Μαρία Δασκαλάκη
Γίνεται να μάθει κάποιος τον θρύλο που συνοδεύει το μικρό νησάκι της Τελένδου –απέναντι από την Κάλυμνο– και να μη γοητευτεί; Ο πρίγκιπας Ανδρόνικος από τη μια ακτή, η βασιλοπούλα Ποθαία από την άλλη κι ανάμεσά τους η θάλασσα να εμποδίζει την αγάπη τους να σμίξει. Αγάπη απαγορευμένη, καθώς οι γονείς τους είχαν πόλεμο. Απαγορευμένη και κρυφή. Μα πώς να κρατηθούν δυο νέοι που αγαπιούνται μακριά ο ένας απ’ τον άλλο; Έτσι, κάθε βράδυ ο Ανδρόνικος κολύμπαγε ως την Τέλενδο κάνοντας σινιάλο με τη φλόγα ενός κεριού στην αγαπημένη του, να τον περιμένει απέναντι.
Μα ένα βράδυ, η θάλασσα κατάπιε τη φλόγα του κεριού κι η Ποθαία νόμισε πως ο αγαπημένος της πνίγηκε. Έπεσε τότε από τα βράχια δίνοντας τέλος στη ζωή της. Μα οι νεράιδες και τα στοιχειά του αόρατου κόσμου την πόνεσαν και την έσυραν από τον βυθό πάνω στο νησί της. Την έκαναν πέτρα. Αν κοιτάξει κανείς την Τέλενδο από απέναντι, θα δει το πρόσωπο και το σώμα της Ποθαίας να κείτεται εκεί γαλήνια, σαν να κοιμάται. Κι ο Ανδρόνικος, σαν ξέφυγε από τα κύματα κι έμαθε πως η βασιλοπούλα πνίγηκε άδικα, έπεσε στη θάλασσα κι έγινε κι εκείνος πέτρα, άγαλμα με μάτια ανοιχτά, να κοιτάζει από τον βυθό την αγαπημένη του για πάντα.
Τέτοιους θρύλους κι άλλους πολλούς ανακάλυψα διαβάζοντας για την Κάλυμνο. Τόσο γοητεύτηκα από την ιστορία και την παράδοση αυτού του ακριτικού νησιού, που άρχισε σιγά σιγά να σχηματίζεται στο μυαλό μου η πλοκή ενός μυθιστορήματος. Και κάπου εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Ο νους γέμιζε με ιδέες, κομματάκια ενός τεράστιου παζλ που έπρεπε να βρουν την κατάλληλη θέση σε αυτό για να αποκαλυφθεί η εικόνα του.
Τη σκυτάλη ανέλαβαν οι ήρωες του βιβλίου. Ο Φίλιππος και η Παρασκευή, η Κάτια και η Ποθούλα. Αυτοί με πήραν από το χέρι και με οδήγησαν στα στενά σοκάκια της Πόθιας, στις γειτονιές της και στα κάστρα της. Φτάσαμε στα Μαράσσα, στη γνωστή γειτονιά των σφουγγαράδων. Εκεί, τα παιδιά ανακάλυψαν δυο κρυμμένα γράμματα. Δυο γράμματα που είχαν σταλεί πριν από δύο δεκαετίες, μα ποτέ δεν είχαν φτάσει στους παραλήπτες τους.
Φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς που τίποτα από όλα αυτά δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Το κουβάρι πρέπει να ξεμπερδευτεί. Ποιος ήταν ο Νικήτας; Ποια η Θεοδώρα; Τα παιδιά αρχίζουν να σκαλίζουν, ρωτούν, ψάχνουν και φέρνουν στο φως μια ιστορία από το παρελθόν, ένα θαμμένο μυστικό που οι δύο από τους τρεις πρωταγωνιστές του είναι ζωντανοί, ο ένας μάλιστα κυκλοφορεί ανάμεσά τους...
Πόσο μακρινή ήταν ως τότε για τα παιδιά η επταετία της Δικτατορίας στην Ελλάδα και πόσο δίπλα τους την ένιωθαν τώρα πια! Άνθρωποι βασάνιζαν ανθρώπους... Κάποιοι δεν τα κατάφεραν και χάθηκαν. Κάποιοι άλλοι έζησαν, μα ποτέ δεν θα ήταν πια όπως πριν. Κι ο Νικήτας; Θα τον βρουν; Η κάθαρση θα έρθει σαράντα επτά χρόνια μετά. Αυτό, λοιπόν, είχε συμβεί τότε στη Θεοδώρα. Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα, αν... Ποτέ δε θα το μάθαιναν!
Κοιτώ την κυρία Μέλπω Λεκατσά και σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι! Κοντεύει τα εβδομήντα, μα είναι λες κι ο χρόνος περνά από δίπλα της χωρίς να την ακουμπά. Η Μέλπω είναι μπροστά μου και μοιράζεται την ιστορία της με τους ανθρώπους που ήρθαν να την ακούσουν. Η Μέλπω κρατά στα χέρια της ένα χάρτινο περιτύλιγμα σοκολάτας που μετρά σαράντα επτά χρόνια ζωής. Πάνω του έχει γράψει βιαστικές σκέψεις, σημειωμένες μέσα στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ... Η Μέλπω είναι είκοσι χρονών, φοιτήτρια νοσηλευτικής. Είναι στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973. Συλλαμβάνεται, βασανίζεται, απελευθερώνεται, συγχωρεί. Το πιο σημαντικό ίσως μήνυμα που απλόχερα μας έδωσε: η συγχώρεση.
Έπειτα, η Μέλπω θα γίνει «Θεοδώρα» και ηρωίδα στο βιβλίο μου κι εγώ θα νιώθω ευγνωμοσύνη που γνώρισα από κοντά τη Μέλπω την αληθινή και την ιστορία της, που είναι μέρος της Ιστορίας μας. Φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς που τίποτα από όλα αυτά δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Μυστική αποστολή: Τα χαμένα γράμματα
Μαρία Δασκαλάκη
εικονογράφηση: Κριστίν Μενάρ
Μίνωας
232 σελ.
ISBN 978-618-02-1552-6
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου