Η Άλωση της Ρόδου
Ήταν η δεύτερη προσπάθεια των Οθωμανών το 1522 να εκδιώξουν τους Ιωαννίτες Ιππότες από τη Ρόδο και να διασφαλίσουν με την κατάληψη του νησιού την κυριαρχία τους στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Αυτή τη φορά στέφθηκε από επιτυχία, σε αντίθεση με την πρώτη το 1480.
Ο 16ος αιώνας ήταν η περίοδος της μεγίστης ακμής για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, υπό την ηγεσία του σουλτάνου Σουλεϊμάν Α' του Μεγαλοπρεπή. Τη Ρόδο κατείχαν από το 1309 οι Ιωαννίτες Ιππότες (Τάγμα του Αγίου Ιωάννη), απομεινάρια των Σταυροφόρων, που είχαν χάσει και τα τελευταία τους ερείσματα στους Αγίους Τόπους το 1291. Αγόρασαν την πόλη της Ρόδου από τους Γενουάτες και κατόρθωσαν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους σε όλο το νησί, εκδιώκοντας τους Τούρκους. Με την πάροδο των ετών δημιούργησαν ένα ισχυρό προπύργιο στην περιοχή και κατέστησαν αρκετά ενοχλητικοί για τους Οθωμανούς, αφού παρεμπόδιζαν με τις επιδρομές τους τη ναυσιπλοΐα από τη Βαλκανική και τη Μικρά Ασία προς τα λιμάνια της Συρίας και της Αιγύπτου.
Μετά την αποτυχημένη πολιορκία της Ρόδου από τους Οθωμανούς το 1480, ήταν θέμα χρόνου η επάνοδός τους στο νησί. Για αυτό, το κύριο μέλημα του Μέγα Μάγιστρου Φιλίπ Βιλιέ ντε Λιλ Αντάμ ήταν να βελτιώσει και να επεκτείνει τα οχυρωματικά έργα της πόλης και να κλείσει το λιμάνι με την τοποθέτηση μιας τεράστιας σιδερένιας αλυσίδας στην είσοδό του. Ο Σουλειμάν, από την πλευρά του, αποφάσισε ότι το καλοκαίρι του 1522 ήταν ο καλύτερος χρόνος για να επιχειρήσει την κατάληψη της Ρόδου.
Στις 26 Ιουνίου, ο στόλος του, αποτελούμενος από περίπου 280 πλοία, αποβίβασε τα πρώτα στρατεύματα στη Ρόδο. Μέχρι τις 28 Ιουλίου, οπότε κατέφθασε αυτοπροσώπως ο Σουλτάνος για να εποπτεύσει την επιχείρηση, ο αριθμός τους έφθανε τις 100.000 άνδρες. Επικεφαλής των τουρκικών δυνάμεων τέθηκε ο μπατζανάκης του Σουλτάνου, Μουσταφά Πασά. Την καλά οχυρωμένη πόλη της Ρόδου υπερασπίζονταν περίπου 5.000 άνδρες, από τους οποίους οι 600 ήταν του Τάγματος (200 Ιππότες), 400 Κρητικοί (Έλληνες και Βενετοί, ανάμεσά τους και ο μεγάλος τειχιστής Γαβριήλ Μαρτινέγκο) και οι υπόλοιποι ξένοι ναυτικοί και ντόπιοι Ροδίτες.
Η πολιορκία της Ρόδου βάστηξε πέντε μήνες και θεωρείται μία από τις σημαντικότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις του είδους. Στην αρχή, ο Μουσταφά Πασάς μπλόκαρε το λιμάνι και βομβάρδισε την πόλη με το πεδινό πυροβολικό του. Στη συνέχεια, οι επιθέσεις του πεζικού ήταν καθημερινό φαινόμενο, αλλά απέβαιναν άκαρπες. Το φρούριο της Ρόδου κρατούσε γερά και δεν ήταν εύκολη υπόθεση η κατάληψή του, όπως πίστευαν αρχικά οι σύμβουλοι του Σουλτάνου. Στις 24 Σεπτεμβρίου ο Μουσταφά πραγματοποίησε μια συνδυασμένη μαζική επίθεση με πυροβολικό και πεζικό. Πάνω στα τείχη της Ρόδου διεξήχθησαν ομηρικές μάχες και πολλές φορές άλλαξαν χέρια. Μία μέρα αργότερα και αυτή η επίθεση κατέληξε σε αποτυχία, με σημαντικές απώλειες για τους επιτιθέμενους.
Εξοργισμένος ο Σουλεϊμάν από την ανικανότητα του στρατηγού του διέταξε να τον θανατώσουν και ανέθεσε την επιχείρηση στον Αχμέτ Πασά, έμπειρο πολιορκητή και με γνώσεις μηχανικής. Μόνο με την παρέμβαση των συμβούλων του η οργή του Σουλτάνου καταλάγιασε και χαρίστηκε στον συγγενή του. Ο Αχμέτ με τα διαρκή πυρά του πυροβολικού του προξένησε σημαντικές ζημιές στις οχυρώσεις, ενώ προσπάθησε να σκάψει λαγούμια κάτω από τα τείχη και να αιφνιδιάσει τους αμυνόμενους. Μια νέα επίθεση τον Νοέμβριο κατέληξε σε αποτυχία.
Και οι δύο πλευρές, μετά από πέντε μήνες άγριων μαχών, είχαν φθάσει στα όριά τους. Σε πιο δεινή θέση ήταν οι πολιορκούμενοι, που αντιμετώπιζαν έλλειψη τροφών και πολεμοφοδίων, αφού η βοήθεια από τη Δύση δεν έφθασε ποτέ. Οι οχυρώσεις καταστρέφονταν, χωρίς δυνατότητα επισκευής. Ο αποδεκατισμός της φρουράς δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπισθεί, ενώ αντίθετα στο τουρκικό στρατόπεδο οι τρομακτικές απώλειες αναπληρώνονταν με αφίξεις νέων στρατευμάτων.
Υπό την πίεση του λαού, ο Μέγας Μάγιστρος ζήτησε ανακωχή από τον Σουλτάνο στις 20 Δεκεμβρίου 1522. Δύο μέρες αργότερα, ο Σουλεϊμάν δέχθηκε και ανακοίνωσε τους όρους του, οι οποίοι ήταν αρκούντως γενναιόδωροι και εξέπληξαν τους αμυνόμενους. Ο Σουλεϊμάν απαίτησε από τους Ιππότες να εγκαταλείψουν τη Ρόδο εντός 12 ημερών με την περιουσία και τον οπλισμό τους. Στους ντόπιους, Έλληνες και Λατίνους, έδωσε φορολογική απαλλαγή για πέντε χρόνια και παρείχε τη διαβεβαίωση ότι δεν θα μετέτρεπε τους χριστιανικούς ναούς σε τζαμιά. Αν ήθελαν να εγκαταλείψουν το νησί όφειλαν να το πράξουν εντός τριών ετών.
Την 1η Ιανουαρίου 1523 οι Ιππότες και αρκετοί Έλληνες εγκατέλειψαν τη Ρόδο με προορισμό τη βενετοκρατούμενη Κρήτη. Στη συνέχεια, οι Ιππότες διεκπεραιώθηκαν στη Σικελία και κατέληξαν στη Μάλτα, όπου θα μετονομαστούν σε Ιππότες της Μάλτας και θα τεθούν εκ νέου αντιμέτωποι των Οθωμανών το 1565.
Εν τω μεταξύ, στη Ρόδο ξέσπασαν οι πρώτες ταραχές, όταν οι νικητές έδιωξαν Λατίνους και Έλληνες από το φρούριο, στο οποίο εγκαταστάθηκαν Τούρκοι και Εβραίοι. Η πολιορκία και η άλωση της Ρόδου επιτεύχθηκε με μεγάλο ανθρώπινο κόστος για τους Οθωμανούς (περίπου 50.000 οι νεκροί και οι τραυματίες), αλλά τους διασφάλισε την κυριαρχία τους στο Νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Η Άλωση της Ρόδου απ’ τους Τούρκους
Η Ρόδος βρισκόταν υπό την κατάληψη των Ιωαννίτων Ιπποτών από το 1309 και ενώ το νησί βρισκόταν σε αναδιοργάνωση με διοικητικές και άλλες δυσκολίες προσαρμογής για τους ιππότες τις πρώτες δεκαετίες, από πολύ νωρίς είχαν να τους απασχολεί ο κίνδυνος και η απειλή των Τούρκων.
Οι Ιωαννίτες ιππότες ήταν ισχυροί στην Ανατολική Μεσόγειο τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά κι έτσι είχαν την ευχέρεια να συμμαχήσουν με άλλες δυνάμεις για τον ίδιο σκοπό. Την εξασθένιση των μουσουλμανικών δυνάμεων στη Μεσόγειο για εμπορικούς και οικονομικούς λόγους. Έτσι στα 1334 συνάπτουν συμμαχίες με τη Γαλλία, τη Βενετία, την Κύπρο και την Αγία Έδρα. Από το 1334 και για τα επόμενα χρόνια, οι συμμαχικές δυνάμεις αλλά και οι Ιππότες αρχίζουν τις ναυμαχίες με τον τουρκικό στόλο σε διάφορες περιοχές όπως την Ίμβρο, τη Σμύρνη, την Αρμενία και στην πλειοψηφία των μαχών καταφέρνουν να απωθούν τον εχθρό.
Οι Τούρκοι λυσσαλέα συνεχίζουν τις πολεμικές επιχειρήσεις στα ελληνικά εδάφη, άλλοτε με καταλήψεις περιοχών άλλοτε όχι αλλά πάντοτε σπέρνοντας την ανησυχία στους Ιππότες. Όσο γίνονταν μάταιες προσπάθειες συνένωσης όλων των Χριστιανικών δυνάμεων, εναντίων των Τούρκων, η Ρόδος δεχόταν αλλεπάλληλες τουρκικές επιθέσεις συνάμα με τον αργό θάνατο της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η Πόλη όμως πέφτει στα χέρια των Τούρκων και τότε ο εκάστοτε Μεγάλος Μάγιστρος και οι Ιππότες γνωρίζουν ότι επόμενος στόχος των Τούρκων είναι η Ρόδος.
Το νησί της Ρόδου είναι απόρθητο φρούριο με δεκάδες ναυμαχίες των Τούρκων να απωθούνται. Οι Ιππότες το οχυρώνουν ακόμα καλύτερα, ορίζουν καταφύγια σε κατάσταση ανάγκης και τις θέσεις απ’ όπου οι «γλώσσες» θα υπερασπιστούν την πόλη και με αγωνία περιμένουν τον εχθρό.
Στα 1457 ο Μεχμέτ Β΄ ο Πορθητής, έπειτα από άρνηση των Ιπποτών να δώσουν φόρο πολυτελείας 2000 δουκάτα για να συνάψει μαζί τους ειρήνη, πολιορκεί τα κάστρα της Κω και αιφνίδια μπαίνουν στο χωριό του Αρχαγγέλου στη Ρόδο, το λεηλατούν και αιχμαλωτίζουν σχεδόν όλους τους κατοίκους του. Έτσι οι Ιππότες αποφασίζουν και μεταφέρουν όλους τους κατοίκους των μικρών νησιών στη Ρόδο για να είναι ασφαλείς. Το νησί όμως έχει αρχίσει να έχει οικονομικές δυσκολίες, η ύπαιθρος εξαθλιωνόταν γεωργικά και κτηνοτροφικά από τις συνεχείς επιθέσεις με αποκορύφωμα αυτήν στις 23 Μαΐου 1480. Περίπου 170 πλοία τουρκικού στόλου και 100.000 στρατός αποβιβάστηκα στον κόλπο των Τριαντών με αρχηγό τον ναύαρχο Μεσίχ πασά Παλαιολόγο. Οι χωρικοί της υπαίθρου με διαταγή του Μεγάλου Μαγίστρου κλείστηκαν στα κάστρα της Λίνδου, του Φαρακλού, της Καστέλλου, του Μονολίθου και της Κατταβιάς.
Οι Τούρκοι επιτίθονταν από τη θάλασσα για να αποκλείσουν την πόλη, οι Ιππότες με τη βοήθεια των κατοίκων αγωνίστηκαν με θάρρος και τόλμη έχοντας κέντρο της άμυνας τους το φρούριο του Αγίου Νικολάου αποκρούοντας τις επιθέσεις. Μια ακόμα μεγάλη επίθεση από τους Τούρκους στις 27 Ιουλίου στην εβραϊκή συνοικία και καταφέρνουν να πάρουν τον προμαχώνα της Ιταλίας! Οι Ιππότες αντιδρούν, μάχονται με λύσσα και τρέπουν σε υποχώρηση και φυγή τους Τούρκους. Μεγάλος πληθυσμός του τουρκικού στρατού σφαγιάστηκε εκείνη την ημέρα.
Έτσι έληξε η μεγάλη πολιορκία της Ρόδου το 1480 με μισοερειπωμένη την οχύρωση του νησιού, την οποία γκρέμισε τελείως ένας μεγάλος σεισμός την επόμενη χρονιά. Τότε άλλαξε και ο θρόνος στην Τουρκία, με όποιον και να διαδεχόταν τη θέση του Μεχμέτ να πολιορκεί λυσσαλέα αλλά και αποτυχημένα τη Ρόδο. Οι Ιππότες προσπαθώντας να επουλώσουν τις πληγές του νησιού, άνοιγαν διαπραγματεύσεις για ειρήνη που έπεφταν στο κενό. Στο θρόνο της Τουρκίας ο σουλτάνος Βαγιαζίτ, διεκδικεί την κατάληψη της Ρόδου, στη συνέχεια Σουλτάνος είναι ο γιος του Βαγιαζίτ, Σελήμ Α’ με μια τουρκική δύναμη πιο ισχυρή από ποτέ. Με τη σειρά του και μετά από πολλές νίκες στη Μεσόγειο προσπαθεί να πολιορκήσει τη Ρόδο, μαθαίνοντας την άρνηση της δυτικής Ευρώπης να σταθεί και να βοηθήσει τους Ιωαννίτες Ιππότες, καθώς δεν ήθελε να επέλθει ρήξη στις σχέσεις της με την ισχυρή πλέον Τουρκία. Στα 1520 όμως πεθαίνει και σουλτάνος γίνεται ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής. Ο γνωστός κατακτητής της Ρόδου.
Στις 26 Ιουνίου του 1522 ο Σουλεϊμάν συγκεντρώνει περίπου 200.000 στρατό και στόλο που θα πρωτοφτάσει στη Ρόδο 280 πλοίων. Η δύναμη που θα υπερασπιζόταν τη Ρόδο ήταν 6500-7000 άνδρες , απ’ τους οποίους μόνο οι 290 ήταν ιππότες και οι υπόλοιποι μισθοφόροι. Η επίθεση των Τούρκων γίνεται τόσο από τη θάλασσα όσο και κατά των οχυρώσεων στη ξηρά. Οι θέσεις της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Προβηγκίας πολιορκούνταν αενάως αλλά δίχως αποτέλεσμα, ο τουρκικός στρατός αρχίζει να χάνει το ηθικό του και τότε φτάνει στη Ρόδο να το αναπτερώσει ο Σουλεϊμάν με πρόσθετα πλοία και στρατό.
Οι Τούρκοι σκάβουν υπονόμους να μπουν στην πόλη, πολιορκούν τους προμαχώνες των «γλωσσών», βομβαρδίζουν συνεχώς την πόλη. Οι Ιωαννίτες Ιππότες και οι κάτοικοι σχεδόν πάντα εξουδετερώνουν τις επιθέσεις. Η Ρόδος ήταν απόρθητο φρούριο και ο Σουλεϊμάν χάνοντας καθημερινά χιλιάδες στρατό, σκέφτεται την οπισθοχώρηση. Τότε έρχεται η προδοσία του μεγάλου καγκελάριου Andrea d’ Amaral που ενημερώνει τους Τούρκους ότι οι Ιππότες έχουν έλλειψη τροφίμων, πολεμοφοδίων, έχουν εξασθενίσει και η αυτοθυσία των κατοίκων έφτανε στο τέλος της.
Μετά από την πεντάμηνη πολιορκία η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει με τους Τούρκους να απευθύνονται στους Ρόδιους για παράδοση της πόλης και υποσχέσεις ειρήνης και σεβασμού προς αυτούς. Οι Ιππότες ούτε που του συζητούν αλλά ύστερα από πιέσεις των κατοίκων και την κατάληψη του προμαχώνα της Ισπανίας από τους Τούρκους, η ζωή των Ροδίων και η κατάληψη της πόλης ήταν άμεσος κίνδυνος, οπότε ο Μεγάλος Μάγιστρος στις 20 Δεκεμβρίου 1522 ζητάει ανακωχή. Έτσι δυο ημέρες αργότερα στις 22 Δεκεμβρίου 1522 αποδέχονται τους όρους παράδοσης της πόλης και με την επίσημη υπογραφή, μαζί με τους ιππότες έφυγαν από το νησί και 4.5000-5000 λαός.
Ο Σουλεϊμάν απαίτησε από τους Ιππότες να εγκαταλείψουν τη Ρόδο εντός 12 ημερών με την περιουσία και τον οπλισμό τους. Την 1η Ιανουαρίου 1523 οι Ιππότες και αρκετοί Έλληνες εγκατέλειψαν τη Ρόδο με προορισμό τη βενετοκρατούμενη Κρήτη
Έκτοτε το πολυπόθητο φρούριο της Ρόδου, έχοντας δώσει εκατοντάδες μάχες με θάρρος εναντίον του εχθρού, περνά στους Τούρκους. Ακολούθησαν βάναυσα χρόνια τουρκικής κατοχής για το νησί, η πολιτισμική ανέλιξη σταμάτησε, οι κάτοικοι έζησαν την εξαθλίωση, την πείνα, τη φτώχεια, τις λεηλασίες, την ασέβεια στη θρησκεία τους, το θάνατο, μέχρι το 1912 που η Ρόδος θα επιστρέψει και πάλι στον ευρωπαϊκό πολιτισμό μετά την κατάληψη του νησιού από τους Ιταλούς
Βρέθηκε ιστορικό βιβλίο που περιγράφει
την άλωση της Ρόδου
Ένα εξαιρετικής σημασίας ιστορικό βιβλίο βρέθηκε στα χέρια Ροδίων διανοούμενων και αναφέρεται με λεπτομέρεια στην πολιορκία της Ρόδου και την άλωσή της από τον Σουλεϊμάν, κατά το έτος 1522. Η πολιορκία αυτή και η τελική νίκη του Σουλτάνου Σουλεϊμάν οδήγησε στην κατάρρευση του ιπποτικού τάγματος της Ρόδου και τη φυγή των ιπποτών από το νησί. Το βιβλίο έχει γράψει ο προσωπικός γιατρός του ίδιου του Σουλτάνου Σουλεϊμάν και φέρει τίτλο «Βιβλίο γραμμένο από τον γιατρό Ραμαζάν που περιγράφει την άλωση της Ρόδου από το Σουλεϊμάν». Το βιβλίο αναφέρεται άμεσα στα γεγονότα της πολιορκίας της Ρόδου, στην αντίσταση των ιπποτών και των Ροδίων, στον τρόπο ζωής εκείνης της εποχής στο νησί, ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο κατασκευάζονταν τα σπίτια των πλουσίων. Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή: «…Τα σπίτια των πλουσίων δεν είχανε καμία διαφορά από τα παλάτια των βασιλιάδων. Διότι τα σπίτια αυτών ήτανε διακοσμημένα με σκαλιστά σχέδια και εικόνες από χρυσό και σμάλτο. Το εσωτερικό των σπιτιών αυτών ήτανε αρωματισμένο με διάφορες ωραιότατες αρωματικές ουσίες με μισκ, αμπέρ και μαστίχι. Μέσα στη λάσπη που χρησιμοποιούσαν για την οικοδόμηση των σπιτιών αυτών, πάντοτε έβαζαν διάφορες αρωματικές ουσίες ως και τριανταφυλλόλαδο και τα σπίτια αυτά πάντοτε εξέπεμπαν μια ευχάριστη μυρωδιά».
Το βιβλίο – ημερολόγιο βρίσκεται στα χέρια του γνωστού Ρόδιου επιχειρηματία, νομικού και μέλους της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου Σαδή Νασούχογλου. «Πρόκειται για ένα αντίγραφο του αυθεντικού βιβλίου και μου εδόθη από τον πρύτανη του πανεπιστημίου των Μούγλων Οκτικ Σενέρ». Το πρωτότυπο βιβλίο βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού, στο τμήμα Αραβικών Συγγραμμάτων.
Το βιβλίο είναι γραμμένο σε Οθωμανικά Τουρκικά (στη γραφή ομοιάζουν με Αραβικά) γι’ αυτό και η μετάφρασή του είναι μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία. «Πρόκειται για ένα σπουδαίο βιβλίο από το οποίο φαίνεται πως για τον Σουλεϊμάν η κατάληψη της Ρόδου αποτελούσε έναν στόχο γοήτρου» περιέγραψε στη «Δημοκρατική» ο κ. Σαδή Νασούχογλου και τόνισε ότι «ήδη τότε ο Σουλεϊμάν είχε καταλάβει το Βελιγράδι και αυτό αποτελούσε μια μεγάλη νίκη, όμως εάν δεν κατάφερνε να κάμψει την αντίσταση των Ροδίων και των Ιπποτών, τότε αυτό θα βάραινε πάρα πολύ το γόητρό του. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν κινητοποίησε μια τόσο μεγάλη στρατιωτική δύναμη».
Ο κ. Σαδή Νασούχογλου εξήγησε ομιλώντας προς τη «Δημοκρατική» ότι «το βιβλίο αυτό αποτελείται από 174 σελίδες και η πρώτη του μετάφραση έγινε στα γαλλικά, το 1874 από κάποιον μεταφραστή ονόματι J.P. Percier».
Σήμερα, η μετάφραση του ιστορικού αυτού βιβλίου στα νέα Ελληνικά γίνεται απ’ ευθείας από τα Οθωμανικά Τουρκικά, γι’ αυτό και θα χρειαστεί αρκετός χρόνος μέχρις ότου όλες οι σελίδες του αποκαλύψουν τα πλήρη μυστικά τους.
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο αυτό αναφέρεται στα καταφύγια που είχαν κατασκευαστεί για την προστασία του κόσμου. Ο γιατρός Ραμαζάν γράφει: «Από άλλες πληροφορίες που απέκτησα από τους ίδιους τους απελευθερωθέντες αιχμαλώτους, έμαθα ότι ο χώρος όπου βρισκόταν αυτή η τεράστια, υπόγεια αποθήκη ήτανε κάτω από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννου. Εκτός από αυτό, υπήρχαν όμως και δύο καταφύγια για τα καράβια τους. Το πρώτο ναυτικό καταφύγιο βρίσκεται ακριβώς κάτω από το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου …. Σε αυτό το καταφύγιο χωρούσε μόνο ένα σκάφος. Το δεύτερο ναυτικό καταφύγιο βρίσκεται δίπλα ακριβώς από το κάστρο τους … Ητανε πολύ ευρύχωρο και χωρούσε πολλά μικρά και μεγάλα καράβια. Τα καράβια τους σε καταστάσεις πολέμου μεταφερόντουσαν από το ένα καταφύγιο στο άλλο για προστασία. Ο βασιλιάς τους μόλις έβγαινε από την πύλη του παλατιού του, έμπαινε κατευθείαν μέσα στο καράβι».
Σύμφωνα με τις περιγραφές, εκείνη την εποχή η θάλασσα στο Μαντράκι, στο σημείο του κεντρικού σταθμού των ταξί έφτανε μέχρι μέσα στα τείχη. Μέσα εκεί έμπαιναν τα καράβια και φυλαγόντουσαν σε υπόγεια αποθήκη, κάτω από το κάστρο!
Στο βιβλίο επίσης γίνεται λόγος και για άλλα καταφύγια κάτω από το κάστρο, που φυλάσσονται από επτά πύλες και είναι δυνατόν να προστατευθούν εκεί μέσα όλοι οι κάτοικοι της Ρόδου. Μάλιστα αυτά τα καταφύγια είχαν υπόγειες διεξόδους που οδηγούσαν πολύ μακριά κι έτσι προστατευόντουσαν πλήρως όλοι οι κάτοικοι. «Οι χριστιανοί είχανε τόσο καλά κρύψει τις εξόδους που κανένας ξένος δεν θα μπορούσε ποτέ να τις ανακαλύψει».
Η άμυνα όλης αυτής της υποδομής στηριζόταν σε μια μεγάλη αλυσίδα που ένωνε τους δύο μόλους: «Οι χριστιανοί, για την προστασία αυτού του ναυτικού καταφυγίου είχανε κατασκευάσει δύο μόλους εκατέρωθεν της εισόδου του λιμένος. Ενας προς ανατολάς ο οποίος είναι κοντά στο μόλο με τους μύλους και ο άλλος προς δυσμάς ο οποίος αποκαλείται «ο μόλος των Αράβων». Οι χριστιανοί είχανε γεμίσει αυτούς τους μόλους με πάμπολλα πολεμικά όπλα. Επί πλέον από τον πρώτο μόλο είχανε τραβήξει μια μεγάλη σιδερένια αλυσίδα έως το δεύτερο μόλο. Αυτή η αλυσίδα ήτανε πιο βαριά από την αλυσίδα της Κόλασης. Η αλυσίδα αυτή ήτανε τόσο βαριά που όταν την τοποθετούσαν πάνω στη γη, το έδαφος δεν μπορούσε να την αντέξει».
Βεβαίως, ο συγγραφέας δεν παρέλειψε ν’ αναφερθεί και στις γυναίκες της Ρόδου, τις οποίες θεωρούσε ως τις ομορφότερες που υπήρχαν στη γη: «Οι γυναίκες και ιδιαιτέρως οι νεανίδες τους ήτανε στολισμένες από πάνω μέχρι κάτω με σμαράγδια, ρουμπίνια και μεγάλα μαργαριτάρια. Οι ενδυμασίες των πλουσίων και των γυναικών αυτών, αλλά και τα σώματά των ήτανε πάντοτε αρωματισμένα με τα καλλίτερα αρώματα και καλλυντικά. Τα ηλικιωμένα άτομα που εισπνέουν αυτά τα αρώματα των γυναικών αισθάνονται αμέσως νεότεροι, οι νεκροί ανασταίνονται, … κανένα μαγικό φίλτρο δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτύχει τέτοιο φαινόμενο. Σε κανένα μέρος του κόσμου δεν μπορείς να συναντήσεις τόσο κομψές και όμορφα στολισμένες γυναίκες και νεανίδες, όσο είναι οι κόρες των χριστιανών της Ρόδου. Αυτά είναι σαν τα ούρια του παραδείσου».
Πρέπει να σημειωθεί ότι για τη μετάφραση, ο κ. Σαδή Νασούχογλου χρησιμοποιεί τη λέξη «Χριστιανοί» για το λήμμα Kefere που για την εποχή εκείνη σήμαινε «παγανιστές, ειδωλολάτρες».
Ειδική αναφορά στο βιβλίο γίνεται στον τρόπο ζωής των Ιπποτών, που ήταν μοναχοί και υποτίθεται πως ζούσαν μοναστική ζωή, όμως ο γιατρός Ραμαζάν περιέγραψε από τις μαρτυρίες των αιχμαλώτων ότι αυτοί είχαν και τιμαλφή, και γυναίκες, ακόμα και σεξουαλικές διαστροφές!!
Ο ίδιος ο συγγραφέας, γιατρός Ραμαζάν σημειώνει στο τέλος του βιβλίου: «Εύχομαι και παρακαλώ το Θεό όπως το βιβλίο μου αυτό αρέσει στον Σουλτάνο Σουλεϊμάν Χαν και να το αποδεχθεί και σε αντάλλαγμα να μου δώσει κάποια χρηματική αμοιβή και μια καλή θέση στην Αυλή του».
Πηγή: www.dimokratiki.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου