Ζωή Σ Κοντόγιαννου (*) 
Νοέμβριος 1950
Το φως της λάμπας τρεμόπαιζε μέσα στην πετρόχτιστη παράγκα. Ο αέρας λυσσομανούσε. Η Μαρίνα καθόταν στην γωνιά του μικρού μαυρισμένου τζακιού με μάτια ανήσυχα, θολά.
Το δυνατό βουητό τ’ ανέμου απ’ το μισοσπασμένο παράθυρο, που ο Δημήτρης δεν πρόλαβε να αποτελειώσει, την έβγαλε απ’ τις θλιβερές τις σκέψεις.
Μέρες είχε να πάρει νέα από το Δημήτρη , από τον άντρα π’ αγαπούσε όσο τίποτα άλλο. Δυο χρόνια έμεναν σ’ αυτήν την μικρή, φτωχική παράγκα, που έφτιαξαν με τα ίδια τους τα χέρια. Ο Δημήτρης δεν είχε λείψει ποτέ πάνω από πέντε ώρες. Πάντα γυρνούσε κοντά της και πάντα η αγκαλιά του ήταν αυτή που τη ζέσταινε και της έδινε άπλετη στοργή και αγάπη.
Σηκώθηκε επάνω να ανάψει το καντήλι που έστεκε μπροστά από την εικόνα της γλυκιάς Παναγιάς. Γέμισε το ποτήρι με λίγο λάδι, δεν είχε άλλωστε και πολύ, κι άναψε το καινούργιο φυτίλι. Με σφιγμένη την καρδιά γονάτισε κι άφησε τα δάκρυά της ελεύθερα να τρέξουν. 
«Μεγαλόχαρη, ας μην του χει συμβεί τίποτα κακό! Σκέπασέ τον!» το ‘λεγε και το επαναλάμβανε χίλιες φορές.
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Ο Δημήτρης μπήκε μέσα. Ήταν βρεγμένος και ταλαιπωρημένος. Τα χέρια του ματωμένα. Το παντελόνι του σχισμένο. Η Μαρίνα έτρεξε κοντά του, τον αγκάλιασε, τον βοήθησε να καθίσει δίπλα στο τζάκι. Ίσα που κατάφερε εκείνος να ψελλίσει δυο κουβέντες.
«Μας βρήκαν!»
Η Μαρίνα δάγκωσε τα χείλη της. Στο πρόσωπό της καθρεφτιζόταν ο τρόμος.
«Δεν είναι δυνατόν!» ξεφώνισε.
Συνήλθε λιγάκι από τον τρόμο και κάθισε κοντά του. «Γιατί είσαι πληγωμένος καλέ μου;» του είπε και έπιασε τα χέρια του να τα δει.
«Τσακίστηκα στα βράχια, όταν έφτασα στο λιμανάκι. Η θάλασσα ήταν αγριεμένη και ο δυνατός αέρας την έσπρωξε με μανία κατά ‘κει.»
Η Μαρίνα έφερε ζεστό νερό και με ένα πανί καθάριζε τις πληγές του.
«Τι θα απογίνουμε τώρα;» ρώτησε και η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στα γαλάζια της μάτια.
Ο Δημήτρης την κοίταξε λυπημένος. Χάιδεψε το πρόσωπό της. Προσπάθησε να της δώσει κουράγιο.
«Αύριο θα ξυπνήσω χαράματα. Θα φτιάξω τη βάρκα κι ύστερα θα φύγουμε απ’ εδώ. Είναι πια επικίνδυνα. Βρήκα άλλο καταφύγιο.»
Εκείνη έσκυψε καταφατικά το κεφάλι. Τον εμπιστευόταν και τον αγαπούσε. Τον εμπιστεύτηκε ακόμα κι όταν της είπε ότι θα την λευτέρωνε από τον άγριο και σατράπη άντρα της. 
Είκοσι χρονών κοριτσάκι ήταν όταν την έδωσαν στο σαραντάρη Μαυρόπουλο. Σχίστηκε τότε η καρδιά του Δημήτρη , αλλά τι μπορούσε να κάνει; Ήταν κι αυτός είκοσι τριών χρονών παλικάρι, φτωχό, πολύ φτωχό.
Ήταν πολύ όμορφη η Μαρίνα κι ο Μαυρόπουλος τη ζήλευε υπερβολικά. Σχεδόν όλη μέρα κλεισμένη ήταν στο σπίτι. Ώσπου ο Δημήτρης βρήκε τον τρόπο να την ελευθερώσει και να την γλυτώσει από την κόλασή της. Ήταν ανήμερα του Πάσχα όταν το ‘σκασαν μαζί με μια παλιά μισοσπασμένη βάρκα.
Η θάλασσα τότε θαρρείς και ήταν με το μέρος τους. Με τα κύματά της τους έσπρωχνε γρήγορα, όλο και πιο κοντά στο ξερονήσι που βρήκαν καταφύγιο. Όταν έφτασαν εκεί χελιδόνια πετούσαν πάνω από τα κεφάλια τους και τραγουδούσαν θαρρείς την λευτεριά τους και την αγάπη τους.
Μέρα γιορτής, αναστάσιμη ήταν για όλους, μα πιο πολύ για τη Μαρίνα και τον Δημήτρη. Είχαν γυρίσει και οι δύο σελίδα στη ζωή τους. Έμενε τώρα αυτή η σελίδα να γεμίσει με χρώματα και μελωδίες.
Η ζωή τους σε αυτήν τη φτωχοπαράγκα ήταν δύσκολη, σκληρή πολλές φορές. Τι θα μπορούσε όμως να μειώσει την αγάπη τους; Τα λιγοστά τρόφιμα ή το κρύο που αλύπητα έμπαζε από την ξύλινη πόρτα και το σπασμένο παράθυρό; Ας ζούσαν μόνο και με λίγο γάλα, εκείνοι ένιωθαν ευτυχισμένοι.
Τώρα έπρεπε να εγκαταλείψουν την παράγκα της αγάπης. Κιόλας αύριο θα έφευγαν μακριά της, ίσως να μην την ξανάβλεπαν ποτέ. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια…
Το ξημέρωμα τους βρήκε αγκαλιά. Μόλις η μέρα χάραξε, σηκώθηκε ο Δημήτρης και τράβηξε στην ακτή για να φτιάξει τη βάρκα. Η Μαρίνα έμεινε στην παράγκα να τακτοποιήσει τα πράγματά τους. Έβγαλε το ξύλινο, σκαλιστό κουτί από την μικρή τους ντουλάπα κι έβαλε μέσα τις βέρες τους, χαραγμένες με τα ονόματά τους. Θα τις φόραγαν όταν η Μαρίνα θα ήταν και επισήμως ελεύθερη. Προσεχτικά τοποθέτησε μέσα και ένα αποξηραμένο τριαντάφυλλο, που σε μια όμορφη και τρυφερή στιγμή της είχε χαρίσει ο αγαπημένος της. Έκλεισε το κουτί και βγήκε στον κήπο με τις τριανταφυλλιές, που με τόσο μεράκι και αγάπη είχαν φυτέψει οι δυο τους. Άνοιξε μια λακκούβα και το ‘χωσε μέσα. Το κάλυψε με χώμα κι από πάνω τοποθέτησε μια μεγάλη πέτρα. Κάποια μέρα θα γυρνούσαν και θα τις έπαιρναν πάλι πίσω. 
«Μαρίνα έλα! Τέλειωσε η βάρκα! Άντε να πηγαίνουμε!» ακούστηκε η φωνή του Δημήτρη… και μετά σιωπή. Ατέλειωτη σιωπή και ησυχία. Θαρρείς και ήταν η ηρεμία πριν την καταιγίδα που έμελλε να ξεσπάσει. Έτρεξε στην βάρκα η Μαρίνα. Πεταμένο στην καυτή άμμο του μεσημεριού ήταν το ασημένιο ρολόι του Δημήτρη. Φώναξε με όλη της τη δύναμη το όνομά του. Σχεδόν ούρλιαζε. Καμία απάντηση. Το κακό έγινε! Ο Δημήτρης χάθηκε.
Ο Μαυρόπουλος είχε εκπληρώσει την υπόσχεση του: «Θα σε εξαφανίσω από προσώπου γης! Κι αυτήν θα την ντύσω στα μαύρα!» τους είχε μηνύσει κάποτε ο σκληρόκαρδος αυτός άνθρωπος.
Έμεινε η Μαρίνα στην παραλία να φωνάζει το όνομα του αγαπημένου της, μέχρι που ο ουρανός σκοτείνιασε. Αποκαμωμένη από τον πόνο γύρισε στην παράγκα και ντύθηκε στα μαύρα.
Πέρασαν σαράντα ολόκληρα χρόνια. Η Μαρίνα δεν εγκατέλειψε ποτέ την παράγκα. Κάθε Νοέμβριο κατέβαινε στην παραλία και πετούσε τριαντάφυλλα στη θάλασσα κι αυτά κυμάτιζαν στα γαλανά νερά της. Ύστερα ύψωνε τα μάτια στον ουρανό, θαρρείς και ‘βλεπε τον αγαπημένο της να της χαμογελά.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό του Νοέμβρη, βγήκε στον κήπο και ξέθαψε το κουτί. Φίλησε τις βέρες σαν να φιλούσε το χέρι του Δημήτρη. Ξάπλωσε στο χώμα με τις βέρες σφιγμένες στην παλάμη της και γαλήνια παρέδωσε την ψυχή της.
Κάποιοι που βρέθηκαν Νοέμβριο μήνα κοντά στο ξερονήσι, που έζησαν η Μαρίνα και ο Δημήτρης, είπαν πως τη νύχτα είδαν ένα φως να φωτίζει μια μισογκρεμισμένη παράγκα κι ύστερα να χάνεται αργά στο απέραντο του ουρανού.
Το φως της μικρής αυτής παράγκας βλέπουν καθαρά ακόμα και σήμερα, όσοι αληθινά αγαπιούνται, έτσι όπως αγαπήθηκαν η Μαρίνα και ο Δημήτρης.
Ζωή Σ Κοντόγιαννου
Πηγή κειμένου: https://zoikontogiannou.blogspot.com/2021/01/blog-post.html?fbclid=IwAR3XRaTzF5rFBDhP_Gm-2JrD0N-OFCVA8er1eyilrY3La5cL3aRlqwIXh6w
Πηγή φωτογραφιών: Ρουβήμ Καρασάββας
(*) H Ζωή Κοντόγιαννου, kατάγεται από τη Ρόδο. Ζει κι εργάζεται στον Αρχάγγελο της Ρόδου, στον τόπο που μεγάλωσε, διδάσκοντας γερμανικά. Είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών. Είναι επίσης ενεργό μέλος της ομάδας δημιουργικής γραφής της Ρόδου "Αγέρι Γραφής". Το παραμύθι "Το Μπαουλάκι της Αγάπης " είναι η πρώτη της επίσημη συγγραφική δουλειά. Έχει κάνει επίσης αυτοέκδοση το μυθιστόρημα με τίτλο "Δύναμη Ψυχής" (Ο Άγγελος της καρδιάς μας). Κείμενα της έχουν επίσης δημοσιευτεί στην εφημερίδα Ροδιακή και στο λογοτεχνικό περιοδικό "Κέφαλος"
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου