω
Λίγα λόγια για το νησί
Το νησί του πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη, που κατοικείται από το 3.000 π.Χ.. Κέντρο συνάντησης όλων των σημαντικών αρχαίων ελληνικών πολιτισμών, των δυτικών και ανατολικών πολιτισμών της Μεσογείου. Ένα εύφορο νησί που η πλούσια παραγωγή του μπορούσε να θρέψει 200.000 ανθρώπους σύμφωνα με τον Όμηρο.
Η πυκνή βλάστηση, τα άφθονα νερά, οι ήπιες ακτές και οι εκτεταμένες παραλίες, διαμορφώνουν ένα ιδανικό περιβάλλον διακοπών που διατηρείται σε υψηλό επίπεδο χάρη στη φροντίδα των κατοίκων της και στις υποδομές που αναπτύχθηκαν και εξελίχθηκαν για να προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον.
Με αυτήν την ιστορία πέντε χιλιετιών και τις εμφανείς σε κάθε σημείο του νησιού επιδράσεις από διάφορους πολιτισμούς στο πέρασμα των αιώνων, η Κως σήμερα είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς του Αιγαίου και της Μεσογείου: ένα νησί που ο επισκέπτης, με λίγη καλή διάθεση και, κυρίως, με γνώση, μπορεί να περάσει τις καλύτερες διακοπές του. Αυτό το επιβεβαιώνουν οι περίπου 1 εκατ. επισκέπτες του νησιού που έρχονται και ξαναέρχονται κάθε χρόνο στο νησί για τις διακοπές τους από όλες τις χώρες της Ευρώπης και από πολλές άλλες χώρες του κόσμου.
Οι υπέροχες εκτεταμένες παραλίες της, οι φυσικές της ομορφιές αλλά και οι καθημερινές σχεδόν εκδηλώσεις με τοπικό παραδοσιακό χρώμα προσφέρουν απεριόριστες δυνατότητες για ψυχαγωγία και ξεκούραση. Τα ιστορικά της μνημεία, κατάλοιπα διαφόρων πολιτισμών, οι εκκλησίες, η ξεχωριστή της αρχιτεκτονική και το διεθνούς φήμης Ασκληπιείο αποτελούν σημαντικά αξιοθέατα που αξίζει κανείς να επισκεφθεί. Η πόλη της Κω είναι ένα ανοικτό αρχαιολογικό πάρκο που συμβιώνει αρμονικά με τη σύγχρονη αισθητική και τους ρυθμούς της τουριστικής ανάπτυξης και της πολυπολιτισμικής παρουσίας.
Η Κως, βρίσκεται στο κέντρο των Δωδεκάνησων και είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί σε έκταση μετά τη Ρόδο και την Κάρπαθο και το δεύτερο μετά τη Ρόδο μεγαλύτερο σε πληθυσμό (33.388 κάτοικοι). Το διεθνές αεροδρόμιό, το λιμάνι, η μαρίνα, οι συγκοινωνίες και η θαλάσσια επικοινωνία της Κω με όλα τα γειτονικά νησιά αποτελούν συγκριτικά πλεονεκτήματα και τις συνθήκες για εύκολη μετακίνηση και πρόσβαση από παντού. Η πληθώρα των μικρών νησιών που την περιβάλλουν όπως και οι τουρκικές ακτές παρέχουν τη δυνατότητα μικρών καθημερινών αποδράσεων σε ένα πλήθος τόπων με ιδιαίτερα φυσικά χαρακτηριστικά.
Αυτό ωστόσο που κάνει την Κω να ξεχωρίζει κάθε στιγμή και να αποτελεί πρώτης γραμμής τουριστικό προορισμό στην Ελλάδα και στη Μεσόγειο, είναι οι άνθρωποί της. Αυτοί που, με τις οικογενειακές τους επιχειρήσεις, έχουν καταφέρει να βρουν τη χρυσή συνταγή για να σας προσφέρουν ηρεμία, φιλοξενία, διασκέδαση, τοπικές γεύσεις και ξεχωριστές εμπειρίες.
Η προσπάθεια όλων μας είναι, η προοπτική του νησιού και το μέλλον της ανάπτυξης του, να στηρίζεται στην ορθολογική και αειφόρα αξιοποίηση των φυσικών του πόρων, στην διατήρηση της παράδοσης και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και στην βέλτιστη αξιοποίηση των τεχνολογικών μέσων και υποδομών.
Η Διαδικτυακή Πύλη Θαλάσσιου Τουρισμού, σχεδιασμένη υπό την ευθύνη του Δήμου της Κω, καθώς και το παρατηρητήριο για την ευρύτερη και εξειδικευμένη γνώση, στο οποίο θα βρείτε αναλυτικές εκθέσεις μελετών και δεδομένων, θα σας παρέχουν όλες τις πληροφορίες για το νησί μας, θα σας ενημερώσουν και θα σας κατευθύνουν σε κάθε σας βήμα και σε κάθε σας επιθυμία, έγκαιρα και έγκυρα.
Ιστορία
Tα σημάδια του χρόνου και του περάσματος πολλών πολιτισμών και λαών από την Κω είναι ζωντανά μέχρι και σήμερα.Από τη μυθολογική εποχή του Ηρακλή και του Βασιλιά Χάρμυλου και την Ελληνιστική εποχή του Ασκληπιείου, του αρχαίου σταδίου, της αρχαίας αγοράς και του αρχαίου θεάτρου μέχρι τη σημερινή εποχή με τις σύγχρονες υποδομές και την οικιστική ανάπτυξη, ένα πλήθος μνημείων και καταλοίπων, μαρτυρούν τους διάφορους πολιτισμούς που διαμόρφωσαν την ιστορία και την τοπική παράδοση του νησιού.
Δεκάδες είναι τα σωζόμενα μνημεία, από την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπου η Κως συνέχισε την ανάπτυξή της, με κυριότερα το πλήθος των αγαλμάτων, το Ρωμαϊκό Ωδείο και τη Ρωμαϊκή Οικία, από την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με κυριότερα την παλαιοχριστιανική εκκλησία του Άγιου Ιωάννη, αλλά και από την περίοδο των Σταυροφόρων και Ενετών κατακτητών τα περίβλεπτα κάστρα της Νερατζιάς της πόλης, το κάστρο της Αντιμάχειας, το κάστρο της Κεφάλου και το κάστρο του παλαιού Πυλιού. Από τα Οθωμανικά μνημεία ξεχωρίζουν το τμήμα της παλιάς πόλης της Κω και τα Μουσουλμανικά Τεμένη της πόλης, ενώ από την Ιταλική περίοδο τα σύγχρονα κτίρια της ιταλικής αρχιτεκτονικής και τα έργα υποδομής που λειτουργούν ακόμα και σήμερα.
Όμως, το πιο χαρακτηριστικό σημείο στο οποίο ο επισκέπτης μπορεί να δει τα κατάλοιπα όλων των πολιτισμών συγκεντρωμένα είναι το κέντρο της πόλης, η Πλατεία Ελευθερίας.
Η ιστορία της Κω ξεκινάει σχεδόν από την 3η χιλιετία π.Χ, από τα τέλη δηλαδή της νεολιθικής εποχής. Σύμφωνα με τους ιστορικούς, είναι το μοναδικό νησί της Δωδεκανήσου που κατοικείται από τότε.
Η Κως είναι παρούσα ήδη και στην ελληνικήμυθολογία. Στο μύθο της Γιγαντομαχίας, μαθαίνει κανείς ότι η μάχη που ξέσπασε ανάμεσα στους Θεούς του Ολύμπου και στους Γίγαντες έλαβε χώρα και στο νησί της Κω. Εκεί ο θεός Ποσειδώνας πλησιάζει το Γίγαντα Πολυβώτη, παίρνει με την τρίαινά του ένα τμήμα από το ακρωτήριο Χελώνα και με αυτό καταπλακώνει το Γίγαντα.
Η Κως συνδέθηκε και με τους άθλους του Ηρακλή, ο οποίος, σύμφωνα με το μύθο, βρέθηκε ναυαγός μαζί με ελάχιστους συντρόφους του στις βόρειες αμμουδιές της Κω, κάπου στην περιοχή του Ατσά. Ο Βασιλιάς Ευρύπυλος θεωρώντας τον Ηρακλή ληστή, τον κυνήγησε, με αποτέλεσμα αυτός να διαφύγει σε ένα ορεινό μέρος κοντά στο Πυλί. Μετά τη νίκη του επίτου Βασιλιά της Κω, ο Ηρακλής έφυγε για τη Φλέγρα, αφού προηγουμένως αναγνώρισε τον Χάλκωνα ως νόμιμο βασιλιά της Κω, της Νισύρου, της Καλύμνου και των άλλων γειτονικών νησιών. Μ’ αυτόν τον τρόπο κυριάρχησε η γενιά των Ηρακλειδών στην Κω (όνομα το οποίο έχει πάρει και μία περιοχή του νησιού), από την οποία η παράδοση θέλει να κατάγεται και ο Ιπποκράτης. Ο Ηρακλής στους ιστορικούς χρόνους λατρεύτηκε στο νησί της Κω όσο ελάχιστοι, όπως φανερώνουν τα ερείπεια μεγαλοπρεπών ναών στην πόλη αλλά και ανεκδοτολογικού χαρακτήρα στοιχεία όπως για παράδειγμα η ονομασία του δήμου Αντιμαχιδών (σημερινή Αντιμάχεια) από το όνομα του υιού του Ηρακλή Αντίμαχου.
Επί μέρους ορόσημα της ιστορίας και των πολιτισμών που αναπτύχθηκαν στο νησί μέσα στους αιώνες είναι τα εξής:
Αρχαιότητα
1100 π.Χ.
Με το πέρασμα των χρόνων η Κως δέχτηκε αρχικά την επίδραση των Μινωιτών και αναπτύχθηκε γύρω από το λιμάνι, και αργότερα των Μυκηναίων, κάτι που φανερώνουν μυκηναϊκά όπλα που βρέθηκαν στην περιοχή του Ασκληπιείου και οιμυκηναϊκοί τάφοι στο Πυλί. Το 1100 π.Χ ακολούθησε η κάθοδος των Δωριέων, σε μια περίοδο πουδημιουργήθηκαν τα πρώτα κτίσματα στο ιστορικό Ασκληπιείο. Αργότερα το 700 με 600 π.Χ. η Κως, η Ιαλυσός, η Λίνδος, η Κάμειρος, η Κνίδος και η Αλικαρνασσός ιδρύουν τη Δωρική Εξάπολη κατά την οποία κυρίαρχη πόλη του νησιού είναι η Αστυπάλαια, την οποία μεταγενέστεροι ιστορικοί τοποθετούν στη θέση Καμάρες, κοντά στην Κέφαλο. Την εποχή αυτή η Κως ακμάζει τόσο πολύ, ώστε οποιαδήποτε έξωθεν προσβολή την αντιμετωπίζει με πόλεμο. Επίσης αλλάζει το πολίτευμα από μοναρχία σε ολιγαρχία, στην διάρκεια της οποίας η Κως κυβερνάται από ισόβιους, αργότερα δεκαετείς και τελικά ετήσιους άρχοντες, μέχρι να φτάσουμε στο 600 π.Χ., όπου αλλάζει το πολίτευμά της σε δημοκρατία.
546 π.Χ.
Το 546 π.Χ. η Περσική αυτοκρατορία υποτάσσει τους Κώους και τη διοίκηση του νησιού αναλαμβάνουν ντόπιοι τύραννοι για λογαριασμό των Περσών. Το 478 π.Χ η Κως εισέρχεται στην Αθηναϊκή Συμμαχία και απελευθερώνεται. Το 460 π.Χ γεννιέται ο Ιπποκράτης.
Οι διαρκείς εναλλαγές της πολιτικής της Κω μεταξύ της αθηναϊκής και της σπαρτιατικής συμμαχίας προκαλούν εμφύλιο πόλεμο ως αποτέλεσμα της όξυνσης της αντιπαράθεσης των Κώων ολιγαρχικών με τους δημοκρατικούς. Η διαμάχη λήγει με συμβιβασμό των δύο παρατάξεων. Μέρος του συμβιβασμού αυτού ήταν η απόφαση να γίνει συγκατοίκησητων κατοίκων της Κω-Μεροπίδος και όλων των γειτονικών οικισμών σε μια νέα πόλη, την Κω, η οποίαπαραμένει μέχρι σήμερα η πρωτεύουσα του νησιού.
Ρώμη - Βυζάντιο
288 π.Χ.
Το 288 π.Χ. το νησί περιέρχεται στο κράτος των Πτολεμαίων. Η εξ' αρχής φιλική προδιάθεση των Κώων προς τους νέους κυρίους του νησιού ανταμοίβεται με την μη εγκατάσταση στο νησί στρατιωτικής φρουράς, με την εξαίρεση από την επιβολήφορολογίας και με την ταυτόχρονη διατήρηση όλων των προνομίων ενός κράτους-μέλους της πτολεμαϊκής επικράτειας. Από τη χρονιά εκείνη η Κως εισέρχεται στο "χρυσό της αιώνα", ο οποίος τελειώνει το 197 π.Χ. με την έλευση των Ρωμαίων. Η συμμαχία των Κώων και των Ρωμαίων και οι φιλικές σχέσεις με τον βασιλιά της Περγάμου, Ευμενη Β’,συμβάλλουν αποφασιστικά στην ανέγερση του μεγάλου ναού του Ασκληπιού, αλλά και όλων των σημαντικών μνημείων της Ρωμαϊκής περιόδου του νησιού.
384 μ.Χ.
Με την έλευση της βυζαντινής εποχής και ιδιαίτερα από το το 384 μ.Χ. και μετά,διατάσσονται οι κατεδαφίσεις των μη χριστιανικών ιερών. Αλλεπάλληλοι ισχυροί σεισμοί (469 μ.Χ., 554 μ.Χ.) προκαλούν την κατάρρευση πολλών σημαντικών οικοδομημάτων. Παράλληλα, διαδοχικές επιδρομές Βανδάλων, Ισαύρων, Βησιγότθων και αργότερα και Σαρακηνών πλήττουν τον πληθυσμό του νησιού. Το Ασκληπιείο από τον 6ο μ.Χ. αι. εγκαταλείπεται πλέον οριστικά καιτο νησίεισέρχεται σε μια μακρά περίοδο παρακμής.
11ος αι. μ.Χ.
Από τον 11 μ.Χ αιώνα η Κως ανακτά πάλι την δύναμή της: αρχικά με την ανάκτηση του ελέγχου των θαλασσών από το Βυζαντινό στόλο και στη συνέχεια από την ανάπτυξη του εμπορίου με την έλευση Φράγκων, Γενουατών και Βενετών στην ανατολική Μεσόγειο. Έτσι η Κως αναδεικνύεται σε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του Αιγαίου.
Φράγκοι - Οθωμανοί
1309-1314
Το 1306 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος παραχωρεί τη διοίκηση της Κω σε ένα Γενοβέζο τυχοδιώκτη και κουρσάρο, το Βινιόλο Βινιόλι. Αυτός με τη σειρά του παραδίδει την Κω μαζί με τηνΚάλυμνο και τη Λέρο στους Ιωαννίτες Ιππότες. Η αντίδραση των Βενετών, επικυρίαρχων την περίοδο αυτή του νησιού, καθυστερεί την κατάληψη του νησιού από τους Ναΐτες μέχρι το 1314, οπότε και οι τελευταίοι καταλαμβάνουν με έφοδο την Κω. Κατά την περίοδο των Ιπποτών έγιναν τα οχυρωματικά έργα του νησιού, μερικά από τα οποία είναι το σημερινό Κάστρο της Κω, και το νησί μετονομάστηκε σε Νεραντζιά λόγω του ότι φυτεύτηκαν πολλές νεραντζιές.
1523
Ήδη από το 1457 οι Τούρκοι επιχειρούν επανειλημμένα να καταλάβουν την Κω, κάτι που καταφέρνουν μόλις το 1523. Έτσι ξεκινά η περίοδος της Τουρκοκρατίας, κατά την οποία η Κως εξακολουθεί να δέχεται συχνές επιδρομές από Αλγερινούς και Φλωρεντίνους πειρατές, Ναΐτες ιππότες και Βενετούς από την Κρήτη. Η κατάσταση εμφανίζεται πιο ήρεμηκατά τον 18ο και 19ο αιώνα, περίοδοκατά την οποία το λιμάνι της Κω γίνεται σημαντικός σταθμός των εμπορικών πλοίων της Δύσης και κομβικό διαμετακομιστικό κέντρο για τα εμπορεύματα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την αγριότητα των Τούρκων, με ιδιαίτερη έντασησε περιόδους αναταραχής, όπως στην επανάσταση του 1821 ή στην Κρητική επανάσταση του 1869.
Νεότερα Χρόνια
1911
Το 1911 η Τουρκία και η Ιταλία εμπλέκονται σε πόλεμο και από τον Απρίλιο του 1912 αρχίζει η σταδιακή κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς. Στις 20 Μαΐου 1912 οι Ιταλοί καταλαμβάνουν αμαχητί την Κω και οι κάτοικοι τους υποδέχονται ως απελευθερωτές. Η ιταλική κυβέρνηση δηλώνει ότι η κατοχή των Δωδεκανήσων και κατά συνέπεια της Κω θα είναι προσωρινή, και τους καθησυχάζει, λέγοντας ότι το μέλλον τον νησιών δεν μπορεί παρά να είναι η αυτονομία. Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάνης, με την οποία τα Δωδεκάνησα προσαρτώνται στην Ιταλία ως κτήση (Κτήση των Ιταλικών Νήσων του Αιγαίου) και όχι ως αποικία. Οι Δωδεκανήσιοι θεωρούνται Ιταλοί πολίτες με ιδιότυπη υπηκοότητα (Cittadini del Regno αντί Sudditi Italiani) και αυτό σημαίνει κυρίως ότι ούτε αποκτούν τα δικαιώματα των Ιταλών πολιτών ούτε έχουν δικαίωμα να εκλέξουν αντιπροσώπους. Στις 25 Ιουλίου του 1943 ανατρέπεται ο Μουσολίνι και στις 8 Οκτωβρίου οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Κω.
1945
Οι Γερμανοί ναζιστές ήταν βίαιοι και απαγχόνισαν αρκετούς Κώους, τόσο για παραδειγματισμό όσο για αντιστασιακή δράση. Στις 8 Μαΐου του 1945 οι Γερμανοί υπογράφουν την άνευ όρων παράδοση στους Συμμάχους και οι Άγγλοι εγκαθιστούν προσωρινή Στρατιωτική Διοίκηση μέχρι να αποφασισθεί το οριστικό καθεστώς της Δωδεκανήσου. Οι νέοι κατακτητές προσπαθούν να πείσουν τους Δωδεκανήσιους ότι είναι προς το συμφέρον τους η αυτονομία υπό αγγλική κηδεμονία αντί της Ένωσης με την Ελλάδα.
1946
Στις 27 Ιουνίου 1946 καιαντίθετα με τις επιδιώξεις των Άγγλων, οι ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Αγγλία και Γαλλία αποφασίζουν την παραχώρηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Στις 7 Μαρτίου 1948 γίνεται στη Ρόδο η τυπική τελετή για την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου, επέτειος που γιορτάζεται μέχρι και σήμερα σε όλα τα Δωδεκάνησα.
Αρχαιολογικό Μουσείο Κω
Κως (Πόλη)
Το διώροφο κτίριο στην πλατεία Ελευθερίας στο οποίο στεγάζεται το σημερινό αρχαιολογικό Μουσείο της Κω, είναι ένα διατηρητέο μνημείο της εποχής της Ιταλοκρατίας (1912-1943), κτισμένο το 1935.
Χαρακτηρίζεται από τους περισσότερους σαν δείγμα του διεθνούς στυλ που άφησε η ιταλοκρατία στην αρχιτεκτονική στα Δωδεκάνησα. Κατ 'άλλους είναι χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό δείγμα της φασιστικής μνημειακής αρχιτεκτονικής. Στο μουσείο θα δείτε μια πλούσια συλλογή από τα αρχαιολογικά ευρήματα που βρέθηκαν στο νησί και καλύπτουν μια μεγάλη περίοδο από την αρχαιότητα μέχρι τα υστερορωμαικά χρόνια.
Στον ισόγειο χώρο του αρχαιολογικού μουσείου και στο αίθριο εκτίθενται τα σημαντικότερα έργα γλυπτικής, καθώς και ψηφιδωτά. Στη δυτική αίθουσα εκτίθενται αγάλματα ελληνιστικής εποχής, τα περισσότερα από τα οποία βρέθηκαν φυλαγμένα στις στοές του Ωδείου. Στη βορειοδυτική αίθουσα εκτίθεται το επιβλητικό άγαλμα του Ιπποκράτη ( 4ος αι. π .Χ.), ενώ στους τοίχους παρουσιάζεται ανάγλυφο με παράσταση συμποσίου υστεροαρχαϊκής τέχνης, καθώς και επιτύμβια γλυπτά της υστεροαρχαϊκής και κλασικής περιόδου.
Στη βόρεια αίθουσα βρίσκονται αγάλματα Δήμητρας, Κόρης και Αθηνάς (, μέσα 4ου - μέσα 3ου αι. π.Χ.) . Στην ίδια αίθουσα εκτίθενται ελληνιστικά αγάλματα της Αφροδίτης , των Νυμφών, Τύχης,( 1ος αι. π.χ) κ .α . Στην ανατολική αίθουσα εκτίθενται αγάλματα της ρωμαϊκής περιόδου, ανάμεσά τους ένας καθιστός Ερμής (αρ. 91) και η Δήμητρα. Τέλος ένα ακόμη ψηφιδωτό, ελληνιστικής εποχής, με παράσταση θαλάσσιου βυθού, κοσμεί το βόρειο τοίχο του περιστυλίου και προέρχεται από την αναστηλωμένη Ρωμαϊκή Οικία (Casa Romana).
Φυσικές Ομορφιές
Στην Κω εκτός από την θάλασσα και τις παραλίες μπορεί κανείς να ανακαλύψει και άλλες φυσικές ομορφιές κρυμμένες στο εσωτερικό. Σας αποκαλύπτουμε μερικές από αυτές και σας προσκαλούμε να τις επισκεφτείτε. Αξίζει τον κόπο.
Φυσικό Πάρκο Ζιάς
Βρείτε τη γαλήνη και γίνετε ένα με τη φύση στο Φυσικό Πάρκο της Ζιάς. Περπατήστε στα πέτρινα μονοπάτια ανάμεσα στα δέντρα και εισπνεύστε καθαρό αέρα.Παρατηρήστε από κοντά τα ζώα και τα φυτά στο φυσικό τους περιβάλλον.
Κάντε ένα διάλειμμα στο Snack Bar και απολαύστε τη θέα, καθώς τα παιδιά σας παίζουν στον παιδότοπο. Τα κυάλια του πάρκου, τοποθετημένα στα καλύτερα σημεία, σας προσφέρουν μια πιο λεπτομερή εικόνα του νησιού. Κουραστήκατε ύστερα από ένα μακρύ περίπατο? Στην κορυφή του πάρκου υπάρχουν στημένες αιώρες για τους κουρασμένους επισκέπτες.
Το πάρκο είναι ανοιχτό από τις 9 το πρωί έως 30 λεπτά μετά τη δύση του ηλίου.
Όλοι οι επισκέπτες είναι ευπρόσδεκτοι να ταίσουν τα ζώα στους χώρους τους ή τα παγόνια που υπάρχουν σε όλο το πάρκο.
Λίμνη Λινοπότη
Η λίμνη του Πυλίου ή Νερομάνα αποτελεί μία μικρή τεχνητή λίμνη γλυκού νερού που δημιουργήθηκε από περιμετρικό φράγμα σε περιοχή με καρστικές πηγές. Παλαιότερα η συγκεκριμένη λίμνη πότιζε όλο τον κάμπο.
Η λίμνη βρίσκεται 1,5 χιλιόμετρα βορειοανατολικά από τον οικισμό του Πυλίου και απέχει περίπου 14 χιλιόμετρα από την πόλη της Κω, έχει έκταση 2 έως 3 στρέμματα. Κτίστηκε τη δεκαετία του 1920 έπειτα από εντολή των Ιταλών κατακτητών για την καταπολέμηση της λειψυδρίας που μάστιζε την περιοχή. Παλαιότερα η περιοχή αποτελούσε σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες ένα τεράστιο λιβάδι – βάλτο με βούρλα, του οποίου η προσπέλαση ήταν εξαιρετικά δύσκολη με τα μέσα της συγκεκριμένης εποχής. Σήμερα φιλοξενεί διάφορα είδη ζώων όπως Νεροχελώνες, πάπιες, Κουνουπόψαρα και χέλια! Η βλάστηση που επικρατεί στην περιοχή αποτελείται από αγριοκάλαμα του γλυκού νερού, λεύκες και πικροδάφνες. Πολλοί είναι οι επισκέπτες – τουρίστες που σταματάνε στη λίμνη , για να φωτογραφήσουν και να ταΐσουν τα ζώα! 
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου