Ιστορία της Πόλης της Ρόδου.

Το νησί της Ρόδου βρίσκεται στο σταυροδρόμι δύο μεγάλων θαλάσσιων διαδρομών της Μεσογείου, ανάμεσα στο Αιγαίο πέλαγος και των ακτών της Μέσης Ανατολής, όπως είναι η Κύπρος και η Αίγυπτος. Ως σημείο συνάντησης τριών πολιτισμών, η Ρόδος έχει γνωρίσει πολλούς πολιτισμούς.

Μέσω της μακραίωνης ιστορίας της, όλοι οι διαφορετικοί λαοί που κατοίκησαν στη Ρόδο έχουν αφήσει το σημάδι τους σε όλες τις πλευρές του πολιτισμού του νησιού: στην τέχνη, τη γλώσσα, την αρχιτεκτονική. Η στρατηγική του θέση απέφερε στο νησί μεγάλο πλούτο και κατέστησε την πόλη της Ρόδου μια από τις εξέχουσες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας.

Η Ρόδος είναι το μεγαλύτερο νησί της Δωδεκανήσου. Η πρωτεύουσα του νησιού βρίσκεται στο βόρειο άκρο του και αποτελεί την πρωτεύουσα του νομού έχοντας στο κέντρο της την Μεσαιωνική Πόλη. Το 1988, η Μεσαιωνική Πόλη αναγνωρίστηκε ως Πόλη Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Η Μεσαιωνική Πόλη είναι μείγμα διαφορετικών αρχιτεκτονικών από διάφορες ιστορικές περιόδους με δεσπόζουσα την περίοδο της παραμονής στο νησί του τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, καθώς και αυτής των Οθωμανών. Σήμερα, αποτελεί ένα ζωντανό κομμάτι της σύγχρονης πόλης, όπου αναπτύσσονται εμπορικές, τουριστικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες, ενώ περιλαμβάνει και κατοικήσιμες περιοχές.

Ελληνιστική Περίοδος

Το νησί κατοικήθηκε στα τέλη της Νεολιθικής περιόδου (4000 π.Χ.). Το 408 π.Χ. οι τρεις μεγάλες πόλεις του νησιού, Ιαλυσός, Κάμιρος και Λίνδος ίδρυσαν την πόλη της Ρόδου. Οι τρεις αιώνες που ακολούθησαν αποτέλεσαν τη «χρυσή περίοδο» της Ρόδου. Το θαλάσσιο εμπόριο, η ναυσιπλοΐα, καθώς και οι συνετές και προοδευτικές πολιτικές και διπλωματικές κινήσεις διατήρησαν την πόλη δυνατή και ακμάζουσα μέχρι τους Ρωμαϊκούς χρόνους.

Την ίδια περίοδο η Ρόδος παράγει εξαιρετική τέχνη.

Το πιο ονομαστό δημιούργημα ήταν ο Κολοσσός, ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου, ο οποίος φτιάχτηκε ανάμεσα στο 304 π.Χ. με 293 π.Χ. από τον Λίνδιο γλύπτη Χάρη. Η κατασκευή του Κολοσσού διήρκεσε 12 χρόνια και ολοκληρώθηκε το 282 π.Χ. Για πολλά έτη, το άγαλμα ήταν τοποθετημένο, πιθανότατα, στην είσοδο του λιμανιού και προσωποποιούσε το θεό Ήλιο, μέχρι την στιγμή που ένας δυνατός σεισμός χτύπησε τη Ρόδο το 226 π.Χ. Η πόλη υπέστη σοβαρότατες ζημιές και το άγαλμα του Κολοσσού κατέρρευσε. Η Ρόδος με προστάτη τον Θεό Ήλιο, εξελίσσεται σε σημαντικό πολιτικό, εμπορικό και θρησκευτικό κέντρο. Μεταξύ του 5ου και 3ου αιώνα π.Χ. διανύει την χρυσή της εποχή.

Η πόλη της Ρόδου κόβει το δικό της νόμισμα, συντάσσει τους πρώτους κανόνες του Ναυτικού δικαίου, ενώ παράλληλα προωθεί τις τέχνες το θέατρο και τον αθλητισμό. Ονομαστή υπήρξε και η ρητορική της σχολή, που είχε προσελκύσει πολλούςΈλληνες λόγιους.

Το πολεοδομικό σχέδιο της αρχαίας πόλης της Ρόδου βασίστηκε στις πολεοδομικές και φιλοσοφικές ιδέες του διάσημου αρχαίου Έλληνα πολεοδόμου Ιππόδαμου. Το σχέδιο των δρόμων της αρχαίας πόλης είναι γνωστό χάρη σε αρχαιολογικές ανασκαφές δεκαετιών. Τα οικοδομικά τετράγωνα (insulae) είχαν διαστάσεις 47,70x26,50 m και είχαν όλα το ίδιο μέγεθος. Καθένα από αυτά περιελάμβανε τρία σπίτια και περιτριγυριζόταν από δρόμους πλάτους 5-6 μέτρων.

Μεγαλύτερες οικοδομικές ενότητες σχημάτιζαν περιοχές, οι οποίες περικλείονταν από μεγαλύτερους δρόμους πλάτους 8-11 μέτρων. Κάθε τέτοια περιοχή αποτελούταν από 36 insulae ή 108 σπίτια. Η αρχαία πόλη είχε ένα εκτεταμένο και καλά δομημένο αποχετευτικό δίκτυο, καθώς και δίκτυο υδροδότησης.

Ρωμαϊκή Περίοδος

Η ανεξαρτησία της πόλης τερματίστηκε το 164 π.Χ., όταν η Ρόδος έγινε επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, μέχρι τον 1ο αιώνα μ.Χ., η Ρόδος διατήρησε σε μεγάλο βαθμό το μεγαλείο της και εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα γνώσης, επιστήμης και τέχνης.

Πέρα από τις γραπτές πήγες που διασώζονται έως τις μέρες μας, οι αρχαιολογικές ανασκαφές που συνεχίζονται ακόμη δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα του πολιτισμού που άκμασε την περίοδο αυτή.

Βυζαντινή Περίοδος

Κατά την πρώιμη Χριστιανική περίοδο (330-650 μ.Χ), η Ρόδος αποτελούσε κομμάτι της εκχριστιανισμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που είναι ευρύτερα γνωστή ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Μολονότι λιγότερο σημαντική και ακμάζουσα απ' ότι στο παρελθόν, η πόλη της Ρόδου ήταν επισκοπική έδρα και είχε σημαντικό αριθμό εκκλησιών ανάμεσα στις οποίες υπήρχαν κάποιες βασιλικές εντυπωσιακών διαστάσεων. Παράλληλα ήταν σημαντική στρατιωτική βάση.

Στους αιώνες που ακολούθησαν, η πόλη συρρικνώθηκε σε μέγεθος και οχυρώθηκε με νέα τείχη. Ταυτόχρονα, χωρίστηκε σε δύο ζώνες, μια για την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία και μια για τους «λαϊκούς». Η ζώνη αυτή αντανακλά την κοινωνική πραγματικότητα των μεσαιωνικών χρόνων.

Λόγω έλλειψης γραπτών πηγών υπάρχει απουσία συσσωρευμένης πληροφόρησης σχετικά με την περίοδο αυτή. Οι αναστηλώσεις που έγιναν από τους Ιταλούς αργότερα αγνόησαν ή ακόμη και προκάλεσαν ζημιές σε κτίρια της εποχής αυτής που διασωθεί προς όφελος αυτών της περιόδου των Ιπποτών.

Ιπποτική Περίοδος

Το 1309 το νησί πουλήθηκε στο τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Το τάγμα ιδρύθηκε το 12ο αιώνα στην Ιερουσαλήμ με στόχο τη νοσηλεία και περίθαλψη των προσκυνητών και σταυροφόρων, αλλά πολύ σύντομα μετεξελίχθηκε σε μάχιμη στρατιωτική μονάδα, η οποία απέκτησε μεγάλες εκτάσεις γης.

Έχοντας οπισθοχωρήσει από την Ιερουσαλήμ και αργότερα από την Κύπρο, το τάγμα ίδρυσε την έδρα του στη Ρόδο και απέκτησε κατά τη χρονική αυτή περίοδο ηγετικό ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής των Ιπποτών στη Ρόδο, οι οχυρώσεις επεκτάθηκαν, εκσυγχρονίστηκαν και συνεχώς ενισχύονταν. Ένα νοσοκομείο, ένα παλάτι, αρκετές εκκλησίες ήταν ορισμένα από τα πολλά δημόσια κτίρια, τα οποία ανεγέρθηκαν την εποχή αυτή. Τα κτίρια αυτά αποτελούν αξιοσημείωτα παραδείγματα της Γοτθικής και Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Παρόλες τις προστριβές που υπήρχαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το θαλάσσιο εμπόριο αποτελούσε πηγή πλούτου και οι αγορές της πόλης ήταν ακμάζουσες. Την περίοδο της κατοχής των Ιπποτών το νησί της Ρόδου διήγε περίοδο ακμής και οι σχέσεις μεταξύ των Ιπποτών και των ντόπιων χαρακτηρίζονταν από ανοχή και συχνά από στενή συνεργασία. Οι περισσότεροι από τους δρόμους της Μεσαιωνικής πόλης συμπίπτουν με τους δρόμους της αρχαίας πόλης, ενώ διατηρήθηκε η διαίρεση της πόλης σε δύο ζώνες. Το τάγμα στη Ρόδο διατηρούσε ένα πολύ καλά οργανωμένο αρχείο, το οποίο περιλάμβανε έγγραφα που είχαν εκδοθεί από τις διοικητές αρχές, αλληλογραφία, νομικά έγγραφα κ.ά.

Το αρχείο αυτό διατηρείται έως τις μέρες μας και σώζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Μάλτας. Το αρχείο αυτό αποτελεί μια αξιόλογη πηγή πληροφόρησης για την περίοδο αυτή.

Η πόλη είχε διαιρεθεί σε δύο ζώνες με ένα εσωτερικό τείχος. Στο βόρειο τμήμα, γνωστό ως Chastel, Chateau, Castrum, Castellum ή Conventus, βρισκόταν το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, ο καθολικός καθεδρικός ναός και η κατοικία του καθολικού επισκόπου, τα καλύμματα των «γλωσσών», οι κατοικίες των Ιπποτών, ένα νοσοκομείο κ.α. Το νότιο τμήμα γνωστό ως ville, burgus ή burgum ήταν η περιοχή όπου ζούσαν οι λαϊκοί και περιλάμβανε την αγορά, συναγωγές, εκκλησίες, καθώς και δημόσια και εμπορικά κτίρια.

Οθωμανική Περίοδος

Το 1522 γίνεται τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέχρι το 1922 οπότε και περιέρχεται σε Ιταλική κυριαρχία.

Κατά την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας, η Ρόδος έχασε τον διεθνή της χαρακτήρα. Η πόλη διατήρησε την κύρια οικονομική της λειτουργία ως αγορά αγροτικών προϊόντων για το εσωτερικό τμήμα του νησιού, καθώς και των τριγύρω μικρών νησιών.

Μετά την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας τους στο νησί, οι Οθωμανοί Τούρκοι επιδιόρθωσαν τα τείχη που είχαν υποστεί ζημιές και μεταρρύθμισαν τις μεγάλες κατοικίες σε ιδιωτικά ή δημόσια κτίρια.

Οι προσόψεις των κτιρίων της περιόδου των Ιπποτών με τους σκαλιστούς τους διακόσμους, τις τοξωτές πύλες και τους πέτρινους πελεκητούς τοίχους, εμπλουτίστηκαν με τα τυχαία χαρακτηριστικά της Βυζαντινής Αρχιτεκτονικής προσαρμοσμένης όμως στο τοπικό κλίμα και πολιτισμό. Στα πλαίσια της διαδικασίας αυτής, τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά των υπαρχόντων κτιρίων διατηρήθηκαν. Οι πιο χαρακτηριστικές προσθήκες ήταν τα λουτρά (συνήθως στο πίσω μέρος των σπιτιών) και τα ξύλινα κλειστά μπαλκόνια στις προσόψεις των σπιτιών πάνω από στενούς δρόμους. Έτσι, τα περισσότερα κτίρια της εποχής των Ιπποτών στη Μεσαιωνική πόλη ήταν καλά διατηρημένα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα μείγμα ανατολικής αρχιτεκτονικής με έντονα δυτικά στοιχεία που είχαν παραμείνει και νέα κτίρια που κτίσθηκαν με το ύφος της τότε τοπικής αρχιτεκτονικής μέχρι τον 19ο αιώνα που η παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε ως αποτέλεσμα την παραμέληση της πόλης και των κτιρίων της, τα οποία υπέστησαν περαιτέρω φθορά λόγω των δυνατών σεισμών που συχνά πλήττουν την περιοχή.

Ιταλική Περίοδος

Τα ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν το νησί και την υπόλοιπη Δωδεκάνησο το 1912. Το 1923 η Ιταλία ίδρυσε μια αποικία, τα ιταλικά νησιά του Αιγαίου (Isole Italiane del Egeo).

Οι Ιταλοί κατεδάφισαν τα σπίτια που είχαν κτιστεί πάνω και παραπλεύρως των τειχών κατά την Οθωμανική περίοδο και μετέτρεψαν το Εβραϊκό και το Οθωμανικό νεκροταφείο σε μια «πράσινη ζώνη» που περιελάμβανε την Μεσαιωνική πόλη. Διατήρησαν τα εναπομείναντα στοιχεία της περιόδου των Ιπποτών, ενώ αφαίρεσαν όλες τις Οθωμανικές προσθήκες. Επίσης, επανοικοδόμησαν το κατεστραμένο παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου. Παράλληλα, μετέφεραν το διοικητικό κέντρο εκτός της Μεσαιωνικής πόλης στο σημερινό Μαντράκι ανοικοδομώντας κτίρια που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα.Τέλος, ίδρυσαν ένα ινστιτούτο για την μελέτη της Ιστορίας και του Πολιτισμού της περιοχής.

Οι Ιταλοί υλοποίησαν σημαντικά έργα υποδομής (δρόμους, παροχή ηλεκτρισμού, λιμάνι κ.α.) και μεταμόρφωσαν σε σημαντικό βαθμό την πόλη της Ρόδου, η οποία διέθετε πλέον ένα νέο πολεοδομικό σχέδιο, κανονισμούς δόμησης και πολλά νέα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια.

Κτίρια της Ιταλικής Περιόδου στη Ρόδο

Από τις 5 Μαϊου του 1912 μέχρι τον Ιούλιο του 1923, έχουμε στα Δωδεκάνησα την Πρώτη Ιταλική Περίοδο. Με τη Συνθήκη της Λωζάννης, 24 Ιουλίου 1923, αρχίζει η δεύτερη ιταλική Περίοδος των νησιών της Δωδεκανήσου.Τα περισσότερα κτίρια στη Ρόδο και στα Δωδεκάνησα χτίστηκαν επί Διοικήσεως Μάριο Λάγκο (Mario Lago), με την Πολιτική του Λίθου που ήθελε να εφαρμόσει στα ελληνικά νησιά. Το κτίριο της νομαρχίας στη Ρόδο το σχεδίασε ο Φλορεστάνο Ντε Φάουστο (Florestano de Fausto) στα 1927.

Ο Ναυτικός Όμιλος Ρόδου σχεδιάστηκε από τον R. Petracco (Πετράκκο) στα 1930. Το σημερινό κτίριο της Ακαδημίας, το σχεδίασε ο Αρχιτέκτονας Φλορεστάνο Ντε Φάουστο (1924-1925). Το μεγάλο ξενοδοχείο των Ρόδων, σχεδιάστηκε από το Φλορεστάνο Ντι Φάουστο και άλλους. Στο σημερινό Ταχυδρομείο στο Μανδράκι της Ρόδου, παλιό οθωμανικό οίκημα, εργάστηκε επίσης ο Ντι Φάουστο στα 1928. Το σημερινό οίκημα του ΕΛΛΗ, τότε La Ronda, το επιμελήθηκε ο Μπερναμπίτι (Bernabitti). Η καθολική εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου σχεδιάστηκε στα 1939 επίσης από τον Μπερναμπίτι. Το ξενοδοχείο του Προφήτη Ηλία από τον Πετράκκο, στα 1926-1928. Το σημερινό Ακταίον, παλιό οθωμανικό οίκημα, πήρε την τελική διαμόρφωσή του από τον Ντι Φάουστο το 1936. Η Τράπεζα Ελλάδος στο Μαντράκι σχεδιάστηκε από τον B. Accolti, στα 1930. Το ξενοδοχείο Θέρμαι, σχεδιάστηκε από τον Πετράκκο. Το Εθνικό Θέατρο της Ρόδου, Theatro Puccini, από τον Μπερναμπίτι στα 1937. Ο Ευαγγελισμός από τον Ντι Φάουστο στα 1925, όπως και τα γραφεία της Μητροπόλεως σήμερα. Το σημερινό Πανεπιστήμιο ήταν το Στρατόπεδο Regina, σχεδιάστηκε από τον Ντι Φάουστο. Το παλιό νοσοκομείο της Ρόδου, Regina Elena, σχεδιάστηκε, στα 1926, από τον αρχιτέκτονα C. Buscaglione.

Η Ιταλική Απογραφή της Ρόδου, το 1922

Στα 1922, οι Ιταλοί κάνουν στη Ρόδο και σ' όλα τα Δωδεκάνησα τη Μεγάλη Απογραφή του Πληθυσμού, εκκλησιών, ιερέων, Δασκάλων, περιουσιών, σχολείων και αρχαιολογικών αξιοθεάτων. Σύμφωνα με αυτή την Απογραφή των Ιταλών, το νησί της Ρόδου, έχει 41.571 κατοίκους που ενοικούν σε 47 χωριά και Οικισμούς. Οι 16.153 μένουν στην πόλη της Ρόδου και οι 25.418 στα χωριά. Μέσα στην παλιά πόλη και στα λεγόμενα Μαράσια, μένουν Οθωμανοί, Έλληνες και Εβραίοι. Απεναντίας τα χωριά, κατά ποσοστό 94% κατοικούνται από Έλληνες, Χριστιανούς Ορθόδοξους.

Οι Επαρχίες της Ρόδου, το 1922

Ολόκληρο το νησί της Ρόδου, διαιρείται σε τρεις-Επαρχίες-Μουδηρίες. Η πρώτη Μουδηρία έχει Έδρα τη Ρόδο κατοικείται από 23.331 άτομα και περιλαμβάνει 13 χωριά. Η Δεύτερη Μουδηρία είναι του χωριού ΚΑΣΤΕΛΛΟΣ και αποτελείται από 16 χωριά. Η Τρίτη Μουδηρία είναι της ΛΙΝΔΟΥ και περιλαμβάνει 18 χωριά. Στα νησιά της Δωδεκανήσου κατοικούν 102.669 άτομα.

Τα σχολεία της Ρόδου, το 1922

Στη Ρόδο υπάρχουν τα εξής Ελληνορθόδοξα σχολεία:

Το Βενετόκλειο Γυμνάσιο, με πέντε τάξεις και 159 μαθητές.

Η Κεντρική Δημοτική Σχολή, με έξι τάξεις και 220 μαθητές.

Το Καζούλλειο Παρθεναγωγείο Ρόδου, με οκτώ τάξεις και 234 μαθήτριες.

Η Αμαράντειος Σχολή της Συνοικίας Νεοχωρίου. Έχει έξι τάξεις και 183 μαθητές.

Μεταπολεμική περίοδος.

Οι βόμβες των Βρετανών, που έπεσαν στην Μεσαιωνική πόλη το 1944, είχαν ως αποτέλεσμα πολλά θύματα και την καταστροφή πολλών κτιρίων, γεγονός που δημιούργησε πολλά κενά στον πολεοδομικό ιστό. Ένα από τα πρώτα διατάγματα της Ελληνικής κυβέρνησης-διοίκησης όρισαν τις περιοχές αυτές ως «περιοχές για μελλοντικές ανασκαφές» και ένα μεγάλο αριθμό κτιρίων ως «διατηρητέα κτίρια». Η Συνθήκη των Παρισίων έθεσε τέρμα στην ξένη κατοχή και τον Μάρτιο του 1948 η Ρόδος μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα ενσωματώνεται πάλι στην Ελλάδα.

Το 1957 ένα νέο πολεοδομικό σχέδιο εγκρίθηκε με διάταγμα και το 1960 το σύνολο της Μεσαιωνικής Πόλης αναγνωρίστηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού ως «προστατευόμενο μνημείο». Το 1961 και το 1963 εκδόθηκαν νέα διατάγματα σχετικά με το πολεοδομικό σχέδιο της πόλης. Τα διατάγματα αυτά απαιτούσαν τη διαπλάτυνση των υπαρχόντων δρόμων και τη διάνοιξη νέων. Οι μερικές αποφάσεις δεν υλοποιήθηκαν στη Μεσαιωνική Πόλη λόγω της σθεναρής αντίστασης της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που προέβλεπε την ανάδειξη των αρχαιοελληνικών μνημείων. Το 1988, η παλιά πόλη της Ρόδου ανακηρύχθηκε από την UNESCO Πόλη Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

21ος αιώνας

Η πόλη της Ρόδου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '90 και τα πρώτα χρόνια του νέου αιώνα. Ο Δήμος ξεπέρασε τα στενά όρια του 1990 και αναπτύχθηκαν νότιο ανατολικά νέες περιοχές, όπως το Καρακόνερο και το κάτω Ροδίνι. Επίσης, σημαντική ανάπτυξη γνώρισε η ευρύτερη περιοχή της Ανάληψης, ενώ αρκετές περιμετρικά της πόλης ενώθηκαν ή προσαρτήθηκαν στο δήμο Ροδίων (Κοσκινού, Ιξιά, Άγιοι Απόστολοι). Η ανάγκη για νέες οικιστικές περιοχές, η βελτίωση των υπαρχόντων οδικών αξόνων της πόλης, καθώς και η πλήρης ανοικοδόμηση κατά μήκος αυτών των αξόνων, δημιούργησε το ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα της πόλης της Ρόδου αποτελούμενο από τον ομώνυμο δήμο και τους δήμους Καλλιθέας, Ιαλυσού και Πεταλούδων, στους οποίους έχει εγκατασταθεί σημαντικό τμήμα του παλαιού πληθυσμού της πόλης και έχουν αναπτυχθεί ανεξάρτητα κέντρα συνοικιών, τα οποία προσφέρουν μεγάλη γκάμα καταστημάτων, βοηθώντας τους κατοίκους να αποφύγουν το κέντρο της πόλης για την εξυπηρέτηση των καθημερινών τους αναγκών.

[[Αρχείο:Rhodes R hodesTown3 tango7174.jpg|thumb|center|upright=3|Πανόραμα]]

Αρχαιολογικοί χώροι

Ακρόπολη της Λίνδου

Η Ακρόπολη της Λίνδου λέγεται η τοποθεσία του ναού του 4ου αιώνα π.Χ. που ήταν αφιερωμένος στη θεά Αθηνά.

Η Ακρόπολη είναι μία από τις πολλές ιστορικές τοποθεσίες της Ελλάδας. Μπορείτε να την επισκεφτείτε με τα πόδια ή με ένα ταξί της Λίνδου ή ακόμα με γαϊδουράκι. Ο χώρος είναι ανοιχτός για το κοινό καθημερινά για τους επισκέπτες. Οι ώρες λειτουργίας επεκτείνονται κατά την υψηλή σεζόν.

Για να ανεβεί κάποιος το λόφο της Ακρόπολης χρειάζονται περίπου 15 λεπτά περπάτημα. Στον ιερό βράχο της ακρόπολης της Λίνδου μπορείτε να δείτε τα ιπποτικά τείχη,την ελληνιστική εξέδρα,βωμούς και βάσεις αγαλμάτων,την Ελληνιστική στοά, ένα ανάγλυφο καράβι,το Ναό της Παρθένου Λινδίας Αθηνάς,έναν ναό του Αγίου Ιωάννου του 13ου αιώνα πέρα από το συγκλονιστικό θέαμα της γαλανής θάλασσας και της λευκής Λίνδου.

'Ακρόπολη της Ρόδου ('Ναός του Απόλλωνα)

H Ακρόπολη της Ρόδου (ναός του Απόλλωνα) δέσποζε στο δυτικό και ψηλότερο μέρος της πόλης της Ρόδου.

Περιγραφή

Δεν είχε οχυρωματικό χαρακτήρα όπως οι παλιές ακροπόλεις. Αποτελούσε μια μνημειακή ζώνη με Iερά, μεγάλους ναούς, δημόσια κτίρια και υπόγειους χώρους λατρείας. Τα οικοδομήματα ήταν κτισμένα κλιμακωτά σε διαφορετικά επίπεδα, πάνω σε διαμορφωμένα πλατώματα που συγκρατούνταν από δυνατούς αναπληρωματικούς τοίχους. Ήταν "πεδίων και αλσών μεστή" σύμφωνα με την περιγραφή του ρήτορα Aίλιου Αριστείδη (2ος αιώνας μ.X.). Το πνεύμα της ελληνιστικής αρχιτεκτονικής στην ακρόπολη της Ρόδου, εκφράζεται τέλεια με τον συνδυασμό του φυσικού κάλλους με τις τεχνητές επεμβάσεις. Τα μνημεία της ακρόπολης χρονολογούνται στην ελληνιστική και υστεροελληνιστική εποχή. (3ος-2ος αι. μ.X.)

Οι ανασκαφές έγιναν από την Ιταλική Αρχαιολογική Σχολή κατά την διάρκεια της Ιταλικής Κατοχής του νησιού (1912-1945) ενώ από το 1946 και μετά η ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία, διενέργησε ανασκαφές που βοήθησαν στην κατανόηση της τοπογραφίας του χώρου και στην περαιτέρω γνώση της Ιστορίας της ευρύτερης περιοχής.

Αρχαία Ιαλυσός

Ιαλυσός

Η Ιαλυσός ή τα Τριάντα, είναι πόλη της Ρόδου. Ανήκει στον δήμο Ρόδου, ενώ παλαιότερα με το Σχέδιο Καποδίστριας αποτελούσε ξεχωριστό δήμο. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού, 9 χλμ. νοτιοδυτικά από την πόλη της Ρόδου σε υψόμετρο 10 μ. στο μυχό του όρμου Τριάντα και αποτελεί το δεύτερο αστικό κέντρο μετά την πόλη της Ρόδου. Η Ιαλυσός παρουσιάζει μια εξαιρετική αλματώδη ανάπτυξη, κατά την απογραφή του 1971 αριθμούσε 3.485 κατοίκους, το 1981 ήταν 7.212 και το 2001 αριθμούσε 10.107 κατοίκους.

Η Ιαλυσός αποτελεί σήμερα ένα από τα σημαντικότερα παραθεριστικά νησιωτικά κέντρα της Ελλάδος με μεγάλη τουριστική υποδομή σε όλο το μήκος της παραλίας της, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Δίπλα στην πόλη της Ιαλυσού έχουν βρεθεί τα ερείπια της αρχαίας Ιαλυσού που θεωρείται η αρχαιότερη πόλη του νησιού της Ρόδου. Εκτιμάται πως κτίστηκε γύρω στο 1.500 π.Χ. Από την αρχαία Ιαλυσό καταγόταν και ο διάσημος αρχαίος Ρόδιος ολυμπιονίκης ο Διαγόρας. Η αρχαία Ιαλυσός παρήκμασε μετά την ανάπτυξη της αρχαίας Ρόδου, από τον 4ο αιώνα π.Χ.

Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα αξιοθέατα της πόλης εκτός από τις παρακείμενες αρχαιότητες περιλαμβάνονται:

Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κοντά στη πλατεία Αποστολίδη.

Το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου (4ου αιώνα), ιδιαίτερο διατηρητέο μνημείο

Η εκκλησία της Παναγίας της Φιλερήμου (15ου αιώνα)

Η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής ομοίως του 15ου αιώνα

Η υπόγεια βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Χωστού με σπουδαίες τοιχογραφίες του 15ου αιώνα.

Ο κλιμακωτός δρόμος του Γολγοθά με 134 σκαλοπάτια στις πλευρές του οποίου φέρονται αναπαραστάσεις των Παθών του Χριστού.

Και βέβαια οι διάφορες φυσικές γύρω ομορφιές και η τεράστια σε μήκος παραλία του όρμου.

Αρχαία Κάμειρος

Η Κάμειρος ήταν μια από τις τρεις μεγάλες πόλεις (κράτη) της Ρόδου. Χτίστηκε τον δέκατο αιώνα π.Χ.

Απέχει περίπου 34 Χλμ από την πόλη της Ρόδου.

Η Κάμειρος ήταν “ξεχασμένη” μέχρι το 1859 οπότε εντοπίστηκε από ξένους αρχαιολόγους. Από το 1912 μέχρι το 1943, οι Ιταλοί έκαναν συστηματική ανασκαφή και πήραν τα περισσότερα αρχαία έργα που βρήκαν.

Η αρχαία αυτή πόλη είχε μεγάλο πολιτισμό. Η αρχιτεκτονική της πόλης, των σπιτιών, των ναών και τον υπολοίπων κτισμάτων είναι εκπληκτική. Η πόλη είχε μεγάλους ευθείς δρόμους, σύστημα ύδρευσης, αγορά, ναούς, βωμούς

Και όπως σε όλες σχεδόν τις μεγάλες αρχαίες Ελληνικές πόλεις, υπήρχαν εργαστήρια τέχνης, μέσα στα οποία άριστοι τεχνίτες έφτιαχναν αγάλματα, κούρους, κεραμικά κ.α.

Η Κάμειρος ήταν αγροτική περιοχή. Οι αρχαίοι Καμείριοι ελάτρευαν πολλούς θεούς, κυρίως όμως τους Μιλάντιους. Στα νομίσματα τους, στην μία όψη απεικόνιζαν ένα φύλλο συκιάς και στην άλλη υπήρχε η επιγραφή “ΚΑΜΙΡΕΩΝ”.

Το 408 π.Χ η Κάμειρος μαζί με την Ιαλυσό και την Λίνδο, ιδρύουν την πόλη της Ρόδου. Πολλοί κάτοικοι της Καμείρου μετήκησαν τότε στην πόλη της Ρόδου, όπως βέβαια και από τις άλλες δύο μεγάλες πόλεις.

http://users.in.gr/roman/KAMIROS.htm

Παλιά Πόλη της Ρόδου

Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου

Η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς αναπτύχθηκε χωρίς συγκεκριμένο πολεοδομικό σχεδιασμό γύρω από το φρούριο-ακρόπολη της πόλης της Ρόδου, πιθανώς μετά τον σεισμό του515[1]. Το φρούριο διαιρείτο σε δύο διακριτά πολεοδομικά σχήματα, το Κολλακιό βόρεια και τη Χώρα νότια. Στο Κολλακιό περιλαμβάνεται ο πολύ γνωστός δρόμος των Ιπποτών, το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου ή Καστέλο, το Νοσοκομείο που έχει μετατραπεί σε μουσείο, οι ναοί του Τάγματος και άλλα σημαντικά κτήρια. Στη Χώρα βρίσκεται το τουρκικό παζάρι γύρω από το τζαμί του Σουλεϊμάν, η παλαιά αγορά και άλλα κτήρια περιηγητικού ενδιαφέροντος.

Σύμφωνα με τη συνοπτική περιγραφή στην επίσημη σελίδα της UNESCO, οι Οσπιταλιέροι του τάγματος του αγ. Ιωάννου της Ιερουσαλήμ κατείχαν τη Ρόδοδι' αγοράς[2] δύο και έτι αιώνες, από το 1309 έως το 1523, μεταμορφώνοντας την πόλη σε ισχυρό οχυρό, εξαιτίας της ιδιαίτερης ρευστότητας και των εκτεταμένων συγκρούσεων της εποχής. Αργότερα η πόλη διατέλεσε αλληλοδιάδοχα υπό Τουρκική[3] και ιταλική κατοχή[4][5]. Θεωρείται μία από τις αρχαιότερες ενεργές μεσαιωνικές πόλεις και σημείο συνάντησης πολλών πολιτισμών.

Από την Παλιά Πόλη διατηρούνται πολύ καλά μεσαιωνικά κτίρια: η οδός των ιπποτών, ο πύργος , το νοσοκομείο και η αρχιεπισκοπή των ιπποτών, προμαχώνες και επάλξεις κ.α

Από τηΒικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια