ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ (ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ) ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Ο ΜΑΥΡΟΣ
Σε μια συζήτηση που έκανα με φίλους, άκουσα πράγματα που με παραξένεψαν πολύ. Στις ΗΠΑ ομογενείς, που στο παρελθόν ψήφιζαν το δημοκρατικό κόμμα, τώρα δεν θα ψηφίσουν Ομπάμα, γιατί φοβούνται ότι οι μαύροι θα αποκτήσουν πολύ θράσος.
Σκέφτηκα μόνος μου, αυτή την τοποθέτηση των ομογενών και εύχομαι, να την έχουν λίγοι. Δεν βρήκα όμως, κάτι που να την επαληθεύει.
Η ολυμπιακή ομάδα των αμερικανών, στο μεγαλύτερο ποσοστό της, αποτελείται από μαύρους. Το ίδιο ακριβώς βλέπουμε και στην εθνική ομάδα τους του μπάσκετ. Οι μαύροι δεν αποθρασύνθηκαν.
Σε μεγάλες πόλεις της Αμερικής, δήμαρχοι έχουν γίνει μαύροι, οι μαύροι θράσος πάλι δεν πήραν.
Αυτές οι σκέψεις μου επαληθεύουν κάτι άλλο, οτι τον ρατσισμό (εμείς όλοι οι λευκοί) τον έχουμε μέσα μας, σε κάποια «κοιμώμενη» μορφή και όταν ξυπνήσει, τον δικαιολογούμε αναλόγως.
Πολύ δίκαια, ο κάθε μαύρος θα έπρεπε να σταθεί απέναντι στον καθένα από εμάς λευκό και να μας πει:

Φίλε μου, εσύ λευκέ!
Το μίσος σου μου στάζεις.
Τύραννε τρελέ,
στο περιθώριο με βάζεις.

Για το χρώμα μου δεν φταίω,
δώρο είναι από το Θεό,
Κουράστηκα να στο λέω
και να σε συγχωρώ.

Το χρώμα μου εγώ το φοράω,
εσένα γίνεται εικόνα εφιαλτική.
Το δικό σου σαν κοιτάω,
αισθάνομαι ντροπή.

Στράτος Γεωργούλης