Ιστορίες...στ' αρχαγγελίτικα... από τη Ζωή Κοντόγιαννου

Γράφει η Ζωή Κοντόγιαννου (*) 

Ο πεθαμένος και οι κλέφτες Εκόντεβγεν η Λαμπρή.
Ο Κολλιός και ο Μανιός, γιοί του Σταματουλλιού, κομέ χλωροί κι οι γκιο, επαίζασιν ε στην αυλή του σπικιού τους.
Καταλάθος εσπάσασιν τη ριφική της μάνας τους που την είχε πάνω στο πλυστραργκό για να την πλύνει. 

-Ε κακόμοιρε Μανιέ! Χλωρός είσαι πρε πιο; Κοζά μου ριφική εν την είδες; 

-Και τι φτω πρε βω; Ας μην με κούντας! 

-Μαύρη μας μοίρα τώρα! Ε να μας φε! Μάψε την εγλύορα να την πετάξουμε! 

-Ω πρε Κολλιέ με τώρα τι ε να κάμουμε; Α Παναγιούλλα μου Τσαμπίκα και βάλε το χέρι σου! 

-Σώπα πρε πιο! Κάτι ε να σκεφτούμε! 

-Εσύ πρε ε να σκεφτείς; Με εσύ είσαι πιο χλωρός και που τα χόρτα! 

-Είπεν ο γάδαρος τον πετεινό κεφάλα! Άκου τι ε να κάμουμε: το βράδυ α πάμε ε στου Πανάγου του γείτονα που κάμει τα κεραμικά α κλέψουμεν ε μια. 

-Καλά λες πρε! 

-Είδες που κόβγκει η κούνα μου; 

-Είδα πρε είδα! 

Το Σταματουλλί στρέφει που της πεττεργκάς της και μιλά μοναχή της. 

-Ε και φτηδα πιο η εβλογημένη η πεττεργκά μου! Έβουσέ μου τ΄αφκιά μου! Ο γιος της και ο γιος της! Ε χάτε δα πιο και εν ητον ο Τζίμης ( ο Κρεμαστινός)! Ας τον πάρει πίσω να γλυτώνω! Και τη ριφική μου φέτος ε να τη βάλω στης γειτόνισσας. Α την έχω ε βω να μου λε και τούτο και κείνο. Εβαρέθη την πιο η ψυχή μου! Βα! Με που ναι ποτέ η ριφική μου; Τι μου την εκάμασι; Ω πρε Μανιέ! Κολλιέ! Με που στε πρε μσυροσκιασμένοι; 

Ο Μανιός κι ο Κολλιός ήτον κρυμμένοι μες τον αμπαταρό και ελαμένασι να νυχτώσει. Μόλις ενύχτωσε ήβγκιασιν όξω κι επήασι ε στο σπίτι του Πανάγου που χε τα κεραμικά. Εσαρτάρασι που το παναθύρι κι ήμπασιν μέσα. 

-Ω Μανιέ ξάνα καλά μην εσπάσεις τίποτα και ε να μας πνίξουν ε στη Ρένη πιο μετά! 

-Ξανίω πρε μην φούσαι! Ω πρε με που ναι ντες τις ριφικές! Ε τες ε βλέπω! 

-Εξανάμπα πρε χλωρέ τουβά μέσα για να ξέρω; 

-Βούρη με τι ητο τούτο; Παναγιούλλα μου! 

-Που ναιν τη; 

-Ποια πρε; 

-Την Παναγιούλλα! 

-Ω πρε Μανιέ λω και χάνεις; Ετσάτισα πάνω σε έναν που ναι τέζα! 

-Που ναιν τον πρε; 

-Νάντον! Ξάνα μην τον πατήσεις! 

-Ω πρε ο Πανάγος είναι! Εμαψε το ο κακόμος! 

-Με τι καθούμεστε πρε τουβά με τον πεθαμένο! Εβώ φεύβγκιω! Ε να κατουρηστώ πάνω μου σε λίο!

-Λάμενε να πάρουμε πρώτα τη ριφική και μετά φεύγκιουμε! Ο Κολλιός έπιασεν τη ριφική αλλά που τη βγκιασύνη του έπεσέ του πάνω στο Πανάγο που κείτετο κατάχαμε. -Θιοχλωρος είσαι πρε πιο Κολλιέ; Εξανασκότωσές το τον κακόμοιρο! 

-Γλύορα κουνιού να φύουμε και μην πολυμιλάς! Με το θόρυβο νιώνει η γυναίκα του Πανάγου. 

-Ε τους ξελεματικούς τους Κάττες! Ε θα με φήκουν να κοιμηθώ. Με που ναι ποτέ ο Πανάγος; Λω κι εγίνει πίττα πάλε! Πανάγο! Ω πρε Πανάγο! Με που σαι πρε σκιασμένε; 

Ο Πανάγος μπροβάλλει με σπασμένα τα κούτελλα. 

-Με ποιος σου την έσκισε την κεφάλη σου πρε Πανάγο; 

- Εν ε ξέρω πρε γεναίκα! Εκείτουμου κάτω στην ψάθα κι έπεσε που πάνω μια ριφική. 

-Ο αταβνάς ο κάττης ε να την έριξε. Κι είπα σου το: Ψάκωσε τον τον ψόφο να γλυτώνουμε! Ας ήτο να με κούσεις και μια βολά! 

-Πάλε με μένα τα βαλες πρε γεναίκα; 

-Εμε με ποιον ε να τα βάλω; Πες και γίνεσαι σαλούκι και σπάς και τες κεφάλες σου και που πάνω. Πάνε πιασε μια πατσάρα που το κουζινί και σκουπίστου και μη πολυμιλάς! Εζάλισές με βραγκιάτικο!

-Έλα Ταξιάρκη μου και δως μου υπομονή! Όταν εξημέρωσε ο Μανιός κι ο Κολλιός ήτον όξω στο στενό. Ξαφνικά βγκαίνει όξω κι ο Πανάγος. Βλέπειν τον πρώτος ο Μανιός και ρκινά και φωνάζει: 

-Ω πρε Κολλιέ! Φάντασμα! Εζωντάνεψε ο πεθαμένος! 

-Ταξιάρκη μου και βόθα μας! 

-Α πρε σκασμένοι εσείς ήστο που μου σκίσατε την κεφάλη μου; Λαμένετε και ε να δείτε! Κι αμα με ρωτάτε τι εγινίκασι ο Μανιός κι ο Κολλιός ε να σας πως ότι κόμα τρέχνουσι. 

Όσο για τη ριφικη το Σταματουλλί εδανείστει μια που τη πεττεργκά της κι όχι μόνο έβαλέ την ε στον ίγκιο φούρνο, αλλά παρα λίο να βάλει και την πεττεργκά της μέσα… 

(*) H Ζωή Κοντόγιαννου, kατάγεται από τη Ρόδο. Ζει κι εργάζεται στον Αρχάγγελο της Ρόδου, στον τόπο που μεγάλωσε, διδάσκοντας γερμανικά. Είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών. Είναι επίσης ενεργό μέλος της ομάδας δημιουργικής γραφής της Ρόδου "Αγέρι Γραφής". Το παραμύθι "Το Μπαουλάκι της Αγάπης " είναι η πρώτη της επίσημη συγγραφική δουλειά. Έχει κάνει επίσης αυτοέκδοση το μυθιστόρημα με τίτλο "Δύναμη Ψυχής" ( Ο Άγγελος της καρδιάς μας ). Κείμενα της έχουν επισης δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ροδιακή και στο λογοτεχνικό περιοδικό "Κέφαλος"