Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος. Πολιούχος της πόλεως Ρόδου.

Εορτάζει 14 Νοεμβρίου

Πολιούχος της πόλεως Ρόδου.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος ο Υδραίος έζησε στα χρόνι

α της Τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο ηρωικό νησί της Ύδρας. Οι γονείς του ήσαν ευλαβέστατοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και τον γαλούχησαν με τα νάματα της πίστεως και της αγάπης στον Χριστό και την πατρίδα.

Ή φτώχεια και ή έλλειψη εργασίας στο νησί του τον ανάγκασαν παρά τις αντιρρήσεις τής μητέρας του να μεταβεί στην Ρόδο, για να δουλέψει προς εξασφάλιση του μέλλοντος του και να βοηθήσει και το σπίτι του.

Ήταν τίμιος και εργατικός, γι' αυτό τον αγαπούσαν όλοι. Κάποιοι φίλοι του τον γνωρίζουν με τον τούρκο διοικητή τής Ρόδου Χασάν Καπιτάν, ο όποιος του έδωσε εργασία στο σαράι του. Περιποιόταν το άλογο του Χασάν μπέη και έκανε και διάφορες άλλες εργασίες πάντα μέ προθυμία.

Σε μία μεγάλη διασκέδαση μέθυσε ο Κωνσταντίνος και ο Χασάν Καπιτάν κάλεσε τους χοτζάδες οι όποιοι του έκαναν σουννέτι, δηλαδή περιτομή, και του φόρεσαν το άσπρο σαρίκι δίνοντας του το όνομα του διοικητή, Χασάν. Όταν ξύπνησε το πρωί κατάλαβε τι είχε συμβεί, αλλά του ήταν δύσκολο να αντιδράσει αμέσως. Ή στενοχώρια του μεγάλωσε όταν έστειλε με κάποιον στην μητέρα του χρήματα, ο όποιος της ανέφερε το γεγονός αυτό της άλλαξοπιστίας του, και εκείνη καταπικραμένη πέταξε τα χρήματα, κλείστηκε στο σπίτι της και έκλαιε μέρες και νύχτες απαρηγόρητη γι' αυτό πού συνέβη στο παιδί της.

Στη Ρόδο πάλι όλοι οι φίλοι του απομακρύνθηκαν από κοντά του και αυτός πικραινόταν, επειδή τον έβλεπαν σαν γενίτσαρο.

Στην Ύδρα πού πήγε για να δει την μητέρα του καθώς ανηφόριζε για το πατρικό του σπίτι, ζήτησε νερό για να πιει από μία γειτόνισσα ή οποία του έδωσε, αλλά μόλις απομακρύνθηκε λίγο έσπασε το σταμνί πού το είχαν μολύνει τα χείλη του εξωμότη. Φθάνοντας στο σπίτι του κτύπησε την πόρτα και στην ερώτηση της μητέρας του ποιος είναι απάντησε, «Εγώ είμαι ο γιος σου ο Χασάνης πού ήρθα από την Ρόδο». Με τσακισμένη την φωνή από τον πόνο του άπαντα: «Δεν σου ανοίγω. Εγώ δεν έχω κανένα γιο Χασάνη. Έχω γιο μόνο Κωνσταντίνο».

Μόνο ο Θεός γνωρίζει την θλίψη και τον πόνο του νεαρού Υδραίου. Χωρίς χρονοτριβή ξαναγυρίζει στην Ρόδο και κατ' ευθείαν πηγαίνει στο Ροδίνι όπου σε μία σπηλιά ασκήτευε ένας γέρος Πνευματικός. Γονατισμένος μπροστά στα πόδια του εξομολογείται το αμάρτημα του και ο Πνευματικός του δίνει την συγχώρηση και τις κατάλληλες συμβουλές για το τι θα έπρεπε να κάμει από κει και πέρα.

Πέταξε το σαρίκι και τα τούρκικα ρούχα και παίρνοντας ένα πλοίο πήγε πρώτα στην Κριμαία και στην συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη όπου ο Εθνομάρτυρας Πατριάρχης άγιος Γρηγόριος ο Ε ' τον συμβούλεψε να πάει στο Άγιο Όρος και να μείνει εκεί για πάντα.

Αφού παρέμεινε στην Μονή των Ιβήρων ζώντας με πολλή μετάνοια, προσευχή και άσκηση όπου έλαβε και το Σχήμα του Μονάχου, με την άδεια τοΰ Πνευματικού του ξαναγύρισε στην Ρόδο με την στερεή απόφαση να πάει στον Χασάν Καπιτάν και να του πει ότι είναι Χριστιανός και Χριστιανός θα πεθάνει.

Ή ευλογημένη ώρα έφθασε. Βρίσκεται μπροστά στο άλλοτε αφεντικό του, τον τρομερό διοικητή της Ρόδου, τον Χασάν. Με πίστη και απερίγραπτη τόλμη του λέγει: «Χασάν μπέη είμαι ο άλλοτε υπηρέτης σου Κωνσταντίνος από την Ύδρα πού με δόλο με κάνατε Μουσουλμάνο. Σου επιστρέφω την ψεύτικη θρησκεία σου και σου λέγω ότι Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα πεθάνω».Ό Χασάν σάστισε. Βλέποντας τον Κωνσταντίνο να του πετάει κατάμουτρα το μουσουλμανικό σαρίκι θύμωσε αφάνταστα και όρμησε κατά του Κωνσταντίνου χτυπώντας τον με γροθιές και κλωτσιές. Στο παλάτι των Ιπποτών υπήρχε ένα σκοτεινό υπόγειο πού το έλεγαν φυλακή του Ζυνταντοΰ. Ζιντάνι στα τουρκικά θα πει σκοτάδι. Εκεί άρχισαν να του κάνουν φοβερά βασανιστήρια νύχτα και μέρα. Τελευταία τον έδεσαν σε ένα κορμό δέντρου βάζοντας τα πόδια του σε δύο τρύπες. Τα υπομένει όλα με ασταμάτητες προ¬σευχές. Μία νύχτα έλαμψε ή φυλακή από ουράνιο φως και τα πόδια του ελευθερώθηκαν από τα δεσμά. Τούρκοι και Χριστιανοί φυλακισμένοι θαύμασαν. Μετά πέντε μήνες τον ξαναφέρνουν πάλι μπροστά στον τούρκο διοικητή και αφού με την ίδια πίστη και θάρρος ομολόγησε ξανά την χριστιανική του πίστη ξαναμπαίνει στην φυλακή και στις 14 Νοεμβρίου του 1800 μετά από διαταγή του Σουλτάνου υπέστη τον δι' απαγχονισμού μαρτυρικό θάνατο πού έλαβε χώρα κατ' άλλους στην θέση Κολώνα και κατ' άλλους στο Μανδράκι. Φιλούσε το σταυρουδάκι του και προσευχόταν και όταν ο δήμιος πήγε να του το πάρει ο Κωνσταντίνος το έριξε στον πλάτανο, για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια. Ήταν 30 χρονών ο Κωνσταντίνος όταν τον κρέμασαν στον πλάτανο. Διηγούνται δε Τούρκοι και Χριστιανοί ότι την νύχτα εκείνη του μαρτυρίου του Κωνσταντίνου μεγάλος φωτεινός Σταυρός έλουζε με το φως του τον πλάτα¬νο. Τον επόμενο χρόνο ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος έριξε κάτω τον πλάτανο και μετά από λίγο χρονικό διάστημα πέθανε από κακή αρρώστια ο διοικητής Χασάν μπέης.

Ό τότε Μητροπολίτης Ρόδου Αγάπιος και οι πρόκριτοι της Ρόδου ζήτησαν το άγιο λείψανο και το έθαψαν με μεγάλες τιμές πίσω από το ιερό του Ναού των Εισοδίων στο Νιοχώρι. Αργότερα ανακαλύφθηκε ή μαρμάρινη πλάκα πού είχε βάλει επάνω από το μνήμα του Αγίου ο συμπατριώ¬της του Κωνσταντίνος Καφάς πού σήμερα είναι εντοιχισμένη στον ίδιο Ναό.

«Τούτο το μνήμα υπάρχει του Αγίου Νεομάρτυρος Κωνσταντίνου Νυδριώτη, συνδρομή Κωνσταντίνου Υδριώτη Καφά».

Αυτά είχε γράψει ο συμπατριώτης του Αγίου στην πλάκα του τάφου του. Μετά τρία χρόνια ήλθε στην Ρόδο ή μητέρα του Αγίου και πήρε το λείψανο του γιου της μαζί με συστατική επιστολή του Μητροπολίτου Ρόδου Αγαπίου και το μετέφερε στην Ύδρα τοποθετώντας το στο Μοναστήρι της Παναγίας όπου υπάρχει μέχρι σήμερα σε χρυσή θήκη. Ό τότε Ιερέας του Νιοχωρίου Παπαγιάννης κράτησε την ωλένη του χεριού του μάρτυρα πού φυλάγεται σε ασημένια θήκη μέχρι σήμερα στο ιερό της Εκκλησίας.

Μετά από ένα αιώνα το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατέταξε επίσημα τον Κωνσταντίνο στην χορεία των αγίων Νεομαρτύρων και όρισε ή μνήμη του να εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου, ημέρα του απαγχονισμού του.

Την πρώτη ακολουθία και το μαρτύριο του Αγίου Κωνσταντίνου του Υδραίου συνέταξε ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ακολουθία για τον πολιούχο άγιο της Ρόδου συνέταξε επίσης και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ρόδου κ. Κύριλλος.

Απολυτίκια

. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Παλαιόν.

Κωνσταντῖνον τῆς Ὕδρας, τὸν ὑπέρτιμον ὄρπηκα, τῶν Νεομαρτύρων τὸ κλέος, τὸν ἐν Ῥόδῳ ἀθλήσαντα, ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, τιμήσωμεν προφρόνως ἀδελφοί, ὡς ὑπὲρ Χριστοῦ παθόντα, καὶ τὸν ἀγχόνης θάνατον δεξάμενον. Ὅθεν συμβασιλεύει τῷ Χριστῷ, καὶ ὑπὲρ ψάμμον ἰάματα, πᾶσι τοῖς προστρέχουσιν αὐτῷ, χύδην χαρίζεται.

Τον λαμπρόν γόνον Ύδρας και της Ρόδου το καύχημα, και Νεομαρτύρων το κλέος Κωνσταντίνον τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην εκτελούντες την αυτού, ίνα λάβωμεν πλουσίαν την αμοιβήν παρά Θεού κραυγάζοντες. δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, δόξα τω εν υστέροις τοις καιροίς σε στεφανώσαντι.