Ένας κόσμος ελεύθερος από ναρκοπέδια

Η ΜΚΟ Norwegian People’s Aid καλεί όλους τους ενδιαφερόμενους να παραβρεθούν στην ομιλία με θέμα:

“Η Συνθήκη της Οττάβα, οδεύοντας σε έναν κόσμο ελεύθερο από ναρκοπέδια”. την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012, στην αίθουσα Ακταίον και ώρα 8μ.μ.

Ομιλητής θα είναι ο Διδάκτωρ Διεθνού

ς Ανθρωπιστικού Δικαίου και LL.M. Διεθνούς Δικαίου Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Dr. Stuart Casey-Maslen, ο οποίος θα παρουσιάσει το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκών κατά προσωπικού, καθώς θα μιλήσει και για τη σημασία ολοκλήρωσης της εκκαθάρισης, υπόπτων για νάρκες περιοχών στο νησί της Ρόδου.

Θα προβληθεί και βίντεο με σχετική ομιλία του Κόφι Ανάν στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, παραγωγής της Διεθνούς Επιτροπής Ερυθρού Σταυρού (ICRC).

Σύντομο Βιογραφικό Dr. Stuart Casey-Maslen

O Δρ. Stuart Casey-Maslen είναι ένας διεθνής δικηγόρος ανθρωπιστικού δικαίου και δικαίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων ο οποίος υπηρετεί και σαν συντάκτης των δράσεων κατά των ναρκών και των πυρομαχικών διασποράς για την οργάνωση Norwegian People’s Aid.

Ως επικεφαλής μιας ομάδας τριών ερευνητών είναι υπεύθυνος για την έρευνα, καταγραφή και επεξεργασία αναφορών περί ναρκών και άλλων πολεμικών εκρηκτικών υπολειμμάτων παγκοσμίως, καθώς και για την επίβλεψη προγραμμάτων εκκαθάρισης ναρκοπεδίων, κυρίως για τα κράτη-μέλη των συμβάσεων της απαγόρευσης ναρκών και πυρομαχικών διασποράς.

Συμμετείχε ως εκπρόσωπος της UNICEF στη διάσκεψη αναθεώρησης της σύμβασης περί “συμβατικών όπλων” 1995-1996.

Το 1997 ήταν μέλος της αντιπροσωπείας της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού η οποία συμμετείχε στη διπλωματική διάσκεψη του Όσλο όπου και υιοθετήθηκε η Σύμβαση Απαγόρευσης των Ναρκών κατά Προσωπικού.

Το 2008 συμμετείχε ως μέλος της αντιπροσωπείας της Norwegian People’s Aid στη διπλωματική διάσκεψη του Δουβλίνου όπου και υιοθετήθηκε η απαγόρευση των Πυρομαχικών Διασποράς.

Κατέχει διδακτορικό τίτλο του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου από το πανεπιστήμιο Tilburg της Ολλανδίας, που αφορά τους διεθνείς νομικούς κανονισμούς ναρκών κατά προσωπικού,

καθώς και κάτοχος LL.M. του Διεθνούς Δικαίου Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του πανεπιστημίου του Essex στο Colchester του Ηνωμένου Βασιλείου.

Είναι συγγραφέας του βιβλίου “Commentary on the Anti-Personnel Mine Ban Convention” (ερμηνευτικά σχόλια περί της σύμβασης απαγόρευσης ναρκών κατά προσωπικού) δημοσιευμένο από το Oxford University Press το 2003,

καθώς και από κοινού συγγραφέας του βιβλίου “Commentary on the Convention on Cluster Munitions” (ερμηνευτικά σχόλια περί της σύμβασης απαγόρευσης πυρομαχικών διασποράς), δημοσιευμένο και αυτό από το Oxford University Press το 2010.

Αυτή τη περίοδο συγγράφει ένα βιβλίο “περί εξοπλισμών υπό το πρίσμα του Διεθνούς Δικαίου Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων”, το οποίο θα εκδοθεί από το Cambridge University Press το 2013.

Καθώς και 10 ακόμη από κοινού συγγραμμάτων, παρόμοιας κατεύθυνσης και περιεχομένου.

http://www.npaid.org/en/

http://www.the-monitor.org/index.php/LM/About-Us/Experts/Editorial-Team/Mine-Action

http://www.youtube.com/watch?v=BQnJuwYTwOA

……………………………

Κύρια στατιστικά περί ναρκοπεδίων

Τα έτη 2010 και 2011, υπήρχαν 3 κράτη που τοποθετούσαν νάρκες κατά προσωπικού, αυτά ήταν:

το Ισραήλ, η Λιβύη και η Μιανμάρ.

Χρήση ναρκών από μη κυβερνητικές ένοπλες ομάδες επιβεβαιώθηκε μόνο σε 4 χώρες,

στις: Αφγανιστάν, Κολομβία, Μιανμάρ και Πακιστάν.

12 χώρες συνεχίζουν να παράγουν (ή διατηρούν το δικαίωμα παραγωγής) ναρκών κατά προσωπικού,

η Κίνα, η Κούβα, η Ινδία, το Ιράν, η Μιανμάρ, η Β.Κορέα, το Πακιστάν, η Ρωσία, η Σιγκαπούρη,

η Ν.Κορέα, οι ΗΠΑ και το Βιετνάμ.

Τα μεγαλύτερα αποθέματα κατέχονται από τη Κίνα και τη Ρωσία.

Συνολικά πάνω από 4.000 νέα θύματα, από νάρκες ή από άλλα εκρηκτικά απομεινάρια εχθροπραξιών, καταγράφηκαν το 2010, μια τεράστια μείωση σε σχέση με τα 20.000 θύματα που υπήρχαν από τα μέσα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ´90.

Στο σύνολο τους 159 χώρες, δηλαδή πάνω από το 80% των εθνών παγκοσμίως, έχουν επισήμως ενταχθεί στη Συνθήκη Απαγόρευσης Ναρκών Προσωπικού του 1997, η οποία χαρακτηρίζει ως παράνομη την παραγωγή, αποθήκευση, μεταφορά και χρήση όλων των ειδών ναρκών κατά προσωπικού.

Συνολικά 72 κράτη, καθώς και 7 αμφιλεγόμενες περιοχές, έχουν επιβεβαιωθεί ή υποπτεύεται πως είχαν πληγεί από νάρκες στα μέσα του 2011.

Από αυτά, 36 κράτη μέλη της Συμφωνίας Απαγόρευσης Ναρκών Προσωπικού, παρέμεναν υπό το πλήγμα ναρκών μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2011,

(Αφγανιστάν, Αλγερία, Αγκόλα, Αργεντινή, Μπουτάν, Βοσνία Ερζεγοβίνη, Καμπότζη, Τσαντ, Χιλή, Κολομβία, Κροατία, Κύπρος, Δημ.Κονγκό, Λ.Δ.Κονγκό, Εκουαδόρ, Γουινέα-Βισσάου, Ιράκ, Ιορδανία, Μαυριτανία, Μοζαμβίκη, Νίγηρας, Περού, Σενεγάλη, Σερβία, Ν.Σουδάν, Σουδάν, Ταζικιστάν, Ταϊλάνδη, Τουρκία, Ουγκάντα, Ην.Βασίλειο, Βενεζουέλα, Υεμένη και Ζιμπάμπουε)

καθώς και σε 7 ακόμη υποπτεύεται πως υπάρχουν περιοχές με νάρκες,

(Δανία, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Μάλι, Μοντενέγκρο και οι Φιλιππίνες)

συμπεριλαμβανομένων δύο κρατών που είχαν αναφέρει ότι είχαν ολοκληρώσει την υποχρέωση τους για αποναρκοθέτηση, Η Ελλάδα και το Μοντενέγκρο.

Τουλάχιστον 200 τετ.χλμ. περιοχών καθαρίστηκαν από 45 προγράμματα αποναρκοθέτησης το 2010,

η μεγαλύτερη έκταση που έχει ποτέ καταγραφεί.

Πάνω από 388.000 νάρκες κατά προσωπικού και πάνω από 27.000 αντιαρματικές καταστράφηκαν στη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου εκκαθάρισης.

Το μεγαλύτερο του συνόλου της αποναρκοθέτησης επιτεύχθηκε από προγράμματα στο Αφγανιστάν, Καμπότζη, Κροατία, Ιράκ και Σρι-Λάνκα, τα οποία συνολικά απαριθμούσαν τα ⅘ της καταγεγραμμένης αποναρκοθέτησης

Δωρητές και πληγέντα κράτη συνεισφέρανε περίπου 637 εκ. δολάρια σε διεθνές και εθνικό επίπεδο υποστήριξης για δράσεις κατά των ναρκών το 2010.

Αυτό περιλάμβανε έρευνα, αποναρκοθέτηση, εκπαίδευση για τον κίνδυνο ναρκών, βοήθεια θυμάτων και συνηγορία υπέρ της απαγόρευσης ναρκών.

…………………………

Landmines/Ναρκοπέδια

Antipersonnel mines and cluster munitions are indiscriminate weapons that injure and kill civilians in every corner of the globe, every day. They don't recognize ceasefires and they continue to claim victims long after the end of conflicts. They instill fear in communities and are a lethal barrier to development.

Since 1992, Norwegian People`s Aid (NPA) has become one of the lead NGOs in the field of humanitarian mine action, undertaking programs to battle mines and ERW (explosive remnants of war) in a total of 25 countries worldwide. Active today in 18 affected countries, NPA is one of the major global NGO contributors to reduction of the world wide problems created by landmines and ERW, spending more than USD 30 million annually on this activity alone.

NPA’s approach to the problem of landmines and ERW is:

a) Implementation of humanitarian demining and cluster/ERW removal programs

b) Support to national mine action structures of affected countries

c) Political, methodological and technical advocacy work to influence the development of this field of humanitarian assistance.

These abovementioned approaches are considered by NPA as mutually reinforcing and synergistic activities that in the most effective way address the humanitarian and political objectives and ambitions of the two core frameworks for our work, namely the Mine Ban Treaty of 1999 and the Convention on Cluster Munitions of 2010.

NPA is currently also in process of defining its role in an overall initiative to address the general use and availability of explosives in the world.

Οι νάρκες κατά προσωπικού και τα πυρομαχικά διασποράς είναι όπλα που δεν κάνουν διακρίσεις, τραυματίζουν και σκοτώνουν άμαχο πληθυσμό σε κάθε γωνιά της γης καθημερινά.

Δεν αναγνωρίζουν κατάπαυση πυρός και συνεχίζουν να δημιουργούν θύματα πολύ μετά και από το τέλος εχθροπραξιών.

Ενσταλλάσουν τρόμο σε κοινότητες και αποτελούν μια θανάσιμη τροχοπέδη ανάπτυξης.

Από το 1992, η ΜΚΟ Norwegian People’s Aid εξελήχθηκε σε μία από τις πρωταγωνιστηκές ΜΚΟ στον τομέα ανθρωπιστικής δράσης κατά των ναρκών, υλοποιώντας προγράμματα για τη μάχη κατά των ναρκών και άλλων εκρηκτικών υπολειμμάτων πολέμου σε συνολικά 25 κράτη παγκοσμίως.

Ενεργή σήμερα σε 18 πληγείσες χώρες, η NPA είναι παγκοσμίως η κύρια ΜΚΟ που συμβάλλει στο παγκόσμιο πρόβλημα που δημιουργούν τα ναρκοπέδια και άλλα ΕΥΠ, ξοδεύοντας ετησίως 30 εκατ. Δολάρια, μόνο για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα.

Η προσέγγιση της NPA στο πρόβλημα των ναρκοπεδίων και των ΕΥΠ είναι η εξής:

α) Υλοποίηση ανθρωπιστικών προγραμμάτων αποναρκοθέτησης και εκκαθάρισης ΕΥΠ.

β) Υποστήριξη σε εθνικό επίπεδο δράσεων κατά των ναρκών στις πληγείσες χώρες.

γ) Προσφορά πολιτικής συννηγορίας, τεχνικής και μεθοδολογικής εμπειρίας, ώστε να έχει θετικό αποτέλεσμα η έκβαση της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Αυτές οι προαναφερόμενες προσεγγίσεις θεωρούνται από τη NPA ως κοινή ενίσχυση και συνέργεια δράσεων που ορίζουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τους ανθρωπιστικούς και πολιτικούς στόχους και φιλοδοξίες των δύο κυρίων πλαισίων εργασίας μας, ονομαστικά είναι:

Η συνθήκη απαγόρευσης ναρκών του 1999 και η σύμβαση για τα πυρομαχικά διασποράς του 2010.

Η NPA αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε μία διαδικασία καθορισμού του ρόλου της, σε μια συνολική πρωτοβουλία διευθέτησης, της γενικής χρήσης και διαθεσιμότητας εκρηκτικών παγκοσμίως.