Η Μεγάλη Ελλάδα ή Μεγάλη Ελλάς, Magna Graecia στα λατινικά, Magna Grecia (ή, σπανιότερα, Grande Ellade) στα ιταλικά, ήταν η επικράτεια των διαφόρων αρχαίων Ελληνικών αποικιών στην Σικελία και νότια Ιταλία.
Μια σχέση Πολιτισμού, που Ωφέλησε σημαντικά και τους δύο Λαούς!
 |
| Συρακούσες |
ΣΙΚΕΛΙΑ
Συρακούσες: πόλη της νοτιοανατολικής Σικελίας. Ιδρύθηκε από τους Κορινθίους το 734 π.Χ.
Μεσσήνη ή Ζάγκλη (σημερινή Messina): αποικία των Χαλκιδαίων. είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Σικελίας και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Ιδρύθηκε από Έλληνες αποίκους ως Ζάγκλη και λίγο αργότερα πήρε το σημερινό της όνομα, προς τιμήν της πελοποννησιακής Μεσσήνης.
Μύλοι (σημερινό Milazzo)
Αιολίδες Νήσοι με επίκεντρο τη Λιπάρα (αποικία της Κνίδου, 580 π.Χ.) Η θαλάσσια αυτή περιοχή καλείται Αρχιπέλαγος των Αιολίδων, η δε ονομασία οφείλεται στο γεγονός ότι οι Αρχαίοι Έλληνες εντόπιζαν εκεί (στο νησί Στρόμπολι) την κατοικία του Αιόλου, ακολουθώντας τη «γεωγραφία» των ομηρικώνεπών. Ελληνικής προέλευσης είναι και πολλά τοπωνύμια που απαντώνται στα νησιά, δείγμα μιας παρουσίας που ξεκίνησε κατά τα τέλη του β' ελληνικού αποικισμού και διήρκεσε μιάμιση χιλιετία.
Πάνορμον (σημερινό Palermo) Το Παλέρμο (ιταλικά: Palermo, σικελικά: Palermu, αρχαία ελληνικά Πάνορμος) είναι πρωτεύουσα και διοικητική έδρα της αυτόνομης περιοχής Σικελία, της Ιταλίας καθώς και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Το Παλέρμο είναι κτισμένο σε μαγευτική τοποθεσία, στο βάθος μεγάλου κόλπου της ΒΔ. ακτής της Σικελίας, στους πρόποδες του βουνού Πελεγκρίνο, σε μια εύφορη κοιλάδα. Είναι σημαντική πόλη της Σικελίας, με πανεπιστήμιο κι άλλες ανώτατες σχολές, ναύσταθμο, ναυπηγεία, βιομηχανίες μεταξουργίας κι υφαντουργίας και σπουδαίο λιμάνι με μεγάλη εμπορική κίνηση. Είναι πόλη με αρχαιότατη ιστορία. Ήταν αποικία των Καρχηδονίων, ενώ οι Φοίνικες κι οι Έλληνες το χρησιμοποιούσαν σα σταθμό στα ταξίδια τους. Κατακτήθηκε απ' τους Ρωμαίους, τους Νορμανδούς, τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους Άραβες. Στην πόλη σώζονται ωραιότατα μνημεία, δείγματα της μακρόχρονης ιστορίας της. Οι κάτοικοι του Παλέρμο αποκαλούνταιΠαλερμιτάνοι ή Πανορμίτες.
Άκις ή Άχις (σημερινό Acireale)
Ξιφωνία (δεδομένου ότι δεν έχει βρεθεί κανένα αρχαιολογικό ίχνος της, ούτε και υπάρχουν σαφείς πληροφορίες για τη ακριβή της θέση, υπολογίζεται ότι βρισκόταν μεταξύ των σημερινών Aci Catena, Acireale και Aci Castello)
Μινωική Ηράκλεια
Αίγεστα ή Έγεστα. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, πρώτοι εγκαταστάθηκαν στη Σικελία οι Σικανοί που ήσαν ιβηρικής καταγωγής και είχαν εκδιωχθεί από τους Λίγυες, αν και ισχυρίζονταν πως ήταν γηγενείς κάτοικοι της Σικελίας. Κατά την άλωση της Τροίας από τους Έλληνες, μερικοί Τρώες έφθασαν στη Σικελία και συγκατοίκησαν με τους Σικανούς σε δύο πόλεις, την Έρυκα και την Έγεστα, οι οποίες έλαβαν το κοινό όνομα Έλυμοι. Η Έγεστα είχε κακές σχέσεις με τον Σελινούντα από το 580 π.Χ, γεγονός που αποτέλεσε αφορμή για την σικελική εκστρατεία των Αθηναίων (415-413 π.Χ). Το 409 π.Χ, οι Εγεσταίοι είχαν συμμαχήσει με τους Καρχηδόνιους, όταν οι τελευταίοι κατέλαβαν τον Σελινούντα. Κατά τον Πρώτο Ρωμαιοκαρχηδονιακό Πόλεμο, οι Εγεσταίοι πρόδωσαν τους Καρχηδόνιους και πολέμησαν στο πλευρό των Ρωμαίων, γι' αυτό και ευνοήθηκαν κατά την ρωμαϊκή περίοδο. Ωστόσο, κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ, η πόλη της Έγεστας καταστράφηκε.
Τίνδαρις
Εύβοια, μια αποικία των Λεοντίνων. Η Εύβοια ήταν αρχαία ελληνική αποικία στη Σικελία. Ιδρύθηκε από τους Λεοντίνους κατά τις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. πάνω σε αρχαιότερο σικελικό οικισμό. Οι Λεοντίνιοι ήτανΧαλκιδείς άποικοι- και έτσι έδωσαν στην πόλη το όνομα της νήσου από όπου προήλθαν. Στην περιοχή της Εύβοιας βρέθηκαν, από ανασκαφές του 1898, αγγεία και τύμβοι τόσο της πρώτης όσο και της τετάρτης περιόδου (700 -500 π.Χ.) και μαρτυρούν τον σταδιακό εξελληνισμό των εντοπίων.
Ακράγας ή Aκράγαντας (σημερινό Agrigento) - Το Αγκριτζέντο (ιταλ. Agrigento, είναι πόλη στη νότια ακτή της Σικελίας στην Ιταλία, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Στην αρχαιότητα, ήταν γνωστή ως Ακράγας, μια από τις επιφανέστερες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας. Το ιστορικό κέντρο της πόλης ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Η πόλη ιδρύθηκε γύρω στο 580 π.Χ. από αποίκους της Γέλας, που την ονόμασαν Ακράγαντα, όπως τον ομώνυμο ποταμό. Ο Ακράγας αναπτύχθηκε ταχύτατα κι έγινε μια από τις πλουσιότερες και επιφανέστερες ελληνικές αποικίες της "Μεγάλης Ελλάδας". Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του, ο Φάλαρις έγινε τύραννος και κυβέρνησε την πόλη για 16 χρόνια, έως ότου μία αριστοκρατική συνωμοσία έδωσε τέλος στην τυραννία του. Εδώ γεννήθηκε ο Εμπεδοκλής, σημαντικός προσωκρατικός φιλόσοφος. Η πόλη παρέμεινε ουδέτερη κατά τη διαμάχη των πόλεων της Αθήνας και των Συρακουσών, ενώ το 406 π.Χ. καταλύθηκε το δημοκρατικό της πολίτευμα όταν λεηλατήθηκε από τους Καρχηδονίους. Ο Τιμολέων την επανίδρυσε με αποίκους από την Ηλέα (Ηπείρου).
Νάξος: αποικία των Χαλκιδαίων: ιδρύθηκε το 757 π.Χ. (σημερινή Giardini Naxos) - Η Νάξος ιδρύθηκε το 734 π.Χ., πιθανώς από κατοίκους της Χαλκίδας και υπό την αρχηγία του Θεοκλή. Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η ελληνική εγκατάσταση εκτόπισε μια εγκατάσταση των ντόπιων που υπήρχε εκεί. Ο Θουκυδίδης μνημονεύει έναν βωμό, ο οποίος σήμερα δεν υπάρχει.
Πρώιμα αναπτύχθηκε παραγωγή κεραμικής ευβοϊκού τύπου, ενώ τον 5ο αιώνα χτίστηκε ναός της Αφροδίτης. Οι κάτοικοι της Νάξου συνέχισαν το αποικιακό πρόγραμμα ιδρύοντας με την σειρά τους το 730 π.Χ. την Κατάνηκαι τους Λεοντίνους, ίσως το 728 π.Χ. την Zankle (Μεσσήνη). Αργότερα κατακτήθηκε από τον Ιπποκράτη, τύραννο της Γέλας και συμμάχησε με την Αθήνα. Η πόλη καταστράφηκε το 403 π.Χ. από τον Διονύσιο, τύραννο των Συρακουσών και οι κάτοικοι που επέζησαν έφυγαν πρόσφυγες στο Ταυρομένιον, την σημερινή Ταορμίνα.
Ταυρομένιον: αποικία των κατοίκων της Νάξου Σικελίας (σημερινή Taormina)
Μέγαρα Υβλαία: αποικία των Μεγαρέων στην ανατολική ακτή της Σικελίας. Ίδρυση το 734 π.Χ. - - Τα Μέγαρα Υβλαία ιδρύθηκαν το 729 π.Χ. από κάτοικους των Μεγάρων. Ήταν η πρώτη Ελληνική αποικία στην Σικελία. Η αρχαία πόλη γνώρισε ραγδαία ανάπτυξη τον 7ο αι. π.Χ. και κάτοικοί της προχώρησαν στην αποίκηση και άλλων τοποθεσιών, όπως π.χ. την ίδρυση του Σελινούντα το 650 π.Χ.. Η πόλη καταστράφηκε το 483 π.Χ. από τον Γέλωνα τον Συρακούσιο, για να ξανακτιστεί το 340 π.Χ. από τον Τιμολέοντα. Οι Ρωμαίοι την κατέστρεψαν το 213 π.Χ. και από τότε δεν ξανακατοικήθηκε.
Λεοντίνοι: αποικία των Χαλκιδαίων ή των κατοίκων της Νάξου Σικελίας τον 8ο αιώνα π.Χ. (σημερινό Lentini) - Οι Λεοντίνοι ήταν αρχαία ελληνική αποικία στην Σικελία. Ιδρύθηκαν από αποίκους που προέρχονταν από τηνΕυβοϊκή αποικία Νάξος και βρίσκονταν λίγο βορειότερα των Συρακουσών στην ανατολική πλευρά της Σικελίας. Η πόλη ιδρύθηκε γύρω στο 728 π.Χ. Μητρόπολή της ήταν η Ευβοϊκή αποικία Νάξος που βρισκόταν λίγο βορειότερα. Οι Λεοντίνοι ήταν η πρώτη ελληνική αποικία της Σικελίας που δεν χτίστηκε στην ακτή αλλά στην ενδοχώρα, σε απόσταση έξι χιλιομέτρων από την ακτή. Διατήρησε την ανεξαρτησία της μέχρι το 498 π.Χ. οπότε κυριεύτηκε από τον τύραννο Ιπποκράτη της Γέλας. Το 476 π.Χ πέρασε στην κυριαρχία των γειτονικώνΣυρακουσών, όταν και κυριεύτηκε από τον τύραννο Ιέρων. Στην συνέχεια ανέκτησε την ανεξαρτησία της. Για την διατήρηση της ανεξαρτησίας τους ένα τμήμα των κατοίκων της πόλης αναζήτησε την συμμαχία των Αθηναίων. Οι Αθηναίοι αποφάσισαν να επέμβουν στην περιοχή όταν οι Συρακούσες εγκατέστησαν στην πόλη μία ολιγαρχική φιλική προς αυτούς κυβέρνηση, κάτι που αποτέλεσε μία από τις αφορμές της Σικελικής εκστρατείας.
Κατάνη: Ιδρύθηκε από τους Ναξιώτες Σικελίας τον 8ο αιώνα π.Χ. (σημερινή Catania) - Η Κατάνη ή Κατάνια είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σικελίας (ιταλ. Catania) με πληθυσμό 380.000 κατοίκους, χτισμένη στους πρόποδες της Αίτνας. Ήταν αποικία που ιδρύθηκε από Χαλκιδείς από τη Νάξο τηςΣικελίας. Πρώτος οικιστής της Κατάνης ήταν ο Εύαρχος , περί το 728 π.Χ. , από την ευβοϊκή αποικία Νάξο της Σικελίας. Οι Ευβοείς έχτισαν την πόλη τους πάνω σε ένα λόφο (Κατάνε στην τοπική διάλεκτο) κοντά στη θάλασσα, 15 χλμ από το ηφαίστειο της Αίτνας, το οποίο έχει προκαλέσει πολλές καταστροφές σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας της πόλης. Η οικονομική άνθηση της Κατάνης, η οποία στηριζόταν και στο εμπόριο και στην αγροτική παραγωγή, την έκανε στόχο για τους ισχυρούς της περιοχής, όπως οι Συρακούσες, οι Καρχηδόνιοι κλπ.
Γέλα: Ιδρύθηκε από αποίκους της Ρόδου και Κρήτης το 675 π.Χ. (σημερινή Gela) - Η πόλη, όπως μας αναφέρει ο Θουκυδίδης, ιδρύθηκε γύρω στο 688 π.Χ, κατά την διάρκεια του δεύτερου ελληνικού αποικισμού, από τον Αντίφημο και τον Έντιμο, αποίκους από την Ρόδο και την Κρήτη. Η πόλη αναπτύχθηκε γρήγορα και μετά από έναν αιώνα περίπου, το 580 π.Χ, ίδρυσε την αποικία του Ακράγαντα, η οποία όμως σύντομα αποσχίστηκε από τη Γέλα
Καμάρινα: αποικία των Συρακουσών (σημερινή Camarina) Η Καμάρινα ήταν αρχαία ελληνική παραθαλάσσια αποικίατων Συρακουσίων στη Σικελία Η αρχαία αποικία πήρε το όνομά της από τη νύμφη Καμάρινα, η οποία κατοικούσε στην κοντινή λιμνούλα του ποταμού Ιππάριου. Στα αργυρά δίδραχμα της πόλης, στα τέλη του 5ου αι. π.Χ., απεικονίζεται επάνω σε έναν κύκνο, ενώ η πίσω όψη απεικονίζει το κεφάλι ενός εφήβου με κέρατα ταύρουπου συμβολίζει την θεϊκή μορφή του ποταμού Ιππάριου. Ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι η Καμάρινα ιδρύθηκε το 598 π.Χ. από Συρακούσιους με σκοπό μαζί με τις αποικίες τους Άκρες και Κασμένες να ελέγχουν τους Σικελούς και να περιορίσουν τις επεκτατικές βλέψεις των ανταγωνιστών τους της Γέλας
Άκραι: αποικία των Συρακουσών (σημερινό Palazzolo Acreide) - Οι Άκραι Σικελίας ήταν αποικία στην Μεγάλη Ελλάδα στην Σικελία. Ιδρύθηκε το 664 π.Χ. από τους Συρακούσιους με σκοπό μαζί με τις αποικίες τους Καμάρινα και Κασμένες να ελέγχουν τους Σικελούς και να περιορίσουν τις επεκτατικές βλέψεις των ανταγωνιστών τους της Γέλας (βλ. χάρτης αποικιών Σικελίας). Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπήρξαν ολοκληρωμένη πόλη όπως η Καμαρίνα, αλλά παραμεθόριο οχυρό και ταυτίζονται με την σημερινή περιοχή Παλάτσολο Ακρέιντε. Ο Θουκυδίδης αναφέρει στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, Βιβλίον ΣΤ', 5 ότι... αι Άκραι και αι Κασμέναι απωκίσθησαν υπό των Συρακουσίων, αι Άκραι εβδομήντα έτη μετά την ίδρυσιν των Συρακουσών, αι Κασμέναι είκοσι περίπου έτη μετά τας Άκρας. Η Καμάρινα απωκίσθη το πρώτον υπό των Συρακουσίων, ακριβώς σχεδόν εκατόν τριάντα πέντε έτη μετά την ίδρυσιν των Συρακουσών .
Ιμέρα: αποικία της Μεσσήνης (σημερινή Imera) Η Ιμέρα ήταν αρχαία ελληνική αποικία στην Σικελία που ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. κατά την διάρκεια τουδεύτερου ελληνικού αποικισμού. Βρισκόταν στην βόρεια ακτή του νησιού στις όχθες του ομώνυμου ποταμού. Η Ιμέρα ήταν η πρώτη ελληνική αποικία στο βόρειο τμήμα της Σικελίας. Ιδρύθηκε κατά την διάρκεια του 7ου αιώνα π.Χ. από αποίκους που προέρχονταν από την Ευβοϊκή αποικία Ζάγκλη (την μετέπειτα Μεσσήνη). ΟΔιόδωρος ο Σικελιώτης τοποθετεί την ίδρυση της πόλης 240 χρόνια πριν την καταστροφή της από τουςΚαρχηδόνιους κάτι που σημαίνει πως ιδρύθηκε το 648π.Χ. Στους πρώτους αποίκους προστέθηκε στην συνέχεια και ένας αριθμός εξόριστων Συρακούσιων, γι’ αυτό τον λόγο η Χαλκιδική διάλεκτος που μιλιόταν στην Ιμέρα είχε και Δωρικά στοιχεία.
Για την πρώτη περίοδο της πόλης λίγα είναι γνωστά σήμερα. Από μία αναφορά του Αριστοτέλη φαίνεται πως η πόλη βρέθηκε κάτω από την κυριαρχία του τυράννου του Ακράγαντα, Φάλαρη. Στην συνέχεια ακολούθησε ένα σύντομο διάστημα στο οποίο βρέθηκε κάτω από την κυριαρχία του τυράννου της Ζάγκλης Σκύθη και ακολούθησε η άνοδος στην εξουσία του τυράννου Τήριλλου. Ο Τήριλλος για να διατηρηθεί στην εξουσία συμμάχησε με τον Καρχηδόνιο στρατηγό Αμίλκα του Άννωνος. Όταν εκδιώχθηκε από τον τύραννο του Ακράγαντα Θήρωνα ο Αμίλκας εκστράτευσε στην Σικελία για να τον βοηθήσει.
Σελινούς: αποικία των Μεγάρων Υβλαίων - Ο Σελινούντας ήταν αποικία της επίσης σικελικής πόλης Μέγαρα Υβλαία. Η πόλη ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια του 7ου αιώνα π.Χ. Η ημερομηνία ίδρυσής της δεν μπορεί να προσδιοριστεί σήμερα με ακρίβεια. Με βάση αναφορά τουΘουκυδίδη φαίνεται πως η πόλη ιδρύθηκε το 622 π.Χ. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης τοποθετεί την ίδρυση της πόλης το 650 π.Χ. ενώ ο ιστορικός Ιερώνυμος ακόμα νωρίτερα το 654 π.Χ. Η πόλη, αν και συνόρευε με τις καρχηδονιακές αποικίες, διατηρούσε καλή σχέση με την Καρχηδόνα. Από τις πληροφορίες που έχουμε για την επικράτεια της πόλης, φαίνεται πως, κατά τη διάρκεια του 6ου και 5ου αιώνα π.Χ., γνώριζε ακμή και ευημερία. Ο Θουκυδίδης αναφέρει πως, πριν την αποστολή των Αθηναίων στη Σικελία, ο Σελινούντας ήταν ευημερούσα και ισχυρή πόλη που διέθετε συσσωρευμένο πλούτο στους ναούς της. Ο Διόδωρος αναφέρει πως λίγο πριν την τελική επιδρομή των Καρχηδονίων η πόλη διένυε μακρά περίοδο ηρεμίας και ο πληθυσμός της είχε αυξηθεί σημαντικά.
Κασμέναι: αποικία των Συρακουσών - Οι Κασμέναι ήταν αποικία στην Μεγάλη Ελλάδα στην νοτιοδυτική Σικελία. Ιδρύθηκε το 644 π.Χ. από τουςΣυρακούσιους με σκοπό μαζί με τις αποικίες τους Καμάρινα και Άκραι να ελέγχουν τους Σικελούς και να περιορίσουν τις επεκτατικές βλέψεις των ανταγωνιστών τους της Γέλας (βλ. χάρτης αποικιών Σικελίας). Όπως και οι Άκραι υπήρξαν παραμεθόριο οχυρό και όχι ολοκληρωμένη πόλη και η ακριβής τοποθεσία τους δεν έχει εντοπιστεί ακόμα[1]. Ο Θουκυδίδης αναφέρει στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, Βιβλίον ΣΤ', 5 ότι... αι Άκραι και αι Κασμέναι απωκίσθησαν υπό των Συρακουσίων, αι Άκραι εβδομήντα έτη μετά την ίδρυσιν των Συρακουσών, αι Κασμέναι είκοσι περίπου έτη μετά τας Άκρας. Η Καμάρινα απωκίσθη το πρώτον υπό των Συρακουσίων, ...Το 485 π.Χ., οι Κιλλύριοι δούλοι επαναστάτησαν εναντίον των Συρακούσιων γαιοκτημόνων, οι οποίοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις Κασμένες και τελικά επέστρεψαν στις Συρακούσες με τη βοήθεια του τύραννου Γέλωνα.
Ραγούσα (σημερινή Ragusa)
Ακρίλλαι (σημερινό Chiaramonte Gulfi)
Aγύριον (σημερινή Agira)
ΚΑΛΑΒΡΙΑ
Ρήγιον (σημερινή Reggio Calabria): αποικία των Χαλκιδαίων. - Το Ρήγιο ήταν μία από τις αρχαιότερες ελληνικές αποικίες της Κάτω Ιταλίας. Ιδρύθηκε το 720 π.Χ. από Ευβοείς και αρχικά ονομαζόταν Ερυθρά. Η πόλη βρισκόταν σε ιδιαίτερα προνομιακή θέση, καθώς ήταν χτισμένη σχεδόν στο νοτιότερο σημείο της Ιταλικής χερσονήσου, στον πορθμό της Μεσσήνης.
Το Ρήγιο ήταν από τις σημαντικότερες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας, φτάνοντας σε μεγάλη οικονομική και πολιτική ισχύ κατά την διάρκεια του 6ου και του 5ου αιώνα π.Χ. Η πόλη βρέθηκε στην μεγαλύτερη ακμή της την περίοδο διακυβέρνησης του τυράννου Αναξιλάου. Ο Αναξίλαος επέκτεινε την εξουσία του και στη γειτονική Ζάγκλη με αποτέλεσμα να εξουσιάζει μία μεγάλη περιοχή της Νότιας Ιταλίας. Κατά το διάστημα αυτό το Ρήγιο γνώρισε σημαντική πολιτιστική άνθηση και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα γλυπτικής και ποίησης της Μεγάλης Ελλάδας με κύριους εκπροσώπους τον γλύπτη Πυθαγόρα και τον ποιητή Ίβυκο.
Το Ρήγιο κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου συμμάχησε με την Αθήνα. Το Ρήγιο αποτέλεσε την βάση των επιχειρήσεων των Αθηναίων κατά την διάρκεια της Σικελικής εκστρατείας. Λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το 387 π.Χ. καταλήφθηκε από τις Συρακούσες οι οποίες συμμάχησαν με την γειτονική του Ρηγίου πόλη, τους Επιζεφύριους Λοκρούς με αποτέλεσμα να τερματιστεί η περίοδος της ανεξαρτησίας του.
Επιζεφύριοι Λοκροί (σημερινό Locri) - Οι Επιζεφύριοι Λοκροί ιδρύθηκαν γύρω στο 680 με 670 π.Χ., στην περιοχή της νότια Καλαβρίας από Λοκρούςπροερχόμενους και από την Οπούντια και από την Οζολία Λοκρίδα. Ο προσδιορισμός «Επιζεφύριοι» προέρχεται από τον δυτικό άνεμο Ζέφυρο, όνομα το οποίο έδωσαν και στο γειτονικό ακρωτήριο. Η κοινωνία τους ήταν μητριαρχική.
Η πόλη ήταν από τις πιο σημαντικές και εύπορες της Μεγάλης Ελλάδας. Έναν αιώνα μετά την ίδρυσή της χτίστηκε μεγάλο τείχος γύρω από την πόλη ενώ έξω από την αυτή υπήρχαν αρκετά νεκροταφεία, μερικά από τα οποία ήταν πολύ μεγάλα. Η ίδρυσή της ξεκίνησε ως επιχείρηση μιας αριστοκρατικής οικογένειας της Λοκρίδας από την Ελλάδα, ενώ σύμφωνα με τον Στράβωνα, ο ιδρυτής της ονομαζόταν Ευάνθης. Γνωστός κάτοικός της φέρεται να ήταν ο νομοθέτης της Ζάλευκος.
Τους πρώτους αιώνες συμμάχησε με την Σπάρτη. Η πόλη ίδρυσε δύο αποικίες στην Καλαβρία, το Ιππόνιο και τη Μέδμη, τον 7ο αιώνα π.Χ. Τον 6ο αιώνα π.Χ. οι δυνάμεις των Επιζεφύριων Λοκρών νίκησαν στη μάχη του ποταμού Σάγκρα (μεταξύ 560 π.Χ. και 535 π.Χ.) τις δυνάμεις του Κρότωνα. Μαζί με τους Λοκρούς πολέμησαν και δυνάμεις από την πόλη Ρήγιο, αλλά και από τις δύο αποικίες, Ιππόνιο και Μέδμη. Για τη νίκη τους αφιέρωσαν ασπίδα στους Δελφούς. Μετά την μάχη, η οποία προκάλεσε κρίση στο εσωτερικό του Κρότωνα, οι Επιζεφύριοι Λοκροί άρχισαν μια πιο επιθετική πολιτική, που οδήγησε σε ρήξη με τους συμμάχους τους από το Ρήγιο.
Τον 4ο αιώνα π.Χ. συμμάχησε με τις Συρακούσες (επί Διονυσίου του Α'). Όταν οΔιονύσιος ο Β' νικήθηκε από τον θείο του Δίων, κατέφυγε στους Λοκρούς. Εκεί εγκαθιστά τυραννίδα στην πόλη, αλλά τελικά οΤιμολέων ελευθερώνει τις πόλεις που βρίσκονταν κάτω από την τυραννία του. Ο Πλάτωνας, ο οποίος ζούσε τότε στην αυλή του Διονυσίου του Α', την αποκαλούσε Άνθος της Ιταλίας εξαιτίας των ομορφιάς των κατοίκων της.
Την περίοδο των πολέμων που διεξήγαγε ο Πύρρος στην Κάτω Ιταλία οι Λοκροί πολέμησαν αρχικά εναντίον του Πύρρου, συμμαχώντας με την Ρώμη. Μετά την μάχη της Ηράκλειας όμως παραδόθηκαν στον Πύρρο. Οι Λοκροί υποτάχτηκαν στους Ρωμαίους το 206 π.Χ. κατά την διάρκεια του δεύτερου Καρχηδονιακού πολέμου.
Κρότωνας (σημερινò Crotone) - Ο Κρότων υπήρξε αρχαία ελληνική αποικία στην ανατολική ακτή της Καλαβρίας, στις εκβολές του ποταμού Αισάρου, που ιδρύθηκε περίπου το 710 π.Χ. από Αχαιούς. Αφού κυρίευσε την προς βορειοδυτικά ορεινή χώρα και τα χαλκωρυχεία του κόλπου της Τερίνης, ίδρυσε μικρό κράτος εκτεινόμενο από την Αδριατική ως την Τυρρηνική Θάλασσα.
Επιχείρησε πόλεμο εναντίον των Λοκρών, αλλά ηττήθηκε το 548 π.Χ. στη Σάγρα. Τις συνέπειες της ήττας αυτής φανερώνει η απουσία της πόλης ως το 532 π.Χ. από τις ολυμπιακές νίκες. Η εγκατάσταση του Πυθαγόρα στον Κρότωνα έδωσε νέα ώθηση στην πόλη και συνέβαλε στην πολιτιστική και κοινωνική πρόοδό της. Τον 6ο αιώνα π.Χ. αναδείχθηκαν σπουδαίοι άνδρες, όπως οι ιατροί Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης και Δημοκήδης, οι γλύπτες Δαμέας, καιΠατροκλής αργότερα, και πλήθος αθλητών, από τους οποίους διασημότερος υπήρξε ο γιος του Διοτίμου Μίλων. Κάτω από την αρχηγία του Μίλωνα, οι Κροτωνιάτες νίκησαν τους Συβαρίτες το 510 π.Χ. και κατέστρεψαν την πόλη τους. Αρχίζει από τότε η εποχή της ηγεμονίας τους στη Μεγάλη Ελλάδα. Αργότερα η πόλη περιέπεσε σε αναρχία, κατά την περίοδο της οποίας διώχθηκαν και δολοφονήθηκαν πολλοί Πυθαγόρειοι και η πόλη οδηγήθηκε στην παρακμή.
Το 389 π.Χ., καταλήφθηκε από τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο, κάτω από την κυριαρχία του οποίου έμεινε 12 έτη. Το 296 π.Χ. την κατέλαβε ο τύραννος Αγαθοκλής και στη διάρκεια του πολέμου Πύρρου και Ρωμαίων υπέστη πολλές καταστροφές. Το 277 π.Χ.κυριεύτηκε με δόλο από το Ρωμαίο ύπατο Ρουφίνο, αλλά στη μάχη των Καννών αποτέλεσε για τρία χρόνια ορμητήριο του Αννίβα.
Σύβαρις (σημερινό Sibari) - Η Σύβαρις (νοελλ. Σύβαρη, σήμερα στα ιταλικά Sibari) ήταν αρχαία πόλη της Μεγάλης Ελλάδας, που βρίσκεται στη σημερινή Νότια Ιταλία.
Ιδρύθηκε στον κόλπο του Τάραντα από Αχαιούς (από την Ελίκη) και Ίωνες (από την Τροιζήνα) αποίκους, προς το τέλος του 8ου αι. π.Χ. Η εύφορη γη της περιοχής και το εκτεταμένο εμπόριο της πόλης με τις αποικίες της Μικράς Ασίας την κατέστησαν μια από τις πλουσιότερες και δυνατότερες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας.
Τον 6ο αιώνα π.Χ. ξέσπασαν εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ δημοκρατικών και αριστοκρατικών. Οι τελευταίοι κάλεσαν σε βοήθεια τους Κροτωνιάτες, οι οποίοι το 510 π.Χ. κατέλαβαν και κατέστρεψαν την πόλη.
Σκύδρος (πιθανότατα σημερινό Belvedere di Spinello, δεδομένου ότι δεν έχουν βρεθεί ίχνη της) αποικία των κατοίκων της Σύβαρης, μετά την καταστροφή της από τον Κρότωνα (το 510 π.Χ.).
Θούριοι: αποικία των Αθηναίων. Ιδρύθηκε το 443 π.Χ. στα ερείπια της κατεστραμμένης (από το 510 π.Χ.) Σύβαρης. Οι Θούριοι ήταν αποικία των Αθηναίων στην κάτω Ιταλία. Η πόλη κτίστηκε στην θέση της ερειπωμένης πόλης Σύβαρης η οποία είχε καταστραφεί το 510 π.Χ. από τον γειτονικό Κρότωνα. Οι Θούριοι ιδρύθηκαν το 444 π.Χ., την εποχή του Περικλή, όταν η Αθήνα βρισκόταν στο απόγειο της δύναμης της. Ήταν η μοναδική αποικία που ίδρυσαν οι Αθηναίοι στην δύση. Με την ίδρυση αυτής της αποικίας οι Αθηναίοι απέβλεπαν να διεισδύσουν στο εμπόριο της δυτικής Μεσογείου, που μέχρι τότε διεξαγόταν από την Κόρινθο. Το γεγονός αυτό ενίσχυσε την έχθρα των Κορινθίων προς τους Αθηναίους και αποτέλεσε μία από τις αιτίες του Πελοποννησιακού πολέμου. Οι άποικοι των Θουρίων εκτός από την Αθήνα προέρχονταν και από πολλές περιοχές της Πελοποννήσου και από την Βοιωτία. Οι κάτοικοι στην πορεία χωρίστηκαν σε τάξεις με βάση την καταγωγή. Μετά την ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο, η πόλη σταδιακά αυτονομήθηκε από την μητρόπολη. Τα επόμενα χρόνια οι Θούριοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με εχθρικούς λαούς από το εσωτερικό της Ιταλίας, κυρίως τους Βρέτιους (ή Βρούτιους) οι οποίοι κατέλαβαν τελικά την πόλη στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. Η πόλη πέρασε για ένα σύντομο διάστημα στον έλεγχο των Συρακούσιων την εποχή της βασιλίας του Διονύσιου του Νεότερου και στα μέσα του 3ου αιώνα επανήλθε στους Βρέτιους. Λίγες δεκαετίες μετά καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους.
Μέδμα: αποικία των Επιζεφύριων Λοκρών (σημερινό Rosarno) - Η Μέσμα, ή Μέδμα ήταν μια αρχαία ελληνική πόλη που βρίσκονταν στη τότε Μεγάλη Ελλάδα. Βρίσκονταν στην δυτική παραλία της Βρεττίας. Η πόλη κυριεύτηκε από τον τύραννο των Συρακουσών Δημήτριο το 388 π.Χ., και τα περίχωρα δόθηκαν στους Λοκρούς. Η πόλη δεν σημείωσε μεγάλη άνθιση, και δεν είναι πιθανόν να είχε νόμισμα πριν του 388 π.Χ. Φαίνεται μάλιστα ότι τα νομίσματά της είναι νεώτερα του 344 π.Χ. και ότι είναι κομμένα από τους Λοκρούς. Τα νομίσματα των Μεσμαίων αποτελούνται από κορινθιακούς στατήρες ομοίων των Λοκρών, αλλά με άλλες επιγραφές στην πίσω όψη, ενώ η μπροστινή όψη είναι ανεπίγαφη. Κοσμούνται δε με κεφαλή της Περσεφόνης, γυναίκας, του Απόλλωνα, ή ανδρική. Η πίσω όψη εικονίζει κεφαλή του Απόλλωνα, γυμνό άνδρα που κάθεται σε βράχο με σκυλί, άλογο που καλπάζει ή Νίκη στεφαηφόρο. Η εικονιζόμενη γυναίκα νομίζεται ότι είναι η νύφη των πηγών Μέσμα, ενώ ο γυμνός άνδρας ίσως είναι προσωποποίηση του ποταμού Μέταυρου ή ο Πάν.
Σκυλλάκιον (σημερινό Squillace)
Ιππώνιον (σημερινή Vibo Valentia) - Το Ιππώνιον ή πιο σωστά Ειπώνιον, ή Veiponium ήταν αρχαία ελληνική πόλη της Μεγάλης Ελλάδας, στη σημερινή Ιταλία.
Κατά τον Στράβωνα ήταν αποικία των Λοκρών και βρίσκονταν στην δυτική παραλία της Βρεττίας. Λεηλατήθηκε από τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο και οι κάτοικοί του μεταφέρθηκαν στις Συρακούσες το 389 π.Χ. Δέκα χρόνια αργότερα οι Καρχηδόνιοι την ξανάκτισαν και την παρέδωσαν στους κατοίκους της. Περί τα 350 π.Χ. κυριεύθηκε από τους Βρέττιους, και ξανά ελευθερώθηκε το 330-325 π.Χ. από τον Αλέξανδρο τον Ηπειρώτη. Ξανά κατακτήθηκε το 296 π.Χ. από τον Αγαθοκλή, αλλά οι Βρέττιοι την απελευθέρωσαν γρήγορα και την κατείχαν μέχρι το 272 π.Χ.. οπότε έγινε ρωμαϊκή αποικία και μετονομάστηκε σε Vibo Valentia.
Βους (σημερινή Bova)
Καυλωνία (σημερινή Monasterace Μarina) - Βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Καλαβρίας στην περιοχή Μοναστηράκι. Ιδρύθηκε από Αχαιούς που ήρθαν από την Ελλάδα πριν το 700 π.Χ. με αρχηγό τον Τύφων από το Αίγιο και κατοίκησαν στο μέρος αυτό μια ευρεία περιοχή. Το όνομα ίσως να προέρχεται από έναν πολίτη της Αυλώνας, τον Καυλώνα.
Από την κτίση της πόλης, και μετά από λίγες δεκαετίες συμμάχησε με τον Κρότωνα και την Σύβαρι, αργότερα και με τους Θούριους, οι οποίες ήταν επίσης Αχαϊκές αποικίες. Στην Αυλωνία πρέπει να άνθιζε το εμπόριο, όπως συμπεραίνεται από τις μεγάλες ποσότητες αρχαίων νομισμάτων που έχουν βρεθεί.
Το 389 π.Χ. ο Διόνυσος τύραννος των Συρακουσών εισέβαλε στην Μεγάλη Ελλάδα, πολιόρκησε την Καυλωνία και επέφερε σοβαρές απώλειες στους Κροτωνιάτες και άλλους που έσπευσαν σε βοήθεια των Καυλωτών. Η Καυλωνία αναγκάστηκε να παραδοθεί και η πόλη καταστράφηκε το 384 π.Χ., ενώ οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στις Συρακούσες. Η Καυλωνία παραχωρήθηκε στους σύμμαχους των Σικελών, τους Λοκρίους. Από τότε η Καυλωνία δεν ευδοκίμησε, και κατά την Σικελική εκστρατεία του Πύρρου αλώθηκε από μισθοφόρους στρατιώτες και έσβησε.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα εκτίθενται σήμερα στο Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας (ιταλ. Museo Nazionale della Magna Grecia) στο Ρέτζιο (αρχ. Ρήγιον) της Καλαβρίας.
Μέταυρος: αποικία της Μεσσήνης και του Ρηγίου (σημερινό Gioia Tauro)
Κρίμισα (σημερινό Cirò)
Λάος: (σημερινή Mercelina) - Η Λάος ήταν αρχαία ελληνική πόλη της Μεγάλης Ελλάδας, στη σημερινή Καλαβρία .
Ήταν αχαϊκός λιμένας της δυτικής πλευράς της Ιταλίας κοντά στις εκβολές του ομώνυμου ποταμού. Πρόκειται για αποικία της Συβάρεως, όταν μετά την καταστροφή του έτους 510 π.Χ. μέρος των Συβαριτών φυγάδων κατοίκησαν εδώ. Η πόλη κυριεύτηκε το έτος 390 π.Χ. από τους Λουκανούς. Η Λάος έκοψε νομίσματα την περίοδο της αρχαϊκής τέχνης, δηλαδή στα τέλη του 6ου και την πρώτη δεκαετία του 5ου αιώνα π.Χ. Έκοψε επίσης χάλκινα νομίσματα μεταγενέστερα τω ναργυρών και νεότερα του 400 π.Χ. Τα ονόματα των αρχόντων ΣΤΑ και ΟΨΙ, τα οποία αναγράφονται στα νομίσματα, ίσως να ήταν Στάτιος ή Στατίλιος και Οψίδιος.
Τερίνα: αποικία του Κρότωνα, σημερινή Sant' Eufemia ή Nocera Terinese (οι απόψεις των ειδικών διίστανται για την ακριβή της θέση, δεδομένου ότι δεν έχουν βρεθεί ίχνη της).
Ιέραξ: (σημερινό Gerace)
Κωσταντία: (σημερινή Cosenza)
Λακίνιον: (σημερινό Capo Colonna)
ΑΠΟΥΛΙΑ
Αργυριπποι: (σημερινό Foggia)
Βάρις ή Βάριον: (σημερινό Μπάρι, Bari) - Το Mπάρι ιδρύθηκε πιθανότατα από τους Πευκετίους. Από τη στιγμή που πέρασε στην εξουσία των Ρωμαίων τον 3ο αιώνα π.Χ., απέκτησε στρατηγική σημασία σαν σημείο σύνδεσης του παραλιακού δρόμου και της Βία Τραιάνα και σαν λιμάνι για το εμπόριο προς ανατολάς. Ένας δευτερεύων δρόμος οδηγούσε από το Μπάρι στον Τάραντα. Το λιμάνι του, αναφερόμενο ήδη από το 181 π.Χ., ήταν πιθανότατα το κύριο της περιοχής κατά τα αρχαία χρόνια, όπως και σήμερα, και αλιευτικό κέντρο. Ο πρώτος Επίσκοπος Μπάρι ήταν ο Γερβάσιος, που ορίστηκε στη Σύνοδο της Σαρδικής το 347. Οι επίσκοποι εξαρτώνταν από τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης μέχρι το 10ο αιώνα.
Βυτοντινον: (σημερινό Bitonto) - Το Μπρίντιζι ήταν Αρχαία Ελληνική αποικία που προηγήθηκε της Ρωμαικής επέκτασης. Το Λατινικό όνομα Brundisium προέρχεται από το Ελληνικό Βρεντήσιον, που σημαίνει ΄΄κεφάλι ελαφιού΄΄, που αναφέρεται στο σχήμα του φυσικού λιμανιού. Το 267 π.Χ. (245 π.Χ., σύμφωνα με άλλες πηγές) κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Στο ακρωτήριο της Πούντα, που βρίσκεται στο εξωτερικό λιμάνι, έχει ταυτοποιηθεί ένα χωριό της Εποχής του Ορείχαλκου (16ος αιώνας π.Χ.), όπου ένα σύνολο από καλύβες, προστατευμένες από επίχωμα από πέτρες απέφερε κομμάτια Μυκηναικήςκεραμικής. Ο Ηρόδοτος έχει αναφερθεί στη Μυκηναική προέλευση αυτών των πληθυσμών. Η νεκρόπολη του Τορ Πιζάνα (νότια της παλιάς πόλης του Μπρίντιζι) απέφερε Κορινθιακά πιθάρια του πρώτου μισού του 7ου αιώνα π.Χ. ΟιΜεσσάπιοι του Μπρίντιζι είναι βέβαιο ότι διατηρούσαν έντονες εμπορικές σχέσεις με την απέναντι πλευρά της Αδριατικής και τους Ελληνικούς πληθυσμούς του Αιγαίου Πελάγους. Μετά τους Καρχηδονιακούς Πολκέμους (264 - 146 π.Χ.) έγινε σημαντικό κέντρο της ναυτικής δύναμης και του θαλάσσιου εμπορίου της Ρώμης. Στο Συμμαχικό Πόλεμο (90 - 88 π.Χ.) απέκτησε τα δικαιώματα των Ρωμαίων πολιτών και έγινε ελεύθερο λιμάνι από το Σύλλα. Δεινοπάθησε όμως από μια πολιορκία από τον Ιούλιο Καίσαρα και δέχθηκε νέες επιθέσεις το 42 και το 40 π.Χ. Εδώ γεννήθηκε ο ποιητής Πακούβιος περί το 220 π.Χ. και πέθανε ο διάσημος ποιητής Βιργίλιος το 19 π.Χ. Υπό τους Ρωμαίους το Μπρουντίζιουμ - μεγάλη πόλη την εποχή του με περίπου 100.000 κατοίκους - ήταν λιμάνι με μεγάλη κίνηση, το κύριο σημείο επιβίβασης για την Ελλάδα και την Ανατολή, μέσω Δυρραχίου και Κέρκυρας. Συνδεόταν με τη Ρώμη μέσω της Βία Αππια και της Βία Τραιάνα. Η κατάληξη της Βία Αππια στην άκρη της θάλασσας πλαισιωνόταν στο παρελθόν από δύο ωραίες κολόνες. Μόνο η μία παραμένει, η άλλη έχει υπεξαιρεθεί και μεταφερθεί στη γειτονική πόλη Λέτσε.
Βρινδίσιον: (σημερινό Μπρίντιζι, Brindisi)
Eγναθια: (σημερινό Fasano)
Ρυψ: (σημερινό Ruvo di Puglia)
Τάρας ή Τάραντας: (σημερινό Taranto) αποικία των Σπαρτιατών - Ο Τάραντας ήταν η μοναδική αποικία της Σπάρτης στην Μεγάλη Ελλάδα. Ιδρύθηκε το 706 π.Χ. απο τον Φάλανθο.Εγκαταστάθηκαν σε αυτή Σπαρτιάτες άποικοι. Οι άποικοι έδωσαν στην πόλη το όνομα του ήρωα Τάραντα, γιου του θεού Ποσειδώνα και μίας τοπικής νύμφης[1]. Ο Τάραντας εξελίχθηκε σε κυρίαρχη πόλη της Νότιας Ιταλίας επιβάλλοντας σταδιακά την κυριαρχία του και στις γειτονικές πόλεις. Αποτέλεσε επίσης πολύ σημαντικό εμπορικό κέντρο της δυτικής Μεσογείου. Η κυριαρχία του Τάραντα στην νότια Ιταλία απειλήθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. από τουςΡωμαίους, οπότε συμμάχησε με τον βασιλιά της Ηπείρου, Πύρρο για να τους αντιμετωπίσει. Οι Ρωμαίοι κατέλαβαν τελικά την πόλη λίγα χρόνια μετά τους Πυρρικούς πολέμους το 272 π.Χ. Οι Ρωμαίοι μετά την κατάληψη της πόλης κατέστρεψαν τα τείχη της. Κατά την διάρκεια του Β' Καρχηδονιακού Πολέμου ο Τάραντας υπέστη μεγάλες καταστροφές από τον στρατό του Αννίβα.
Μεταπόντιο: (σημερινό Metaponto) - Το Μεταπόντιο ήταν ελληνική αποικία της Αχαΐας. Ανήκε στην Μεγάλη Ελλάδα και βρισκόταν σε σύρραξη με τις Ιταλικές πόλεις. Στα τέλη του 6ου αι. π.Χ. φιλοξένησε τον Πυθαγόρα και έγινε το κέντρο συνάντησης των Πυθαγορείων. Τον 4ο αι. π.Χ. αντιτάχτηκε στην επεκτατική πολιτική των Συρακουσώνκαι του Διονυσίου κάνοντας συμμαχία με τις άλλες Ιωνικές πόλεις της Ιταλίας.
Μινωπολις (σημερινή Monopoli)
Θυριαι (σημερινή Turi)
Καιλια (σημερινή Ceglie Messapica, Brindisi)
Καιλια (σημερινή Ceglie di Campo, Bari)
Καλλίπολις (σημερινή Gallipoli)
Καστανεα (Βυζαντινη αυτοκρατορια, σημερινή Castellaneta )
Κανύσιον (σημερινή Canosa)
Νεαπολις (σημερινή Polignano a Mare)
Υδρούς (σημερινό Οτράντο)
Σιλούϊον ή Σίδιον (σημερινό Gravina) - Η πόλη ιδρύθηκε από τους Έλληνες κατά τη διάρκεια του αποικισμού της Μεγάλης Ελλάδας, ως πόλις με το δικαίωμα της νομισματοκοπίας. Ο Διόδωρος Σικελιώτης την αναφέρει ως πόλη της Απουλίας, η οποία αποσπάστηκε από τους Σαμνίτες από τους Ρωμαίους κατά τη διάρκεια του Γ΄ Σαμνιτικού Πολέμου (305 ή 306 ΠΚΕ). Ήταν μια πόλη στο εσωτερικό της Απουλίας, για την οποία αναφέρει ο Στράβωνας ότι συνορεύει με τους Πευκέτιους. Το όνομά της αναφέρει ο Πλίνιος ανάμεσα στις πόλεις δήμους της Απουλίας. Η Αππία οδός, η οποία συνέδεε την Ρώμη με τοΜπρίντιζι, περνούσε από την Γκραβίνα. Στη μεσαιωνική ιστορία η πόλη κατακτήθηκε αλλεπάλληλα από τους Βυζαντινούς, τους Λομβαρδούς και τους βορειοαφρικανούς Μουσουλμάνους. Η πόλη ήταν έδρα του Οίκου των Οτβίλ και μεταγενέστερα του βασιλείου της Νάπολης. Σε μεταγενέστερη περίοδο εξελίχθηκε σε κληρονομικό φέουδα του Ιωάννη, δούκα του Ντουράτσο.
Συποντον (σημερινό γειτονια της Foggia)
Αλήσιον (σημερινό Lecce)
Απένηστη ή Απάμεστη (σημερινή Mattinata)
Η αποικία ιδρύθηκε από κατοίκους της Αιτωλοακαρνανίας, δεδομένου ότι στις ανασκαφές βρέθηκαν νομίσματα, που φέρουν το όνομα Οινιάδες.
Το όνομά της προέρχεται, πιθανότατα, από το ρήμα ἀπανίστημι (αναδύομαι, εγείρομαι, γεννώμαι). Δεδομένου ότι βρίσκεται από την πλευρά της Αδριατικής θάλασσας(δηλαδή προς την ανατολή), οι κάτοικοι έδωσαν το όνομα αυτό, θέλοντας να ορίσουν ότι ο Ήλιος, αναδύεται (εγείρεται) από την πλευρά της πόλης τους.
Για τον ίδιο λόγο, ίσως το όνομα να σημαίνει και αυγή (σημειώνεται ότι το όνομα του σύγχρονου δήμου, που βρίσκεται στη θέση της: Mattinata στα ιταλικά σημαίνειαυγή ή πρωινό).
ΚΑΜΠΑΝΙΑ
Κύμη: Aποικία των Χαλκιδαίων και της Κύμης. Δεν είναι γνωστές πολλές λεπτομέρειες για την ίδρυσή της και κάποιοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι είναι αποικία της Κύμης Αιολίας (στη Μικρά Ασία)
Νεάπολις ή Παρθενόπη (σημερινή Νάπολη)
Η πόλη ιδρύθηκε, πιθανότατα, από κατοίκους της Κύμης (σημερινή Cuma), γύρω στον 9ο και 8ο αι. π.Χ., με το όνομα Παρθενόπη. Η αποικία αυτή ονομάστηκε αργότερα Παλαιόπολις, όταν κατά τον 5ο αι. π.Χ., ιδρύθηκε σε μια κοντινή περιοχή η σημερινή Νάπολη (Νεάπολις=Νέα πόλις).
Ελέα (σημερινή Velia), πατρίδα του Παρμενίδη - Η πόλη ιδρύθηκε όταν άποικοι Φωκαείς εκτοπισμένοι από τους Πέρσες που πολιορκούσαν την Φώκαια, εγκατέλειψαν την πόλη με τα πλοία τους με σκοπό να εγκατασταθούν στην αποικία τους στην Κορσική, Αλαλία. Τελικά ύστερα από οκτώ ή δέκα χρόνια περιπλάνησης κατέληξαν στο Ρήγιο της Καλαβρίας. Μετά την συνάντησή τους με τον φιλόσοφο Ξενοφάνη, ο οποίος βρισκόταν εκείνη την περίοδο απέναντι στην Μεσσήνη, κατευθύνθηκαν βόρεια όπου ίδρυσαν μία νέα πόλη. Το αρχικό όνομα της νέας πόλης ήταν Υέλη, στην συνέχεια έγινε Έλη και τελικά Ελέα. Η Ελέα βρισκόταν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με την μητρόπολή τους την Φώκαια. Από τα ερείπια των τειχών της πόλης που σώζονται ίχνη τους ακόμα και σήμερα φαίνεται πως η πόλη είχε περίμετρο τριών μιλίων.
Ποσειδωνία αποικία των Συβαριέων (σημερινό Capaccio-Paestum)
Πύχουντας αποικία της Μεσσήνης (σημερινό Policastro Bussentino)
Πιθηκούσσαι αποικία των Χαλκιδαίων και της Ερέτριας (σημερινή Ischia, στο ομώνυμο νησάκι)
Δικαιάρχεια (σημερινό Pozzuoli)
Δεν είναι γνωστές πολλές λεπτομέρειες για την ίδρυσή της: η μία άποψη αναφέρει ως ιδρυτές της, εξόριστους από τη Σάμο, ενώ μία άλλη ως αποικία της γειτονικής (ιταλικής) Κύμης (σημερινή Cuma)
Παλίνωρος ή Παλίνωρον (σημερινό Palinuro, δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Centola)
Πιθανότατα, το όνομα της αποικίας προήλθε από τον Παλίνωρο, επικεφαλής (καπετάνιο) του πλοίου του Αινέα, όταν ο τελευταίος διέφυγε μετά την καταστροφή τηςΤροίας.
ΛΟΥΚΑΝΙΑ
Μεταπόντιον (σημερινό Metaponto)
Σύρις (σημερινή Nova Siri) - Η Σύρις ιδρύθηκε πιθανόν από κατοίκους της Ιωνικής Κολοφώνας όταν οι Λυδοί τους εξεδίωξαν από την πατρίδα τους λίγο πριν το 650 π.Χ. πιθανόν. Βρέθηκε να είναι μια απομονωμένη ιωνική αποικία σε μια ακτή που κυριαρχούσαν οι Δωριείς άποικοι. Για ένα διάστημα, όμως, κατάφερε και γνώρισε την ευημερία συμμετέχοντας κι αυτή στο χερσαίο εμπόριο προς τα δυτικά μέχρι της ακτές του Τυρρηνικού πελάγους. Πλέον δεν υπάρχει τίποτα από την πόλη διότι στα μέσα του 6ου αι. καταστράφηκε από τους μη Ίωνες γείτονές της, το Μεταπόντιο, τη Σύβαρη και τον Κρότωνα. Κατά κάποιο τρόπο ξαναγεννήθηκε εκεί κοντά από τον Τάραντα, το 433-432 π.Χ., με την ίδρυση της Ηράκλειας, σε μια τοποθεσία που είχε ελληνική παρουσία από τον ύστερο 8ο αι. σύμφωνα με την κεραμική που βρέθηκε εκεί. Η πόλη θα πρέπει να λειτούργησε από τότε ως προκεχωρημένο φυλάκιο.
Ηράκλεια (σημερινό Policoro)
Πιστοικός (σημερινό Pisticci)
Τροίλια ή Οβελάνον (σημερινή Ferrandina)
Γάλασα (σημερινό Armento)
ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΙΤΑΛΙΑ
Ανκών (ή Δωρική Ανκών, το αρχικό της όνομα) αποικία των Συρακουσών (σημερινή Ανκόνα) Η πόλη κτίστηκε από τους Συρακούσιους στους χρόνους του τυράννου Διονυσίου του πρεσβύτερου. Ήταν κυριότερο λιμάνι του Ιλλυρικού εμπορίου και είχε περίφημο ναό της Αφροδίτης. Κατά τα βυζαντινά χρόνια η πόλη διατήρησε τη σπουδαιότητά της και έγινε μια από τις σημαντικότερες πόλεις του Εξαρχάτου της Ιταλίας. Εκεί συγκεντρώθηκαν πολλοί Έλληνες από την Κωνσταντινούπολη μετά την άλωση. Κατά το 16ο αιώνα υπήρχε αξιόλογη ελληνική παροικία, που άρχισε όμως να φθίνει κατά τα τέλη του 19ου αιώνα. Το λιμάνι της Αγκώνα το 20 αιώνα παρουσιάζει ιδιαίτερα αυξημένη εμπορική και τουριστική κίνηση. Συνδέεται πορθμειακά με ελληνικά λιμάνια, ιδιαίτερα της Πάτρας και της Κέρκυρας, καθώς τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί σημαντικά οι ακτοπλοϊκές γραμμές με προορισμό την Αγκώνα.
Άδρια (σημερινή Adria)
("ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΙΤΑΛΙΑΣ")
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου