Άγρια Αγκινάρα
Eπιστημονική Oνομασία:
Cynara cardunculus L.
Φυτό: ποώδες, ποώδες, Ταξιανθία: κεφάλιο,
Περιγραφή: αγκαθωτός ανθοφόρος βλαστός του πολυετούς φυτού cynara, το οποίο φτάνει ή ξεπερνάει το ένα μέτρο όπου σε ένα βλαστό είναι δυνατό να φέρονται κι άλλες ανθοκεφαλές, σα διακλαδώσεις (περίπου 20 με 25). cardunculus. Το βλαστάρι ή άνθος είναι το φαγώσιμο μέρος, δηλαδή ο καρπός. Ο καρπός της άγριας αγκινάρας είναι σαρκώδης, εσωτερικά κούφιος. Περιέχει την καρδιά, «το κρέας» της
άγριας αγκινάρας, και την κορυφή με χνουδωτό κέντρο. Αν δε γίνει συγκομιδή ο καρπός ανθίζει με μεγάλο μπλέ-βιολετί χρώμα, όμορφο αλλά μη φαγώσιμο. Οι ανθικοί αυτοί άξονες που φέρουν τη χαρακτηριστική ταξιανθία ονoμάζεται κεφάλια.Η διάμετρος ενός τέλειου αναπτυγμένου κεφαλίου φτάνει τα 15 εκατ. Τα ανθίδια που σχηματίζουν τα κεφάλια είναι σωληνώδη, ισομήκη λευκού χρωματισμού. Η ανθοκεφαλές αποτελούνται από τους ανθοδόχους, τα βράκτια φύλλα και από μεγάλο αριθμό ανθέων, έχουν δε σχήμα κωνοειδές και κεντρομόλα ανάπτυξη. Τα βράκτια φύλλα αποτελούνται από σαρκώδες και μεμβρανώδες τμήματα που καταλήγουν σε
αγκάθια πράσινου χρώματος.
Μία επιστημονική μελέτη του Νοσοκομειακού Πανεπιστημίου Cleveland και του Πανεπιστημίου Ιατρικής της ίδιας πόλης, απέδειξε ότι, ένα παρασκεύασμα είδους αλοιφής με εκχύλισμα άγριας αγκινάρας με την ουσία σιλυμαρίνης, ήταν αποτελεσματικό για την προστασία πειραματόζωων από καρκίνους του δέρματος.
Η σύνθεση σιλυμαρίνης που περιέχεται στην άγρια αγκινάρα, είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό, που όπως έχομε συχνά τονίσει, η κατηγορία αυτή των χημικών, βοηθά στο να εξουδετερώνονται τα βλαβερά μόρια που
κυκλοφορούν στον οργανισμό (ελεύθερες ρίζες) και που ανοίγουν συχνά τον δρόμο στη δημιουργία όγκων καρκίνου. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ελεύθερες αυτές ρίζες σχηματίζονται από άγνωστες αιτίες, αλλά φαίνεται ότι η παραγωγή τους επιταχύνεται με την μόλυνση του αέρα και με την ηλιοθεραπεία.
Η σιλυμαρίνη της άγριας αγκινάρας, σύμφωνα με την άποψη δερματολόγων ερευνητών του Πανεπιστημίου Ιατρικής του CaseWestern, έχει την ιδιότητα να “ελέγχει” την παραγωγή των ελευθέρων ριζών και να περιορίζει τη δραστηριότητά τους. Η σιλυμαρίνη είναι ένα τόσο ισχυρό αντιοξειδωτικό, όπου
χρησιμοποιείται επίσης και στο εσωτερικό του οργανισμού για την καταπολέμηση πολλών ασθενειών του ήπατος. Όπως ανακοινώνουν επιστημονικά κέντρα της Ευρώπης, έρευνες σημείωσαν ιδιαίτερα ικανοποιητικά αποτελέσματα και στον τομέα αυτό.
Περιέχει μεγάλες ποσότητες ινωδών ουσιών που όπως έχομε συχνά αναφέρει, παρόλο του ότι οι ουσίες αυτές δεν περιέχουν θρεπτικά στοιχεία, αποτελούν ωστόσο ένα αποτελεσματικό μέσον για τον καθορισμό του οργανισμού από τοξίνες, προλαβαίνουν υψηλή χολιστερόλη ή ακόμα καρδιακά νοσήματα, υψηλή πίεση, ζαχαροδιαβήτη και καρκίνο του παχέος εντέρου.
Μια μέσου μεγέθους αγριαγκινάρα περιέχει πάνω από 6 γραμμάρια ινωδών ουσιών.
Φρέσκια ή κατεψυγμένη, μισή κούπα καρδιές άγριας αγκινάρας περιέχει 5 περίπου γραμμάρια ινωδών ουσιών, κάπου 20% της απαιτούμενης ημερήσιας ποσότητας για σωστή λειτουργία του οργανισμού.
Οι άγριες αγκινάρες είναι επίσης καλή πηγή μαγνησίου που είναι γνωστό ότι βοηθά στη μείωση υψηλής πίεσης του αίματος. Το μαγνήσιο είναι επίσης γνωστό ότι σταθεροποιεί τους χτύπους της καρδιάς. Μελέτες έχουν δείξει ότι το 20-35% των ασθενών με καρδιακές ανεπάρκειες, έχουν πολύ χαμηλές ποσότητες
μαγνησίου στο αίμα τους.
Οι άγριες αγκινάρες είναι επίσης κατάφορτες με Βιταμίνη Β, τόσο απαραίτητη στις εγκύους γυναίκες, για την σωστή ανάπτυξη του εμβρύου. Σημαντική είναι επίσης και η Βιταμίνη C που βρίσκεται στην αγκινάρα.
Αξιοσημείωτο είναι το φαινόμενο που παρατηρείται μετά αφού καταναλώσει κανείς αγριαγκινάρα. Όλα μετά φαίνονται να έχουν πικρή γεύση, ακόμα και το νερό. Τούτο ωφείλεται στην ουσία κυναρίνης που περιέχεται στην αγριαγκινάρα και που φαίνεται να επηρεάζει τους δέκτες του γλυκού που υπάρχουν επάνω στη γλώσσα μας. Κάτι βέβαια που
σημαίνει ότι ένα γεύμα με αγριαγκινάρα πιθανόν να μεταβάλει την γεύση των υπόλοιπων ειδών, κρασιού, σαλατικών, ή και κρεάτων.
Επίσης αποτελεί πηγή βιοκαυσίμων, ιδιαίτερα ανταγωνιστική εναντι του ηλίανθου και της ελαιοκράμβης. Προσφέρεται και για εξαιρετική βιολογική ζωοτροφή.
Είναι πολυετές, βαθύριζο, χειμερινό αλλά και ανοιξιάτικο φυτό με ενδιαφέρουσες παραγωγικές ιδιότητες.
Θεωρείται οικολογικό φυτό διότι προσφέρει:
Προστασία από τη διάβρωση των εδαφών
Λόγω βαθύτερου ριζικού συστήματος αξιοποιεί τα βαθύτερα μόνιμα υγρά σημεία των εδαφών
(οικονομία αρδευτικού ύδατος, φυσικών πόρων)
εμπλουτισμός των εδαφών με οργανική ουσία
χαμηλές εισροές
φθηνή πρώτη ύλη για βιολογική κτηνοτροφία και για παραγωγή βιοντίζελ
Πηγή κειμένου: https://www.alekati.gr/%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B1_%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B1
Αγκινάρα η άγρια (cynara cardunulus)
Πέρα από την ήμερη αγκινάρα που έχουμε γράψει για την καλλιέργεια της σημαντική είναι
και η άγρια αγκινάρα το γνωστό γαιδουράγκαθο. Όλα τα είδη αγκινάρας τα χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι σαν αφροδισιακά. Είναι πολύ ανθεκτικά στην ξηρασία ενώ είναι και πολυετή και πολλαπλασιάζονται εύκολα με παραφυάδες. Τα εδώδιμα τμήματα είναι τα λουλούδια που τα μαζεύουμε πολύ πριν ωριμάσουν.
Έχει πολλές θεραπευτικές ιδιότητες όπως τονωτική για το συκώτι, βελτιώνει την ικανότητα ανάπλασης του αίματος, διουρητική, είναι πηγή βιταμινών όπως Α, Β, C, ιχνοστοιχείων όπως Ca, P, K αντιοξειδωτικών όπως β.καροτένιο, φλαβονοειδή και μία σειρά άλλων. Σημαντική είναι η συμβολή του και στα πρωιμα στάδια
Διαβήτη Υπάρχει η μελέτη του Ε. Πλιακή «Επίδραση της cynara cardunulus στα μεσογειακά επίπεδα βιοχημικών δεικτών»(καρδιαγγειακές παθήσεις). Στην Κρήτη την γεύονται και ωμή με λαδάκι και λεμονάκι για μεζέ τσικουδιάς.
Η καλλιέργειά της δεν ζητά τίποτα παρά μόνο πολλαπλασιασμό με παραφυάδες τον Οκτώβριο. Αυτές φύονται με τα πρωτοβρόχια, τα συλλέγουμε και έχουμε νέα φυτά αγκινάρας. Την ξηρή περίοδο το υπέργειο τμήμα της αγκινάρας ξεραίνεται και επιβιώνει το υπόγειο με την βάση του βλαστού να έχει τους νέους βλαστοφόρους οφθαλμούς που θα εξελιχθούν στις παραφυάδες.
Δεν αντέχουν τον παγετό και οι καλύτερες ανθοκεφαλές για γεύμα παράγονται σε θερμοκρασίες πάνω από 15 °C. Πάνω από 20 °C σκληραίνουν . Προτιμά έδαφος με καλή στράγγιση, γόνιμο .
Τάτσης Κώστας - Γεωπόνος.
Πηγή κειμένου: http://biokipos.blogspot.com/2011/12/cynara-cardunulus.html
Σωτήρια η αγκινάρα στην αρχαιότητα
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την αγριαγκινάρα (Cynara cardunculus) ως
διουρητικό, εφιδρωτικό, αντι-ρευματικό και χολαγωγό.
Αυτό το φυτό καταπολεμούσε τις τροφικές δηλητηριάσεις και τις ασθένειες στο συκώτι. Στο XVIII-XIX αιώνα τα φύλλα της αγριααγκινάρας χρησιμοποιούνται ευρέως για την αντιμετώπιση ίκτερου, σκορβούτο, οίδημα, ρευματισμούς, χρόνιους πόνους, ορισμένες ασθένειες της καρδιάς, που οδηγούν σε οίδημα. Περιέχει βιταμίνες Α, Β, Ο, ασβέστιο και φώσφορο. Έχει ακόμα την εξαίρετη ιδιότητα να απομακρύνει τη χοληστερίνη από το αίμα. Ενεργεί ακόμα κατά των κνησμών του δέρματος και κατά του τεταρταίου πυρετού. Η αγριαγκινάρα επίσης
αυξάνει την όρεξη.
Η σιλυμαρίνη της άγριας αγκινάρας, (η έρευνα δερματολόγων του Πανεπιστημίου Ιατρικής του CaseWestern) έχει την ιδιότητα να “ελέγχει” την παραγωγή των ελευθέρων ριζών και να περιορίζει τη δραστηριότητά τους. Η σιλυμαρίνη είναι ένα τόσο ισχυρό αντιοξειδωτικό, όπου χρησιμοποιείται επίσης και στο εσωτερικό του οργανισμού για την καταπολέμηση πολλών ασθενειών του ήπατος. Περιέχει μεγάλες ποσότητες ινωδών ουσιών που όπως έχομε συχνά αναφέρει, παρόλο του ότι οι ουσίες αυτές δεν περιέχουν θρεπτικά στοιχεία, αποτελούν ωστόσο ένα αποτελεσματικό μέσον για τον
καθορισμό του οργανισμού από τοξίνες, προλαβαίνουν υψηλή χολιστερόλη ή ακόμα καρδιακά νοσήματα, υψηλή πίεση, ζαχαροδιαβήτη και καρκίνο του παχέος εντέρου. Φρέσκια ή κατεψυγμένη, μισή κούπα καρδιές άγριας αγκινάρας περιέχει 5 περίπου γραμμάρια ινωδών ουσιών, κάπου 20% της απαιτούμενης ημερήσιας ποσότητας για σωστή λειτουργία του οργανισμού.
Οι άγριες αγκινάρες είναι επίσης καλή πηγή μαγνησίου που είναι γνωστό ότι βοηθά στη μείωση υψηλής πίεσης του αίματος. Το μαγνήσιο είναι επίσης γνωστό ότι σταθεροποιεί τους χτύπους της καρδιάς.
Οι άγριες αγκινάρες είναι επίσης κατάφορτες με Βιταμίνη Β, τόσο απαραίτητη στις εγκύους γυναίκες, για την σωστή ανάπτυξη του εμβρύου. Σημαντική είναι επίσης και η Βιταμίνη C που βρίσκεται στην αγκινάρα.
Το γαϊδουράγκαθο η σίλυβο το μαριανό μοιάζει με την αγριαγκινάρα και εμφανισιακά και με πολλές θεραπευτικές ιδιότητες όπως:
• Εφιδρωτικές, χολαγωγές, διουρητικές, τονωτικές, κατά των κολικών, της δυσεντερίας και της υπότασης.
• Έχει ευεργετική επίδραση στο ήπαρ ενισχύοντας την δημιουργία νέων κυττάρων, ενώ με τις ισχυρές αντιοξειδωτικές ιδιότητες του
καταπολεμά τα προβλήματα που δημιουργούνται από την καταστροφική δράση των ελευθέρων ριζών.
• Χρησιμοποιείται ακόμη για την παραγωγή γάλακτος κατά την διάρκεια του θηλασμού αλλά και κατά της ψωρίασης.
Διαφορά μεταξύ γαϊδαράγκαθο και αγριαγκινάρα είναι ότι τα φύλλα του γαϊδαράγκαθου είναι πράσινα με χαρακτηριστικά άσπρα σημάδια σαν φλέβες και τα λουλούδια του έχουν χρώμα βυσσινί. Επίσης αυτό το φυτό αναφέρεται και ως Μαριανό γιατί θεωρήθηκε από την παράδοση ότι οι άσπρες κηλίδες των φύλλων προέκυψαν από τις σταγόνες γάλακτος της παρθένου Μαρίας που
έπεσαν σ’ αυτά. Η ονομασία του γαϊδουράγκαθο οφείλεται στο γεγονός ότι αποτελεί νόστιμη επιλογή των γαϊδουριών τα οποία το τρώνε χωρίς να πληγώνονται.
Οι πρώτες αναφορές στο φυτό έγιναν από τον Θεόφραστο κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. όπου αναφέρεται με το όνομα «Πτέρνιξ». Στη συνέχεια ο Δισκουρίδης συνιστά το «Μέγα Κενταύριον», η «Σόλυβον» για την επούλωση των πληγών.
Σήμερα είναι ο πιο μελετημένο φυτό για τη θεραπεία ηπατοπαθειών.
prophecies-and-unexplained.blogspot.gr
Πηγή φωτογραφιών: Ρουβήμ Καρασάββας.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου