Άρθρο του κυρίου Παύλου Γιάννη
“Δεν υπάρχουν πολιτικές σήμερα”, “Δεν ασχολούμαι με την πολιτική”, “Είναι όλες οι πολιτικές ίδιες”,.....
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις απαντήσεις που θα λάβει κανείς στο ερώτημα ποιες είναι οι πολιτικές σου απόψεις. Μάλιστα εντύπωση μπορεί να προκαλέσει ότι μεγάλο μέρος των απαντήσεων αυτών προέρχεται από άτομα νεαρής ηλικίας που θα ανέμενε κανείς να είναι άτομα πολιτικά δραστήρια και οι μπροστάρηδες στην βελτίωση της ανθρώπινης.
Για να δούμε λίγο πιο ολοκληρωμένα το φαινόμενο της αδιαφορίας των πολιτών για την πολιτική θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο πλαίσιο που σήμερα ο πολίτης καλείται να συμμετέχει στον καθορισμό της πολιτικής, δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό. Πως λειτουργεί ο πολίτης στον κοινοβουλευτισμό; Κάθε τέσσερα- πέντε χρόνια πάει στην κάλπη για να διαλέξει το πρόσωπο που θα τον αντιπροσωπεύσει στο κοινοβούλιο. Με ποια κριτήρια θα γίνει αυτή η επιλογή;
Αρχικά, ο πολίτης, θα περάσει από τα κύματα προπαγάνδας των Μέσων Μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ). Θα είναι θεατής σε ένα πολιτικό αγώνα που δεν θα ασχολείται με την πολιτική καθ' αυτή αλλά με πρόσωπα και τις προσωπικές τους συμπεριφορές και ικανότητας, θα ακούσει για την ανάγκη μιας δυνατής αυτοδύναμης κυβέρνησης και πιθανόν για την ανάγκη αλλαγής προσώπων.
Θα του παρουσιαστούν οι “τεράστιες” διαφορές μεταξύ των “μεγάλων” κομμάτων που έχουν επίσημους χορηγούς τους κεφαλαιοκράτες και που όλος τυχαίος είναι και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Στην συνέχεια το αστικό κράτος θα βγάλει σε πλειστηριασμό τα ψίχουλα, αυτά που θα περισσέψουν μετά το πάρτι των δις με τους κεφαλαιοκράτες. Θα τάξει τα ρουσφέτια του, βοηθήματα για τους απόρους, αυξήσεις ψίχουλα στους εργάτες.
Όσοι ξεφύγουν από τα δίκτυα των ΜΜΕ θα προσκρούσουν στα κόμματα αναχώματα, κόμματα σχεδιασμένα να μαζεύουν τις “χαμένες ψήφους” από ψηφοφόρους απελπισμένους από τις πολιτικές των κομμάτων “εξουσίας”. Στο τέλος τα κόμματα αναχώματα θα υπερασπιστούν τις ίδιες πολιτικές με τα κόμματα “εξουσίας”, πολιτικές που διατηρούν το ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας, υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι. Θα δικαιολογήσουν τις πολιτικές της ελεύθερης αγοράς, των μονοπωλίων, του τραπεζοχρηματιστικού συστήματος.
Στην συνέχεια και αφού θα προκύψει η κυβέρνηση για τέσσερα χρόνια θα μπορεί πρακτικά να κάνει ότι θέλει χωρίς ο πολίτης να μπορεί να αντιδράσει, τουλάχιστον μέσα από τους αστικούς θεσμούς και μέχρι τις επόμενες εκλογές. Τι θα γίνει στις επόμενες εκλογές όπου ο λαός θα κληθεί να κρίνει την κυβέρνηση; Το σκηνικό προβλέφθηκε ήδη από τον Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτερο το 1958 όπου αρνούμενος να δεχθεί στην Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) τον Γεώργιο Παπανδρέου τον πρεσβύτερο λέγοντας του “Θα εξασθενούσατε έτσι μαι εθνική αντιπολίτευση που η χώρα επίσης χρειάζεται. Δυο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία, το άλλο εξασφαλίζοντας -για το γενικό καλό- ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο και ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φθορά της εξουσίας θα επέβαλλε μια αλλαγή, ιδού ο υγιής κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι. Και για αυτό εύχομαι το σχηματισμό ενός συμπαγούς κόμματος του κέντρου που θα ενώσει τα ανομοιογενή στοιχεία του”. (Μ. Ζενεβουά, “Η Ελλάς του Καραμανλή, Σιδέρη, σελ 208).
Βέβαια η προβληματική της σημερινής πολιτικής κατάστασης θα “φορτωθεί” από τα ΜΜΕ στη διαφθορά των πολιτικών στην ανικανότητα τους, στους μετανάστες στις διαμαρτυρίες των εργαζόμενων που δεν αφήνουν την σωστή ανάπτυξη του καπιταλισμού και γενικά στον “κακό”, τον ημιτελή καπιταλισμό.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας άνθρωποι που καταλαβαίνουν το αδιέξοδο αυτού του συστήματος αντιδρούν και αρνούνται να συμμετάσχουν και αποσύρονται αποκτώντας “πολιτική ανοσία” και αφήνοντας έτσι τις τύχες τους στα χέρια των υπολοίπων. Η αντίδραση αυτή αν και στηρίζεται ακριβώς στην συνειδητοποίηση της προβληματικής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όχι απλά δεν οδηγεί σε ρήξη και ανατροπή για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας απαλλαγμένης από τα βαρίδια του καπιταλιστικού συστήματος αλλά απεναντίας βοηθάει στην διατήρηση του και την ενίσχυση του αφού άρει την αντίδραση από ένα κομμάτι λαού που συνειδητοποιεί το πολιτικό αδιέξοδο.
Για την ενίσχυση της “πολιτικής ανοσίας” εκτός από τα αστικά ΜΜΕ επιτάσσονται οι τέχνες και ο αθλητισμός. Έτσι ο κινηματογράφος και η τηλεόραση, που αποτελούν σήμερα την πιο κοντινή τέχνη για την πλειοψηφία των πολιτών, προβάλουν συνεχώς το λεγόμενο “Αμερικάνικο όνειρο”, μια κοινωνία που όλοι έχουν το δικαίωμα να γίνουν τα μεγάλα ψάρια άσχετα βέβαια που στην πορεία το μεγάλο ψάρι έχει φάει ένα κοπάδι μικρά ψάρια, στην περίπτωση μας την υπεραξία από ένα πλήθος εργατών.
Τα αθλητικά θεάματα επίσης με την σημερινή τους εμπορευματική μορφή φροντίζουν για το ανώδυνο ξέσπασμα. Στη θέση των τόσο ντεμοντέ πολιτικών συζητήσεων γίνονται ατελείωτες συζητήσεις για τα αθλητικά αποτελέσματα και το “χρηματιστήριο” των παικτών και των αθλητικών ομίλων.
Στην δημοκρατία η πλειοψηφία έχει τον λόγο και η πλειοψηφία είναι οι εργάτες που καταναλώνουν ένα μόνο μικρό κομμάτι της παραγωγής τους, οι φτωχοί αγρότες έρμαια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής , οι μικροί Επαγγελματίες -Βιοτέχνες –Έμποροι που παλεύουν για την επιβίωση απέναντι στα μεγάλα διεθνή μονοπώλια. Όλοι μαζί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η δημοκρατία του κεφαλαίου που προωθεί τα συμφέροντα της μειοψηφίας και που μόνη της εύνοια είναι απλά η αναπαραγωγή των προλετάριων και δεν την απασχολεί η ευημερία του λαού σε εθνικό και διεθνή επίπεδο.
Το μεγάλο όπλο των εργατών είναι ο αριθμός τους, το μεγάλο όπλο των καπιταλιστών είναι ο διχασμός των εργατών, ένας διχασμός που πηγάζει από την έλλειψη του διαλόγου, ενός διαλόγου που σήμερα γίνεται με την μεσολάβηση των αστικών ΜΜΕ. Καθόμαστε το βράδυ στο καναπέ και βλέπουμε τους πολιτικούς μας αντιπροσώπους μας να συζητάνε με συνδικαλιστές – μελλοντικούς πολιτικούς μας αντιπροσώπους- για τα προσωπικά, της τάξης μας, προβλήματα και που όλος τυχαίος μας στρέφουν εναντίον ομάδων εργαζομένων και αποκρύπτουν τον πραγματικό ένοχο τον καπιταλισμό, δηλαδή την απενοχοποίηση της εκμετάλλευσης των ανθρώπων.
Ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις μας και ας βγούμε στους δρόμους, δίχως μεσολαβητές, άμεσα:
ας ακούσουμε την φωνή του ταλαιπωρημένου αγρότη,
ας ακούσουμε την φωνή του απολυμένου εργάτη,
ας ακούσουμε την φωνή του απελπισμένου αυτοαπασχολούμενου,
ας ακούσουμε τον ξεσπιτωμένο μετανάστη,
ίσως αυτά που ακούσουμε μας εκπλήξουν,
ίσως δούμε πως τα προβλήματα μας είναι κοινά,
ίσως δούμε πως το συμφέρον μας είναι κοινό,
ίσως δούμε πως ο εκμεταλλευτής μας είναι κοινός
ίσως το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας δεν είναι ο καπιταλισμός.
Παύλου Γιάννης
Pavlou_g@otenet.gr
“Δεν υπάρχουν πολιτικές σήμερα”, “Δεν ασχολούμαι με την πολιτική”, “Είναι όλες οι πολιτικές ίδιες”,.....
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις απαντήσεις που θα λάβει κανείς στο ερώτημα ποιες είναι οι πολιτικές σου απόψεις. Μάλιστα εντύπωση μπορεί να προκαλέσει ότι μεγάλο μέρος των απαντήσεων αυτών προέρχεται από άτομα νεαρής ηλικίας που θα ανέμενε κανείς να είναι άτομα πολιτικά δραστήρια και οι μπροστάρηδες στην βελτίωση της ανθρώπινης.
Για να δούμε λίγο πιο ολοκληρωμένα το φαινόμενο της αδιαφορίας των πολιτών για την πολιτική θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο πλαίσιο που σήμερα ο πολίτης καλείται να συμμετέχει στον καθορισμό της πολιτικής, δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό. Πως λειτουργεί ο πολίτης στον κοινοβουλευτισμό; Κάθε τέσσερα- πέντε χρόνια πάει στην κάλπη για να διαλέξει το πρόσωπο που θα τον αντιπροσωπεύσει στο κοινοβούλιο. Με ποια κριτήρια θα γίνει αυτή η επιλογή;
Αρχικά, ο πολίτης, θα περάσει από τα κύματα προπαγάνδας των Μέσων Μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ). Θα είναι θεατής σε ένα πολιτικό αγώνα που δεν θα ασχολείται με την πολιτική καθ' αυτή αλλά με πρόσωπα και τις προσωπικές τους συμπεριφορές και ικανότητας, θα ακούσει για την ανάγκη μιας δυνατής αυτοδύναμης κυβέρνησης και πιθανόν για την ανάγκη αλλαγής προσώπων.
Θα του παρουσιαστούν οι “τεράστιες” διαφορές μεταξύ των “μεγάλων” κομμάτων που έχουν επίσημους χορηγούς τους κεφαλαιοκράτες και που όλος τυχαίος είναι και ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Στην συνέχεια το αστικό κράτος θα βγάλει σε πλειστηριασμό τα ψίχουλα, αυτά που θα περισσέψουν μετά το πάρτι των δις με τους κεφαλαιοκράτες. Θα τάξει τα ρουσφέτια του, βοηθήματα για τους απόρους, αυξήσεις ψίχουλα στους εργάτες.
Όσοι ξεφύγουν από τα δίκτυα των ΜΜΕ θα προσκρούσουν στα κόμματα αναχώματα, κόμματα σχεδιασμένα να μαζεύουν τις “χαμένες ψήφους” από ψηφοφόρους απελπισμένους από τις πολιτικές των κομμάτων “εξουσίας”. Στο τέλος τα κόμματα αναχώματα θα υπερασπιστούν τις ίδιες πολιτικές με τα κόμματα “εξουσίας”, πολιτικές που διατηρούν το ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας, υπάρχουν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι. Θα δικαιολογήσουν τις πολιτικές της ελεύθερης αγοράς, των μονοπωλίων, του τραπεζοχρηματιστικού συστήματος.
Στην συνέχεια και αφού θα προκύψει η κυβέρνηση για τέσσερα χρόνια θα μπορεί πρακτικά να κάνει ότι θέλει χωρίς ο πολίτης να μπορεί να αντιδράσει, τουλάχιστον μέσα από τους αστικούς θεσμούς και μέχρι τις επόμενες εκλογές. Τι θα γίνει στις επόμενες εκλογές όπου ο λαός θα κληθεί να κρίνει την κυβέρνηση; Το σκηνικό προβλέφθηκε ήδη από τον Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτερο το 1958 όπου αρνούμενος να δεχθεί στην Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) τον Γεώργιο Παπανδρέου τον πρεσβύτερο λέγοντας του “Θα εξασθενούσατε έτσι μαι εθνική αντιπολίτευση που η χώρα επίσης χρειάζεται. Δυο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία, το άλλο εξασφαλίζοντας -για το γενικό καλό- ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο και ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φθορά της εξουσίας θα επέβαλλε μια αλλαγή, ιδού ο υγιής κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι. Και για αυτό εύχομαι το σχηματισμό ενός συμπαγούς κόμματος του κέντρου που θα ενώσει τα ανομοιογενή στοιχεία του”. (Μ. Ζενεβουά, “Η Ελλάς του Καραμανλή, Σιδέρη, σελ 208).
Βέβαια η προβληματική της σημερινής πολιτικής κατάστασης θα “φορτωθεί” από τα ΜΜΕ στη διαφθορά των πολιτικών στην ανικανότητα τους, στους μετανάστες στις διαμαρτυρίες των εργαζόμενων που δεν αφήνουν την σωστή ανάπτυξη του καπιταλισμού και γενικά στον “κακό”, τον ημιτελή καπιταλισμό.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας άνθρωποι που καταλαβαίνουν το αδιέξοδο αυτού του συστήματος αντιδρούν και αρνούνται να συμμετάσχουν και αποσύρονται αποκτώντας “πολιτική ανοσία” και αφήνοντας έτσι τις τύχες τους στα χέρια των υπολοίπων. Η αντίδραση αυτή αν και στηρίζεται ακριβώς στην συνειδητοποίηση της προβληματικής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας όχι απλά δεν οδηγεί σε ρήξη και ανατροπή για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας απαλλαγμένης από τα βαρίδια του καπιταλιστικού συστήματος αλλά απεναντίας βοηθάει στην διατήρηση του και την ενίσχυση του αφού άρει την αντίδραση από ένα κομμάτι λαού που συνειδητοποιεί το πολιτικό αδιέξοδο.
Για την ενίσχυση της “πολιτικής ανοσίας” εκτός από τα αστικά ΜΜΕ επιτάσσονται οι τέχνες και ο αθλητισμός. Έτσι ο κινηματογράφος και η τηλεόραση, που αποτελούν σήμερα την πιο κοντινή τέχνη για την πλειοψηφία των πολιτών, προβάλουν συνεχώς το λεγόμενο “Αμερικάνικο όνειρο”, μια κοινωνία που όλοι έχουν το δικαίωμα να γίνουν τα μεγάλα ψάρια άσχετα βέβαια που στην πορεία το μεγάλο ψάρι έχει φάει ένα κοπάδι μικρά ψάρια, στην περίπτωση μας την υπεραξία από ένα πλήθος εργατών.
Τα αθλητικά θεάματα επίσης με την σημερινή τους εμπορευματική μορφή φροντίζουν για το ανώδυνο ξέσπασμα. Στη θέση των τόσο ντεμοντέ πολιτικών συζητήσεων γίνονται ατελείωτες συζητήσεις για τα αθλητικά αποτελέσματα και το “χρηματιστήριο” των παικτών και των αθλητικών ομίλων.
Στην δημοκρατία η πλειοψηφία έχει τον λόγο και η πλειοψηφία είναι οι εργάτες που καταναλώνουν ένα μόνο μικρό κομμάτι της παραγωγής τους, οι φτωχοί αγρότες έρμαια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής , οι μικροί Επαγγελματίες -Βιοτέχνες –Έμποροι που παλεύουν για την επιβίωση απέναντι στα μεγάλα διεθνή μονοπώλια. Όλοι μαζί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η δημοκρατία του κεφαλαίου που προωθεί τα συμφέροντα της μειοψηφίας και που μόνη της εύνοια είναι απλά η αναπαραγωγή των προλετάριων και δεν την απασχολεί η ευημερία του λαού σε εθνικό και διεθνή επίπεδο.
Το μεγάλο όπλο των εργατών είναι ο αριθμός τους, το μεγάλο όπλο των καπιταλιστών είναι ο διχασμός των εργατών, ένας διχασμός που πηγάζει από την έλλειψη του διαλόγου, ενός διαλόγου που σήμερα γίνεται με την μεσολάβηση των αστικών ΜΜΕ. Καθόμαστε το βράδυ στο καναπέ και βλέπουμε τους πολιτικούς μας αντιπροσώπους μας να συζητάνε με συνδικαλιστές – μελλοντικούς πολιτικούς μας αντιπροσώπους- για τα προσωπικά, της τάξης μας, προβλήματα και που όλος τυχαίος μας στρέφουν εναντίον ομάδων εργαζομένων και αποκρύπτουν τον πραγματικό ένοχο τον καπιταλισμό, δηλαδή την απενοχοποίηση της εκμετάλλευσης των ανθρώπων.
Ας κλείσουμε τις τηλεοράσεις μας και ας βγούμε στους δρόμους, δίχως μεσολαβητές, άμεσα:
ας ακούσουμε την φωνή του ταλαιπωρημένου αγρότη,
ας ακούσουμε την φωνή του απολυμένου εργάτη,
ας ακούσουμε την φωνή του απελπισμένου αυτοαπασχολούμενου,
ας ακούσουμε τον ξεσπιτωμένο μετανάστη,
ίσως αυτά που ακούσουμε μας εκπλήξουν,
ίσως δούμε πως τα προβλήματα μας είναι κοινά,
ίσως δούμε πως το συμφέρον μας είναι κοινό,
ίσως δούμε πως ο εκμεταλλευτής μας είναι κοινός
ίσως το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας δεν είναι ο καπιταλισμός.
Παύλου Γιάννης
Pavlou_g@otenet.gr
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου