Η ΓΕΝΝΗΣΗ. Ποίημα.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ

Κάποτε νύχτα ήτανε πρώτου να λάμψει η μέρα,

σαν ένιωσαν την μοναξιά, γεννήθηκε μια σφαίρα.

Δυο χέρια που ναι αντίθετα την γύριζαν στον χρόνο,

την έκαναν να βγάλει φως, κι ο ποιητής υπήρξε,

Εκεί γεννήθηκε ο γιος, που όλα τα μπορούσε,

μα έκρινε πως σατανάς ,την μάζα κυβερνούσε,

έσκαψε μέσα της βαθιά, να βρει τι κοινωνούσε.

Μοναχά πάγο εύρισκε και μια ψυχή πονούσε,

γι αυτό κι αυτός αμάρτησε σαν διάολος μπορούσε.

Ένα φουρνέλο μια φωτιά, για δύναμη τολμούσε,

μα όλα τότε χάθηκαν, έμεινε τόσο μονός,

άρχισε να φιλοσοφεί, ένα ταξίδι ο χρόνος.

Η κατσαρόλα γέμιζε κάθε λογής καλούδια ,

κύκλο στο κύκλο έκτιζε, στην μουντζαλιά του υπάρχω.

Παντού γεννήθηκε ουρανός, μια άνοιξη ζητούσε,

ενοίκησε ο έρωτας, βρήκε ότι ποθούσε.

Εκείνος παντοδύναμος ο κύριος των κόσμων,

τον θρόνο τον αθάνατο, παντού σαν σπόρο σπέρνει,

παντού η μοίρα άρχισε, στον ποιητή να φέρνει,

δώρα αγάπης, λυτρωμού, δώρα για να τον δένει,

Αυτός να θυσιάζετε και ‘κείνη να προσμένει,

μια κυρά που του ουρανού, τ άλογα του ζεύει,

στο άρμα τ αθάνατο, το θάνατο πεδεύει,

τον νίκησε στο θέρος της και άνθρωπο προσμένει.

Παΐδι παιδιού που δίνει φως αιώνιος καβαλάρης,

αυτός είναι κι ο κύρης μας, των πόταμων βαρκάρης,

γεμάτος απ τη χάρη της, στην κορυφή στολίδι,

σ ένα δέντρο ζωντανό, που δεν ξεχνά ,να δίνει..

. ΜΟΥΤΖΑΛΙΤΣΑΣ 25η ΣΕΠΤΕΒΡΗ 2015 ΩΡΑ ΔΕΚΑΕΝΝΙΑ