Υπάρχει ελπίδα!!!! 
Κοινοποίηση
Κυριακή, 7 Μαρτίου 2010 στις 7:17 μ.μ.
Αυτό είπαμε, όταν σήμερα το πρωί, θέλοντας να αποφύγουμε τις παρελάσεις των σύγχρονων αναγκών και των πανηγυρικών του δεκάρικου, ο δρόμος οδήγησε την παρέα στις Φάνες.Περπατώντας μέχρι το καφενεδάκι, ακούσαμε μουσική από τα μεγάφωνα του κοινοτικού καταστήματος και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πήγαινε έλα νεαρόκοσμου.Η απογοήτευση πως "δεν την γλυτώσαμε ούτε εδώ", άρχισε να γίνεται περιέργεια ,γιατί τα πιτσιρίκια δεν κρατούσαν σημαιάκια, αλλά πινέλα.Δεν φορούσαν τα καλά τους , αλλά ρούχα πιτσιλισμένα με μπογιές.Κι ένα παλιό σπίτι που το βλέπαμε πάντα μουντό και ξεχασμένο να μας υποδέχεται στην είσοδο του χωριού,σήμερα μας χαμογελούσε γεμάτο χρώματα και βρεσκοβαμένο.Μπράβο στον ιδιοκτήτη είπαμε.Χαρούμενο και καλαίσθητο.Πριν προλάβουμε να τελειώσουμε τη φράση και το επόμενο μας χαμογελούσε με χρώματα και το διπλανό του, είχε μέχρι και τις γλάστρες του, με περίτεχνα σχέδια στολισμένες.Φτάσαμε απορρημένοι στο καφενεδάκι. " Που είστε" μας είπε ο ιδιοκτήτης."Ελάτε να δείτε τι φτιάχνουν τα παιδιά.Τώρα τελειώνουν και τον άλλο δρόμο"Πήγαμε στον άλλο δρόμο.Παιδιά κάθε ηλικίας σε οργασμό.Tα μεγαλύτερα, ανεβασμένα σε σκάλες, έβαφαν τους τοίχους των παλιών και εγκαταλελειμμένων σπιτιών.' Αλλα ζωγράφιζαν σχέδια στις πόρτες, τα παράθυρα, γύρω γύρω στις κάσες.Τα μικρότερα έβαφαν σκαλοπάτια,κουβαλούσαν νερό στα μεγαλύτερα για να αραιώνουν τα χρώματα, καθάριζαν με τσουγκράνες και τσάπες τις χορταριασμένες αυλές.Μας έβλεπε άφωνους ο ντόπιος φίλος και μας εξηγεί."Tα παιδιά αποφασίσανε να το κάνουν αυτό.Το μόνο που ζητήσανε ήταν να βρεθεί τρόπος να βοηθήσουν όσοι μπορούν σε χρώματα και πινέλα.Και δουλεύουν τέσσερις μέρες τώρα."
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μας έκανε να μείνουμε άφωνοι όση ώρα μείναμε εκεί και όση ώρα σηκωνόμασταν από το τραπέζι, για να πάμε να νοιαστούμε σε ποιό σπίτι είναι τώρα, αν τέλειωσε η πόρτα που χρωμάτιζε ο πιτσιρικάς για να πάει ο πιο έμπειρος μετά να ζωγραφίσει σχέδια.Δεν ξέρω αν ήταν η άλλη όψη του χωριού ή αυτό που βλέπαμε στα μάτια των παιδιών.Αν αποτυπώθηκε σε φωτογραφίες η άλλη όψη του χωριού, δεν αποτυπώνεται και δεν μπορώ να σας μεταφέρω με λόγια ότι είδαμε αποτυπωμένο στα μάτια τους.Χαρά, σοβαρότητα,υπευθυνότητα είχαν τα μάτια του μικρού, θα'ταν δεν θα'ταν εννιά, όταν ήρθε εκεί που καθόμασταν για να ζητήσει μια σακκούλα για σκουπίδια και τον ρώτησα " Εσύ βάφεις;" ' Οχι" μου απάντησε πολύ σοβαρά."Καθαρίζω με τη σκούπα".Στο " μπράβο πολύ ωραία δουλειά κάνετε" έφυγε τρέχοντας γιατί πολύ τον είχα καθυστερήσει με χαζομάρες.Μη σας πω πως τον τρόμαξε , μπας και η επόμενη ατάκα μου ήταν " ' Ελα να βγάλουμε μια φωτογραφία".Σε παιδί μιλάς κυρία μου.Δεν το ενδιαφέρει το παιδί τι δουλειά κάνει, αρκεί που νοιώθει πως προσφέρει σ' αυτό που έβαλε η ομάδα του στόχο.
Κι έχει τρομάξει το μάτι του μ' όλους αυτούς που κάνουν κάτι και μετά το φωνάζουν και φωνάζουν και τους φωτογράφους.Χαρά, σοβαρότητα, υπευθυνότητα συνδιασμένα με παιχνίδι , όταν κάποιος μικρός ξεβίδωσε το κοντάρι από τη σκούπα που σκούπιζε, γισ να κυνηγήσει τον άλλο μικρό που του κρατούσε το φαράσι.Στις παραινέσεις των μεγάλων απάντησε "Αφού χαζεύει δε δουλεύει".Τα παιδιά τέσσερις μέρες τώρα άφησαν το ποντίκι του υπολογιστή, το κινητό και τα sms της βαρεμάρας και ζωγραφίζουν.Τα παιδιά θέλουν. Μπογιές θέλουν μόνο και πινέλα.Τα παιδιά θέλουν.Θέλουν να ζωγραφίσουν τη ζωή τους, Να την κάνουν χαρούμενη,χρωματιστή,δημιουργική. Να ης δώσουν όλη την ενέργεια και φαντασία που έχουν.Τα παιδιά μπορούν και θέλουν.Υπάρχει ελπίδα.Μας το φωνάζουν. Μας το δείχνουν αρκεί να το δούμε.Τα "πινέλα"- κίνητρα τους λείπουν .Μόνο αυτό ζητούν απ' τους μεγάλους.
Τα σχόλια που ακολουθούν το κείμενο της κυρίας Φούρλα.
Rena Diakidi
Ακόμη κι αν δε είχα δει τον τίτλο, θα έβαζα αυτό ακριβώς! Υπάρχει - τελικά - ελπίδα....
07 Μαρτίου στις 10:12 μ.μ. · Αναφορά
Teris Chatziioannou
Λαμπερό,οπως τα χρώματα των παιδιών και το κείμενο σου καλή μου φίλη.Υπάρχει - τελικά - ελπίδα....
07 Μαρτίου στις 11:01 μ.μ. · Αναφορά
Manolis Sarris
Αυτή είναι γιορτή. Δίνουν ζωή στα χαλατά, γιατί ξέρουν καλύτερα τι θα πει δίνω ζωή!Ευτυχώς που το έζγησα έστω για λίγο κι έφτιαξε η μέρα μου.Να προσθέσω κι άλλες "εικόνες".Στο χωριό ζουν Αφρικανοί, που οι Φανενοί υπεραγαπούν. ... Περισσότερα
Ο ένας απ' αυτούς (ο Λούα-Λούα όπως τον φωνάζουν και του αρέσει) είπε, "το δικό μας (σπίτι) να το κάνετε ολόμαυρο χαχαχαχα". Τα χαχαχα ήταν δικα του.Τρία-τέσσερα παιδάκια ήλθαν με πινέλα και κουβάδες κι ερώτησαν, "κυρία Χάρη μπορούμε να βάψουμε τον τοίχο σας";"Αυτά είναι τα Αλβανάκια "μας" δες τα!, μας είπε καμαρώνοντάς τα κι εξηγώντας σ' εμάς η Χάρη.Από τον άλλο δρόμο φωνάζει μια γιαγιά, "πρέεε, στο δικό μου πότε 'ά ρτετε;"Γεια σου παππού, είπε ένα παιδί προχωρώντας βιαστικά.Τι..... πρόλαβε να ξεστομίσει μόνο απ' όλη την ερώτηση ο παππούς του. Δεν πρόλαβε γιατί ο μικρός εξαφανίστηκε από μπρος του. Τον καλούσε το καθήκον. Ο Γιάννης, η μορφή του χωριού, έβαψε όλες τις κολώνες άσπρες μέχρι το ύψος του έδειξαν. Μετά με δική του πρωτοβουλία έκανε μια πινελιά σε όλα τα άβαφα σπίτια. Μια μόνο. Μπράβο Γιάννη! (ιδιαίτερα)Το κυνήγι του Πάγκαλου τελείωσε, γιοστάσανε, μάθανε ότι υπάρχει κρίση ... νά αυτά.Πρεεε ματτάρια, προς τα κάτω πότε άρτετε;Α τους κάτσετε κάτω τους μεγάλους, τους άλλους μεγάλους, μπας και αντλήσουν διδάγματα από τη δουλειά σας.Π.χ. τι θα πει συλλογική δουλειά, τι οργανωμένη, τι αισθητική, τι παιδί, νά τέτοια ... ξέρετε τώρα εσείς, τα λίγα και απλά.
07 Μαρτίου στις 11:28 μ.μ. · Αναφορά
ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ
Τα παιδιά αγαπητή μου κ. Φούρλα, θέλουν να ζωγραφίζουν τη ζωή τους, γιατί τους την έχομε κάνει μαύρη εμείς οι μεγάλοι. Και είναι, τελικά, η μόνη ελπίδα όλων μας, και των επερχόμενων και των έτι αγέννητων. Χίλια μπράβο για το κείμενο και τη μεγέθυση του γεγονότος
Δευτ στις 10:11 π.μ. · Αναφορά
δ.μ. Φούρλα
Σας ευχαριστώ όλους και για τα καλά σας λόγια και για την συμμετοχή σας με τον ίδιο ενθουσιασμό και προβληματισμό.Κύριε Σκανδαλίδη θεωρώ πως ΠΛΕΟΝ είναι υποχρέωση όλων μας να αναδεικνύουμε τέτοια γεγονότα.Να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σ' αυτό που λέγεται άνθρωπος. Πολιτισμός. ΠΑΙΔΙΑ.Μόνο έτσι θα μπορέσουμε. Δεν πισρεύω σε μέτγρα μόνο οικον... Περισσότερα
ομικά.Αν δεν συνδιαστούν και με αλλάγή νοοτροπίας.Μια τελείως διαφορετική ζωή με επίκεντρο τον άνθρωπο και την αλληλεγγύη.Και το βλέμμα μας πάντα πάνω στα παιδιά...
Δευτ στις 10:26 π.μ. · Αναφορά
Theodoros Karayiannis
Το είδα αργά... το προσθεσα στο δικό μου. Που δεν θα το έγραφα αν είχα διαβάσει πρώτα το δικό σου :)
http://saita.pblogs.gr/2010/03/an-einai-na-prowthhsete-kati-as-einai-ayto.html
Δευτ στις 10:39 π.μ. · Αναφορά
δ.μ. Φούρλα
Γιατί δεν θα το έγραφες; ΄Οσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά!!(Γιατί δεν ανοίγει το link που εχεις βαλει του Ροδοσυλλέκτη;)
Δευτ στις 10:47 π.μ. · Αναφορά
Theodoros Karayiannis
δεν ανοιγει ???
Δευτ στις 11:07 π.μ. · Αναφορά
Theodoros Karayiannis
Ok fixed !
Δευτ στις 11:09 π.μ. · Αναφορά
Theodoros Karayiannis
Δεν θα το έγραφα γιατί μου άρεσε πιο πολύ το δικό σου ¨)
Δευτ στις 11:09 π.μ. · Αναφορά
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Είναι από εκείνες, τις λίγες έστω, περιπτώσεις που δίνουν νόημα σε κάποια "κλισέ" όπως "συλλογικότητα", "συνεκτική κοινωνία", "συμμετοχή" και τόσα άλλα, που η πολιτική έχει ενσωματώσει σήμερα στον ξύλινο λόγο της. Πραγματικά "Υπάρχει Ελπίδα", αν και άκουσα τον Δήμαρχο Καμείρου να λέει σήμερα, ότι υπάρχουν και κάτοικοι οι οποίοι αντιδρούν και δεν αφήνουν τα παιδιά να χρωματίσουν τα "χαλατά" τους!!!
Δευτ στις 4:03 μ.μ. · Αναφορά
Κοινοποίηση
Κυριακή, 7 Μαρτίου 2010 στις 7:17 μ.μ.
Αυτό είπαμε, όταν σήμερα το πρωί, θέλοντας να αποφύγουμε τις παρελάσεις των σύγχρονων αναγκών και των πανηγυρικών του δεκάρικου, ο δρόμος οδήγησε την παρέα στις Φάνες.Περπατώντας μέχρι το καφενεδάκι, ακούσαμε μουσική από τα μεγάφωνα του κοινοτικού καταστήματος και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πήγαινε έλα νεαρόκοσμου.Η απογοήτευση πως "δεν την γλυτώσαμε ούτε εδώ", άρχισε να γίνεται περιέργεια ,γιατί τα πιτσιρίκια δεν κρατούσαν σημαιάκια, αλλά πινέλα.Δεν φορούσαν τα καλά τους , αλλά ρούχα πιτσιλισμένα με μπογιές.Κι ένα παλιό σπίτι που το βλέπαμε πάντα μουντό και ξεχασμένο να μας υποδέχεται στην είσοδο του χωριού,σήμερα μας χαμογελούσε γεμάτο χρώματα και βρεσκοβαμένο.Μπράβο στον ιδιοκτήτη είπαμε.Χαρούμενο και καλαίσθητο.Πριν προλάβουμε να τελειώσουμε τη φράση και το επόμενο μας χαμογελούσε με χρώματα και το διπλανό του, είχε μέχρι και τις γλάστρες του, με περίτεχνα σχέδια στολισμένες.Φτάσαμε απορρημένοι στο καφενεδάκι. " Που είστε" μας είπε ο ιδιοκτήτης."Ελάτε να δείτε τι φτιάχνουν τα παιδιά.Τώρα τελειώνουν και τον άλλο δρόμο"Πήγαμε στον άλλο δρόμο.Παιδιά κάθε ηλικίας σε οργασμό.Tα μεγαλύτερα, ανεβασμένα σε σκάλες, έβαφαν τους τοίχους των παλιών και εγκαταλελειμμένων σπιτιών.' Αλλα ζωγράφιζαν σχέδια στις πόρτες, τα παράθυρα, γύρω γύρω στις κάσες.Τα μικρότερα έβαφαν σκαλοπάτια,κουβαλούσαν νερό στα μεγαλύτερα για να αραιώνουν τα χρώματα, καθάριζαν με τσουγκράνες και τσάπες τις χορταριασμένες αυλές.Μας έβλεπε άφωνους ο ντόπιος φίλος και μας εξηγεί."Tα παιδιά αποφασίσανε να το κάνουν αυτό.Το μόνο που ζητήσανε ήταν να βρεθεί τρόπος να βοηθήσουν όσοι μπορούν σε χρώματα και πινέλα.Και δουλεύουν τέσσερις μέρες τώρα."
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μας έκανε να μείνουμε άφωνοι όση ώρα μείναμε εκεί και όση ώρα σηκωνόμασταν από το τραπέζι, για να πάμε να νοιαστούμε σε ποιό σπίτι είναι τώρα, αν τέλειωσε η πόρτα που χρωμάτιζε ο πιτσιρικάς για να πάει ο πιο έμπειρος μετά να ζωγραφίσει σχέδια.Δεν ξέρω αν ήταν η άλλη όψη του χωριού ή αυτό που βλέπαμε στα μάτια των παιδιών.Αν αποτυπώθηκε σε φωτογραφίες η άλλη όψη του χωριού, δεν αποτυπώνεται και δεν μπορώ να σας μεταφέρω με λόγια ότι είδαμε αποτυπωμένο στα μάτια τους.Χαρά, σοβαρότητα,υπευθυνότητα είχαν τα μάτια του μικρού, θα'ταν δεν θα'ταν εννιά, όταν ήρθε εκεί που καθόμασταν για να ζητήσει μια σακκούλα για σκουπίδια και τον ρώτησα " Εσύ βάφεις;" ' Οχι" μου απάντησε πολύ σοβαρά."Καθαρίζω με τη σκούπα".Στο " μπράβο πολύ ωραία δουλειά κάνετε" έφυγε τρέχοντας γιατί πολύ τον είχα καθυστερήσει με χαζομάρες.Μη σας πω πως τον τρόμαξε , μπας και η επόμενη ατάκα μου ήταν " ' Ελα να βγάλουμε μια φωτογραφία".Σε παιδί μιλάς κυρία μου.Δεν το ενδιαφέρει το παιδί τι δουλειά κάνει, αρκεί που νοιώθει πως προσφέρει σ' αυτό που έβαλε η ομάδα του στόχο.
Κι έχει τρομάξει το μάτι του μ' όλους αυτούς που κάνουν κάτι και μετά το φωνάζουν και φωνάζουν και τους φωτογράφους.Χαρά, σοβαρότητα, υπευθυνότητα συνδιασμένα με παιχνίδι , όταν κάποιος μικρός ξεβίδωσε το κοντάρι από τη σκούπα που σκούπιζε, γισ να κυνηγήσει τον άλλο μικρό που του κρατούσε το φαράσι.Στις παραινέσεις των μεγάλων απάντησε "Αφού χαζεύει δε δουλεύει".Τα παιδιά τέσσερις μέρες τώρα άφησαν το ποντίκι του υπολογιστή, το κινητό και τα sms της βαρεμάρας και ζωγραφίζουν.Τα παιδιά θέλουν. Μπογιές θέλουν μόνο και πινέλα.Τα παιδιά θέλουν.Θέλουν να ζωγραφίσουν τη ζωή τους, Να την κάνουν χαρούμενη,χρωματιστή,δημιουργική. Να ης δώσουν όλη την ενέργεια και φαντασία που έχουν.Τα παιδιά μπορούν και θέλουν.Υπάρχει ελπίδα.Μας το φωνάζουν. Μας το δείχνουν αρκεί να το δούμε.Τα "πινέλα"- κίνητρα τους λείπουν .Μόνο αυτό ζητούν απ' τους μεγάλους.Τα σχόλια που ακολουθούν το κείμενο της κυρίας Φούρλα.
Rena Diakidi
Ακόμη κι αν δε είχα δει τον τίτλο, θα έβαζα αυτό ακριβώς! Υπάρχει - τελικά - ελπίδα....
07 Μαρτίου στις 10:12 μ.μ. · Αναφορά
Teris Chatziioannou
Λαμπερό,οπως τα χρώματα των παιδιών και το κείμενο σου καλή μου φίλη.Υπάρχει - τελικά - ελπίδα....
07 Μαρτίου στις 11:01 μ.μ. · Αναφορά
Manolis Sarris
Αυτή είναι γιορτή. Δίνουν ζωή στα χαλατά, γιατί ξέρουν καλύτερα τι θα πει δίνω ζωή!Ευτυχώς που το έζγησα έστω για λίγο κι έφτιαξε η μέρα μου.Να προσθέσω κι άλλες "εικόνες".Στο χωριό ζουν Αφρικανοί, που οι Φανενοί υπεραγαπούν. ... Περισσότερα
Ο ένας απ' αυτούς (ο Λούα-Λούα όπως τον φωνάζουν και του αρέσει) είπε, "το δικό μας (σπίτι) να το κάνετε ολόμαυρο χαχαχαχα". Τα χαχαχα ήταν δικα του.Τρία-τέσσερα παιδάκια ήλθαν με πινέλα και κουβάδες κι ερώτησαν, "κυρία Χάρη μπορούμε να βάψουμε τον τοίχο σας";"Αυτά είναι τα Αλβανάκια "μας" δες τα!, μας είπε καμαρώνοντάς τα κι εξηγώντας σ' εμάς η Χάρη.Από τον άλλο δρόμο φωνάζει μια γιαγιά, "πρέεε, στο δικό μου πότε 'ά ρτετε;"Γεια σου παππού, είπε ένα παιδί προχωρώντας βιαστικά.Τι..... πρόλαβε να ξεστομίσει μόνο απ' όλη την ερώτηση ο παππούς του. Δεν πρόλαβε γιατί ο μικρός εξαφανίστηκε από μπρος του. Τον καλούσε το καθήκον. Ο Γιάννης, η μορφή του χωριού, έβαψε όλες τις κολώνες άσπρες μέχρι το ύψος του έδειξαν. Μετά με δική του πρωτοβουλία έκανε μια πινελιά σε όλα τα άβαφα σπίτια. Μια μόνο. Μπράβο Γιάννη! (ιδιαίτερα)Το κυνήγι του Πάγκαλου τελείωσε, γιοστάσανε, μάθανε ότι υπάρχει κρίση ... νά αυτά.Πρεεε ματτάρια, προς τα κάτω πότε άρτετε;Α τους κάτσετε κάτω τους μεγάλους, τους άλλους μεγάλους, μπας και αντλήσουν διδάγματα από τη δουλειά σας.Π.χ. τι θα πει συλλογική δουλειά, τι οργανωμένη, τι αισθητική, τι παιδί, νά τέτοια ... ξέρετε τώρα εσείς, τα λίγα και απλά.
07 Μαρτίου στις 11:28 μ.μ. · Αναφορά
ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ
Τα παιδιά αγαπητή μου κ. Φούρλα, θέλουν να ζωγραφίζουν τη ζωή τους, γιατί τους την έχομε κάνει μαύρη εμείς οι μεγάλοι. Και είναι, τελικά, η μόνη ελπίδα όλων μας, και των επερχόμενων και των έτι αγέννητων. Χίλια μπράβο για το κείμενο και τη μεγέθυση του γεγονότος
Δευτ στις 10:11 π.μ. · Αναφορά
δ.μ. Φούρλα
Σας ευχαριστώ όλους και για τα καλά σας λόγια και για την συμμετοχή σας με τον ίδιο ενθουσιασμό και προβληματισμό.Κύριε Σκανδαλίδη θεωρώ πως ΠΛΕΟΝ είναι υποχρέωση όλων μας να αναδεικνύουμε τέτοια γεγονότα.Να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σ' αυτό που λέγεται άνθρωπος. Πολιτισμός. ΠΑΙΔΙΑ.Μόνο έτσι θα μπορέσουμε. Δεν πισρεύω σε μέτγρα μόνο οικον... Περισσότερα
ομικά.Αν δεν συνδιαστούν και με αλλάγή νοοτροπίας.Μια τελείως διαφορετική ζωή με επίκεντρο τον άνθρωπο και την αλληλεγγύη.Και το βλέμμα μας πάντα πάνω στα παιδιά...
Δευτ στις 10:26 π.μ. · Αναφορά
Theodoros Karayiannis
Το είδα αργά... το προσθεσα στο δικό μου. Που δεν θα το έγραφα αν είχα διαβάσει πρώτα το δικό σου :)
http://saita.pblogs.gr/2010/03/an-einai-na-prowthhsete-kati-as-einai-ayto.html
Δευτ στις 10:39 π.μ. · Αναφορά
δ.μ. Φούρλα
Γιατί δεν θα το έγραφες; ΄Οσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά!!(Γιατί δεν ανοίγει το link που εχεις βαλει του Ροδοσυλλέκτη;)
Δευτ στις 10:47 π.μ. · Αναφορά
Theodoros Karayiannis
δεν ανοιγει ???
Δευτ στις 11:07 π.μ. · Αναφορά
Theodoros Karayiannis
Ok fixed !
Δευτ στις 11:09 π.μ. · Αναφορά
Theodoros Karayiannis
Δεν θα το έγραφα γιατί μου άρεσε πιο πολύ το δικό σου ¨)
Δευτ στις 11:09 π.μ. · Αναφορά
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Είναι από εκείνες, τις λίγες έστω, περιπτώσεις που δίνουν νόημα σε κάποια "κλισέ" όπως "συλλογικότητα", "συνεκτική κοινωνία", "συμμετοχή" και τόσα άλλα, που η πολιτική έχει ενσωματώσει σήμερα στον ξύλινο λόγο της. Πραγματικά "Υπάρχει Ελπίδα", αν και άκουσα τον Δήμαρχο Καμείρου να λέει σήμερα, ότι υπάρχουν και κάτοικοι οι οποίοι αντιδρούν και δεν αφήνουν τα παιδιά να χρωματίσουν τα "χαλατά" τους!!!
Δευτ στις 4:03 μ.μ. · Αναφορά
_______________
δ.μ. Φούρλα
Σ'ευχαριστώ πολύ Ρουβήμ.
Σ'ευχαριστώ πολύ Ρουβήμ.
Κάπως έπρεπε να ποτυπωθούν οι εικόνες, αλλά κυρίως τα συναισθήματα.Κάπως έπρεπε να γίνει για να βάλουμε λίγο χρώμα στο πολύ γκρίζο των ημερών και να αναθαρρύσουμε όλοι μας.
Και κυρίως να σκεφτούμε ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ για τα παιδιά μας και να αποκωδικοποιήσουμε το μήνημα που μας στέλνουν.
_______________
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου