Ο ΔΡΟΜΟΣ
Μια ανηφόρα η ζωή μοναχικός ο δρόμος,
πίσω σου άρχετε η φωτιά, μπροστά μονάχα φόβος,
και όπου σταθείς τ όνειρο, χάνετε, είναι τρόμος,
πάντα χαμένος, χάθηκες, μα πάντα βολεμένος,
τριγύρω σου όλα όμορφα, μα συ πάντα θλιμμένος,
να καρτεράς την ώρα σου, να φύγεις δοξασμένος,
να πας να βρεις τα πίσω σου, μα πάντοτε κλαμένος,
γιατί είναι τόσα της ζωής και συ πάντα κλεισμένος,
σ ένα ολόχρυσο κλουβί, μονάχος φοβισμένος,
ν αναρωτιέσαι πως και τι με τι 'σαι κλειδωμένος,
κι αν έρχονται τ όνειρα πάντα εσύ πιωμένος,
για να ξεχνάς τις ώρες σου που είσαι πικραμένος,
εδιψασαν και εδιψασες, μα ο ποταμός χαμένος,
κουράστηκες να καρτερείς, γιατί ήσουν δεδομένος,
έτσι μονάχος έμεινες στην μοναξιά δεμένος,
να καρτερείς τα θαύματα, μα είσαι πια δοσμένος,
σ ένα αριθμό πουνε μηδέν βαθιά βαθιά χωμένος.
Περνούν τα χρόνια χάνονται, μα στην καρδιά γραμμένα,
νοήματα πουσταθηκες μα τα χεις ξεχασμένα,
με χέρια που γερασανε και με μαλλιά ασπρισμένα,
μα της ψυχής τ' όνειρα με νιάτα είναι δεμένα,
κάθε ξενύχτι μια αγκαλιά που ανατολή ζητούσε,
θα βγεις ξανά ελεύθερος ο ήλιος σε ρωτούσε,
έψαχνες γύρω σου να βρεις αλήθειες να τις γράψεις,
μα βρήκες μόνο ψέματα με τι να τις αλλάξεις,
κουράστηκες, κουράστηκα, στα βάσανα ξεχνιέμαι,
μα το μαντάτο μου στειλες πως τάχα 'γω βαριέμαι,
πάλι τον ύπνο τον γλυκό ,για σένα 'γω αρνιέμαι,
μα πάλι μαύρα σύννεφα τα φώτα μας να κλαίνε,
έτσι η μοίρα οδηγός κρατώντας το τιμόνι,
θέλει τ' αιώνια να πει της μέρας σαν αηδόνι,
να κελαηδήσει τις χαρές όλου αυτού του κόσμου,
μπας και χαθούν οι συμφορές και λάμψεις πάλι μπρος
μου,
σε σένα στέλνω λευτεριά που 'σουνα πάντα φως μου.
ΜΟΥΤΖΑΛΙΤΣΑΣ,
21η ΣΕΠΤΕΒΡΗ ΤΟΥ 2015
ΩΡΑ ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙΠΕΝΤΕ..
Σ' ευχαριστώ πολύ για την δημοσίευση και για τον χρόνο σου είσαι SUPER
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτύχιος