«ΚΑΛΛΙΣΤΑ ΓΑΣ Η ΒΡΑΣΙΑ ΗΩΣ ΕΜΙΝ ΔΩΚΕΙ»
«ΖΕΥΣ ΑΘΑΝΑ ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΡΤΑΜΙΣ».
Πηγή φωτογραφιών: Ρουβήμ (ΡΟΔΟΣυλλέκτης)
Πατήστε στις φωτογραφίες για μεγέθυνση.
Ας ξεκινήσουμε την περιήγηση μας στο όμορφο χωριό των Σιαννών, με ένα ποίημα του συγχωριανού μας Νικόλαος Ιωάννης Τέττη το οποίο έγραψε στη ξενιτιά το 1987…
Ευχαριστώ την κόρη του, Freddie Tettis η οποία μου το έστειλε.
ΤΑ ΣΙΑΝΝΑ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ
Καταμεσής στα δυο βουνά Αταβυρου – Ακραμυτη
Επήγε και έχτισε φωλιά η μοίρα του Σιαννιτη….
Και από τότε φίλοι μου Του γύπα του Σιαννιτη
Είναι γάμψα τα νύχια του και είναι μακριά η μύτη,
Το χέρι του προσκέφαλο, τον βράχο έχει για στρώμα,
 |
| Νικόλαος Ιωάννης Τέττη |
Μοιάζει σαν γυπαετο στην όψη και στο σώμα!
Έχει κορμί ατσάλινο και νεύρα από γρανίτη,
Τα δάση τα λημέρια του και τις σπηλιές για σπίτι!
Καταμεσής στα δυο βουνά, τα πιο ψηλά της Ρόδου,
Είναι τα Σιαννα το χωριό αντίστασης καιρό κι εφόδου…..
Σταύρος, Διακη, Αχιλλέας και Γιώργος του δασκάλου,
Σταυρής, Σαββιοι, Παντελεής του λόχου του μεγάλου!
Και ο άνθρωπος φαινόμενο ο θρυλικός ο ΝΑΚ-ΚΗΣ
Χρυσός σταυρός του φοίνικα Αναστάσης Γιαρενάκης
Όλοι μαζί πολέμησαν με πάθος και με λύσσα
Τούρκους και Ίταλό Γερμανούς και τους κατανίκησαν!!
Στα Σιαννα ηκμασαν πολλά κέντρα στην ιστορία
Τα ΜΟΝΟΣΥΡΙΑ τα κλεινα, Κέντρο της αλιείας’
Τις Εμποροναυτικής και της Ναυσιπλοίας
Κι η ΚΕΡΑΜΟΣ Η ΒΡΥΣΙΗΣ κέντρο κεραμουργίας,
Που έργα της θαυμάζονται στο Λούβρο της Γαλλίας!
Π’ όλο τον κόσμο πιο ψηλά Σιαννιτες κατοικούνε,
Και από ψηλά τους χαμηλά, περήφανα κοιτούνε
ΣΙΑΝΝΑ περήφανο χωριό, χωριό αγαπημένο!
Που’χεις το κρύο το νερό και αγέρι μυρωμένο
Σιαννα με τα τοπία σου, τα αμετρητά τα μύρια
Αγρο, Στελιες και Κέραμη, Λάκκι και Μόνοσυρια
Σιαννα περήφανος, γλυκά, ρομαντικά και θεία,
Χαρίζεις σ’όλους μας χαρά, υγεία και ευτυχία!
Σιανά πανέμορφο χωριό,
Που σε έχω πάντα στο μυαλό
και μέσα στην ψυχή μου,
Εσένα πάντως θ’αγαπώ
και θα σου γλυκό τραγουδάω
Μέσα στην προσευχή μου!
Νικόλαος Ιωάννης Τέττη 1987
**********
Το χωριό Σιάννα της Ρόδου είναι σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του Ακραμίτη σε υψόμετρο 450 μέτρων, απέχει απο την πρωτεύουσα του νησιού την Ρόδο 70 χιλ., ανήκει στο Δήμο Αταβύρου και αριθμεί 120 μόνιμους κάτοικους με κύριες ασχολίες τους την γεωργία, την μελισσοκομία, την κτηνοτροφία και τον τουρισμό. Φημίζετε βέβαια για τα παραδοσιακά προϊόντα που παράγονται εκεί όπως το μέλι, την σούμα και το ελαιόλαδο. Ένας τόπος σχετικά ανεξερεύνητος και άγνωστος σε πολλούς κατοίκους του νησιού, στον οποίο όμως μέσα απο την φιλοξενία των ανθρώπων του, ξεπροβάλλει ένας όμορφος κόσμος, γεμάτος παραδοσιακά και ιστορικά στοιχεία, τρυφερές μνήμες ελληνικής υπαίθρου.
Ονοματολογία
Υπάρχουν διάφορες απόψεις για το πως προήλθε το όνομα του χωριού. Μια απο αυτές
αναφέρει οτι το όνομα προέρχεται απο έναν παλαιό ναό της Οσίας Άννας ( οσια-αννα, σιαννα), ενδείξης του οποίου δεν υπάρχουν πουθενά. Ο μεγάλος λαογράφος του χωριού, Αναστάσιος Βρόντης, αναφέρει οτι το όνομα δόθηκε πιθανόν απο το επίρρημα «σκιάζειν», δηλαδή την σκιά που πέφτει στο χωριό απο τα δύο βουνά Ακραμίτης και Ατάβυρος. Μια τρίτη εκδοχή υποστιρίζει πως το όνομα προήλθε απο τον αρχαίο Δήμο Βρασιανών με έδρα την σημερινή περιοχή του χωριού, Κεραμί, ο οποίος άνηκε στο κράτος της Λίνδου. Μια τέταρτη εκδοχή παρατηρεί πως η ονομασία Σιάννα έχει κάποια σχέση με εκείνες της Σίδυμα, Σιδήνης, Σιμήνα, αρχαίες πόλεις της Λυκίας. Τέλος αναφορές έχουμε και για ένα ποτάμι που διέρχόταν το χωριό και ήταν σιγανό (σιανο-σιαννα). Πιθανότερη όλων είναι η τρίτη εκδοχή γιατί όλες οι ιστορικές ενδείξης δείχνουν οτι το χωριό είναι συνέχεια του Δήμου Βρασιανών.
Η ιστορία του χωριού
Η αρχική εδρα του χωριού ήταν ο Δήμος Βρασίας, η σημερινή τοποθεσία
Κεραμί, και χρονολογείται περι τα Μυκηναϊκά χρόνια. Ο δήμος ήταν ο μεγαλύτερος απο τους 12 της πόλης - κράτος της Λίνδου. Αυτό αποδεικνύεται απο επιγραφές που βρέθηκαν στην Λίνδο στις ανασκαφές που πραγματοποίησε η Δανική Ακαδημία. Στην πόλη Βράσον υπήρχε άνθισει της κεραμουργίας - αγγειοπλαστική, λόγω των χωμάτων, το οποίο αποδυκνείεται απο ένα αγγείο που βρέθηκε στην Νεκρόπολη της Κυμισάλας με επιγραφή απο την μία πλευρά «ΚΑΛΛΙΣΤΑ ΓΑΣ Η ΒΡΑΣΙΑ ΗΩΣ ΕΜΙΝ ΔΩΚΕΙ» και απο την άλλη «ΖΕΥΣ ΑΘΑΝΑ ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΡΤΑΜΙΣ». Εξού και η σημερινή ονομασία της περιοχής Κεραμί, απο την ανεύρεση πολλών κεραμικών.
Αργότερα, και υπο την απειλή των πειρατικών επιδρομών απο τις θαλλάσιες ακτές της ΝΔ. Ρόδου, οι κάτοικοι μετέφεραν την έδρα του χωριού στην σημερινή του τοποθεσία για να εξασφαλίσουν καλύτερη αμυντική θέση, καλυπτόμενοι απο το βουνό του Ακραμύτη. Απο τα ευρήματα στην περιοχή, η ίδρυση του χωριού χρονολογείται στα Βυζαντινά χρόνια. Υπέρ της άποψης αυτής συνηγορεί και το οτι το Μεσαιωνικό κάστρο του χωριού χτίστηκε πάνω στα θεμέλια του παλαιότερου Βυζαντινού κάστρου.
Εκκλησίες και Σχολείο χωριού
Στα Σιάννα, και συγκεκριμένα στην πλατεία του χωριού, σε απόσταση 50μ,
είναι χτισμένες οι δύο εκκλησίες του Αγίου Παντελεήμονα. Η παλαιά η η οποία χτίστηκε σε τρείς φάσης: αρχικά το ιερό ήταν σταυρωειδές βυζαντινού ρυθμού και χρονολογείται στον 10 αιώνα μ.Χ. Τα τρία μέρη της σταυρωειδής κατασκευής για κάποιο λόγο μετά απο μερικλές δεκαετίες καταστράφηκαν και στο κομμάτι που σώθει προστέθηκε η προέκταση που έγινε. Κατα την τρίτη φάση, που χρονολογιακά τοποθετείτε στα Μεσαιωνικά χρόνια, η εκκλησία επεκτείνεται φτάνοντας τα 19,70μ. μήκους, ως μονόκλιτος ναός. Οι πρώτες δύο φάσης αποτελούνταν απο οροφή κορασάνι σε μορφή τρούλου ενώ η τρίτη φάση απο οροφή με πέτρινες πλάκες. Η μορφή της εκκλησίας άλλαξε αρκετά απο τις τελευταίες επεμβάσης την δεκαετία του 90', αρμολογόντας τους τοίχους, τοποθετόντας κεραμίδια στην οροφή και αντικαθιστόντας την κεντρική πόρτα.
Η παλαιά αυτή εκκλησία λειτουργούσε μέχρι την δεκαετία του 1880 μ.Χ. ένα περιστατικό την χρονιά του 1880 μ.Χ. σήμανε την έναρξη των εργασιών για την ανοικοδόμηση της καινούριας. Ενώ όλα τα γύρω χωριά είχαν χτίσει ήδη νέες εκκλησίες, τα Σιάννα λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης, αδυνατούσε να ακολουθήσει, παρότι ο πλυθησμός του χωριού αυξανόταν.
Το 1880 όμως ήρθε να λειτουργήσει ο μητροπολίτης Γρηγόριος, απο το πλήθος κόσμου που κατέκλισε τον ναό, όταν προσπάθησε να ασπαστεί τις εικόνες ακούμπησε τα καντήλια με αποτέλεσμα να πέσουν τα λάδια πάνω του. Σταμάτησε τότε την λειτουργία και ζήτησε να του φέρουν έναν κασμά και αφού τον πήρε στα χέρια άρχισε να χαλάει το παλαιό βυζαντινό καμπαναριό λέγοντας: «Αν του χρόνου που θα έρθω, δεν έχετε ανοίξει θεμέλια για καινούρια εκκλησία, τότε θα σας χαλάσω και την υπόλοιπη και θα μείνετε χωρίς εκκλησία.» Το 1882 ήταν μία καλή γεωργική χρονιά με αποτέλεσμα να αποφασιστή η ανέγερση νέας εκκλησίας. Η ευθύνη της αρχιτεκτονικής μελέτης ανατέθηκε στον κ. Σελλά, ενώ ολοί οι χωριανοί προσέφεραν χειρονακτική εργασία. Το έργο κράτησε 10 χρόνια, με το αποτέλεσμα να προκαλεί αίσθηση στην εποχή του, να εντυπωσιάζει μέχρι τις μέρες μας και στις 18 Οκτωβρίου 1892 έγιναν τα εγκαίνια.
Με βάση την πλυθησμιακή αύξηση του χωριού και την ανεπάρκεια χώρου στο παλιό σχολείο, αφού κάποιες τάξης αναγκάζονταν να κάνουν μάθημα σε διάφορα σπίτια του χωριού, κατέστει αναγκαίο η ανέγερση νέου, μεγαλύτερου σχολείου. Το 1920 ιδρύεται ο Εκπαιδευτικός Σύλλογος η "Αναγέννηση", με στόχο την ανοικοδόμηση του σχολείου. Η πάγια τακτική των χωριανών της εθελοντικής εργασίας βοήθησε στον επιτευθχει αυτός ο στόχος και έτσι το 1935 το χωριό απόκτησε νέο σχολείο.
Σύμφωνα με έγγραφα της εποχής, στο σχολείο είχε 72 παιδιά, κάποιες χρονιές στην συνέχεια είχε και πάνω απο 100, αλλά το μεταναστευτικό ρεύμα μετα τον πόλεμο, η έλλειψη εργασίας, ανάγκασε τον κόσμο να εγκαταλείψει το χωριό του με αποτέλεσμα απο τους 600 κατοίκους που είχε το χωριό πρίν την κατοχή να πάρει φθίνουσα πορεία. Έτσι το 2003, ελλείψη μαθητών να κλείσει, ελπίζουμε όχι οριστικά, το σχολείο.
Ηθη και έθιμα
Πολλά είναι τα έθιμα που διασωθήκαν μέχρι την εποχή μας με την μορφή που
είχαν παλιότερα χωρίς να αλοιωθούν με την πάροδο του χρόνου. Παρακάτω θα τα παρουσιάσουμε, σε μια προσπάθεια να περάσουμε στον κόσμο που θα τα παρακολουθήσει την ζεστασιά του χωριού.
ΚΑΛΑΝΤΑ.
Αρχίζουμε απο τα κάλαντα του χωριού που λέγονται κάθε χρόνο με αφορμή τον εορτασμό κάποιου γεγονότος της εποχής.
Κάλαντα χριστουγέννων
Σε αντίθεση με άλλα χωριά, στα Σιάννα τα κάλαντα των Χριστουγέννων
ψάλλονται το βράδυ της παραμονής απο τα παιδιά του χωριού, αφού πρώτα πάνε στην εκκλησία, μετά την απολυση χωρίζονται σε ομάδες και επισκέπτονται τα όλα τα σπίτια. Τα κάλαντα έχουν ως εξής:
Καλήν εσπέρα αρχοντές, αν είναι ορισμός σας,
Χριστού την θεία γέννηση να πώ στ'αρχοντικό σας,
Χριστός γεννάτε σήμερον, εν Βηθλεέμ την πόλη
οι ουρανοί αγάλλονται, χαιρε η κτίσις όλων.
Εν των σπηλαίων τίκτεται, εν φάτνη των αλόγων,
ο Βασιλεύς των ουρανών και Ποιητής των όλων,
εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι με τα δώρα,
άστρο λαμπρό τους οδηγεί χωρίς να λείψει ώρα.
Σ'αυτό το σπίτι που ήρθαμε, πετρά να μην ραγίσει
και ο νοικοκήρης του, χιλιά χρονιά να ζήσει.
Κάλαντα Πρωτοχρονιάς
Η ίδια διαδικασία με τα Χριστούγεννα, ακολουθούνταν και για τα κάλαντα της πρωτοχρονιάς τα οποία έχουν ως εξής:
Αρχιμηνιά κι αρχή χρονιά
ψιλή μου δεντρολιβανιά
κι αρχή καλός μας χρόνος
εκκλησιά με τ'άγιο θρόνος
αρχή που βγήκε ο Χριστός
αγίος και πνευματικός
στη γη να περπατήσει
και να μας καλοκαρδίσει.
Αγιός Βασίλης έρχεται
άρχοντες τον κατέχετε
απο την Καισαρία συ σ'αρχόντισσα κυρία.
Βαστα εικόνα και χαρτί
ζαχαροκάντιο ζυμωτή
χαρτί και καλαμάρι
δες και με το παλικάρι
Κάλαντα φώτων
Τα κάλαντα των Φώτων ψάλλονται απο ενήλικες, ανήμερα των Φώτων με συνοδεία μουσικού οργάνου κάποιες φορές και είναι τα παρακάτω:
Σήμερον τα Φώτα και ο φωτισμός
και του Ιησού μας ο βαπτισμός
κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό
είναι η Παναγία η Δέσποινα
με τα θυμιατούρια στα δάχτυλα
και ο Κύριος μας κεριά κρατεί
και τον Άη Γιάννη παρακαλεί
Άγιε μου Γιάννη και πρόδρομε
δύνασαι βαπτίσεις Θεού παιδί,
δύναμαι και θέλω και προσκυνώ
και τον Κύριο μου παρακαλώ,
σήμερον θα ανέβω στους ουρανούς
να καταπατήσω τα είδωλα
και θε να κατέβω εις τον ποταμό
δια να βαπτίσω και τον Χριστό
Κάλαντα Λαζάρου
Την προηγούμενη μέρα απο του Λαζάρου, τα παιδιά πάνε και κόβουν ένα κλαδί απο Βάγια το οποίο το στολίζουν με λουλούδια. Την ημέρα του Λαζάρου, το πρωί, κάποιο απο τα παιδιά φοράει την λευκή στολή, ένα στεφάνι απο λουλούδια στο κεφάλι και ένα στο λαιμό και κρατάει το κλαδί της Βαγιάς στα χέρια. Στα σπίτια, οι νοικοκυρές, ετοιμάζουν έναμαξιλάρι όπου γονατίζει ο Λάζαρος καθώς τα υπόλοιπα παιδιά λένε τα παρακάτω κάλαντα:
Σήμερον έρχεται ο Χριστός, ο επουράνιος Θ εός,
εβγάτε σας παρακαλούμε για να σας διήγηθούμε,
για να μάθετε τι εγινει σήμερα στην Παλαιστίνη
εις την πόλη Βηθανία Μάρθα κλαίει και Μαρία,
Λάζαρον τον αδελφό τους, τον γλυκό και καρδιακόν τους.
Τρείς ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμηρόλογουσαν,
την ημέρα την τετάρτη, κίνησε ο Χριστός για να έρθει,
κι εβγήκε η Μαρία έξω απο την Βηθανία,
και εμπός του γονατίζει και τους πόδας του φιλεί.
-Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου,
τότε ο Χριστός δακρύζει και τον Άδη φοβερίζει
-Δεύρω έξω Λάζαρε μου, φίλε και αγαπητέ μου.
Λάζαρος απελυτρώθη, αναστήθη και σηκώθη
-Λάζαρε πες μας τι είδες εις τον Άδη που επήγες.
-Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους,
δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλήνω το φαρμάκι,
της καρδιάς και των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον.
Του χρόνου πάλι να έρθουμε με υγεία να σας βρούμε,
στο σπίτι σας χαρούμενους το Λάζαρο να πούμε.
ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΚΙΑΔΕΝΗ
Την Κυριακή των Βαϊων, μετά την εκκλησία, οι χωριανοί οδοιπορούν στο διπλανό χωριό (Μονόλιθο 4χλμ.), για να παραλάβουν την εικόνα της Παναγίας και να την μεταφέρουν στο χωριό πεζοί. Όταν φθάσει η εικόνα στο χωριό την πάνε πρώτα στην εκκλησία όπου γίνετε δοξολογία και στην συνέχεια σε κάποια σπίτια που έχουν "τάξιμο" για να την "ξημερώσουν". Εκεί, κατα την διάρκεια της νύχτας, ο κόσμος μένει ξύπνιος ψάλλοντας τα εγκώμια και τροπάρια. Την άλλη μέρα τα ξημερώματα, ο παπάς πάει στο τελευταίο σπίτι, κάνει παράκληση και παίρνει την εικόνα στην εκκλησία για να γίνει η λειτουργία. Μόλις τελειώσει, η εικόνα μεταφέρετε απο σπίτι σε σπίτι σε όλο το χωριό για να προσκυνήσουν οι πιστοί και μετά, μια ομάδα χωριανών, μεταφέρουν την εικόνα πεζοί στο επόμενο χωριό (Κρητηνία 16χλμ), όπου την παραδίδουν στην εκκλησία.
ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Την Μεγάλη Τετάρτη, μαζεύονται οι νέοι του χωριού και πάνε να κόψουνε τα ξύλα του Καλαφουνού. Ο Καλαφουνός ανάβει την Μεγάλη Πέμπτη, με το που χτυπάνε οι καμπάνες της εκκλησίας το απόγευμα και παραμένει αναμένος μέχρι την Κυριακή του Πάσχα. Όλες αυτές τις ημέρες, οι χωριανοί μαζεύονται τα βράδυα γύρω του για συζήτηση, τα παιδιά πηδάνε πάνω απο την φωτιά και πετάνε πάνω να καεί τον Μάρτη, μία κλωστη σαν βραχιολάκι που φοράνε στην αρχή της Άνοιξης λέγοντας "Να Λαμπρή τον Μάρτη μου και δώσ'μου την αυγούλα μου".
Την Μεγάλη Παρασκευή τα ξημερώματα, άλλοι είτε απο τα σπίτια τους, είτε απο τον Καλφουνό όπου ξενυχτήσανε, μαζεύονται στην πλατεία και ξεκινάνε για την ανάβαση στο βουνό Ακραμύτης για να επισκεφθούν το μοναστήρι του Άη Γιάννη που βρίσκετε κοντά στην κορυφή. Εκεί ανάβουν μια φωτιά, μίμηση του Καλαφουνού και τα καντήλια του μοναστηριού. Κατόπιν αρχίζει η κατάβαση απο την πίσω μεριά του βουνού, με προορισμό το μοναστήρι της Ζοωδόχου Πηγής και μετά το χωριό. Αυτή η διαδρομή διαρκεί 4 ώρες και είναι εξαιρετική διότι ο κόσμος έρχεται κοντά με την φύση.
ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ
Όπως σε όλα τα χωριά, έτσι και στα Σιάννα, τα πανηγύρια έχουν ιδιαίτερη σημασία και εορτάζονται δεόντως. Κάποια απο αυτά έχουν θρησκευτκό χαρακτήρα και κάποια πολιτιστικό.
Η αρχή γίνετε την Λαμπρή Παρασκευή,στο μοναστήρι της Ζοωδόχου Πηγής στην περιοχή Στελίες, όπου οι χωριανοί επισκέπτονται το μοναστήρι απο το πρωί, ετοιμάζουν τα φαγητά τους μετά την δοξολογία, ψήνουν τα κρέατα τους στης ψησταριές και γευματίζουν κάτω απο τους μουσικούς ήχους της ορχήστας που παίζει. Το γλέντι έχει κέφι όλοι τυην ημέρα και συνεχίζετε το βράδυ στο χωριό.
Το πρώτο Σάββατο μετά της Αναλήψεως, γίνετε το πανηγύρι στην παραθαλάσσια περιοχή Μονοσύρια, στο μοναστήρι του Άη Γιωργιού. Η διοργάνωση γίνετε απο τον Πολιτιστικό Σύλλογο του χωριού και η επιτυχία του είναι μεγάλη με αποτέλεσμα το γλέντι να κρατάει ώς το πρωί. Η περιοχή είναι μαγευτική, με το ηλιοβασίλεμα να ανταμοίβει όλους τους επισκέπτες.
Φυσικά το μεγάλο πανηγύρι είναι ο εορτασμός του πολιούχου του χωριού, του Αγίου Παντελεήμονα. Η γιορτή γίνετε στην πλατεία του χωριού στις 26 & 27 Ιουλίου και το γλέντι είναι διήμερο.
Ένα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός στο χωριό, είναι η γιορτή μελιού & σούμας που διοργανώνετε κάθε χρόνο το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου απο το σύλλογο. Η γιορτή είναι αφιερωμένη στην ανάδειξη των τοπικών προϊόντων του χωριού και στην ενημέρωση των επισκεπτών για την θρεπτική αξία αυτών.
Σιαννίτικη κατοικία
Τα παλιότερα σπίτια ήταν μονόχωρα. Βασικό δομικό υλικό ήταν η πέτρα και το χώμα. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε και το τσιμέντο με τον ασβέστη. Ως υποστηρίγματα της οροφής, χρησιμοποιούνταν κορμοί δέντρων, κατα προτίμηση τα κυπαρίσια και ονομάζονταν κορφάδια. Πάνω απο αυτά τοποθετούνταν κομμένα ξύλα, οι σκίζες, μετά οι πικροδάφνες για να συγκρατούν το χώμα αλλά και γιατί ήταν εντομοαπωθητικό και τέλος, έπεφτε απο πάνω η
πατελιά, ένα χώμα που έχει την ιδιότητα να μην απορροφάει το νερό. Το στρώμα αυτό της πατελιάς απαιτεί ετήσια συντήρηση, καθαρισμό(ξύσιμο) και επίστρωση με λίγη ποσότητα πατελιάς και ονομάζεται πατέλιωμα. Όλο αυτό ονομάζεται γώμα και στηρίζεται απο τον μεσσιά που είχε αντίθετη φορά απο τα κορφάδια ο οποίος ήταν διακοσμητικός με διάφορα σκαλίσματα. Εσωτερικά, στην μία μπροστινή γωνία ήταν η τσιμιά(τζάκι) με πέτρινο καπνοδόχο που λέγεται αλαφάντης. Στο μέρος πάνω απο τον χώρο της φωτιάς, υπήρχε ένα εμποτισμένο ύφασμα, η τσιμιομαντήλα. Στην άλλη γωνία υπήρχε η πάγκα, που χρησιμοποιούνταν για κρεββάτι και ο χώρος κάτω απο αυτήν, καθώς ήταν υπεριψομένη, φυλάσσονταν τα πυθάρια με το λάδι, το κρασί και οι ταμιτζάνες με την σούμα. Στην άλλη άκρη τους, συνήθως, υπήρχει χώρος για τα οικιακά ζώα (κατσίκες, μουλάρια, πρόβατα, κ.α.). Μετέπειτα ο συγκεκριμένος χώρος μετατραπόταν σε αποθηκευτικός χώρος, το κελί. Δίπλα, ψηλότερα απο το έδαφος και λίγο κάτω απο την οροφή, διαμορφωνόταν ένα ξύλινο σανιδωτό επίπεδο, ο παταρός, ο οποίος χρησίμευε για την αποθήκευση διαφόρων πραγμάτων (γεωργικά εργαλεία, άχυρο). Ως αποθηκευτικοί χώροι
χρησίμευαν και οι πάγκοι, κυρίως για την παραγωγή (σιτάρι, χαρούπια, κ.α.) και για τα ρούχα. Άλλα έπιπλα του σπιτιού ήταν η σταμνοθήκη, η πιατοθήκη, το γιαλικό και ο σουφράς με τα σκορμάλια ήταν το τραπέζι τους. Αρκετά σπίτια είχαν αυλή, την οποία στόλιζαν με λουλούδια φυτεμένα σε αυτοσχέδιες γλάστρες κυριώς σιδερένιους τενεκέδες. Οι αυλές πολλές φορές περιεβαλόταν απο τοίχο με είσοδο μια καγκελόπορτα, την μακέλα, ενώ διάθεταν και τον παραδοσιακό ξυλόφουρνο για το ψήσιμο του ψωμιού και του φαγητού. Ένα άλλο αξιοσημείωτο μέρος του σπιτιού ήταν ο αουμάς, ένα σπιτάκι μικρό δίπλα στο σπίτι όπου εκεί ήταν οι κότες για το καθημερινό φρέσκο αυγό. Σήμερα, λίγα είναι τα σπίτια που διασώζονται με αυτήν την μορφή και σίγουρα κάποια μέρα θα έχουν αντικαταταθεί απο τα νέα και μοντέρνα.
Ντοπιολαλία
Όπως σε όλα τα χωριά της Ρόδου, έτσι και στα Σιάννα υπάρχουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην τοπική διάλεκτο. Βασικό στοιχείο αυτής της διάλεκτο είναι η φωνητική τροποποίηση κάποιων λέξεων, όπως η μετάθεση του τόνου (παππούς-πάππους), αλλαγή φθόγγου (αλεπού-αλαπού, έρχομαι-έρκουμαι), αλλαγή ακόμα και δύο φθόγγων (πηρούνι-περόνι), αποκοπή τελείως κάποιου φθόγγου (λάδι-λάι), αποκοπή τμήματος της λέξεις (πρόβατο-πράτο, κλειδί-κλεί), αλλαγή του γένους (το βούτηρο-ο βούτηρος) ή προσθετική τροποποίηση (σμάρι-ασμάρι, μούρο-μούνουρο). Κάποιο άλλο χαρακτηριστικό είναι η αλλαγή στην κατάληξη στον τρίτο πληθυντικό πρόσωπο των ρημάτων (έτρωγαν-ετρώγασι, λέγανε-λέγασι). Στην προφορά υπάρχει μία ιδιομορφία σε κάποια σύμφωνα όπως το λάμδα. Δεν προφέρεται μόνο του αλλά με την συνοδειά του ντ ή του γκ (κελί-κελντί, μαλλιά-μαλλγκιά), ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και στην περίπτωση του γάμα όπου μετατρέπεται σε γκ (φεύγω-φεύγκω). Παρακάτω ακολουθούν λέξεις που χρησιμοποιούνται στα Σιάννα με τελείως διαφορετικό άκουσμα απο την νεοελληνική: άθθος-στάχτη, αελκιά-αγελάδα, ανοριά-σύνορα χωραφιών, αρνάουτι-πιπεριά, αρμαστός-αρρβωνιαστικός, αραλούα-αράχνη, αρατσίνα-ρετσίνι του δέντρου, βουά-αργαλειός, βαστρί-κεραμίδι, βάσσω-γαυγίζω, γιακκώ-δαγκώνω, γκολώ-κυνηγάω, επάντηξα-συνάντησα, έφτω-ανάβω, εφούκισε-πέθανε, εκατσίρτησε-το έσκασε, εμπατάλισε-γέρασε, ζέχνω-οργώνω, ζένω-βρωμάω, θέκτω-κοιμάμαι, κνάζω-ωριμάζω,
κουκνουκεύω-παραχαϊδεύω, κουφώ-ανασηκώνω, καρσί-απέναντι, κουβάνι-κυψέλη, κουζί-πήλινο δοχείο, καντούνι-γωνία τοίχου, λαμένω-περιμένω, λεκοτίζομαι-στενοχωριέμαι, λέσκα-χαράδρα, μαϊδιά-χρήματα, μπουράκιο-παγούρι, ξαννώ-βλέπω, ξεντώνω-τεντώνω, πούγκα-τσέπη, πουλαστίζω-δέρνω, πουρτουκέλα-τούμπα, πούσι-ομίχλη, πίχης-βρωμιάρης, πόιματα-μπότες, ρότσα-πέτρα, σιαστικιά-αρραβωνιαστικιά, σόττα-αφού, σκάδια-ξερά σύκα, σαραβανί-κολοκύθι, τανώ-αγγίζω, τσίτσος-γυμνός, τσιμιά-τζάκι, τσακί-σουγιάς, φροκαλία-σκούπα, χαραμαλάς-αναμαλλιασμένος, ψιακώνω-δηλητιριάζω.
Σιαννίτες Δάσκαλοι
Στο σχολείο του χωριού δίδαξαν, μεταξύ άλλων, αξιόλογοι Σιαννίτες δάσκαλοι στα δύσκολα χρόνια στις αρχές του 20ου αιώνα. Ας μνημονεύσουμε μερικούς απο αυτούς:
Ο δάσκαλος Στάτης, ο Ευστάθιος Διακογεωργίου, γεννήθηκε το 1910 και φοίτησε στο Βενετόκλειο γυμνάσιο της Ρόδου. Υπηρέτησε ως δάσκαλος στο χωριό απο το 1932 έως το 1965, ενώ μετα το 1965 έως το 1988, όπου και πέθανε, υπηρέτησε ως γραμματέας στην Ιερά Μητρόπολη της Ρόδου.
Η Τσαμπίκα Φωτάκη-Ορφανίδη, γεννήθηκε το 1909, τελείωσε το δημοτικό και διορίστηκε δασκάλα του χωριού το 1926. Όπως αναφέρει και η ίδια, "..... ευτυχώς ή δυστυχώς η αρρώστια του πατέρα μου με έκανε δασκάλα.....", έγινε δασκάλα στα 17 της χρόνια. Όταν οι Ιταλοί κατακτητές την διέταξαν να διδάσκει Ιταλικά, εκείνη παραιτήθηκε και δίδασκε κρυφά στα "σανιωτά" της εκκλησίας απο το 1940 εως το 1945. Απο την απελευθέρωση μέχρι το 1960 υπηρέτησε στο σχολείο του χωριού, όπου τότε μετατέθηκε στον Άγιο Ισίδωρο μέχρι την συνταξιοδότηση της το 1966. Για αρκετά χρόνια μετά παρέδιδε το Κατηχητικό κάθε Κυριακή μετα την λειτουργία, στα παιδιά του χωριού. Η "δασκάλισσα", οπως την αποκαλούσαν οι χωριανοί, έφυγε απο την ζωή το 2006.
Ο Σάββας Σωτηράκης γεννήθηκε το 1925, τελείωσε το Δημοτικό και όταν φοιτούσε στο Βενετόκλειο της Ρόδου οι Ιταλοί διέκοψαν την λειτουργία του. Παρότι είχε την οικονιμική δυνατότητα να φοιτήσει σε Ιταλικό σχολείο, προτιμάει να παρακολουθει το Κατηχητικό. Στα χρόνια της κατοχής, 1943 - 1946, υπηρετεί στο χωριό ως γραμματέας και βοηθάει στο διδακτικό έργο του σχολείου. Το 1946 διορίζετε δάσκαλος στο χωριό μέχρι το 1952, αρχικά μετατίθεται στον Άγιο Ισίδωρο μέχρι το 1964 και μετά σε διάφορα σχολεία της πόλης της Ρόδου μέχρι την συνταξιοδότηση του.
Ένα απο τα σημαίνοντα τέκνα του χωριού ήταν αναμφισβήτητα ο λαογράφος και διδάσκαλος Αναστάσιος Βρόντης. Γεννήθηκε το 1888. Τελείωσε την αστική σχολή Ρόδου και συνέχισε στο ιεροδιδασκαλείο της Σάμου. Εργάστηκε ως δάσκαλος, πάνω απο 50 χρόνια, αλλα δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό. Παρακολουθούσε κάθε κοινωνική και πνευματική κίνηση, ιδιαίτερα τα χρόνια της σκλαβιάς. Πρωτοστάτησε στο κίνημα για την ένωση της Δωδεκανήσου με την υπόλοιπη Ελλάδα, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στην ελεύθερη Ελλάδα το 1913 όπου και παρέμεινε κατα την διάρκεια του Α' παγκόσμιου πολέμου. Εκτός την διδασκαλία, ασχολείτο με την λαογραφία και την ιστορία, γράφωντας βιβλία, μερικά απο αυτά είναι: 1)Της Ρόδου παραδόσεις και τραγούδια, 2)Ο Ροδίτικος γάμος, 3)Οι ζευγάδες της Ρόδου, 4)Η μελισσοκομία και το μαντρατόρεμα συη Ρόδο, 5)Η Ρόδος το 1821 και οι άγνωστοι ήρωες της κ.α. Το συνολικό του έργο είναι ογκώδες και συνιστάται απο υλικό που συνέλεξε μόνος απο τα χωριά της Ρόδου.
Το βασίλειο της Κυμισάλας
Ίχνη ζωής στην περιοχή εντοπίζονται στην κοιλάδα της Κυμισάλας απο την προελληνική περίοδο. Στις διάφορες ανασκαφές κατα καιρούς ανακαλύφθηκαν η Νεκρόπολη που αριθμεί περι τους 3.500 τάφους ενώ στην κορυφή του λόφου βρίσκεται ο ναός του Άγιου Φωκά, απο τον οποίο σώζεται μόνον η κατώτερη σειρά δομών της ανωδομής του και σύμφωνα με τους Ιταλούς ανασκαφείς χρονολογείται τον 3ο / 2ο αιώνα π.Χ. Στην δυτική πλευρά του ναού σώζεται τμήμα του οχυρωματικού περιβόλου μήκους 18μ. και ύψος 3μ. με εμφανή το σκαλιστό στόλισμα της εποχής. Υπάρχει επισημανθεί επίσης η αρχαία οδός η οποία ακολουθεί περίπου την πορεία της σημερινής οδού, απο τα Αλώνια περνάει την πηγή στις Στελίες, στα Μαρμαρούνια, στον Άγιο Φωκά και μετά στην Κυμισάλα.
Το λιμάνι της αρχαίας Κυμισάλας ορίζεται η σημερινή παραλιακή περιοχή Μονοσύρια. Το τοπωνύμιο Μονοσύρια ταυτίζεται με το "Μνασυρίον" που αναφέρεται απο τον Στράβωνα «Μετα δε Λίνδον, Ιξία χωρίον και Μνασυρίον, είθε ο Ατάβυρις.......».
Παιχνίδια που χάθηκαν με την πάροδο του χρόνου
Παλιότερα, στα Σιάννα όπως και στα υπόλοιπα χωριά, τα παιδιά δεν είχαν τα παιχνίδια που κυκλοφορούν σήμερα, οπότε έπρεπε να εφεύρουν δικά τους για να περνάνε την ελεύθερη ώρα τους. Τα περισσότερα είχαν διεκδίκηση της νίκης και άλλα την ομαδική δουλειά. Μερικά από αυτά θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω, έτσι όπως κάποια τα ζήσαμε εμείς τις δεκαετίες '80 και '90 και κάποια μας τα διηγήθηκαν οι μεγαλύτεροι από παλιότερες εποχές. Παιχνίδια που καλλιεργούσαν την προσπάθεια, την ανταγωνιστικότητα και την θέληση μεταξύ των παιδιών του χωριού και τα οποία με την πάροδο του χρόνου έχουν αντικατασταθεί από τα σύγχρονα (όπλα, επιτραπέζια, playstation, κ.α.) με
αποτέλεσμα αυτά να ξεχαστούν και να χαθούν τελείως.
Κουτσό
Το κουτσό, ήταν ένα παιχνίδι που παιζόταν από 2 και πάνω παιδιά. Το κάθε παιδί χρησιμοποιούσε μια πέτρα πλατιά και αφού σχεδίαζαν με κιμωλία ή κάρβουνο το ταμπλό του παιχνιδιού, όπως φαίνεται στη φωτογραφία δίπλα, στην αυλή του σχολείου κλήρωναν ποίος θα αρχίσει πρώτος. Ο πρώτος λοιπόν έριχνε την πέτρα μέσα στα όρια με το νούμερο "1", περνούσε με το ένα πόδι τα υπόλοιπα νούμερα εώς το 10, γύριζε πάλι πίσω στο ένα πόδι, σταματούσε στο προηγούμενο νούμερο από αυτό που ήταν η πέτρα, έπρεπε να σκύψει και να πιάσει την πέτρα ισορροπώντας πάντα στο ένα πόδι και να την μεταφέρει πίσω στην αρχή. Το ίδιο συνεχιζόταν μέχρι ωσότου ολοκληρωθούν όλα τα νούμερα με αριθμητική σειρά εώς το 10. Όταν κάποιος έχανε την ισορροπία του ή πατούσε τις γραμμές από το σχεδιάγραμμα ή του έπεφτε η πέτρα, έχανε την σειρά του. Επίσης και όταν κάποιος δεν έριχνε την πέτρα εντός των ορίων του αριθμού που στόχευε. Νικητής ήταν αυτός που θα ολοκλήρωνε όλα τα νούμερα πρώτος.
Καντούνια
Αυτό το παιχνίδι όριζε πόσοι θα παίξουν ανάλογα με πόσα "καντούνια" (γωνιές του δωματίου) διέθετε ο χώρος που θα γινόταν το παιχνίδι. Σε ένα δωμάτιο, με τέσσερις γωνιές φυσικά και δύο πόρτες, παιζόταν από 8 παίχτες, οι 6 τοποθετούνταν στις γωνιές και οι 2 στο κέντρο διεκδικούσαν τις θέσεις των υπολοίπων. Το παιχνίδι άρχιζε, οι 6 παίχτες στα "καντούνια" άλλαζαν θέσεις μεταξύ τους γρήγορα όταν βρίσκανε ευκαιρία με σκοπό να μην την χάσουν από τους 2 διεκδικητές Άμα ο διεκδικητής προλάβανε και πήγαινε πρώτος στο "καντούνι", τότε ο παίχτης που είχε χάσει την θέση του έμπαινε στο κέντρο και διεκδικούσε μια άλλη θέση. Όταν το παιχνίδι ολοκληρωνόταν μετά από χρόνο που είχε οριστεί, οι παίχτες που ήταν στο κέντρο, ήταν οι χαμένοι.
Σκαλιά
Το παιχνίδι αυτό παιζόταν στα σκαλιά του σχολείου που είχαν την μορφή του "Π", δηλαδή η διαδρομή τους από την μια άκρη στην άλλη, σχηματίζουν το γράμμα "Π". Ο κάθε παίχτης επέλεγε μια πλατιά πέτρα και γινόταν κλήρωση για την σειρά που θα ξεκινήσουν. Ο πρώτος λοιπόν, έσπρωχνε την πέτρα από την αρχή του σκαλιού με τόση δύναμη ώστε, να φτάσει μεν κοντά στην στροφή του σκαλιού αλλά να μην πάει από έξω, γιατί θα έχανε την σειρά του και θα πήγαινε από την αρχή. Αν δεν έπεφτε απ' έξω, συνέχιζε για άλλα δύο σπρωξίματα, σύνολο δηλαδή τρία. Ο επόμενος παίχτης, ακολουθούσε την ίδια διαδικασία, αλλά, αν έφτανε με τα δύο σπρωξίματα τον προηγούμενο παίχτη, μπορούσε να χτυπήσει την πέτρα του με την δικιά του, πετώντας τον έξω από το σκαλί και στέλνοντας τον πάλι στην αρχή. Αυτός που θα διένυε όλοι την διαδρομή και επέστρεφε με τον ίδιο τρόπο πίσω στην αρχή, ήταν ο νικητής.
Μηλαράκια
Παιζόταν από όσους παίχτες θέλανε να συμμετέχουν και αποτελούνταν από
2 ομάδες, τους δύο που τοποθετούνταν απέναντι σε απόσταση 10 μέτρων και τους υπόλοιπους στο κέντρο ανάμεσα τους. Οι 2 ακραίοι, σταθεροί από τις θέσεις τους, προσπαθούσαν να πετύχουν με την μπάλα αυτούς που κινούνταν στην μέση, με σκοπό να τους βγάλουν όλους εκτός παιχνιδιού. Αν κάποιον όμως, το πετύχαιναν με την μπάλα και αυτός προλάβαινε να την πιάσει πριν πέσει κάτω τότε έπαιρνε ένα μήλο. Συμπληρώνοντας κάποιος παίχτης 10 μήλα, έπαιρνε την θέση του ενός από τους δύο που ήταν στις άκρες και ξανά ξεκινούσε το παιχνίδι. Αν πάλι οι ακραίοι κατάφερναν να σημαδέψουν όλους τους αντιπάλους τους τότε αυτοί ήταν οι νικητές και ξανά ξεκινούσαν το παιχνίδι από την ίδια θέση.
Σκλαβάκια
Ο κάθε παίχτης σχημάτιζε στο έδαφος έναν κύκλο που ήταν η βάση του και στεκόταν εντός αυτού. Μετά προκαλούσε κάποιον από άλλον κύκλο να πιαστούν χέρι - χέρι με σκοπό να προσπαθήσει να τραβήξει ο καθένας τον άλλον στον δικό του κύκλο για να τον έχει "σκλάβο".
Όταν κάποιος κατάφερνε να πάρει στον κύκλο του έναν "σκλάβο" γίνονταν ομάδα και προσπαθούσαν να τραβήξουν τους υπόλοιπους, οι οποίοι έκαναν παράλληλα και εκείνοι το ίδιο μεταξύ τους με αποτέλεσμα να σχηματίζονται στο τέλος 2 ομάδες. Νικητές ήταν αυτοί που κατάφερναν να σύρουν και τους τελευταίους στον κύκλο του.
Λακουάκια
Σχημάτιζαν στο χώμα οι παίχτες από ένα λακουβάκι, κοντά ο ένας στον άλλον. Ο πρώτος παίχτης, έριχνε το μπαλάκι με σκοπό να μπει μέσα σε ένα λακουβάκι αντίπαλου παίχτη. Σε αυτόν που αντιστοιχούσε το λακουβάκι που έμπαινε το μπαλάκι, έτρεχε αμέσως, έπιανε το μπαλάκι και προσπαθούσε να σημαδέψει κάποιον από τους αντιπάλους του. Αν πετύχαινε κάποιον του έβαζαν πετραδάκι, ειδάλλως το χρεωνόταν ο ίδιος. Στα δέκα πετραδάκια, ο παίχτης στηνόταν στον τοίχο και του πετούσαν το μπαλάκι. Μετά το παιχνίδι άρχιζε από την αρχή.
Κούμελα
Έβαζαν δύο πέτρες κάτω και τοποθετούσαν πάνω τους ένα ξύλο. Ένας παίχτης (μάνα) χτυπούσαν το ξύλο με ένα μπαστούνι και οι απέναντι παίχτες προσπαθούσαν να το πιάσουν προτού πέσει κάτω. Όποιος το έπιανε πήγαινε στην θέση της μάνας. Αν το ξύλο έπεφτε κάτω χωρίς να το πιάσουν οι παίχτες, στο σημείο εκείνο τοποθετούνταν οι παίχτες στην επόμενη βολή από την μάνα. Ο σκοπός ήταν δηλαδή ο παίχτης μάνα, να ρίξει όσο περισσότερες βολές.
Η χαρά
Τοποθετούνταν μια πέτρα για σημάδι και ο πρώτος παίχτης έλεγε τα εξής λόγια:
μία της χαράς, δύο της χαράς, τρεις της χαράς
πρώτη τα παλαμάκια, δεύτερη τα παλαμάκια, τρίτη τα παλαμάκια
μια της ασκελάς, δυο της ασκελάς, τρεις της ασκελάς,
πρώτη του πουαρά, δεύτερη του πουαρά, τρίτη του πουαρά
Κατόπιν πετούσε το μπαλάκι που κρατούσε όσο πιο μακρυά μπορούσε και οι αντίπαλοι το έπιαναν και προσπαθούσαν από εκείνο το σημείο να στοχεύσουν το σημάδι. Αυτός που το κατάφερνε έπαιρνε την θέση του παίχτη μάνα και έλεγε εκείνος τα λόγια.
Καφκαλτούρια
Οι παίχτες χωρίζονταν σε δύο ομάδες και άρχιζαν να κυνηγούν η μία την άλλη. Κάθε παίχτης που πιανόταν από αντίπαλο, ήταν αιχμάλωτος της ομάδας. Αν τον άγγιζε παίχτης της ομάδας του απελευθερωνόταν ενώ νικήτρια ομάδα ήταν αυτή που θα κατάφερνε να αιχμαλωτίσει την αντίπαλη.
Μαντιλάκι
Χωρίζονταν σε δύο ομάδες και τοποθετούνταν απέναντι η μια στην άλλη σε απόσταση 50 μέτρων. Στο μέσον αυτών, υπήρχε ένα μαντήλι το οποίο διεκδικούσαν ένας παίχτης από κάθε ομάδα που εκκινούσαν ταυτόχρονα. Όποιος το έπιανε πρώτος έπρεπε να επιστέψει στην ομάδα του χωρίς να τον πιάσει ο αντίπαλος. Έτσι λοιπόν, αυτός που έπαιρνε στην ομάδα του το μαντήλι, έδιωχνε τον αντίπαλο από το παιχνίδι, το ίδιο γινόταν εάν ο παίχτης με το μαντήλι αιχμαλωτιζόταν από τον αντίπαλο. Νικήτρια η ομάδα που έδιωχνε όλους τους παίχτες της αντίπαλης.
Τα παραπάνω ήταν μερικά από τα παιχνίδια μιας άλλης εποχής που χάθηκαν σιγά σιγά και απλά πλέον είναι σαν μια γλυκιά ανάμνηση στο μυαλό αυτών που μεγάλωσαν με αυτά. Απ ότι διαπιστώσατε, η έλλειψη έτοιμων παιχνιδιών, ωθούσε τα παιδιά σε ευρηματικές και αυτοσχέδιες λύσεις για την ψυχαγωγία τους, αντίθετα με τα σημερινά παιδιά τα οποία καθοδηγούνται από την μόδα της εποχής.
"Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι".
Πηγή κειμένου: http://siannavillage.blogspot.gr/
Σιάνα (ή Σιάννα)
Το χωριό αυτό είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στην πλαγιά του βουνού Ακραμύτη, νότια της πόλης της Ρόδου και νοτιοανατολικά της Μονολίθου. Απο εκεί, οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν την υπέροχη θέα της ακτής της Ρόδου αλλα και των γειτονικών νησιών. Διαθέτει καταλύματα, ταβέρνες και καφενεία, φημίζεται για το εξαιρετικό μέλι που παράγει αλλά και το ντόπιο κρασί, μια γεύση που όλοι πρέπει να δοκιμάσουν.
Σιάννα
Τα Σιάννα είναι ένα πανέμορφο χωριό της Ρόδου. Τα Σιάννα είναι ένα ημιορεινό χωριό κτισμένο στους πρόποδες του Αττάβυρου. Είναι ένα παραδοσιακό χωριό με όμορφα σπίτια και πολύ πράσινο που γεμίζει τους επισκέπτες του όμορφες εικόνες. Διακρίνεται για την ανεπτυγμένη μελισσοκομία του. Το αγνό μέλι της περιοχής θεωρείται το καλύτερο του νησιού.
Πού βρίσκονται;
Απόσταση από Ρόδο 77 χλμ. Το χωριό είναι φιλοτεχνημένο σε υψόμετρο 445 μέτρων και το διασχίζει ο δρόμος που πάει από τη Ρόδο στο χωριό Μονόλιθος.
Από πού πήρε το όνομά του το χωριό;
Το όνομα προέρχεται από τον αρχαίο δήμο Βρασιανών.
Εορτές:
Στα Σιάννα κάθε χρόνο γίνεται μεγάλο πανηγύρι προς τιμήν του πολιούχου Αγίου του χωριού στις 27 Ιουλίου.
Κάθε Αύγουστο διοργανώνεται στο χωριό γιορτή μελιού και σούμας.
ΣΤΕΛΙΕΣ: ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ. ΣΙΑΝΝΑ
Για το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής το οποίο βρίσκεται στο πανέμορφο χωριό της Ρόδου, τα Σιάννα στην περιοχή Στελιές.
Στελιές.
Όλη την διάρκεια της Λαμπρής Εβδομάδας οι χωριανοί επισκεπτόντουσαν κάθε μέρα κι ένα ξωκλήσι. Εκεί έκαναν γλέντι με ποτά και μεζέδες που προσέφερε ο κτήτορας του ξωκλησιού.
Την Λαμπρή Παρασκευή ( της Ζωοδόχου Πηγής ), οι χωριανοί πήγαιναν στο ομώνυμο μοναστήρι στις Στελιές. Εκεί έρχονταν οι τριγύρω μαντρατόρισσες (τσοπάνισσα) φέρνοντας γαλακτοκομικά προϊόντα για να τα ευλογήσει ο ιερέας και κατόπιν τα μοίραζαν στους πιστούς. Το πανηγύρι αυτό εξακολουθεί να γίνεται μέχρι σήμερα, την ίδια μέρα και να προσελκύει πολλούς κατοίκους των γύρω χωριών.
Το πανηγύρι γίνεται πάντα την Λαμπρή Παρασκευή.
Στο εσωτερικό της εκκλησίας υπάρχει το παρακάτω ποίημα με ημερομηνία 23 Μαΐου 1971, γραμμένο από τον Σιαννίτη Νίκο Τέττη:
Ω ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΤΕΛΙΕΝΗ
Ω ΜΑΝΝΑ ΧΡΙΣΤΟΜΑΝΝΑ
ΖΩΗΣ ΑΧΤΙΝΑ ΛΑΜΠΡΙΝΗ
ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙΣ ΣΤΑ ΣΙΑΝΝΑ
Ω ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΜΟΥ ΠΗΓΗ
ΞΗΜΕΡΩΣΕ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΓΗ
ΤΗΣ ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑΥΓΗ
Ω ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΤΕΛΙΕΝΗ
Ω ΣΤΕΛΙΕΝΗ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ
ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Ω ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΤΕΛΙΕΝΗ
ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΛΑΜΠΡΙΝΗ
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΕΥΚΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
ΚΑΤΑΜΕΣΗΣ ΣΤΑ ΚΡΙΝΑ
ΕΦΩΛΙΑΣΕ ΚΑΙ ΛΙΑΖΕΤΑΙ
ΑΣΠΡΗ, ΧΙΟΝΑΤΗ ΧΗΝΑ
ΚΥΠΑΡΙΣΣΑΚΙ ΦΟΥΝΤΩΤΟ
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ
ΙΣΚΙΟ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΣΚΟΡΠΑ
ΦΙΛΟΣ ΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΔΡΟΣΕΡΟΣ ΤΗΣ
ΤΟΥ ΑΤΤΑΒΥΡΟΥ ΧΑΡΑΥΓΗ
ΑΚΟΙΜΗΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ
Τ' ΑΗΔΟΝΙΟΥ ΚΕΛΑΗΔΗΜΑ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΛΥΦΆΔΑΣ ΔΕΙΛΙ
ΤΗΣ ΒΡΥΣΗΣ ΤΟ ΓΑΡΓΑΛΗΜΑ
ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΕΥΩΔΙΑ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΥΡΙΑΣ ΤΟ ΘΡΌΙΣΜΑ
ΑΓΓΕΛΩΝ ΨΑΛΜΩΔΙΑ
ΚΟΣΜΟΣ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΦΩΝΕΣ
ΠΑΠΑΣ ΜΕ ΠΕΤΡΑΧΗΛΙΑ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΙΟΛΙΟΥ ΓΛΥΚΕΣ ΧΟΡΔΕΣ
ΤΡΕΛΟΙ ΧΟΡΟΙ, ΜΑΝΤΗΛΙΑ
Ω ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΤΕΛΙΕΝΗ
ΠΑΝΩΡΙΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ
ΚΑΘΕ ΨΥΧΗΣ ΕΥΓΕΝΙΚΗΣ
ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ.
Το κείμενο και το ποίημα μας το έστειλε η τότε Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Σιαννών «Η ΒΡΑΣΙΑ» κυρία Μάρθα την οποία ευχαριστούμε πολύ.
Πηγή κειμένου: http://rokar-rokar.blogspot.gr/2008/04/blog-post_9759.html
Κάστρο Σιάννων
Χρόνος Κατασκευής Προέλευση μάλλον 14ος αιών ΙΩΑΝΝΙΤΙΚΟH
Τύπος Κάστρου Κατάσταση Κάστρο Ερειπιο
Κάστρο χτισμένο στην κορυφή λόφου ύψους 544 μ., στη θέση "Κάστρο", πάνω από τα Σιάννα, σε μεγάλη απόσταση από τη θάλασσα.
Ιστορία
Οι Ιππότες χρησιμοποιούσαν τα Σιάννα ως διοικητική έδρα, ασκώντας έλεγχο στην περιοχή από την Kρητηνία έως την Aπολλακιά και αποτελώντας συνδετικό κρίκο για την επικοινωνία μεταξύ Ν Ρόδου και ενδοχώρας προς Mονόλιθο, Aπολλακιά, Λάερμα και Ίστριο. Η πρώτη μνεία των πηγών για το συγκεκριμένο κάστρο ανάγεται στο 1473, όπου αναφέρεται πιθανή εγκατάλειψή του.
Θα θεωρήσουμε ότι το κάστρο είναι της Ιπποτικής περιόδου αν και δεν αποκλείεται να προϋπήρχε. Στις επιδρομές των Μαμελούκων (εξ Αιγύπτου) του 1440 και 1444 η περιοχή των Σιάννων υπέστη μεγάλες καταστροφές και το κάστρο δεν στάθηκε ικανό να την προστατέψει. Γι’ αυτό το λόγο, όταν τη δεκαετία του 1470 έγινε επανασχεδιασμός της άμυνας του νησιού, εν όψει του τουρκικού κινδύνου, το κάστρο δεν λήφθηκε σοβαρά υπόψη σαν αμυντική θέση. Σύμφωνα με το σχέδιο των Ιπποτών, σε περίπτωση εισβολής, ο πληθυσμός θα έπρεπε να μετακινηθεί για να αναζητήσει προστασία στον Μονόλιθο .
Ανεξάρτητα από αυτό, το κάστρο ήταν σε χρήση σε όλη τη διάρκεια της Ιπποτικής περιόδου και πρέπει να εγκαταλείφθηκε μετά την τουρκική κατάκτηση του 1522.
Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία
Το σχήμα της οχύρωσης ήταν μη κανονικό και εκτεινόταν σε 2.100 μ2, με περίμετρο τειχών 175 μ. Στο άνω τμήμα του υπάρχουν κατάλοιπα πύργου ή οχυρωμένης οικίας, ενώ το βόρειο τμήμα των τειχών είναι το καλύτερα διατηρημένο, με περίδρομο, επάλξεις και πολεμοθυρίδες. Στο μέσον του βόρειου τείχους πρέπει να βρισκόταν η είσοδος.
Στη ΒΑ γωνία υπάρχουν κατάλοιπα πύργου ορθογώνιου σχήματος και στη ΒΔ γωνία κατάλοιπα πύργου κυκλικού σχήματος, από τον οποίο σώζεται μόνο η βάση. Σώζονται επίσης κατάλοιπα της Ν και της Α πλευράς του τείχους. Τέλος, εντός των τειχών υπάρχει παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη.
Πηγή κειμένου: http://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=sianna
Πολιτιστικός Σύλλογος Σιαννών «Η Βρασία»
Ίδρυση, ονοματολογία και σκοποί του Συλλόγου.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σιαννών ιδρύθηκε στις 27 Μαρτίου 1999 από 45 μέλη τα οποία είναι τα ιδρυτικά. Τον Νοέμβριου του 1999, αφού είχε ολοκληρωθεί η γραφειοκρατική διαδικασία λειτουργίας, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συγκέντρωση των μελών όπου αποφασίστηκε να δοθεί στον Σύλλογο το όνομα του αρχαίου Δήμου της περιοχής, η Βρασία. Αναλυτικές πληροφορίες για το όνομα του Δήμου, αναφέρονται στην ετικέτα ''Σιάννα'' στην ανάρτηση με θέμα ''Ονοματολογία''.
Σύμφωνα με το καταστατικό, οι σκοποί του Συλλόγου είναι:
1) Η διατήρηση των πολιτιστικών μας παραδόσεων και η διαφύλαξη της πατρικής μας κληρονομιάς,
2) Η συμβολή στην πνευματική, πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξη των μελών του Συλλόγου και των κατοίκων του χωριού, με την καλλιέργεια των τεχνών, των γραμμάτων και των αθλημάτων,
3) Η προστασία του περιβάλλοντος,
4) Η ανάπτυξη δεσμών φιλίας, αλληλεγγύης και συνεργασίας, καθώς επίσης και συστηματική προσπάθεια για την επίλυση προβλημάτων που αφορούν το χωριό και τους κατοίκους του,
5) Η διαφώτιση της κοινής γνώμης πάνω στα προβλήματα των κατοίκων και του τόπου,
6) Η διαφύλαξη και η υπεράσπιση των ιδεωδών του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας και των οικογενειακών θεσμών έναντι κάθε πάσης επιβουλής.
Η πραγματοποίηση όλων των παραπάνω σκοπών, επιδιώκεται με νόμιμο μέσο και διαδικασία, ιδιαίτερα δε:
1) Με την διάσωση και διατήρηση λαογραφικών στοιχείων όπως έθιμα, τραγούδια, χορούς και διοργανώνοντας σχετικές εκδηλώσεις και γιορτές,
2) Με την σύσταση τοπικού λαογραφικούμουσείου,
3) Με την σύσταση και λειτουργίας δανειστικής βιβλιοθήκης και δισκοθήκης,
4) Με την διοργάνωση εκθέσεων έργων ελληνικής λαϊκής τέχνης,
5) Με την δημιουργία αθλητικών κέντρων Γυμναστικής και κλασσικού αθλητισμού,
6) Με την διοργάνωση θεατρικών παραστάσεων, εκδρομών, χοροεσπερίδων και επιμορφωτικών διαλέξεων,
7) Με την διατήρηση και την συντήρηση πράσινων χώρων, με δενδροφυτεύσεις και την προστασία της τοπικής πανίδας,
8)Με την συγκρότηση ομάδων εργασίας, εισηγητικών επιτροπών, επιτροπή μελετών και τεχνικών επιτροπών για πολιτιστικά έργα. Με την σύνταξη και την υποβολή σε κάθε αρμόδιο φορέα σχετικών μελετών προτάσεων, υπομνημάτων και διαβημάτων,
9) Με την έκδοση ενημερωτικού και μορφωτικού φυλλαδίου,
10) Με την ίδρυση και λειτουργία λαϊκού χορευτικού συγκροτήματος,
11) Μ ε την ίδρυση και λειτουργίας κέντρου νεότητας,
12) Με την αποδοχή και την αξιοποίηση υπέρ του Συλλόγου δωρεών, προσφορών και εθελούσιας εργασίας από κάθε νόμιμο φορέα.
Ιδρυτικά μέλη Συλλόγου.
Βρόντου Γεώργιος του Εμμανουήλ
Διακογεωργίου Παρασκευή του Σάββα
Διακογεωργίου Μαρία του Σάββα
Διμέλλη Σταυρούλα του Ευσταθίου
Διμέλλης Ιορδάνης του Ευσταθίου
Λεφτοπίνα Μαρία του Σάββα
Γιμούκης Κωνσταντίνος του Παντελέων
Γιμούκη Αντωνία του Παντελέων
Στεργάκης Εμμανουήλ του Παντελέων
Θεοδωράτος Αιμίλιος του Αντωνίου
Θεοδωράτος Σπύρος του Αντωνίου
Λουλλάς Ευστάθιος του Σπυρίδωνα
Λουλλά Δέσποινα του Σπυρίδωνα
Μαστροσάββα Μαρία του Ευσταθίου
Χαιροπούλου Ευαγγελία του Γεωργίου
Στεργάκη Τσαμπίκα του Παντελέων
Λουλλά Αικατερίνη του Σπυρίδωνα
Μανιά Γεωργία του Θεόδωρα
Μανιά Τσαμπίκα του Θεόδωρα
Μανιάς Θεόδωρος του Εμμανουήλ
Κρητικού Άντζελα του Ευσταθίου
Ίτσου Αικατερίνη του Παντελέων
Διακογεωργίου Ελευθέριος του Ευσταθίου
Φανούδη Γεωργία συζ. Ιωάννου
Καραγιάννης Μιχαήλ του Εμμανουήλ
Φανούδη-Κιούση Έλενα
Φραγκεσκάκης Νικόλαος του Βασιλείου
Μαστροχρήστου Δέσποινα συζ. Δημητρίου
Κοκιαντώνης Εμμανουήλ του Γεωργίου
Μενεγάκης Κωνσταντίνος του Συμεών
Λεφτοπίνας Ηλίας του Σάββα
Λεωνίδας Εμμανουήλ του Στυλιανού
Αυγενικός Μιχαήλ του Αλεξάνδρου
Διακογεωργίου Μηνάς του Σάββα
Θαρρενός Δημήτριος του Σταματίου
Μανακίτσα Ευαγγελία συζ. Παντελέων
Χάρη Ασπασία συζ Γεωργίου
Χάρη Παναγιούλα του Γεωργίου
Χάρης Μιχαήλ του Γεωργίου
Γιμούκη Μαρία του Παντελεών
Γιμούκη Παρασκευή του Πανταλέων
Πλάτση Καλοτίνα του Γεωργίου
Διακογεωργίου Γεώργιος του Αντωνίου
Μαστροσάββας Εμμανουήλ του Ευσταθίου
Θαρρενού Καθολική του Σταματίου
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου