ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΙΕΡΑ ΣΙΝΔΟΝΗ ;

ΣΤΗΝ ΕΔΕΣΣΑ, (ΟΥΡΦΑ), ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΙΕΡΑ ΣΙΝΔΟΝΗ ;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Τον ισχυρισμό ότι στην πόλη Ούρφα της νοτιοανατολικής Τουρκίας, που δεν είναι άλλη από την ιστορική πόλη της Έδεσας, μια από τις πρώτες περιοχές που δέχτηκε την διδασκαλία του Ιησού Χριστού, βρίσκεται η Ιερή Σινδόνη διατυπώνει ο ίδιος ο ιμάμης του Ulu τζαμί της πόλης. Σύμφωνα με τους τουρκικούς ισχυρισμούς, το μεγάλο μυστικό της Ιερής Σινδόνης κρύβεται στο μοναστήρι Cosmas Manastırı των χριστιανών Ασυρίων. Από εκεί κάποιος έχει κλέψει πριν από 1145 χρόνια την Ιερή Σινδόνη αλλά επειδή αυτή άρχισε να λάμπε εκθαμβωτικά αυτός φοβήθηκε και την εγκατέλειψε στην «ιερή πηγή» του σημερινού Ulu Cami. Η Ιερή Σινδόνα με το φως που εξέπεμπε προκάλεσε την προσοχή των πιστών και αφού την ανέσυραν την ξανατοποθέτησαν στο μοναστήρι. Οι Τούρκοι μάλιστα παραθέτουν και φωτογραφίες που όπως ισχυρίζονται φανερώνουν την ύπαρξη της Ιερής Σινδόνης.

Όπως είναι γνωστό την εποχή του Ιησού Χριστού βασιλιάς στην πόλη της Ούρφα ήταν βασιλιάς ο Αβγάρ. Λέγεται ότι είχε μια αρρώστια και έστειλε τον υπηρέτη του Ανανία ο οποίος τύγχανε να είναι πολύ γνωστός ζωγράφος στον Ιησού Χριστό, για να ζητήσει να τον κάνει καλά. Ο Ανανίας πήγε μέχρι τον Χριστό και του μετέφερε το αίτημα. Ο Χριστός πήρε ένα μεγάλο μαντήλι και το έβρεξε στο νερό. Σκουπίστηκε και το έδωσε στον Ανανία λέγοντάς του να το δώσει στον βασιλιά Αβγάρ και να σκουπιστεί με αυτό. Ο Ανανίας δεν έχασε χρόνο και πάνω στο μαντίλι ζωγράφισε τον Χριστό. Το μανδήλιον έγραφε, «Πιστή εικών του Ιησού Χριστού προς τον βασιλιά Αβγάρ». Πράγματι ο βασιλιάς Αβγάρ σκουπίστηκε με το μαντίλι κ μέσα σε λίγες εβδομάδες έγινε καλά και επέζησε. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος γκρέμισε από την πλατεία της πόλης Ούρφα ένα αρχαίο Ελληνικό άγαλμα, δεν γνωρίζουμε ποιού, βάζοντάς στη θέση του αυτού το μανδήλιον αλλά και το πορτρέτο του Χριστού.

Η Χριστιανοσύνη για πρώτη φορά αναγνωρίστηκε στην πόλη αυτή ως επίσημη και ο βασιλιάς Αβγάρ έδωσε απλόχερα πλήρη δικαιώματα σε όλους τους Χριστιανούς. Η ιστορία με τις δύο σινδόνες συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας , αυτή του πορτρέτου του Χριστού, αλλά και η σινδόνη του σαβάνου του Ιησού Χριστού όπου κι αυτή ήρθε στην Έδεσσα, όπως λέγονταν τότε στην πόλη. Η δεύτερη σινδόνη από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας είχε μια μεγάλη διαδρομή μέχρι το μουσείο του Τορίνο και στη συνέχεια στο Βατικανό. Μάλιστα πριν λίγα χρόνια είχε προβληθεί πάνω της απεικονισμένο το σώμα και το πρόσωπο του Ιησού που έγινε αντικείμενο μεγάλων συζητήσεων.

Να σημειωθεί ότι η πόλη της Sunliurfa, όπως αναφέρεται, έχει σημαντική θέση αφού βρίσκεται ανάμεσα σε δέκα κέντρα τα οποία θεωρούνται ιερά από τρεις θρησκείες. Τα κέντρα αυτά είναι: Mecca, Medina, Jerusalem, Vatican, Antakya, Ephesus, Iznik, Istanbul, Demre, Kapadokya, Tarsu.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Πηγή: paraxeno.

***** ***** *****

Ιερά Σινδόνη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Φωτογραφία της Σινδόνης
του Τορίνο.

Η Σινδόνη του Τορίνο ή Ιερά Σινδόνη είναι ένα κομμάτι ύφασμα πάνω στο οποίο είναι αποτυπωμένη η εικόνα ενός γενειοφόρου άνδρα, και η τοποθέτηση του πάνω στο ύφασμα πιστεύεται ότι ταιριάζει σε σώμα που έχει σταυρωθεί και τραυματιστεί. Έχει αποτελέσει πηγή διαμάχης μεταξύ της θρησκευτικής και της επιστημονικής κοινότητας για αιώνες, καθώς υποστηρίζεται ότι πρόκειται για το σάβανο στο οποίο εναποτέθηκε το σώμα του Ιησού Χριστού, μετά την αποκαθήλωσή του από τον Σταυρό, ενώ σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες αποτελεί ανθρώπινο δημιούργημα. Η Σινδόνη είναι ένα λινό ύφασμα κιτρινωπού χρώματος, διαστάσεων 4,30 μέτρων μάκρος και 1,10 μέτρων φάρδος, που φυλάσσεται από το 1578 στον καθεδρικό ναό του Τορίνο. Η ύφανση του είναι από ψαροκόκκαλο από ίνες λιναριού, υλικά που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Ιησού Χριστού.

Για την αυθεντικότητα και την προέλευσή της έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις. Επιστημονικές αναλύσεις και χρονολογήσεις του υφάσματος χρονολογούνται από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν παρατηρήθηκε πως οι χρωματικοί τόνοι των εικόνων της Σινδόνης είχαν μάλλον το χαρακτήρα φωτογραφικών αρνητικών. Το 1988, τρεις ανεξάρτητες μελέτες που πραγματοποιήθηκαν σε εργαστήρια του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, της Αριζόνας και του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ελβετίας αντίστοιχα, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως πρόκειται για δημιούργημα που χρονολογείται την περίοδο 1290-1390. Με βάση τα αποτελέσματα των ερευνών, η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία αποδέχτηκε τη Σινδόνη ως μη αυθεντική[1][2].

Ιστορία της Σινδόνης

Πριν το Μεσαίωνα η ιστορία της Σινδόνης του Τορίνο είναι σκοτεινή και καλύπτεται από μυστήριο. Πιθανολογείται ότι μετά τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού (ή όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Μικράς Ασίας (σημερινή Ούρφα της Τουρκίας). Είχε γίνει γνωστό ως Άγιο Μανδύλιο ή Εικόνα της Έδεσσας, γιατί ήταν διπλωμένο έτσι ώστε να φαίνεται, μόνο το πρόσωπο μέσα σε ανοιχτή θήκη. Οι Βυζαντινοί εισέβαλαν στην Έδεσσα το 944 μ.Χ. με σκοπό να αποκτήσουν το ύφασμα και να το πάρουν μαζί τους στηνΚωνσταντινούπολη. Η Δ' Σταυροφορία το 1204 λεηλάτησε την Βασιλεύουσα, και μέχρι τον 14ο αιώνα η Σινδόνη εξαφανίστηκε.

Ιστορικές αναφορές στη Σινδόνη του Τορίνο χρονολογούνται από το 1354. Νωρίτερα, υπάρχουν υπόνοιες πως ανήκε στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, για τους οποίους υποστηρίζεται πως την είχαν στην κατοχή τους για 200 χρόνια περίπου. Οι τελευταίοι Ναϊτες που εικάζεται ότι κατείχαν τη σινδόνη ήταν ο Ζακ ντε Μολέ και ο Ζοφρέ Ντε Σαρνέ, οι οποίοι κάηκαν στην πυρά το 1314, μετά την διάλυση του Τάγματος. Ως πρώτος κάτοχός της αναγνωρίζεται με ασφάλεια ο Γάλλος ιππότηςΖοφρέ Ντε Σαρνέ, ο οποίος δίσταζε να δημοσιοποιήσει το γεγονός της ύπαρξής της, πιθανώς λόγω των μυστηριωδών συνθηκών με τις οποίες είχε έρθει στα χέρια του, μάλλον λόγω συγγένειας με τον Ναϊτη Ντε Σαρνέ. Ο ίδιος είχε χτίσει μία φτωχική εκκλησία στο Λιρέ της Γαλλίας, και ενώ η οικογένειά του ήταν σε οικονομικό αδιέξοδο, αποφάσισε να εκθέσει εκεί τη Σινδόνη. Ο επίσκοπος της περιοχής Ερρίκος του Πουατιέ, αντέδρασε για την αυθεντικότητα της και υπέβαλλε μνημόνιο, το οποίο ανέφερε πως μετά από εξετάσεις που έκανε στη Σινδόνη, την βρήκε πλαστή, αναφέροντας επίσης πως είχε ανακαλύψει και τον καλλιτέχνη που τη φιλοτέχνησε. Η Σινδόνη αμέσως αποσύρθηκε, για να εκτεθεί εκ νέου το 1389. Ο γιος του Ντε Σαρνέ, αγνοώντας τον τοπικό επίσκοπο, πήρε άδεια από τον Πάπα, παραδεχόμενος εξ αρχής πως δεν ήταν γνήσια, αλλά αντίγραφο. O επίσκοπος της περιοχής Πιέρ Ντ΄Αρσί, σε μνημόνιο προς τον Πάπα Κλήμεντα Ζ'[3], χαρακτήριζε τη Σινδόνη ως απάτη, αναφερόμενος στις προγενέστερες έρευνες του Ερρίκου του Πουατιέ.

Το 1452, το ύφασμα πωλήθηκε στον Δούκα του Σαβόϋ, ο οποίος ανέγειρε ειδικό παρεκκλήσι και τοποθέτησε τη Σινδόνη στο Σαμπερύ της Γαλλίας το 1464. Το 1532, προκλήθηκε πυρκαγιά στο παρεκκλήσι, που προκάλεσε φθορές στη Σινδόνη, με αποτέλεσμα η οικογένεια του Σαβόϋ να τη μεταφέρει στο Τορίνο της Ιταλίας, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. Η μοναδική φορά που μεταφέρθηκε από το Τορίνο ήταν τα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τοποθετήθηκε στο μοναστήρι του Μοντεβεγκίνε, στο Αβελίνο της νότιας Ιταλίας, για να παραμείνει αργότερα οριστικά στο Τορίνο.

Περιγραφή

Η Σινδόνη φέρει την εικόνα ενός γενειοφόρου άνδρα, εμπρός και πίσω, ηλικίας περίπου 33 ετών, με ύψος περίπου 1,80 μ. και βάρος 77 κιλά. Σε όλο το μήκος του υφάσματος υπάρχουν κηλίδες αίματος που αποδίδονται σε θάνατο από σταύρωση. Είναι εμφανείς τρύπες από καψίματα και μερικές σταγόνες νερού από την πυρκαγιά του 1532. Ο άνθρωπος της Σινδόνης φέρει στους καρπούς των χεριών και στα πόδια σημάδια από αίμα που σημαίνει ότι σταυρώθηκε και επίσης στην πλάτη σημάδια από μαστίγωση. Στο πρόσωπο, υπάρχουν διογκώσεις που είναι αιματώματα, τα οποία είναι ιδιαίτερα ορατά στο δεξί μάγουλο. Σε όλο το σώμα υπάρχουν σημάδια από μώλωπες και πληγές. Στο μέτωπο, στον αυχένα και στα μαλλιά που είναι μακριά, υπάρχει αίμα, ενώ πληγές καλύπτουν την περιφέρεια του κεφαλιού, που μάλλον έχουν προκληθεί από στεφάνι φτιαγμένο από μυτερά αγκάθια. Στο στήθος και στην πλάτη φαίνονται γδαρσίματα, που πιθανώς έγιναν από μαστίγιο, όργανο βασανισμού των ρωμαϊκών χρόνων. Στη δεξιά ωμοπλάτη, υπάρχουν τετραγωνικές εκχυμώσεις που αποδίδονται σε βαρύ αντικείμενο, που μπορεί να ήταν ο οριζόντιος δοκός του σταυρού που ο καταδικασμένος κουβαλούσε μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης. Στη δεξιά θωρακική περιοχή βρέθηκαν σημάδια αίματος, που έχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα πτωτικού αίματος.

Παραπομπές

Άλμα πάνω↑ Turin, Shroud of. (2007). Encyclopædia Britannica Online.

Άλμα πάνω↑ Εφημερίδα «Το Βήμα», 7 Απριλίου 2009

Άλμα πάνω↑ H επιστολή του Ντ' Αρσί (Γερμανικά)

Πηγη: Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια