Ο Γυμναστικός Σύλλογος «Διαγόρας» .
Χρόνος ίδρυσης. Ιδρυτές.
Ο γυμναστικός και αθλητικός σύλλογος «Διαγόρας» ιδρύθηκε στις 25 Μαρτίου του 1905 - κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας στα Δωδεκάνησα, επί σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Χαν Β΄- στην Αστική Σχολή από 18 Ρόδιους. Πολύ γρήγορα όμως τα μέλη του ξεπέρασαν τα 200, ενώ όλοι οι Ρόδιοι πρόσφεραν ηθική και υλική ενίσχυση για να ανταποκριθεί στους σκοπούς της ίδρυσής του. Δημιουργήθηκε στον απόηχο και κάτω από την επήρεια των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, τους οποίους είχε παρακολουθήσει ως φοιτητής στην Αθήνα, ο πρώτος πρόεδρός του, φιλόλογος Δημήτρης Αναστασιάδης, διευθυντής της Αστικής Σχολής και αργότερα επίτιμος Γυμνασιάρχης του Βενετοκλείου Γυμνασίου. Σπουδαίο ρόλο έπαιξε αργότερα στο σύλλογο και ο δικηγόρος Γ. Θ. Γεωργιάδης, ενώ ανάμεσα στους πρώτους 18 που μετείχαν στην ίδρυσή του ήσαν ο Σάββας Παπανδρέου, Μιχάλης Θεοχάρης, Σεβαστός Σούρης, Κων/νος Χρυσοχοϊδης, Σεβαστός και Γεώργιος Παπαϊωάννου, Στέφανος Σελλάς, Γεώργιος Σελλάς και Δημήτριος Βοσνάνης.
Χώροι στέγασης και δράσης του συλλόγου κατά την Τουρκοκρατία και την Ιταλοκρατία.
Από το 1905 έως το 1909 λειτούργησε χωρίς κυβερνητική άδεια. Επίσημα αναγνωρίστηκε ως σωματείο στα 1910-1911. Κατά την Τουρκοκρατία και στις αρχές της Ιταλοκρατίας δεν είχε μόνιμη στέγη και γι αυτό στεγαζόταν στις αίθουσες διαφόρων σχολείων της πόλεως Ρόδου, στην Αστική Σχολή, σήμερα 14ο Δημοτικό, στο Καζούλλειο Παρθεναγωγείο, σήμερα ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής, στην Αμαράντειο Σχολή, σήμερα 7ο Δημοτικό Σχολείο και στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο, σήμερα Καζούλλειο 2ο Γενικό Λύκειο Ρόδου. Χρησιμοποιούσε τον περίβολο της Αστικής Σχολής ως Γυμναστήριο απλής και ενόργανης γυμναστικής για τα μέλη του και τους υπόλοιπους Ροδίτες. Από το 1921 έως το 1927 στεγάστηκε σε ενοικιαζόμενο κτήριο, που διατηρείται έως σήμερα στην οδό Αγίων Αναργύρων 64-66, ιδιοκτησίας Χρυσάνθης Παπανικολάου. Εκτός από τη κεντρική Λέσχη, ιδρύθηκαν παραρτήματα για τη διδασκαλία της μουσικής (μαντολινάτας και φιλαρμονικής ) στο Νιοχώρι, Αγίους Αναργύρους και Άη Γιώργη. Το Φεβρουάριο του 1927 ο σύλλογος μεταφέρθηκε σε οίκημα ιδιοκτησίας του Δημήτρη Παρασσού στη συνοικία της Μητρόπολης και στεγάστηκε εκεί μέχρι τη διάλυσή του από την Ιταλική αστυνομία το 1930.
Η προέλευση του ονόματος του συλλόγου.
Ονομάστηκε «Διαγόρας» σε ανάμνηση και προς τιμήν του Ρόδιου αθλητή Διαγόρα, κορυφαίου πυγμάχου του 5ου αιώνα π.Χ, Ολυμπιονίκη και νικητή στα Πύθια, στα Νέμεα, στα Ίσθμια καθώς επίσης και σε πολλούς τοπικούς αγώνες, γενάρχη Ολυμπιονικών, ο οποίος καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Ιαλυσού. Προς τιμήν του, μάλιστα για τη νίκη του το 464 π.Χ στην πυγμαχία ο Πίνδαρος έγραψε τον Ζ΄ Ολυμπιόνικο. Ο Διαγόρας, οι τρεις γιοι του, Δαμάγητος, Ακουσίλαος , Δωριέας και οι έγγονοί του, Ευκλής και Πεισίδωρος υπήρξαν οι πιο σημαντικοί αθλητές της Ρόδου, ενώ η κόρη του Καλλιπάτειρα έγινε διάσημη για την προσπάθειά της να μπει κρυφά στο στάδιο της Ολυμπίας και να παρακολουθήσει το γιο της που αγωνιζόταν, ενέργεια που λίγο έλειψε να της στοιχίσει τη ζωή. Άφησε την τελευταία του πνοή σε προχωρημένη ηλικία, όπως το άξιζε, το 448 π.Χ. στην Ολυμπία στα χέρια των γιων του, που στέφθηκαν Ολυμπιονίκες και μέσα σε ένα κατάμεστο στάδιο που τον επευφημούσε και τον αποθέωνε λέγοντας: «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση» = « Ώρα να πεθάνεις πια Διαγόρα, μην περιμένεις να ανέβεις και στον Όλυμπο».
Χαρακτηριστικά του συλλόγου – Σκοπός και στόχοι της λειτουργίας του κατά την Τουρκοκρατία και την Ιταλοκρατία.
«Διαγόρας»- Διαγορίδες- «Διαγορική ιδέα».
Ο Διαγόρας, λοιπόν, ο μέγιστος αθλητής της αρχαιότητας, αλλά και η αρχαία Ρόδος ήταν το πρότυπο το οποίο όφειλαν να ακολουθούν οι νεαροί και ενήλικες Διαγορίδες, μέλη του συλλόγου. Στο πλαίσιο της λειτουργίας του καλλιεργείτο η «διαγορική ιδέα», που συνίστατο όχι μόνο στην καλλιέργεια του αθλητισμού, αλλά κυρίως στην πνευματική και εθνική εξύψωση της τοπικής κοινωνίας και στην προετοιμασία της για την ενσωμάτωση με την Ελλάδα. Ο σύλλογος ήταν ένας πυρήνας πολιτιστικός, μέσα στον οποίο καλλιεργείτο η εθνική ιδέα, η προετοιμασία για την απελευθέρωση. Άλλωστε, όπως σημειώνει ο μελετητής του αθλητισμού στη Ρόδο κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας, Γ. Θ. Βεργωτής, ο αθλητισμός τότε παρουσίαζε δύο όψεις, από τη μια παρουσιαζόταν ως μέσο αντίστασης κατά του καθεστώτος ενδυναμώνοντας την εθνική συνείδηση των υποδούλων, ενώ από την άλλη, μέσω κάποιων άλλων σωματείων, συνδεόταν με το καθεστώς προσπαθώντας να απαλύνει τη θέση των υποδούλων αποπροσανατολίζοντας τους, ώστε να μη στρέψουν την προσοχή τους στο εθνικό θέμα. Η ίδρυση του συλλόγου «Διαγόρα» ταυτιζόταν με την πρώτη όψη και την ίδια ιστορική διαδρομή διέγραψε και επί Ιταλοκρατίας.
Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό περιγράφει ο Γεώργιος Θ. Γεωργιάδης, μετά την απελευθέρωση, σε άρθρο του στην εφημερίδα "ΔΙΑΓΟΡΑΣ" της 22ας Φεβρουαρίου 1954, με αφορμή τα γεγονότα της ίδρυσης του συλλόγου: «Είναι απόγευμα της 25ης Μαρτίου του 1905 […] Οι παριστάμενοι σιωπηλοί και με δακρυσμένα μάτια ακούουν την εισήγησιν από τον αείμνηστον Δημήτριον Αναστασιάδην και από άλλους τινάς και κατόπιν ορκίζονται επί του ιερού Ευαγγελίου ότι θα εργασθώσι με μυστικότητα και φρόνησιν δια την ελευθερίαν της Πατρίδος, ότι τον κύριον αυτόν σκοπόν του Σωματείου θα περικαλύπτωσι δια της καλλιέργειας του αθλητισμού και ότι θα προσπαθήση έκαστος να μυή δια τον ιερόν σκοπόν πρόσωπα κατάλληλα και με θάρρος προς πάσαν αυτοθυσίαν (Μ. Δ. Παπαϊωάννου, Διαγόρας Ολυμπιονίκης ο Ρόδιος, Γυμναστικός Σύλλογος «Διαγόρας» ( 1983)».
Δραστηριότητες του συλλόγου κατά την Τουρκοκρατία και την Ιταλοκρατία.
«Σύμφωνα με το 2ον αρθρ. του Κανονισμού/ Καταστατικού του, σκοποί του συλλόγου ήσαν "η σωματική και πνευματική ανάπτυξις των μελών αυτού, προς δε και η διέγερσις του μουσικού και καλαισθητικού συναισθήματος". Η επίτευξις των ανωτέρω σκοπών θα επεδιώκετο κατά το 3ον άρθρον: α) δια της γυμναστικής προσωρινώς εν τω Γυμναστηρίω της Αστικής Σχολής, β) δι' εκδρομών εν τω εσωτερικώ της νήσου, γ) δι' αγώνων εν καταλλήλω μέρει τελουμένων δ) δι' αποστολής υπό του Συλλόγου των κριθέντων ικανών προς συμμετοχήν εις αγώνας εκτός της Ρόδου τελούμενους ε) δια δημοσίων διαλέξεων και στ) δι' εορτών και μουσικών πανηγύρεων και δι' οιουδήποτε άλλου μέσου ήθελε κρίνη το Διοικητικόν Συμβούλιον ή η Γενική Συνέλευσις ( Μ. Δ. Παπαϊωάννου, Διαγόρας Ολυμπιονίκης ο Ρόδιος, Γυμναστικός Σύλλογος «Διαγόρας» ( 1983)".Ο Σύλλογος αυτός είχε μια πολύμορφη δραστηριότητα σε ποικίλους τομείς εκτός του αθλητικού. Ανέπτυξε σημαντικές δράσεις στην μουσική, στο θέατρο, στον προσκοπισμό, στις εξορμήσεις – εκδρομές και γενικότερα σε ό, τι αφορούσε την ολόπλευρη καλλιέργεια των Ελλήνων και συντηρείτο από τις εισφορές των μελών του. Στον περίβολο της Αστικής Σχολής (σημερινό 14ο Δημοτικό Σχολείο), που έγινε γυμναστήριο γίνονταν αθλήματα και εκτελούνταν αγώνες τοπικοί και παρροδιακοί. Ο σύλλογος διοργάνωσε γυμναστικούς αγώνες 4 φορές στον περίβολο της Αστικής Σχολής, μια φορά παρροδιακούς αγώνες στο χωριό Κρεμαστή και 10 φορές γυμναστικές εκδρομές. Σε κάθε εκδήλωση έψαλλαν τον ύμνο του Διαγόρα. Από το Σύλλογο εκδόθηκαν ημερολόγια των ετών 1912 και 1913 το πρώτο αφιερωμένο στους ευεργέτες Δημήτριο και Μίνωα Βενετοκλή και το δεύτερο στον Ιωάννη Κ. Καζούλη με 300 σελίδες περίπου το καθένα και ποικίλη ύλη. Ακόμα το έτος 1915 εκδόθηκαν τρεις πραγματείες από το σύλλογο που αφορούσαν τη θέση της γυναίκας, γενικά το χαρακτήρα των ανθρώπων και τα θετικά του κοινωνικού συγχρωτισμού. Ιδιαίτερα σημαντικός ήταν και ο τόμος με τον τίτλο «Ροδιακά Α΄» του γυμνασιάρχη Τρύφωνος Ευαγγελίδη που εκδόθηκε το 1917. Ο Σύλλογος ίδρυσε επίσης βιβλιοθήκη που λειτουργούσε στην λέσχη του και η οποία από το 1927 λειτουργούσε και ως δανειστική. Δώρισε μάλιστα βιβλία στις σχολικές βιβλιοθήκες του νησιού. Ίδρυσε επίσης από το 1911 Νυχτερινό σχολείο με σύντομη διάρκεια λειτουργίας στο οποίο φοίτησαν 60 μαθητές, εκ των οποίων 25 εντελώς αναλφάβητοι. Ακόμα τα μέλη του συλλόγου επισκέπτονταν φυλακισμένους και πρόσφεραν βιβλία, ενώ οργάνωναν επιμορφωτικές διαλέξεις ιδιαίτερα κατά τα έτη 1917-1919, όταν οι Ιταλοί άρχισαν να φανερώνουν τις πραγματικές τους προθέσεις για την πλήρη κατοχή του νησιού από αυτούς. Επίσης οργάνωσε μαντολινάτα και φιλαρμονική μετά το 1914 και από το 1915 δημιούργησε κέντρο μουσικής διδασκαλίας στο Νιοχώρι. Ακόμα, μέλη του συλλόγου παρουσίαζαν θεατρικές παραστάσεις για την ενίσχυση των σχολείων. Το 1921 ίδρυσε το προσκοπικό του τμήμα. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή (1922) ο Σύλλογος οργάνωσε διάφορες εκδηλώσεις για την ενίσχυση και την ανακούφιση των προσφύγων. Για την οικονομική ενίσχυση του συλλόγου αλλά και για την ψυχαγωγία των μελών του ο σύλλογος οργάνωνε μουσικές συναυλίες, μουσικοθεατρικές παραστάσεις, αλλά και θεατρικές παραστάσεις. Στις 20-7-1925 συγκρότησε ποδοσφαιρική ομάδα και ανέθεσε στο Γαβριήλ Μίσιο να τη διοργανώσει.
Η διάλυση του «Διαγόρα» στα 1929-1930
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση των αθλητών του Διαγόρα έγινε στους αγώνες στίβου της 3ης /11/1929, ενώ η τελευταία κοινωνική εκδήλωση του Συλλόγου φαίνεται ότι ήταν στις 17 Ιανουαρίου 1930 στην κηδεία της Βαλάσσης Σ. Καζούλλη στην οποία παρευρέθηκε αντιπροσωπεία του διοικητικού συμβουλίου και κατέθεσε στεφάνι, παρά το ότι στην τελευταία γενική συνέλευση το Μάιο του 1929 είχε αποφασιστεί να εορταστούν το επόμενο έτος η 25ετηρίδα του με γυμναστικούς και φιλολογικούς αγώνες. Καμία δικαστική απόφαση και κανένα έγγραφο δε μαρτυρούν κάτι για το πώς διαλύθηκε ο σύλλογος αυτός.
Από μαρτυρίες όμως μελών του Διαγόρα, αθλητών που είχαν μετάσχει στους αγώνες του Νοεμβρίου του 1929 προκύπτουν τα ακόλουθα: Ενώ τους περισσότερους βαθμούς τους είχαν πάρει αθλητές του «Διαγόρα» και έπρεπε να απονεμηθεί στο σύλλογο το Κύπελλο εκ μέρους της Δημαρχίας Ρόδου, οι κριτές θεώρησαν ότι ένας από τους αθλητές, ο έκτος δεν ήταν μέλος του Διαγόρα και τον απέκλεισαν και έτσι το Κύπελλο δόθηκε στον «Δωριέα». Μετά από αυτό, το βράδυ, οι αθλητές του «Διαγόρα» εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους διαδηλώνοντας έξω από τη Λέσχη του «Δωριέα» στον Άγιο Γεώργιο με συνέπεια να καταδιωχθούν από αστυνομικούς. Για να αποφύγουν τη σύλληψη κατέφυγαν στη Λέσχη τους στη Μητρόπολη, όπου όμως οι αστυνομικοί κατάφεραν να τους συλλάβουν. Η δίκη έγινε στις 28/12/1929 με έντεκα (11) κατηγορούμενους, πέντε (5) μέλη της διοικούσας επιτροπής, επειδή επέτρεψαν στα μέλη τους να κάνουν συγκέντρωση και διαδήλωση χωρίς την άδεια της Δημόσιας Ασφάλειας και τους υπόλοιπους έξι (6) ως πρωταίτιους των επεισοδίων, οι οποίοι σύμφωνα με το κατηγορητήριο σχημάτισαν θορυβώδη ομάδα, πήγαν στην οδό Αγίου Γεωργίου και προκάλεσαν τα μέλη άλλου συλλόγου με κραυγές: «Ζήτω ο Διαγόρας», «Κάτω οι καταδότες», «Ζήτω η Ελλάδα». Από τους κατηγορούμενους όσοι πήραν μέρος στα επεισόδια καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 15 και 10 ημερών και σε χρηματική ποινή , ενώ τα μέλη της Διοικούσας Επιτροπής αθωώθηκαν. Αυτή η δίκη ήταν η χαριστική βολή για τον «Διαγόρα». Από τότε η Λέσχη έκλεισε. «Ένα ελληνικό βήμα στην ξενοκρατούμενη Ρόδο είχε σιγήσει».
'' Ο Σύλλογος αυτός πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στον πνευματικό και εθνικό τομέα του τόπου, παράλληλα με τη σωματική αγωγή που επιδίωκε στα μάτια των κατακτητών , σύμφωνα με τον Χρ. Παπαχριστοδούλου ( σ. 500-501 )
Επανίδρυση του συλλόγου το 1945. Δράσεις
Το Μάιο του 1945 οι Γερμανοί κατακτητές συνθηκολογούν και το νησί παραδίδεται στους Άγγλους. Στις 23 Μαϊου 1945 συγκεντρώθηκαν στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο (σήμερα Καζούλλειο 2ο ΓΕΛ Ρόδου) μερικά άτομα που ήταν ήδη μέλη του διαλυθέντος συλλόγου και ανασυνέστησαν το Σύλλογο "Διαγόρα". Με γρήγορους ρυθμούς οργανώθηκαν και πάλι τα τμήματά του ανάμεσα στα οποία και μουσικό από το οποίο συγκροτήθηκε και η φιλαρμονική. Το 1949 παραχωρούνται στο σύλλογο από το Δήμο Ρόδου τα γραφεία στα οποία στεγάζεται μέχρι σήμερα. Το 1954 εκδίδεται από το σύλλογο η 15μερη δωδεκανησιακή αθλητική εφημερίδα με τίτλο «ΔΙΑΓΟΡΑΣ», που κυκλοφόρησε σε έντεκα φύλλα από τις 22/2/1954 έως τις 19 Ιουλίου 1954, όταν πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Μανώλης Δ. Παπαϊωάννου. Το πρώτο τεύχος της εφημερίδας επανεκδόθηκε και κυκλοφόρησε μαζί με νεότερη ροδιακή εφημερίδα το 2005, με την ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων του συλλόγου. Σ’ αυτό το πρώτο τεύχος ο Γ. Θ. Γεωργιάδης από τους ιδρυτές του συλλόγου, όπως προαναφέρθηκε, στο άρθρο του με τίτλο «Επί τη μελλοντική πεντηκονταετία της Διαγορικής ιδέας» περιγράφει με συγκίνηση τον τρόπο που ιδρύθηκε ο Γ.Σ. το 1905.
Η βράβευση του συλλόγου από την Ακαδημία Αθηνών το 1954.
Το 1954, ο σύλλογος τιμήθηκε με το χάλκινο μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών για την σπουδαία εθνική, κοινωνική, πολιτιστική και αθλητική προσφορά του, μετά από εισήγηση του ακαδημαϊκού Π. Πουλίτσα. Το μετάλλιο ευτύχησε να παραλάβει ο Γεώργιος Θ. Γεωργιάδης , ένας από τους ιδρυτές του συλλόγου, ο οποίος μάλιστα λίγους μήνες αργότερα απεβίωσε.
Το κείμενο της τιμητικής διάκρισης είναι το ακόλουθο:
«Τύχη αγαθή έδοξε τη Ακαδημία Αθηνών τον εν Ρόδω γυμναστικόν σύλλογον «Ο ΔΙΑΓΟΡΑΣ» τω της Ακαδημίας χαλκώ παρασήμω τιμήσαι ότι δια πεντήκοντα και πλέον ετών ουκ επαύσατο διαπονούμενος ινα οι νέοι ως άριστα παιδεύωνται και τα των προγόνων διδάγματα ως εμμελέστατα τηρώσι την δε της πατρίδος ολυμπιακήν δόξαν υπόγραμμον αεί αυτοίς προβάλλωνται, ανειπειν δε τας τιμάς εν τη του μηνός Δεκεμβρίου πανηγύρει έτους τετάρτου και πεντηκοστού και εννακοσιοστού και χιλιοστού».
Σε ελεύθερη μετάφραση: «Φάνηκε καλό στην/ Αποφάσισε η Ακαδημία Αθηνών να τιμήσει με το χάλκινο παράσημο το γυμναστικό σύλλογο Ρόδου «Ο Διαγόρας» επειδή για πενήντα και πλέον χρόνια δε σταμάτησε να εργάζεται για να εκπαιδεύονται οι νέοι και να τηρούν με επιμέλεια τα διδάγματα των προγόνων και να προβάλλουν ως σημαντική την ολυμπιακή ιδέα της πατρίδας , (αποφάσισε μάλιστα η Ακαδημία ) να τιμήσει το σύλλογο στην πανηγυρική συνεδρίασή του Δεκεμβρίου του έτους 1954».
1955. Ο εορτασμός των πενήντα χρόνων λειτουργίας του συλλόγου.
Το 1955 στις 26 και 27 Μαρτίου εορτάστηκαν τα πενηντάχρονα του «Διαγόρα», επί δημάρχου Μιχ. Πετρίδη με πρόεδρο του συλλόγου τον Αγιακάτσικα και κύριο ομιλητή της κεντρικής εκδήλωσης στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο (σήμερα Καζούλλειο 2ο ΓΕΛ ) τον Μανώλη Παπαϊωάννου. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης αναγγέλθηκε η απόφαση του Δήμου να μετονομαστεί η πλατεία μπροστά από τη λέσχη του Διαγόρα σε πλατεία «Διαγόρα(Γ.Σ.)».
Η νεότερη ιστορία του συλλόγου (1960 έως σήμερα)
Το έτος 1960 η ποδοσφαιρική ομάδα του συλλόγου πρωταγωνίστησε στη νεοσύστατη Β΄ Εθνική.
Το 1968, επί δικτατορίας, ο τότε υπουργός αθλητισμού Ασλανίδης αποφάσισε να συγχωνευτούν όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες κάθε επαρχιακής πόλης , ώστε σε κάθε μέρος προκύψει μία δυνατή. Έτσι παρά τις αντιδράσεις των οπαδών του Διαγόρα που δεν μπορούσαν να φανταστούν να αφανίζεται ο ιστορικός τους σύλλογος, στη Ρόδο καταργήθηκαν όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες και από αυτές προέκυψε η «Ρόδος» . Ο Γ.Σ. Διαγόρας, όμως, συνέχισε τις δράσεις του στα υπόλοιπα τμήματα, ώσπου δειλά εμφάνισε το 1970 μια μικρή ποδοσφαιρική ομάδα στη Γ΄ Εθνική, η οποία μετά το 1980 ανέβηκε στη Β΄ Εθνική και την τριετία 1986- 1989 πρωταγωνίστησε στη Α ΄Εθνική και έφτασε μάλιστα και στα ημιτελικά κυπέλλου. Ακολούθησαν περίοδοι παρακμής, ενώ απέτυχε το 1995 προσπάθεια συνένωσης της Ρόδου με το Διαγόρα.
Σήμερα στους χώρους του αθλούνται 6οο νέοι σε όλα τα τμήματα συνεχίζοντας τη λαμπρή παράδοση των πρώτων «Διαγοριδών».
Μια συζήτηση της ομάδας μας για τη νεότερη ιστορία του συλλόγου.
Στο σχολείο μας συζητήσαμε για τη νεότερη ιστορία του Διαγόρα, μετά την Ενσωμάτωση με τον κο Στ. Καράβα, μηχανολόγο μηχανικό και τον κο Θ. Τσιγάρο, επιστήμονα Πληροφορικής, μέλη του Γ.Σ. Διαγόρα και πρώην μέλη του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου. Το πρώτο μέρος της συζήτησής μας είναι διαθέσιμο εδώ. Το δεύτερο μέρος με τις σημαντικότερες χρονολογίες σταθμούς στη νεότερη ιστορία του συλλόγου διατίθεται εδώ. Το τρίτο μέρος με ημερομηνίες και χρονιές ορόσημα στη νεότερη ιστορία του συλλόγου είναι διαθέσιμο εδώ. Το τέταρτο και τελευταίο μέρος που αφορά τις προοπτικές του συλλόγου σήμερα, είναι διαθέσιμο εδώ.Ολόκληρη η συζήτηση είναι διαθέσιμη και στο ιστολόγιο του σχολείου, εδώ.
Βιβλιογραφία - Δικτυογραφία
Βεργωτή Γ.Θ , Η εκπαίδευση στο κοινό της Ρόδου κατά την Ιταλοκρατία , εκδ. Δι.κε.μ.με , Ρόδος , 1997, σελ. 160-236.
Νικολάου Ν. - Αγγελής Α. , Η Ρόδος του 20ου αιώνα, εκδ. Δέντρο,Ρόδος, Δεκέμβριος 2009, σελ. 93-94
Παπαϊωάννου Μ. Δ. , Διαγόρας ο Ολυμπιονίκης ο Ρόδιος, Γυμναστικός Σύλλογος, «Διαγόρας», Αθήναι, 1983 α΄εκδοση, νεότερη έκδοση 2005.
Παπαχριστοδούλου Χ.Ι, Ιστορία της Ρόδου, Απο τους προϊστορικούς χρόνους έως την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου ( 1948 ),Β ΄Εκδοση Συμπληρωμένη Αθήνα 1994, Δήμος Ρόδου - Στέγη Γραμμάτων Και Τεχνών Δωδεκανήσου, σ. 500-503.
Σεντάκης Γ. Μ., Ιστορία του ροδιακού αθλητισμού , Ρόδος 19,,, σ. 41 -47
Ιστορική αναδρομή του Διαγόρα (25/2/2012) διαθέσιμη στο : http://diagoras-rodou.blogspot.gr/2012/02/blog-post_25.html (προσπελάστηκε τελευταία φορά στις 24/3/2013).
Ψηφιακό αρχείο εφημερίδας Ροδιακή (1915-1930) της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ρόδου (προσπελάστηκε τελευταία φορά 24/3/2013
Wikipedia, λήμμα Διαγόρας Γυμναστικός Σύλλογος (προσπελάστηκαν τελευταία φορά 24/3/2013).
Χρόνος ίδρυσης. Ιδρυτές.
 |
| Ακαδημία Αθηνών |
Ο γυμναστικός και αθλητικός σύλλογος «Διαγόρας» ιδρύθηκε στις 25 Μαρτίου του 1905 - κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας στα Δωδεκάνησα, επί σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Χαν Β΄- στην Αστική Σχολή από 18 Ρόδιους. Πολύ γρήγορα όμως τα μέλη του ξεπέρασαν τα 200, ενώ όλοι οι Ρόδιοι πρόσφεραν ηθική και υλική ενίσχυση για να ανταποκριθεί στους σκοπούς της ίδρυσής του. Δημιουργήθηκε στον απόηχο και κάτω από την επήρεια των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, τους οποίους είχε παρακολουθήσει ως φοιτητής στην Αθήνα, ο πρώτος πρόεδρός του, φιλόλογος Δημήτρης Αναστασιάδης, διευθυντής της Αστικής Σχολής και αργότερα επίτιμος Γυμνασιάρχης του Βενετοκλείου Γυμνασίου. Σπουδαίο ρόλο έπαιξε αργότερα στο σύλλογο και ο δικηγόρος Γ. Θ. Γεωργιάδης, ενώ ανάμεσα στους πρώτους 18 που μετείχαν στην ίδρυσή του ήσαν ο Σάββας Παπανδρέου, Μιχάλης Θεοχάρης, Σεβαστός Σούρης, Κων/νος Χρυσοχοϊδης, Σεβαστός και Γεώργιος Παπαϊωάννου, Στέφανος Σελλάς, Γεώργιος Σελλάς και Δημήτριος Βοσνάνης.
Χώροι στέγασης και δράσης του συλλόγου κατά την Τουρκοκρατία και την Ιταλοκρατία.
Από το 1905 έως το 1909 λειτούργησε χωρίς κυβερνητική άδεια. Επίσημα αναγνωρίστηκε ως σωματείο στα 1910-1911. Κατά την Τουρκοκρατία και στις αρχές της Ιταλοκρατίας δεν είχε μόνιμη στέγη και γι αυτό στεγαζόταν στις αίθουσες διαφόρων σχολείων της πόλεως Ρόδου, στην Αστική Σχολή, σήμερα 14ο Δημοτικό, στο Καζούλλειο Παρθεναγωγείο, σήμερα ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής, στην Αμαράντειο Σχολή, σήμερα 7ο Δημοτικό Σχολείο και στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο, σήμερα Καζούλλειο 2ο Γενικό Λύκειο Ρόδου. Χρησιμοποιούσε τον περίβολο της Αστικής Σχολής ως Γυμναστήριο απλής και ενόργανης γυμναστικής για τα μέλη του και τους υπόλοιπους Ροδίτες. Από το 1921 έως το 1927 στεγάστηκε σε ενοικιαζόμενο κτήριο, που διατηρείται έως σήμερα στην οδό Αγίων Αναργύρων 64-66, ιδιοκτησίας Χρυσάνθης Παπανικολάου. Εκτός από τη κεντρική Λέσχη, ιδρύθηκαν παραρτήματα για τη διδασκαλία της μουσικής (μαντολινάτας και φιλαρμονικής ) στο Νιοχώρι, Αγίους Αναργύρους και Άη Γιώργη. Το Φεβρουάριο του 1927 ο σύλλογος μεταφέρθηκε σε οίκημα ιδιοκτησίας του Δημήτρη Παρασσού στη συνοικία της Μητρόπολης και στεγάστηκε εκεί μέχρι τη διάλυσή του από την Ιταλική αστυνομία το 1930.
Η προέλευση του ονόματος του συλλόγου.
Ονομάστηκε «Διαγόρας» σε ανάμνηση και προς τιμήν του Ρόδιου αθλητή Διαγόρα, κορυφαίου πυγμάχου του 5ου αιώνα π.Χ, Ολυμπιονίκη και νικητή στα Πύθια, στα Νέμεα, στα Ίσθμια καθώς επίσης και σε πολλούς τοπικούς αγώνες, γενάρχη Ολυμπιονικών, ο οποίος καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Ιαλυσού. Προς τιμήν του, μάλιστα για τη νίκη του το 464 π.Χ στην πυγμαχία ο Πίνδαρος έγραψε τον Ζ΄ Ολυμπιόνικο. Ο Διαγόρας, οι τρεις γιοι του, Δαμάγητος, Ακουσίλαος , Δωριέας και οι έγγονοί του, Ευκλής και Πεισίδωρος υπήρξαν οι πιο σημαντικοί αθλητές της Ρόδου, ενώ η κόρη του Καλλιπάτειρα έγινε διάσημη για την προσπάθειά της να μπει κρυφά στο στάδιο της Ολυμπίας και να παρακολουθήσει το γιο της που αγωνιζόταν, ενέργεια που λίγο έλειψε να της στοιχίσει τη ζωή. Άφησε την τελευταία του πνοή σε προχωρημένη ηλικία, όπως το άξιζε, το 448 π.Χ. στην Ολυμπία στα χέρια των γιων του, που στέφθηκαν Ολυμπιονίκες και μέσα σε ένα κατάμεστο στάδιο που τον επευφημούσε και τον αποθέωνε λέγοντας: «Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση» = « Ώρα να πεθάνεις πια Διαγόρα, μην περιμένεις να ανέβεις και στον Όλυμπο».
Χαρακτηριστικά του συλλόγου – Σκοπός και στόχοι της λειτουργίας του κατά την Τουρκοκρατία και την Ιταλοκρατία.
«Διαγόρας»- Διαγορίδες- «Διαγορική ιδέα».
Ο Διαγόρας, λοιπόν, ο μέγιστος αθλητής της αρχαιότητας, αλλά και η αρχαία Ρόδος ήταν το πρότυπο το οποίο όφειλαν να ακολουθούν οι νεαροί και ενήλικες Διαγορίδες, μέλη του συλλόγου. Στο πλαίσιο της λειτουργίας του καλλιεργείτο η «διαγορική ιδέα», που συνίστατο όχι μόνο στην καλλιέργεια του αθλητισμού, αλλά κυρίως στην πνευματική και εθνική εξύψωση της τοπικής κοινωνίας και στην προετοιμασία της για την ενσωμάτωση με την Ελλάδα. Ο σύλλογος ήταν ένας πυρήνας πολιτιστικός, μέσα στον οποίο καλλιεργείτο η εθνική ιδέα, η προετοιμασία για την απελευθέρωση. Άλλωστε, όπως σημειώνει ο μελετητής του αθλητισμού στη Ρόδο κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας, Γ. Θ. Βεργωτής, ο αθλητισμός τότε παρουσίαζε δύο όψεις, από τη μια παρουσιαζόταν ως μέσο αντίστασης κατά του καθεστώτος ενδυναμώνοντας την εθνική συνείδηση των υποδούλων, ενώ από την άλλη, μέσω κάποιων άλλων σωματείων, συνδεόταν με το καθεστώς προσπαθώντας να απαλύνει τη θέση των υποδούλων αποπροσανατολίζοντας τους, ώστε να μη στρέψουν την προσοχή τους στο εθνικό θέμα. Η ίδρυση του συλλόγου «Διαγόρα» ταυτιζόταν με την πρώτη όψη και την ίδια ιστορική διαδρομή διέγραψε και επί Ιταλοκρατίας.
Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό περιγράφει ο Γεώργιος Θ. Γεωργιάδης, μετά την απελευθέρωση, σε άρθρο του στην εφημερίδα "ΔΙΑΓΟΡΑΣ" της 22ας Φεβρουαρίου 1954, με αφορμή τα γεγονότα της ίδρυσης του συλλόγου: «Είναι απόγευμα της 25ης Μαρτίου του 1905 […] Οι παριστάμενοι σιωπηλοί και με δακρυσμένα μάτια ακούουν την εισήγησιν από τον αείμνηστον Δημήτριον Αναστασιάδην και από άλλους τινάς και κατόπιν ορκίζονται επί του ιερού Ευαγγελίου ότι θα εργασθώσι με μυστικότητα και φρόνησιν δια την ελευθερίαν της Πατρίδος, ότι τον κύριον αυτόν σκοπόν του Σωματείου θα περικαλύπτωσι δια της καλλιέργειας του αθλητισμού και ότι θα προσπαθήση έκαστος να μυή δια τον ιερόν σκοπόν πρόσωπα κατάλληλα και με θάρρος προς πάσαν αυτοθυσίαν (Μ. Δ. Παπαϊωάννου, Διαγόρας Ολυμπιονίκης ο Ρόδιος, Γυμναστικός Σύλλογος «Διαγόρας» ( 1983)».
Δραστηριότητες του συλλόγου κατά την Τουρκοκρατία και την Ιταλοκρατία.
«Σύμφωνα με το 2ον αρθρ. του Κανονισμού/ Καταστατικού του, σκοποί του συλλόγου ήσαν "η σωματική και πνευματική ανάπτυξις των μελών αυτού, προς δε και η διέγερσις του μουσικού και καλαισθητικού συναισθήματος". Η επίτευξις των ανωτέρω σκοπών θα επεδιώκετο κατά το 3ον άρθρον: α) δια της γυμναστικής προσωρινώς εν τω Γυμναστηρίω της Αστικής Σχολής, β) δι' εκδρομών εν τω εσωτερικώ της νήσου, γ) δι' αγώνων εν καταλλήλω μέρει τελουμένων δ) δι' αποστολής υπό του Συλλόγου των κριθέντων ικανών προς συμμετοχήν εις αγώνας εκτός της Ρόδου τελούμενους ε) δια δημοσίων διαλέξεων και στ) δι' εορτών και μουσικών πανηγύρεων και δι' οιουδήποτε άλλου μέσου ήθελε κρίνη το Διοικητικόν Συμβούλιον ή η Γενική Συνέλευσις ( Μ. Δ. Παπαϊωάννου, Διαγόρας Ολυμπιονίκης ο Ρόδιος, Γυμναστικός Σύλλογος «Διαγόρας» ( 1983)".Ο Σύλλογος αυτός είχε μια πολύμορφη δραστηριότητα σε ποικίλους τομείς εκτός του αθλητικού. Ανέπτυξε σημαντικές δράσεις στην μουσική, στο θέατρο, στον προσκοπισμό, στις εξορμήσεις – εκδρομές και γενικότερα σε ό, τι αφορούσε την ολόπλευρη καλλιέργεια των Ελλήνων και συντηρείτο από τις εισφορές των μελών του. Στον περίβολο της Αστικής Σχολής (σημερινό 14ο Δημοτικό Σχολείο), που έγινε γυμναστήριο γίνονταν αθλήματα και εκτελούνταν αγώνες τοπικοί και παρροδιακοί. Ο σύλλογος διοργάνωσε γυμναστικούς αγώνες 4 φορές στον περίβολο της Αστικής Σχολής, μια φορά παρροδιακούς αγώνες στο χωριό Κρεμαστή και 10 φορές γυμναστικές εκδρομές. Σε κάθε εκδήλωση έψαλλαν τον ύμνο του Διαγόρα. Από το Σύλλογο εκδόθηκαν ημερολόγια των ετών 1912 και 1913 το πρώτο αφιερωμένο στους ευεργέτες Δημήτριο και Μίνωα Βενετοκλή και το δεύτερο στον Ιωάννη Κ. Καζούλη με 300 σελίδες περίπου το καθένα και ποικίλη ύλη. Ακόμα το έτος 1915 εκδόθηκαν τρεις πραγματείες από το σύλλογο που αφορούσαν τη θέση της γυναίκας, γενικά το χαρακτήρα των ανθρώπων και τα θετικά του κοινωνικού συγχρωτισμού. Ιδιαίτερα σημαντικός ήταν και ο τόμος με τον τίτλο «Ροδιακά Α΄» του γυμνασιάρχη Τρύφωνος Ευαγγελίδη που εκδόθηκε το 1917. Ο Σύλλογος ίδρυσε επίσης βιβλιοθήκη που λειτουργούσε στην λέσχη του και η οποία από το 1927 λειτουργούσε και ως δανειστική. Δώρισε μάλιστα βιβλία στις σχολικές βιβλιοθήκες του νησιού. Ίδρυσε επίσης από το 1911 Νυχτερινό σχολείο με σύντομη διάρκεια λειτουργίας στο οποίο φοίτησαν 60 μαθητές, εκ των οποίων 25 εντελώς αναλφάβητοι. Ακόμα τα μέλη του συλλόγου επισκέπτονταν φυλακισμένους και πρόσφεραν βιβλία, ενώ οργάνωναν επιμορφωτικές διαλέξεις ιδιαίτερα κατά τα έτη 1917-1919, όταν οι Ιταλοί άρχισαν να φανερώνουν τις πραγματικές τους προθέσεις για την πλήρη κατοχή του νησιού από αυτούς. Επίσης οργάνωσε μαντολινάτα και φιλαρμονική μετά το 1914 και από το 1915 δημιούργησε κέντρο μουσικής διδασκαλίας στο Νιοχώρι. Ακόμα, μέλη του συλλόγου παρουσίαζαν θεατρικές παραστάσεις για την ενίσχυση των σχολείων. Το 1921 ίδρυσε το προσκοπικό του τμήμα. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή (1922) ο Σύλλογος οργάνωσε διάφορες εκδηλώσεις για την ενίσχυση και την ανακούφιση των προσφύγων. Για την οικονομική ενίσχυση του συλλόγου αλλά και για την ψυχαγωγία των μελών του ο σύλλογος οργάνωνε μουσικές συναυλίες, μουσικοθεατρικές παραστάσεις, αλλά και θεατρικές παραστάσεις. Στις 20-7-1925 συγκρότησε ποδοσφαιρική ομάδα και ανέθεσε στο Γαβριήλ Μίσιο να τη διοργανώσει.
Η διάλυση του «Διαγόρα» στα 1929-1930
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση των αθλητών του Διαγόρα έγινε στους αγώνες στίβου της 3ης /11/1929, ενώ η τελευταία κοινωνική εκδήλωση του Συλλόγου φαίνεται ότι ήταν στις 17 Ιανουαρίου 1930 στην κηδεία της Βαλάσσης Σ. Καζούλλη στην οποία παρευρέθηκε αντιπροσωπεία του διοικητικού συμβουλίου και κατέθεσε στεφάνι, παρά το ότι στην τελευταία γενική συνέλευση το Μάιο του 1929 είχε αποφασιστεί να εορταστούν το επόμενο έτος η 25ετηρίδα του με γυμναστικούς και φιλολογικούς αγώνες. Καμία δικαστική απόφαση και κανένα έγγραφο δε μαρτυρούν κάτι για το πώς διαλύθηκε ο σύλλογος αυτός.
Από μαρτυρίες όμως μελών του Διαγόρα, αθλητών που είχαν μετάσχει στους αγώνες του Νοεμβρίου του 1929 προκύπτουν τα ακόλουθα: Ενώ τους περισσότερους βαθμούς τους είχαν πάρει αθλητές του «Διαγόρα» και έπρεπε να απονεμηθεί στο σύλλογο το Κύπελλο εκ μέρους της Δημαρχίας Ρόδου, οι κριτές θεώρησαν ότι ένας από τους αθλητές, ο έκτος δεν ήταν μέλος του Διαγόρα και τον απέκλεισαν και έτσι το Κύπελλο δόθηκε στον «Δωριέα». Μετά από αυτό, το βράδυ, οι αθλητές του «Διαγόρα» εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους διαδηλώνοντας έξω από τη Λέσχη του «Δωριέα» στον Άγιο Γεώργιο με συνέπεια να καταδιωχθούν από αστυνομικούς. Για να αποφύγουν τη σύλληψη κατέφυγαν στη Λέσχη τους στη Μητρόπολη, όπου όμως οι αστυνομικοί κατάφεραν να τους συλλάβουν. Η δίκη έγινε στις 28/12/1929 με έντεκα (11) κατηγορούμενους, πέντε (5) μέλη της διοικούσας επιτροπής, επειδή επέτρεψαν στα μέλη τους να κάνουν συγκέντρωση και διαδήλωση χωρίς την άδεια της Δημόσιας Ασφάλειας και τους υπόλοιπους έξι (6) ως πρωταίτιους των επεισοδίων, οι οποίοι σύμφωνα με το κατηγορητήριο σχημάτισαν θορυβώδη ομάδα, πήγαν στην οδό Αγίου Γεωργίου και προκάλεσαν τα μέλη άλλου συλλόγου με κραυγές: «Ζήτω ο Διαγόρας», «Κάτω οι καταδότες», «Ζήτω η Ελλάδα». Από τους κατηγορούμενους όσοι πήραν μέρος στα επεισόδια καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 15 και 10 ημερών και σε χρηματική ποινή , ενώ τα μέλη της Διοικούσας Επιτροπής αθωώθηκαν. Αυτή η δίκη ήταν η χαριστική βολή για τον «Διαγόρα». Από τότε η Λέσχη έκλεισε. «Ένα ελληνικό βήμα στην ξενοκρατούμενη Ρόδο είχε σιγήσει».
'' Ο Σύλλογος αυτός πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στον πνευματικό και εθνικό τομέα του τόπου, παράλληλα με τη σωματική αγωγή που επιδίωκε στα μάτια των κατακτητών , σύμφωνα με τον Χρ. Παπαχριστοδούλου ( σ. 500-501 )
Επανίδρυση του συλλόγου το 1945. Δράσεις
Το Μάιο του 1945 οι Γερμανοί κατακτητές συνθηκολογούν και το νησί παραδίδεται στους Άγγλους. Στις 23 Μαϊου 1945 συγκεντρώθηκαν στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο (σήμερα Καζούλλειο 2ο ΓΕΛ Ρόδου) μερικά άτομα που ήταν ήδη μέλη του διαλυθέντος συλλόγου και ανασυνέστησαν το Σύλλογο "Διαγόρα". Με γρήγορους ρυθμούς οργανώθηκαν και πάλι τα τμήματά του ανάμεσα στα οποία και μουσικό από το οποίο συγκροτήθηκε και η φιλαρμονική. Το 1949 παραχωρούνται στο σύλλογο από το Δήμο Ρόδου τα γραφεία στα οποία στεγάζεται μέχρι σήμερα. Το 1954 εκδίδεται από το σύλλογο η 15μερη δωδεκανησιακή αθλητική εφημερίδα με τίτλο «ΔΙΑΓΟΡΑΣ», που κυκλοφόρησε σε έντεκα φύλλα από τις 22/2/1954 έως τις 19 Ιουλίου 1954, όταν πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Μανώλης Δ. Παπαϊωάννου. Το πρώτο τεύχος της εφημερίδας επανεκδόθηκε και κυκλοφόρησε μαζί με νεότερη ροδιακή εφημερίδα το 2005, με την ευκαιρία του εορτασμού των 100 χρόνων του συλλόγου. Σ’ αυτό το πρώτο τεύχος ο Γ. Θ. Γεωργιάδης από τους ιδρυτές του συλλόγου, όπως προαναφέρθηκε, στο άρθρο του με τίτλο «Επί τη μελλοντική πεντηκονταετία της Διαγορικής ιδέας» περιγράφει με συγκίνηση τον τρόπο που ιδρύθηκε ο Γ.Σ. το 1905.
Η βράβευση του συλλόγου από την Ακαδημία Αθηνών το 1954.
Το 1954, ο σύλλογος τιμήθηκε με το χάλκινο μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών για την σπουδαία εθνική, κοινωνική, πολιτιστική και αθλητική προσφορά του, μετά από εισήγηση του ακαδημαϊκού Π. Πουλίτσα. Το μετάλλιο ευτύχησε να παραλάβει ο Γεώργιος Θ. Γεωργιάδης , ένας από τους ιδρυτές του συλλόγου, ο οποίος μάλιστα λίγους μήνες αργότερα απεβίωσε.
Το κείμενο της τιμητικής διάκρισης είναι το ακόλουθο:
«Τύχη αγαθή έδοξε τη Ακαδημία Αθηνών τον εν Ρόδω γυμναστικόν σύλλογον «Ο ΔΙΑΓΟΡΑΣ» τω της Ακαδημίας χαλκώ παρασήμω τιμήσαι ότι δια πεντήκοντα και πλέον ετών ουκ επαύσατο διαπονούμενος ινα οι νέοι ως άριστα παιδεύωνται και τα των προγόνων διδάγματα ως εμμελέστατα τηρώσι την δε της πατρίδος ολυμπιακήν δόξαν υπόγραμμον αεί αυτοίς προβάλλωνται, ανειπειν δε τας τιμάς εν τη του μηνός Δεκεμβρίου πανηγύρει έτους τετάρτου και πεντηκοστού και εννακοσιοστού και χιλιοστού».
Σε ελεύθερη μετάφραση: «Φάνηκε καλό στην/ Αποφάσισε η Ακαδημία Αθηνών να τιμήσει με το χάλκινο παράσημο το γυμναστικό σύλλογο Ρόδου «Ο Διαγόρας» επειδή για πενήντα και πλέον χρόνια δε σταμάτησε να εργάζεται για να εκπαιδεύονται οι νέοι και να τηρούν με επιμέλεια τα διδάγματα των προγόνων και να προβάλλουν ως σημαντική την ολυμπιακή ιδέα της πατρίδας , (αποφάσισε μάλιστα η Ακαδημία ) να τιμήσει το σύλλογο στην πανηγυρική συνεδρίασή του Δεκεμβρίου του έτους 1954».
1955. Ο εορτασμός των πενήντα χρόνων λειτουργίας του συλλόγου.
Το 1955 στις 26 και 27 Μαρτίου εορτάστηκαν τα πενηντάχρονα του «Διαγόρα», επί δημάρχου Μιχ. Πετρίδη με πρόεδρο του συλλόγου τον Αγιακάτσικα και κύριο ομιλητή της κεντρικής εκδήλωσης στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο (σήμερα Καζούλλειο 2ο ΓΕΛ ) τον Μανώλη Παπαϊωάννου. Κατά τη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης αναγγέλθηκε η απόφαση του Δήμου να μετονομαστεί η πλατεία μπροστά από τη λέσχη του Διαγόρα σε πλατεία «Διαγόρα(Γ.Σ.)».
Η νεότερη ιστορία του συλλόγου (1960 έως σήμερα)
Το έτος 1960 η ποδοσφαιρική ομάδα του συλλόγου πρωταγωνίστησε στη νεοσύστατη Β΄ Εθνική.
Το 1968, επί δικτατορίας, ο τότε υπουργός αθλητισμού Ασλανίδης αποφάσισε να συγχωνευτούν όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες κάθε επαρχιακής πόλης , ώστε σε κάθε μέρος προκύψει μία δυνατή. Έτσι παρά τις αντιδράσεις των οπαδών του Διαγόρα που δεν μπορούσαν να φανταστούν να αφανίζεται ο ιστορικός τους σύλλογος, στη Ρόδο καταργήθηκαν όλες οι ποδοσφαιρικές ομάδες και από αυτές προέκυψε η «Ρόδος» . Ο Γ.Σ. Διαγόρας, όμως, συνέχισε τις δράσεις του στα υπόλοιπα τμήματα, ώσπου δειλά εμφάνισε το 1970 μια μικρή ποδοσφαιρική ομάδα στη Γ΄ Εθνική, η οποία μετά το 1980 ανέβηκε στη Β΄ Εθνική και την τριετία 1986- 1989 πρωταγωνίστησε στη Α ΄Εθνική και έφτασε μάλιστα και στα ημιτελικά κυπέλλου. Ακολούθησαν περίοδοι παρακμής, ενώ απέτυχε το 1995 προσπάθεια συνένωσης της Ρόδου με το Διαγόρα.
Σήμερα στους χώρους του αθλούνται 6οο νέοι σε όλα τα τμήματα συνεχίζοντας τη λαμπρή παράδοση των πρώτων «Διαγοριδών».
Μια συζήτηση της ομάδας μας για τη νεότερη ιστορία του συλλόγου.
Στο σχολείο μας συζητήσαμε για τη νεότερη ιστορία του Διαγόρα, μετά την Ενσωμάτωση με τον κο Στ. Καράβα, μηχανολόγο μηχανικό και τον κο Θ. Τσιγάρο, επιστήμονα Πληροφορικής, μέλη του Γ.Σ. Διαγόρα και πρώην μέλη του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου. Το πρώτο μέρος της συζήτησής μας είναι διαθέσιμο εδώ. Το δεύτερο μέρος με τις σημαντικότερες χρονολογίες σταθμούς στη νεότερη ιστορία του συλλόγου διατίθεται εδώ. Το τρίτο μέρος με ημερομηνίες και χρονιές ορόσημα στη νεότερη ιστορία του συλλόγου είναι διαθέσιμο εδώ. Το τέταρτο και τελευταίο μέρος που αφορά τις προοπτικές του συλλόγου σήμερα, είναι διαθέσιμο εδώ.Ολόκληρη η συζήτηση είναι διαθέσιμη και στο ιστολόγιο του σχολείου, εδώ.
Βιβλιογραφία - Δικτυογραφία
Βεργωτή Γ.Θ , Η εκπαίδευση στο κοινό της Ρόδου κατά την Ιταλοκρατία , εκδ. Δι.κε.μ.με , Ρόδος , 1997, σελ. 160-236.
Νικολάου Ν. - Αγγελής Α. , Η Ρόδος του 20ου αιώνα, εκδ. Δέντρο,Ρόδος, Δεκέμβριος 2009, σελ. 93-94
Παπαϊωάννου Μ. Δ. , Διαγόρας ο Ολυμπιονίκης ο Ρόδιος, Γυμναστικός Σύλλογος, «Διαγόρας», Αθήναι, 1983 α΄εκδοση, νεότερη έκδοση 2005.
Παπαχριστοδούλου Χ.Ι, Ιστορία της Ρόδου, Απο τους προϊστορικούς χρόνους έως την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου ( 1948 ),Β ΄Εκδοση Συμπληρωμένη Αθήνα 1994, Δήμος Ρόδου - Στέγη Γραμμάτων Και Τεχνών Δωδεκανήσου, σ. 500-503.
Σεντάκης Γ. Μ., Ιστορία του ροδιακού αθλητισμού , Ρόδος 19,,, σ. 41 -47
Ιστορική αναδρομή του Διαγόρα (25/2/2012) διαθέσιμη στο : http://diagoras-rodou.blogspot.gr/2012/02/blog-post_25.html (προσπελάστηκε τελευταία φορά στις 24/3/2013).
Ψηφιακό αρχείο εφημερίδας Ροδιακή (1915-1930) της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ρόδου (προσπελάστηκε τελευταία φορά 24/3/2013
Wikipedia, λήμμα Διαγόρας Γυμναστικός Σύλλογος (προσπελάστηκαν τελευταία φορά 24/3/2013).
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου