Γράφει η Ζωή Σάββα Κοντόγιαννου (*)
Βράδυ Σαββάτου ώρα εννέα και μισή.
Ο μικρός Αλέξανδρος γυρνάει από το σινεμά μαζί με τον πατέρα του. Μόλις κατέβηκαν τα σκαλιά για τον ηλεκτρικό παρατήρησαν τα παιδικά γεμάτα περιέργεια μάτια του έναν κάπως γερασμένο άνθρωπο να σέρνει με το ένα χέρι μια χάρτινη κούτα και με το άλλο να κρατάει δυο τρία κουρέλια.
Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και το πρόσωπό του γεμάτο ουλές. Τα ρούχα του βρώμικα. Το βλέμμα του κοιτούσε μόνο κάτω σαν να μην υπήρχε κανείς γύρω του.
Περπάτησε λίγα μέτρα με βήματα αργά και ταλαιπωρημένα, μπορεί και μεθυσμένα κι ύστερα αφού κοντοστάθηκε σε μια παράμερη γωνιά, ακούμπησε την κούτα χάμε, κάθισε επάνω της κι από πάνω του έριξε τα κουρέλια που κρατούσε.
Μια σακούλα πλαστική καθόλου καθαρή θα έπαιρνε το ρόλο του μαξιλαριού. Του φάνηκε του Αλέξανδρου πως αυτός ο παππούλης ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ύστερα έκανε σαν να τα σκουπίζει και στη συνέχεια ξάπλωσε ατάραχος να κοιμηθεί σαν να βρισκόταν στην κάμαρή του.
Ο Αλέξανδρος κοίταξε τριγύρω. «Δεν μπορεί! Κάποιος μεγάλος θα ρθει και θα του πει πως εδώ απαγορεύεται να κοιμάσαι! Κάποιος θα ρθει να τον πάει στο σπίτι του.» Κανείς δεν ήρθε.
Ο γεράκος συνέχισε να κοιμάται παρόλη τη φασαρία των τρένων που πηγαινοέρχονταν. Θυμάται ο Αλέξανδρος πως επιβιβασμένος πια στο τρένο τον κοιτούσε μέχρι να τον χάσει από το βλέμμα του. Σε εκείνη τη στάση έκανε μήνες να ξαναπάει.
Ο πατέρας του δεν είχε χρόνο πια για βόλτες.
Όταν έτυχε να ξαναπεράσει από εκείνον τον σταθμό, η γωνιά ήταν άδεια. Παρατηρώντας πιο προσεχτικά είδε ότι σ εκείνο το σημείο κάποιος είχε σχηματίσει στον τοίχο ένα μαύρο σταυρό. Αργότερα μεγαλώνοντας και φέρνοντας στη θύμησή του αυτό το γεγονός, είχε καταλάβει πως ο γεράκος είχε πεθάνει.
Τα χρόνια πέρασαν. Ο Αλέξανδρος μεγάλωσε, σπούδασε οικονομικά κι έγινε με το πανέξυπνο του μυαλό ένας πετυχημένος και πλούσιος επιχειρηματίας.
Οικογένεια δεν κατάφερε να κάνει μιας και ποτέ δεν πήρε το θέμα του γάμου στα σοβαρά.
Οι επιχειρήσεις του ήταν το πιο σημαντικό του μέλημα.
Τα χρόνια περνούσαν κι ο πενηντάρης πια Αλέξανδρος είχε φτάσει στο ζενίθ της καριέρας του.
Όλα μπορούσε πλουσιοπάροχα να τα απολαμβάνει, όλα κι όλοι υποκλίνονταν στη δύναμή του.
Έναν εχθρό μόνο δεν κατάφερε ποτέ του όλα αυτά χρόνια να νικήσει : την πλεονεξία. Αυτή η αόρατη και δελεαστική παγίδα τον τύλιξε στα δίχτυά της και του στέρησε χωρίς να το καταλάβει και την τελευταία του δεκάρα.
Η κρίση του χρηματιστηρίου τον πέταξε στην κυριολεξία στον δρόμο.
Μια νύχτα μεθυσμένος και κουρελιασμένος, για μήνες πια θαμώνας του δρόμου βρέθηκε σε εκείνον τον ίδιο σταθμό του ηλεκτρικού όταν ήταν παιδάκι.
Πλησίασε την γωνιά και στη θύμησή του έφερε το μαύρο σταυρό. Γονάτισε κι έκλαψε μέχρι να εξαντληθεί. Το επόμενο πρωί δυο άντρες στέκονταν από πάνω του και του ΄διναν φαί και νερό.
Τις επόμενες ώρες βρισκόταν σε ένα καθαρό και μικρό δωμάτιο ενός ιδρύματος. Κάθε νύχτα που ερχόταν η ώρα να σκεπαστεί και να κοιμηθεί θυμόταν πάντα τα κουρέλια εκείνου του γεράκου. Κάθε βράδυ ψέλλιζε την ίδια φράση κι ύστερα κοιμόταν ατάραχος λες και βρισκόταν στη δική του άνετη και πλούσια κάμαρη.
«Δόξα το Θεό» έλεγε, έχω και σήμερα κάπου να κοιμηθώ...!»
Από το σημερινό θέμα στο "Αγέρι Γραφής"
Ζωή Σάββα Κοντόγιαννου
(*) Ζωή Σάββα Κοντόγιαννου
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Αρχάγγελο της Ρόδου όπου και εργάζοται ως καθηγήτρια γερμανικών. Είναι παντρεμένη και έχει 4 παιδάκια! Το μυθιστόρημα της "Δύναμη Ψυχής" Ο Άγγελος της καρδιάς μας, είναι η πρώτη της συγγραφική δουλειά.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου