ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΥΣΗ ΤΩΝ ΦΑΝΩΝ

Η ιστορία με το έγκλημα που έγινε στο χωριό μας δείχνει ότι άγγιξε τις καρδιές όλων εκείνων που έχουν τον ρομαντισμό, την αγάπη, την ευαισθησία σαν εφόδια στη ζωή τους χωρίς να τους αγγίζουν τα πεζά και τα εφήμερα ενός κόσμου αδιάφορου, μιας κοινωνίας που έχει σημαία της τον ωχαδελφισμό και τη μιζέρια του «δε βαριέσαι, εγώ να είμαι καλά…»
Ένας άνθρωπος λοιπόν, απλός, μεροκαματιάρης, λαϊκός, γνήσιος στη ψυχή, ήρθε και μας βρήκε για να μας παραδώσει ένα ποίημα του που έγραψε ιδικά για τη βρύση των Φανών με την παράκληση στη θέση της υπογραφής να μπει «ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΑΝΕΣ»
Εμείς σεβόμαστε την επιθυμία του αλλά τον ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας.
Το ποίημα έχει τίτλο «Η ΒΡΥΣΗ»

Η ΒΡΥΣΗ
Μέσα στο δρόμο των Φανών
βρισκότανε μια βρύση
που έτρεχε κρύο νερό
τον κόσμο να δροσίσει.

Ήταν στολίδι του χωριού
και των Φανών καμάρι
δυο δέντρα τη στολίζανε
με τη δική τους χάρη.

Μα ήρθαν ξένοι και χωρίς
την ομορφιά να δούνε
τα καταστρέψαν και τα δυο
χωρίς να λυπηθούνε.

Αυτοί που ήταν αίτιοι
πάντα θα τους το λένε
κι’ αν έχουνε φιλότιμο
να σκύψουν και να κλαίνε.

Ανώνυμος Ποιητής
Από τις Φανες