 |
| Κώστας Νεοφύτου |
Μια ανέλπιστη έξοδος σήμερα με ένα φίλο είχε σαν αποτέλεσμα να γνωρίσω τον μεγάλο Γλύπτη της Ρόδου κ. Κώστα Νεοφύτου… τον άνθρωπο που έχει κοσμήσει τη Ρόδο με τα έργα του… ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα και γνωστά έργα του, είναι το γλυπτό με τα δελφίνια στο λιμάνι του νησιού…
Όπως μου είπε - για ένα άλλο έργο του -, οι 3 γλάροι στο Νεώριο συμβολίζουν τους Ήρωες των Ιμίων… Τον Παναγιώτη Βλαχάκο τον Χριστόδουλο Καραθανάση και τον Έκτορα Γιαλοψό…
Ο κ. Κώστας Νεοφύτου είναι ένας εξαίρετος και σεμνός άνθρωπος και ένας θαυμάσιος συνομιλητής…
Η αλήθεια πάντως είναι ότι τα δελφίνια στο λιμάνι της Ρόδου είναι τέσσερα και αυτό με μπέρδεψε κάπως αφού αναφερόταν σε τρεις Ήρωες… οι καλλιτέχνες όμως, έχουν ένα δικό τους τρόπο συμβολισμού… δεν τον ρώτησα γιατί τέσσερα και όχι τρία γιατί όταν άρχισε να μου λέει για το γλυπτό, ξεκίνησε ως εξής “το γλυπτό είναι αφιερωμένο στα Ίμια και τα παλικάρια που χάθηκαν…” κατά πάσα πιθανότητα, το τέταρτο είναι αυτό καθ’ αυτό το νησί των Ιμίων… Αν τον βρω ξανά πάντως, θα τον ρωτήσω…
Τον κύριο Νεοφύτου τον συνάντησα σε μια μικρή ψαροταβέρνα στην παραλία Μονοσύρια των Σιαννών…
____________________________
Κώστας Νεοφύτου: Ένας δημιουργός που επιμένει να ζει στην ιδιαίτερη πατρίδα του
Στο όμορφο νησί της Ρόδου ζει και δημιουργεί ο Κώστας Νεοφύτου. Αντίθετα με άλλους καλλιτέχνες, δεν εγκατέλειψε την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη μεγάλη και διαχρονική του αγάπη, που διαμόρφωσε το χαρακτήρα του από τα παιδικά του χρόνια και τον εμπνέει ασταμάτητα, από το 1961 που πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στη Ροδιακή Λέσχη μέχρι και σήμερα.
 |
| Μαζί με τον Κώστα Νεοφύτου |
«Η τέχνη λυτρώνει. Δοκιμάζω και ξαναδοκιμάζω με υπομονή και επιμονή, δίχως να φείδομαι το χρόνο και τις απώλειες, μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Τα έργα είναι παιδιά μου». Κεραμίστας, γλύπτης, ζωγράφος και ποιητής, αντλεί τα ερεθίσματά του από την αρχαία ελληνική τέχνη, τα νεολιθικά κεραμικά, τη Μινωική και Μυκηναϊκή τέχνη, τα γλυπτά, τα χρηστικά κεραμικά και γενικά τα έργα τέχνης αυτών των εποχών, τα μοναδικά σε χάρη, λιτότητα και αινιγματικότητα κυκλαδικά ειδώλια και φυσικά, από το αγαπημένο του νησί και την πλούσια παράδοσή του στις τέχνες. «Η παράδοση είναι μια πηγή ανεξάντλητη, με βαθιές καταβολές, όπου ο καλλιτέχνης προσφεύγει να αντλήσει υλικό, αφομοιώνοντας στοιχεία για να πλάσει, ξεδιπλώνοντας το δικό του όνειρο. Δημιουργώντας ένα έργο τέχνης, το κατευθύνω και με κατευθύνει, το πηγαίνω και με πάει».
Τα υλικά που χρησιμοποιεί έχουν επίσης παραδοσιακές καταβολές. «Ο παραδοσιακός κόκκινος πηλός του νησιού μου, αλλά και τα stoneware για μεγάλα γλυπτά και κατασκευές, φτάνοντας στο ψήσιμο έως τους 1300° C, επιτυγχάνοντας μοναδικά γεώδη χρώματα, με οξείδια και πυροχώματα. Πολλά από αυτά τα έργα τα μεταφέρω και στον ορείχαλκο. Με ενδιαφέρουν, επίσης, διάφορα υαλώματα και σμάλτα καλυπτικά. Πολλές φορές, φτιάχνω τις πατίνες των έργων μου με δικές μου συνταγές, ψήνοντας σε παραδοσιακό καμίνι με ξύλα. Στους πίνακες ζωγραφικής, προτιμώ τα γεώδη χρώματα που συνδυάζονται συνήθως με παλαιά ξύλα της θάλασσας, με κοχύλια και βότσαλα, κεραμικά, άμμο, σπασμένα όστρακα και χαλίκια, που φτιάχνω συνήθως από πολύχρωμες κεραμικές μάζες». Ο μεγαλύτερος σύμμαχός του όμως είναι η φωτιά. «Στην κεραμική, παρά τις όποιες προσδοκίες, μου δωρίζει το τελικό αποτέλεσμα… Είναι η τέχνη φωτιά και δώρο. Μαρτύριο και λύτρωση. Φαρμάκι και φάρμακο. Και η κεραμική μια «παιδεμένη» ωραία τέχνη, που ακόμα και τώρα, αντιπαλεύω το φόβο του θανάτου με την αγάπη της δημιουργίας». Όσο για τη γλυπτική: «Μου δίνει άλλες διεξόδους τρισδιάστατες και διαχρονικές, μια ουτοπία της αιωνιότητας. Ένας αγώνας και πόνος να εξουσιάσεις και να υλοποιήσεις το όραμα πριν τη λύτρωση. Σαν αφθαρσία στη φθορά της ροής του χρόνου… Η οντότητα του μπρούντζου, του μαρμάρου, του πηλού είναι ο κόσμος και το χάος μου, μεταλλαγή στις σκλαβιές και τις ελευθερίες μου, ιδρώνοντας μέσα στο γαλάζιο του νησιού μου, χαμογελώντας στα μπρούντζινα και κεραμικά κεράσματά μου…».
 |
| Όταν ακόμα τα δελφίνια είχαν το αρχικό χρώμα του μπρούτζου (2004) |
Οι σπουδές του στην Ιταλία, τα ταξίδια του και οι συμμετοχές του σε πολλές διεθνείς εκθέσεις τον έφεραν σε επαφή με το έργο πολλών καταξιωμένων καλλιτεχνών και σημάδεψαν το δημιουργικό του πέρασμα. Ιδιαίτερα σημαντική καμπή στην καριέρα του ήταν η γνωριμία του με τον κεραμίστα Πάνο Βαλσαμάκη, τη δεκαετία του 1970. «Μου έκανε εντύπωση η μορφή της γραμμής του και η λιτότητα των παραστάσεων και των μεταλλικών χρωμάτων του». Τις επιρροές αυτές ενσωμάτωσε στο δικό του προσωπικό στυλ και δημιούργησε το δικό του όραμα. Τα έργα του δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της δημιουργικής φαντασίας του, αλλά και της γνώσης του για την τεχνική της γλυπτικής και κεραμικής τέχνης. Εργάστηκε ως ειδικός σχεδιαστής κεραμίστας στο εργοστάσιο παραδοσιακών καλλιτεχνικών κεραμικών «ΙΚΑΡΟΣ», που ίδρυσαν οι Ιταλοί στη Ρόδο το 1929. Το ονόμασαν I.C.A.R.O. από τα αρχικά Industria Ceramica Artistica Rodio Orientale. Όταν έφυγαν οι Ιταλοί το 1945 μετονομάστηκε σε ΙΚΑΡΟΣ, που αντίστοιχό του περίπου ήταν ο «ΚΕΡΑΜΙΚΟΣ» της Αθήνας. Το εργοστάσιο, που ήταν συγχρόνως και σχολή κεραμικής, έκλεισε το 1985.
Το 1964, μόλις ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, έφτιαξε το δικό του μικρό εργαστήριο καλλιτεχνικής κεραμικής και αγγειοπλαστικής, όπου κατασκεύαζε, μαζί με τον αδερφό του, αντικείμενα με πρωτοποριακά σχέδια, επηρεασμένα από τα παραδοσιακά κεραμικά της αρχαίας και μεσαιωνικής Ρόδου και της Μικράς Ασίας. Η λειτουργία του σταμάτησε το 1995. Έχει κάνει συνολικά οκτώ ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε περισσότερες από εξήντα ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 1988 παρουσίασε τη δουλειά του στην γκαλερί «Ζυγός», το 1997 εξέθεσε στο Αμβούργο στην γκαλερί «Monica Beck» και το 1998 στην Αμερική, στην «Art International Artists», στη Βόρεια Καρολίνα.
 |
| Το πολυφωτογραφημένο και γνωστό έργο του (2016) |
Στις διεθνείς συμμετοχές του αναφέρουμε ενδεικτικά την Biennale de Vallauris στη Γαλλία (1982), την Παγκόσμια έκθεση κεραμικής στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας (1984), την Παγκόσμια έκθεση καλλιτεχνικής κεραμικής της Faenza στην Ιταλία (1989), την 5η Τριενάλε, Παγκόσμια έκθεση καλλιτεχνικής κεραμικής στη Βαρσοβία (1991), το Διεθνές grand prix πλαστικών τεχνών στη Νίκαια, Γαλλία (1992), την Παγκόσμια έκθεση κεραμικής στο Ώκλαντ στη Νέα Ζηλανδία (1996), την Παγκόσμια έκθεση γλυπτικής, ΧΙΙΙ Biennale Internationale στη Ραβέννα της Ιταλίας (1998), την Έκθεση του Συλλόγου Γλυπτών Ελλάδος στο Βουκουρέστι (1999) και πλήθος άλλων.
Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές, έχει κερδίσει τρία πανελλήνια βραβεία και έχει λάβει σημαντικές διακρίσεις στο εξωτερικό.
Η τελευταία του έκθεση έγινε στη Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου, στην Πύλη Ντ’ Αμπουάζ, (4 Αυγούστου - 23 Σεπτεμβρίου 2012), ενώ στο παρόν εργάζεται πάνω στη χύτευση μοντέλων στον μπρούντζο, με σκοπό τη δημιουργία μιας σειρά με θέματα θαλασσινά, την οποία θα παρουσιάσει μελλοντικά σε έκθεση γλυπτικής σε γκαλερί στην Αθήνα.
Επίσης, μια σειρά ποιημάτων ΧΑΪΚΟΥ (δεκαεπτασύλλαβα μικρά ποιήματα) περιμένει την έκδοσή της.
«Ό,τι αγγίζει ο Κώστας Νεοφύτου, πλάθεται όνειρο» γράφει ο ποιητής Ηλίας Τσέχος, ενώ ο ίδιος θεωρεί ότι έχει πετύχει το σκοπό του αν καταφέρει να επισημάνει το ασύλληπτο.
Ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης, που μέσα από τις αφαιρετικές του φόρμες
«λαξεύει μορφές
μαρμάρινες σιωπές
αθανασία».
Ελένη Νικολαΐδου
_________________________
Στον Ροδίτη γλύπτη Κώστα Νεοφύτου φέτος το αγαλματίδιο ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ 2016
Tο αγαλματίδιο ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ 2016 που θα απονεμηθεί σε όσους θα βραβευθούν φέτος, θα είναι δημιουργία του σημαντικού ροδίτη Γλύπτη και Κεραμίστα Κώστα Νεοφύτου. Θα είναι από πέτρα κα ορείχαλκο και η έμπνευσή του πήγασε από την ελληνική θάλασσα και τη ζωή που χαρίζει.
Ο Κώστας Νεοφύτου σπούδασε στην Ελλάδα και στην Ιταλία και έργα του εκτίθενται σε Μουσεία και Πινακοθήκες της χώρας μας, αλλά και σε πολλά μέρη του κόσμου. Επίσης έχει δημιουργήσει σημαντικά μνημεία σε δημόσιους χώρους στην Ρόδο και στην Αθήνα.
Είναι ένας πολυβραβευμένος καλλιτέχνης με αξιόλογες διακρίσεις, που έλαβε τρία πρώτα Βραβεία Καλλιτεχνικής Κεραμικής, πρώτο βραβείο Δήμου Ρόδου, δεύτερο πανελλήνιο βραβείο και τρίτο πανελλήνιο βραβείο.
Έργα του έχουν εκτεθεί σε οκτώ ατομικές εκθέσεις και περισσότερες από εξήντα ομαδικές, στη Ρόδο, στην Αθήνα, στη Γερμανία και στην Αμερική, ενώ έλαβε μέρος σε Biennale σε πολλές χώρες του κόσμου, όπως Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Βουλγαρία, Κροατία, Πολωνία, Ουγγαρία, Νέα Ζηλανδία, Σερβία, Ρουμανία κ.α. Έχει εκδώσει 5 ποιητικές συλλογές και είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, του Συλλόγου Γλυπτών Ελλάδος, της Πανελλήνιας Ένωσης Κεραμιστών και Αγγειοπλαστών Ελλάδος, Καλλιτεχνικό μέλος της Δημοτικής Πινακοθήκης Ρόδου, και μέλος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου.
Για την πηγή έμπνευσης στη δημιουργία του Αγαλματιδίου των Βραβείων Περιβαλλοντικής Ευαισθησίας ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ 2016, αναφέρει :
«Η θάλασσα είναι η δεύτερη μητέρα μου, που μου έδωσε τόσα πολλά.
Να βλέπω και να θαυμάζω. Ν’ ανακαλύπτω και να εμπνέομαι.
Να ταξιδεύω και να ελπίζω.
Σχεδόν όλη η δουλειά μου γεννιέται από την θάλασσα και τα κεράσματά της.
 |
Οι
“Γλάροι” ή “Πουλιά” στο Νεώριο
συμβολίζουν τους Ήρωες των Ιμίων |
Τα βράχια, η άμμος, τα βότσαλα, τα ψάρια, τα κοχύλια, τα όστρακα, είναι προικιά αθάνατη που απλόχερα δανείζει.
Και η Ελληνική παράδοση είναι μια πηγή ανεξάντλητη, με βαθιές καταβολές, όπου προσφεύγω να αντλήσω, για να χτίσω το δικό μου όνειρο.
Αυτή τη πηγή είμαστε υποχρεωμένοι να προστατεύουμε και να διατηρήσουμε».
Τα Βραβεία ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ είναι ένας θεσμός που εδραιώθηκε από τον Εθελοντικό Οργανισμό για το Αστικό Περιβάλλον ECOCITY, ο οποίος επιβραβεύει την Περιβαλλοντική Ευαισθησία για ενέργειες και έργα που υλοποιήθηκαν στη διάρκεια του προηγούμενου έτους με προσανατολισμό στην προστασία του Περιβάλλοντος.
Τα βραβεία απλώνονται σε πέντε τομείς, οι οποίοι είναι αφιερωμένοι σε Επιστημονικό έργο και Διπλωματική Εργασία για το Αστικό Περιβάλλον, σε περιβαλλοντικό έργο Οργανισμών και Κρατικών Υπηρεσιών, σε περιβαλλοντικό έργο Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σε αναφορές για το περιβάλλον από Μέσα Ενημέρωσης και σε περιβαλλοντικό έργο Επιχειρήσεων.
Φέτος η Τελετή απονομής των Βραβείων ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ 2016 θα φιλοξενηθεί το βράδυ της 4ης Ιουνίου στις Πηγές Καλλιθέας στην Ρόδο, από τον Δήμο Ρόδου και την ΔΕΡΜ Α.Ε., με τη συνεργασία της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου και του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου.
_______________________
Μυθιστορία και κυκλοφορία στην τέχνη του Κώστα Νεοφύτου
Γράφει ο Ιωάννης Γεωργικόπουλος*
Είναι λίγες οι φορές που συναντάμε Έλληνες καλλιτέχνες ευφυείς και πολύπλευρους, οι οποίοι να μεταβολίζουν αποτελεσματικά το συμβολικό μας κεφάλαιο σε διάφορες κλίμακες (εθνικό, περιφερειακό, τοπικό επίπεδο). Η περίπτωση του Ροδίτη δημιουργού Κώστα Νεοφύτου αντικατοπτρίζει την σπάνια και αναγκαία αυτή τάση.
Ο όρος Μυθιστορία (Mythistory) προέρχεται από τον μεγάλου βεληνεκούς ιστορικό William H. McNeill και αφορά τον συνδυασμό μύθου και αλήθειας μέσα από την απαραίτητη καταστροφή και αναδόμηση -ή και αντικατάσταση- παλαιών μύθων με καινούριους, στα πλαίσια ενός ισορροπημένου feed-back ανάμεσα σε μύθο και πράξη. Καθοριστικός για την αποτελεσματικότητα της ανάδρασης αυτής αναδεικνύεται ο ρόλος των διανοουμένων αλλά και των καλλιτεχνών.
Πώς από ένα καθαρά εθνοκεντρικό και κρατικιστικό φίλτρο, εντός του οποίου μάθαμε να διαμορφώνουμε αντιλήψεις, μπορεί να παραχθεί έργο συνεκτικό, συνδυαστικό και επίκαιρο, το οποίο πέραν της καλαισθησίας του θα άπτεται και της μακράς μας μνήμης; Ο Κώστας Νεοφύτου μοιάζει να χαστουκίζει με αχτίδες φωτός τις εν συγχύσει μεταμοντέρνες μας αγωνίες.
Αποδίδοντας φόρο τιμής στο γενετικό υλικό των νησιωτών (και ειδικά των Δωδεκανησίων) χωρίς να ορίζεται από αυτό, ο καλλιτέχνης καταφέρνει να αποδώσει σε κάθε του δημιούργημα το ανοιχτό πνεύμα του Δωδεκανήσιου και την επαφή του με τους συμβολισμούς του υδάτινου στοιχείου, απόρροια της τάσης για κυκλοφορία και άνοιγμα των νησιών από καταβολής τους.
 |
| Γοργόνα με δελφίνι στο νοσοκομείο της Ρόδου |
Τρία κεραμικά κοχύλια 70 εκατοστών από την γέννηση στην αποσύνθεση, έργο βραβευμένο το 1986· πόσα τέτοια δεν βρήκαν τυχαία τα πόδια μας σε μια παραλία του Αιγαίου, ολόκληρα, μισά, φαγωμένα από την αλμύρα, μα πάντα με τον ίδιο τρόπο καθισμένα μες στην μνήμη; Τα κεραμικά ''Χερουβείμ'', κάτι ανάμεσα σε ψάρι, πουλί και ανθρώπινη φιγούρα με ένα φεγγάρι… το βυζαντινό κληροδότημα, η νησιωτική φύση και ο ακατέργαστος ψίθυρος της Ιστορίας. ''Κοιμώμενος έρως'', θλιμμένος με χέρια σταυρωτά πάνω σε άκαμπτη πέτρα, να σπαράζει ονειροπολώντας και ύστερα μια ''γοργόνα με ψάρι'', μονόστηθη, περήφανη και απρόσιτη.
Μια στήλη με κοχύλια, ''ενθύμια του Αιγαίου'', πολύχρωμα, πολύμορφα, από το χρόνο καμωμένα και τον τόπο. Οι ''μοναξιές'' του (1 και 2) οι φρενοπαθείς με δίπλα ένα πουλί που γίνεται σκαθάρι – ποιος ουρανός, ποιο χώμα; - στο παγκάκι της συγκίνησης, της λήθης και των μπερδεμένων αναμνήσεων, τυλιγμένες σαν σε γάζες, λες και μάτωσαν από την ικετευτική τους ακινησία. Τα ειδώλια, ένα σκεπτόμενο, ένα σε αναμονή, ένα αγανακτισμένο και τα δύο τελευταία φοβισμένα, εγκλωβισμένα και ανήμπορα… η ιστορία του τόπου μέσα από το παραμύθι της γιαγιάς. Δίπλα ο ''άγνωστος στρατιώτης'', ειδώλιο πάλι, αποκαμωμένος νησιώτης μετά από πόλεμο, με εαυτόν. ''Ορφέας και Ευριδίκη'' σαν σε οικογενειακή φωτογραφία… λες και δεν νίκησαν ποτέ τον θάνατο και οι χορδές της άρπας σαν καρφιά ή βέλη, η θρησκειακή συνέχεια του αρχαίου μύθου· σύγχρονες εμμονές και φόβοι.
Η ''Νίκη'', πληγωμένη, μια φιγούρα μεταξύ Ικάρου και πεταλούδας, πόσο ψηλά θα φτάναμε και ποιος περιμάζεψε το κουκούλι με τις ρίζες μας; Ο ''Ιππότης'' του έχει χρώματα από θάλασσα και το άλογο κοιτάζει ψηλά, τα τείχη του Κάστρου ή την αφηγηματική τοπιογραφία των νησιών και την τόση αλμυρή προσπάθεια του μόχθου και της δημιουργίας; Μπρούτζινη ''μάνα με παιδί'', η νησιωτική Pieta των Ιταλών με το μικρό κεφάλι και την υπερμεγέθη αγκαλιά, να χωράει την παρουσία, την θυσία και την απορία του περιπλανώμενου. Πώς θα πετάξει αυτή η ''φυγή'' του δημιουργού η φτιαγμένη από μπρούντζο και καταδικασμένη στο σκοτεινό κομμάτι της ύπαρξης; Το ''ερωτικό'', μια μάζα από αίμα, πάθος και μια περίεργη οσμή αθανασίας, λίγο πριν την ζωή.
 |
συμβολίζουν τους Ήρωες των Ιμίων
|
''Πουλιά'' από μπρούντζο, μπερδεμένα μεταξύ τους σαν καράβι, τα σύμβολα που έδειχναν το δρόμο, τον αταξίδευτο ακόμα. Στη συνέχεια, οι ''μαρμάρινες'' σκέψεις του Κώστα Νεοφύτου με θεματικές την θάλασσα, την γυναίκα και τον έρωτα μαρτυρούν, με τον τρόπο που αποδίδονται, μια εσωτερική ανάγκη για ανάπλαση των στοιχείων μιας ταυτότητας ζωντανής μα δυστυχώς ανεκμετάλλευτης. Τέλος, η ζωγραφική του. Η ''Μίλητος'', η ''Λίνδος'', ο ''Απόλλων'', το ''Επιτύμβιο'', φτιαγμένα από επιτυχημένο συνδυασμό υλικών που χρησιμοποιήθηκαν στα νησιά στο πέρασμα των χρόνων : πέτρα, πηλός, ξύλο, χαλίκι, βότσαλο, μάρμαρο και ένα πεταμένο κεφάλι αγάλματος στην άκρη… πόσο βαθιά βυθίσαμε τα πόδια μας και πια ξεχάσαμε να περπατάμε; Η αγαπημένη μου ''Τήλος'', χτισμένη ανάμεσα στη θάλασσα και στο βουνό, να ατενίζει τις Νηρηίδες κάτω από το φεγγάρι. ''Μονοσύρια'', ''Πάταρα'', ''Νόστος'' με πουλιά που δραπετεύουν και δυο κουκουβάγιες στο ''Απόβραδο'' να μετεωρίζονται σε μια μικτή τεχνική που ρουφάει κάθε σου κύτταρο. ''Αντίφελλος'', η πόλη απέναντι από το Καστελλόριζο, κοχύλια και αίμα, μόνο. ''Κνίδος'' και ''Πριήνη'', ειδώλια ανάμεσα σε γκρεμισμένους αρχαίους κίονες να περιμένουν πάνω στο βράχο το πειρατικό που θα τους σώσει.
Είναι πολλά τα έργα του Κώστα Νεοφύτου καθώς δημιουργεί διαρκώς με το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση στον τόπο καταγωγής του, την Ρόδο· πράγμα σπάνιο σε μια κοινωνία αστικοποιημένη στο έπακρο. Η ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα, λησμονώντας πότε τον μύθο, πότε την Ιστορία, πρέπει να αντικατασταθεί από συστήματα ιδεών που θα ανανεώνουν τα σύμβολα και θα μεταβολίζουν το πλούσιο άυλο κεφάλαιο στο εθνικό, περιφερειακό, τοπικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Η γνώση της Ιστορίας και των κλιμάκων της, η κατανόηση της συμβολής του μύθου στην κουλτούρα και η ενεργοποίηση των ποιοτικών αντανακλαστικών μας είναι διαδικασία επίπονη μα τόσο αναγκαία, ώστε να μην κατασπαταληθούν τα αμέτρητα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτουμε σαν λαός. Όλα τα άλλα μοιάζουν απλά να περισσεύουν.
* Ο Ιωάννης Γεωργικόπουλος είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Πανεπιστημίου της Σορβόννης (Paris 1)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου