Αφιέρωμα στην 7η Μαρτίου... ημέρα της Ενσωμάτωσης!!

Τα ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ είναι ένα σύμπλεγμα νησιών που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ως μοντέλο για να ερευνήσουμε την επίδραση της παγκοσμιοποίησης. Λόγω της γεωγραφικής θέσης υπήρξαν ο τόπος όπου διασταυρώθηκαν διάφοροι λαοί και πολιτισμοί. Πρώτος έφτασε ο θεός Ήλιος, μετά οι Τελχίνες και στη συνέχεια οι Ιωνες, οι Αχαιοί, οι Μακεδόνες, οι Ρωμαίοι, οι Σαρακηνοί, οι Ενετοί, οι Τούρκοι, οι Ιταλοί και τελευταίοι οι Άγγλοι .

Συνοπτική Ιστορία των Δωδεκανήσων

Τα Δωδεκάνησα ήσαν από τα πανάρχαια χρόνια Ελληνικά και κανένας πολιτισμένος λαός και αμερόληπτος κριτής δεν αμφισβήτησε ποτέ την ελληνικότητά τους. Η γλώσσα, η θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, τα μνημεία, οι παραδόσεις, οι μαρτυρίες των συγγραφέων, οι αγώνες των Δωδεκανησίων αποδεικνύουν ότι ο εθνογραφικός χαρακτήρας αυτών των νησιών ήταν και είναι καθαρά ελληνικός.

Οι Έλληνες κατοικούν στη Δωδεκάνησο από τον 14ο αιώνα π.Χ. ‘Έχουν ανακαλυφθεί μέχρι στιγμής 18 συνοικισμοί των Αχαιών σε 8 νησιά της Δωδεκανήσου κι αξιόλογα Μυκηναϊκά ευρήματα. Στα χρόνια των Δωριέων, οι 3 πόλεις της Ρόδου και η Κως με την Κνίδο και την Αλικαρνασσό συγκρότησαν πολιτικό-οικονομικό συνασπισμό με θρησκευτικό χαρακτήρα, τη Δωρική Εξάπολη, ένα πρότυπο για τις σημερινής προσπάθειες ένωσης των λαών. 

Η Δωδεκάνησος χάρισε στη φιλοσοφία το μεγάλο ‘Ελληνα σοφό Κλεόβουλο το Λίνδιο, στην επιστήμη το θεμελιωτή της Ιατρικής, Ιπποκράτη τον Κώο, στη λογοτεχνία τον καλύτερο βουκολικό ποιητή της αρχαιότητας, Θεόκριτο, και εκατοντάδες άλλους εκλεκτούς των ελληνικών γραμμάτων, τεχνών και επιστημών. 

Στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας η Ρόδος, επέβαλε στους Ρωμαίους το Ναυτικό της νόμο που είναι ο πρώτος ναυτικός κώδικας στην παγκόσμια ιστορία, ενώ η Κως τους μύησε στην Ιπποκρατική ιατρική και στους θεμελιώδεις νόμους της φύσεως. 

Στα βυζαντινά χρόνια οι Δωδεκανήσιοι ακολούθησαν πιστά τους θεσμούς του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού, συμμερίστηκαν τις τύχες της Ελλάδας κι υπέμειναν αλλεπάλληλες συμφορές από τους Πέρσες, Άραβες, Βενετούς, Γενουάτες, Τούρκους κ.ά. 

Κατά την περίοδο της Ιπποτοκρατίας η Δωδεκάνησος είναι ο χριστιανικός προμαχώνας που προσπαθεί να ανακόψει την εξάπλωση του Ισλαμισμού προς τις χώρες της Ευρώπης και να σώσει το δυτικό πολιτισμό. 

Βαρύτερη δουλεία γνώρισαν οι Έλληνες Δωδεκανήσιοι στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1523-1912). Δήμευση των περιουσιών, εξοντωτικό παιδομάζωμα και τρομερά μαρτύρια υπέστησαν, για να αλλάξουν την πίστη και την εθνικότητά τους. Τη συμμετοχή τους στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, την πλήρωσαν με σφαγές και ολοκαυτώματα (Κάσος). Όμως στάθηκαν ακλόνητοι και διατήρησαν τη γλώσσα, τη θρησκεία και τον εθνισμό τους. 

Οι αγώνες των Δωδεκανησίων κατά την Ιταλική κατοχή και προπάντων η αντίσταση στην προσπάθεια του Μουσολίνι να τους εξιταλίσει, δείχνει καθαρά την αδάμαστη θέλησή τους να παραμείνουν σταθεροί στην πίστη των πατέρων τους και στην ελληνική παράδοση. 

Αυτή είναι η εθνική μας ταυτότητα και η πολιτιστική μας προσφορά στο πέρασμα των αιώνων. Σήμερα οι Δωδεκανήσιοι δεν είμαστε μόνο οι ακρίτες του Ελληνισμού, αλλά και οι ανατολικοί παραμεθόριοι της Ενωμένης Ευρώπης. Γι’αυτό θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάθε Ευρωπαίος, αλλά και μορφωμένος άνθρωπος, αντιμετωπίζει με αγανάκτηση τη διαστρέβλωση της ιστορίας μας, την παραχάραξη του χάρτη του Αιγαίου και κάθε απειλή εναντίον των ελληνικών νησιών.

ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΙΟΙ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΧΑΛΚΗ 

Ο Διογένης Φανουράκης γεννήθηκε στη Χάλκη την 1η Ιανουαρίου του 1913. Φοιτά στη Σχολή Ευελπίδων απ’ όπου αποφοιτά το 1936, ακολουθώντας τα βήματα του άλλου ήρωα του νησιού, του Αλέξανδρου Διάκου.

Ο πόλεμος του '40 τον βρίσκει - λοχαγό πλέον - στις μάχες του Μοράβα για την κατάληψη της Κορυτσάς και αργότερα να μπαίνει με το λόχο του στο Πόγραδετς, όπου και τραυματίζεται. Μετά την εισβολή των Γερμανών πολεμά για δύο χρόνια στη Μέση Ανατολή. Το 1944 ζητά και στέλνεται στην πατρίδα του, τη Χάλκη, για να παρακολουθεί τις κινήσεις των Γερμανικών στρατευμάτων.

Λέγεται ότι Άγγλος αιχμάλωτος από τη μάχη της Τήλου - όπου συμμετείχε και ο ίδιος - για να πετύχει ευνοϊκή μεταχείριση, αποκαλύπτει την παρουσία του Λοχαγού Φανουράκη στη Χάλκη. 

Την 1η Νοεμβρίου του 1944 οι Γερμανοί, γνωρίζοντας ήδη τις κινήσεις του, αποβιβάζονται μυστικά στο νησί και ξεχωρίζουν από τους κατοίκους δέκα Χαλκίτες, απειλώντας τους με θάνατο αν δεν φανερωνόταν. Εκείνος εμφανίζεται, ξεκινά η συμπλοκή και οι Γερμανοί τον τραυματίζουν θανάσιμα.

Ο επικεφαλής του Γερμανικού αποσπάσματος, μετά το θάνατό του, αποκαλύπτεται και χαιρετάει το νεκρό. 

Μετά θάνατον, τιμάται με τις εξής διακρίσεις: - Προαγωγή σε βαθμό Ταγματάρχη, 

- Μετάλλιο Εξαίρετων πράξεων, 

- Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, 

- Ονομασία του στρατοπέδου 299 της 

Ρόδου, "Στρατόπεδο Διογένης Φανουράκης" 

νάν' ελαφρό το χώμα

δαφνοστεφανωμένε μου ήρωα Διογένη 

που σκέπασε το λυγερό τ' αγγελικό σου σώμα 

κι΄ η δόξα κι' η ανδρεία σου αθάνατη θα μένει 

ΣΥΜΗ

1. Χρύσανθος Μαρουλάκης, Ηγούμενος Πανορμίτη 

2. Φλώρος Ζουγανέλλης, αξιωματικός 

3. Μιχάλης Λάμαρου 

4. Αντώνης Αγγελίδης, δάσκαλος 

5. Ανδρέας Μοσχόβης , δάσκαλος

6. Ανδρέας Ζιόπελας, αξιωματικός Ιερού Λόχου 

7. Ανδρέας Μενοικίδης, αξιωματικός Ιερού Λόχου

ΚΩΣ 

ΑΠΑΓΧΩΝΙΣΘΕΝΤΕΣ 

1. Ηλίας Καπίρης 

2. Θεόκριτος Κώστογλου 

3. Αννεζούλα Πατάκου 

4. Σταματία Περρή 

5. Γιώργος Ζουμπουλίκος 

ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΡΙΜΙΝΙ

1. Στρατιώτης Δ.Ν. Κουφαλιάς 

2. Στρατιώτης Α. Χατζαντώνης 

3. Στρατιώτης Δ. Α. Χατζαντώνης 

4. Στρατιώτης Σ.Α. Παπαποστόλου 

5. Στρατιώτης Μ.Η. Κασιώτης 

6. Στρατιώτης Κ.Σ. Παμπρής 

ΚΑΣΟΣ

1. Βιντιάδης Ηλίας

2. Κουτλάκης Μιχάλης 

3. ……………………. 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΔΙΟΠΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ ΗΛΙΑ ΒΙΝΤΙΑΔΗ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ

γεννήθηκε το 1923 στο Πορτ-Σάϊδ της Αιγύπτου από γονείς Κασσίους. Κατετάγη εθελοντής στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό το 1941, όταν ήταν τελειόφοιτος μαθητής του εξαταξίου Γυμνασίου της Ελληνικής Κοινότητας Πορτ-Σάϊδ. 

Υπηρέτησε στο αντιτορπιλικό «Βασίλισσα Όλγα» από το 1941. Έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδος μαζί με το αντιτορπιλικό. τον Αντιπλοίαρχο – Κυβερνήτη Γ. Μπλέσσα και άλλους 70 Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Ναύτες, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1943, στο Λακκί της Λέρου.

Πήρε τέσσερα (4) μετάλλια:

α. αναμνηστικό μετάλλιο του Ελληνο-ιταλο-γερμανικού πολέμου, κατά θάλασσαν διαταχθείσας επιχείρησης, εις Μεσόγειον – Ατλαντικό – Ινδικό. 

β. μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων 

γ. Σταυρό αγώνος Βασιλικού Ναυτικού 

δ. Πολεμικό Σταυρό Γ΄ τάξεως και τιμητικό δίπλωμα για τα 50 χρόνια της βυθίσεως του αντιτορπιλικού «Βασίλισσα Όλγα» από τον Δήμο Λέρου, τα οποία προσέφερε η οικογένειά του και τοποθετήθηκαν στην αίθουσα του Ιστορικού Μουσείου της Λέρου και στην προθήκη που φέρει την ονομασία «ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑ». 

Ο Δήμος Κάσου μετονόμασε δημοτική οδό στον οικισμό Αγίας Μαρίνας σε οδό «Ηλία Βιντιάδη του Μηνά» και παραχώρησε κενοτάφιο στην οικγένειά του. 

« Σας άρπαξε η τύχη 

την νικητήριον δάφνην 

και από μυρτιά σας έπλεξε 

και πένθιμον κυπάρισσον 

στέφανον άλλον» 

ΤΗΛΟΣ 

Το 1944 σκοτώθηκαν στην μάχη της Τήλου 2 Ιερολοχίτες:

1. Πολυκανδριώτης Νίκος, δεκανέας από την Μύκονο 

2. Σκρέκος Βασίλειος, επιλοχίας 

ΝΙΣΥΡΟΣ 

Υπολοχαγός Ευάγγελος Χατζηευαγγέλου 

Στο χωριό Εμπορειός, σε μια πανέμορφη και γραφική βουνοκορφή της Νισύρου, με φόντο το ηφαίστειο της Νισύρου και στο βάθος τη θάλασσα, εκεί τόθελε η μοίρα να αφήσει την τελευταία του πνοή ο Υπολοχαγός του Ιερού Λόχου Ευάγγελος Χατζηευαγγέλου από την Αθήνα.

Ο Χατζηευαγγέλου έφτασε από τη Σύμη στη Νίσυρο στις 12 Φεβρουαρίου 1945, ως διμοιρίτης σε Λόχο Ιερολοχιτών, στον οποίο είχε ανατεθεί η αποστολή να αντιμετωπίσει και να εξουδετερώσει Γερμανική περίπολο, που εκτάκτως βρέθηκε στο νησί. 

Κι ενώ στην έφοδο που επιχειρήθηκε οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν και αντελήφθησαν ότι κάθε αντίδραση τους ήταν ανώφελη και αναποτελεσματική, ο επικεφαλής Αξιωματικός στην απόγνωσή του πυροβόλησε κατά της Ελληνικής δύναμης, με αποτέλεσμα να φονευθεί επί τόπου ο μαχόμενος, επικεφαλής της διμοιρίας, Χατζηευαγγέλου. Στη συμπλοκή που ακολούθησε σκοτώθηκε ο Γερμανός Αξιωματικός και 6 από τους άνδρες του, ενώ οι υπόλοιποι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. 

Η Νισύρικη γη αγκάλιασε και κράτησε με τιμή και σεβασμό το τιμημένο σώμα του ηρωικού Υπολοχαγού. Και η Νίσυρος θυμάται πάντα με ευγνωμοσύνη και τιμά το ηρωικό παλικάρι, που πρόσφερε τα νιάτα του και τη ζωή του θυσία στον αγώνα, για να αποκτήσουν τα νησιά μας τη λευτεριά τους και να ξαναγυρίσουν στη μεγάλη Ελληνική οικογένεια. Και για να θυμίζει πάντα τον ηρωισμό και την αυτοθυσία του, έστησε μνημείο στον τόπο της θυσίας του, τοποθέτησε τη χάλκινη προτομή του στην πλατεία του Δημαρχείου, έδωσε το όνομά του στον κεντρικό δρόμο του νησιού και προβάλλει σε κάθε ευκαιρία, στις καινούργιες γενιές το δικό του παράδειγμα. 

ΚΑΡΠΑΘΟΣ 

Ο Σύλλογος των Απανταχού Καρπαθίων τιμά και σέβεται τους εκατό περίπου συμπατριώτες Καρπαθίους, που προσέφεραν το πολυτιμότερο ανθρώπινο αγαθό: την ίδια τους τη ζωή, στον αγώνα για την ελευθερία. 

Η αυτοθυσία τους μας κάνει υπερήφανους αλλά και ιδιαίτερα υπεύθυνους απέναντι στη μνήμη τους. Προς αποφυγή λοιπόν παραλείψεων και τυχόν ανακριβειών, περιορίζεται στην αναφορά του αριθμού των πεσόντων – περίπου εκατό – των οποίων η ανάγνωση των ονομάτων θα μπορούσε να ελλοχεύει κινδύνους ιστορικής ανακρίβειας. 

Πηγή κειμένου: Ομοσπονδία Δωδεκανησιακών Σωματίων

http://www.omospondia12.com/index.html