Σαντορίνη
Η Σαντορίνη είναι ένας από τους πιο γνωστούς ταξιδιωτικούς προορισμούς της Ελλάδας, με πολλαπλές διεθνείς διακρίσεις ως ωραιότερος, ή πιο ρομαντικός, προορισμός. Οι άμεσοι συνειρμοί που κάνει κάθε επισκέπτης στο άκουσμα του ονόματος του νησιού αφορούν τον μύθο της χαμένης Ατλαντίδας τα ηφαίστεια(Παλιά και Νέα Καμένη), τη διάσημη Καλντέρα, το ηλιοβασίλεμα στην Οία. Σε όλα αυτά προσθέστε τη μοναδική αρχιτεκτονική των οικισμών της, τον προϊστορικό οικισμό του Ακρωτηρίου, την Αρχαία Θήρα , τα εξαιρετικά κρασιά που παράγει ο αμπελώνας της ηφαιστειακής γη, τα τοπικά προϊόντα, την υψηλού επιπέδου φιλοξενία -καθώς η Σαντορίνη διαθέτει μερικές από τις καλύτερες πολυτελείς μονάδες της Ελλάδας- και εστιατόρια με εξαιρετική κουζίνα.
Οι ηφαιστειακές παραλίες, τα μονοπάτια, τα μεσαιωνικά Καστέλια της ενδοχώρας, οι εντυπωσιακοί βυθοί, τα υπόσκαφα ξωκλήσια και τα μοναστήρια, ο γύρος της Καλντέρας με σκάφος είναι μερικές ακόμη ψηφίδες στη μαγική αυτή εικόνα του αενάως μεταβαλλόμενου ηφαιστειακού νησιού που ύμνησαν σπουδαίοι Ελληνες ποιητές όπως ο Ελύτης και ο Σεφέρης και απεικόνισαν διάσημοι ζωγράφοι, φωτογράφοι και σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο. Το ταξίδι στη Σαντορίνη είναι όνειρο ζωής.
Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, η ατείχιστη αρχαία πόλη της Θήρας ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από Δωριείς της Λακωνίας και πιθανόν της Βοιωτίας στο λόφο του Μέσα Βουνού. Η πόλη διατηρήθηκε και κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους (3ος -2ος αιώνας π.Χ.). Η Θήρα παρέμεινε ακμαία αφού, όπως μαρτυρεί ο Ηρόδοτος, ο βασιλιάς Γρίνος οργάνωσε στα μέσα του 7ου αιώνα π.Χ. τον αποικισμό των Θηραίων στην Κυρήνη της Λιβύης. Η πόλη αυτή γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και ήταν η πατρίδα του ποιητή Καλλίμαχου.
Στο νησί λατρεύονταν ο Απόλλωνας Καρνείος, ο Ασκληπιός, ο Ερμής, ο Ηρακλής και ο Διόνυσος. Στις ανασκαφές του 1898 από τον Hiller von Gaertringen βρέθηκε ο ναός του Καρνείου Απόλλωνα, το Ηρώον του Θήρα, το αρχαίο θέατρο, το Εφηβείο και τα ιερά της Ισιδας, του Ανουβι και του Σέραπι που σχετίζονται με την εποχή των Πτολεμαίων της Αιγύπτου.
Παρόλο που το νησί θεωρείτο δωρικό κατά τους ιστορικούς χρόνους, εν τούτοις επιγραφές δείχνουν ότι εκεί κατοίκησαν και Ιωνες. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων η Θήρα «εμήδισε» καθώς οι κάτοικοι προσέφεραν «γήν και ύδωρ» στον Ξέρξη. Οπως η Μήλος, η Ανάφη και η Φολέγανδρος δεν συμμετείχε στην Α’ Αθηναϊκή Συμμαχία. Το 425 π.Χ. στις αρχές του Πελοποννησιακού πολέμου, η Θήρα υποτάχθηκε στη ναυτική δύναμη της Αθήνας και κατέβαλε φόρο τρία τάλαντα τα οποία αργότερα αυξήθηκαν σε πέντε.
Στην Ελληνιστική εποχή η Θήρα αναπτύχθηκε αφού έγινε ναυτική βάση από τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου. Την εποχή της ρωμαϊκής κατάκτησης υπάχθηκε στην «Επαρχία των νήσων» (Provincia Insularum). Εχουν βρεθεί νομίσματα του νησιού που κόπηκαν από την εποχή του Μάρκου Αυρήλιου μέχρι τον αυτοκράτορα Κόμμοδο με την επιγραφή «ΘΗΡΑΙΩ» ή «ΘΗΡΑΙΩΝ».
Στα χρόνια του Βυζαντίου ανήκε διοικητικά στην Επαρχία των Νήσων με πρωτεύουσα τη Ρόδο. Μετά τον Ιουστινιανό, η Θήρα μαζί με τη Θηρασία έγιναν μέρος του Θέματος του Αιγαίου με πρωτεύουσα τη Σάμο. Ο χριστιανισμός εμφανίστηκε στο νησί από τον 4ο αιώνα. Η ανέγερση του ναού της Παναγίας Επισκοπής στη Μέσα Γωνιά συνδέεται με την εποχή του Αλέξιου Α’ Κομνηνού (1081-1118).
Με το μοίρασμα των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1204 μετά την Δ΄ Σταυροφορία, συνδέθηκε η ίδρυση του Δουκάτου του Αιγαίου το 1207 από τον Μάρκο Σανούδο. Αυτός παραχώρησε τη Θήρα μαζί με την Θηρασία στον Ιάκωβο Βαρότσι. Το 1269 το νησί το κατέλαβαν και πάλι οι Βυζαντινοί, αλλά κατά τη διάρκεια του επταετούς πολέμου του Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου με τους Βενετούς επανήλθε στον οίκο των Βαρότσι. Το 1318 δέχθηκε την καταστροφική επίθεση των Ιουστινιάνι της Χίου. Το 1335 ο Νικόλαος Α΄ Σανούδος έδιωξε οριστικά τους Βαρότσι και προσάρτησε το νησί στο Δουκάτο της Νάξου. Μετά από 80 χρόνια ο Ιωάννης Ιάκωβος Κρίσπι το παραχώρησε στον αδελφό του Νικόλαο Κρίσπι, ενώ τη Θηρασία στον αδελφό του Μάρκο που ήταν φεουδάρχης της Ιου. Σύμφωνα με τις πηγές, στα μέσα του 15ου αιώνα η Θήρα είχε υποστεί μεγάλες συμφορές από τις πειρατικές επιδρομές και ο πληθυσμός της είχε συρρικνωθεί στους 300 κατοίκους. Κατέβαλε, μάλιστα, στον Δούκα της Νάξου μόνο 500 δουκάτα.
Ο Ιάκωβος Γ’ Κρίσπι το 1480 παραχώρησε το νησί ως προίκα στον Δομίνικο Πιζάνι που είχε παντρευτεί την κόρη του Φιορέντσα. Ο Πιζάνι καταγόταν από αρχοντική γενιά της Βενετίας και ήταν γιος του Δούκα της Κρήτης. Μετά το θάνατο του Ιάκωβου Γ΄, ο διάδοχός του, Ιωάννης Γ΄ Κρίσπι, βρέθηκε σε διαμάχη με τον Πιζάνι που διεκδικούσε την ηγεμονία στο δουκάτο της Νάξου, κατέλαβε το κάστρο του Σκάρου (La Roka) και προσάρτησε το νησί. Το 1492, μετά το θάνατό του, το κατέλαβε η Βενετία, η οποία το παραχώρησε πάλι στο Δουκάτο της Νάξου.
Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας η Θήρα έγινε έδρα ρωμαιοκαθολικού επισκόπου. Την εποχή αυτή φαίνεται ότι πήρε το όνομα Σαντορίνη, από την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης (Santa Irene). Πολλοί από τους κατοίκους έγιναν ρωμαιοκαθολικοί.
Το 1537 ο θρυλικός πειρατής και αργότερα ναύαρχος του οθωμανικού στόλου, Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, που καταγόταν από τη Μυτιλήνη, κατέλαβε και λεηλάτησε το νησί. Οι Τούρκοι μέχρι το 1579 παραχώρησαν έναντι φόρου τη Σαντορίνη στον Εβραίο Ιωσήφ Νάζι. Υστερα από αίτημα των κατοίκων των Κυκλάδων, ο σουλτάνος Μουράτ Γ΄(1574 – 1595) παραχώρησε και στη Σαντορίνη με ορισμό του σημαντικά εμπορικά και αυτοδιοικητικά προνόμια. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο το νησί παρουσίασε ανάπτυξη στη γεωργία και κύριο εξαγώγιμο προϊόν έγινε το φημισμένο κρασί της Σαντορίνης. Το 1770 ο πληθυσμός του νησιού έφθασε τους 9000 κατοίκους, ενώ από τα τέλη του 18ου αιώνα το νησί είχε σημαντικό ναυτικό στόλο που του έδωσε τη δυνατότητα να διατηρεί εμπορικές σχέσεις με τα μεγάλα λιμάνια της Αλεξάνδρειας και της Κωνσταντινούπολης.
Την 5η Μαΐου 1821, ανήμερα της εορτής της πολιούχου του νησιού Αγίας Ειρήνης, ο απεσταλμένος του Δημήτριου Υψηλάντη, Βαγγέλης Μαζαράκης, ύψωσε την σημαία της Επανάστασης.
Τα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού κράτους η Σαντορίνη παρουσίαζε σημαντική εμπορική κίνηση. Τα μεγάλα καράβια της μετέφεραν κρασί στη Ρωσία και από εκεί έφερναν σιτάρι στο νησί και στα λιμάνια Γαλλίας, Ιταλίας και Αγγλίας. Επίσης, γινόταν εξαγωγή θηραϊκής γης στην Αυστρία και στα ελληνικά λιμάνια. Οι πλοιοκτήτες της κατείχαν πλοία μεγάλης χωρητικότητας. Το 1852 στη Θήρα κατοικούσαν 7222 άνθρωποι και διέθετε εμπορικό στόλο 200 πλοίων χωρητικότητας 14755 τόνων, εκ των οποίων τα 31 ξεπερνούσαν τους 200 τόνους.
Σταθμό στη νεότερη ιστορία της Σαντορίνης αποτέλεσε ο καταστρεπτικός σεισμός του 1956, που οδήγησε πολλούς κατοίκους της Θήρας στην εσωτερική μετανάστευση. Επανήλθαν ωστόσο μερικά χρόνια αργότερα και άρχισαν να ξανακτίζουν τα χωριά της Καλντέρας, τα οποία σήμερα, χάρη και στα υπόσκαφα κτίσματά τους, αποτελούν κοσμήματα του Αιγαίου και πόλο έλξης επισκεπτών από όλο τον πλανήτη.
Ένα νησί από τα σπλάχνα της γης
Η Σαντορίνη (ή Θήρα) βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο των Κυκλάδων και είναι στην ουσία ένα σύμπλεγμα νησιών που αποτελείται από τα νησιά της Θήρας, της Θηρασιάς (ή Θηρασίας), του Ασπρονησίου, της Παλαιάς και της Νέας Καμένης.
Γνωρίζατε ότι το σύμπλεγμα των νησιών της Σαντορίνης αποτελεί μέχρι και σήμερα μαζί με τη Μήλο, τα Μέθανα και τη Νίσυρο ενεργό ηφαίστειο; Και πιθανόν το μοναδικό ηφαίστειο στον κόσμο του οποίου ο κρατήρας βρίσκεται μέσα στη θάλασσα; Το νησιώτικο αυτό σύμπλεγμα δημιουργήθηκε λοιπόν ακριβώς λόγω της έντονης αυτής ηφαιστειακής δραστηριότητας και θα λέγαμε ότι πραγματικά ξεπρόβαλλε από τα σπλάχνα της γης! Δώδεκα τεράστιες εκρήξεις, μία κάθε 20.000 χρόνια περίπου, συνέβαλαν στη δημιουργία βυθίσματος (καλδέρας) γκρεμίζοντας το μεγαλύτερο τμήμα του ηφαιστείου, που επιμένει όμως να οικοδομείται ξανά και ξανά.
Αναζητώντας το ρομαντισμό στο νησί
Η Σαντορίνη θεωρείται ο κατεξοχήν ρομαντικός προορισμός στην Ελλάδα. Δεν συναντάει άλλωστε συχνά κανείς κάτασπρες μεγαλοπρεπείς πολιτείες χτισμένες στο χείλος του γκρεμού, με γραφικά χωριουδάκια, πλακόστρωτα σοκάκια και εντυπωσιακές εκκλησίες που λούζονται στο φως…Ερωτευμένα ζευγάρια συρρέουν κάθε χρόνο στο ηφαιστειακό νησί αναζητώντας να απολαύσουν αγκαλιασμένοι σε κάποιο μπαλκονάκι της Καλντέρας το διάσημο σε όλους ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια το νησί έχει καθιερωθεί ως προορισμός που επιλέγουν ζευγάρια για να πραγματοποιήσουν τη γαμήλια τελετή τους ή το ταξίδι του μέλιτος.
Μια μικρή περιήγηση στα χωριά του νησιού
Πρωτεύουσα του νησιού είναι τα Φηρά. Χτισμένα στην Καλντέρα, 260 μ. πάνω από τη θάλασσα, με υπέροχη θέα στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου και το νησάκι της Νέας Καμένης, μοιάζουν να βρίσκονται μία ανάσα από τον ουρανό… Τα Φηρά μαζί με το Φηροστεφάνι, το Ημεροβίγλι και την Οία απλώνονται κατά μήκος της Καλντέρας μαγεύοντας τον επισκέπτη, το καθένα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Ας σημειωθεί εδώ ότι ο οικισμός της Οίας είναι ο πρώτος στην Ελλάδα που κρίθηκε διατηρητέος. Καθόλου τυχαία αφού μοιάζει με έργο τέχνης σκαλισμένο στα πετρώματα που δημιούργησε η ηφαιστειακή λάβα… Άλλα λιγότερο διάσημα αλλά εξίσου όμορφα χωριά του νησιού που αξίζει να επισκεφθείτε είναι το Ακρωτήρι και το Μέσα Βουνό με τους διάσημους αρχαιολογικούς τους χώρους, ο Πύργος, οι Καρτεράδες, το Εμπορειό, το Αμμούδι, η Φοινικιά, η Περίσσα, ο Περίβολος, το Μεγαλοχώρι, το Καμάρι, η Μεσσαριά και ο Μονόλιθος. Κάποια είναι περισσότερο κοσμοπολίτικα, κάποια πιο ήσυχα, άλλα περιτριγυρίζονται από τεράστιους αμπελώνες, σε άλλα δεσπόζουν ψηλά κάστρα με απέραντη θέα στο Αιγαίο αλλά όλα έχουν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που θα σας συναρπάσει.
Τα προϊόντα της θηραϊκής γης
Και ποιος δεν γνωρίζει τα μοναδικά τοπικά προϊόντα της Σαντορίνης; Λευκή μελιτζάνα, ντοματάκια, φάβα, κάπαρη και χλωρό τυρί: όλα γευστικότατα συστατικά απολαυστικών τοπικών εδεσμάτων που θα εκτιμήσουν δεόντως οι λάτρεις του καλού φαγητού! Το νησί θεωρείται επίσης ένας από τους πιο οργανωμένους οινοτουριστικούς προορισμούς της χώρας. Το ηφαιστιογενές έδαφος του νησιού ευνοεί την οινοποίηση κρασιών με ξεχωριστή προσωπικότητα και μεθυστικό άρωμα. Δοκιμάστε τις βασικότερες ποικιλίες, όπως το Ασύρτικο, το Αθήρι, το Αϊδάνι, τη Μαντηλαριά και το Μαυροτράγανο, σε κάποιο από τα αμέτρητα οινοποιεία του νησιού (πολλά μάλιστα λειτουργούν και ως μουσεία) ή σε κάποιο εστιατόριο υπό το φως των κεριών…
Ανακαλύψτε ηφαιστειογενείς παραλίες
Ας μην παραλείψουμε να αναφερθούμε και στις υπέροχες παραλίες του νησιού που δεν θα μπορούσαν παρά να εναρμονίζονται με τον ιδιαίτερο ηφαιστιογενή του χαρακτήρα. Βουτήξτε σε παραλίες με μαύρη, κόκκινη και λευκή άμμο ή πολύχρωμα βότσαλα και σμιλευμένα από την αλμύρα και τον άνεμο βράχια. Ένα μοναδικό σκηνικό που δεν θα συναντήσετε πουθενά αλλού στην Ελλάδα…
Η Σαντορίνη σας περιμένει λοιπόν! Είναι σίγουρο ότι η μεθυστική της ατμόσφαιρα όπου το γαλάζιο του Αιγαίου σμίγει με το κοκκινωπό των βράχων και το λευκό των σπιτιών θα σας γοητεύσει κάνοντάς σας να ανυπομονείτε να γυρίσετε πίσω στη «χαμένη Ατλαντίδα» σας! Αφήστε την ενέργεια που εκλύει το ηφαιστειογενές τοπίο να σας διαπεράσει και ανακαλύψτε μια ιδιαίτερη μαγεία που πραγματικά καμία εικόνα δεν μπορεί να απαθανατίσει.
Πώς θα φτάσετε: με πλοίο από τον Πειραιά ή με αεροπλάνο. Απευθείας πτήσεις προς το αεροδρόμιο της Σαντορίνης γίνονται από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Ηράκλειο Κρήτης. Το αεροδρόμιο απέχει 6χλμ. από την πρωτεύουσα.
Η Σαντορίνη, Θήρα ή Στρογγύλη
Η Σαντορίνη, Θήρα ή Στρογγύλη (παλαιότερη ονομασία) είναι νησί που βρίσκεται στο νότιο Αιγαίο πέλαγος, στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων, νότια της Ίου και δυτικά από την Ανάφη. Απέχει από τον Πειραιά 128 ναυτικά μίλια και 63 ναυτικά μίλια από την Κρήτη. Ο Αθηνιός, το μεγαλύτερο λιμάνι του νησιού, έχει δημιουργηθεί στον ομώνυμο όρμο. Η έκταση της είναι 76,19 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σήμερα η Σαντορίνη είναι ένα από τα διασημότερα τουριστικά κέντρα του κόσμου.
Είναι γνωστή για το ηφαίστειό της. Η τελευταία ηφαιστειακή δραστηριότητα ήταν το έτος 1950. Τμήματα του ηφαιστείου της Σαντορίνης είναι: Η Νέα Καμένη (1707-1711 μ.Χ.), η Παλαιά Καμένη (46-47 μ.Χ.), το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο (ενεργό) (1650 μ.Χ.), τα Χριστιανά νησιά. Η Σαντορίνη ανήκει στο ηφαιστειακό τόξο του Αιγαίου και χαρακτηρίζεται ενεργό ηφαίστειο μαζί με τα Μέθανα, την Μήλο και την Νίσυρο. Η Σαντορίνη καθώς και τα νησιά Θηρασία και Ασπρονήσι είναι απομεινάρια του ηφαιστειογενούς νησιού Στρογγύλη. Η Στρογγύλη ήταν ένας ηφαιστειακός κώνος. Το κεντρικό τμήμα της ανατινάχτηκε μαζί με τον κρατήρα του ηφαιστείου από τη Μινωική έκρηξη που έγινε το 1613 π.Χ. και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε καλδέρα της Σαντορίνης και την καταστροφή του προϊστορικού πολιτισμού του νησιού. Στο θαλάσσιο χάσμα που σχηματίστηκε μεταξύ Θήρας και Θηρασίας, που έχει βάθος 1.500 μέτρων, κατά καιρούς βγήκαν στην επιφάνεια ηφαιστειακοί κώνοι που σχημάτισαν τα εξής νησιά: την Παλαιά, τη Μικρή και τη Νέα Καμένη, την Καμένη Γεωργίου του Α΄, την Καμένη του Φουκέ, την Αφρόσσα και τη Δάφνη. Όλα αυτά τα νησιά μεγάλωναν σιγά-σιγά και ενώθηκαν, εκτός από την Παλαιά Καμένη.
Όνομα
Πριν τη μεγάλη ηφαιστειακή καταστροφή των προϊστορικών χρόνων η νήσος ήταν στρογγυλή και είχε το όνομα Στρογγύλη, ενώ αργότερα απέκτησε τα ονόματα Καλλίστη ή Καλλιστώ (από το αρχαίο καλλίστη «η ομορφότερη»), Φιλητέρη ή Φιλωτέρα, Καλαυρία, Καρίστη, Τευσία, Θηραμένη καθώς και Ρήνεια.
Το μετέπειτα κλασικό όνομα της νήσου Θήρα προήλθε από τον αρχαίο Σπαρτιάτη Θήρα που από τη Σπάρτη προερχόμενος αποίκησε πρώτος τη νήσο αυτή. Το δε όνομα Σαντορίνη προέρχεται από τους διερχόμενους Φράγκους Σταυροφόρους οι οποίοι κατά το πέρασμα τους στέκονταν για ανεφοδιασμό κοντά σε εκκλησία της Αγίας Ειρήνης, που βρίσκεται στη σημερινή περιοχή της Περίσας πίσω από τον ιερό ναό του Τιμίου Σταυρού (την αποκάλεσαν Σάντα Ιρίνα), η οποία υπήρχε στο νησί. Αρχικά υπήρχε η άποψη ότι η εκκλησία αυτή ήταν το παρεκκλήσι της Αγίας Ειρήνης που υπήρχε στη Θηρασιά, σήμερα θεωρείται πιθανότερο να πρόκειται για τη μεγαλοπρεπέστατη παλαιοχριστιανική τρίκλιτη βασιλική της Αγίας Ειρήνης στη Θήρα, τα ερείπια της οποίας ανακαλύφθηκαν το 1992.
Επί τουρκοκρατίας οι Τούρκοι την ονόμαζαν Δερμετζίκ ή Διμερτζίκ («μικρός μύλος»), πιθανώς από τους πολλούς μικρούς ανεμόμυλους που ξεχώριζαν από μακριά. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας επίσημα καθιερώθηκε το όνομα Θήρα, πλην όμως οι ξένοι χάρτες συνέχισαν να την ονοματίζουν Σαντα-Ιρίνα από την οποία και παρέμεινε με μικρή παραφθορά από τους Έλληνες ως Σαντορίνη.
Γεωγραφία
Η Σαντορίνη βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος από 36o 19' 56" έως 36o 28' 40" Βόρειο και γεωγραφικό μήκος από 25o 19' 22" έως 25o 29' 13" Ανατολικό. Η σημερινή ημικυκλική και περισσότερο πεταλοειδής μορφή της νήσου οφείλεται στις κατά καιρούς ηφαιστειακές εκρήξεις που μετέβαλαν το αρχικό στρογγυλό σχήμα της. Η όψη της από τη πλευρά του ηφαιστείου παρουσιάζεται βραχώδης και απόκρημνη σε αντίθεση με την ομαλότητα του εδάφους της στο υπόλοιπό της. Η επιφάνειά της, 76,19 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι κατά το πλείστον ελαφρόπετρα πολύ δεκτική σε καλλιέργεια. Στο ΝΑ τμήμα της, βρίσκεται το βουνό του Προφήτη Ηλία με το ομώνυμο μοναστήρι του 18ου αιώνα, το οποίο έχει υψόμετρο 567 μέτρα και αποτελείται από τιτανώδη βράχια και λευκό μάρμαρο. Αυτά τα ασβεστολιθικά πετρώματα είναι τα παλαιότερα της Σαντορίνης και σχημάτιζαν ένα μικρό νησί πριν αρχίσει η ηφαιστειακή δραστηριότητα[1]. Συνέχεια αυτού είναι το Μέσα Βουνό ή Βουνό του Αγίου Στεφάνου, λόγω του παλαιοχριστιανικού ναού που υπάρχει εκεί και το οποίο έχει υψόμετρο 366 μέτρα. Ο ενδιάμεσος αυχένας που συνδέει τα δύο βουνά αποκαλείται Σελλάδα. Η περίμετρος της Σαντορίνης είναι περίπου 36 ναυτικά μίλια και παρουσιάζει έξι όρμους: Το Αμμούδι ή Άγιος Νικόλαος, στη Πάνω Μεριά (Οία Θήρας), της Αρμένης, επίσης στη Πάνω Μεριά, τον όρμο Μουζάκι, τους όρμους Φηρών και Αθηνιού και τον όρμο του Μπάλου στο Ακρωτήρι.
Γενικά η Σαντορίνη είναι άνυδρος και ξερή, χωρίς λίμνες, ποταμούς, ρεματιές ή χαράδρες. Οι αρδευτικές ανάγκες της καλύπτονται κυρίως από γεωτρήσεις που γίνονται στο υπέδαφός της, όπου συγκεντρώνεται κυρίως το βρόχινο νερό. Υφίστανται στη νήσο τρεις κύριες πηγές καθώς και τέσσερις ιαματικές πηγές. Το έδαφος του νησιού είναι ηφαιστειογενές, πεδινό στο μεγαλύτερο μέρος του και βραχώδες από την πλευρά του ηφαιστείου.[2] Το έδαφος είναι εύφορο και ευνοεί την καλλιέργεια των αμπελιών, της φάβας και της ντομάτας (άνυδρη και μικρόκαρπη ποικιλία).[2] Στο νησί καλλιεργούνται 15.000 στρέμματα με αμπελώνες, ενώ σχεδόν τα μισά (7.100 στρέμματα) καλλιεργούνται στην περιοχή της Οίας.[2] Η υψηλότερη κορυφή είναι ο Προφήτης Ηλίας (567μ.).
Πριν αρχίσει η ηφαιστειακή δραστηριότητα στη Σαντορίνη, πριν 2 με 2,5 εκατομμύρια χρόνια, στη θέση της Σαντορίνης υπήρχε ένα μικρό νησί που αποτελούταν από μεταμορφωσιγενή πετρώματα, κυρίως μεταμορφωμένους ασβεστόλιθους και σχιστόλιθους. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα αρχικά έλαβε χώρα στη περιοχή του Ακρωτηρίου και στις νησίδες Χριστιανά Θήρας. Αυτά τα πετρώματα σήμερα έχουν αλλοιωθεί έντονα. Στη συνέχεια, πριν 500.000 χρόνια περίπου, δημιουργήθηκε στα βόρεια του νησιού το ηφαίστειο της Περιστερίας, το οποίο παρήγαγε ανδεσιτικές λάβες. Σήμερα υπολείμματα του ηφαιστείου αυτού βρίσκονται στο Μικρό Προφήτη Ηλία και το Μεγάλο Βουνό. Συγχρόνως μικρότερα ηφαίστεια - κώνοι σκωρίας ήταν ενεργά προς τα νότια, στον Μπάλο, Κόκκινη Παραλία και Κοκκινόπετρα. Στη συνέχεια μέχρι πριν 200.000 χρόνια, δημιουργείται ένα ασπιδωτό ηφαίστειο που ενώνει όλα τα επιμέρους νησιά. Αυτή η φάση τελειώνει με μια σειρά ισχυρών εκρήξεων που δημιουργεί την πρώτη καλντέρα.[1] Η ηφαιστειακή δραστηριότητα παρατηρείται ξανά πριν 180.000 χρόνια. Μια δεύτερη καλντέρα δημιουργείται πριν 40.000 με 60.000 χρόνια από ισχυρές εκρήξεις. Στη συνέχεια σχηματίζονται ηφαίστεια του Σκάρου και της Θηρασιάς, τα οποία καταστρέφονται από την έκρηξη του Ρίβα πριν 21.000 χρόνια. Τον 17ο αιώνα π.Χ. λαμβάνει χώρα η μινωική έκρηξη, η οποία δίνει στην καλντέρα το σημερινό της σχήμα.[1] Η μινωική έκρηξη είναι από τις μεγαλύτερες των ιστορικών χρόνων και είχε σημαντικό αντίκτυπο στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο όγκος των ηφαιστειακών αναβλημάτων υπολογίζεται ανάμεσα σε 39 και 61, ίσως και 99 κυβικά χιλιόμετρα και κάλυψαν με ένα στρώμα πάχους δεκάδων μέτρων τη Σαντορίνη. Η δραστηριότητα κατά τους ιστορικούς χρόνους δημιούργησε τις νησίδες Νέα Καμένη Θήρας και Παλαιά Καμένη Θήρας μέσα στην καλντέρα.[3]
Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στη Σαντορίνη είναι αποτέλεσμα της καταβύθισης της Αφρικανικής πλάκας κάτω από την Ευρασιατική, ή ακριβέστερα την υποπλάκα του Αιγαίου. Η καταβύθιση γίνεται με ταχύτητα 5 cm/έτος προς τα βορειοανατολικά με γωνία 30-40°, και το όριο μεταξύ των δύο πλακών βρίσκεται στην ελληνική τάφρο νότια της Κρήτης. Η πλάκα της Αφρικής λιώνει σε μεγάλο βάθος και στη συνέχεια τα λιωμένα πετρώματα ανέρχονται στην επιφάνεια και σχηματίζουν τα ηφαίστεια των Μεθάνων, της Μήλου, της Σαντορίνης και της Νισύρου, τα οποία αποτελούν το Ηφαιστειακό Τόξο του Νοτίου Αιγαίου. Το σύμπλεγμα της Σαντορίνης, που περιλαμβάνει επίσης τις νησίδες Χριστιανά και το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο, είναι το πιο ενεργό του τόξου.[4]
Kλίμα
Έτσι, το κλίμα της Σαντορίνης είναι ιδιόμορφο και παρόλο που είναι το νοτιότερο νησί των Κυκλάδων είναι και το ψυχρότερο.[2] Αυτό οφείλεται κυρίως στους βορειοανατολικούς ανέμους, ωστόσο ο χειμώνας είναι ήπιος με μέση θερμοκρασία περίπου 10 °C.[2] Το χειμώνα δεν παρουσιάζονται συχνές βροχοπτώσεις, ενώ το καλοκαίρι δεν βρέχει σχεδόν ποτέ με αποτέλεσμα η Σαντορίνη να αποτελεί πόλο έλξης πολλών τουριστών από όλο τον κόσμο.[2]
Διοικητική Διαίρεση της Σαντορίνης
Με βάση το Πρόγραμμα Καλλικράτης, ολόκληρη η Σαντορίνη καθώς και τα νησιά Θηρασία, Ασπρονήσι και Άνυδρος, το σύμπλεγμα νησιών Χριστιανά, και η Παλαιά και η Νέα Καμένη ανήκουν διοικητικά στον Δήμο Θήρας, ο οποίος έχει πρωτεύουσα τη Θήρα. Αποτελείται από τις δημοτικές ενότητες Θήρας και Οίας. Πριν το 2011 η Κοινότητα Οίας ήταν αυτόνομη με πρωτεύουσα την Οία.
Ιστορία
Στα χρόνια του Βυζαντίου
Το 726 μ.Χ. έγινε έκρηξη στη βορειοανατολική πλευρά της Παλαιάς Καμένης και εμφανίστηκε νέο νησί, το οποίο γρήγορα ενώθηκε με αυτήν. Η έκρηξη θεωρήθηκε ως δείγμα θεϊκής οργής κατά του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου, ο οποίος ήταν εικονομάχος. Οι αντίπαλοι του αυτοκράτορα χρησιμοποίησαν το γεγονός για να υποκινήσουν εξέγερση, η οποία τελικά εκδηλώθηκε το 727, τόσο στις Κυκλάδες όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς και στη Βενετία. Αρχηγός της επανάστασης ήταν ο τουρμάρχης της Ελλάδας Αγαλλιανός και ο Στέφανος. Οι επαναστάτες όρισαν άλλο αυτοκράτορα, έναν Κρητικό που ονομαζόταν Κοσμάς, και πλεύσανε προς την Κωνσταντινούπολη. Ο στόλος καταστράφηκε με το υγρό πυρ, στις 18 Απριλίου του 727, ενώ από τους αρχηγούς της επαναστάσεως, ο μεν Αγαλλιανός ρίχτηκε στη θάλασσα, οι δε Στέφανος και Κοσμάς παραδόθηκαν και αποκεφαλίσθηκαν.[5][6]
Από την πρώτη Άλωση του Βυζαντίου έως την Επανάσταση του 1821
Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204, ο Μάρκος Σανούδος, ίδρυσε το δουκάτο του Αιγαίου με έδρα τη Νάξο (1207). Τα υπόλοιπα νησιά που περιλάμβανε το Δουκάτο του Αιγαίου ή Δουκάτο της Νάξου ήταν η Σύρος, η Κίμωλος, η Μήλος, η Ίος, η Θήρα και η Ανάφη. Η Θήρα και η Θηρασία παραχωρήθηκαν στον Ιάκωβο Μπαρρότσι και παρέμειναν στην οικογένεια αυτή, με μικρά διαλείμματα, ως το 1480. Τότε η Θήρα δόθηκε ως προίκα από το δούκα της Νάξου Ιάκωβο Γ΄ Κρίσπι στην κόρη του Φιορέντσα και στον σύζυγό της Δομίνικο Πιζάνι, γιο του δούκα της Κρήτης. Το νησί, λίγο μετά το θάνατο του Ιακώβου Κρίσπι, καταλήφθηκε από τον αδελφό του Ιωάννη και προσαρτήθηκε στη Νάξο. Κατά τους χρόνους της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, πολλές ελληνικές χώρες παρέμεναν κάτω από λατινική κυριαρχία.
Κατά το 1537 η Θήρα, ακολουθώντας τη μοίρα και των άλλων νησιών του Αιγαίου, δέχτηκε τις επιδρομές του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα. Ο Μπαρμπαρόσα απέσπασε την Κέα, τη Μύκονο και τη Θήρα από τη λατινική κυριαρχία και ανάγκασε τους δυνάστες των νησιών να αναγνωρίσουν την επικυριαρχία του Σουλτάνου. Η Θήρα περιήλθε τελικά στους Τούρκους το 1566, με εξαίρεση το καστέλι του Ακρωτηρίου, το οποίο πέρασε στα χέρια των Τούρκων το 1617. Όταν το 1579 πέθανε ο Ισπανοεβραίος Ιωσήφ Νασί, στον οποίο είχαν παραχωρηθεί οι Κυκλάδες από την Υψηλή Πύλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι νησιώτες έστειλαν πρεσβεία στο σουλτάνο Μουράτ Γ΄(1574 – 1595) για να ζητήσουν χορήγηση προνομίων. Στους απεσταλμένους των νησιών ανήκαν και εκπρόσωποι της Σαντορίνης. Με ορισμό που εκδόθηκε το 1580, στα νησιά των Κυκλάδων παραχωρήθηκαν σημαντικά προνόμια, τα οποία ανανεώθηκαν το 1628 – 1629 και αργότερα. Το καθεστώς των προνομίων βοήθησε στην οργάνωση συστήματος αυτοδιοίκησης και στην ανάπτυξη εμπορικής δραστηριότητας σε αυτά.
Παρά το άγονο έδαφος και τους καταστρεπτικούς σεισμούς που έπλητταν το νησιωτικό σύμπλεγμα της Σαντορίνης – όπως επικράτησε να ονομάζεται κατά τη Βενετοκρατία – παρουσίασε επίδοση στη γεωργία και στη ναυτιλία. Το 1770 ο πληθυσμός του νησιού έφθανε τους 9.000 και όπως προκύπτει από το ποσό του φόρου που κατέβαλλε το νησί, πρέπει να ήταν ευπορότερο σε σύγκριση με τα άλλα νησιά. Στις αρχές του 19ου αιώνα η οικονομική ευρωστία του νησιού συνεχιζόταν, όπως επίσης και η επίδοση στο ναυτικό. Το 1807, κατά τη ναυτολογία που πραγματοποίησε η Πύλη για την αντιμετώπιση των αναγκών της στη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου, η Θήρα υποχρεώθηκε να αποστείλει στον τουρκικό ναύσταθμο 50 ναύτες, όσους δηλαδή και η Μύκονος, γεγονός που φανερώνει τη μεγάλη ανάπτυξη του ναυτικού του νησιού. Ανάπτυξη παρατηρήθηκε επίσης κατά τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας και στην παιδεία, ενώ η μονή του Προφήτη Ηλία στο νησί αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα μοναστηριακά κέντρα των Κυκλάδων.
Στα τέλη Απριλίου του 1821,
μετά από παραγγελία του Αλ. Υψηλάντη, οι Θηραίοι έστειλαν στις Σπέτσες 71 ναύτες με έναν ιερέα και τον προεστώτα Νικόλαο Δεκαζά για να υπηρετήσουν στα σπετσιώτικα πλοία που ήδη είχαν αρχίσει τον επαναστατικό αγώνα.[7] Στις 5 Μαΐου του 1821, κατά την εορτή της πολιούχου του νησιού Αγίας Ειρήνης, ο καπετάνιος Ευάγγελος Ματζαράκης, επίτροπος του Αλ. Υψηλάντη, σήκωσε την σημαία της επανάστασης στην Σαντορίνη. Μετά από αυτό οι κάτοικοι έδιωξαν τον αρχιεπίσκοπο Ζαχαρία από την αρχιεπισκοπή του επειδή κατά την τελετή της κήρυξης της Επανάστασης καθόταν ήσυχος στο σπίτι του και γι'αυτό θεωρήθηκε από μερικούς τουρκόφιλος. Αργότερα λαϊκοί και κληρικοί, βεβαιώνοντας την αγάπη του προς το λαό και την πατρίδα, ζήτησαν την επάνοδό του, κάτι που έγινε δεκτό από τον κυβερνήτη Υψηλάντη.[8]
Νεώτεροι Χρόνοι
Μετά την απελευθέρωση της Σαντορίνης και την ένταξή της στο νεοσύστατο Ελληνικό κράτος το 1830, η κύρια πηγή εισοδήματος ήταν το εμπόριο και η ναυτιλία. Το 1852, η Σαντορίνη, με 7.222 κατοίκους είναι το δεύτερο σημαντικότερο εμπορικό κέντρο μετά τη Σύρο στις Κυκλάδες, με συναλλαγές κυρίως με τη Ρωσία, η οποία είναι η κύρια χώρα εισαγωγής σαντορινιού κρασιού. Μια άλλη σημαντική πηγή εισοδήματος ήταν η καλλιέργεια αγροτικών προϊόντων και ιδίως η παρασκευή κρασιού.[9]
Το ηφαίστειο της Σαντορίνης άρχισε να εκρήγνυται τις 26 Ιανουαρίου 1866. Πριν την έκρηξη παρατηρήθηκε αύξηση της θερμοκρασίας των νερών κοντά στη νέα Καμένη. Η έκρηξη περιλάμβανε την έκχυση λάβας και τη δημιουργία δόμων.[3] Ένας σεισμός 6,1 ρίχτερ έλαβε χώρα τις 30 Ιανουαρίου και προκάλεσε ζημίες σε 50 σπίτια και δύο εκκλησίες. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία η έκρηξη τελείωσε τις 15 Οκτωβρίου 1870.[10] Η έκρηξη έλαβε χώρα στο κρατήρα του Αγ. Γεωργίου και της Αφρόεσσας, δημιούργησε τις νησίδες του Μαΐου που σήμερα έχουν καταβυθιστεί,[3] και τριπλασίασε την έκταση της παλαιάς Καμένης.[11]
Στις 28 Ιουλίου 1925 παρατηρήθηκαν σεισμικές δονήσεις, προειδοποιώντας τους κατοίκους ότι μια έκρηξη επίκειται. Στην περιοχή των Κόκκινων Νερών, ανάμεσα στις νησίδες Νέα και Μικρή Καμένη, η θερμοκρασία της θάλασσας αυξήθηκε και η θάλασσα άλλαξε χρώμα. Η έκρηξη ξεκίνησε τις 25 Αυγούστου με φρεατικές εκρήξεις, ενώ αργότερα παρατηρήθηκαν εκρηκτικές στήλες με ηφαιστειακή στάχτη που έφτασε σε ύψος 3,5 χιλιομέτρων. Η δραστηριότητα επικεντρώθηκε στον ηφαιστειακό δόμο Δάφνη, από όπου εκχύθηκε λάβα και οδήγησε στην ένωση της Νέας και την Μικρή Καμένη. Η πρώτη φάση της έκρηξης τελείωσε το 1926. Ένας δεύτερος, μικρότερος δόμος που σχηματίστηκε σε νέα έκρηξη το 1928 πήρε το όνομα Ναυτίλος.[3][12] Το ηφαίστειο εξερράγει ξανά το 1939, και δημιούργησε τους δόμους Τρίτωνα, Κτενά κα Φουκέ και τις ροές λάβας Σμιθ, Ρεκ και Νίκης. Η έκρηξη τελείωσε τον Ιούλιο του 1941.[3] Η πιο πρόσφατη έκρηξη του ηφαιστείου έλαβε χώρα από τις 10 Ιανουαρίου 1950 μέχρι 2 Φεβρουαρίου του ίδιου χρόνου και δημιούργησε το δόμο του Λιάστικα. Αυτά τα ηφαιστειακά πετρώματα είναι τα πιο πρόσφατα που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα.[3]
Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σαντορίνη καταλήφθηκε πρώτα από Ιταλικές (το 1941) και έπειτα, το 1943, από Γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Στις 9 Ιουλίου 1956 σημειώθηκε κοντά στην Αμοργό σεισμός μεγέθους 7,8 ρίχτερ, ο οποίος ήταν ο ισχυρότερος που έλαβε χώρα στην Ευρώπη κατά τον 20ο αιώνα. Ο κύριος σεισμός, μαζί με ένα μετασεισμό 6,9 ρίχτερ που ακολούθησε 12 λεπτά αργότερα, προκάλεσαν εκτεταμένες καταστροφές σε Σαντορίνη, Αστυπάλαια, Ανάφη, Κάλυμνο, Λέρο, Αμοργό και Πάτμο[13], 53 θανάτους, καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα τσουνάμι στο Αιγαίο, με ύψος μέχρι 25 μέτρα.[14] Μετά αυτό το γεγονός μεγάλο μέρος του πληθυσμού έφυγε από το νησί. Τη δεκαετία του 1960 άρχισε να αναπτύσσεται ο τουρισμός στην Σαντορίνη, φτάνοντας στο αποκορύφωμα του στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Από τότε ο τουρισμός στο νησί γνωρίζει συνεχή ανάπτυξη, έχοντας καταστήσει πλέον την Σαντορίνη σε ένα από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς σε διεθνές επίπεδο. Οι κρουαζιέρες ξεκινούν στο νησί από τον Μάρτιο και συνεχίζονται μέχρι και τέλη Νοεμβρίου, έχοντας επεκτείνει χρονικά πολύ την τουριστική περίοδο. Τους καλοκαιρινούς μήνες περισσότερα από 30 με 40 έκτακτες πτήσεις (τσάρτερς) από κάθε γωνιά του κόσμου προσγειώνονται στο αεροδρόμιο του νησιού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και τους χειμερινούς μήνες οι επισκέψεις τουριστών στο νησί δεν σταματούν, ιδιαίτερα από χώρες της Ασίας. Η τεράστια τουριστική ανάπτυξη της Σαντορίνης είναι φυσικό να έχει αλλοιώσει και τον χαρακτήρα του νησιού. Εκατοντάδες νέα κτίσματα έχουν κάνει την εμφάνιση τους παντού και οι περίφημες αγροτικές καλλιέργειες του νησιού και οι αμπελώνες του έχουν περιοριστεί κατά πολύ σε έκταση, δίνοντας την θέση τους σε πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες, μπαρ, εστιατόρια κλπ.
Στην Σαντορίνη μεγάλος αριθμός μπαρ και νυχτερινών κέντρων λειτουργεί χωρίς τις απαιτούμενες πολεοδομικές ή υγειονομικές άδειες, δημιουργώντας προβλήματα στους μόνιμους κατοίκους του νησιού.
Οικονομικός και κοινωνικός χώρος
Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους ξεκινά σταδιακά ο μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας ενώ η εκβιομηχάνιση βραδυπορεί. Η χώρα εξειδικεύεται σταδιακά στην εξαγωγή αγροτικών προϊόντων και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ελληνικό και ευρωπαϊκό, και η ναυτιλία αποτέλεσε μοχλό για τον εκσυγχρονισμό του αγροτικού τομέα κι ευρύτερα της οικονομίας. Την εποχή της δημιουργίας εθνικών κρατών στη Μεσόγειο, τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφυπνίζεται και διεκδικεί οντότητα. Καθώς η αυτοκρατορία αποδιαρθρώνεται προκύπτουν ανακατατάξεις στον χώρο. Το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος επιχειρεί να οργανώσει τον δικό του χώρο κι αυτό περνάει μέσα από τη σχέση πρωτεύουσας και λοιπής χώρας. Για πολλές δεκαετίες οι περιοχές εκτός πρωτεύουσας παραμένουν σε ένα καθεστώς που συνεχίζει τη δομή της τοπικής αυτοδιοίκησης, τουλάχιστον άτυπα. Η διασύνδεση των κατοικημένων σημείων, άτακτη και αποσπασματική, δεν είχε οργανωμένο και σταθερό αποτύπωμα στον χώρο. Η κατάσταση αυτή όμως ήταν ένας ακόμη παράγοντας που ευνόησε την ανάγκη για αυτάρκεια τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική Ελλάδα.
Η βελτίωση και ανάπτυξη των λιμανιών γίνεται στήριγμα του θαλάσσιου δικτύου. Η οργάνωση της λιμενικής υποδομής σε εθνικό επίπεδο εκφράζει μια τάση ανάπτυξης εμπορική, οικονομική σε τοπικό και ευρύτερο κρατικό επίπεδο. Είναι βεβαίως μεγάλη η διαφοροποίηση μεταξύ των λιμανιών και των νησιών, σε αυτό έχει καθοριστική επίδραση το φυσικό περιβάλλον.
Πεδίο της έρευνάς μας είναι η οργάνωση των επαγγελμάτων στο χώρο των Κυκλάδων στο πλαίσιο της παραγωγής, επεξεργασίας και διακίνησης του κρασιού, που αποτέλεσε ένα από τα βασικά εξαγώγιμα προϊόντα της Ελλάδας από την εποχή της σύστασης του Ελληνικού Κράτους.
Εμπορικές δραστηριότητες στις Κυκλάδες του 19ου αιώνα
Μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1768-1774, διευρύνεται το πεδίο δράσης των ελληνικών πλοίων. Το άνοιγμα της Μαύρης Θάλασσας επιτρέπει στους νησιώτες να επεκτείνουν το εμπόριό τους στη μεταφορά των ρωσικών δημητριακών. Η ιστιοφόρος ναυτιλία αντέχει γερά ως τη δεκαετία του 1880, παρά τις δυσκολίες και τις επιζήμιες επιπτώσεις του Κριμαϊκού πολέμου (1854-1855). Από κει και πέρα τα ιστιοφόρα υποχωρούν μπροστά στα ατμόπλοια, που κερδίζουν γρήγορα έδαφος από το 1875.
Το σημαντικότερο αγροτικό προϊόν που εισήγαγε η Ελλάδα είναι τα δημητριακά, ειδικότερα το σιτάρι. Οι εισαγωγές δημητριακών παρουσιάζουν άνοδο μέχρι το 1887 και παραμένουν σταθερές μέχρι το 1904. Η σιτοπαραγωγός Θεσσαλία προσαρτήθηκε στο Ελληνικό κράτος από το 1881 αλλά παρόλα αυτά δεν μειώθηκαν οι εισαγωγές σιτηρών από το εξωτερικό.
Ο νησιωτικός πληθυσμός των Κυκλάδων τον 19ο αιώνα, στον μεγαλύτερο βαθμό, βρίσκεται ακινητοποιημένος και περιχαρακωμένος σε μικρές νησίδες γης με σημαντική ανεπάρκεια εγχώριων πόρων. Οι επαφές με το «εξωτερικό» όμως, η εμπορική δραστηριότητα που αναπτύσσουν εξασφαλίζουν ζωτικές προμήθειες και σε κάποιες περιπτώσεις αποτελούν πηγή πλουτισμού για τους τόπους αυτούς. Οι Κυκλάδες ανταλλάσσουν το κρασί τους και τα κουκούλια μεταξιού ή μετάξι ή προϊόντα του υπεδάφους τους με ζάχαρη και καφέ, κατεργασμένα προϊόντα, κυρίως υφάσματα, δέρματα και ξυλεία.
Το 1852 η Σαντορίνη (με έκταση 76,2 χλμ² και πληθυσμό 7.222 κατοίκους) καταφέρνει να παρουσιάσει μια εμπορική κίνηση που υπερβαίνει κατά πολύ, σε όγκο, την αντίστοιχη των άλλων Κυκλάδων με εξαίρεση τη Σύρο. Η ναυτική περιφέρεια της Σαντορίνης περιλαμβάνει τα νησιά Αμοργός, Ίος, Ανάφη. Εμπορεύεται απ’ ευθείας με τη Ρωσία όπου διοχετεύεται το σύνολο του παραγόμενου κρασιού. Από εκεί τα μεγάλα σαντορινιά πλοία μεταφέρουν δημητριακά και αφού ξεφορτώσουν μέρος αυτών στο νησί, συνεχίζουν για τη Γαλλία, την Ιταλία και την Αγγλία. Επίσης η Σαντορίνη εξάγει θηραϊκή γη (5%) στην Αυστρία και σε ελληνικά λιμάνια. Τα προϊόντα που φέρνουν προς τη Σαντορίνη τα πλοία είναι κυρίως υφάσματα (βαμβακερά και μεταξωτά), είδη κιγκαλερίας, αρώματα, αποικιακά είδη. Για τη διεξαγωγή εμπορίου με δικά τους καράβια, οι έμποροι και πλοιοκτήτες της Σαντορίνης διαθέτουν πλοία μεγάλης χωρητικότητας. Ο στόλος της ναυτικής αποτελείται από 200 πλοία συνολικής χωρητικότητας 14.755 τόνων, ενώ τα 31 υπερβαίνουν τους 200 τόνους.
Στον τομέα της ναυτιλιακής και εμπορικής δραστηριότητας η Σαντορίνη διαθέτει το 40% του συνολικού αριθμού των πλοίων των Κυκλάδων. Η Άνδρος, όπως και η Σαντορίνη, έχει έναν στόλο που επίσης περιλαμβάνει μεγάλης χωρητικότητας πλοία και εμπορεύεται απ’ ευθείας με λιμάνια του εξωτερικού χωρίς να περνούν τα πλοία της απαραίτητα από τη Σύρο ή τον Πειραιά αργότερα.
Η Μεσόγειος γενικότερα διέθετε μεγάλα ιστιοφόρα χωρητικότητας 600 έως 1.000 ακόμα και 1.300 τόνους ήδη πριν τον 16ο αιώνα. Από το 1870 όμως και εξής η επέκταση της χρήσης του ατμού, συνέπεια της ταχείας ευρωπαϊκής οικονομικής ανάπτυξης, επέφερε σημαντικές αλλαγές. Οι αλλαγές εντατικοποιούνται και σταδιακά θέτουν εκτός μάχης τα ελληνικά ιστιοφόρα. Στο μεταξύ έχει δρομολογηθεί η τακτική ατμοπλοϊκή επικοινωνία μεταξύ Σύρου και Πειραιά. Με νόμο της 22ας Απριλίου 1855 «Περί συστάσεως συγκοινωνίας μεταξύ των νήσων και των παραλίων μερών της Ελλάδος.» η Κυβέρνηση προσπαθεί να εισαγάγει στις θαλάσσιες συγκοινωνίες και μεταφορές που συνδέουν τα ελληνικά παράλια τη χρήση του ατμού. Διαμορφώνεται ένα δίκτυο άγονων και μη αποδοτικών γραμμών.
Η οικονομική ζωή της Σαντορίνης πριν από το 1960, όταν άρχισε σταδιακά η κίνηση ξένων επισκεπτών στο νησί για τουριστικούς λόγους, βασιζόταν στις καλλιέργειες και στο εμπόριο. Η σπουδαιότητα του εμπορίου κάθε νησιού δεν είναι συνάρτηση του μεγέθους του, αλλά των ιδιομορφιών της νησιωτικής οικονομίας και, ειδικότερα, της σημασίας που αποκτά στις εξωτερικές αγορές το κυριότερο εξαγωγικό του προϊόν, όπως εν προκειμένω στη Σαντορίνη συμβαίνει με το κρασί (85%). Σε αρκετά υψηλό ποσοστό βρίσκεται η εξαγωγή του κρασιού και στην Πάρο, στην οποία επίσης αποτελεί το κύριο προϊόν εξαγωγής (60%). Οι μελέτες για την ελληνική ναυτιλία του 19ου αιώνα εστιάζουν περισσότερο στο ρόλο των ελληνικών πλοίων στην επανάσταση του 1821 και λιγότερο στις εμπορικές δραστηριότητες.
Ως τα μέσα του 19ου αιώνα ο κυκλαδίτικος πληθυσμός αποτελεί εν μέρει το υπόβαθρο της εμπορικής ανάπτυξης της Σύρου. Η άνοδος της Ερμούπολης θεωρήθηκε ότι οδήγησε στη μετανάστευση νησιωτών προς τη Σύρο και έτσι σταδιακά ο νησιωτικός χώρος έχασε την ενότητά του και την αλλοτινή του ιδιαιτερότητα. Η εξέλιξη αυτή όμως έφερε στο φως και αρκετές περιφερειακές ανισότητες, που είχε δημιουργήσει, κατά τα προηγούμενα χρόνια, η απομόνωση.
Επαγγελματικός βίος
Κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας, αρχικά των Λατίνων και στη συνέχεια των Τούρκων στα νησιά των Κυκλάδων, φαίνεται πως κάθε νησί ακολούθησε μια ιδιαίτερη πορεία μέσα στο σύνολο. Παρόλο που υπάρχουν κοινά στοιχεία στην οικονομία τους, κάθε νησί αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Όταν μια κοινότητα χάσει την ανεξαρτησία και την κρατική αυτονομία της, αγωνίζεται με κάθε τρόπο να περισώσει την όποια δυνατότητα έχει για εσωτερική ελευθερία και ομαδική συσπείρωση γύρω από κάποια σημεία αναφοράς. Τέτοιο σημείο αναφοράς μπορεί να είναι το σπίτι του – στο οικογενειακό πλαίσιο και κατ’ επέκταση στο ευρύτερο τοπικό πλαίσιο. Με τα προνόμια που έδωσαν οι Οθωμανοί στους νησιώτες ευνοήθηκαν αφ' ενός η Εκκλησία κι αφ' ετέρου οι τοπικές κοινότητες και οι αστικές συντεχνίες.
Στα χρόνια της Οθωμανικής Κυριαρχίας σημειώνονται μια σειρά εξελίξεων της κοινοτικής ζωής, από την κλειστή περιχαράκωση και ασφάλεια (καστέλια, πύργοι (μπούργκο), γουλάδες, καταφύγια, λοξά καλντερίμια, πυργόμορφα σπίτια, βίγλες κ.λ.π) ως τα ανοιχτά χοροστάσια στα αλώνια και τις γιορτές των πανηγύρεων.
Μετά την οικογένεια, αρχηγός της οποίας ήταν ο πατέρας, η κοινότητα είχε τους δικούς της αρχηγούς (πρωτόγερους, δημογέροντες, κοτζαμπάσηδες) Ο ρόλος της εκάστοτε δημογεροντίας έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον στις δύσκολες ώρες του κοινωνικού συνόλου. Πολλές φορές σε τέτοιες περιστάσεις το μεγαλύτερο βάρος έπεφτε στους ώμους της εκκλησίας και κυρίως της ανεπίσημης. Η κοινότητα απασχολούσε ντελάληδες, βιγλιάρηδες, νυχτοφύλακες, δραγάτες, λογαριαστάδες. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η ορολογία των κοινοτικών ενεργειών και εισφορών, όπως το «ψυχομέτρι» (= απογραφή), η λόντζα (=γενική συνέλευση), η μάννα (=κτηματολόγιο), η φέρτα (=εισφορά για τον ιερέα).
Τα έθιμα της αλληλοβοήθειας και συνεργασίας, τόσο στις οικογενειακές όσο και σε άλλες περιστάσεις, είναι από τις πιο συγκινητικές εκδηλώσεις των μελών μιας κοινότητας. Θέρος, τρύγος (βεντέμα), συγκομιδή άλλων καρπών, χτίσιμο σπιτιού και περισσότερο εκκλησίας, ανασύσταση κοπαδιού, αρδεύσεις και κατασκευή περιφράξεων, δρόμων γίνονταν με πρόθυμη συμμετοχή όλων, που κάποτε την κήρυσσε μετά τη λειτουργία ο παπάς. Οι εκδηλώσεις αυτές είναι γνωστές με ποικίλα ονόματα: ξέλαση, ληλοβόηθο, αντοβόηθο, δανεικαριά, παρασπόρι, αγγαρειά. Στο τέλος κάθε εργασίας ακόμα και οι πιο φτωχοί «βοηθούμενοι» εξασφάλιζαν στους «βοηθούντες» το απαραίτητο κρασί και φαγητό για να τους περιποιηθούν. Με τη σειρά τους οι «βοηθούντες» θεωρούν καθήκον τους να τραγουδήσουν και να ευχαριστήσουν με στίχους τους «βοηθούμενους». Καταλήγει έτσι η αλληλοβοήθεια σε ένα συμπόσιο αγάπης.
Συγκεντρώσεις αλληλεγγύης αποτελούν και τα νυχτέρια ή αποσπερίδια σε συγγενικά ή γειτονικά σπίτια του χωριού, στα οποία μαζεύονταν και βοηθούσαν στις οικιακές δουλειές περισσότερο οι γυναίκες. Δουλειές όπως η προετοιμασία φαγητών για τις μεγάλες γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, ετοιμασία γάμου, ξάσιμο μαλλιού, ύφανση, κέντημα, γίνονταν τις περισσότερες φορές ομαδικά.
Από την οργάνωση των επαγγελματιών της πρώτης μετατουρκικής κοινωνίας δημιουργήθηκε η νέα αστική ζωή του Ελληνισμού, τόσο στην ίδια την οθωμανική κοινωνία όσο και στην άλλη, τη διεθνή. Τα δημιουργικά στοιχεία, όσο και τα παράγωγα από την οργάνωση σε συντεχνίες έχουν πολλαπλό ενδιαφέρον.
Ο αμπελώνας της Σαντορίνης
Σήμερα η αμπελοκαλλιέργεια αποτελεί τον σημαντικότερο τομέα αγροτικής παραγωγής στη Σαντορίνη. H ιστορία της χάνεται στους προϊστορικούς χρόνους.Σήμερα ο αμπελώνας της Σαντορίνης αποτελεί τον πλέον παραδοσιακό σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο. Άνυδρος με μόνη δροσιά τις λίγες βροχές του χειμώνα και την νυχτερινή υγρασία του καλοκαιριού που προέρχεται από την εξάτμιση της καλντέρας και την οποία αποθηκεύει η κίσσηρη του εδάφους. Οι αντίξοες κλιματικές συνθήκες και ιδιαίτερα οι ισχυροί άνεμοι υποχρέωσαν τους καλλιεργητές να υιοθετήσουν ένα μοναδικό χαμηλό σχήμα κλαδέματος, σαν καλάθι, προκειμένου να προφυλάσσονται τα σταφύλια, τόσο από τον άνεμο όσο και από τον καύσωνα του καλοκαιριού. Η έκταση του αμπελώνα σήμερα είναι 14.000 στρέμματα και η απόδοσή του είναι περίπου 500 κιλά/στρέμμα. Το πιο σημαντικό στοιχείο του αμπελώνα της Σαντορίνης είναι ο ποικιλιακός της πλούτος. Αποτελεί μια μεγάλη αμπελογραφική συλλογή, αφού διασώζει περισσότερες από 50 ποικιλίες αμπέλου ορισμένες από τις οποίες είναι σπάνιες και έχουν μοναδικά αμπελογραφικά και οινολογικά χαρακτηριστικά. Βασική ποικιλία του αμπελώνα είναι το Ασύρτικο, η καλύτερη κατά πολλούς, λευκή ποικιλία σε ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη, η οποία στο ιδιόμορφο εδαφοκλιματικό περιβάλλον της Σαντορίνης έχει προσαρμοστεί τέλεια και δίνει προϊόντα με ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Το Ασύρτικο συμπληρώνουν οι δύο άλλες βασικές λευκές ποικιλίες του αμπελώνα, το Αθήρι και το Αϊδάνι, από την συνοινοποίηση των οποίων προκύπτει το Ονομασίας Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητος λευκό ξηρό (ΟΠΑΠ) ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ. Άλλες λευκές ποικιλίες αμπέλου που φιλοξενούνται στον αμπελώνα της Σαντορίνης είναι η Αγριογλυκάδα, το Ασπροβουδόματο, η Ασπρούδα Σαντορίνης, η Γαϊδουριά, η Άσπρη Βάφτρα, η Ασπρομαντηλαριά, η Γλυκάδα, το Κρητικό, το Ποταμίσι, το Πλατάνι, το Κατσανό, το Φλασκασύρτικο, ο Σταυραχιώτης. Από τις ερυθρές ποικιλίες η Αιγαιοπελαγίτικη Μαντηλαριά κατέχει τη πιο σημαντική θέση στον αμπελώνα της Σαντορίνης και πλαισιώνεται από το Μαυράθηρο, τη Βάφτρα, το Βουδόματο, το Μαυροτράγανο, το Σιδερίτη, τη Γλυκάδα την κόκκινη, το μαύρο Αϊδάνι. Χάρη στη μεγάλη παράδοση του νησιού στο χώρο του κρασιού τα οινοποιεία που λειτουργούν είναι πολλά.
Τα υπόσκαφα σπίτια
Μια μορφή σπιτιού που συναντάμε στην Σαντορίνη είναι το υπόσκαφο, το σπίτι δηλαδή που είναι σκαμένο μέσα στον βράχο.
Στα σπίτια αυτά κατοικούσαν, τα παλιά χρόνια, τα πληρώματα που δούλευαν στα καράβια. Το υπόσκαφο σπίτι είναι στενόμακρος χώρος με θολωτή οροφή που φωτίζεται και αερίζεται μόνο από την πρόσοψη. Εκεί στη πρόσοψη υπάρχει μια μικρή πόρτα, τοποθετημένη στο κέντρο, δεξιά και αριστερά της έχει ένα παράθυρο και πάνω από την πόρτα τον φεγγίτη. Στο εσωτερικό του σπιτιού υπάρχουν δύο χώροι. Η σάλα μπροστά και ένα μικρό δωμάτιο στο βάθος του σπιτιού, η κάμαρη. Ένας τοίχος χωρίζει τους δυο χώρους και σ’ αυτόν επαναλαμβάνονται τα παράθυρα και η πόρτα της πρόσοψης για λόγους αερισμού και φωτισμού της κάμαρης.
Τα υπόσκαφα κτίσματα της Σαντορίνης είναι λαξευμένα στο κάθετο μέτωπο του στρώματος της «άσπας». Είναι θολωτά, σκαμμένα στο βράχο χωρίς θεμέλια, με στενή πρόσοψη και μεγάλο βάθος. Η στέγαση των κτισμένων τμημάτων τους γίνεται με θόλους ή σταυροθόλια με ένα είδος χυτής καλουπωτής κατασκευής. Τα υλικά τους είναι πέτρα (κόκκινη ή μαύρη) και η θηραϊκή γη. Αυτά μαζί με τον ασβέστη δημιουργούν ένα πολύ ισχυρό κονίαμα.
Ο παραδοσιακός οικισμός της Μεσαριάς
Η θηραϊκή γη έχει μονωτικές ιδιότητες κι έτσι τα υπόσκαφα διατηρούνται δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά το χειμώνα. Επίσης, αυτός ο τρόπος κατασκευής επιτρέπει τη δημιουργία μιας ποικιλίας μορφών με μεγάλη πλαστικότητα. Στους οικισμούς της Καλντέρας ο κοινόχρηστος και ο ιδιωτικός χώρος συνδέονται, ή και ταυτίζονται.
Σε πείσμα του κατηφορικού βράχου όπου είναι σκαμμένα, τα υπόσκαφα προσπαθούν να χωρέσουν τα πάντα!
Μπροστά είναι η σάλα και πίσω η κρεβατοκάμαρα, που φωτίζεται και αερίζεται μέσω της σάλας. Η κουζίνα είναι μια μικρή και χαμηλή γωνία, που επικοινωνεί με τη σάλα. Πολύ ενδιαφέροντα είναι τα υπόλοιπα στοιχεία της κατασκευής –όπως οι σκάλες και οι καμινάδες.
Υπόσκαφα δεν υπάρχουν μόνο στην Οία, αλλά και στους οικισμούς της Φοινικιάς, του Βόθωνα, του Καρτεράδου, του Πύργου.
Η Θηραϊκή Γη
Η θηραϊκή γη, αποτελώντας ένα σημαντικό οικοδομικό υλικό, εξορύχθηκε σε εντατικούς ρυθμούς από τον 19ο αιώνα μέχρι τις αρχές τις δεκαετίας του 1980, κυρίως στις περιοχές της Οίας, των Φηρών, του Ακρωτηρίου και της Θηρασιάς. Χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλα λιμενικά και άλλα έργα όπως η διώρυγα του Σουέζ καθώς και τα λιμάνια της Αλεξάνδρειας και της Κωστάντζας. Η μεγάλη τουριστική ανάπτυξη της Σαντορίνης από τη δεκαετία του 1970 και μετά δημιούργησε πιέσεις για τη διακοπή της λειτουργίας των ορυχείων, προκειμένου να προστατευθεί το φυσικό περιβάλλον και η βιοποικιλότητα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το κλείσιμο των περισσότερων λατομικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνταν στο νησί. Το 1984 διακόπτεται με νόμο η εκμετάλλευση όλων των ορυχείων θηραϊκής γης που δεν διέθεταν άδεια εκμετάλλευσης ορυχείων βιομηχανικών ορυκτών.
Πασχαλινά έθιμα στη Σαντορίνη
Οι προετοιμασίες ξεκινούν από την Παρασκευή, πριν το Σάββατο του Λαζάρου. Σε πολλά χωριά της Σαντορίνης κατασκευάζουν έναν μεγάλο, συνήθως ξύλινο σταυρό - τον Λάζαρο - στολισμένο με δενδρολίβανο - αλισμαρί όπως το λένε - και λουλούδια που έχουν μαζέψει τα παιδιά κάθε ενορίας - τον στήνουν στις πλατείες του νησιού για να δείξουν την ανάσταση του Λαζάρου, όπου μένει εκεί μέχρι το Μεγάλο Σάββατο που τον ξεστολίζουν. Τα παιδιά φτιάχνουν μικρότερους σταυρούς και πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα και τραγουδούν τα κάλαντα του Λαζάρου, ενώ ταυτόχρονα χτυπούν τις καμπάνες των εκκλησιών που θα βρεθούν στον δρόμο τους. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας οι γυναίκες φτιάχνουν μελιτίνια, ένα παραδοσιακό γλυκό με μέλι, βανίλια, μαστίχα και μυζήθρα.
Τη Μεγάλη Παρασκευή το μεσημέρι στο Εμπορειό, αναβιώνουν τα σήμαντρα. Οι άντρες του χωριού μαζεύονται και χτυπάνε, για να κάνουν θόρυβο, οτιδήποτε μεταλλικό περνώντας μέσα από τις εκκλησίες του χωριού όπου και προσκυνούν τις εικόνες τους ενώ στον δρόμο τους απ’ έξω οι γυναίκες τους κερνούν ρακί και καραμέλες, γιατί έτσι πιστεύουν ότι διώχνουν τα κακά πνεύματα προετοιμάζοντας την Ανάσταση. Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ στον Πύργο, στην Έξω Γωνιά, στο Ακρωτήρι, στον Καρτεράδο αλλά και σε άλλες ενορίες του νησιού, γεμίζουν τενεκεδάκια με στουπί και πετρέλαιο, τους βάζουν φωτιά όταν κάνουν περιφορά τον επιτάφιο καθώς ψάλουν τα εγκώμια. Την Κυριακή του Πάσχα αναβιώνει το κάψιμο του Ιούδα. Στην Περίσσα αλλά και σε άλλες περιοχές του νησιού φτιάχνουν ένα ομοίωμα του παρουσιάζει τον Ιούδα, το γεμίζουν με εκρηκτικά και το κρεμούν από κάποιο ψηλό σημείο όπου και το πυροβολούν.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου