ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ από τα Δωδεκάνησά μας

Οκτώβριος 1943 : 

Μετά από την επίθεση των Γερμανικών δυνάμεων στην Λέρο, το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής προσπαθεί να στείλει με διάφορους τρόπους ενισχύσεις και πολεμοφόδια. 

Το αρχηγείο του Ιερού Λόχου αντίστοιχα, στέλνει μια δύναμη 14 ανδρών. 

Η νηοπομπή που συνόδευε τους Έλληνες Ιερολοχίτες στην Λέρο - αποτελείτο από το καταδρομικό «Ωρόρα», το αντιτορπιλλικό «Μπελβουάρ» και από άλλα τρία βρεταννικά πολεμικά - ζύγωνε πια να μπει στο Αιγαίο. Όταν όμως έφτασε στην πολεμική του ζώνη, κατά τη μία το μεσημέρι, έκανε την εμφάνισή του ένα γερμανικό αναγνωριστικό, που διέγραψε μερικούς κύκλους πάνω από τα σκάφη. Ήταν ο προπομπός. Δεν πέρασε πολλή ώρα, όταν ο θόρυβος τριών «Στούκας» γέμισε την ατμόσφαιρα. Η μάχη που θ’ άρχιζε, θα γινόταν κάτω από δυσμενείς γι’ αυτούς συνθήκες: Ο ήλιος, που ήταν αντίθετος προς τα πυροβόλα των πολεμικών, εμπόδιζε τους πυροβολητές να σκοπεύσουν. Κι’ οι Γερμανοί, που φρόντιζαν επίτηδες να έχουν τον ήλιο πίσω τους, έπεφταν ακάθεκτοι εναντίον των συμμαχικών πλοίων. 

Ανήσυχοι, ξαφνιασμένοι οι Ιερολοχίτες, βρέθηκαν στο κατάστρωμα του πλοίου τους και κατέλαβαν θέσεις. Μαζί με τον αντισυνταγματάρχη Μεσσηνόπουλο ήταν ο υπίλαρχος Πέτρος Καβούρης, οι υπολοχαγοί Δημ. Χορς και Νίκος Καίσαρης, οι ανθυπολοχαγοί Ρήγας Ρηγόπουλος, Ν. Ψάλτης,Α. Δασκαλούδης, Κ. Αντωνόπουλος, Γ. Κοράκης και Θάνος Δημητριάδης, οι ανθυπίλαρχοι Ν. Αθανασίου και Σταύρος Σταύρου, οι ανθυπασπιστές Γιάννης Φουριώτης και Γ. Ραχιώτης, ο λοχίας Κώστας Παπαδάκης κι’ ένα σωρό ακόμη παλληκάρια του Ιερού Λόχου. 

Οι επιθέσεις των «Στούκας» σε αλλεπάλληλα κύματα, κράτησαν πολλές ώρες. Οι Γερμανοί πιλότοι κατέβαιναν χαμηλά πάνω από τα πλοία και τα πολυβολούσαν, τα χτυπούσαν με λύσσα. Μια στιγμή κατόρθωσαν να πλήξουν το καταδρομικό «Ωρόρα», επί του οποίου σημειώθηκαν – όπως ανέφερε η πρώτη έκθεση που μεταδόθηκε από τον ασύρματο – σαρανταπέντε νεκροί και τραυματίες. Το καταδρομικό άρχισε να χάνει ταχύτητα. Ο κυβερνήτης του αντελήφθη ότι δεν μπορούσε πια ν’ ακολουθήσει τη συνοδεία. Γύρισε λοιπόν πίσω για την Αλεξάνδρεια κι’ άφησε τ’ αντιτορπιλικά να συνεχίσουν μόνα τους τον αγώνα. Πάνω στο κατάστρωμα του «Μπελβουάρ» βρισκόντουσαν μερικοί άντρες του Ιερού Λόχου, που βοηθούσαν τους Άγγλους πυροβολητές. 

Φαίνεται όμως ότι τα «Στούκας» τα ‘χαν βάλει πείσμα να το καταποντίσουν. Πολλές φορές κατέβαιναν σε ύψος μόλις είκοσι μέτρων, εξαπολούσαν τις βόμβες τους και το «γάζωναν» με τα πολυβόλα τους. Αλλ’ ο Βρετανός κυβερνήτης ήταν πραγματικός δεξιοτέχνης. Το αντιτορπιλικό ελισσόταν με τέτοια επιτηδειότητα και τόση ταχύτητα, ώστε όλες οι γερμανικές προσπάθειες να έχουν αποτυχία. Ωστόσο ένα απ’ αυτά, κατάφερε να κατεβεί πολύ χαμηλά. Και καθώς οι κινητήρες του έκαναν δαιμονισμένο θόρυβο, οι άντρες του καταστρώματος νόμιζαν ότι θα «έξυνε» το κατάρτι του καραβιού. Σε μια τέτοια ακριβώς στιγμή, άφησε να πέσει η βόμβα. Όσοι είδαν το φοβερό εκείνο μηχάνημα του θανάτου να «ξεκρεμιέται» από τη θέση του, πίστεψαν ότι τα πάντα θα τελείωναν μέσα σ’ ελάχιστα δευτερόλεπτα. 

Συνέβη όμως κάτι εκπληκτικό: Η βόμβα τρύπησε τα δύο καταστρώματα, πέρασε το “καρρέ” όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι αξιωματικοί του Ιερού Λόχου και δίχως να εκραγεί, πήγε και σφηνώθηκε στη μέση ακριβώς της κεντρικής αποθήκης των πυρομαχικών! Αν το γεγονός αυτό δεν αναφερόταν στην υπ’ αριθμ. 1358/43 επίσημη έκθεση του Βρεταννικού Βασιλικού Ναυτικού, θα νόμιζε κανείς ότι είναι ένα από τα πολλά «ευρήματα» που εμφανίζουν οι σκηνοθέτες ταινιών του ναυτικού πολέμου. Κι’ όμως σ’ αυτό το σημείο, η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία. 

Στο μεταξύ ο ήλιος άρχισε να βασιλεύει. Οι πυροβολητές του «Μπελβουάρ», μπορούσαν τώρα να σκοπεύσουν καλύτερα. Αλλ’ η φθινοπωρινή νύχτα κατέβηκε γρήγορα, το σκοτάδι απλώθηκε ολόγυρα και τα τρία γερμανικά αεροπλάνα, αφού έριξαν και τις τελευταίες τους βόμβες χωρίς αποτέλεσμα, εξαφανίστηκαν μέσα στη γκρίζα ομίχλη του πελάγους. Η γαλήνη τύλιξε πάλι το Αιγαίο. Τίποτε άλλο δεν ακουγόταν, εκτός από τις μηχανές των πολεμικών που τραβούσαν τώρα ολοταχώς για τη Λέρο. Εκεί αποβίβασαν τους Ιερολοχίτες σώους και αβλαβείς. Αμέσως όμως τους παρέλαβαν μερικά καΐκια για να τους μεταφέρουν στη Σάμο. Όλοι αισθάνονταν ένα είδος κρυφής ευτυχίας για την ανέλπιστη σωτηρία τους. 

– Μας προφύλαξε η Μεγαλόχαρη απ’ το χαμό! έλεγε κάθε τόσο ο υπίλαρχος Πέτρος Καβούρης στους συντρόφους του. Μόνο σε θαύμα της χρωστάμε τη ζωή μας… 

Από Νικόλαος Παπαδόπουλος: https://www.facebook.com/arxipelagos.org/posts/3665111100220991