Είναι φυτό πολυετές που συναντούμε στη νότια Ευρώπη. Το συναντούμε σε φράκτες και στις άκρες των δασών. Είναι φυτό αναρριχώμενο και τα στελέχη του έχουν μακριές έλικες. Οι λεπτοί μίσχοι σε σχήμα τριμπουσόν του φυτού, πιάνονται από οτιδήποτε προκειμένου να σκαρφαλώσουν ψηλά σε φράκτες και θάμνους.
Βρυωνία η κρητική
Bryonia cretica
Επιστ/κή ον/σία: Bryonia cretica
Συνώνυμα:
Οικογένεια: CUCURBITACEAE
Κοινή ον/σία:
Ετυμολογία:
Bryonia > βρύω (πληθαίνω, παράγω σε αφθονία) - αναφέρεται στην ταχεία ανάπτυξη του φυτού = Βρυωνία (αναφέρεται από τον Διοσκουρίδη). ** cretica > Κρήτη.
Υψόμετρο: 0-500μ
Ενδιαίτημα Θαμνώνες, Πετρώδεις θαμνότοποι
Ενδημικό Όχι
Προστασία::
Κατάσταση:
Χαμηλού Κινδύνου – LC
Γεωγραφική εξάπλωση:
Γεώφυτο της Ανατολικής Μεσογείου.
Φυτό δίοικο, τριχωτό, αναρριχώμενο με τη βοήθεια ελίκων παρόμοιων μ' αυτές του αμπελιού.
Φύλλα παλαμόλοβα με λευκές νευρώσεις και την κάτω πλευρά πιο ανοιχτόχρωμη. Άνθη κιτρινοπράσινα με σκούρες νευρώσεις και καρπός ράγα κόκκινη. Στα θηλυκά φυτά οι ταξιανθίες δεν έχουν πάνω από 1-2 άνθη.
Φυτό δηλητηριώδες που προτιμά φράχτες και θαμνότοπους. Η B. dioica είναι φυτό πολύ παρόμοιο, αλλά ξεχωρίζει εύκολα από τα χωρίς λευκές νευρώσεις φύλλα.
Ο Διοσκουρίδης αναφέρει δύο είδη βρυωνίας και περιγράφει ως εξής:
*** «ἄμπελος λευκή· οἱ δὲ βρυωνίαν, οἱ δὲ ὀφιοστάφυλον, οἱ δὲ χελιδόνιον, οἱ δὲ ‹μάδον ἢ› μήλωθρον ἢ ψίλωθρον ἢ ἀρχέζωστιν ἢ ἄγρωστιν ἢ κέδρωστιν καλοῦσι. ταύτης τὰ κλήματα καὶ τὰ φύλλα καὶ αἱ ἕλικες ὅμοια τῇ ἡμέρῳ ἀμπέλῳ, δασύτερα δὲ πάντα· καὶ ἐμπλέκεται τοῖς παρακειμένοις θάμνοις ἐλλαμβανομένη ταῖς ἕλιξι· καρπὸν δὲ ἔχει βοτρυώδη, πυρρόν, ᾧ ψιλοῦται τὰ δέρματα. ταύτης οἱ ἀσπάραγοι κατὰ τὴν πρώτην ἐκβλάστησιν ἑφθοὶ ἐσθίονται, οὔρησιν καὶ κοιλίαν κινοῦντες».
***
«ἄμπελος μέλαινα, ἣν ἰδίως βρυωνίαν ὀνομάζουσί τινες, οἱ δὲ Χειρώνιον ἄμπελον· φύλλα ἐστὶ κισσῷ ὅμοια, μᾶλλον δὲ πρὸς τὰ τῆς μίλακος, καὶ οἱ καυλοὶ ‹δέ›· μείζονα δὲ ταῦτα. ἐλλαμβάνεται δὲ καὶ αὕτη τῶν δένδρων ταῖς ἕλιξι· καρπὸς δὲ βοτρυώδης, χλωρὸς κατ' ἀρχήν, πεπανθεὶς δὲ μέλας γίνεται· ῥίζα μέλαινα ἔξωθεν, ἔνδοδεν δὲ πυξοειδής».
Βρυωνία η κρητική Bιότοπος – περιγραφή
H λατινική ονομασία του φυτού είναι Bryonia cretica. Ανήκει στην οικογένεια των Κουρκουβιτιδών και στη χώρα μας το συναντούμε με τις ονομασίες αγριόκλημα, αβρωνιά, αμπελουρίδα, θεριόχορτο, ποντικοστάφυλο, φαρμακιά, αγριοκολοκύθα. Είναι φυτό πολυετές που συναντούμε στη νότια Ευρώπη. Το συναντούμε σε φράκτες και στις άκρες των δασών. Είναι φυτό αναρριχώμενο και τα στελέχη του έχουν μακριές έλικες. Οι λεπτοί μίσχοι σε σχήμα τριμπουσόν του φυτού, πιάνονται από οτιδήποτε προκειμένου να σκαρφαλώσουν ψηλά σε φράκτες και θάμνους. Η ρίζα του είναι ογκώδης. Το μέγεθός της μπορεί να φτάσει αυτό του ανθρώπινου κεφαλιού. Τα φύλλα είναι θαμπά, ανοιχτοπράσινα και το σχήμα τους μοιάζει με αυτά του κισσού. Τα άνθη του είναι κίτρινα, πρασινωπά, διαταγμένα κατά χαλαρούς κόρυμβους. Εχουν πέντε πέταλα με πράσινες ραβδώσεις. Τα αρσενικά και τα θηλυκά άνθη ανοίγουν πάνω σε διαφορετικά φυτά.
Ο καρπός του φυτού είναι μία δηλητηριώδης κόκκινη ράγα. Ιστορικά στοιχεία Το φυτό έχει θεραπευτικές ιδιότητες που ήταν γνωστές από την αρχαιότητα, αλλά δεν είναι χωρίς κινδύνους. Ο Διοσκουρίδης ονόμαζε το φυτό λευκή άμπελο και σημείωνε ότι κατάπλασμα φτιαγμένο από φύλλα και καρπούς του φυτού, έκανε καλό σε γαγγραινώδη ή άτονα έλκη. Παράλληλα όμως τόνιζε ότι η ανεξέλεγκτη χρήση του φυτού μπορούσε να είναι επικίνδυνη.
Ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε το φυτό για τον τέτανο. Στη λαϊκή ιατρική το βότανο χρησιμοποιήθηκε και οι δηλητηριάσεις δεν ήταν σπάνιες, γιατί οι χωρικοί τη χρησιμοποιούσαν ως αμβλωτικό, σε αντικατάσταση του μανδραγόρα. Παράλληλα το χρησιμοποιούσαν κατά του κατάρρου, του κοκίτη, των ρευματισμών, της δυσεντερίας και για τον καθαρισμό των φακίδων του προσώπου. Το χρησιμοποιούσαν επίσης σε κατάπλασμα για αποστήματα μαζί με στάρι κοπανισμένο, ώστε να ανοίγουν χωρίς χειρουργική επέμβαση, το πρήξιμο, τα οιδήματα, την επιληψία, τα δαγκώματα φιδιών, τα έλκη και τις γαγγραινώδεις μολύνσεις. Στα χωριά της Πελοποννήσου θεράπευαν την ψώρα με μία αλοιφή που έφτιαχναν από σκόνη ρίζας και ξύγκι. Στην Κρήτη ονομάζουν το φυτό Αβρωνιά ή Αμπελουρίδα.
Οι κρητικοί μαγείρευαν τις “απετωνιές” -τους τρυφερούς έρποντες βλαστούς- και τους θεωρούσαν ακριβό και επίσημο φαγητό. Θεωρούσαν ότι θεραπευτικά δρουν ως αναπλαστικό του αίματος και απαλλακτικές από τυχόν κακά συστατικά του. Τη συνιστούσαν ιδιαίτερα στους πάσχοντες από ελώδεις πυρετούς και σπλήνα. Τον χυλό της ρίζας τον χρησιμοποιούσαν για να καθαρίζουν τα νεφρά. Γνώριζαν τις διουρητικές ιδιότητες του φυτού και το χρησιμοποιούσαν σε κάθε νόσημα των ουροφόρων οδών. Τη συνιστούσαν στη νεφρολιθίαση και την επιληψία. Τον χυμό της ωμής αβρωνιάς τον χρησιμοποιούσαν για τις ελμινθοκτόνες ιδιότητές του. Ανθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη – συλλογή Ανθίζει από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιείται η ρίζα του φυτού. Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις Στην ιατρική η βρυωνία χρησιμοποιείται με επιτυχία κατά της ρευματικής πολυαρθρίτιδας. Όταν εφαρμόζεται πάνω στο δέρμα, η σάρκα της ρίζας είναι καταπραϋντική, σπασμολυτική και αντικαθιστά τα καταπλάσματα σιναπιού. Αν όμως έρθει σε απ’ ευθείας επαφή με το δέρμα, το ερεθίζει και προκαλεί φουσκάλες.
Σήμερα η ομοιοπαθητική χρησιμοποιεί τη Βρυωνία σε πολλές περιπτώσεις. Τα βάμμα της ρίζας χρησιμοποιείται κατά της λαρυγγίτιδας, της τραχειίτιδας, της βρογχίτιδας, της πνευμονίας, της πλευρίτιδας, των μυϊκών ρευματισμών, της οξείας ή χρόνιας πολυαρθρίτιδας, της ισχιαλγίας κ.ά..
Παρασκευή και δοσολογία Παρασκευάζεται ως αφέψημα. Σε ένα λίτρο νερό βάζουμε 10-20 γραμμάρια ξηρού βοτάνου και το βράζουμε για 10 λεπτά. Παρασκευάζεται επίσης ως σιρόπι, με κρασί (30-40 γραμμάρια ή 1 μέρος ρίζας σε 10 μέρη κρασιού) με ημερήσια δόση 30-90 γραμμάρια. Εξωτερικά γίνεται κατάπλασμα με το χυμό ή τη σκόνη, ζυμωμένη με ψίχα ψωμιού. Προφυλάξεις Η ρίζα του φυτού είναι πικρή και προκαλεί ναυτία.
Περιέχει όμως πολύ άμυλο και για τον λόγο αυτό σε δύσκολους καιρούς τη χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή του ψωμιού. Η ρητίνη που περιέχει το φυτό, έχει ισχυρές καθαρτικές ιδιότητες και μπορεί να προκαλέσει ισχυρή διάρροια, ακόμη και στις μικρότερες δόσεις. Σε περίπτωση δηλητηρίασης λόγω υπερβολικής δόσης τα συμπτώματα είναι ακατάσχετη διάρροια, εμετός, ψύξη, ιδρώτας, σπασμοί, ίλιγγος, κώμα, φλεγμονές και αιμορραγία του πεπτικού σωλήνα. Αντίδοτο κατά της δηλητηρίασης είναι η τανίνη, ενώ είναι απαραίτητη η άμεση πρόκληση εμέτου. Συστατικά – χαρακτήρας Η ρίζα του φυτού περιέχει μία ρητίνη, τη βρυρητίνη και ένα πολύ πικρό γλυκοσίδιο, τη βρυωνίνη. Το στέλεχος και τα φύλλα περιέχουν ένα αλκαλοειδές, τη βρυωνισίνη και οι τοξικές ράγες περιέχουν μία καροτινοειδή χρωστική, τη λυκοπίνη. Υ.Σ. Όλα τα προηγούμενα άρθρα της στήλης μπορούμε να τα βρούμε στη διεύθυνση www.herb.gr. Επίσης αν κάποιος φίλος αναγνώστης γνωρίζει οποιαδήποτε θεραπευτική ιδιότητα βοτάνου του τόπου μας που δεν είναι ευρέως γνωστή ή έχει κάποιο ερώτημα μπορεί να το απευθύνει στην ηλεκτρονική διεύθυνση
info@herb.grΕίναι φυτό πολυετές που συναντούμε στη νότια Ευρώπη. Το συναντούμε σε φράκτες και στις άκρες των δασών. Είναι φυτό αναρριχώμενο και τα στελέχη του έχουν μακριές έλικες. Η ρίζα του είναι ογκώδης. Το μέγεθός της μπορεί να φτάσει αυτό του ανθρώπινου κεφαλιού. Τα φύλλα είναι θαμπά, ανοιχτοπράσινα και το σχήμα τους μοιάζει με αυτά του κισσού. Τα άνθη του είναι κίτρινα, πρασινωπά, διαταγμένα κατά χαλαρούς κόρυμβους. Έχουν πέντε πέταλα με πράσινες ραβδώσεις. Τα αρσενικά και τα θηλυκά άνθη ανοίγουν πάνω σε διαφορετικά φυτά. Ο καρπός του φυτού είναι κόκκινη ράγα. Ανθίζει από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο.
Το φυτό έχει θεραπευτικές ιδιότητες που ήταν γνωστές από την αρχαιότητα, αλλά δεν είναι χωρίς κινδύνους. Ο Διοσκουρίδης ονόμαζε το φυτό λευκή άμπελο και σημείωνε ότι κατάπλασμα φτιαγμένο από φύλλα και καρπούς του φυτού, έκανε καλό σε γαγγραινώδη ή άτονα έλκη. Παράλληλα όμως τόνιζε ότι η ανεξέλεγκτη χρήση του φυτού μπορούσε να είναι επικίνδυνη. Ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε το φυτό για τον τέτανο.Η ρίζα του φυτού είναι πικρή και προκαλεί ναυτία. Περιέχει όμως πολύ άμυλο και για τον λόγο αυτό σε δύσκολους καιρούς τη χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή του ψωμιού.
Η ρίζα του φυτού περιέχει μία ρητίνη, τη βρυρητίνη και ένα πολύ πικρό γλυκοσίδιο, τη βρυωνίνη. Το στέλεχος και τα φύλλα περιέχουν ένα αλκαλοειδές, τη βρυωνισίνη και οι τοξικές ράγες περιέχουν μία καροτινοειδή χρωστική, τη λυκοπίνη.
Η ρητίνη που περιέχει το φυτό , έχει ισχυρές καθαρτικές ιδιότητες και μπορεί να προκαλέσει ισχυρή διάρροια, ακόμη και στις μικρότερες δόσεις.
Οι δηλητηριάσεις δεν ήταν είναι σπάνιες, γιατί στο παρελθόν οι χωρικοί τη χρησιμοποιούσαν ως αμβλωτικό, σε αντικατάσταση του μανδραγόρα. Παράλληλα το χρησιμοποιούσαν κατά του κατάρρου, τον κοκίτη, τους ρευματισμούς, τη δυσεντερία και για τον καθαρισμό των φακίδων του προσώπου. Το χρησιμοποιούσαν επίσης σε κατάπλασμα για αποστήματα μαζί με στάρι κοπανισμένο, ώστε να ανοίγουν χωρίς χειρουργική επέμβαση, το πρήξιμο, τα οιδήματα, την επιληψία, τα δαγκώματα φιδιών, τα έλκη και τις γαγγραινώδεις μολύνσεις.
Σήμερα η ομοιοπαθητική χρησιμοποιεί τη βρυωνία σε πολλές περιπτώσεις. Το βάμμα της ρίζας χρησιμοποιείται κατά της λαρυγγίτιδας, της τραχειίτιδας, της βρογχίτιδας, της πνευμονίας, της πλευρίτιδας, των μυϊκών ρευματισμών, της οξείας ή χρόνιας πολυαρθρίτιδας, της ισχιαλγίας κ.α.
Στην ιατρική η βρυωνία χρησιμοποιείται με επιτυχία κατά της ρευματικής πολυαρθρίτιδας. Όταν εφαρμόζεται πάνω στο δέρμα, η σάρκα της ρίζας είναι καταπραϋντική, σπασμολυτική και αντικαθιστά τα καταπλάσματα σιναπιού. Αν όμως έρθει σε απ’ ευθείας επαφή με το δέρμα, το ερεθίζει και προκαλεί φουσκάλες.
Σε περίπτωση δηλητηρίασης λόγω υπερβολικής δόσης τα συμπτώματα είναι ακατάσχετη διάρροια, εμέτους, ψύξεις, ιδρώτες, σπασμούς, ίλιγγο, κώμα., φλεγμονές και αιμορραγία του πεπτικού σωλήνα. Αντίδοτο κατά της δηλητηρίασης είναι η τανίνη, ενώ είναι απαραίτητη η άμεση πρόκληση εμέτου.
Πηγές κειμένου:
Πηγή φωτογραφιών: Ρουβήμ Καρασάββας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου