Ο Πολιούχος της Ρόδου ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΥΔΡΑΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο  ΥΔΡΑΙΟΣ

Ο  Κωνσταντίνος γεννήθηκε στην συνοικία Κιάφα της  Ύδρας, από ευσεβείς γονείς,  τον  Μιχαήλ  και την Μαρίνα και ανατράφηκε στον άγονο και σκληροτράχηλο βράχο  του νησιού του. Σε  ηλικία δεκαοκτώ ετών, πραγματοποιεί  το πρώτο μεγάλο ταξίδι της ζωής του· μπαρκάρει   για  την Ρόδο. Μια μπρατσέρα  με γρήγορες, σβέλτες  και σταθερές κινήσεις τον ταξιδεύει στην Άσπρη θάλασσα των Δωδεκανήσων. Αποχαιρετά  το νησί του, την μάνα του και φεύγει με φυλαχτό στα  στήθη τον Τίμιο Σταυρό και στην καρδιά και τον νου την ευχή της μάνας και την αγάπη του Χριστού. Στην Ρόδο έχει κάτι ξαδέλφια, τα οποία πιστεύει ότι  θα τον βοηθήσουν να πιάσει δουλειά.

   Σε  λίγες μέρες  πατά  το πόδι του  στο όμορφο νησί της Ρόδου. Από τα πρώτα του βήματα  εντυπωσιάζεται. Τούτο το μέρος δεν μοιάζει καθόλου  με την Ύδρα. Ο τόπος εδώ  είναι πλούσιος. Έχει  όλα τα καλά. Έχει  μεγάλα δάση, από τα οποία ο Καπουδάν – Πασάς  παίρνει την ξυλεία  για την  ναυπήγηση των καραβιών του. Έχει  μπαχαρικά, μεγάλη  εμπορική κίνηση, ψηλά κάστρα, εκκλησιές  μα και τζαμιά, πλουσιόσπιτα μα και  χαμόσπιτα. Χριστιανούς , Εβραίους  και Μωαμεθανούς.  Πλήθος ανθρώπων  εμπορεύονται  και έχουν στήσει εδώ τις δουλειές  τους, Εβραίοι, Αρμένιοι, Αφρικανοί.

    Στην    αρχή  ο Κωνσταντίνος  δουλεύει στους ταρσανάδες  μαζί με τα ξαδέλφια του. Μα  η δουλειά τούτη δεν είχε προκοπή. Αναγκάζεται να φύγει και να ζητήσει δουλειά σε μπακάλικο.  Το  καινούριο  του αφεντικό πολύ τον συμπάθησε, και ο Κωνσταντίνος -χάρη στην εργατικότητα  και την τιμιότητά του- γίνεται συμπαθής σε όλους. Εκτελεί υπάκουα όλες τις εντολές του αφεντικού, και εκείνος τον εμπιστεύεται τόσο,  που αρκετές φορές τον βάζει  στο σπίτι του, του στρώνει  τραπέζι,  τον φιλοξενεί, του συμπεριφέρεται  όπως ακριβώς και στα παιδιά του. Αλλά και ο Κωνσταντίνος, για   να ανταποδώσει  την τιμή  και την φιλοξενία, πολύ πρόθυμα  κάνει  αρκετές από τις δουλειές  του σπιτιού.

    Στο  μπακάλικο ο Κωνσταντίνος διαλαλεί  την πραμάτεια και γρήγορα αποκτά γνωριμίες με Εβραίους, Τούρκους, Έλληνες, Αρμένιους. Αποκτά  τους πρώτους του φίλους. Ένας από αυτούς, Τούρκος, του προξενεύει την αδελφή του για γυναίκα του.  Αυτό είναι αρκετό, για να χάσει ο Κωνσταντίνος την δουλειά του, γιατί το αφεντικό του το  θεώρησε προσβολή και μεγάλη  προδοσία.

    Ο   Κωνσταντίνος  βρέθηκε  ξανά να περιδιαβαίνει έρημος τα στενά δρομάκια της μεγάλης πολιτείας της Ρόδου. Από  τις δύσκολες αυτές στιγμές της πείνας και της ανέχειας τον βγάζει ένας Αγαρηνός φίλος του, ο οποίος του προτείνει να μεσολαβήσει  στον Πασά,  για να δουλέψει ο Κωνσταντίνος  στο  Σαράι.

    Μια  και δυό,  χωρίς να το πολυκαταλάβει, ο  Κωνσταντίνος δρασκελίζει την πύλη στο Σαράι, κι ο νους του τρελαίνεται από την πολυτέλεια, την άνεση και την χλιδή.

    Ο  πασάς  τον παίρνει από καλό μάτι, όταν μαθαίνει ότι κατάγεται  από την Ύδρα. Του αναθέτει να  φροντίζει  και να περιποιείται το πιο αγαπημένο του άλογο, την Εσταφέτ.

     Και  πάλι ο Κωνσταντίνος  καταφέρνει να γίνει αγαπητός. Η εργατικότητα, η αφοσίωση, η καλοσύνη, το χαμόγελο, η γλυκύτητα του προσώπου του, το παράστημά του  τον   κάνουν  να ξεχωρίζει. Για  όλους έχει έναν καλό λόγο, και όλοι μέσα στο Σαράι έχουν μόνο επαίνους και καλά λόγια γι’ αυτόν.

    Σε  λίγο  ο Κωνσταντίνος  εξασφαλίζει  την   αμέριστη συμπάθεια του Πασά, γιατί χάρη   στην   Εσταφέτ ο  Κωνσταντίνος κατορθώνει να κερδίσει στο ‘τζιρίτι’, σε αγώνες σκοποβολής, και  να χαρίσει  την νίκη  στο  Πασά.

    Στο  Σαράι  στήνεται  μεγάλη γιορτή, πανηγύρι σωστό. Ο Χασάν – Πασάς  δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πλησιάζει με γλυκόλογα τον Κωνσταντίνο και με μαεστρία κατορθώνει να τον πείσει να αλλαξοπιστήσει. Ο  Κωνσταντίνος δέχεται και σε λίγο μετονομάζεται σε Χασάν, ενώ δέχεται επίσης να του κάνουν και περιτομή. Ζαλισμένος από την νίκη, από την χαρά και τα γλέντια πέφτει σε λήθαργο. Όταν όμως ξυπνά, συνέρχεται και αναζητά το φυλαχτό που του  είχε φορέσει  η μάνα του.  Με  κόπο  το αναζητεί  και το βρίσκει στα σκουπίδια. Καταλαβαίνει   σε  ποιο λάθος έπεσε. Οι τύψεις τον  βασανίζουν. Επί  μέρες τριγυρνά σκεφτικός, λιγομίλητος, σκυθρωπός. Ο  πασάς του δίνει την άδεια να πάει να δει την μάνα του  στην Ύδρα.

     Όμως  εκεί τον περιμένει  μια μεγάλη έκπληξη. Τα νέα τον έχουν προλάβει. Μόλις πατά το πόδι του στο λιμάνι της Ύδρας, όλοι τον αποστρέφονται, κανείς δεν του μιλά, στο πέρασμά του τα παντζούρια  και οι πόρτες σφαλίζουν. Όταν φτάνει στο πατρικό του σπίτι, η μάνα  του δεν τον δέχεται, δεν του ανοίγει την πόρτα.  Ύστερα και από αυτό ξαναπαίρνει το καράβι για την Ρόδο, έχοντας πάρει και   την μεγάλη απόφαση.

      Τρέχει  στο δάσος, στο Ροδίνι, κι εκεί συναντά ένα  γέροντα, στον οποίο εξομολογείται. Του  ιστορεί τα πάθη του και του ανακοινώνει την απόφαση του   να μαρτυρήσει.  Ο   γέροντας τον αποτρέπει  λέγοντας του ότι είναι νέος και ότι δεν θα αντέξει τους πόνους του μαρτυρίου. Τον προτρέπει να φύγει, να ταξιδέψει μακριά. Ο  Κωνσταντίνος ακολουθεί την προτροπή του γέροντα και ταξιδεύει στον μακρινό Πόντο. Εκεί εργάζεται, μελετά εκκλησιαστικά βιβλία και προσεύχεται. Η φλόγα της μετάνοιας φουντώνει στα στήθη του, και η ιδέα του μαρτυρίου σιγοκαίει στο μυαλό του.  Έρχεται   στην Κωνσταντινούπολη, γίνεται δεκτός από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄, από τον οποίο παίρνει την ευλογία και μια συστατική επιστολή να επισκεφθεί την Ι.Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος. Αρκετούς μήνες μένει στο Όρος προσευχόμενος. Οι συνομιλίες και η συναναστροφή του με τους Πατέρες της Μονής τον θωρακίζουν  και τον ενισχύουν στην απόφασή του να μαρτυρήσει. Παίρνοντας την ευχή των Πατέρων  και κυρίως την ευλογία της Παναγίας της Πορταϊτισσας  , ταξιδεύει  στην Ρόδο αποφασισμένος να ομολογήσει τον Ιησού, που πρόδωσε, ενώπιον του Πασά.

     Ντυμένος  με το καλογερικό ράσο παρουσιάζεται ενώπιον του Χασάν – Πασά, ο οποίος στην αρχή δεν τον αναγνωρίζει. Του ομολογεί ποιος είναι και ζητά  από τον πασά να βαπτισθεί κι εκείνος και να πιστέψει στον Ιησού Χριστό. Ο  πασάς εξοργίζεται  και μάταια  προσπαθεί να τον μετατρέψει. Ο Κωνσταντίνος φυλακίζεται  στα υγρά μπουντρούμια . Ο  πασάς  τον καλοπιάνει, του υπόσχεται  δώρα, καλύτερη ζωή, ανέσεις, τιμές , μεγαλεία. Ο   Κωνσταντίνος  όλο και περισσότερο εναντιώνεται και ομολογεί θαρρετά τον Θεό του. Ο  πασάς αποκάμνει. Οι μέρες του Κωνσταντίνου λιγοστεύουν. Στη φυλακή  δέχεται κρυφά τα Τίμια Δώρα. Τώρα πλέον είναι έτοιμος για το μαρτύριο. Τις ώρες της προσευχής του δέχεται όραμα, όπου του αποκαλύπτεται το θέλημα του Θεού και το τέλος των βασάνων του. Σε λίγες μέρες, στις 14 Νοεμβρίου του έτους 1800, ο Κωνσταντίνος αποκεφαλίζεται. Η γη της Ρόδου δέχεται στοργικά το τίμιο σώμα του, το οποίο θαυματουργεί και σκορπά πλούσια την χάρη και την ευλογία στους πιστούς.

   Ύστερα από καιρό η μητέρα του Κωνσταντίνου, έρχεται στην Ρόδο, παραλαμβάνει το σώμα του Νεομάρτυρα και το ενταφιάζει στα βράχια της Ύδρας.

   Η   Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο  κάθε χρόνο στις 14 Νοεμβρίου.

   Το  έτος  2000  εορτάστηκαν  στην γενέτειρα του Αγίου, την Ύδρα, με εκδηλώσεις, συνέδριο  και ειδικές εκδόσεις,  τα διακόσια χρόνια από το μαρτύριο του Αγίου.

Πηγή: http://www.imhydra.gr/TopicAgiologyAgKonstanYdraio.htm

Νεομάρτυς Κωνσταντίνος ο Υδραίος

Ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νεομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Κωνσταντῖνος γεννήθηκε γύρω στὰ 1770 στὴν Ὕδρα ἀπὸ πτωχοὺς γονεῖς, τὸν Μιχαὴλ Δημαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἦταν ναυτικός, καὶ τὴ Μαρίνα. Ὅταν ἔφθασε στὴν ἡλικία τῶν 18 ἐτῶν, ἄφησε τὴ γενέτειρά του καὶ ἦλθε στὴ Ρόδο γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ πρὸς τὸ ζῆν καὶ νὰ βοηθήσει τὴν οἰκογένειά του. Κατ̉ ἀρχὰς ἐργάστηκε στὸν Ταρσανᾶ τοῦ νησιοῦ καὶ κατόπιν στὸ κατάστημα κάποιου Νικολάου Καλόγλου, στὴ συνοικία τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἡ συναναστροφή του μὲ τοὺς Τούρκους εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ διωχθεῖ ἀπὸ τὴν ἐργασία του καὶ νὰ προσληφθεῖ στὴν ὑπηρεσία τοῦ Τούρκου διοικητῆ Χασὰν πασᾶ, ὁ ὁποῖος, ἐκτιμώντας τὸν χαρακτῆρά του, κατόρθωσε μὲ διάφορους τρόπους νὰ τὸν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀσπασθεῖ τὴ θρησκεία τοῦ Μωάμεθ, δίνοντάς του τὸ ὄνομα Χασάν.

Ἐπὶ τρία χρόνια ὁ νεαρὸς Κωνσταντῖνος παρέμεινε στὴν πλάνη τῆς θρησκείας τῶν Ἀγαρηνῶν ἀπολαμβάνοντας μεγάλες τιμὲς ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς. Ὅταν πέρασαν τὰ τρία χρόνια, θέλησε νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ὕδρα γιὰ νὰ ἐπισκεφτεῖ τὸ πατρικὸ σπίτι. Ἡ εἴδηση τῆς ἀποστασίας του εἶχε φτάσει στὴν Ὕδρα καὶ ἡ μητέρα του ἔκλαιε ἀπαρηγόρητη γιὰ τὸ κατάντημα τοῦ παιδιοῦ της. Ὅταν ἔφτασε στὴν Ὕδρα, διαπίστωσε ὅτι ὅλοι τὸν ἀποστρέφονταν, ἡ δὲ μητέρα του ἀρνήθηκε νὰ τὸν δεχτεῖ, λέγοντάς του πίσω ἀπὸ τὴν κλειδωμένη πόρτα ὅτι δὲν ἔχει γιὸ μὲ τὸ ὄνομα Χασάν. Ἡ ἄρνηση τῆς μητέρας του τὸν συγκλόνισε καὶ τὸν ἔκανε νὰ συναισθανθεῖ τὸ σφάλμα του. Ἐπέστρεψε μετανοημένος στὴ Ρόδο καὶ βασανιζόμενος ἀπὸ τὸν ἔλεγχο τῆς συνειδήσεως ἐπισκέφτηκε ἕναν πνευματικό, ποὺ ἀσκήτευε στὶς σπηλιὲς τοῦ Ροδινίου, στὸν ὁποῖο ἐξομολογήθηκε τὴν πτώση του καὶ τὴν πρόθεσή του νὰ ἐπανορθώσει μὲ τὴν ὁμολογία καὶ τὸ μαρτύριο. Ὁ πνευματικός, φοβούμενος τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του, τὸν ἀπέτρεψε καὶ τὸν συμβούλεψε νὰ ἐγκαταλείψει τὸ νησὶ καὶ νὰ ζήσει σὲ ἄλλο τόπο, ὅπου δὲν θὰ ἦταν γνωστὴ ἡ προηγούμενη ζωή του καὶ δὲν θὰ ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος νὰ τὸν συλλάβουν οἱ Τοῦρκοι καὶ νὰ τὸν θανατώσουν.

Ὑπακούοντας στοὺς λόγους τοῦ πνευματικοῦ ὁ Κωνσταντῖνος ἀναχώρησε ἀπὸ τὴ Ρόδο καὶ κατέφυγε στὴν Κριμαία, ὅπου παρέμεινε τρία χρόνια. Φεύγοντας ἀπὸ ἐκεῖ ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀναζήτησε ἔμπειρο πνευματικὸ γιὰ τὴν θεραπεία τῆς πληγωμένης ψυχῆς του. Ἐκεῖνος, ὅταν τὸν ἄκουσε, τὸν ὁδήγησε στὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη Γρηγόριο τὸν Ε’, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ τὸν ἐνουθέτησε κατάλληλα, τὸν ἔστειλε στὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ νὰ στερεωθεῖ στὴν πίστη καὶ νὰ ἀσκηθεῖ στὴν κατὰ Χριστὸν ζωὴ καὶ πολιτεία.

Μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ Πατριάρχου ἀναχώρησε ὁ μακάριος γιὰ τὸν Ἄθωνα καὶ φτάνοντας ἐκεῖ πῆγε στὴ Μονὴ τῶν Ἰβήρων, ὅπου ἔμεινε πέντε μῆνες διακονώντας στὸ Ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς καὶ ἀγωνιζόμενος ἀσκητικὰ ἔχοντας ὁδηγὸ τὸν κοινὸ τῶν Πατέρων τοῦ Ὄρους πνευματικό, τὸν Παπᾶ Σέργιο. Κατὰ τὸν χρόνο τῆς ἐκεῖ παραμονῆς του συνάντησε καὶ τὸν Ὅσιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, ὁ ὁποῖος τὸν στήριξε πνευματικὰ καὶ τὸν προετοίμασε γιὰ τὸν ἀγῶνα τοῦ μαρτυρίου. Ἀγωνιζόμενος νυχθημερὸν μὲ νηστεῖες, προσευχὲς καὶ πύρινα δάκρυα μετανοίας, ἄναψε στὴν καρδιά του ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου καὶ ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴ Ρόδο καὶ νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ ἐκεῖ, ὅπου τὸν ἀρνήθηκε. Ἐξομολογήθηκε στοὺς Πατέρες τὴν ἐπιθυμία του γιὰ τὸ μαρτύριο ἀλλ᾿ ἐκεῖνοι ἀρχικὰ τὸν ἀπέτρεψαν. Ὅταν ὅμως διαπίστωσαν τὴ γνησιότητα τοῦ φρονήματός του, ἔδωκαν τὴν εὐλογία τους.

Φτάνοντας ὁ Κωνσταντῖνος στὴ Ρόδο παρουσιάστηκε στὸν Χασὰν Πασᾶ φορώντας τὸ μαῦρο ράσο καὶ τὸν σκοῦφο τῶν Μοναχῶν καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του, δηλώνοντας ὅτι μετάνοιωσε γιὰ τὸ σφάλμα του καὶ ἐλέγχοντας τὸν πρώην ἀφέντη του γιὰ τὸ κακὸ ποὺ προκάλεσε στὴν ψυχή του. Ὁ Πασᾶς προσπάθησε κατ᾿ ἀρχὰς μὲ ὑποσχέσεις καὶ κολακεῖες νὰ τὸν μεταπείσει, ὅταν ὅμως διαπίστωσε τὸ ἀμετάπειστο τοῦ φρονήματός του διέταξε νὰ τὸν φυλακίσουν. Μετὰ ἀπὸ μερικὲς μέρες διέταξε νὰ τὸν φέρουν μπροστὰ ἀλλὰ πάλι ἄκουσε τὰ ἴδια ἀπὸ τὸ στόμα του. Τότε διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν ἀλύπητα, νά τὸν σύρουν στοὺς δρόμους, νὰ ξεσχίσουν μὲ ἄγκιστρα τὶς σάρκες του καὶ νὰ θραύσουν τὴ σιαγόνα του. Ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέμεινε μὲ καρτερία ὁ ἀνδρεῖος ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ φωνάζοντας, ὅπως ὁ εὐγνώμων ληστής· «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ὅταν οἱ ἀλιτήριοι κουράστηκαν νὰ τὸν βασανίζουν, τὸν ὁδήγησαν στὴ φυλακή. Τὴν ἐπαύριο τὸν ὁδήγησαν καὶ πάλι μπροστὰ στὸν διοικητή, ὁ ὁποῖος διέταξε νὰ τὸν δείρουν ἀλύπητα. Αἱμόφυρτο καὶ ἡμιθανῆ τὸν ἔριξαν ἐκ νέου στὴ φυλακή, ὅπου τοῦ παρουσιάστηκε μέσα σὲ φωτεινὴ δόξα ὁ Χριστὸς καὶ θεράπευσε τὶς πληγές του.

Μετὰ τρεῖς μέρες ὁ διοικητὴς διέταξε νὰ τὸν ξαναφέρουν μπροστά του. Ὅταν τὸν εἶδε νὰ ἔχει θαυματουργικὰ θεραπευθεῖ ἀπὸ τὶς πληγὲς καὶ νὰ εἶναι σῶος καὶ ἀβλαβής, διέταξε νὰ τὸν κλείσουν καὶ πάλι στὴ φυλακὴ καὶ νὰ δεσμεύσουν τὰ πόδια του στὸ τιμωρητικὸ ξύλο. Τὴ νύκτα ὅμως φωτίστηκε ὅλη ἡ φυλακὴ καὶ ὁ Μάρτυς λύθηκε ἀπὸ τὰ δεσμά του. Ὁ Διοικητὴς μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς διέταξε νὰ τὸν βασανίζουν καθημερινὰ μὲ φρικτὰ βασανιστήρια. Ἕνας Χριστιανὸς τὸν ἐπισκεπτόταν κατὰ διαστήματα μεταφέροντάς του κρυφὰ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ ἐμψυχώνοντάς τον νὰ παραμείνει πιστὸς μέχρι θανάτου.

Ὕστερα ἀπὸ πέντε μῆνες ἐγκλεισμοῦ τοῦ Μάρτυρος στὴ φυλακή, βλέποντας ὁ διοικητὴς ὅτι τὰ βασανιστήρια δὲν μπόρεσαν νὰ φέρουν τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ προσδοκοῦσε, διέταξε τὴν καταδίκη του σὲ θάνατο. Προηγουμένως ὅμως, ἐπειδὴ φοβόταν τὴν ἀντίδραση τῶν Ὑδραίων ποὺ εἶχαν ἰσχυρὲς προσβάσεις στὴν Ὑψηλὴ Πύλη, ἔγραψε στὸν Ὑδραῖο καπετὰν Γιώργη τὸν Βούλγαρη καὶ ζητοῦσε τὴ γνώμη του. Ὁ Κωνσταντῖνος, ὅταν τὸ πληροφορήθηκε, ἔγραψε καὶ αὐτὸς στὸν Ὑδραῖο καπετάνιο καὶ τὸν παρακαλοῦσε νὰ μὴν ἐμποδίσει τὸ μαρτύριό του. Πράγματι ἐκεῖνος σεβάστηκε τὴν ἐπιθυμία του καὶ ἀπάντησε στὸν Πασᾶ νὰ πράξει κατὰ τὴν κρίση του. Ὁ Μάρτυς τρεῖς ἡμέρες πρὶν προεῖδε τὴν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου του καὶ ζήτησε νὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων μυστηρίων. Τὰ χαράματα τῆς Τετάρτης 14 Νοεμβρίου, οἱ δήμιοι τὸν ὁδήγησαν στὸ Μανδράκι, ὅπου τὸν ἀπαγχόνισαν πάνω σὲ ἕνα πλάτανο καὶ ἔτσι ἔλαβε ὁ μακάριος τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ διοικητὴς διέταξε νὰ πετάξουν τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρος πάνω σὲ ἕνα σωρὸ ἀπὸ ξύλα, ποὺ βρισκόταν δίπλα στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου. Τὸ πρωΐ, προτοῦ ἀκόμα πληροφορηθοῦν οἱ Τοῦρκοι τὸ γεγονός, ἔδωσε τὴν ἄδεια στοὺς Χριστιανοὺς νὰ τὸ πάρουν καὶ ἐκεῖνοι, μὲ προεξάρχοντα τὸν τότε Μητροπολίτη Ρόδου Ἀγάπιο, τὸ μετέφεραν στὸ Ναὸ τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου Νεοχωρίου, ὅπου καὶ τὸ ἐνταφίασαν πίσω ἀπὸ τὸ ἱερὸ Βῆμα.

Τρία χρόνια ἀργότερα ἦλθε στὴ Ρόδο ἡ μητέρα του, ἔχοντας συστατικὲς ἐπιστολὲς ἀπὸ τὸν καπετὰν Γιώργη Βούλγαρη, καὶ ζήτησε νὰ τῆς ἐπιτραπεῖ νὰ πάρει τὸ τίμιο λείψανο στὴν Ὕδρα. Ὁ Μητροπολίτης Ἀγάπιος τὴν ἐφοδίασε μὲ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀρχιερέα καὶ τοὺς προκρίτους τῆς Ὕδρας, ὅπου ἐξιστοροῦσε τὰ γεγονότα τοῦ μαρτυρίου τοῦ Νεομάρτυρος καὶ τὰ γενόμενα διὰ τῆς χάριτός του θαύματα. Κατὰ τὴν ἀνακομιδὴ ὁ ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ παπᾶ Ἰωάννης κράτησε τὴν ὠλένη τῆς χειρὸς τοῦ Μάρτυρος, ἡ ὁποία βρίσκεται μέχρι σήμερα στὸν ἱερὸ Ναὸ τῆς Θεοτόκου, ὅπου καὶ ἡ μνήμη του κατ᾿ ἔτος ἐπιτελεῖται.

Ἡ Μνήμη του Ἑορτάζεται στίς 14 Νοεμβρίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Εὐσεβείας τὸ ῥόδον, τὸ εὐωδέστατον, τὸ μέγα κλέος τῆς Ῥόδου, καὶ πολιοῦχον στεῤῥόν, Κωνσταντῖνον οἱ πιστοὶ ἀνευφημήσωμεν, ὅτι Μαρτύρων τὴν ὁδόν, διανύσας ἐπὶ γῆς, ἐν οὐρανοῖς ἐδοξάσθη, καὶ πρεσβεύει νῦν τῇ Τριάδι, ἐν παῤῥησίᾳ ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον.

῾Εορτάζει σήμερον, τὴν παναγίαν σου μνήμην, Κωνσταντῖνε ἔνδοξε, ἀγαλλομένη ἡ Ῥόδος, ἄθλοις σου, τοῖς ὑπὲρ φύσιν ἁγιασθεῖσα, μέγαν δέ, ἀπολαβοῦσά σε πολιοῦχον, καὶ πιστῶς σοι ἀνακράζει· Χαίροις ὁ θεῖος προστάτης καὶ φύλαξ μου.

Μεγαλυνάριον.

Χαίροις Κωνσταντῖνε Μάρτυς Χριστοῦ, τῆς ὁμολογίας, ὁ οὐράνιος θησαυρός· χαίροις ὁ ἐν Ῥόδῳ, ἀνδρείως μαρτυρήσας, καὶ ταύτης πολιοῦχος, ὑπάρχων μέγιστος.

Ακολουθία

Παρακλητικός Κανών

Χαιρετισμοί

Οκτώηχοι Κανόνες

Πηγή: http://www.imr.gr/article/21/neomartys-kwnstantinos-o-ydraios