Αναμνήσεις…….. πάει το λιμανάκι μου…….

Το λιμανάκι ήταν η ζωή μου, η ζωή της οικογένειας μου σε εκείνη τη – άλλοτε – φτωχογειτονιά….

Είναι σπάνιες οι φορές που κατέβαινα στην πολη της Ρόδου και δεν περνούσα να δω το “λιμανάκι μου”…..
Πολλές φορές καθόμουν και αναπολούσα τα παιδικά μου – δύσκολα – χρόνια…. άλλοτε χαμογελούσα και άλλοτε η μελαγχολία με σκότωνε….
Το “λιμανάκι” ήταν ένα άνοιγμα – μια τρύπα – στα βράχια κάτω από τον αλευρόμυλο και συγκεκριμένα κάτω ακριβώς από το πολυβολείο….
Είχε μάκρος περίπου δυο μέτρα και πλάτος 60 – 70 εκατοστά…. εκεί έμαθα να κάνω μπάνιο εγώ και τα αδέλφια μου…. εκεί πήγαινα με τον παππού να ψαρέψουμε σμέρνες…. εκεί – με τα αδέλφια μου – μαζεύαμε καβούρια…. ακόμα εκεί, η μητέρα μου και η γιαγιά μου έπλεναν τα ρούχα μας….
Όλα εκεί!!!!!!
Σήμερα κατέβηκα πάλι στη Ρόδο…. λίγο πριν φτάσουμε στο “λιμανάκι”, λέω της γυναίκας μου: Θα σηκωθώ ένα πρωί και θα πάω στο “λιμανάκι μου” να μαζέψω καβουράκια….
Είχαμε φτάσει…. στη θάλασσα ένα πλωτό μηχάνημα έκανε κάποιες εργασίες… γύρισα να δω και λίγο έλειψε να πάθω καρδιακή προσβολή!!!!
Το “λιμανάκι μου” δεν ήταν εκεί!!!!!!! Στη θέση του υπήρχαν μπάζα!!!! Έφτιαχναν προβλήτα!!!!
“Τι στο καλό έγινε εδω”; φώναξα δυνατά… “Πριν δεκαπέντε είκοσι μέρες, το λιμανάκι μου ήταν εδώ!!!!!! Το έβγαλα και φωτογραφίες”!!!!!!
Πραγματικά δεν μπορώ να συνεχίσω να γραφώ…. ένιωσα και νιώθω σαν να έχασα ένα πολύ αγαπητό μου πρόσωπο….
Το λιμανάκι ήταν η ζωή μου, η ζωή της οικογένειας μου σε εκείνη τη – άλλοτε – φτωχογειτονιά….
Δείτε στις φωτογραφίες το πριν – τη ζωή – και το μετά – το θάνατο μιας όμορφης για μένα γωνιάς αυτού του αδηφάγου κόσμου…..