Ιερός Ναός Αγίου Φανουρίου και πληροφορίες για την περιοχή.

Ταυτότητα Ιερού Ναού
Νομός:	Δωδεκανήσου
Περιοχή:	Μεσαιωνική Πόλη, Ρόδος
Ονομασία  Ναού:	Ιερός Ναός Αγίου Φανουρίου

Χρονολόγηση:	13ος αιώνας
Περίοδος:	Ύστερη Βυζαντινή
Γιορτάζει:	27 Αυγούστου
Φορέας Προστασίας:	Εφορεία Αρχαιοτήτων Δωδεκανήσου
Τηλέφωνο επικοινωνίας:	22410-32966
Ωράριο Επισκεψιμότητας:	Χειμερινό Ωράριο: 7:00-18:00 Θερινό Ωράριο: 7:00-19:00
Διεύθυνση:	Μεσαιωνική Πόλη, Ρόδος

Ιστορικά Στοιχεία

Εντός των τειχών της μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου και σε απόσταση μόλις 100μ.

από τα νότια όρια της οχύρωσής βρίσκεται ο ενοριακός ναός του Αγίου Φανουρίου. Η εκκλησία οικοδομημένη στα κατάλοιπα κτηρίων της υστερορρωμαϊκής περιόδου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα του τοπικού πληθυσμού και των επισκεπτών του νησιού.

Ο ναός, υφιστάμενος ήδη την εποχή της ιπποτοκρατίας, αποδόθηκε στον Άγιο Φανούριο μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συγκεκριμένα το 1946, περίοδο κατά την οποία πολλές εκκλησίες παραχωρήθηκαν στην ορθόδοξη κοινότητα, στην οποία αρχικά ανήκαν. Κατά την περίοδο της επικυριαρχίας της Ρόδου από τους Οθωμανούς ο ναός, κατά τα ειωθότα, μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος με την επωνυμία Peial el Din Medjid (Παϊάλ ελ ντιν μετζίτ). Ως Peial el Din Medjid αναφέρεται καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας και της ιταλοκρατίας.

Καθώς το όνομα του αγίου, στη μνήμη του οποίου ήταν αφιερωμένος ο σημερινός ναός, δεν ήταν γνωστό και σύμφωνα με τις αρχειακές πηγές, ο ναός του που με σαφήνεια τοποθετείται εκτός τειχισμένης πόλης, ήταν ήδη

κατεστραμμένος όταν οι ιππότες ξεκίνησαν τις εργασίες για την επέκταση του βυζαντινού τείχους (ή κατ’ άλλους αποδομήθηκε το 1481 με σκοπό να αποτραπεί η χρήση του ως έρεισμα από τους Οθωμανούς), θεωρήθηκε σκόπιμο η συγκεκριμένη εκκλησία να αφιερωθεί στον τοπικό μάρτυρα του νησιού, η λατρεία του οποίου είχε ήδη διαδοθεί στην Κρήτη. Από το 1946 και εξής ο Άγιος Φανούριος τιμάται σταθερά στο ναό επί της ομώνυμης οδού και μάλιστα θεωρείται ως σημείο αναφοράς της διάδοσης της λατρείας του.

Ενδεικτικό της τιμής που τρέφουν στο πρόσωπό του οι πιστοί είναι το λαϊκό παραδοσιακό έθιμο της πίτας του Αγίου Φανουρίου, γνωστότερης ως φανουρόπιτα. Η πίτα αποτελεί συνήθως ένα είδος τάματος, όπου ο πιστός ζητά να του φανερώσει κάτι που έχει χάσει πχ. αντικείμενο, δουλειά κτλ. Η πίτα μεταφέρεται στην εκκλησία και αφού ευλογηθεί μοιράζεται στους εκκλησιαζόμενους με τη σύσταση να ευχηθούν να συγχωρεθεί η μάνα του Αγίου Φανουρίου, η οποία κατά την παράδοση ήταν αμαρτωλή.

Στην εκκλησία του Αγίου Φανουρίου, ανεγερμένη στον τύπο του ελεύθερου σταυρού με τρούλο με ελαφρώς μεταγενέστερο νάρθηκα στο 

εκτεταμένο δυτικό άκρο, αναγνωρίζονται τρεις διαφορετικές φάσεις τοιχογράφησης. Η πρώτη, χρονολογημένη στο α΄ μισό του 13ου αι. εντοπίζεται στο χώρο του ιερού, ενώ η δεύτερη του 1335/6 στο σύνολο του σταυρικού ναού και στο νάρθηκα. Το δεύτερο στρώμα σε γενικές γραμμές φαίνεται να επαναλαμβάνει με παραλλαγές τα θέματα που αναπτύσσονται στο πρώτο εικονογραφικό πρόγραμμα. Η τρίτη φάση, πιθανόν στα μέσα του 15ου αι., έχει αναγνωριστεί κατά τόπους σε όλη την έκταση του κυρίως ναού.

Το εικονογραφικό πρόγραμμα του πρώτου στρώματος πιθανολογείται ότι είναι το αποτέλεσμα μιας γενναίας χορηγίας από κάποιον παραγγελιοδότη, μέλος της ανώτερης, ή και ανώτατης, κοινωνικής τάξης της πόλης, καθώς θεωρείται έργο ενός ώριμου εμπνευσμένου καλλιτέχνη, πιθανόν μετακληθέντος από μεγαλύτερο κέντρο, με σαφείς επιρροές από την τέχνη της αυτοκρατορίας της Νίκαιας της Μικράς Ασίας.

Από το δεύτερο στρώμα ενδιαφέρον παρουσιάζει η εκτεταμένη παράσταση της Δευτέρας Παρουσίας, διατεταγμένης πάνω από τα αψιδώματα των αρκοσολίων που βρίσκονται εκατέρωθεν του θυρώματος. Το εσχατολογικό περιεχόμενο του εικονογραφικού διακόσμου φαίνεται να αποτέλεσε προσωπική επιλογή των κτιτόρων που παριστάνονται μέσα σε παραδείσιο τοπίο στο τύμπανο του νότιου αρκοσολίου του δυτικού σκέλους του ναού.

Οι τοιχογραφίες του τελευταίου στρώματος συντηρήθηκαν και αποκαταστάθηκαν αισθητικά με επιζωγραφίσεις στο πλαίσιο αναστηλωτικών εργασιών που πραγματοποίησε η ιταλική αρχαιολογική υπηρεσία κατά τη διάρκεια της κατοχής. Η απεικόνιση δωρητών συνεχίζεται και σε αυτό το στρώμα, το οποίο αποτελεί και το πλέον εκτεταμένο.

Παρά την αλγεινή κατάσταση διατήρησης των τοιχογραφιών του, ο Άγιος Φανούριος αποτελεί ενδιαφέρον δείγμα σωζόμενου ναού με πλήρες εικονογραφικό πρόγραμμα στην πόλη της Ρόδου. Η ακριβής αναφορά του έτους 1355/6, βάσει του οποίου μπορεί να προσεγγιστεί η εικονογραφική απόδοση άλλων ναών, αποδεικνύεται σημαντική για τη γνώση της ιστορίας του νησιού και αποτελεί σημείο αναφοράς στην προσέγγιση της ζωγραφικής της περιόδου.

Συμπληρωματικές πληροφορiες
(Προτεινόμενες διαδρομές)

Ναός Αρχαγγέλου Μιχαήλ

Παραμένοντας στην εντός των μεσαιωνικών τειχών περιοχή και κατευθυνόμενος ο επισκέπτης νοτιοανατολικά του ενοριακού ναού του Αγίου Φανουρίου σε απόσταση μόλις 150μ. συναντάει την εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Πρόκειται για ένα μονόχωρο ναό, η ανέγερσή του οποίου τοποθετείται στον 15ο αι. Ο σημαιοστάτης του δυτικού αετώματος φέρει βυζαντινό σταυρό, στοιχείο που καταδεικνύει ότι ο ναός να ανήκε στο ορθόδοξο δόγμα.

Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, ο ορθόδοξος ναός του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, όπως και πλήθος άλλοι, μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος με το όνομα Alemnaki Mesdjidi (Αλεμνάκι Μετζίντ). Ανάμνηση της απόδοσης του ναού στη νέα θρησκεία που επέβαλλε την προσθήκη συγκεκριμένων κατασκευών απαραίτητων για τη διεξαγωγή της λατρείας είναι το Mihrap (μιχράμπ) και η τετράγωνη βάση του μιναρέ στα ανατολικά. Αργότερα κατά την τουρκοκρατία ο ναός χρησιμοποιηθεί ως κατοικία μουσουλμάνων, συνήθης πρακτική της εποχής, οπότε και υπέστη πρόσθετες μετασκευές, οι οποίες καθαιρέθηκαν κατά τις πρόσφατες αναστηλωτικές εργασίες που πραγματοποίησε η αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων.

Ναός Αγίας Αικατερίνης

Παραμένοντας στην εντός των μεσαιωνικών τειχών περιοχή και κατευθυνόμενος ο επισκέπτης ανατολικά του ναού του Αγίου Φανουρίου, σε απόσταση 400μ, συναντάει τον τρίκλιτο καμαροσκέπαστο ναό της Αγίας Αικατερίνης, στον οποίο αναγνωρίζονται τέσσερις οικοδομικές φάσεις.

Στην πρώτη, χρονολογημένη μέσα στον 14ο αι., εντάσσεται η ανέγερσή του αρχικού καμαροσκέπαστου κτίσματος, το οποίο οικοδομήθηκε ως μονόχωρη βασιλική που σήμερα αποτελεί το μεσαίο κλίτος του ναού. Η επόμενη φάση τοποθετείται πριν από τα τέλη του 14ου/αρχές 15ου αι. και αφορά στην προσθήκη του βόρειου κλίτους, ενώ η επόμενη στην ανέγερση, κάποια στιγμή πριν το τελευταίο τέταρτο του 15ου αι., του νότιου.

Η τελευταία οικοδομική περίοδος που αναγνωρίζεται στο ναό ανάγεται στα χρόνια της οθωμανικής κατοχής, οπότε το κτήριο, κατά τα ειωθότα, μετατράπηκε σε τζαμί. Κατά την παράδοση, μετά την κατάληψη της Ρόδου από του Οθωμανούς το 1522/1523, ο ναός της Αγίας Αικατερίνης ήταν αυτός στον οποίο προσέφυγε ο σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής για να προσευχηθεί για πρώτη φορά στην ενσωματωμένη, πλέον, με την οθωμανική αυτοκρατορία, Ρόδο. Από αυτό το περιστατικό προέκυψε η ονομασία του τεμένους ‘Ilk Mihrab’ (Ιλκ Μιχράμπ), δηλαδή κόγχη πρώτης προσευχής.

Το εικονογραφικό πρόγραμμα παρουσιάζει ιδιαίτερο χαρακτήρα σε κάθε κλίτος, γεγονός που οφείλεται όχι μόνο στις διαφορετικές εποχές κατά τις οποίες φιλοτεχνήθηκε, αλλά και στις χρήσεις για τις οποίες προορίζονταν κατά την οικοδόμησή τους οι χώροι.

Στο μεσαίο κλίτος, αξιοσημείωτη είναι η απεικόνιση των Αγίων Πέτρου και Παύλου που παριστάνονται εκατέρωθεν του θυρώματος, η παρουσία των οποίων ερμηνεύεται ως ένδειξη διαλλακτικότητας απέναντι στη συνένωση των δύο εκκλησιών. Επίσης, η επιλογή να εικονογραφηθούν τέσσερις ιαματικοί άγιοι πρέπει ίσως να αναζητηθεί στο κύμα πανώλης που έπληξε το νησί λίγα χρόνια νωρίτερα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η απεικόνιση του δεόμενου γονυκλινούς ζεύγους των δωρητών που προσφέρουν το ομοίωμα του ναού στο Χριστό.

Το εικονογραφικό πρόγραμμα του βόρειου κλίτους, το οποίο αποτελεί το κατεξοχήν παράδειγμα αστικής ροδιακής μνημειακής ζωγραφικής θρησκευτικού χαρακτήρα, παραπέμπει στον κοιμητηριακό χαρακτήρα του διαμερίσματος. Από το νότιο κλίτος, ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή να ιστορηθούν σκηνές του βίου και του μαρτυρίου της Αγίας Αικατερίνης, γεγονός που καθιστά το ναό unicum στην περιοχή.

Από τεχνοτροπική άποψη, ο τοιχογραφικός διάκοσμος του μεσαίου κλίτους φαίνεται να είναι προσηλωμένος στις βυζαντινές καταβολές και να ακολουθεί την πεπατημένη της παλαιολόγειας τέχνης, ενώ του βόρειου ακολουθεί το ρεύμα του εκλεκτικισμού. Αντίθετα, ο εικονογραφικός κύκλος της Αγίας Αικατερίνης που έχει επιλεγεί για το νότιο κλίτος, μοναδικός στην εντοίχια μνημειακή τέχνη της Ανατολής, συνδυάζει στοιχεία τόσο από τη Δύση και από την αποκρυσταλλωμένη ύστερη βυζαντινή ζωγραφική.

Άγιος Φανούριος

Τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου ἀπουσίαζε ἀπὸ τὰ Μαρτυρολόγια καὶ τοὺς Συναξαριστές, ἡ τιμὴ του εἶχε ἐκπέσει καὶ παρέμενε ἄγνωστος στὸ πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Φανερώθηκε κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ 15ου αἰώνα στὴ Ρόδο, στοὺς χρόνους τῆς ἀρχιερατείας τοῦ Μητροπολίτου Νείλου τοῦ Μυρσινιώτου1, ὅταν μὲ θαυμαστὸ τρόπο βρέθηκε μέσα στὰ ἐρείπια Ναοῦ ἡ τιμία Εἰκόνα του.

Τὰ χρόνια ἐκεῖνα θέλησαν οἱ κυρίαρχοι τῆς Ρόδου Ἰωαννίτες Ἱππότες νὰ ἐπισκευάσουν καὶ νὰ ἐνισχύσουν τὴν ὀχύρωση τῆς πόλεως γιὰ νὰ εἶναι προετοιμασμένοι νὰ ἀντιμετωπίσουν ἐπικείμενη τουρκικὴ ἐπίθεση. Ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη, στὸ νότιο μέρος τῆς πόλεως, ὑπῆρχαν παλαιὰ κατεδαφισμένα κτήρια, τὰ ὁποῖα ἀνέσκαψαν γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὰ ἀπαιτούμενα ὑλικά. Κατὰ τὶς ἐργασίες ἀνασκαφῆς ἐντόπισαν ἕναν ἐρειπωμένο Ναό, στὸ δάπεδο τοῦ ὁποίου βρέθηκαν πολλὲς Εἰκόνες, κατεστραμμένες ἀπὸ τὴν ὑγρασία, ἐκτὸς ἀπὸ μία ποὺ φαινόταν σὰν νὰ εἶχε ἱστορηθεῖ ἐκείνη τὴ στιγμή. Ἀπόρησαν γιὰ τὸ παράδοξο τοῦ πράγματος καὶ κάλεσαν τὸν Μητροπολίτη Νεῖλο, ὡς Ἀρχιερέα τῆς πόλεως, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσε τὴν ἐπὶ τῆς Εἰκόνας ἐπιγραφή: «Ὁ Ἅγιος Φανούριος».

Στὴν Εἰκόνα ἱστοροῦνταν ὁ Ἅγιος ὡς νεαρὸς στρατιωτικὸς ποὺ κρατοῦσε στὸ δεξὶ χέρι Σταυρό, πάνω στὸν ὁποῖο βρισκόταν ἀναμμένη λαμπάδα, καὶ γύρω ἀπ᾿ αὐτὸν ἀπεικονίζονταν δώδεκα σκηνὲς ἀπὸ τὸ μαρτύριό του. Σὲ αὐτὲς ὁ Μάρτυς παρουσιαζόταν: νὰ στέκεται ἀνάμεσα σὲ στρατιῶτες καὶ νὰ δικάζεται ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα· νὰ πλήττεται ἀπ᾿ αὐτοὺς μὲ πέτρες τὸ στόμα καὶ τὴν κεφαλή· νὰ μαστιγώνεται πάλι ἀπ᾿ αὐτοὺς ἁπλωμένος κατὰ γῆς· νὰ κάθεται γυμνὸς καὶ νὰ ξέεται τὸ σῶμα μὲ σιδερένια νύχια· νὰ εἶναι κλεισμένος στὴ φυλακή· νὰ βασανίζεται μπροστὰ στὸ βῆμα τοῦ ἡγεμόνα· νὰ καίεται τὰ μέλη τοῦ σώματος μὲ ἀναμμένες λαμπάδες· νὰ εἶναι δεμένος σὲ μάγγανο καὶ νὰ βασανίζεται· νὰ βρίσκεται ἀνάμεσα σὲ θηρία ἀβλαβής· νὰ εἶναι ξαπλωμένος κατὰ γῆς καὶ νὰ πιέζεται τὸ σῶμα ἀπὸ ἕνα μεγάλο λίθο· νὰ εἶναι μέσα σὲ εἰδωλολατρικὸ ναὸ βαστάζοντας στὶς παλάμες του ἀναμμένα κάρβουνα καὶ ὁ διάβολος νὰ δραπετεύει στὸν ἀέρα μὲ θρήνους· νὰ στέκεται μέσα σὲ ἕνα καμίνι φωτιᾶς ἔχοντας ὑψωμένα τὰ χέρια σὲ σχῆμα δεήσεως.

Ὁ μακάριος Ἀρχιερεὺς Νεῖλος δοξάζοντας τὸν Θεὸ κήρυξε τὴν θαυμαστὴ φανέρωση καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου, ἀφοῦ δὲ κατόρθωσε, ὕστερα ἀπὸ πολλὲς προσπάθειες, νὰ ἐξασφαλίσει τὴν ἀπαιτούμενη ἄδεια, ἀνοικοδόμησε τὸν ἐρειπωμένο Ναό, ὁ ὁποῖος, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Μάρτυρος, ἀνεδείχθη πηγὴ ἰαμάτων καὶ ἄμισθο ἰατρεῖο γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς.

Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Φανουρίου εἶναι τὸ ἐξιστορούμενο στὴ συνέχεια. Τὰ χρόνια ἐκεῖνα ἐξουσίαζαν τὴν Κρήτη οἱ Ἐνετοί, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπέτρεπαν τὴν παρουσία Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως στὴ μεγαλόνησο. Τέσσερεις ἄνδρες γιὰ νὰ λάβουν τὴ χειροτονία ταξίδευσαν ἀπὸ τὴν Κρήτη στὴν Κορώνη τῆς Πελοποννήσου καὶ κατὰ τὴν ἐπιστροφὴ αἰχμαλωτίστηκαν ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, οἱ ὁποῖοι φόνευσαν τὸν ἕνα καὶ τοὺς ἄλλους τρεῖς μετέφεραν στὰ Παλάτια (Μίλητο).

Ὅταν ὁ πνευματικός τους πατήρ, ὀνόματι Ἰωνᾶς2, πληροφορήθηκε τὸ γεγονός, ταξίδεψε μέχρι τὴ Ρόδο καὶ ἐκεῖ διαπραγματεύθηκε τὴν ἀπελευθέρωσή τους μὲ τὸν ἄρχοντα Γεώργιο Πετρανῆ, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐμπορικὲς σχέσεις μὲ τοὺς τούρκους τῶν Παλατίων. Λόγῳ ὅμως πολεμικῶν ἀναταραχῶν στὴν περιοχὴ ἡ προσπάθεια νὰ ἀφεθοῦν ἐλεύθεροι ἔγινε δυσχερέστερη. Ὁ Ἰωνᾶς, κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνήθεια, ἐπισκέφθηκε τὸν μακάριο Νεῖλο  καὶ ἐκεῖνος τοῦ ἔκανε λόγο γιὰ τὸν Ἅγιο Φανούριο καὶ τὰ θαύματά του, προτρέποντάς τον νὰ ἐπικαλεστεῖ τὴν ἀντίληψη καὶ βοήθειά του γιὰ τὸ πρόβλημα ποὺ τὸν ἀπασχολοῦσε. Πράγματι ὁ πνευματικὸς ἔπραξε ὅπως τὸν προέτρεψε ὁ Μητροπολίτης καὶ μετὰ μερικὲς μέρες ἔφθασε μήνυμα ἀπὸ  τὰ Παλάτια ὅτι οἱ ἐξελίξεις ἦταν θετικὲς. Οἱ αἰχμάλωτοι Ἱερεῖς μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἀφέθηκαν ἐλεύθεροι καὶ ὁ πνευματικός τους πατὴρ Ἰωνᾶς ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Μεγαλομάρτυρα, ἐπιστρέφοντας, μετέφερε στὴν Κρήτη ἀντίγραφο τῆς Εἰκόνας του καὶ τελοῦσε ἔκτοτε πανηγυρικὰ τὴ μνήμη του.

Ἡ Μνήμη του Ἑορτάζεται στίς 27 Αὐγούστου.

ΠΗΓΗ: http://www.imr.gr/

Φωτογραφίες Ρουβήμ.