«Θα του πω ότι δεν τον φοβάμαι! Πως έπαψε πια να μου κλέβει τη ζωή μπροστά από τα μάτια μου!» λέω δυνατά καθώς κοιτάω το είδωλο μου στον καθρέφτη, έτοιμο να χυμήξει στον φόβο και να τον λιώσει. Μα δεν θέλω να παρατηρήσω το βλέμμα μου… Δεν θέλω να νιώσω ξανά ηττημένη…
«Μα δεν γίνεται να με νικήσεις! Με κουβαλάς μέσα σου πόσα χρόνια τώρα και τρέμεις να με αποχωριστείς, λες και σου δίνω νόημα να υπάρχεις» απάντησε εκείνος με βαθιά φωνή που ένιωθα πως θα με κατάπινε σε ένα αιώνιο σκοτάδι.
Βρήκα το θάρρος κι απάντησα κι ας μην είχα το κουράγιο ούτε να τον βλέπω.
«Δεν τρέμω! Μπορώ να το κάνω! Θα το κάνω!» είπα και χαμήλωσα τα μάτια.
«Βλέπεις δεν μπορείς! Είσαι δειλή!» είπε περιπαιχτικά.
«Γιατί δεν με αφήνεις ήσυχη;» είπα αγανακτισμένη.
«Έχεις ιδέα τι θα πει φόβος κοπέλα μου; Εγώ έρχομαι μόνο όταν με καλέσουν! Ακάλεστος δεν πάω πουθενά! Και φεύγω όταν με διώξουν. Αλλιώς ποιος ο λόγος να φύγω;»
«Δεν σε καταλαβαίνω!»
«Μα δεν γίνεται να με καταλάβεις! Είμαι ο φόβος το ξέχασες πάλι; Έτσι κι αλλιώς αυτό κάνετε όλοι! Ξεχνάτε τη δύναμή μου και με αφήνετε χωρίς προστασία να κάνω κατάληψη στην ψυχή σας. Άσε που δεν μπαίνετε και ποτέ στον κόπο να με καταλάβετε! Όλοι με θεωρείται περίπλοκο μα είμαι απλός. Όσο με φοβάστε άλλο τόσο σας φοβάμαι κι εγώ!»
«Με μπερδεύεις!»
«Αυτή είναι η δουλειά μου! Να σε μπερδεύω!»
«Δεν θέλω πια να υπάρχεις στη ζωή μου! Φύγε!»
«Θα υπάρχω όσο το επιτρέπεις εσύ! Με το ζόρι δεν γίνεται να φοβάσαι!»
«Δηλαδή αν θέλω σε διώχνω και τώρα;»
«Ε, τι λέμε τόση ώρα; Αλλά άδικος κόπος! Εσύ ούτε που προσπαθείς!
«Προσπαθώ! Αλλά ο φόβος του θανάτου νικιέται;»
«Δεν είναι προς συμφέρον μου αυτό που θα σου πω, όμως εγώ νικιέμαι με την αγάπη για ζωή! Αλήθεια δεν το ξέρεις πως όλοι θα πεθάνετε μια μέρα;»
«Το ξέρω!»
«Ε, τότε τι νόημα έχει να πεθαίνεις κάθε μέρα; Ένα θα σου πω και βάλτο καλά στο μυαλό σου! Πριν να πεθάνεις, ζήσε! Άφησε τον θάνατο στην άκρη! Ξέρει εκείνος πότε είναι η ώρα του να κόψει το νήμα της ζωής σου!» έλεγε ο φόβος κι εγώ τον κοίταγα αμίλητη. Μα εκείνος συνέχιζε απτόητος.
«Πιο καλά να πεθάνεις μια στιγμή παρά κάθε μέρα!» τόνισε με δυνατή φωνή κι ύστερα εξαφανίστηκε.
Κοιτάχτηκα απότομα στον καθρέφτη. Δεν μπορεί να ήμουν τρελή τόση ώρα! Με κάποιον σίγουρα μιλούσα! Παράξενο μα το βλέμμα μου είχε θαρρείς αλλάξει! «Είχα ξεφορτωθεί έτσι απλά τον φόβο του θανάτου;» Αναρωτήθηκα και προσπάθησα να αφουγκραστώ την ψυχή μου. Όλα μέσα μου τα ένιωθα ήρεμα, ίσως και γαλήνια.
Εκείνη την ώρα άρχισαν να παιχνιδίζουν οι ακτίνες του ήλιου μέσα στον καθρέφτη καθώς εκείνος πήγαινε να δύσει. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου.
«Πιο καλά να πεθάνεις μια στιγμή παρά κάθε μέρα!» ψιθύρισα στον εαυτό μου κι έτρεξα να απολαύσω τον ήλιο έτσι όπως εκείνος έβαφε με τα χρώματά του τον ουρανό και σιωπηλά του έδινε ζωή…ο θάνατος δεν υπήρχε πουθενά…
Ζωή Κοντόγιαννου
(...και δυστυχώς κάποιοι έβαλαν τον φόβο για τα καλά στη ζωή μας...κι η απόλαυση ενός ηλιοβασιλέματος θεωρείται πλέον πολυτέλεια...ας κάνουμε κάτι πριν να είναι αργά...ας μην αφηνόμαστε σε χέρια "χαζών σωτήρων"...)
(*) H Ζωή Κοντόγιαννου, kατάγεται από τη Ρόδο. Ζει κι εργάζεται στον Αρχάγγελο της Ρόδου, στον τόπο που μεγάλωσε, διδάσκοντας γερμανικά. Είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών. Είναι επίσης ενεργό μέλος της ομάδας δημιουργικής γραφής της Ρόδου "Αγέρι Γραφής". Το παραμύθι "Το Μπαουλάκι της Αγάπης " είναι η πρώτη της επίσημη συγγραφική δουλειά. Έχει κάνει επίσης αυτοέκδοση το μυθιστόρημα με τίτλο "Δύναμη Ψυχής" ( Ο Άγγελος της καρδιάς μας ). Κείμενα της έχουν επισης δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ροδιακή και στο λογοτεχνικό περιοδικό "Κέφαλος"
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου