{{Καθώς τα χρόνια περνούσαν και το χωριό μεγάλωνε, η αρχική βρύση, “τα σκαλιά”, δεν επαρκούσε για το χωριό και για να μη γίνονται και τσακωμοί με τις πολλές γυναίκες που περίμεναν σειρά για να πάρουν νερό πολλές ώρες, ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες που λιγόστευαν τα νερά, με Κοινή απόφαση όλων, ανέθεσαν στο Θεορή να είναι υπεύθυνος της σειράς των γυναικών, αλλά και με διαβήματα που έκαναν στους Ιταλούς υπεύθυνους, έπειτα από αίτηση του Δημάρχου 
Παναή Καζουλλάκη, στα 1934 ήλθε πάλι ένας Ιταλός τεχνίτης, ονόματι “Ουμπέρτος” που συγχρόνως ήταν και ραβδοσκόπος. Με πολλούς κατοίκους πήγαν ψάχνοντας “με ραβδοσκόπηση” για νερό και τελικά βρήκαν πέρα από το ποτάμι, στην τοποθεσία “Χωράφες” μέσα σε ένα ρυάκι, όπου πάντα υπήρχε νερό, είχαμε δηλ. φαινόμενο “Αρτεσιανού Φρέατος” Στη συνέχεια και κάτω από τις οδηγίες του
Ιταλού τεχνίτη οι Θολοενοί, με προσωπική εργασία, έκτισαν στοά 10 μέτρων περίπου και φράγμα για να μη φεύγει το νερό και αφού άνοιξαν 
χαντάκια και πάντα με την καθοδήγηση του Ιταλού τεχνίτη, με σωλήνες μετέφεραν το νερό στο χωριό, από απόσταση περίπου 1.600 μ. Εκεί που σταμάτησε το νερό, γιατί πιο Πέρα δεν μπορούσε να πάει λόγω υψομετρικής στάθμης, έκτισαν την καινούργια βρύση, την “Πέρα βρύση”. Έκτισαν και μια μεγάλη δεξαμενή, 50 περίπου κυβικών νερού και πίσω από το μέρος της βρύσης, παραπλεύρως της δεξαμενής έφτιαξαν χώρο για πλυσταριό, για να κάνουν οι γυναίκες του χωριού τη μπουγάδα τους καί να μην ταλαιπωρούνται πηγαίνοντας πέρα στο ποτάμι. Όμως, πολλές γυναίκες συνέχιζαν να πηγαίνουν στο ποτάμι για την μπουγάδα τους, γιατί 
είχε περισσότερο χώρο για τα “καζάνια” βρασίματος του νερού 2-3 γυναικών συγχρόνως και Θέση για 2- 3 συγχρόνως μπουγαδοκόφινων, πάνω στα οποία αφού στοίβαζαν τα ρούχα, άπλωναν το “μπουγαδόπανο” και πάνω σ’ αυτό αφού άπλωναν τη «στάχτη» που μάζευαν από το φούρνο τους, άρχιζαν να “περιχούν” (να περιχύνουν δηλαδή) το καυτό νερό, οπότε τα ρούχα, με το τελείωμα της διαδικασίας εγίνοντο κάτασπρα. Στη συνέχεια, τα ξέβγαζαν στο κατακάθαρο τρεχούμενο νερό του ποταμού και τα άπλωναν για στέγνωμα στους παραποτάμιους θάμνους και όταν τα μετέφερναν στο σπίτι όλο το μοσχομύριζε....
Η “Πέρα Βρύση” είχε δίπλα της ένα πολύ μεγάλο δέντρο, χρονάτο, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι. ‘Ήταν ‘Αμπερνός” πουρνάρι δηλ. και άπλωνε τη σκιά του σε μεγάλη έκταση. Εκεί, μπροστά στη βρύση, κτίστηκε “γούρνα”, μέσα στην οποία τοποθετούσαμε τα πήλινα αγγεία μας, στάμνους, σταμιά, σουράδες κ.ά. για να τα γεμίσουμε. Κατεβαίναμε τρία μεγάλα πλατύσκαλα για να φτάσουμε στο επίπεδο μέρος, μπροστά από τη βρύση και τα πλατύσκαλα αυτά ήταν σχετικά χαμηλά, για να 
μπορούν να κατεβαίνουν και τα οικόσιτα ζώα μας, αγελάδες, μοσχάρια, κατσίκες, γαϊδούρια κά. για να ποτισθούν από το νερό που περίσσευε και μαζευόταν σε μια μακρόστενη γούρνα, που είχε κτισθεί γι’ αυτό το σκοπό και βρισκόταν στα δεξιά μας καθώς πηγαίναμε προς το μέρος που έτρεχε το νερό .
Στα αριστερά της βρύσης και κάτω ακριβώς από το μέρος της πιο πυκνής σκιάς του Αμπερνού, κτίστηκαν αναπαυτικές πεζούλες, στις οποίες κάθιζαν οι γυναίκες μέχρι να έλθει η σειρά τους να γεμίσουν τα δοχεία τους νερό και να επιστρέψουν 
στα σπίτια τους. Τη βρύση την εντοιχίσανε πάνω σε τοιχίο που κατέληγε σε δύο μικρά πεζουλάκια, πάνω ψηλά και στο κέντρο σχημάτιζε κτιστό, λίγο υπερυψωμένο, ημικύκλιο, που ένωνε τα δύο πεζουλάκια. Πάνω σ’ αυτά τα πεζουλάκια, κάθε χρόνο, μετά το θέρος, μαζί με τα πρώτα ψωμιά που ζύμωναν από το σιταρένιο αλεύρι της καινούργιας σοδιάς, οι νοικοκυρές το πρώτο που έπλαθαν ήταν μία “Λουτρουγιά” (πρόσφορο δηλαδή) και ένα ψωμί σε σχήμα Σταυρού και αφού τα έψηναν με τα υπόλοιπα ψωμιά, αργά τη νύχτα η νοικοκυρά ερχόταν και τοποθετούσε το ψωμί—Σταυρό, πάνω σε ένα από αυτά τα πεζουλάκια. Την επόμενη μέρα 
πρωί όποια γυναίκα ερχόταν πρώτη να πάρει νερό ή όποιος άντρας έφερνε πρωί τα ζώα του για πότισμα, όταν έβρισκαν τους “Σταυρούς” τους έπαιρναν σπίτι τους και εθεωρείτο γούρι για την οικογένεια να βρει “Σταυρό - Ψωμί” στη βρύση, στον “Αμπερνό”.
Από το Βιβλίο του Βασιλείου Ν. Παπανικολάου «Ιστορίες σπιτιών και ανθρώπων του χωριού Θεολόγου ( θολού), Ρόδου.
Σέβα Νικολίκου
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου