Η μάνα για την κόρη… της Ζωής Σ. Κοντόγιαννου

Πίνακας της Μαίρη Κάσατ.
Πηγή: https://www.elculture.gr/blog/article/mairi-kasat-mitera/

Ζωή Σ. Κοντόγιαννου (*) 

Η μάνα για την κόρη… 

«Αλίμονό σου και σε δω να τριγυρνάς από εδώ κι από εκεί! Ο νους σου στο κεφάλι σου! Όμορφα, όμορφα! Και να ξέρεις πως ό,τι κάνεις, θα το μάθω! Τα μάτια σου δεκατέσσερα!» είναι μερικές από τις φράσεις που λέει η μάνα στην έφηβη κόρη, όταν εκείνη στολιστεί κι ετοιμάζεται να βγει. Κι η κόρη ακούει, κοκκινίζει από τα νεύρα της μα προσπαθεί να συγκρατηθεί, αλλιώς πάει η έξοδος! Ψελλίζει λοιπόν η κόρη ένα σχεδόν αδιάφορο «Εντάξει, θα προσέχω» και φεύγει. 

Επιστρέφει η κόρη από τη βόλτα, γεμάτη μούτρα, κακοκεφιά, ίσως να είναι κι αθεράπευτα πληγωμένη. Τα χει αυτά η εφηβεία. Μπαίνει στο σπίτι κλαίγοντας, αναζητά τη μάνα που πριν λίγες ώρες δεν ήθελε να βλέπει από τα νεύρα της. Κι η μάνα έρχεται με το πολύ γνωστό ρητό στα χείλη: «Εγώ στα λεγα, αλλά τη μάνα σου ποτέ δεν την ακούς! Μα την κόρη δεν την νοιάζει! Η μάνα της είναι εκεί, δίπλα της, είναι η αγκαλιά που δεν κλείνει, η παρηγοριά της.

Τα χρόνια περνούν. Η κόρη είναι σε ηλικία γάμου. Ντύνεται, στολίζεται, ετοιμάζεται να βγει. Οι συμβουλές δεν έχουν αλλάξει, όμως έχει προστεθεί ακόμα μία: «Κοίτα να βρεις ένα καλό παιδί να νοικοκυρευτείς! Καιρός είναι πια! Δεν μπορείς να χαζολογείς πέρα δώθε άσκοπα!»

Το καλό παιδί εντέλει βρίσκεται κι η ώρα του γάμου πλησιάζει. Η κόρη νιώθει γεμάτη ανασφάλεια. Όλα πρέπει να τα περάσει κι η μάνα από κόσκινο. «Έτσι το νυφικό, έτσι οι μπομπονιέρες, αλλιώς τα μαλλιά, πιο απαλό το μέικ απ και πάει λέγοντας. Η κόρη αγαναχτεί, μα θα άντεχε αλήθεια όλη τη γαμήλια προετοιμασία χωρίς τη μάνα της; 

Η ώρα η καλή φτάνει κι η μάνα είναι εκεί βράχος! Σταυρώνει, ευλογεί, εύχεται, δακρύζει. Υπάρχουν άραγε λέξεις να περιγράψουν τη χαρά και τη συγκίνησή της; 

Κι έρχεται η στιγμή που η κόρη μένει έγκυος. Μέσα της χτυπάει η καρδιά ενός μικροσκοπικού πλάσματος. Μέχρι τώρα η κόρη ήξερε πως μάνα σημαίνει αγάπη, σκέπη, αγκαλιά, παρηγοριά, στήριγμα, φύλακας άγγελος. Μα τώρα πια δεν το ξέρει μόνο, το νιώθει κιόλας!

Το μωρό γεννιέται. Δυο μάνες στέκουν από πάνω του. Στέκει η μαμά για το μωρό της, η γιαγιά για το εγγόνι της μα κι η μάνα για την κόρη της που γέννησε κι οι πόνοι της γέννας εξασθενούν το σώμα της και φοβίζουν την ψυχή της. Η μάνα συμβουλεύει και παρακολουθεί την κόρη σε κάθε της βήμα στον καινούργιο της ρόλο. 

Τα χρόνια περνούν κι η μάνα ξέρει να κάνει αυτό που πάντα έκανε: ν΄αγαπά! Κι η κόρη παίρνει παράδειγμα από εκείνην. Αγαπά και νοιάζεται τα δικά της παιδιά. Τρέμει για εκείνα κι οι συμβουλές της μάνας που την εκνεύριζαν είναι τώρα στον δικό της στόμα. Κι όταν η κόρη κοιτά τα παιδιά της σκέφτεται: «Ο ρόλος της μάνας είναι μόνο ένας: Να γίνεται φύλακας άγγελος να απλώνει τα φτερά της να τα σκεπάζει, να τα ζεσταίνει, να ζει μόνο για αυτά…»

Κι αν καμιά φορά αναρωτιέσαι αν είσαι ευλογημένος άνθρωπος τότε ρίξε μια ματιά στη μάνα σου ή τη γιαγιά σου και θα καταλάβεις πως έχεις στη ζωή σου μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες…

ΥΓ. Το τηλέφωνο μου χτυπά. Είναι η μάνα μου. «Μην μαγειρέψεις σήμερα! Θα κάνω εγώ φαΐ! Ελάτε να φάμε όλοι μαζί!» Αυτή είναι η μάνα...να είσαι στα σαράντα σου κι ακόμα να σ΄αγαπά και να σε νοιάζεται το ίδιο λες κι είσαι το μικρό της κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια στα μαλλιά που αρνιόταν πεισματικά να αφήσει το παιχνίδι και να βάλει μια μπουκιά στο στόμα του…

Ζωή Κοντόγιαννου 

♥️ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΝΟΥΛΑ♥️ 

(*) H Ζωή Κοντόγιαννου, kατάγεται από τη Ρόδο. Ζει κι εργάζεται στον Αρχάγγελο της Ρόδου, στον τόπο που μεγάλωσε, διδάσκοντας γερμανικά. Είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών. Είναι επίσης ενεργό μέλος της ομάδας δημιουργικής γραφής της Ρόδου "Αγέρι Γραφής". Το παραμύθι "Το Μπαουλάκι της Αγάπης " είναι η πρώτη της επίσημη συγγραφική δουλειά. Έχει κάνει επίσης αυτοέκδοση το μυθιστόρημα με τίτλο "Δύναμη Ψυχής" (Ο Άγγελος της καρδιάς μας). Κείμενα της έχουν επίσης δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ροδιακή και στο λογοτεχνικό περιοδικό "Κέφαλος"