Η ΓΕΝΝΗΣΗ: Κάποτε νύχτα ήτανε πρωτού να λάμψει η μερα,

Η ΓΕΝΝΗΣΗ

Καποτε νυχτα ητανε πρωτου να λαμψει η μερα,

σαν ενιωσαν την μοναξια, γεννηθηκε μια σφαιρα.

Δυο χερια που ναι αντιθετα την γυριζαν στον χρονο,

την εκαναν να βγαλει φως, κι ο ποιητης υπηρξε,

Εκει γεννηθηκε ο γιος, που ολα τα μπορουσε,

μα εκρινε πως σατανας ,την μαζα κυβερνουσε,

εσκαψε μεσα της βαθια, να βρει τι κοινωνουσε.

Μοναχα παγο ευρικε και μια ψυχη πονουσε,

γι αυτο κι αυτος αμαρτησε σαν διαολος μπορουσε.

Ενα φουρνελο μια φωτια, για δυναμη τολμουσε,

μα ολα τοτε χαθηκαν, εμεινε τοσο μονος,

αρχισε να φιλοσοφη,ενα ταξιδι ο χρονος.

Η κατσαρολα γεμιζε καθε λογης καλουδια ,

κυκλο στο κυκλο εχτιζε, στην μουτζαλια του υπαρχω.

Παντου γεννηθηκε ουρανος, μια ανοιξη ζητουσε,

ενοικησε ο ερωτας, βρηκε οτι ποθουσε.

Εκεινος παντοδυναμος ο κυριος των κοσμων,

τον θρονο τον αθανατο, παντου σαν σπορο σπερνει,

παντου η μοιρα αρχισε, στον ποιητη να φερνει,

δωρα αγαπης, λυτρωμου, δωρα για να τον δενει,

Αυτος να θυσιαζετε και κεινη να προσμενει,

μια κυρα που του ουρανου, τ αλογα του ζευη,

στο αρμα τ αθανατο ,το θανατο πεδευη,

τον νικησε στο θερος της και ανθρωπο προσμενει.

Παιδι παιδιου που δινει φως αιωνιος καβαλαρης,

αυτος ειναι κι ο κυρης μας, των ποταμων βαρκαρης,

γεματος απ τη χαρη ,στην κορυφη στολιδι,

σ ενα δεντρο ζωντανο, που δεν ξεχνα ,να δινει..

ΜΟΥΤΖΑΛΙΤΣΑΣ 25η ΣΕΠΤΕΒΡΗ 2015

ΩΡΑ ΔΕΚΑΕΝΝΙΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΤΡΙΑ.